ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
มกราคม พ.ศ.2551 ( ค.ศ.2008 )
ร.ร.มัธยมวัดเทพสวรรคาลัย กรุงเทพฯ เวลา 14.00 น.
พวกคุณคงจะได้ยินเรื่องราวของผมมาบ้าง ก็แน่ล่ะ มันหลายปีแล้วที่ผมกระทำการอย่างเหนือมนุษย์ อย่างอหังการ์ และไม่มีใครทำอะไรผมได้ ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใครในตอนกลางวัน พวกเขาเห็นผมก็แต่กลางคืนเท่านั้น
\" เอาล่ะ! หมดชั่วโมงแล้ว อย่าลืมทำชีทมาส่งด้วยล่ะ! ใกล้จะสอบแล้ว ตั้งใจเรียนกันหน่อย เทอมหน้าพวกนายก็อยู่ ม.6 เดี๋ยวก็จะได้จากกันจริงๆ ล่ะ \"
\" คร้าบ! - ค่า อาหมิง \"
การเป็นอาจารย์มัธยมเป็นงานที่ผมชอบ มันทำให้ผมดูเหมือนไม่ต่างจากวัยรุ่นมากนัก ในชั่วโมงเรียนผมสอนหนังสือพวกเขา แต่นอกเวลา พวกเขากับผมก็เหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้องกันมากกว่า ผมมักจะเล่นฟุตบอลกับพวกนักเรียนชายจนเกือบหกโมงเย็นถ้าหากวันนั้นผมไม่มี \" ภารกิจด้านลับ \" ที่ต้องทำ
\" และเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน งานอีกด้านของผมก็เริ่มขึ้น \"
วันเดียวกัน เวลา 21.30 น.
ซอกหลืบอาคารแห่งหนึ่ง กรุงเทพฯ
\" หึ! พวกมันมาแล้วสินะ \"
ผมยืนอยู่บนดาดฟ้ามองลงไปเบื้องล่าง ใบหน้าของผมช่วงบนถูกครอบด้วยหน้ากากโลหะรมดำและคลุมด้วยฮู้ดจากชุดคลุมอีกชั้นหนึ่ง มือขวาของผมถือทวนยาวโบราณ ทั้งด้ามและหัวทวนทำจากโลหะที่เบาแต่แข็งแกร่ง ผมลอบสังเกตการเคลื่อนไหวของพวกข้างล่างอยู่ครูใหญ่
\" เอ้า! สองพันเม็ด เอาเงินมาได้แล้ว \"
\" ได้! \"
\" เฮ้! ไม่รู้หรือว่ายาบ้ามันทำลายคนน่ะ พวกแกทำได้ลงนะ \"
\" ใครวะ! \"
ผมแกล้งหยอกพวกมันเล่นให้ตกใจ และในระหว่างที่มันกำลังมองหาผมอยู่นั้น ผมก็โดดลงไปพร้อมกับตัดหัวพวกมันไปได้ 2 คน เลือดพุ่งกระฉูดราวกับท่อประปาแตก ร่างของพวกมันล้มลงกับพื้นทั้งยืน
\" Dark Priest! ฆ่ามัน \"
\" ปังๆๆๆ \"
พวกมันดูเชื่องช้ากว่าผมมาก ก็แหงล่ะ พวกมันเป็นคนธรรมดาแต่ผมเป็นพวกเหนือมนุษย์ ผมยิงออกไปเพียง 4 นัดล้วนทะลุมือพวกมันทุกคน ที่ผมไม่ฆ่าพวกมันเพราะอยากให้พวกมันยืนยันการมีตัวตนของผม หลังจากหยิบเป้ใส่เงินแล้วผมก็รีบตามเจ้าตัวหัวหน้าเข้าไปในอาคารทันที
\" แฮ่ก...แฮ่ก! \"
ผมได้ยินเสียงหายใจของมันชัดเจน มันหลบอยู่แถวๆ นี้นี่แหละ ผมค่อยๆ ย่องเข้าไปช้าๆ ช้าๆ อา! ใกล้แล้ว สัมผัสถึงความกลัวของมันได้
\" อย่าเข้ามานะโว้ย! กรูยิงกะบาลมรึงแน่ไอ่ปีศาจ \"
\" ก็ยิงสิ!....เร็ว! \"
\" อย่าเข้ามานะโว้ย.....ปัง! \"
ผมเดาถูก มันกลัวจนมือสั่นดังนั้นจึงสามารถเดาทางปืนได้อย่างง่ายดาย พอมันยิงมาผมก็แค่เอี้ยวตัวพร้อมกับยิงสวนออกไป กระสุนทะลุลำคอของมันเข้าไปฝังอยู่ภายใน นอนจมกองเลือดอย่างน่าอนาถ!
