"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #16 : Mr.Simple เปลี่ยนบทรักมาเฟียคิม

*ไม่รีไรท์*

Mr.Simple เปลี่ยนบทรักมาเฟียคิม <INTRO>

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

       2 ปีที่แล้ว

 

    


 

 

      "ขอเวลาผมอีกซักอาทิตย์เถอะครับ..ด..ได้โปรดเถอะครับ"

 

 

       ชายร่างท้วมคนหนึ่งกำลังอ้อนวอนร้องขอชีวิตจากเด็กหนุ่มใบหน้าหล่อเหลาแต่แฝงไปด้วยความเยือกเย็นและเรียบนิ่ง 

 

 

       "เอาไงครับคุณคิบอม.."ลูกน้องคนสนิทของคิบอมเอ่ยถามเจ้านาย

 

 

       "ฮึ..คิดว่าแกจะหาเงินร้อยล้านได้ภายหนึ่งอาทิตย์รึไง ยึดทุกอย่างให้หมดแล้วฆ่ามันทิ้ง"

 

 

       "ม..ไม่..ได้โปรด..ผมขอร้องหละ ผมยอมทุกอย่างเลย ผม..ผม..ผมมีลูกชายคนนึง ได้โปรดไว้ชีวิตผมด้วย"

 

 

       ชายร่างท้วมคุกเข่าเข้ากอดขาเขาอย่างไร้ศักดิ์ศรี เขาคิดเพียงแต่ว่าตนเองจะต้องไม่ตาย เพื่อชีวิตรอดเขายอมแรกมาด้วยทุกอย่าง.. 

 

 

       คนถูกกอดขารู้สึกรังเกียจเล็กน้อยแต่สนใจในข้อแลกเปลี่ยนที่ถูกเสนอมากกว่า ..ลูกชายงั้นหรอ? ยังพอเอามาใช้งานได้ละมั้ง

 

 

       คิบอมหันมามองร่างท้วมนิดๆแล้วส่งสายตาให้คนสนิท ลูกน้องจึงพากันมาลากเอาตัวของชายร่างท้วมออกจากขาของเจ้านาย

 

 

       "ไปเอาตัวลูกมันมาแล้วฆ่ามันซะ.."เขาหันไกระซิบบอกคนสนิทแล้วเดินจากไปปล่อยให้คนที่ถูกเอาตัวไปเข้าใจว่าตัวเองจะรอดแล้ว..

 

 

 

 

 

       "คุณคิบอมครับ.. นี่ข้อมูลของเด็กคนนั้นครับ อายุ18ปี ตามจริงไม่ใช่ลูกแท้ๆของไอหมอนั้นแต่เป็นลูกที่เก็บมาเลี้ยง ไม่ทราบพ่อแม่ที่แท้จริงครับ"

 

 

        ภายในห้องนอนของเจ้านายแสนเย็นชาคนสนิทเอ่ยบอกเจ้านายพร้อมยื่นกระดาษแผ่นนึงให้ ในนั้นเป็นข้อมูลของเด็กผู้ไม่รู้เรื่องรู้ราวคนนึงแต่ถูกพ่อของตนยัดเยียดความทุกข์มาให้

 

 

        "ลีดงเฮ.. "ชายหนุ่มมองประวัติของเด็กผู้โชคร้ายอย่างไม่ได้ใส่ใจมากนักเพราะวันนี้เขาเหนื่อยมาทั้งวันจากการตามทวงหนี้มากมาย

 

 

       "พาเด็กนั่นมาเจอชั้นด้วยละกัน ตอนนี้ชัั้นจะพักผ่อน"

 

 

       เหมือนเป็นการไล่ทางอ้อม คนสนิทของคิบอมเก็บเอกสารแล้วเดินออกไปเงียบๆเพื่อให้เจ้านายของเขาได้พัก

 

 

       คิบอมนอนหลับหวังให้ลืมเรื่องเครียดๆไปชั่วคราวจนเวลาล่วงเลยไปยาวนาน กระทั่งเสียงตะโกนโหวงเหวงโวยวายเสียงดังปลุกให้เขาตื่นขึ้นมาอย่างไม่เต็มใจสักนิด

 

 

      "อ..โอ้ย!!ปล่อยชั้นนะ!! พวกนายเป็นใคร จับชั้นมาทำไม"เสียงหวานเอ่ยถามด้วยความงุนงง สงสัย และตกใจกลัวไปพร้อมๆกัน เขากำลังเดินกลับบ้านตามปกติแต่ก็มีคนชุดดำมากมายเข้ามาจับตัวเข้าไว้

 

 

      "เสียงเอะอะอะไรหน่ะ!"

