"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #7 : Never Love.. ฉันแค่หลงเธอ 7 [THE END]

Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ








7

 

 

 

 

 

       

 

 

 

 

 

 

 

        เหตุการณ์เลวร้ายหรืออุปสรรคความรักทั้งปวง เป็นเหมือนเครื่องพิสูจน์ความรักของชีวิตคู่ว่าจะหนักแน่นและมั่นคงได้แค่ไหน ถ้าผ่านมันมาได้แล้วก็เหมือนมีภูมิคุ้มกันความรักให้หนาแน่นขึ้นอีก

 

 

       คิบอมและดงเฮที่ผ่านบทเรียนบทรักเรื่องเศร้ามาได้ ก็เหมือนรักกันมากขึ้นทุกวัน ชีวิตในแต่ละวันที่มีกันและกันชั่งสดใสเหมือนฟ้าโปร่งยามเช้าที่มีแสงแดดคอยเพิ่มความอบอุ่นให้

 

 

      ดงเฮที่ถูกพาตัวไปอยู่ในบ้านหลังใหญ่ของคิบอม แม้ฮันคยองจะไม่ค่อยเห็นด้วยก็ตาม แต่การตัดสินใจของดงเฮถ้าแน่ใจแล้วก็ไม่มีใครคัดค้าน ดงเฮจึงย้ายมาอยู่กับคิบอมได้พักใหญ่ๆ ซึ่งความน่ารักและความสดใสของดงเฮ ทำให้คนในบ้านหลังโตไม่ว่าจะคนใช้ แม่คิบอม คิบอมเอง หรือคนที่อยู่ในละแวกนั้นยิ้มได้ทุกวัน

 

 

        "ดงเฮ~ทำอะไรอะ"คิบอมที่พึ่งตื่นนอน ไม่เห็นคนสวยข้างกายก็เดินลงมาตามหา แล้วก็เจอสุดที่รักของตนยืนคนอะไรสักอยู่ในครัว

 

 

       "จะทำเค้กส้มละ ชิมไหม"ดงเฮที่ตีเนื้อแป้งเสร็จก็หันมาถามสุดหล่อที่กอดเอวเขาจากด้านหลัง

 

 

      คิบอมไม่ตอบแต่ใช้นิ้วปาดเนื้อแป้งที่ขอบถ้วยมาป้ายลงที่มุมปากของดงเฮ ดงเฮถึงกับงงที่คิบอมเอาป้ายตนเอง

 

 

      "คิบอมเอามาป้ายด๊อ.."

 

 

      ยังถามไม่จบ คิบอมก็ใช้ปากของตนเข้ามาชิมแป้งที่ป้ายไว้จากมุมปากดงเฮ แต่เหมือนจะติดใจเลยชิมไม่เลิกทั้งๆที่แป้งหมดไปจากมุมปากแล้ว 

 

 

     "อื้อ~ทำอะไรเนี่ยคิบอม"ดงเฮหน้าแดงกับการกระทำของคิบอม เลยกลบเกลื่อนด้วยการหยิบถ้วยแป้งที่ตนตีไว้ไปเทลงในพิมพ์

 

 

     "เขิลก็บอก ไม่ต้องมากลบเกลื่อนเลย~"

 

 

    "ใครเขิลเล่า เปล่าซะหน่อย"ดงเฮพูดกับตัวเองเบาเสียงแต่กระนั้นคิบอมก็ยังได้ยินมัน

 

 

    "ก็ลีดงเฮไงที่เขิล~"คิบอมล้อแล้วกลับเข้ามาสวมกอดดงเฮไว้อีกครั้ง

 

 

    "ไปอาบน้ำเลย เดี้ยวจะออกไปข้างนอก"ดงเฮพูดพลางยกพิมพ์เข้าเตาอบ

 

 

    "ไปไหนอะ"คิบอมถามอย่างน่ารัก

 

 

    "ก็จะทำเค้กไปให้ฮันกับฮยอกแจหน่ะ"ดงเฮปิดเตาแล้วเตรียมทำซอสส้มต่อ

 

   

    "ทำไมต้องไปบ้านมันด้วย ไอเจ๊กนั้นหน่ะ"เมื่อได้ยินชื่อของฮันคยองหน้าของคิบอมก็เปลี่ยนเป็นบูดบึ้งไม่พอใจทันที ก็รู้อยู่ว่าทั้งคู่ไม่ถูกกันหน่ะ!

 

 

    "นั้นเพื่อนด๊องนะคิบอม ตอนคิบอมไม่อยู่ด๊องก็อยู่ที่บ้านสองคนนี้ตลอดเลยนะ"ดงเฮหันมายู่หน้าขู่ถึงตอนที่คิบอมมัวเเต่ไปหลงยัยนั้นตนก็ได้ฮันคยองกับฮยอกแจช่วยไว้

 

 

     คิบอมสลดลง ทำหน้าสำนึกผิดมองดงเฮตาปริบๆ แต่ดงเฮก็ไม่สนใจเขาเลยแม้แต่นิด สนใจแต่เจ้าเค้กส้มนั่น คิบอมเลยต้องเดินไปอาบน้ำแต่โดยดี

 

 

     หลังจากอาบน้ำแต่งตัวเรียบร้อย ดงเฮก็ทำเค้กเสร็จพอดี ทั้งคู่ออกจากบ้านไปยังบ้านของฮยอกแจ ซึ่งดงเฮก็โทรนัดไว้เรียบร้อยทำให้ฮันคยองและฮยอกแจออกมายืนรออยู่หน้าบ้านแล้ว

 

 

      "ฮยอกแจ~คิดถึงจังเลย~"ดงเฮพุ่งเข้ากอดฮยอกแจที่มีอาการเดียวกัน โดยที่คิบอมถือกล่องเค้กตามมา

 

 

      "ไงเจ้าปลาเน่า"

 

 

      "เฮ้ย~ใครปลาเน่าเล่า"ดงเฮยู่หน้าเมื่อได้ยินประโยคนั้นจากเพื่อนอีกคน

 

 

      "ช่างเถอะดงเฮ~เข้าบ้านกันนะ"ฮยอกแจไม่สนใจแล้วลากดงเฮเข้าบ้าน เหลือไว้เพียงแต่คิบอมกับฮันคยองที่ยืนจ้องตากันอย่่างไม่มีใครยอมใคร

 

 

      "ไง!ไอคุณคิบอม"ฮันคยองพูดด้วยเสียงเข้ม มองหน้าคิบอมด้วยสายตาเชือดเฉือน

 

 

      "ฮึ!ไม่เจอกันนานนะ ไอ้!คุณฮันคยอง"คิบอมไม่น้อยหน้า พูดด้วยน้ำเสียงเข้มออกแนวประชดประชันพอๆกัน

 

 

      "เริ่มรู้รสชาติของหญ้า!แล้วงั้นหรอ ถึงหันกลับมากินปลา!ได้"ฮันคยองเน้นคำจงใจสื่อความหมายให้อีกฝ่ายรับรู้

 

 

      "ชั้นไม่คิดว่ามันมีรสชาติ!หรอกนะ เลยหันกลับมากินปลา!ได้ แล้วนาย!ละ ไม่มีใครสอน!หรือไงว่าถ้ามีไก่!อยู่ในปากห้ามพูด!หน่ะ"คิบอมไม่ยอมแพ้หรือหวาดหวั่นใดๆ ยงคงจ้องตาต่อปากต่อคำกันต่อไป

 

 

      ทั้งคู่ยิ่งพูดก็ยิ่งเส้นเลือดกระตุก จ้องหน้าอีกฝ่ายราวกับจะใช้สายตาของตนฆ่าหั่นศพอีกคน หากแต่ไม่มีใครกระทำการอุกอาจใดๆ ใช้คำพูดของตนประชดประชันทิ้มแทงกันกะให้ตัวของอีกฝ่ายทะลุเป็นรูพรุน 

 

 

     "คิบอมมมมม ฮันคยองงงงง~ทำไมยังไม่เข้ามาอีกกกก..ละ"

 

 

      ฮันคยองกับคิบอมที่ได้ยินเสียงฮยอกแจกับดงเฮกำลังไกล้เข้ามา ต่างฝ่ายต่างขยับเข้ากอดคอของกันและกันอย่างรวดเร็วราวกับนัดเอาไว้ พอดีกับที่ดงเฮและฮยอกแจเดินออกมา 

 

 

      ดงเฮและฮยอกแจที่สงสัยว่าคนรักของตนทำไมยังไม่ตามมาเลยออกมาตาม แล้วก็พบภาพหน้าตกใจที่หน้าบ้าน คนรักของตนกำลังกอดคอกันอย่่างกลมเกลียว ซึ่งเป็นภาพที่ไม่หน้าจะเกิดขึ้นได้ เลยได้แต่ทำหน้างงๆอึ้งๆยืนค้างอยู่อย่างนั้น

 

 

      "ทำอะไรกันอยู่อะ??"ดงเฮอึ้งแบบงงๆถามขึ้นเพราะเมื่อเช้าคิบอมยังบ่นไม่ชอบหน้าฮันคยองอยู่เลย ทำไมถึงมากอดคอปรองดองกันขนาดนี้ละเนี่ย???

