ลำดับตอนที่ #7
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ตอนที่ 6
เช้าวันรุ่งขึ้น
\" อ้าว! หมิง! เอ็งไปทำไรมาวะ? เดินยังกะคนเจ็บเลยว่ะ! \"
\" อะไรกันครับอาจารย์วิทย์! ผมก็แค่ปีนไปบนหลังคา แล้วก็ตกลงมาแค่ปวดระบมนิดๆ เอง \"
\" ปีนหลังคา? \"
\" ก็แค่....เอ่อ....ผมปีนไปเก็บของนิดหน่อยน่ะ ผมไปสอนหนังสือล่ะ! \"
วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกทรมานที่สุด ผมต้องเดินโดยเอามือข้างหนึ่งประคบแผลที่โดนเจ้าหมอนั่นฟันซะเป็นทาง มันน่าเจ็บใจดีเหมือนกัน แต่ช่างเถอะ แค่เด็กสาวได้ไปทำตามสิ่งที่เธอใฝ่ฝันก็พอแล้ว ก็ไอ่คนที่ไม่มีอนาคตอย่างผม มันก็ทำได้แค่นี้แหละ ถ้าหากใครจะเปรียบว่าครูคือเรือจ้าง ฮีโร่อย่างผมก็คงจะไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอก
\" เอ่อ! อาหมิง! ไหวป่าวคะ? \"
\" ไหวดิ! อารายก๊าน! แค่นี้เอง...อุ๊บส์! \"
ผมฝืนสอนหนังสือจนครบทุกห้องตามตารางในวันนี้โดยไม่คิดที่จะลางาน เพราะว่าจะเป็นหน้าที่ผู้พิทักษ์หรือเป็นอาจารย์ มันก็ถือเป็นสิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบ โดยไม่อาจหาข้ออ้างใดๆ ได้
\" เพราะผมเป็นคนเลือกเอง และไม่อาจเปลี่ยนได้อีกแล้ว \"
15 มิถุนายน พ.ศ.2551 ( ค.ศ.2008 )
แผนกปฏิบัติการพิเศษ กองปราบปราม สำนักงานตำรวจแห่งชาติ
\" ดูเหมือนว่าในบ้านเรานี่จะเป็นคดีที่ 2 สินะ \"
\" ครับผู้การ! ที่ญี่ปุ่นมีคดีแบบนี้ 45 คดี เหยื่อตาย 225 ศพ ทั้งหมดล้วนเป็นนักเรียนฐานะดี และมีชื่อเสียงในด้านต่างๆ ทั้งการเรียน กีฬา ดนตรี ในช่วงปี 2548 - 2549 ครับ \"
ในห้องประชุม ตำรวจชั้นประทวนและสัญญาบัตรกลุ่มหนึ่งกำลังประชุมเกี่ยวกับคดีประหลาดที่มีผู้เสียชีวิตจากการถูกแมลงต่างๆ รุมทำร้าย โดยมีนายตำรวจอาวุโสยศพันตำรวจเอกนายหนึ่งเป็นหัวหน้าทีม
\" ขออนุญาตครับ! \"
\" เชิญ! \"
\" ผู้การครับ! ผลตรวจสอบยา Deep Passion ออกมาแล้วครับ \"
\" อ้าว! ผู้กองก้องภพ ว่าแต่ไอ่ Deep Passion มันคืออะไรล่ะ? \"
\" มันคือ...เอ่อ! ยาหลอนประสาทชนิดใหม่ ร้ายกว่ายาเสพติดใดๆ ก็ตามที่เคยมีมา ฤทธิ์ของมันทำให้สิ่งเลวๆ ที่เราซ่อนมันไว้ใต้จิตสำนึกถูกกระตุ้นให้กระทำโดยที่ผู้เสพไม่รู้ตัวครับ จากการทดลองกับพวกหนูในห้องแล็บ พอได้รับยานี่เข้าไป มันจะอาละวาดกัดหนูทุกตัวจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ครับ \"