\" อย่าคิดว่าชั้นรับใช้ใคร ชั้นรับใช้ตัวเองต่างหาก \"
10 นาทีต่อมา
\" ผู้กองครับ! พวกนี้แหละครับ แก๊งค์ค้ายาบ้าที่เราต้องการตัวอยู่ \"
\" เรามาช้าไป! ช้าไปราว 1 นาทีได้ ช่างเถอะ! ลองตรวจดูรอบๆ ดีกว่า เผื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง \"
นายตำรวจหนุ่มติดสามดาวเงินบนบ่า ผิวขาวท่าทางหล่อเหลาคนนี้แหละครับ เขาคือ ร้อยตำรวจเอก ก้องภพ เทพโยธิน ว่ากันว่าเป็นมือดีของพวกสายปราบปราม หึ! ก็คงจะจริงอย่างนั้นนั่นแหละ ตำรวจตงฉินเดี๋ยวนี้มันหายาก ส่วนมากกินส่วยทั้งนั้น เจ้าหมอนี่เป็นไม่กี่คนหรอกที่ผมเรียกว่าเป็น \" ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ \" จริงๆ น่าเสียดายที่เถรตรงไปหน่อย นอกจากจะไม่อ่อนข้อให้พวกเลวๆ แล้ว ยังชอบคิดว่ากฏหมายดีที่สุด จนแม้แต่ผมก็ต้องโดนเขาตามล่าไปด้วย อย่างคดีทลายแก๊งค์ขอทานลักเด็กต่างด้าวเมื่อ 1 เดือนก่อนก็เช่นกัน
ธันวาคม ปี พ.ศ.2550 ( ค.ศ.2007 )
โกดังร้างแห่งหนึ่งในจังหวัดย่านปริมณฑล เวลา 21.00 น.
ชุดปฏิบัติการเฉพาะกิจของกองปราบฯ ที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อตามล่าแก๊งค์ลักเด็กข้ามชาติ ที่ชอบนำเด็กชาวเขาบ้าง เด็กจาประเทศเพื่อนบ้านบ้างเข้ามาขอทานในบ้านเรา โดยใช้ยาเสพติดให้เด็กสลึมสลือ และอยากยาจนหนีไปไม่ได้ ตอนนี้พวกมีนหลบซ่อนอยู่ในโกดังอาคารร้างนี่แหละ ขณะที่พวกตำรวจลอบเข้าไปจากทางพื้นดิน ผมก็เกาะอยู่บนหลังคาแล้ว
ภายในโกดัง
\" เฮ้ย! มรึงจะร้องไมวะ...ผัวะ! \"
\" ฮือๆๆๆๆ \"
ชายฉกรรจ์ราวสิบคนในมือมีปืนพกด้วยกันทุกคน มีอยู่คนหนึ่งตบเด็กที่ร้องไห้อยู่จนล้มคว่ำไป แต่พวกนั้นไม่ทันสังเกตหรอก ว่าผมมาแล้ว!
\" เฮ้ย! มรึงจะร้องทำเหรี้ยไรวะ \"
\" เฮ้! ชั้นว่าแกน่าจะไปเรียนการดูแลเด็กหน่อยนะ \"
\" ใครวะ......ฉัวะ! \"
สิ้นเสียงของมันพอดี คอของมันก็ขาดในการฟันเพียงครั้งเดียวของผม เลือดพุ่งสาดกระจายพร้อมกับร่างที่ล้มลงกับพื้น
\" มะ...มรึงเป็นใครวะ \"
\" นักบุญรัตติกาลไง \"
ผมแสยะยิ้มใส่มันพร้อมกับควงทวนไล่ฟันพวกมันอย่างดุเดือด ก็เป็นเวลาที่พวกตำรวจโผล่เข้ามาพอดี ผู้กองก้องภพเล็งปืนพก 2 กระบอกใส่ผมที่ตะลุมบอนกับพวกมันแล้วยิงอย่างแม่นยำ ไม่กี่นาทีพวกโจรก็ตายหมด เหลือก็แต่ผมเท่านั้นที่โดนพวกตำรวจพวกนี้เล็ง