 

 

      "อ๋อ~เราก็แค่ทักทายกัน แบบเพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนานหน่ะ"คิบอมเป็นคนพูดออกมา แต่รู้สึกเหมือนประโยคหลังจะประชดพูดออกมาดังๆให้คนข้างตัวได้ยิน

 

 

      "จริงอะฮัน???"ฮยอกแจถามบ้าง

 

 

      "แน่นอนจะที่รัก~เพื่อนรักไม่เจอกันนานก็ทักทายกันนานหน่อยหน่ะ"ฮันคยองพูดเสียงดังประชดคนข้างๆเช่นกัน แต่บนใบหน้าของชายหนุ่มทั้งคู่นั้นยิ้มแย้มแจ่มใส เหมือนจะดีใจที่ได้มาเจอกัน?

 

 

      "อ..อ้อ..ก็ดีแล้วหล่ะ เข้ามานั่งคุยกันในบ้านเถอะนะ"ดงเฮงงไม่หายแต่ก็ชวนทั้งคู่เข้าไปนั่งกันในห้องนั่งเล่นโดยหยิบกล่องเค้กที่คิบอมถืออยู่ด้วยมือข้้างเดียวมาถือไว้แล้วเปลี่ยนเรื่องมาคุยกับฮยอกแจ

 

 

      สองหนุ่มที่เดินตามหลังมาก็ยังคงกอดคอกันเดินเข้ามาในบ้านเพราะยังมีบ้างที่ดงเฮกับฮยอกแจจะหันมามอง แต่เบื้องหลังใบหน้าที่ยิ้มแย้มของทั้งสองแล้วคงไม่มีใครรู้ว่ามือที่กอดคอกันอยู่นั้นแทบจะ
บีบไหล่กันหักไปข้าง 

 

 

      เมื่อสองคนข้างหน้าเดินนำเข้าห้องนั่งเล่นกันไปแล้ว ทั้งคู่แทบจะถีบส่งกัน จ้องหน้ากันเขม็งพอจะเดินเข้าประตูห้องนั่งเล่นก็ดันเดินเข้าพร้อมกันมิวายผลักกันแย่งเข้าห้อง แม้จะเป็นเรื่องเล็กน้อยแต่ของอย่างงี้แล้วมันก็ยอมกันไม่ได้อยู่ดี!!

 

 

     "นิดงเฮแล้วเรื่องเจสันกับยัยแม่นั่นหน่ะ เป็นยังไงบ้างหรอ ได้ข่าวมาบ้างไหม ชั้นดูข่าวก็เห็นสองคนนี้ออกงานด้วยกันบ่อยๆ แต่ยังไม่มีนักข่าวหรือคนวงในคนไหนคอนเฟิร์มได้เลยว่าสองคนนี้มีความสัมพันธ์กันแบบไหนหนะ"ฮยอกแจถามเพื่อนถึงเรื่องที่ดงเฮเงียบหายไปนาน

 

 

      "ก็แหงน่ะสิ ยัยนั้นตามติดเจสันแทบตลอดเวลาเพราะเจสันอยู่ช่วงขาขึ้นไม่มีลง ใครร่วมงานด้วยก็มีผลพลอยได้เยอะเลยหล่ะ ยิ่งกับแม่นั่นที่ตามติดตลอด ออกงานด้วยกัน ไปไหนนักข่าวตามแจเลย แต่เจสันก็ไม่เคยหลุดพูดถึงความสัมพันธ์เพราะเจสันไม่ได้สนใจแม่นั่นซะหน่อย ก็แค่เล่นละครหน่ะ ตอนเนี้ยถ้าแม่นั่นไม่มีเจสันตารางงานก็ว่างฝุ่นแทบเกาะเลยละ ฮ่าๆๆ"ดงเฮพูดอย่างสนุกปาก ยิ่งคิดก็ยิ่งขำชวนให้ฮยอกแจขำสะใจไปด้วยอีกคน 

 

 

     "แล้วนี้เจสันจะสะบัดยัยนั่นทิ้งเมื่อไหร่ละ ชั้นแทบทนรอเวลานั้นไม่ไหวแล้วนะ คงสะใจหน้าดู ฮ่าๆๆ"ฮยอกแจหัวเราะสุดเสียง มือไม้ท่าทางตื่นเต้นแบบสุดๆ

 

 

     "ยังก่อนๆต้องรอขั้นตอนสุดท้ายของชั้นก่อน ถึงแม้ลงมือตอนนี้จะสะใจได้แล้ว แต่ถ้าเพิ่มขั้นนี้ไปอีก จะสะใจคูณสองยกกำลังสองเลยละ!"ชูสองนิ้วพูดขึ้นมาอย่างน่ารัก พาเอานายแบบรูปหล่อที่เพิ่งเดินเข้ามายิ้มตาหยีเลยทีเดียว

 

 

     "คุยเรื่องอะไรกันหรอ มีความสุขจริงเชียว"คิบอมหย่อนกายลงบนโซฟากว้างข้างดงเฮที่ยังยิ้มไม่หุบ

 

 

    "เรื่องของเคะเมะไม่เกี่ยว แบร่~"ท่าทางน่ารักเเบบนั้นทำเอาคิบอมละลายกองกับพื้น หอมแก้มคนน่ารักอย่างหมั่นเขี้ยว

 

 

    "คิบอมแล้วฮันคยองละ??"ฮยอกแจที่ไม่เห็นคนรักของตนก็ถามหา 

 

 

    "นั่นไง~เข้ามาพอดี เดินช้าจังนะเพื่อน ฮ่าๆๆ"คิบอมระเบิดหัวเราะ เพราะตนเป็นฝ่ายพลิกล็อกชนะเดินเข้าห้องมาก่อน จากที่ฮันคยองจะเข้าห้องมาได้แล้วแต่คิบอมก็ลากฮันคยองให้ออกห่างจากประตูเป็นกิโลแล้วดันตัวพุ่งเข้าห้องมาได้ ช่างหน้าภาคภูมิใจเสียจริง??

 

 

     "ฮึ~ที่จริงก็ไม่ได้เดินช้าหรอกนะ แต่โดนควายลากไปชมนามา"ฮันคยองพูดอย่างเคียดแค้น นั่งลงข้างฮยอกแจอย่างรุนแรง ทำเอาฮยอกแจตัวโยน

 

 

     "อะไรเนี่่ย..นั่งซะแรงเลย"ฮยอกแจมองหน้าฮันคยองที่จ้องคิบอมเขม็ง แต่คิบอมก็ไม่สนใจราวกับไม่รู้ว่าฮันคยองกำลังหมายถึงอะไรแถมยังส่งใบหน้ากวนๆไปให้

 

 

      "นี่~คิบอมมีเรื่องจะถามหน่ะ"ดงเฮที่ไม่ได้สนใจอะไรทั้งสิ้นถามขึ้น

 

 

      "ว่าไงครับด๊อง?"

 

 

      "คิบอม..จะกลับไปทำงานอีกเปล่าอะ"

 

 

      "ถามทำไมเนี่ย?หนีผู้จัดการมาอยู่กับด๊องทั้งเดือนอย่างนี้ ไม่เหลืองานให้ทำแล่ว~"คิบอมพูดทีเล่นทีจริง เพราะตนไม่ได้คิดถึงเรื่องงานเลยตั้งแต่ดงเฮมาอยู่ด้วย อีกอย่างที่เขาเป็นนายแบบเพราะมันเป็นความฝันของเขาตามจริงแล้วเขาก็ต้องมารับช่วงบริหารธุรกิจต่อจากพ่อของเขาไหนจะร้านเพชรของแม่เขาอีก ยังต้องช่วยดูแลมันอีกหลายสาขา

 

 

     "จริงจังหน่อยสิ นี่มันความฝันของนายนะ กว่านายจะได้เป็นนายเเบบชื่อดังขนาดเนี้ย ต้องพยายามมากแค่ไหนหน่ะ ฮึ่ย~"ดงเฮยู่หน้าใช้นิ้วจิ้มหัวคิบอมไปแรงๆ กว่าคิบอมจะได้เป็นนายเเบบตามที่ฝันก็ต้องล้มลุกคลุกคลานฝ่าฟันสิ่งๆต่างๆจนเป็นที่ยอมรับในที่สุด และฝันครั้งนี้จะสำเร็จไปไม่ได้เลยถ้าขาดดงเฮ..

