คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : 7Days : kai x sehun - IV (The past) 50%
7Days
KAI x SEHUN
เนื้อหาในฟิคเรื่องนี้ไม่มีส่วนข้องเกี่ยวกับความจริงแต่อย่างใด เป็นเรื่องที่ผู้แต่งคิดขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
4
จงอินเดินออกจากคลาสช่วงสายด้วยสภาพที่ยังปวดหัวตุบๆตั้งแต่ลืมตาตื่น พลางนึกไปถึงเมื่อคืนที่เขาอะไรลงไปก็ต้องยกมือขึ้นขยี้หัวตัวเองอย่างบ้าคลั่ง จำได้ลางๆว่าเขาโทรไปหาเซฮุนลืมเลือนรายละเอียดต่างๆ แต่คำที่มันบั่นทอนจิตใจของเขานั่นก็คือ
“ทั้งๆที่พี่ชอบเรามากขนาดนี้แท้ๆ”
เขาน่าจะเอาหัวกรวงๆที่ไม่รู้จักคิดตริตรองนั้นกระแทกเข้ากับขอบอ่างให้ลืมๆมันไปซะ แต่ก็นั่นแหละคนเมามันบังคับตัวเองยากเขารู้ดี
หลังจากจบประโยคนั้นปลายสายก็เงียบไปนานจนเขาทนความรู้สึกเจ็บแปลบที่อกซ้ายไม่ไหวต้องเป็นฝ่ายตัดสายแล้วปิดเครื่องลงทันที
ไม่อยากรับรู้อะไรทั้งนั้นหลังจากนี้..
แล้วก็ลากสังขารและสติที่เหลืออยู่น้อยนิดออกมาก๊งต่อกับเพื่อนฝูงเพื่อให้ลืมความรู้สึกหนักอึ้งที่อกไปสักที
จนป่านนี้จงอินก็ยังไม่เปิดมือถือขอปิดตายมันไปกับความรักที่แตกสลายของเขาไม่อยากรู้เรื่องราวหรือคำพูดอะไรจากอีกฝ่าย ไม่ต้องเจอไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีกต่อไปก็คงจะตัดใจได้
แม้อาจจะไม่ง่าย.. เพราะคนนี้เขาทุ่มเทจริงๆให้ตายเถอะ
“ไหวป่ะมึงอะ” เสียงแทมินดังขึ้นเรียกสติหันเขาต้องหันมอง คนตัวเล็กกว่าหัวเราะในลำคอเพราะใบหน้าที่ติดจะอึนของอีกฝ่ายที่เหมือนไม่รับรู้โลกอะไรทั้งนั้น ตวัดเกี่ยวคอเพื่อนที่ยืนเซ็งโลกขยี้หัวจนยุ่งเหยิงไม่เป็นทรงเหมือนคนบ้า ให้ลงบันใดมาด้วยกันอย่างปลอดภัยครบสามสิบสอง
“กลับหอเลยป่ะหรือไปแดกข้าวกับพวกกูเปล่า?” แทมินว่าพวกกูนั้นเหมารวมถึงชานยอลที่รออยู่โรงอาหารถามความประสงค์เพื่อนที่ยังคงก้มหน้าก้มตาเดินเหมือนคนไร้วิญญาณ
“ม..มึง” แทมินหยุดเดินก่อนจะเอ่ยเสียงตกใจจนคนที่เดินตามแรงดึงของเพื่อนต้องเงยหน้าขึ้นมามองเพื่อนก่อนจะหันไปข้างหน้า
“!!!!”
ช็อคกว่าแทมินหลายเท่าร่างที่เขาไม่คิดว่าอยากจะเจออีกกำลังปรากฏอยู่ตรงหน้านี่จงอินกำลังฝันอยู่หรืออย่างไร พยายามกระพริบตาถี่ๆเพื่อนปรับโฟกัสเผื่อว่าตัวเองจะเมาค้างจนเกิดภาพหลอนจากจิตใต้สำนึกอะไรเทือกๆนั้นหรือเปล่า
แต่นั่นมันก็ชัดขึ้นเมื่อแววหวานที่จงอินเฝ้าคิดถึงกำลังหันมาสบมองที่เขาพอดีร่างโปร่งบางนั่นกำลังก้าวเข้ามาหาเขาเรื่อยๆแม้สมองจะสั่งให้หนีสักแค่ไหนแต่ดูเหมือนหัวใจของเขามันบีบอัดจนไม่มีแรงจะก้าวเดิน
“...”
