คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : 7Days : kai x sehun - Intro
7DAYS
KAI x SEHUN
เนื้อหาในฟิคเรื่องนี้ไม่มีส่วนข้องเกี่ยวกับความจริงแต่อย่างใด เป็นเรื่องที่ผู้แต่งคิดขึ้นมาเพื่อความบันเทิงเท่านั้น
::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
INTRO
ภายในห้องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ ที่กว่าครึ่งห้องเป็นชุดเสื้อผ้ามากมายเรียงราย แขวนไว้อย่างเป็นระเบียบพร้อมทั้งรองเท้าขัดมันวาว เครื่องประดับนาฬิการาคาแพง ภายในห้องเงียบสงบมีเพียงร่างโปร่งที่ยืนอยู่หน้ากระจกดึงเนคไทกระชับขึ้น แล้วติดกระดุมที่ข้อมือทั้งสองข้างตายังคงจับต้องใบหน้าและความเรียบร้อยของตัวเองในกระจก
ดวงหน้าเรียบนิ่งไม่แสดงอาการใดๆและด้วยสติที่คงไม่ได้ฝังอยู่กับร่างทำให้ไม่ได้สังเกตผู้ที่มาเยือนแขนเรียวที่โอบเข้ากับรอบเอวนั้น ใบหน้าสวยหวานที่ซบลงบนแผ่นหลังกว้าง ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเป็นใคร
“เสร็จหรือยังคะ เซฮุน” เสียงแผ่วเบาที่ดังขึ้นความอบอุ่นที่ได้รับเรียกสติที่ลอยหายไปกลับมา คนถูกเรียกยกยิ้มบางก่อนจะกันหน้ากลับไปโอบกอดร่างเล็กกว่าเอาไว้แน่น
“เสร็จแล้วครับ” พร้อมกับฝังจูบลงบนหน้าผากเนียน หญิงสาวเผยรอยยิ้มหวานให้กับชายตรงหน้าก่อนจะหันไปหยิบสูทสีดำขึ้นมาสวมให้เหมือนอย่างทุกวัน
“ไม่ให้ฉันไปส่งที่สนามบินจริงๆเหรอคะ” หญิงสาวเอ่ยถามมองว่าที่สามีที่กำลังหยิบนาฬิกาข้อมือขึ้นมาสวม แล้วเดินเข้ามาใกล้ๆ
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมไปแค่7วัน คุณอยู่พักผ่อนเถอะนะ”
ร่างสูงโปร่งโอบรัดหญิงผู้เป็นที่รักอย่างทะนุถนอมเรียวแขนขาวของฝ่ายหญิงยกขึ้นกอดรัดตอบเช่นกัน ความรู้สึกอบอุ่นแผ่ซ่านลึกเข้าไปถึงขั้วหัวใจ ก่อนชเว จินรีจะเป็นฝ่ายผละอ้อมกอดออกมาก่อนแล้วยกยิ้มให้คนที่ก้มลงมองตนอยู่ก่อนแล้ว
“รีบไปเถอะค่ะ เดี๋ยวคนอื่นเข้าจะรอเอานะท่านประธาน” ดันหลังกว้างให้เดินออกไปจากห้องพร้อมเสียงหัวเราะ เซฮุนดึงกระเป๋าลากออกมาถือพร้อมมืออีกข้างที่ถือกระเป๋าเอกสารก้มลงหอมแก้มขาวของคนรักอีกรอบ ก่อนจะต้องหัวเราะเมื่อได้รับคำเอ่ยไล่ออกมาจากคนตรงหน้า
.