\" แกหนีไม่รอดแล้ว DP ชั้นนึกแล้วว่าแกต้องมาด้วยแน่ๆ \"
\" เฮ้อ! ผู้หมวด เอ๊ย! ผู้กอง เมื่อไรจะเลิกตามล่าผมซะที คดีในประเทศนี้มันไม่ได้มีน้อยๆ นา \"
\" จนกว่าจะจับแกได้นั่นแหละไอ่พวกนอกกฏหมาย แกคิดว่าแกเป็นใคร อยากฆ่าใครก็ฆ่าได้รึไง \"
\" ผมฆ่าแต่พวกที่มันสมควรตาย ผมผิดตรงไหน? \"
\" แกไม่มีอำนาจตามกฏหมาย \"
\" แต่ตอนนี้ผมมีอำนาจนะผู้กอง! ถอยออกไป! ไม่งั้นเด็กนี่คอขาดแน่ๆ ทิ้งปืนด้วย เร็ว! \"
ผมทำในสิ่งที่ผมไม่ค่อยจะชอบเท่าไรหรอก ไอ่การจับเด็กเป็นตัวประกันเนี่ย แต่มันช่วยไม่ได้ ขืนไม่ทำผมตายแหงๆ เฮ้อ! ผมเป็นฮีโร่แบบไหนกันแน่นะ แต่มันได้ผล พวกเขาทิ้งปืนลงกับพื้นหมด
\" ดีมาก! บ๊ายบาย! แล้วพบกันใหม่ \"
ผมถีบเด็กให้ล้มไปข้างหน้าพร้อมกับโดดขึ้นไปเกาะหลังคาปีนออกไปอย่างรวดเร็ว ตำรวจส่วนหนึ่งเก็บปืนขึ้นมายิงใส่ผม แต่ช้าไปแล้ว! ผมหนีไปแล้วต่างหาก นั่นแหละครีบ เรื่องน่าปวดหัวของผม
\" มันหนีไปอีกจนได้! บ้าชิบ! \"
ผู้กองหนุ่มสบถกับตัวเองอย่างไม่พอใจที่ปล่อยให้ผมหนีไปได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ครั้งแรก จะว่าไปถ้าเขาไม่เถรตรงเกินไปมันก็คงจะดี ผมจะได้ทำงานสะดวกขึ้น พวกนั้นไม่รู้หรอก ผมทำงานกับผี พวกนั้นใช้กฏหมาย ส่วนผมนี่แหละ \" กฏหมายเคลื่อนที่ \" ตัวจริง
....................................
ร.ร.มัธยมวัดเทพสวรรคาลัย กรุงเทพฯ เวลา 14.00 น.
พวกคุณคงจะได้ยินเรื่องราวของผมมาบ้าง ก็แน่ล่ะ มันหลายปีแล้วที่ผมกระทำการอย่างเหนือมนุษย์ อย่างอหังการ์ และไม่มีใครทำอะไรผมได้ ไม่มีใครรู้ว่าผมเป็นใครในตอนกลางวัน พวกเขาเห็นผมก็แต่กลางคืนเท่านั้น
\" เอาล่ะ! หมดชั่วโมงแล้ว อย่าลืมทำชีทมาส่งด้วยล่ะ! ใกล้จะสอบแล้ว ตั้งใจเรียนกันหน่อย เทอมหน้าพวกนายก็อยู่ ม.6 เดี๋ยวก็จะได้จากกันจริงๆ ล่ะ \"
\" คร้าบ! - ค่า อาหมิง \"
การเป็นอาจารย์มัธยมเป็นงานที่ผมชอบ มันทำให้ผมดูเหมือนไม่ต่างจากวัยรุ่นมากนัก ในชั่วโมงเรียนผมสอนหนังสือพวกเขา แต่นอกเวลา พวกเขากับผมก็เหมือนเพื่อน เหมือนพี่น้องกันมากกว่า ผมมักจะเล่นฟุตบอลกับพวกนักเรียนชายจนเกือบหกโมงเย็นถ้าหากวันนั้นผมไม่มี \" ภารกิจด้านลับ \" ที่ต้องทำ
\" และเมื่อพระอาทิตย์ตกดิน งานอีกด้านของผมก็เริ่มขึ้น \"
วันเดียวกัน เวลา 21.30 น.