 

 

       "เฮ้อ~ก็ไม่รู้สิ มีข่าวเสียตั้งมากมาย ไม่มีใครเขาจ้างแล้วหล่ะ คงต้องกลับมาช่วยพ่อทำงาน"คิบอมก็เสียดายและเศร้าใจไม่น้อยที่อุสส่าประสบความสำเร็จแล้วแต่มันก็กลับมาพังไม่เป็นท่าด้วยฝีมือของตนเอง

 

 

       "ไม่ได้นะ!อย่าพึ่งท้อสิ คิบอมหน่ะออกจะหล่อ~หุ่นดี~ตัวสูง~แถมยังมีแฟนที่น่ารักขนาดนี้(?) ทำไมเขาจะไม่จ้างหล่ะ!เดี้ยวลีดงเฮคนนี้แหละจะทำให้คิมคิบอมกลับมาดังเลยคอยดู!!"ดงเฮจับหน้าคิบอม ถกเสื้อโชว์ซิกแพ็ค ดึงคิบอมลุกขึ้นยืนเทียบกับตน แล้วหันมาจับหน้าตัวเอง บอกสรรพคุณของนายแบบคิมคิบอม ประกาศกร้าวอย่างมั่นใจว่าตนจะเป็นคนทำให้คิบอมกลับมาดังอีกครั้ง

 

 

      "ฮึ~ชั้นหล่อกว่าตั้งเยอะ"ฮันคยองที่ยังมีคดีเก่ากับคิบอมพูดแขวะขึ้น นั่นทำให้คิบอมของขึ้นอ้าปากจะด่าไอเจ๊กขี้โม้ชอบกินไก่ทันที แต่ดงเฮก็เถียงขึ้นมาก่อน

 

 

       "พูดงี้เดี๋ยวสวยนะฮันคยอง! คิบอมชั้นหล่อกว่านายเยอะ นายหน่ะยังไม่ได้เศษเสี้ยวของคิบอมเลยสักนี๊ดดดดดนึง จะมาเทียบกับคิบอมของชั้นหรอ เร็วไปนะ..ไอเจ๊กกินไก่! แบร่~!"พูดจบดงเฮใส่เกียร์ปลาน้อยสปีดวิ่งหนีฮันคยองโดยลากคิบอมวิ่งไปด้วยอีกคน คิบอมก็ระเบิดขำไปวิ่งไปพลอยด่าไอ้คุณเพื่อนรักไปด้วยคน ฮันคยองเดือดปุดลมออกหูวิ่งไล่หมายจะฆ่าคู่รักคิเฮให้ตาย

 

 

      "ไอปลาเน่า!!ชั้นจะฆ่าแก!!!"

 

 

      "อ้ากกกกกกก~มังกรจะพ่นไฟแล้ว~ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆ"ดงเฮตะโกนลั่นบ้านแล้วระเบิดขำกับคิบอมอีกรอบ ตอนนี้ก็กลายเป็นว่ามีเด็กสามคนกำลังวิ่งไล่กันรอบบ้านอย่างไม่อายใคร โดยมีผู้ไก่(?)ที่อยากมีส่วนร่วมแต่ไม่ได้ถูกพาดพิงหรือไปด่าใครจนต้องวิ่งหนีนั่งดูทั้งสามวิ่งมาราทอนรอบบ้าน

 

 

     "แฮ่กๆๆ..ไอปลาเน่า!..แฮ่กๆ..นายไม่ตายดีแน่"ฮันคยองที่วิ่งไปวิ่งมาก็หาคิบอมดงเฮไม่เจอซะงั้น มานอนหอบแทบเท้าฮยอกแจที่นั่งกินเค้กส้มชิวๆในห้องนั่งเล่น

 

 

     "น้ำไหม"ฮยอกแจยื่นน้ำให้คนที่นอนกอบโกยอากาศเข้าปอด เมื่อหายใจปกติได้เรียบร้อยก็ลุกขึ้นหยิบแก้วน้ำดื่มหมดแก้วอย่างรวดเร็วทิ้งตัวนอนหนุนตักฮยอกแจด้วยความเหนื่อย

 

 

     "ผู้ต้องหาไปไหนแล้วละคุณตำรวจ??"

 

 

     "ทะลุมิติหายไปไหนเเล้วก็ไม่รู้ ฮึ่ย!ยังแค้นไม่หายเลย!"

 

 

     "เดี้ยวพวกนั้นก็กลับมาเองแหละ คงจะเหนื่อยเหมือนกัน"ฮยอกแจพูดแล้วหยิบผ้าเย็นที่เตรียมรอไว้ซับหน้าให้ฮันคยอง

 

 

     "ดงเฮ!!มาดูนี่สิ!!มังกรเฒ่าพันปีกำลังนอนหอบรับประทานบนตักไก่ละ!! ฮ่าๆๆๆๆๆๆ"คิบอมที่เข้ามาถึงก็ทำเป็นตกใจพูดไม่กลัวตาย ทำเอาดงเฮขำอีกยกใหญ่

 

 

    "ฮ่าๆๆฮะๆคนแก่ไม่เจียมบอดี้วิ่งไล่เด็กก็อย่างงี้แหละฮ่าๆๆ"ดงเฮพูดไปขำไป ตอนนี้ทั้งดงเฮและคิบอมนอนขำกลิ้งกุมท้องตัวเองไปเรียบร้อย ฮันคยองที่ทำอะไรไม่ได้เพราะฮยอกแจบอกให้พักก็ได้แต่ส่งสายตาเคียดแค้นไปให้ทั้งคู่

 

 

     "ฮะๆๆโอยยย ปวดท้องน้ำตาไหลไปหมดแล้วอะคิบอม ฮ่าๆฮะๆๆ"ดงเฮกุมท้องปาดน้ำตาบอกคิบอมที่อยู่ในอาการเดียวกัน

 

 

    "เฮ้อออ~โฮ้ยยยยย~หายใจไม่ทันเลย ขำเหนื่อยซะยิ่งกว่าวิ่งอีก ฮ่าๆๆๆ โอ้ยยย~ขำอีกแล้วว ฮ่าๆๆ"คิบอมที่เหมือนจะสงบสติอารมณ์ได้แล้วแต่พอตัวเองพูดออกไปอีกก็เริ่มขำอีก วันนี้คงมีคนตายเพราะขำ

 

 

    "โอ้ยยยยย~หายใจเข้าลึกลึ้กกก หายใจออกยาวยาววววว เฮ้ออออออ~ โอเค โอเค โฮ้ยยยย~ เหนื่อยๆ ขอน้ำหน่อยสิฮยอกแจ"ดงเฮที่สามารถหยุดอาการหัวเราะอย่างบ้าคลั่งได้แล้วก็ต้องดื่มน้ำอึกใหญ่ๆแล้วส่งน้ำให้คิบอมดื่มด้วยเช่นกัน

 

 

      ทั้งคู่พักจนหายเหนื่อยแล้วบอกลาฮยอกแจกับฮันคยอง ขอกลับก่อนถึงแม้ฮยอกแจจะชวนให้ค้างด้วยกันก็ตาม แต่คิบอมก็ปฏิเสธกลัวโดนลอบฆ่ากลางดึก แล้วออกจากบ้านมา

 

 

     "นี่คิบอม..คิบอมต้องกลับไปเป็นนายแบบดังเหมือนเดิมให้ได้นะ"

 

 

     "ทำไมด๊องอยากให้คิบอมกลับไปเป็นนายแบบจัง?? ถึงมันจะเป็นความฝันของคิบอมแต่ถ้ามันจะทำให้คิบอมไม่มีเวลามาอยู่กับด๊อง คิบอมก็ไม่อยากทำไมหรอก"คิบอมพูดไปขับรถไป หันมามองดงเฮเป็นครั้งเป็นคราว

 

 

     "ก็ไม่อยากให้คิบอมทิ้งความฝันตัวเองนี่นา ทำได้แล้วต้องทำต่อไปสิ ไม่ต้องห่วงว่าเราจะไม่ได้อยู่ด้วยกันเลย เพราะถ้าคิบอมจะไปถ่ายแบบเดินแบบที่ไหนด๊องจะตามไปทุกที่เลย!!"