 

 

      เสียงที่เปล่งดังแต่ก็ไม่ถึงกับตะโกนดังขึ้น ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่กำลังวุ่นวายหยุดชะงักลงทันทีด้วยความหวาดหวั่นในน้ำเสียงที่แฝงความไม่พอใจและสายตาเย็นยะเยือกนั่น

 

 

       "ขอโทษที่รบกวนครับคุณคิบอม ผมจับตัวเด็กคนนี้มาได้แล้วแต่ขัดขืนนิดหน่อยเลยทำให้วุ่นวายครับ ต้องขออภัยด้วยจริงๆครับ"คนสนิทก้มหัวขอโทษคิบอมอย่างจริงจังที่ทำงานพลาดไป

 

 

       "ชั่งเถอะ..แล้วเด็กคนนี้คือ..ลีดงเฮสินะ"คิบอมเลื่อนสายตาไปมองร่างเล็กที่ไม่ได้เป็นอย่างที่คิดไว้ ดูบอบบางเกินกว่าจะใช้แรงงานใดๆได้ 

 

 

       "ดูไม่มีประโยชน์เลยสักนิด.. เอาไปเก็บซะ"ร่างสูงหันมาบอกคนสนิท

 

 

       คนสนิทของคิบอมชะงักเล็กน้อย ฆ่าเด็กที่อายุน้อยแถมไม่รู้เรื่องอะไรแบบนี้มัน.. ไม่เลือดเย็นไปหน่อยหรอ

 

 

       "ฮึ.. นายไม่กล้าหรอคยูฮยอน"

 

 

       "ก็..เปล่าครับ"คยูฮยอนแม้ไม่อยากทำแต่คำสั่งของเจ้านาย ตนไม่อาจขัดได้เพราะขืนทำอย่างนั้นตนก็อาจถูก'เก็บ'เช่นกัน

 

 

       "อ..อะไรกัน..จะฆ่าชั้นหรอ!!แล้วเหตุผลละ บอกกันก่อนสิ!!"

 

 

        "..เหตุผลก็เพราะพ่อของนายติดหนี้พนันชั้นไงละจต้องขายนายไงยังไงละ"คิบอมหันมามองร่างบางแล้วบอกเหตุผลเสียงเรียบ เหตุผลที่ทำให้ดงเฮนิ่งอึ้งไป

 

 

     ..พ่อที่เขารัก ทำแบบนี้กับเขางั้นหรอ พ่อที่ดูแลเขามาตั้งแต่เด็กแม้เขาจะกำพร้าหน่ะหรอ.. เป็นไปได้ยังไง!?!

 

  

      "ฮึ..พ่อนายเล่นพนันติดหนี้บ่อนชั้นเป็นร้อยล้าน ทั้งตัวของมันยังใช้หนี้ไม่พอ ขอชีวิตไว้ด้วยชีวิตนาย แต่ตอนนี้..พ่อนายก็ไม่ได้อยู่บนโลกนี้แล้วหล่ะ"คิบอมบอกพรางมองคนที่นิ่งอึ้งไป ..คงจะรักพ่อตัวเองมากสินะ

 

 

        คิบอมก็ชะงักกับสายตานิ่งอึ้งและแสนผิดหวังนั่น ปกติแล้วคนอย่างคิบอมไมเคยสนใจอะไรหรือสงสารใคร แต่สายตานั้นกลับเรียกความสงสารจากเขาได้

 

 

      "ชั้นเปลี่ยนใจแล้วคยูฮยอน พาเด็กคนนี้มาที่ห้องชั้น"

 

 

      "ครับ"คยูฮยอนโล่งอกที่ตนไม่ต้องฆ่าเด็กคนนี้แล้ว จึงรีบดึงตัวร่างบางให้เดินตามเจ้านายไปที่ห้อง

 

 

       ดูเหมือนดงเฮจะยังคงอึ้งไม่หายเลยไม่โวยวายเสียงดังอย่างที่ทำในตอนแรก คยูฮยอนพาดงเฮมาที่ห้องของคิบอมแล้วก็ออกจากห้องไป เหลือเพียงคิบอมและดงเฮ..