\" เดี๋ยวผู้กอง! ผมรู้มาว่าผู้ต้องหาได้เสียชีวิตในรถไฟใต้ดินไม่ใช่รึ? \"
\" นั่นเพราะเขาเสพเกินขนาดครับ เลยบ้าคลั่ง! \"
\" ขออนุญาตครับ! มีประชาชนคนนึงนำการ์ดข่มขู่มาให้ท่านครับ \"
การสนทนาอยู่ในสภาวะเงียบสงัดโดยฉับพลัน เมื่อตำรวจนายหนึ่งนำการ์ดที่มีข้อความข่มขู่ของ Insecta ที่ข่มขู่ประชาชนผู้หนึ่งมาให้ผู้การกิตติพงศ์และบรรดาตำรวจในห้องนั้นดู ภายในเขียนข่มขู่ว่า \" ถึงเด็กดีที่ประกวดมารยาท ถอนตัวซะ ถ้าไม่อยากไปประกวดในนรก ลงชื่อ Insecta ยมฑูตแมลง \"
\" มันบอกภายใน 3 วันอีกแล้ว อ้าว! ผู้กอง! คุณจะไปไหนน่ะ \"
\" ผู้การครับ! ผมจะไม่ยอมให้ไอ่พวกเทพพวกมารมันมาทำร้ายใครอีกแล้วครับ \"
\" เดี๋ยวผู้กอง! \"
นายตำรวจหนุ่มผู้จริงจังกับหน้าที่เดินออกจากห้องประชุมด้วยท่าทางที่แข็งกร้าว ร้อยตำรวจเอก ก้องภพ เทพโยธิน ที่ทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นตำรวจที่เกลียดชังพวกทรชนเป็นที่สุด นั่นเพราะเขาสูญเสียผู้เป็นพ่อที่เป็นตำรวจชั้นประทวนไปเมื่อ 13 ปีก่อน และผู้การกิตติพงศ์ ผู้เป็นเพื่อนของพ่อของเขาได้รับเป็นผู้เลี้ยงดู และปั้นให้เขากลายเป็นตำรวจฝีมือดีในเวลาต่อมา
\" การปกป้องสิ่งที่ควรปกป้อง นับเป็นเกียรติกับตัวเราแล้ว...ใช่ไหมครับพ่อ? \"
นายตำรวจหนุ่มพูดกับตัวเองพร้อมกับกำหมัดแน่นเดินออกมาจากอาคารนั้นไปโดยแหงนหน้ามองฟ้าด้วยสายตาที่เหม่อลอย
18 มิถุนายน พ.ศ.2551 ( ค.ศ.2008 )
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง กรุงเทพฯ เวลา 19.30 น.
ในบริเวณห้างที่ผู้คนเดินพลุกพล่าน ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นสะพายกีตาร์สีแดงเพลิงเดินปะปนกับผู้คนอย่างไม่มีใครสงสัยอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นพวกนักดนตรีที่กำลังหาซื้อของอยู่ก่อนจะไปเล่นดนตรีตามผับแถวนั้น เขาเดินตามชายหญิงวัยรุ่นคู่โดยที่เป้าหมายยังไม่รู้ตัว
\" นายคือดนัย เด็กมารยาทงามใช่ไหม? \"
\" อ่อครับ! คุณเป็นใครหรอครับ? \"
\" ยมฑูตแมลงไง!........ \"
หนุ่มนักกีตาร์โดดถอยไปราวสามเมตรพร้อมทั้งบรรเลงเพลงแห่งความตาย ฝูงแมลงนานาชนิดบินออกมาจากส่วนต่างๆ ของห้องเข้ารุมทำร้ายเหยื่อทั้งสอง พวกเขาต่างวิ่งหนีเอาตัวรอดโดยมีหนุ่มญี่ปุ่นวิ่งตามมาพร้อมกับดีดกีตาร์นั้นไปด้วย ขณะที่ตำรวจนอกเครื่องแบบนำโดยผู้กองก้องภพก็แสดงตัวทันที