 

 

     "จริงนะ.."คิบอมยิ้มให้กับความน่ารักของดงเฮแล้วหันมาถาม

 

 

     "จริงสิ!"

 

 

     "แล้วถ้า..คิบอมต้องถ่ายแบบกับผู้หญิงคนอื่นละ"คิบอมถามอย่างเป็นห่วง กลัวดงเฮจะรับไม่ได้

 

 

      "แบบนั้นยิ่งต้องตามไปคุมเลย!!ด๊องจะจ้องยัยนางแบบนั่นตาไม่กระพริบเลย ถ้ามายุ่งวุ่นวายกับคิบอมนะ ด๊องจะตามไปหลอกหลอนด่าให้กลับบ้านไม่ถูกเลย!"ดงเฮพูดพร้อมแสดงท่าทางประกอบ คิบอมยิ้มวางใจหันมามองความน่ารักของคนข้างกายแล้วขับรถฟังที่ดงเฮพูดต่อไป

 

 

      ...ฉันไม่มีวันปล่อยนายไปอีกแน่ นายคือชีวิตและลมหายใจของชั้นนะ ดงเฮ...







 

-///-///-///-///-///-Never LOve..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

      'รีเทิร์นแก้ตัวใหม่ กลับเข้าสู่วงการนายแบบ โอกาสบูมอีกครั้ง คิมคิบอม..'

 

 

     ..ถึงเวลาแล้วสินะ พี่ชาย ฮึฮึ..

 

 

      เจสันที่อยู่ในห้องแต่งตัว อ่านนิตยาสารไปพลางรอเวลาเข้าถ่ายรายการสัมภาทษ์ที่ตนถูกรับเชิญ 

 

 

     "คุณเจสันคะ ได้เวลาแล้วคะ"ทีมงานสาวเข้ามาบอกเชิญเจสัน แล้วเดินนำออกมา 

 

 

     ในห้องขนากหนึ่งที่ด้านนึงของห้องถูกจัดขึ้นเป็นฉากตกแต่งสวยหรูพร้อมโซฟานั่งสบายสองคน ซึ่งที่นึงก็มีพิธีกรคนสวยนั่งรออยู่แล้ว

 

 

    เจสันเดินเข้ามาโค้งทักทายโปรดิวเซอร์เมเนเจอร์ต่างๆ โค้งทักทายพิธีกรสาวอย่างสุภาพแล้วนั่งลงที่โซฟาตรงข้าม มารยาทนอบน้อมและอัธยาศัยดีของเจสันคงเป็นสิ่งหนึ่งที่ทำให้ทุกๆคนรักและเอ็นดูนังร้องหนุ่มคนนี้

 

 

     ก่อนเริ่มถ่ายรายกายเจสันและพิธีกรสาวก็พูดคุยกันเล็กน้อยจนถึงเวลาเริ่ม คำสั่งของโปรดิวเซอร์ดังขึ้นพิธีกรสาวเริ่มพูดเปิดรายการและเอ่ยถึงแขกรับเชิญนั่นก็คือเจสัน

 

 

     คำถามพื้นฐานต่างๆถามขึ้น ไม่ว่าจะจุดเริ่มต้น แรงบันดาลใจ ความใฝ่ฝัน ชื่อเสียง ครอบครัว จนกระทั่งความรัก

 

 

    "คุณเจสันมีสาวในเสปคเป็นยังไงคะ"

 

 

    "เอ่อ..สาวในเสปคผมหรอครับ ผมคิดว่า..ยังไงก็ได้ครับ ถ้าเธอใช่มันก็ใช่อะครับ ฮ่าๆๆ"เจสันตอบพร้อมรอยยิ้มสดใส เขาไม่คิดด้วยซ้ำว่าจะชอบผู้หญิง ฮ่าๆๆ

 

 

    "แล้ว..เรื่องที่คุณไปไหนมาไหนกับฮันแชคยองบ่อยๆละคะ คุณมีความสัมพันธ์กับเธอยังไงคะ"

 

 

     "ที่จริง..ก็มีข่าวของผมกับเธอเยอะมากๆเลยหน่ะครับ ที่ผ่านมาผมไม่ได้ให้คำตอบอะไรกับคำถามพวกนี้ ไม่ใช่เพราะผมปิดบังหรืออะไรหรอกครับ แต่ผมเกรงใจคุณแชยองเขามากกว่า"เจสันพูดอย่างเนิบๆไม่รีบร้อนและฟังดูกำกวมแต่ในใจของเขานั้นอยากจะพูดแบบขวามผ่าซากไปเลยด้วยซ้ำแต่ก็ต้องให้เกียรติผู้หญิงหน่อย

 

 

     ทั้งสตูดิโอตกอยู่ในความเงียบ ทั้งลุ้นทั้งเกร็ง หลายคนล้วนอยากรู้ความสัมพันธ์ของทั้งสองที่สงสัยมานาน แต่ก็ไม่เคยได้คำตอบที่ชัดเจน ไม่รู้ว่าครั้งนี้จะได้คำตอบแบบไหน

 

 

     "เกรงใจคุณแชยอง?หมายความว่ายังไงหรอคะ"

 

 

     "ที่ผมได้รู้จักกับคุณแชยองก็เพราะเอ็มวีเพลงเปิดอัลบั้มแรกของผม ผมและเธอต้องถ่ายเอ็มวีด้วยกัน หลังจากนั้นเธอก็คอยตาม..เอ่อ..ผมหมายถึงร่วมงานหน่ะครับ เธอบอกว่าอยากสนิทกับผมเลยขอร่วมงานด้วยบ่อยๆ นี้เป็นเหตุผลที่เรามีข่าวด้วยกันบ่อยครับ"

 

 

      จบคำพูดของเจสันแล้วเหมือนจะยังไม่ไขความข้องใจของใครหลายๆคน ตัวแทนอย่างพิธีกรสาวเลยต้องถามให้แน่ชัดตามบทสัมพาษณ์และความอยากรู้ของเธอเอง

 

 

     "..แล้วคุณกับแชยองเป็นแค่..เพื่อนร่วมงานกันหรอคะ"เธอถามด้วยน้ำเสียงแปลกใจ

 

 

     "ครับ..เราสองคนเป็นแค่เพื่อนร่วมงานกัน"

 

 

     ทั้งห้องส่งตื่นตะลึงไปกับคำตอบ หลากหลายความคิดเห็นพรั่งพรูออกมาทางสายตาและสีหน้า เจสันพูดอย่างชัดเจนแจ่มแจ้งตบท้ายด้วยรอยยิ้มกว้างที่ออกแนวสะใจ ..ต่อไปนี้ก็หมดหน้าที่ของเขาแล้วหละ เบื่อจะตายอยู่แล้ว!

 

 

     "เอ่อ..คะ ตอนนี้ก็คงจ้องบอกลานักร้องหนุ่มสุดหล่อคนนี้แล้วนะคะ คุณเจสันมีผลงานอะไรจะฝากไหมคะ"พิธีกรสาวที่ได้สติหันมาพูดกับกล้องแล้วกลับมาถามเจสัน

 

 

     "ครับ ฝากอัลบั้มใหม่ของผมด้วยนะครับ ตอนนี้ผมก็กำลังเตรียมตัวเดินสายโปรโมทอัลบั้มนี้ หวังว่าทุกคนจะชอบมันนะครับ"เจสันยิ้มละลายใจก่อนที่พิธีกรสาวจะพูดปิดรายการ เจสันเดินยิ้มกว้างบอกลาทีมงานหลายๆคนเนื่องจากมีงานต่อ ระหว่างนั้นเขาก็หยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาต่อสายโทรหาใครบางคน

 

 

     ((ว่าไงเจสัน เป็นยังไงบ้างหล่ะ))เสียงน่ารักดังขึ้น รอฟังข่าวดี

 

 

     "ฮะฮะฮ่า ยินดีด้วยนะครัับพี่ดงเฮ พี่เตรียมตัวสะใจได้เลย ไม่พ้นคืนนี้หรอกครับ ฮึฮึ"

 

 

      ((ฮ่าๆๆขอบใจมากเลยนะน้องรัก ถ้าไม่ได้นายชั้นก็คงแย่แน่ๆ ขอบใจมากๆนะสำหรับทุกอย่าง สำหรับที่นายรู้จักฉัน ที่นายทพตามฝันมาเป็นนักร้อง ที่นายให้เบอร์ฉันไว้ แล้วก็ที่เกิดมาหล่อพอที่จะทำให้ยัยนั้นหลงได้ 55))

 

 

      "ไม่เป็นไรครับ ผมทำด้วยความเต็มใจ อีกไม่กี่วันผมต้องเดินสายโปรโมทอัลบั้มตัวเองยาวเลยหล่ะครับ ยัยนั่นก็ตามผมไปไม่ได้แล้วหล่ะ ขอให้สนุกนะครับพี่"

 

 

      ((ฮึๆ สนุกอยู่แล้วหละ โชคดีนะ))

 

 

      "ครับ"เจสันวางสายแล้วเดินชิวไปทำงานต่อ เตรียมตัวกับกระแสข่าวที่จะเกิดขึ้นได้เลยเพราะงานนี้มีเฮ!?!