เมืองซอกโช
“สวัสดีครับท่านประธาน” เสียงแหบทุ้มบ่งบอกถึงอายุนั้นเรียกสติของร่างที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่ลอบบี้โรงแรมหรูแห่งหนึ่ง ผู้คนมากมายกว่าสิบชีวิตนั่งรอเรียงรายกันอยู่อย่างแออัดทั้งคุ้นหน้าบ้างไม่คุ้นหน้าบ้างสำหรับเซฮุน การมาตรวจงานรีสอร์ทที่พึ่งสร้างเสร็จของเขาซึ่งโดนคนเป็นพ่อเตะโด่งลงมาทำเพราะอยากให้เขาได้พักผ่อนจากงานหนักๆที่โหมทำมาตลอดหลายปีมานี้
“ไม่ต้องเรียกผมว่าท่านประธานหรอกครับ จริงๆผมยังเป็นแค่รองประธาน พ่อแค่ให้ผมมาแทนเท่านั้นเอง คุณลุงอี”
“ก็เหมือนกันนั่นแหละครับคุณเซฮุน นี่ครับคีย์การ์ด” เซฮุนยื่นมือไปรับมันไว้แล้วตั้งใจฟังต่อเมื่อเหมือนว่าคนตรงหน้ายังต้องการจะบอกอะไรเขาอีก
“มีสองห้องนอนท่านต้องนอนกับหัวหน้าสถาปนิกนะครับ” คนตัวขาวพยักหน้ารับน้อยๆอย่างเข้าใจ เพราะทุกคนก็ต้องพักกันห้องละ2-4คนอยู่แล้ว เพราะพ่อของเขาไม่ชอบความไม่เท่าเทียมตั้งแต่ไหนแต่ไร แม้จะมีศักดิ์สูงกว่าใครหลายๆคน แต่พ่อก็สอนเขาเสมอว่าอย่าได้ทำตัวยิ่งใหญ่ไปกว่าคนอื่นๆเพราะทุกคนมีสิทธิเท่าเทียมกัน
“แล้วเขาอยู่ไหนล่ะครับ” ร่างโปร่งลุกขึ้นยืนก่อนจะมองซ้ายมองขวาเพื่อสอดส่องคนที่เขาต้องอยู่ร่วมห้องจะได้ทำความรู้จักกันเอาไว้ เพราะหัวหน้าสถาปนิกก็เป็นบุคคลสำคัญในการคุยงานของเขาอยู่แล้ว
“กำลังนั่งเครื่องมาครับ คงมาถึงราวๆบ่ายสามโมง เมื่อสองสามวันก่อนเขาบินกลับโซลไปทำธุระน่ะครับ คุณเซฮุนขึ้นไปพักก่อนเถอะครับเพราะวันนี้เราคงยังไม่เริ่มงานกัน” เซฮุนพยักหน้ารับอีกครั้งแอบดีใจที่วันนี้ยังไม่เริ่มงาน เอาจริงๆแล้วเขาก็เหนื่อยจากการเดินทางมาเหมือนกัน
.
ร่างโปร่งแทรกผ่านบานประตูเข้ามาภายในห้องพร้อมกับบริกรที่ลากกระเป๋ามาวางไว้ให้ก่อนจะเอ่ยขอบคุณแล้วหันมาสนใจบรรยากาศในห้องพักที่กว้างขวางสีโทนเย็นตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์ที่เข้ากันอย่างลงตัวซ้ำยังแบ่งเป็นโซนนั่งเล่นมีโต๊ะทำงานพร้อม โซนห้องครัวเสร็จสรรพที่มีของทำครัวเล็กๆน้อยๆ มีประตูสองบานที่เซฮุนคิดว่าคงเป็นห้องนอนเปิดแง้มเข้าไปดูก็ใช่อย่างที่คิดภายในก็ตกแต่งหรูหราน่าพัก มีประตูห้องน้ำเชื่อมกันกับอีกห้อง คนตัวขาวผละออกมาสนใจกับกระจกใสที่เผยวิวทิวทัศน์น่ามองมีระเบียงยื่นออกไปทำให้สองขายาวอดไม่ได้ที่จะก้าวออกไปสูดอากาศบริสุทธิ์ภายนอก
ท้าวแขนลงกับพนักมองทิวทัศน์ทะเลตรงหน้าก็ต้องหายใจเข้าลึกๆได้กลิ่นไอเย็น และความสดชื่นจากน้ำทะเล เมืองซอกโชเป็นเมืองที่ติดทะเลแล้วยังเต็มไปด้วยภูเขา อากาศที่เมืองนี้ถึงได้ดีจนทำให้เซฮุนเองรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก
ช่วงหลายเดือนมานี่เขาแทบไม่ได้พักผ่อนทั้งเรื่องงาน ตำแหน่งสูงบริษัทของพ่อบังเกิดเกล้า และเรื่องงานแต่งงานที่ใกล้จะมาถึง การสร้างครอบครัวนี่มันเหนื่อยมากจนตัวเซฮุนเองแทบลืมคำว่าผ่อนคลายไปเลย
ใบหน้าขาวซบลงไปแขนที่วางอยู่บนพนักระเบียงผ่อนตัวลงหลับตาพร้อมกับรอยยิ้มบางๆ ถึงจะมาทำงานแต่เขาเองก็รู้สึกดีมากที่ได้มาที่นี่ บรรยากาศอากาศต่างๆมันทำให้เขารู้สึกดีและโล่งสมองอย่างบอกไม่ถูก
“ดีจังนะ..”