\" เชอะ! มาเลยไอ่พวกกระจอก \"
ชายหนุ่มสั่งฝูงแมลงวันและยุงให้เข้าสกัดพวกตำรวจไว้ ส่วนฝูงผึ้งและต่อยังคงบินไล่เป้าหมายที่หนีไปทางลานจอดรถ เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ต้องระวังไม่ให้ยิงโดนผู้บริสุทธิ์อยู่แล้วยังต้องมาเจอฝูงแมลงรุมทึ้งอีกทำให้ต้องหาที่กำบังกันยกใหญ่
\" เพล้ง!......พรึ่บ! \" ใครบางคนปาระเบิดเพลิงทะลุกระจกเข้ามาโดยมีเงาดำพุ่งไต่ผนังอาคารไปทางลานจอดรถทำให้ฝูงแมลงที่เจอความร้อนบินแตกฮือสลายกันไปหมด
ขณะเดียวกัน เด็กวัยรุ่นสองคนนั้นวิ่งหนีไปทางลานจอดรถและปีนบันไดขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกเพื่อซ่อนตัว แต่ชายหนุ่มญี่ปุ่นกลับมาดักรออยู่ก่อนแล้ว เด็กทั้งสองจึงเริ่มรู้สึกกลัวท่าทางที่เยือกเย็นและอำมหิตของหนุ่มญี่ปุ่นผู้นั้น
\" แกถูกจับแล้ว ปล่อยพวกเขาซะ ไม่งั้นชั้นยิงแกแน่ \" นายตำรวจหนุ่มถือปืนคู่เล็งไปที่หนุ่มญี่ปุ่นที่จับกีตาร์อยู่อย่างใจเย็น
\" ไอ่โง่เอ๊ย! แกไม่สังเกตที่พื้นกับบนหัวหน่อยเรอะ \"
ทันทีที่หนุ่มญี่ปุ่นพูดจบ ฝูงมดและแมลงสาบจำนวนมากกำลังเดินเข้ามาหาผู้กองก้องภพ โดยมีฝูงผึ้งและต่อล้อมอยู่ด้านบน
\" ปัง! \"
\" ลาก่อน ไอ่พวกสวะ \"
ชายหนุ่มเดาทางกระสุนนัดแรกออก เขาโดดหลบพร้อมกับดีดกีตาร์ให้ฝูงแมลงเข้ารุมทำร้ายนายตำรวจหนุ่มจนพลัดตกตึกไป เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขัดขวางอีกแล้ว เขาจึงสั่งฝูงแมลงให้ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหาเป้าหมายของเขาอย่างช้าๆ เพื่อจะฆ่าแบบเลือดเย็น แต่ทว่า...
\" เพล้ง!...พรึ่บ! \"
\" ใครวะ? \"
\" ดูเหมือนพวกของแกจะกลัวไฟนะ! \"
บุรุษในชุดคลุมสีดำ สวมหน้ากากโลหะครอบใบหน้าและศีรษะส่วนบน มือขวาถือทวนยาวขณะที่มือซ้ายถือขวดแก้วบรรจุน้ำมันอยู่ครึ่งขวดปรากฏกายอยู่ที่ขอบกั้นของดาดฟ้านั่น ขณะที่ฝูงแมลงบนพื้นสลายตัวไปหมดเนื่องจากตื่นเพราะความร้อนทำให้ไม่ถูกควบคุมอีกต่อไป
\" แกอีกแล้วเรอะ \" Insecta กัดฟันกรอดๆ
\" คนเขามีความสุข อย่าไปขัดเขาดีกว่าน่า \"
ผมกำลังจะเริ่มศึกแก้มือกับมันแล้ว ผมรู้จุดอ่อนของมันดีและมันทำให้ผมได้เปรียบ ผมจึงท้าให้มันตามมาสู้กับผมที่อาคารข้างๆ และนี่คือการตัดสินระหว่างผม กับศัตรูที่มีพลังอันพิสดารเหมือนกับผมเช่นกัน
......................................