ซอกหลืบอาคารแห่งหนึ่ง กรุงเทพฯ
\" หึ! พวกมันมาแล้วสินะ \"
ผมยืนอยู่บนดาดฟ้ามองลงไปเบื้องล่าง ใบหน้าของผมช่วงบนถูกครอบด้วยหน้ากากโลหะรมดำและคลุมด้วยฮู้ดจากชุดคลุมอีกชั้นหนึ่ง มือขวาของผมถือทวนยาวโบราณ ทั้งด้ามและหัวทวนทำจากโลหะที่เบาแต่แข็งแกร่ง ผมลอบสังเกตการเคลื่อนไหวของพวกข้างล่างอยู่ครูใหญ่
\" เอ้า! สองพันเม็ด เอาเงินมาได้แล้ว \"
\" ได้! \"
\" เฮ้! ไม่รู้หรือว่ายาบ้ามันทำลายคนน่ะ พวกแกทำได้ลงนะ \"
\" ใครวะ! \"
ผมแกล้งหยอกพวกมันเล่นให้ตกใจ และในระหว่างที่มันกำลังมองหาผมอยู่นั้น ผมก็โดดลงไปพร้อมกับตัดหัวพวกมันไปได้ 2 คน เลือดพุ่งกระฉูดราวกับท่อประปาแตก ร่างของพวกมันล้มลงกับพื้นทั้งยืน
\" Dark Priest! ฆ่ามัน \"
\" ปังๆๆๆ \"
พวกมันดูเชื่องช้ากว่าผมมาก ก็แหงล่ะ พวกมันเป็นคนธรรมดาแต่ผมเป็นพวกเหนือมนุษย์ ผมยิงออกไปเพียง 4 นัดล้วนทะลุมือพวกมันทุกคน ที่ผมไม่ฆ่าพวกมันเพราะอยากให้พวกมันยืนยันการมีตัวตนของผม หลังจากหยิบเป้ใส่เงินแล้วผมก็รีบตามเจ้าตัวหัวหน้าเข้าไปในอาคารทันที
\" แฮ่ก...แฮ่ก! \"
ผมได้ยินเสียงหายใจของมันชัดเจน มันหลบอยู่แถวๆ นี้นี่แหละ ผมค่อยๆ ย่องเข้าไปช้าๆ ช้าๆ อา! ใกล้แล้ว สัมผัสถึงความกลัวของมันได้
\" อย่าเข้ามานะโว้ย! กรูยิงกะบาลมรึงแน่ไอ่ปีศาจ \"
\" ก็ยิงสิ!....เร็ว! \"
\" อย่าเข้ามานะโว้ย.....ปัง! \"
ผมเดาถูก มันกลัวจนมือสั่นดังนั้นจึงสามารถเดาทางปืนได้อย่างง่ายดาย พอมันยิงมาผมก็แค่เอี้ยวตัวพร้อมกับยิงสวนออกไป กระสุนทะลุลำคอของมันเข้าไปฝังอยู่ภายใน นอนจมกองเลือดอย่างน่าอนาถ!
\" อย่าคิดว่าชั้นรับใช้ใคร ชั้นรับใช้ตัวเองต่างหาก \"
10 นาทีต่อมา
\" ผู้กองครับ! พวกนี้แหละครับ แก๊งค์ค้ายาบ้าที่เราต้องการตัวอยู่ \"
\" เรามาช้าไป! ช้าไปราว 1 นาทีได้ ช่างเถอะ! ลองตรวจดูรอบๆ ดีกว่า เผื่อจะมีเบาะแสอะไรบ้าง \"
นายตำรวจหนุ่มติดสามดาวเงินบนบ่า ผิวขาวท่าทางหล่อเหลาคนนี้แหละครับ เขาคือ ร้อยตำรวจเอก ก้องภพ เทพโยธิน ว่ากันว่าเป็นมือดีของพวกสายปราบปราม หึ! ก็คงจะจริงอย่างนั้นนั่นแหละ ตำรวจตงฉินเดี๋ยวนี้มันหายาก ส่วนมากกินส่วยทั้งนั้น เจ้าหมอนี่เป็นไม่กี่คนหรอกที่ผมเรียกว่าเป็น \" ผู้พิทักษ์สันติราษฎร์ \" จริงๆ น่าเสียดายที่เถรตรงไปหน่อย นอกจากจะไม่อ่อนข้อให้พวกเลวๆ แล้ว ยังชอบคิดว่ากฏหมายดีที่สุด จนแม้แต่ผมก็ต้องโดนเขาตามล่าไปด้วย อย่างคดีทลายแก๊งค์ขอทานลักเด็กต่างด้าวเมื่อ 1 เดือนก่อนก็เช่นกัน
ธันวาคม ปี พ.ศ.2550 ( ค.ศ.2007 )
โกดังร้างแห่งหนึ่งในจังหวัดย่านปริมณฑล เวลา 21.00 น.