 

 

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

 

 

        "ดงเฮคุยกับใครหน่ะ?แอบคุยกับผู้ชายที่ไหนรึเปล่า"คิบอมที่พึ่งแต่งหน้าแต่งตัวเสร็จเตรียมจะขึ้นเดินแบบเข้ากอดด้านหลังดงเฮที่เดินหนีมาคุยโทรศัพท์

 

 

      "เปล่าซะหน่อย นี้~ไปเตรียมตัวได้แล้ว นี่มันทางเดินนะเดี๋ยวใครมาเห็นเข้า ระวังหน่อยสิ"ดงเฮแกะแขนของคิบอมออก มองหน้ามองหลังกลัวใครมาเห็นเข้า แล้วจูงมือคิบอมไปที่ห้องแต่งตัว

 

 

     "ไม่ต้องมาเปลี่ยนเรื่องเลย เมื่อกี้คุยกับใคร ทำไมต้องเดินมาคุยไกลขนาดนี้"คิบอมถามเสียงเข้ม ทำหน้าจับผิด

 

 

     "คุยกับ..ฮยอกแจ ฮยอกแจโทรมาบอกว่าวันนี้มาฮันคยองมาทำงานเเถวนี้เลยแวะมาดูคิบอมเดินแบบ"ดงเฮคิดอย่างรวดเร็วแล้วส่งยิ้มหวานให้คิบอมอย่างแนบเนียน

 

 

    ...ข้อโทษทีต้องอ้างแกนะฮยอก มันไม่ทันจริงๆ..

 

 

      คิบอมจ้องหน้าดงเฮอย่างจับผิด แต่พอเห็นยิ้มหวานที่ส่งมาให้ก็ต้องเผยยิ้มตามอย่างห้ามไม่ได้ แม้จะไม่ค่อยอยากจะเชื่อเท่าไหร่ แต่ก็ต้องยอมแพ้ให้กับความน่ารักของคนตรงหน้าทุกที ไม่ว่าดงเฮจะทำอะไร เขาก็จะเชื่อใจดงเฮ..

 

 

       การเดินแบบเป็นไปด้วยดี ร่างกายของคิบอมเหมาะและเข้ากับเสื้อผ้าได้อย่างดี ตัวสูงโปร่ง กล้ามเนื้อทุกสัดส่วนที่แสดงถึงความแข็งแรงไม่เด่นชัดจนเกินไป แต่ก็มีความพอดีและลงตัวได้น่าหลงไหลและดึงดูดสายตาเป็นอย่างดี

 

 

      จบการเดินแบบสุดเพอร์เฟค ดงเฮก็เข้ามาดูแลคิบอมเป็นอย่างดี เป็นภาพน่ารักๆที่มีให้เห็นแค่หลังเวทีหลังกล้องทั้งนั้น ชั่งแต่งหน้า ทีมงานหรือนายแบบนางแบบด้วยกันก็ต้องยิ้มให้กับความน่ารักของดงเฮ ความสัมพันธ์ของทั้งคู่ที่หลบพ้นสายตานักข่าวปาปารัซซี่ไปได้มีเพียงคนสนิทหรือวงในเท่านั้นที่รู้ แม้คิบอมจะไม่สนใจจะปกปิดมันแต่เป็นดงเฮที่กลัวคิบอมคะแนนตก ระวังตัวเป็นอย่างดี

 

 

       "นี่คิบอม.. จำเจสันได้ไหม?"ดงเฮไม่ถามเปล่ายื่นนิตยาสารที่มีรูปเจสันหรืออูยองอยู่บนนั้น

 

 

      "เจสันหรอ เจสันนี่นักร้องนั่นนะหรอ?"คิบอมจ้องมองใบหน้าบุคคลในภาพ ที่ตนเคยเห็นมาบ้างแต่ก็แค่รู้สึกคุ้นๆไม่ได้เอะใจอะไร

 

 

     "ใช่ๆ แต่จำได้ไหม ก่อนหน้านี้เรากับเจสันเคยรู้จักกันมาก่อนนะ มองหน้าดีๆสิ"ดงเฮยื่นภาพเข้าไปไกล้อีก คิบอมมองแล้วคิดตาม สักพักก็เหมือนนึกออก แล้วก็หน้าบูดทันที

 

 

     "ไอเด็กนี้หน่ะหรอ เก่งนะมาเป็นนักร้องได้ แต่คิบอมก็ไม่สนใจมันหรอก บังอาจมายุ่งกับดงเฮของคิบอม"คิบอมโอบดงเฮเข้ามาไกล้ตัว ที่ทำได้เพราะทั้งคู่อยู่ในรถตู้ที่กำลังไปส่งที่ตึกสังกัดของเขานั้นเอง

 

 

     "นั้นมันตั้งนานแล้วนะคิบอม.. แล้วรู้จักคนนี้ไหม"ดงเฮเลื่อนนิ้วไปชี้ที่อีกคนที่เดินอยู่ข้างๆเจสัน

 

 

      คิบอมหันมามองแล้วก็ต้องเบ้หน้าหยิบนิตยาสารเล่มนั้นมาปิดลงแล้วโยนไปอีกทาง ผู้หญิงที่เขาเกลียดมากที่สุด ผู้หญิงที่มาทำให้เขากับดงเฮต้องแตกแยกกัน และก็เป็นผู้หญิงที่ทำให้เขารักดงเฮมากขึ้นด้วย

 

 

      "ไม่เห็นรู้จักเลย"คิบอมมองตาดงเฮแล้วเผยยิ้มออกมา บอกทางสายตาว่าขอให้เชื่อใจตน 

 

 

      "ก็แค่..ทดสอบเท่านั้นเอง ฮะๆ"ดงเฮตอบแบบขำๆ แล้วเอนหัวพิงกับไหล่กว้างของคิบอม

 

 

       "เชื่อใจคิบอมนะ ดงเฮ.."


 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

 

 

        "กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!"

 

 

       "อะไรแชยอง!! เป็นบ้าอะไรของเธอหนะ!!"ผู้จัดการที่กำลังนั่งทำเล็บอยู่ยกมือขึ้นปิดหูแล้วตะโกนถาม

 

 

       "แหกตาดูสิ!!!"แชยองโยนหนังสือพิมพ์บันเทิงของเช้าวันใหม่ที่พึ่งตีพิมพ์สดๆร้อนๆให้ผู้จัดการดู

 

 

        "เจสันบอกไม่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งกับแชยอง!!เขี่ยทิ้งหนีเดินสายโปรโมทอัลบั้ม!!"ผู้จัดการอ่านข้อความตัวใหญ่บนหนังสือพิมพ์แล้วก็ต้องรีบปิดหูอีกครั้งเนื่องจากเสียงกรี๊ดแหลมแสบแก้วหูของแชยอง

 

 

       "นี่มันอะไรกันเนี้ย!!!แล้วชั้นจะทำยังไง!!!ถ้าไม่มีเจสันแล้วชั้นจะทำยังไง!!ป่านี้ทุกคนก็คิดกันว่าชั้นเกาะเจสันกันหมดแล้ว!!!!"เสียงแหลมแสบแก้วหูตะโกนดังลั่น ผู้จัดการได้แต่เอามือปิดหู แชยองกระทืบเท้าปึงปังเอาแต่ตะโกนเสียงดัง ผู้จัดการเลยหยิบน้ำส้มที่วางอยู่บนโต๊ะสาดเข้าที่หน้าแชยองเต็มที่ หวังให้สงบเลิกโวยวาย ทว่าแชยองยิ่งกรีดร้องเสียงดังจนสลบล้มตึงไปกับพื้น

 

 

      "ฮึ!!หน้าสมเพช ชั้นไม่หน้ามาเป็นผู้จัดการให้คนอย่างเธอเลย!!"ผู้จัดการไม่สนใจแชยองที่ตอนนี้สภาพดูไม่ได้ หันมามองหนังสือพิมพ์อีกครั้งแล้วหยิบมันขึ้นมา

 

 

      "คิมคิบอมงั้นหรอ.. ฮึ นี่เป็นครั้งสุดท้ายที่ชัเนจะช่วยเธอ ถ้าเธอทำประโยชน์ให้ชั้นไม่ได้ ชั้นก็ขอลาออก!!"ผู้จัดการปากระดาษใส่หน้าแชยองปล่อยทิ้งแชยองให้กองอยู่กับพื้นด้วยสภาพที่ดูไม่ได้

 

 

      ..จะเป็นยังไงมันก็กรรมที่เธอก่อแล้วละนะ ฮันแชยอง..