\" อ้าว! หมิง! เอ็งไปทำไรมาวะ? เดินยังกะคนเจ็บเลยว่ะ! \"
\" อะไรกันครับอาจารย์วิทย์! ผมก็แค่ปีนไปบนหลังคา แล้วก็ตกลงมาแค่ปวดระบมนิดๆ เอง \"
\" ปีนหลังคา? \"
\" ก็แค่....เอ่อ....ผมปีนไปเก็บของนิดหน่อยน่ะ ผมไปสอนหนังสือล่ะ! \"
วันนี้เป็นวันที่ผมรู้สึกทรมานที่สุด ผมต้องเดินโดยเอามือข้างหนึ่งประคบแผลที่โดนเจ้าหมอนั่นฟันซะเป็นทาง มันน่าเจ็บใจดีเหมือนกัน แต่ช่างเถอะ แค่เด็กสาวได้ไปทำตามสิ่งที่เธอใฝ่ฝันก็พอแล้ว ก็ไอ่คนที่ไม่มีอนาคตอย่างผม มันก็ทำได้แค่นี้แหละ ถ้าหากใครจะเปรียบว่าครูคือเรือจ้าง ฮีโร่อย่างผมก็คงจะไม่ต่างกันสักเท่าไหร่หรอก
\" เอ่อ! อาหมิง! ไหวป่าวคะ? \"
\" ไหวดิ! อารายก๊าน! แค่นี้เอง...อุ๊บส์! \"
ผมฝืนสอนหนังสือจนครบทุกห้องตามตารางในวันนี้โดยไม่คิดที่จะลางาน เพราะว่าจะเป็นหน้าที่ผู้พิทักษ์หรือเป็นอาจารย์ มันก็ถือเป็นสิ่งที่ผมต้องรับผิดชอบ โดยไม่อาจหาข้ออ้างใดๆ ได้
\" เพราะผมเป็นคนเลือกเอง และไม่อาจเปลี่ยนได้อีกแล้ว \"
15 มิถุนายน พ.ศ.2551 ( ค.ศ.2008 )
แผนกปฏิบัติการพิเศษ กองปราบปราม สำนักงานตำรวจแห่งชาติ
\" ดูเหมือนว่าในบ้านเรานี่จะเป็นคดีที่ 2 สินะ \"
\" ครับผู้การ! ที่ญี่ปุ่นมีคดีแบบนี้ 45 คดี เหยื่อตาย 225 ศพ ทั้งหมดล้วนเป็นนักเรียนฐานะดี และมีชื่อเสียงในด้านต่างๆ ทั้งการเรียน กีฬา ดนตรี ในช่วงปี 2548 - 2549 ครับ \"
ในห้องประชุม ตำรวจชั้นประทวนและสัญญาบัตรกลุ่มหนึ่งกำลังประชุมเกี่ยวกับคดีประหลาดที่มีผู้เสียชีวิตจากการถูกแมลงต่างๆ รุมทำร้าย โดยมีนายตำรวจอาวุโสยศพันตำรวจเอกนายหนึ่งเป็นหัวหน้าทีม
\" ขออนุญาตครับ! \"
\" เชิญ! \"
\" ผู้การครับ! ผลตรวจสอบยา Deep Passion ออกมาแล้วครับ \"
\" อ้าว! ผู้กองก้องภพ ว่าแต่ไอ่ Deep Passion มันคืออะไรล่ะ? \"
\" มันคือ...เอ่อ! ยาหลอนประสาทชนิดใหม่ ร้ายกว่ายาเสพติดใดๆ ก็ตามที่เคยมีมา ฤทธิ์ของมันทำให้สิ่งเลวๆ ที่เราซ่อนมันไว้ใต้จิตสำนึกถูกกระตุ้นให้กระทำโดยที่ผู้เสพไม่รู้ตัวครับ จากการทดลองกับพวกหนูในห้องแล็บ พอได้รับยานี่เข้าไป มันจะอาละวาดกัดหนูทุกตัวจนกว่ายาจะหมดฤทธิ์ครับ \"
\" เดี๋ยวผู้กอง! ผมรู้มาว่าผู้ต้องหาได้เสียชีวิตในรถไฟใต้ดินไม่ใช่รึ? \"