ชุดปฏิบัติการเฉพาะกิจของกองปราบฯ ที่ถูกตั้งขึ้นมาเพื่อตามล่าแก๊งค์ลักเด็กข้ามชาติ ที่ชอบนำเด็กชาวเขาบ้าง เด็กจาประเทศเพื่อนบ้านบ้างเข้ามาขอทานในบ้านเรา โดยใช้ยาเสพติดให้เด็กสลึมสลือ และอยากยาจนหนีไปไม่ได้ ตอนนี้พวกมีนหลบซ่อนอยู่ในโกดังอาคารร้างนี่แหละ ขณะที่พวกตำรวจลอบเข้าไปจากทางพื้นดิน ผมก็เกาะอยู่บนหลังคาแล้ว
ภายในโกดัง
\" เฮ้ย! มรึงจะร้องไมวะ...ผัวะ! \"
\" ฮือๆๆๆๆ \"
ชายฉกรรจ์ราวสิบคนในมือมีปืนพกด้วยกันทุกคน มีอยู่คนหนึ่งตบเด็กที่ร้องไห้อยู่จนล้มคว่ำไป แต่พวกนั้นไม่ทันสังเกตหรอก ว่าผมมาแล้ว!
\" เฮ้ย! มรึงจะร้องทำเหรี้ยไรวะ \"
\" เฮ้! ชั้นว่าแกน่าจะไปเรียนการดูแลเด็กหน่อยนะ \"
\" ใครวะ......ฉัวะ! \"
สิ้นเสียงของมันพอดี คอของมันก็ขาดในการฟันเพียงครั้งเดียวของผม เลือดพุ่งสาดกระจายพร้อมกับร่างที่ล้มลงกับพื้น
\" มะ...มรึงเป็นใครวะ \"
\" นักบุญรัตติกาลไง \"
ผมแสยะยิ้มใส่มันพร้อมกับควงทวนไล่ฟันพวกมันอย่างดุเดือด ก็เป็นเวลาที่พวกตำรวจโผล่เข้ามาพอดี ผู้กองก้องภพเล็งปืนพก 2 กระบอกใส่ผมที่ตะลุมบอนกับพวกมันแล้วยิงอย่างแม่นยำ ไม่กี่นาทีพวกโจรก็ตายหมด เหลือก็แต่ผมเท่านั้นที่โดนพวกตำรวจพวกนี้เล็ง
\" แกหนีไม่รอดแล้ว DP ชั้นนึกแล้วว่าแกต้องมาด้วยแน่ๆ \"
\" เฮ้อ! ผู้หมวด เอ๊ย! ผู้กอง เมื่อไรจะเลิกตามล่าผมซะที คดีในประเทศนี้มันไม่ได้มีน้อยๆ นา \"
\" จนกว่าจะจับแกได้นั่นแหละไอ่พวกนอกกฏหมาย แกคิดว่าแกเป็นใคร อยากฆ่าใครก็ฆ่าได้รึไง \"
\" ผมฆ่าแต่พวกที่มันสมควรตาย ผมผิดตรงไหน? \"
\" แกไม่มีอำนาจตามกฏหมาย \"
\" แต่ตอนนี้ผมมีอำนาจนะผู้กอง! ถอยออกไป! ไม่งั้นเด็กนี่คอขาดแน่ๆ ทิ้งปืนด้วย เร็ว! \"
ผมทำในสิ่งที่ผมไม่ค่อยจะชอบเท่าไรหรอก ไอ่การจับเด็กเป็นตัวประกันเนี่ย แต่มันช่วยไม่ได้ ขืนไม่ทำผมตายแหงๆ เฮ้อ! ผมเป็นฮีโร่แบบไหนกันแน่นะ แต่มันได้ผล พวกเขาทิ้งปืนลงกับพื้นหมด
\" ดีมาก! บ๊ายบาย! แล้วพบกันใหม่ \"
ผมถีบเด็กให้ล้มไปข้างหน้าพร้อมกับโดดขึ้นไปเกาะหลังคาปีนออกไปอย่างรวดเร็ว ตำรวจส่วนหนึ่งเก็บปืนขึ้นมายิงใส่ผม แต่ช้าไปแล้ว! ผมหนีไปแล้วต่างหาก นั่นแหละครีบ เรื่องน่าปวดหัวของผม
\" มันหนีไปอีกจนได้! บ้าชิบ! \"
ผู้กองหนุ่มสบถกับตัวเองอย่างไม่พอใจที่ปล่อยให้ผมหนีไปได้ แต่นั่นก็ไม่ใช่ครั้งแรก จะว่าไปถ้าเขาไม่เถรตรงเกินไปมันก็คงจะดี ผมจะได้ทำงานสะดวกขึ้น พวกนั้นไม่รู้หรอก ผมทำงานกับผี พวกนั้นใช้กฏหมาย ส่วนผมนี่แหละ \" กฏหมายเคลื่อนที่ \" ตัวจริง
....................................
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น