 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

      "คิบอม~เหนื่อยไหม ไม่ค่อยได้นอนเลย"ดงเฮถามแล้วยกมือขึ้นทาบหน้าของคิบอม 

 

 

      "ด๊องอยู่ด้วยตลอดอย่างนี้~เหนื่อยแค่ไหนก็ยอม ห้าวววว~"คิบอมพูดเสียงเนือยๆแถมตบท้ายด้วยหาวตาปรือ

 

 

      "เง้อ~คิบอมต้องง่วงมากแน่ๆ นอนก่อนเถอะ ถึงแล้วเดี้ยวปลุกนะ"ดงเฮพูดอย่างเป็นห่วง คนที่่ง่วงอย่างห้ามไม่ได้ยกมือโอบรอบเอวคนน่ารักแล้วพิงไหล่นอนอย่างสบาย

 

 

      ทั้งสองอยู่บนรถที่กำลังไปส่งยังสถานที่ทำงานต่อไป ช่วงนี้คิบอมมีงานเยอะอย่างรุนแรงเพราะมีคนสนใจเรื่องราวการกลับมาเยอะและมีอีกเรื่องที่น่าสนใจคือลีดงเฮคนน่ารักที่แอบเห็นอยู่บ่อยๆ มีคนเห็นดงเฮกับคิบอมบ่อยแต่ก็ไม่มีข่าวเสียหาย แถมมีเป็นข่าวดีซะด้วย

 

 

      ภายในรถตู้คันใหญ่ที่กำลังวิ่งไปตามทางท่ามกลางท้องฟ้าสีมืดบรรจุคนเพียงไม่กี่คน และแต่ละคนก็แลดูง่วงงุนซะเหลือเกิน รวมถึงดงเฮที่กำลังนอนพิงหัวกอดกับกับคนรักอย่างอบอุ่น แต่แล้วเสียงวิทยุอันแผ่วเบาที่เปิดโดยคนขับรถที่หลับไม่ได้ดังขึ้น

 

 

     "ก็จบไปกับเพลงของนักร้องหนุ่มคนดังคนนี้เจสัน ตอนนี้ก็เขากำลังโปรโมทอัลบั้มใหม่อยู่ที่จีนนะครับ ก่อนจากไปก็ได้ทิ้งระเบิดลูกตูมไว้ให้หลายๆคนโดยเฉพาะนางแบบสาวที่ตกเป็นดาวร่วงของวงการบันเทิงนะครับ ตอนนี้ก็..เก็บตัวเงียบเลยละครับ แต่ผมว่านะ..เธอคงต้องออกมาทำอะไรสักอย่างแน่ๆ คุณผู้ฟังว่าอย่างนั้นไหม ฮ่าๆๆ.."

 

 

      เสียงดีเจที่จัดรายการตลอดดึกขำขึ้นอย่างชวนตัวเองคุย แต่มันก็ทำเอาดงเฮอยากจะขำไปด้วย ถ้าไม่ติดว่าภายในรถกำลังอยู่ในความเงียบและง่วงงุน 

 

 

     ดงเฮมองไปนอกรถก็พบว่าไกล้ถึงสถานที่ถ่ายทำแล้ว หันไปจะปลุกคนข้างๆก็พบว่าตื่นเรียบร้อยแล้ว

 

 

     "ตื่นตอนไหนเนี่ยคิบอม~"

 

 

     "ตอนคนแถวนี้กลั้นขำอะสิ~"คิบอมพูดแล้วมองอย่างรู้ทัน ทำเอาคนน่ารักทำหน้าไม่ถูก

 

 

    "อะไรๆ~ลงๆๆถึงแล้ว"ดงเฮดันคิบอมให้ลงจากรถที่นิ่งลงแล้วลงตาม

 

 

     เมื่อผู้โดยสารทุกคนลงจากรถ ก็ก้าวเข้าโรงแรมหรูสาขาใหม่ที่คิบอมต้องมาถ่ายทำโฆษณาพรีเซ้นให้ ทุกคนชวนกันคุยแก้ง่วงไประหว่างทาง แต่แล้วก็ต้องตื่นเต็มตาเมื่อมีบุคคลที่ไม่น่าจะมาอยู่ที่นี้มายืนอยู่

 

 

      "คิบอมมม~ชั้นคิดถึงคุณจังเลย~"สาวหุ่นนางแบบในชุดเดรสรัดรูปโชว์เนินอกกับขาอ่อนสวยตรงเข้ามาเกาะแขนคิบอมอย่างออดอ้อน ทำเอาทุกคนที่อยู่ตรงนั้นเบ้หน้าก่นด่านางอยู่ในใจโดยเฉพาะคนน่ารักเจ้าของตัวเเละหัวใจคนถูกเกาะ

 

 

      "ถอยไป!!"คิบอมสลัดออกอย่างรังเกียจแล้วหันมากุมมือดงเฮเอาไว้ ซึ้งมันเป็นการกระทำที่ใครหลายคนสะใจอยู่ไม่น้อย

 

 

      "ค..คิบอมคะ เราไปคุยกันสองคนดีกว่านะคะ"หญิงสาวเสียหน้าไม่น้อย แต่ก็ไม่ยอมแพ้เข้าเกาะคิบอมอีกครั้ง แต่ครั้งนี้ดงเฮเป็นคนที่ดันเธออกไป 

 

 

      "คุณต้องการอะไร"ดงเฮพูดอย่างเรียบนิ่ง ทว่าแฝงความโกรธอยู่ไม่น้อย ..ยัยนี้จะหน้าด้านมากไปแล้ว

 

 

      "นายเป็นใคร!!กล้าดียังไงมาผลักชั้น!!ชั้นฮันแชยองนะ!!"หญิงสาวพูดเสียงแหลมแสบแก้วหู จนผู้คนในโรงแรมรวมถึงทีมงานที่รอคิบอมอยู่เข้ามามองดู

 

 

      "ดงเฮเป็นคนรักของชั้น!!เธอหน่ะเป็นใคร!มายุ่งอะไรกับชั้น"คิบอมเข้าขวางดงเฮเอาไว้ ประกาศความสัมพันธ์ของเขากับคนน่ารักที่ทุกคนจับตามอง พูดราวกับว่าไม่รู้จักกับผู้หญิงตรงหน้ามาก่อน

 

 

      "คิบอม..ล..แล้วชั้นละคะ แล้วเรื่องของเราละคะ"ผู้คนเข้ามารายล้อมทั้งสามมากขึ้นเรื่อยๆรวมถึงนักข่าวที่ยกกล้องขึ้นถ่าย เสียงรัวกล้องและแสงแฟรชดังขึ้นอย่างเปิดเผย ทำเอาหญิงสาวร้อนรน

 

 

      "ฮะๆๆ นี่เธอจำคำสุดท้ายที่พูดใส่หน้าชั้นไม่ได้หรือไง!!"คิบอมอยากจะขำแบบสุดๆ ..ผู้หญิงคนนี้บ้ารึเปล่า 

 

 

      "แต่..แต่ คิบอมคะ แล้วที่ผ่านมาละคะ คุณรักชั้นไม่ใช่หรอ!?! เรื่องวันนั้นชั้น.. ที่ชั้นทำแบบนั้นชั้นมีเหตุผลจำเป็นนะคะ!"แชยองพูดแบบแทบไม่คิด ตอนนี้เธอแค่ต้องหาทางรอดและดิ้นรนให้ถึงที่สุด 

 

 