เอ่ยกับตัวเองเบาๆแล้วก็ต้องยืนขึ้นตามเดิม พลางยกมือขึ้นบิดขี้เกียจคลายเนคไท ปลดกระดุมที่ข้อมือทั้งสองข้าง ดวงตายังคงจับจ้องทิวทัศน์ที่สวยงามไม่ละสายตา แล้วก้าวถอยกลับเข้าห้องไปเพื่อหวังว่าจะนอนพักผ่อนคลายความเหนื่อยล้าที่สะสมมาจนไม่รู้ว่าต้องพักเท่าไหร่ถึงจะพอ
.
แกร๊ก..
เสียงเปิดประตูพร้อมกับร่างหนาที่เดินเข้ามาภายในห้องที่มือสนิท มือกร้านคลำหาสวิตท์ไฟก่อนจะกดเปิดมัน เขามาถึงนี่ราวๆเกือบ6โมงเย็น เนื่องจากได้รับโทรศัพท์ว่ายังไม่มีงานในวันนี้เขาจึงไม่ได้รีบร้อนอะไรนัก
คิมจงอิน ก้าวเดินเข้ามาในห้องพักก่อนจะต้องพยักหน้าเมื่อสำรวจไปรอบๆนั้นการตกแต่งภายในห้องนี้จัดว่าลงตัวอย่างดีเยี่ยม ภายในห้องที่เงียบสงัดทำเอาคนที่มาใหม่มองไปรอบๆก่อนจะยกยิ้มเมื่อมองท้องฟ้าที่เริ่มจะถูกกลืนด้วยความมืดวิวทะเลไกลสุดลูกหูลูกตา
กลับมาสำรวจห้องนอนอีกครั้ง เดินไปหมุนลูกบิดห้องแรกแต่มันล็อคเอาไว้จงอินจึงเดาได้ไม่ยากว่าประธานบริษัทที่ว่าจ้างนั้นคงกำลังพักผ่อนอยู่ภายใน จึงได้ผละเข้าไปเก็บของในห้องประตูบานที่สองอย่างไม่รีบร้อนอะไร
กว่าสิบนาทีร่างหนาที่เดินออกมาจากห้องด้วยเสื้อผ้าสบายๆเสื้อยืดลายเท่ห์กับกางเกงยีนส์สีเข้มการแต่งตัวธรรมดานี้ไม่ได้ทำให้ร่างหนานั้นดูดีน้อยลงไปกว่าเสื้อสูทราคาแพงเลย ชายหนุ่มถือกล้องโปรตัวใหญ่ในมือพร้อมกระเป๋าเก็บกล้องซึ่งสะพายไว้ด้านข้าง มองไปยังบานประตูที่ยังคงปิดสนิทแล้วก้าวเดินไปหวังว่าจะเคาะเรียกเพื่อทักทายพอเป็นพิธีว่าเขาได้มาถึงแต่ก็ต้องชะงักแล้วเอาหูแนบกับบ้านประตูนั้น
...เงียบ...
เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้หัวหน้าสถาปนิกผละเดินออกมาก่อนจะหยิบกระดาษแผ่นเล็กที่วางอยู่บนโต๊ะใกล้ๆมาเขียนอะไรยุกยิกลงไป
เขียนฝากไว้แบบนี้คงไม่เป็นไรหรอกนะ..
ชายหนุ่มยกยิ้มก่อนจะจัดการตัวเองหยิบคีย์การ์ดของตัวเองแล้วเดินออกจากห้องไป
.
6 โมงเช้า
ร่างโปร่งก้าวออกมาจากห้องด้วยอาการที่ยังคงประติดประต่อเรื่องราวไม่ได้ว่าเขานั้นหลับไปตั้งแต่ช่วงบ่ายจนถึงเช้านี้ หลังจากอาบน้ำชำระร่างกายแล้วก็หยิบหนังสือเล่มโปรดขึ้นมาอ่านก่อนจะรู้ง่วงบวกกับเตียงนอนนุ่มสบายที่ทำหน้าที่เตียงนอนได้ดีเกินไปจนดูดเขาจมสู่ห้วงนิทราได้สำเร็จโดยที่ไม่รับรู้อะไรอีกเลย
คนตัวขาวเดินออกมาทีระเบียงมองกระอาทิตย์ลูกใหญ่ที่เป็นสีส้มเข้มสะท้อนกับผืนน้ำทะเลแล้วก็ต้องยิ้มออกมาความรู้สึกผ่อนคลายสดชื่นอย่างที่ไม่ค่อยได้สัมผัส สมองของเขารู้สึกปลอดโปร่งคงเพราะเมื่อวานได้หลับเต็มอิ่มสักที
แทบจำไม่ได้เลยว่าตัวเองได้มาสัมผัสบรรยากาศแบบนี้ครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ อาจจะสองปี สามปีหรืออาจจะมากกว่านั้น..
ครืด..ครืด..