 

 

       "ชั้นรู้ดี..ว่านอกจากพ่อแล้ว นายก็ไม่มีใคร ดังนั้น..ตอนนี้นายถือเป็นสมบัติชิ้นนึงที่ชั้นยึดมาจากพ่อของนาย"

 

 

       "ได้ไงกัน!!ชั้นไม่ใช่สิ่งของนะ"

 

 

       "แล้วนายมีทางเลือกหรอ.. ถ้านายไม่อยากเป็นสมบัติของชั้น..นายก็ต้องตาย"

 

 

        ข้อเสนอที่ดงเฮคิดว่าไม่มีทางไหนดีกว่ากันทำให้พูดอะไรไม่ออก ถ้าเลือกตาย..มันมากไปไหมนะ

 

 

       "ฮึ..คงเลือกได้แล้วสินะ เป็นสมบัติของชั้น มันก็ไม่ยากหรอก.. ก็แค่"

 

 

       ตุบ!!

 

 

       คิบอมผลักร่างเล็กลงบนเตียงกว้างแล้วตามขึ้นคร่อม ดงเฮไม่สามารถขัดขืนหรือผลักคิบอมออกได้ เนื่องจากตนถูกมัดมือไว้ตั้งแต่แรก

 

 

       "จะทำอะไรหน่ะ!"

 

 

       คิบอมตอบด้วยการก้มลงซุกไซร้ซอกคอขาว สอดมือไปแก้มัดมือของดงเฮที่ถูกมัดไขว้ไว้ด้านหลัง แก้มัดได้ยังไม่ทันที่ดงเฮจะได้ขัดขืนใดๆ คิบอมก็กดข้อมือทั้งสองข้างลงกับเตียง

 

 

      "ฮ..ฮึก..ปล่อยชั้นนะ"น้ำตาของดงเฮเริ่มคลอหน่วย แต่คิบอมก็หาได้สนใจมันเริ่มซุกไซร้ต่ำลง รอบคอของดงเฮก็เต็มไปด้วยรอบแดงจากการขอเม้มและดูดดึง

 

 

      "นายเป็นของของชั้นแล้วดงเฮ.. อย่าขัดขืนให้เหนื่อยเลย ทำตัวดีๆชั้นก็จะไม่รุนแรงกำนายมากละกัน.. ฮึ"

 

 

      พูดจบน้ำตาของดงเฮไหลพราก แม้ปากจะพูดขัดขืนแต่ร่างกายกลับอ่อนแรง ได้แต่ถามตัวเองว่าทำไมต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ด้วย

 

 

      ดงเฮครวษญครางตลอดค่ำคืนอันแสนทรมานสำหรับดงเฮแต่สุขสมสำหรับคิบอม.. 

 

 

 

 

 

       ตลอดสองปีที่ผ่านมาเกือบทุกคืนที่ที่ดงเฮต้องโดนกระทำเช่นนี้ แต่จากที่ร้องห้ามในคืนแรกๆกลับโอนอ่อนในคืนต่อๆมา..

 

  

      สัมผัสที่มาเฟียเย็นชาคิมคิบอมมอบให้ดงเฮนั้นมันหอมหวานจนยากจะห้ามใจไม่ให้เผลอไผลไปในห้วงสวาทนั้น ดงเฮได้แต่เก็บความรู้สึกที่มากกว่าสิ่งของที่มีไว้แค่ใช้ในแต่ละคืนกับเจ้าของผู้สูงศักดิ์

 

 

      แต่ดงเฮก็พอใจที่มันจะเป็นแบบนี้ ทุกคืนดงเฮได้นอนอยู่เคียงข้างคิบอม ทุกเช้าดงเฮได้ร่วมโต๊ะอาหารกับคิบอม และทุกๆวันที่คิบอมสัมผัสตน..

 

 

      ลีดงเฮหลงรักมาเฟียคิมซะแล้ว...

      

 

{ไรเตอร์}

จั๊นนน~! อะไรอะ อะไรอะ อะไรอะ เรื่องนี้มันจะเป็นยังไงกันแน่ ไรเตอร์ว่ามันงงไปไหม ไม่รู้ดิ แต่เองมันไม่รู้อะ 555+ ชื่อเรื่องเหมือนจะน่ารักๆอะเนอะ.. แต่ไม่อะ เปิดเข้ามาก็มืดทะมึนและ ฮิฮิ เรื่องนี้เจ๋งเนอะ ไรเตอร์เอาความคิดเพื่อนมาสุมๆๆแล้วแต่งขึ้นมา เย่~~ ขอบอกว่าเรื่องนี้.. เนื้อเรื่องมัวมากก จริงๆ แต่อ่านๆไปเฮอะ อุสส่าแต่ง 555+ ไปและ!!