      "เหตุผลจำเป็น!?! ไหนบอกมาสิว่าอะไร ชั้นไม่เชื่อหรอกว่าคนอย่างเธอจะทำเพราะเหตุผลบางอย่าง.. คงจะเป็นเหตุผลที่ว่าไม่อยากตกต่ำลงมาเหมือนชั้นสินะ"คิบอมยังคงไล่แชยองให้จนมุมไปเรื่อยๆ ..นี่ไม่คิดเลยใช่มั้ยว่าไม่มีทางไหนให้รอดหรอก เพราะความจริงมันมัดตัวซะขนาดนั้น

 

 

     "คิบอม..เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมกันนะคะ ยัยเด็กเนี่ยมันก็แค่แฟนคลับโรคจิตที่ตามคุณมาวันนั้น มันก็แค่พวกเอาตัวเข้าแลก มันไม่มีอะไรเทียบชั้นได้เลยสักนิด!!คุณไม่ได้รักมันหรอก คุณรักชั้นต่างหาก!"คำพูดด่าทอว่าร้ายดงเฮทำเอาคิบอมเหลืออดแทบอยากจะเข้าไปขย้ำคอหญิงสาวให้ตายคามือ แต่ดงเฮก็รั้งตัวคิบอมเอาไว้ เพราะหากทำลวไปอาจเป็นผลเสียต่อคิบอมเอง ยังไงคิบอมก็เป็นผู้ชายที่แข็งแรงกว่า

 

 

     "อย่าว่าดงเฮนะ!!กล้าดียังไงมาเทียบกับดงเฮ!!ดงเฮมีค่ามากกว่าจะมาเทียบกับคนอย่างเธอ!!! แล้วอีกอย่าง.. ชั้นก็ไม่เคยพูดว่ารักเธอ!!"คิบอมพยายามกักกลั้นอารมณ์ไว้สุดๆ

 

 

     "คิบอม..แล้วที่ผ่านมาละคะ ที่คุณตามชั้น อยู่กับชั้นละคะ เรื่องวันนั้นชั้น.."

 

 

     "ที่ผ่านมา.. ชั้นแค่หลงเธอ!"คิบอมกระชับมือดงเฮแล้วเดินออกจากวงล้อมก้มหน้าหลบแสงแฟรช ถึงจะรู้ว่าเรื่องนี้คงเป็นข่าวดังแต่ตอนนี้ขอเวลาส่วนตัวก่อนเถอะ

 

 

     คิบอมพาดงเฮเดินเข้ามาในลิฟต์แล้วกดชั้นบนสุด ดึงมืออีกข้างของดงเฮมากุมไว้แน่น 

 

 

     "ด๊อง~โกรธคิบอมรึเปล่า"คิบอมถามด้วยสีหน้ากังวลปนอ้อนวอน

 

 

     "ถ้าจะโกรธก็คงโกรธที่ไปประกาศกร้าวซะขนาดนั้นว่าด๊องเป็นคนรักคิบอมหน่ะ ด๊องต้องยุ่งแน่ๆเลย"ดงเฮทำหน้ายุ่งแต่ตามจริงไม่โกรธเลยสักนิด แถมดีใจอีกต่างหากที่คิบอมปกป้องตนและบอกกับยัยนั่นว่าตนเป็นคนรัก

 

 

      "ไม่โกรธหรอที่.. คิบอมเป็นต้นเหตุหน่ะ"คิบอมเห็นท่าทีทีเล่นทีจริงของคนรักก็หายห่วง ยกสองมือของคนรักขึ้นจูบอย่างนุ่มนวล

 

 

     "ไม่โกรธหรอก ตอนนี้สะใจมากเลย ต้องโทรไปบอกฮยอกแจซะแล้ว ฮิฮิ"ดงเฮทำท่าจะดึงมือออกจากการเกาะกุมไปหยิบโทรศัพท์ของตนเอง แต่คิบอมก็รั้งไว้แล้วดึงคนน่ารักเข้าประกบปาก ดงเฮนิ่งอึ้งอยู่สักพักแล้วก็ยกมือขึ้นโอบรอบคอคนตัวสูง ตอบรับสัมผัสที่คุ้นเคย

 

 

    ..อ่า~ไม่ได้จูบกับคิบอมนานแล้วแฮะ..

 

 

      ทั้งคู่เรียกร้องโหยหาสัมผัสของกันและกันเนื่องจากขาดหายไปนานเพราะงานหนักของคิบอม จึงใช้เวลาในลิฟต์กอบโกยความสุขจากคนรัก แต่ก็คงจะลืมไปว่าโรงแรมหรูคุณภาพดีขนาดนี้ลิฟต์จะรวดเร็วทันใจแค่ไหน

 

 

     ติ้ง~!

 

 

     ลิฟต์เปิดออกที่ชั้นบนสุดของโรงแรม ชั้นที่คิบอมต้องมาถ่ายทำโฆษณาเป็นสถานที่แรก!?! นั้นก็แปลว่ามีผู้คนและทีมงานรวมถึงนักข่าวตากล้องที่รอนายแบบพรีเซ็นเตอร์ค่าตัวสูงมาถึงเยอะแค่ไหน

 

 

      เฮือก!?!

 

 

     ประตูลิฟต์เปิดออกเผยให้เห็นฉากเลิฟซีนสุดหวานทำเอาหลายคนที่หันมาเตรียมเรียกหานายแบบที่ช้ามากว่าสิบนาทีชงักค้างไปห้าวิ แล้วหยิบกล้องขึ้นมาถ่ายรูป 

 

 

        แชะ!!แชะ!

 

 

       เสียงแฟรชที่ดังขึ้นปลุกคนสองคนที่ตกอยู่ในภวังค์หวานผละออกจากกันอย่างตกใจ ตามมาด้วยใบหน้าแดงก่ำของคนน่ารัก คิบอมพาคนน่ารักออกจากลิฟต์ด้วยใบหน้ายิ้มและใบหูแดง ..มีคนมาเห็นกำลังจูบอยู่กับคนรักแบบนี้มันก็ต้องมีเขิลอายกันบ้างสอหน่า~

      

 

       กว่าจะได้ถ่ายจะไดทำอะไรก็เสียเวลาตอบคำถามไปเยอะเลยละ แต่มันก็ทำให้ทุกคนลืมเรื่องเลทสิบนาทีไปนี่นะ!?!

 

 

      "คุณน้องคะ~น้องเป็นคนรักของคิบอมจริงๆหรอ~"ช่างแต่งหน้าสองสามคนที่รอให้คิบอมไปถ่ายเพื่อที่จะเข้าหาคนน่ารักที่ข่าวว่อนเน็ตเรียบร้อย

 

 

      "อ..เอ่อ..ฮะ"ดงเฮตอบแบบกล้าๆกลัวๆ กังวลว่าเรื่องของตนกับคิบอมจะถูกคัดค้าน และก่อผลเสียให้คิบอม

 

 

      "นั่นไง!!ชั้นบอกแล้วไงแกว่าคุณคิบอมไม่มีทางเอายัยแชยองมาทำพันธ์หรอก!!ต้องคนน่ารักๆอย่างน้องดงเฮสิคะ!!แล้วเมื่อกี้ยัยแชยองมันทำหน้ายังไงคะคุณน้อง"เมื่อได้ยินประโยคหน้าโล่งใจก็พอคลายกังวล ดงเฮจึงพูดคุยกับพี่ชั่งแต่งหน้าอย่างเมามัน

 

 

      "หน้าแตกยับเลยละฮะ"ดงเฮที่จับกลุ่มคุยกับพี่ๆช่างแต่งหน้าได้กลายเป็นที่หนึ่งในดวงใจของทุกๆคน ทีมงานในกองหลายๆคนถูกใจความน่ารักของดงเฮ ทำให้ดงเฮคลายความกังวลเรื่องกระแสตอบรับที่ตนเป็นคนรักของคิบอมได้

 

 

      "อะแฮ่ม!!"คิบอมกระแอมไอในลำคออย่างบอกให้รู้การมาของตน ดงเฮและกลุ่มชั่งแต่งหน้าที่กำลังนั่งคุยกันอย่างสนุกปากเงยหน้าขึ้นมองที่มาของเสียงแล้วก็ต้องรีบลุกขึ้นพรวดพราดแยกย้ายไปคนละทาง

 

 

     "อ่า~คิบอมถ่ายเสร็จแล้วหรอ"

 

 