“ผมขอยืมตัวพี่จงอินแปบนึงนะครับ” เมื่อหยุดยืนอยู่ตรงหน้าเจ้าของกายหนาที่ยังคงยืนตีหน้านิ่งอยู่ที่เดิมคนตัวขาวก็หันมาขออนุญาตเพื่อนอย่างแทมินที่แขนยังคงคล้องคอเพื่อนตัวดีอยู่ก็ต้องยิ้มให้แล้วรีบผละออกไป
“ตามสบายเลยครับ ฝากมันด้วยแล้วกัน” แม้จะรู้สึกว่าตัวเองถูกไล่ทางอ้อมอย่างน่ารักน่าชังแทมินก็แสดงอาการรักเพื่อนโดยปล่อยไอ้คนหน้าเถื่อนที่อาการไม่ค่อยดีตั้งแต่เมื่อวานอยู่กับต้นตอความปวดร้าวต่อไปอย่างเลือดเย็น
พลางสั่งลาในใจ กูรักมึงนะเพื่อน
.
หลังจากโดนลากมาจากมหาลัยจงอินก็ไม่ได้เอ่ยปากพูดอะไรสักคำย้ำว่าสักคำ เวลานี้ก็ได้แต่มานั่งปั้นหน้านิ่งเหมือนเดิมทั้งที่ในใจตอนนี้รวดร้าวยิ่งกว่าเปลือกกล้วยที่โดนขว้างทิ้งเสียอีก เซฮุนยังคงส่งยิ้มชวนละลายมาให้เขาเหมือนเดิมแต่ติดตรงแววตาที่เหมือนจะมีอะไรบางอย่างราวกับว่ายังไม่ได้เคลียร์ เซฮุนเดินมาพร้อมกับแก้วนมในมือสองแก้ววางแก้วนึงลงตรงหน้าเขาแล้วหย่อนกายลงฝั่งตรงข้าม ก่อนจะเท้าแขนทั้งสองข้างจ้องหน้าเขาอย่างจับผิด
“พี่ไม่มีอะไรจะคุยกับผมเหรอ?” หลังจากจ้องอยู่กว่าหลายนาทีริมฝีปากสีชมพูนั้นก็เอ่ยขึ้นพร้อมกับเสียงถอนหายใจ ขมวดคิ้วเป็นปมบนดวงหน้าสวย
จงอินกระพริบตาสองสามครั้งเพื่อบังคับให้ตัวเองผ่อนลมหายใจออกอย่างเบาบางลงกับประเด็นที่เซฮุนถาม
“ก็ไม่นี่” บังคับเสียงตัวเองไม่ให้สั่น
“พี่โกรธอะไรผมหรือเปล่าครับ?” เสียงหวานอ่อนลงพร้อมกับใบหน้าที่ติดจะกังวลอย่างเห็นได้ชัดจนจงอินใจอ่อนยวบลงมา เขาไม่เคยเห็นมุมนี้ของเซฮุนเพราะปกติแล้วคนตรงหน้าเป็นคนที่ร่าเริงและยิ้มอย่างสดใสอยู่เสมอ
“พี่ไม่โกรธเซฮุน”
“แต่พี่ไม่รับโทรศัพท์ผมตั้งแต่เมื่อคืน พี่ปิดเครื่องหนีผม แถมนี่พี่ก็ทำท่าเหมือนอึดอัดที่จะคุยกับผมอีก” ดวงตาของคนตรงหน้าแดงก่ำแม้ว่าจะไม่มีน้ำตาไหลลงมาแต่จงอินก็รู้ได้เลยว่าอารมณ์ของเซฮุนนั้นไม่ได้อยู่ในขั้นปกติอีกแล้ว คนตัวขาวหายใจเข้าลึกราวกับว่าพยายามดันอารมณ์ตัวเองให้กลับเข้าไป
และเพียงแค่เห็นภาพตรงหน้านั้นจงอินก็ชาวาบและเจ็บแปลบอย่างสงสารแต่เขาก็เป็นคนโง่ๆคนหนึ่งที่ไม่รู้จะจัดการมันยังไง เลยทำได้แต่ก้มหน้าลงเพื่อหนีภาพที่ชวนให้รู้สึกผิดเหลือเกิน
“ผมไม่เข้าใจพี่จริงๆครับ.. ทั้งๆที่บอกชอบผมมากแท้ๆ” เสียงหวานเอ่ยเสียงสั่นขึ้นก่อนจะแผ่วเบาตรงปลายประโยคราวกับพูดกับตัวเอง พร้อมกับก้มหน้าเพราะรู้สึกเหมือนน้ำตาที่พยายามกลั้นเอาไว้มันจะไหลออกมาอีกระลอกเพราะคนตรงหน้าเอาแต่นั่งนิ่งอยู่อย่างนั้น
ใจร้าย
จงอินคอแห้งผากขึ้นมาทันทีเมื่อได้ยินเสียงแผ่วเบาที่หลุดมาจากร่างโปร่งที่ยังคงจ้องมาที่เขาด้วยแววตาที่เต็มไปด้วยความรู้สึกและไม่เข้าใจ
คำว่าชอบที่เขาได้เอ่ยออกไปเมื่อคืนมันเป็นเรื่องจริงแต่ในเมื่ออีกคนมีคนสำคัญอยู่แล้วเขาควรทำยังไง แทบอยากจะย้อนเวลาไปเมื่อคืนที่เขาได้ทำเรื่องไม่น่าให้อภัยลงไป ถ้าเขาไม่ปากพล่อยพูดมันออกไปเรื่องก็คงไม่เป็นแบบนี้
ไงล่ะทำคนอย่างเซฮุนมีน้ำตาเลยไอเหี้ยจงอิน
“พี่จะไม่พูดอะไรกับผมจริงๆเหรอครับ” เซฮุนพูดขึ้นเสียงอ่อยอย่างอ่อนใจดวงตากลมราวกับลูกหมาที่ขอความเมตตาจากเจ้านาย
“พี่...”