\" นั่นเพราะเขาเสพเกินขนาดครับ เลยบ้าคลั่ง! \"
\" ขออนุญาตครับ! มีประชาชนคนนึงนำการ์ดข่มขู่มาให้ท่านครับ \"
การสนทนาอยู่ในสภาวะเงียบสงัดโดยฉับพลัน เมื่อตำรวจนายหนึ่งนำการ์ดที่มีข้อความข่มขู่ของ Insecta ที่ข่มขู่ประชาชนผู้หนึ่งมาให้ผู้การกิตติพงศ์และบรรดาตำรวจในห้องนั้นดู ภายในเขียนข่มขู่ว่า \" ถึงเด็กดีที่ประกวดมารยาท ถอนตัวซะ ถ้าไม่อยากไปประกวดในนรก ลงชื่อ Insecta ยมฑูตแมลง \"
\" มันบอกภายใน 3 วันอีกแล้ว อ้าว! ผู้กอง! คุณจะไปไหนน่ะ \"
\" ผู้การครับ! ผมจะไม่ยอมให้ไอ่พวกเทพพวกมารมันมาทำร้ายใครอีกแล้วครับ \"
\" เดี๋ยวผู้กอง! \"
นายตำรวจหนุ่มผู้จริงจังกับหน้าที่เดินออกจากห้องประชุมด้วยท่าทางที่แข็งกร้าว ร้อยตำรวจเอก ก้องภพ เทพโยธิน ที่ทุกคนรู้ดีว่าเขาเป็นตำรวจที่เกลียดชังพวกทรชนเป็นที่สุด นั่นเพราะเขาสูญเสียผู้เป็นพ่อที่เป็นตำรวจชั้นประทวนไปเมื่อ 13 ปีก่อน และผู้การกิตติพงศ์ ผู้เป็นเพื่อนของพ่อของเขาได้รับเป็นผู้เลี้ยงดู และปั้นให้เขากลายเป็นตำรวจฝีมือดีในเวลาต่อมา
\" การปกป้องสิ่งที่ควรปกป้อง นับเป็นเกียรติกับตัวเราแล้ว...ใช่ไหมครับพ่อ? \"
นายตำรวจหนุ่มพูดกับตัวเองพร้อมกับกำหมัดแน่นเดินออกมาจากอาคารนั้นไปโดยแหงนหน้ามองฟ้าด้วยสายตาที่เหม่อลอย
18 มิถุนายน พ.ศ.2551 ( ค.ศ.2008 )
ห้างสรรพสินค้าแห่งหนึ่ง กรุงเทพฯ เวลา 19.30 น.
ในบริเวณห้างที่ผู้คนเดินพลุกพล่าน ชายหนุ่มชาวญี่ปุ่นสะพายกีตาร์สีแดงเพลิงเดินปะปนกับผู้คนอย่างไม่มีใครสงสัยอะไร เพราะคิดว่าคงเป็นพวกนักดนตรีที่กำลังหาซื้อของอยู่ก่อนจะไปเล่นดนตรีตามผับแถวนั้น เขาเดินตามชายหญิงวัยรุ่นคู่โดยที่เป้าหมายยังไม่รู้ตัว
\" นายคือดนัย เด็กมารยาทงามใช่ไหม? \"
\" อ่อครับ! คุณเป็นใครหรอครับ? \"
\" ยมฑูตแมลงไง!........ \"
หนุ่มนักกีตาร์โดดถอยไปราวสามเมตรพร้อมทั้งบรรเลงเพลงแห่งความตาย ฝูงแมลงนานาชนิดบินออกมาจากส่วนต่างๆ ของห้องเข้ารุมทำร้ายเหยื่อทั้งสอง พวกเขาต่างวิ่งหนีเอาตัวรอดโดยมีหนุ่มญี่ปุ่นวิ่งตามมาพร้อมกับดีดกีตาร์นั้นไปด้วย ขณะที่ตำรวจนอกเครื่องแบบนำโดยผู้กองก้องภพก็แสดงตัวทันที
\" เชอะ! มาเลยไอ่พวกกระจอก \"