เครื่องมือสื่อสารเรียกสติให้ร่างโปร่งที่กำลังดื่มด่ำกับความผ่อนคลายนั้นต้องล้วงมือเข้าไปในกางเกงวอร์ม บางทีเซฮุนก็อย่างที่จะปาเจ้าเครื่องมือสื่อสารเครื่องนี้ให้ไกลจากตัวเพราะเจ้าสิ่งนี้มักจะมาขัดจังหวะเวลาดีๆของเขาเสมอๆ เป็นเหมือนเจ้านายที่พอรับฟังปลายสายแล้วก็ต้องสละเวลาส่วนตัวเพื่อไปทำในสิ่งที่เรียกว่า “งาน”
“สวัสดีครับ”
เซฮุนกรอกเสียงขานรับปลายสายดวงตาเรียวละออกจากบรรยากาศเบื้องหน้าเพื่อตั้งใจฟังสนทนาที่เกี่ยวกับเรื่องงานอย่างที่คิดเอาไว้ ขาเรียวกาวกลับเข้ามาภายในห้องนั่งเล่น
“ครับผม แล้วเจอกันครับคุณลุงอี สวัสดีครับ”
เซฮุนวางสายขาเรียวก้าวหวังจะเดินเข้าไปในห้องนอนตนแต่ดวงตาเรียวก็ไปสะดุดกับกระดาษโน๊ตสีขาวบนโต๊ะคิ้วเรียวขมวดกันเป็นปมก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามันขึ้นมาอ่าน
‘ ยินดีที่ได้ร่วมห้องกันนะครับท่านประธาน
หวังว่าเราจะได้ทำความรู้จักกันเร็วๆนี้นะครับ
พักผ่อนให้สบายนะครับ
KJI’
เซฮุนวาดรอยยิ้มบนใบหน้าก่อนจะรู้สึกดีใจขึ้นมาในอกเพราะลักษณะนิสัยของผู้ร่วมห้องของเขานั้นคงเป็นคนที่เข้าหาได้ไม่ยากเท่าไหร่นัก ใบหน้าหวานมองประตูอีกบานหนึ่งที่ถัดจากห้องของเขา พลางจินตนาการถึงหัวหน้าสถาปนิกที่ทิ้งกระดาษโน๊ตแผ่นนี้ไว้ หวังว่าจะขอบคุณและอยากรู้ว่าหน้าตาจะเป็นเช่นไร
เซฮุนแนบหูกับลงกับบานประตูสีไม้ขัดเงาก่อนจะยกสูดหายใจเข้าลึกๆแล้วง้างมือขึ้นหวังจะเคาะประตูบานใหญ่เพื่อทำความรู้จักกับคนภายในห้องเสียที
แกร๊กก..
ร่างโปร่งชะงักมือหันมองด้านข้างเมื่อได้ยินเสียงเปิดประตูที่หน้าห้องพักก่อนริมฝีปากเล็กจะค่อยๆอ้าออกโดยไม่รู้ตัวเมื่อเห็นร่างคนที่เดินเข้ามาใหม่พร้อมกับกล้องในมือ ใบหน้าคมเข้มที่ประด้วยรอยยิ้มมุมปากที่กำลังก้มมองรูปภาพที่ตัวเองเป็นคนถ่ายในช่วงที่ออกไปเดินเล่นเมื่อคืนนี้ แต่ก็ต้องเงยหน้าขึ้นเมื่อรู้สึกว่าตัวเองกำลังถูกจ้องมอง
เหมือนกับหยุดหายใจไปเสี้ยววินาที..
ใบหน้าขาวที่ใส ริมฝีปากเล็ก ดวงตาเป็นประกายที่มักจะสงบนิ่งกำลังสั่นไหว ใบหน้าที่เขาคุ้นเคยและจำได้ขึ้นใจแม้เวลาจะผ่านมานานร่วม7ปี
แต่ คิมจงอิน ยังคงจำ โอเซฮุน ได้ดี
จะไม่ตกใจขนาดนี้เลยถ้าพวกเขาไม่เคย เป็นแฟนกันมาก่อน...
TBC.
สวัสดีนี่เป็นฟิคสั้นไคฮุนที่มีกี่ตอนไม่รู้ =__= คืออยากแต่งมานานแล้วเลยลองแต่งดู งงๆปะ เอองงเหมือนกัน 555555555555555555555555 เอามาลงเพื่อหาแรงบันดาลใจในการแต่ง เผื่อมีคนอ่านแรงขยันจะเยอะขึ้น โปรโมต เวิ่น ในทวิต #ไคฮุนเจ็ดวัน นะคะ จะตามไปส่องงึมๆๆ บายๆๆๆ จุ้บๆๆๆ =___=
ความคิดเห็น