“ผมรู้ว่าพี่เมา..” ร่างโปร่งสวนขึ้นมาก่อนจะหยุดลงแล้วกัดริมฝีปากราวกับชั่งใจอะไรบางอย่างอยู่ ดวงตาหวานวูบไหวก่อนจะเป็นฝ่ายผละหลบสายตาคมของคนตรงหน้า
“ไม่รู้ว่าพี่จงอินจะชอบผมจริงอย่างที่พูดไหมแต่..” เซฮุนลากเสียงก่อนจะเลียริมฝีปากอย่างประหม่าและจงอินสาบานได้ว่าเขาเห็นแก้มขาวขึ้นสีอ่อนจนหัวใจเต้นรัว
“ผมชอบพี่จงอินนะครับ”
แววตาคู่คมเบิกกว้างพร้อมกับสั่นไหวอย่างควบคุมไม่ได้ แรงบีบอันที่ก้อนเนื้ออกข้างซ้ายมันรุนแรงราวกับว่าจะทะลุออกมาหาร่างผอมบางที่ยกยิ้มบางอย่างน่าสงสารแต่แก้มทั้งสองข้างก็แดงปลั่งลามไปถึงหู ภาพตรงหน้าพร่าเบลอไปหมดรวมถึงสติสตางค์ของเขาที่กว่าจะรวบรวมได้เซฮุนก็สร้างคลื่นระลอกใหม่แต่ลูกใหญ่กว่าใส่เขาซะแล้ว
“ถ้าพี่จงอินยังไม่มีใคร.. พี่จะลองมาคบกับผมได้ไหมครับ?”
สมองจงอินขาวโพลนไปหมดเขาคงกำลังฝันอยู่แน่ๆ เขาอาจจะกำลังฝันอยู่ ทำไมเซฮุนถึงเก่งกาจกับการเล่นกับหัวใจเขาแบบนี้ ตอนนี้ในหัวของเขามีแต่คำว่าทำไมเซฮุนถึงได้น่ารักมากมายมหาศาลแบบนี้(วะ)
“อ่า.. ผมอาจจะพูดเกินไปหน่อย พี่จงอินไม่ต้องคิดมากนะครับ ผมแค่ลองถามดู..” คนตัวขาวน่าเจื่อนลงไปอย่างเห็นได้ชัดกับปฏิกิริยาตกใจของอีกฝ่าย หัวเราะกลบเกลื่อนทั้งที่หัวตานั่งมีน้ำใสมารออยู่จนแทบกลั้นไม่ไหว
เซฮุนทำท่าจะลุกขึ้นยืนและเดินไปเข้าห้องน้ำเพราะตอนนี้รู้สึกเหมือนอยากจะร้องไห้ออกมาเต็มทีกับการกระทำโง่ๆของตัวเอง เข้าข้างตัวเองจนได้เรื่อง.. เจ็บ
จงอินคว้าแขนขาวเอาไว้ได้ทัน กำแพงที่เขาพยายามสร้างมันอย่างยากลำบากได้พังลงอย่างไม่มีชิ้นดีด้วยน้ำมือคนตรงหน้า ไม่สนแล้วว่าจะยังไงตอนนี้คงต้องโทษ โอเซฮุน ที่ทำให้ คิมจงอิน แทบกลายเป็นบ้าอยู่แบบนี้
“คบ”
“...”
ลืมไปแทบสนิทว่าเมื่อคืนนี้จงอินสภาพเยี่ยงหมายังไง ทั้งเหตุผลต่างๆนาๆ ตอนนี้อะไรก็มาหยุดความรู้สึกแรงกล้าของเขาไม่ได้ เพราะหัวใจมันไวกว่าสมอง
“เป็นแฟนกับพี่นะเซฮุน”
50%
อุต๊ะ! ยังย้อนอดีตอยู่นะ 50% นี้ยกให้จงอินคนกากที่ไม่รู้จะทำยังไงกับหัวใจตัวเอง
(ยังไม่ได้ดิทคำผิดนะ อาจจะไม่รู้เรื่องค่อยมาอ่านใหม่ตอน100%นะ แต่เม้นเลยก็ดี)
#ไคฮุนเจ็ดวัน
ความคิดเห็น