     "ไม่ไปดูคิบอมถ่ายเลยนะดงเฮ"คิบอมพูดเสียงต่ำมองดงเฮอย่างแง้งอน เพราะปกติแล้วดงเฮจะดูตนตลอดเวลา แต่พอถ่ายเสร็จแล้วครั้งนี้กลับไม่เห็นคนรักยืนรออยู่เลยตามหาให้ว่อนกลัวจะไปเกิดเรื่องอะไรอีกแล้วก็มาเจอนั้งคุยกับชั่งแต่งหน้า

 

 

     "แฮ่ๆ~ก็พี่ๆเขาชวนคุยนี่นา อย่างอนเลยน้า~"ดงเฮขยับเข้าจับแก้มของคิบอมแล้วบีบเบาๆ กิริยาน่ารักนั้นทำเอาคิบอมหลุดฟอร์มยิ้มออกมา

 

 

     "เฮ้อ~น่ารักอย่างนี้จะไปไหนรอดละเนี่ย เดี๋ยวย้ายไปถ่ายอีกสี่ห้าที่ก็เสร็จแล้วละ จะกลับบ้านไปนอนกอดที่รักซะหน่อย"ไม่พูดเปล่าแต่กอดคนน่ารักซะตรงนั้นแบบไม่อายใคร ..ไหนๆก็ไหนๆแช้วนิเนอะ ก็ดี!จะได้แสดงความรักได้อย่างเต็มที่

 

 

      "ไปเตรียมตัวเร็วจะได้เสร็จไวๆ แล้วกลับบ้านไปนอนกอดกันนะ~!"ดงเฮพูดแล้วจัดการส่งตัวคิบอมให้สไตลิสต์แล้วเดินตามไปคุม 

 

 

      ความน่ารักของคู่คิเฮทำให้บรรยกาศรอบข้างสดใสเต็มไปด้วยความสุขและรอยยิ้ม ตัดความกังวลเรื่องคนแอนตี้ไม่เห็นด้วยไปได้เลย!!แค่คนทั้งกองก็เป็นตัวยืนยันได้ดีเลยละ

 

 

     ..ลั้ลลาได้แล้วสินะ คิบอม..

 

    

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

      

       ติ๊ด.. ติ๊ด.. ติ๊ด..

 

 

       เสียงนาฬิกาปลุกที่แสนเกลียดดังขึ้นในห้องที่มีคนสองคนกอดก่ายกันอยู่ และคนที่ตื่นก่อนเสมอก็คือคนน่ารักนั้นเอง ถึงแม้จะนอนไปกันไม่นานนักแต่ก็รู้สกมีความสุขและอิ่มเอมอย่างบอกไม่ถูก ..คงจะเพราะได้นอนกอดกันหลังผ่านเหตุการณ์แฮบปี้เอนดิ้งละมั้ง??

 

 

    "คิบอม..ตื่นเถอะ มีงานเพียบเลยวันเนี้ย"

 

 

    "..."

 

 

    "ตื่นนะคิบอม"

 

  

    "..."

 

 

    "ไม่ตื่นงั้นหรอ.. ปลุกแบบไหนดีนะ"ดงเฮครุ้นคิดกับตัวเอง มีหลายครั้งที่ต้องคิดวิธีปลุกแบบไม่ปกติ(?)และทุกครั้งก็คงมีเจ็บตัวกันบ้าง แล้วครั้งนี้จะเป็นยังไงนะ

 

 

     "วันนี้ใจดีปลุกดีๆดีกว่าเนอะ.."ดงเฮพูดแล้วคลานพาตัวเองไปนอนบนคนตัวโตกว่า ก้มหน้าจมูกชิดจมูก

 

 

   "นิทานเขาว่าจะปลุกเจ้าชายนิทรายังไงนะ ..อย่างนี้รึเปล่า?"ดงเฮก้มลงหอมแก้มคนหล่อไปฟอดใหญ่ แล้วรอคอยปฏิกิริยาตอบรับ

 

 

    "..."

 

 

    "หว้า~ไม่ใช่หรอ หนือว่าอย่างนี้ละ"ดงเฮก้มลงจูบที่เปลือกตาหนา แล้วรอดูปฏิกิริยาตอบรับอีกครั้ง

 

 

     "..."

 

 

     "ไม่ใช่อีกและ! งั้นอย่างนี้ละ"ดงเฮก้มลงจูบลงบนจมูกโด่ง แล้วมองดูผลตอบรับอีกครั้ง

 

 

      "..."

 

 

      "อื้ม~ งั้นคงจะเหลือวิธีสุดท้ายแล้วสินะ.."ดงเฮพูดขึ้นอย่างช้าๆยั่วยวนคนนอน แต่ดูเหมือนจะแค่นอนไม่ได้หลับ เพราะพอจบประโยคคนหล่อยกยิ้มมุมปากอย่างชอบใจเล็กน้อยแล้วกลับไปแกล้งหลับเหมือนเดิม ..อยู่ไกล้กันแค่นี้ใครเขาจะไม่เห็นกันละ!?!

 

 

     "หว้า~แย่จัง เจ้าชายตื่นแล้วอะ ยังไม่ได้จุมพิษเลย ไปอาบน้ำดีกว่า~!"พูดแล้วก็วิ่งเข้าห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

 

 

     "เฮ้ย!!!ได้ไงอะ"คิบอมลุกพรวดทันทีที่คนน่ารักชิ่งหนีไม่ยอมจุมพิษตนเอง

 

 

     "ฮิฮิ~ฮ่าๆๆ"เสียงน่ารักดังออกมาจากห้องน้าแบบเยาะเย้ย

 

 

      "หัวเราะหรอ!แกล้งกันใช่มั้ยเนี่ย คนเขาอุส่ารอว่าจะปลุกยังไง นี่!!ไม่ต้องมาหัวเราะลั้ลลาเลย"คิบอมลุกขึ้นไปไกล้ประตูและเคาะเรียกคนข้างใน

 

 

      "ด็อง!!มามอร์นิ่งคิสคิบอมเดี๋ยวนี้นะ!เจ้าหญิง!!กลับมาตุมพิษเจ้าชายก่อนเส้~!"คิบอมเคาะประตูห้องน้ำรัวๆตามด้วยเสียงโหยหวนประท้องหน้าห้องน้ำแข่งกับเสียงน้ำไหลข้างใน

 

 

      แกร๊ก!

 

 

      "อ่าว~คิบอมมานั่งจ๋อยอะไรตรงนี้อะ ไม่อาบน้ำหรอ"คิบอมแหงนหน้ามองคนพูดแล้วลุกอย่างรวดเร็ว ตามคนน่ารักเข้าไปในห้องน้ำอย่างเบิกบานใจ

 

 

      ...อาบน้ำแบบเนี้ย ได้มากกว่าจูบอีกนะจะบอกให้..

 

 

      กิจวรรตตอนเช้าผ่านไป ตามมาด้วยงานกองใหญ่ที่ยาวไปหลายอาทิตย์ คิบอมกับดงเฮตัวติดกันทั้งวัน ตอนนี้ไม่ใช่คิบอมคนเดียวที่ดังแล้วละ เห็นทีดงเฮจะได้ดังกับเขาด้วย

 

 

      ข่าวของคู่คิเฮนี้ดังไปทั่ว ผู้คนมากมายพูดถึงความน่ารักของคู่นี้ ดงเฮได้ถ่ายรูปลงนิตยาสารหลายเล่น ความน่ารักนี้ทำเอาผู้ชายทั้งประเทศอิจฉาคิมคิบอมไปเลยทีเดียว

 

 

       อาทิตย์นี้ถูกยกให้เป็นอาทิตย์ของคิเฮ เรื่องของคนสองคนนี้แทบจะถูกไปสร้างเป็นหนังหรือนิยาย เนื่องจากมีเรื่องราวมีทุกรสชาติ แถมเรื่องบางเรื่องยังทำคนอึ้งไปเลยทีเดียว

 

 

       "ทำไมจู่ๆคุณแชยองถึงทิ้งคุณคิบอมไปละคะ"

 

 

       "ถามที่รักผมสิครับ"

 

 

       "ผมส่งเจสันไปแยกเขาทั้งคู่เองฮะ^^"

 

 

       

 

 

 

     ก็จบกันไปกับเรื่องราวความรักของคิมคิบอมกับลีดงเฮ.. ความรักเรื่องนี้ให้อะไรกับคุณบ้างรึเปล่่า?? ก่อนที่คุณจะตัดสินใจกับใครสักคน คุณต้องตัดสินใจกับหัวใจตนเองให้ดีก่อนว่าคนคนเนี้ย.. คุณรักเขา หรือแค่หลงเขากันแน่..

 

 

 

THE END..

 

 

 

 

 

      

 

{writer}
จบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