ชายหนุ่มสั่งฝูงแมลงวันและยุงให้เข้าสกัดพวกตำรวจไว้ ส่วนฝูงผึ้งและต่อยังคงบินไล่เป้าหมายที่หนีไปทางลานจอดรถ เจ้าหน้าที่ตำรวจที่ต้องระวังไม่ให้ยิงโดนผู้บริสุทธิ์อยู่แล้วยังต้องมาเจอฝูงแมลงรุมทึ้งอีกทำให้ต้องหาที่กำบังกันยกใหญ่
\" เพล้ง!......พรึ่บ! \" ใครบางคนปาระเบิดเพลิงทะลุกระจกเข้ามาโดยมีเงาดำพุ่งไต่ผนังอาคารไปทางลานจอดรถทำให้ฝูงแมลงที่เจอความร้อนบินแตกฮือสลายกันไปหมด
ขณะเดียวกัน เด็กวัยรุ่นสองคนนั้นวิ่งหนีไปทางลานจอดรถและปีนบันไดขึ้นไปบนดาดฟ้าตึกเพื่อซ่อนตัว แต่ชายหนุ่มญี่ปุ่นกลับมาดักรออยู่ก่อนแล้ว เด็กทั้งสองจึงเริ่มรู้สึกกลัวท่าทางที่เยือกเย็นและอำมหิตของหนุ่มญี่ปุ่นผู้นั้น
\" แกถูกจับแล้ว ปล่อยพวกเขาซะ ไม่งั้นชั้นยิงแกแน่ \" นายตำรวจหนุ่มถือปืนคู่เล็งไปที่หนุ่มญี่ปุ่นที่จับกีตาร์อยู่อย่างใจเย็น
\" ไอ่โง่เอ๊ย! แกไม่สังเกตที่พื้นกับบนหัวหน่อยเรอะ \"
ทันทีที่หนุ่มญี่ปุ่นพูดจบ ฝูงมดและแมลงสาบจำนวนมากกำลังเดินเข้ามาหาผู้กองก้องภพ โดยมีฝูงผึ้งและต่อล้อมอยู่ด้านบน
\" ปัง! \"
\" ลาก่อน ไอ่พวกสวะ \"
ชายหนุ่มเดาทางกระสุนนัดแรกออก เขาโดดหลบพร้อมกับดีดกีตาร์ให้ฝูงแมลงเข้ารุมทำร้ายนายตำรวจหนุ่มจนพลัดตกตึกไป เมื่อเห็นว่าไม่มีใครขัดขวางอีกแล้ว เขาจึงสั่งฝูงแมลงให้ค่อยๆ เคลื่อนเข้าหาเป้าหมายของเขาอย่างช้าๆ เพื่อจะฆ่าแบบเลือดเย็น แต่ทว่า...
\" เพล้ง!...พรึ่บ! \"
\" ใครวะ? \"
\" ดูเหมือนพวกของแกจะกลัวไฟนะ! \"
บุรุษในชุดคลุมสีดำ สวมหน้ากากโลหะครอบใบหน้าและศีรษะส่วนบน มือขวาถือทวนยาวขณะที่มือซ้ายถือขวดแก้วบรรจุน้ำมันอยู่ครึ่งขวดปรากฏกายอยู่ที่ขอบกั้นของดาดฟ้านั่น ขณะที่ฝูงแมลงบนพื้นสลายตัวไปหมดเนื่องจากตื่นเพราะความร้อนทำให้ไม่ถูกควบคุมอีกต่อไป
\" แกอีกแล้วเรอะ \" Insecta กัดฟันกรอดๆ
\" คนเขามีความสุข อย่าไปขัดเขาดีกว่าน่า \"
ผมกำลังจะเริ่มศึกแก้มือกับมันแล้ว ผมรู้จุดอ่อนของมันดีและมันทำให้ผมได้เปรียบ ผมจึงท้าให้มันตามมาสู้กับผมที่อาคารข้างๆ และนี่คือการตัดสินระหว่างผม กับศัตรูที่มีพลังอันพิสดารเหมือนกับผมเช่นกัน
......................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น