"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #13 : อาการรัก 129 ft.HanHyuk [4] *แถมรูปคิบอม >_

*ไม่รีไรท์*









อาการรัก 129 ft.HanHyuk









[4]

 

 

 

 

 

 

       "ไอคิบอม!!มึงยังไม่ตื่นอีกหรอ!!!โอ๋ยยยย~ เลิกเฮิร์ทได้เเล่ว!! ไปโรงเรียน!!!"

 

 

       ฮันคยองที่ปกติจะอาศัยจักรยานของคิบอมในการไปโรงเรียน วันนี้รอสักพักก็ไม่มีวี่แววว่าเพื่อนรักจะมาเลยต้องเดินไปดู ปรากฏว่ายังไม่ตื่น!?! คุณแม่จียอนก็ดูเหมือนจะไม่อยู่มีเพียงข้าวเช้าของคิบอมที่วางไว้

 

 

      "มึงจะเอาจักรยานใช่ไหม เอาไปเลย เดี๋ยวกุเดินเอง"น้ำเสียงมึนๆเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก

 

 

      "ไอบ้า!!มานี่เลย ลุกไปอาบน้ำเดี๋ยวนี้เลย!!ไม่งั้นกุตามดงเฮมาจริงๆอะ!"

 

 

      ดูเหมือนประโยคนี้จะกระตุ้นได้ดีนัก คิบอมสะดุ้งตัวทันทีที่ได้ยินชื่อของดงเฮ เดินหายไปห้องน้ำ สักพักก็ออกมาในชุดนักเรียนท่ไม่ค่อยจะเรียบร้อย คิบอมไม่สนใจจะทานข้าวเช้าตามที่ฮันคยองบอก ฮันคยองเลยตักข้าวเปล่ายัดปากคิบอมไปคำโต แล้วลากออกมานอกบ้าน

 

 

      "กูปั่นเอง ถ้ามึงปั่นกูว่าได้ตายก่อนไปเรียน"

 

 

       "งั้นก็ดีดิ กูไม่อยากไปโรงเรียน กูต้องตายก่อนไปเรียน"คิบอมค่อนข้างจะไร้สติพูดเหมือนคนเมา

 

 

      "อ่าว กุพูดเล่น มาๆๆๆขึ้นๆๆเดี๋ยวสาย"

 

 

      "สายก็ดีดิ ประตูโรงเรียนก็ปิด จะได้ไม่ต้องเข้าไปเจอ..."คิบอมค้างไว้แค่นั้นแล้วขึ้นซ้อนท้ายเพื่อน

 

 

      "เฮ้อ~~มึงเป็นมากกว่าที่กูคิดซะอีก เหล้าก็ไม่ได้กิน เสือกเมาอีก โอ๋ยยยยย~ ถ้าแม่มึงรู้คงด่าตาย แล้วแม่มึงไปไหนแต่เช้าละ"

 

 

     "แม่ไปหาพ่อ แม่ไปหาคนที่แม่รัก แม่คงจะคิดถึงพ่อ ฮือๆๆ ไอฮันกุไม่อยากไปเรียน"คิบอมร้องไห้ออกมาเสียเฉยๆ ตอนแม่บอกก็จับใจความไม่ได้หรอกว่าไปทำอะไร รู้แต่ไปกับพ่อ 

 

 

     "โอ้ยยยย ไอคิบอมเอ้ย มึงเมายิ่งกว่าเมาเหล้าอีก กุจะบ้า กุจะขำมึงหรือกุจะซีเรียสดีวะเนี่ย"ฮันคยองส่ายหน้า ไม่สนใจเพื่อนตัวเองพร่ำเพ้อ ปั่นมาถึงโรงเรียน

 

 

      "วันนี้สายนะเรา"ครูจองมินเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นสองหนุ่มมาช้ากว่าปกติ

 

 

      "ไอบ้านี่มันไม่อยากไปโรงเรียนครับ"ฮันคยองลากเพื่อนตนเองที่ฝืนตัวไม่อยากเดินเข้ามาในโรงเรียน

 

 

     "เป็นอะไรเนี่ย เซเชียว ไปกินเหล้ามารึไง"

 

 

     "เปล่าครับ มันไม่กิน แต่เมายิ่งกว่ากินอีก มันกำลังเฮิร์ทครับ"ประโยคหลังฮันคยองกระซิบกับครูจองมินเบาๆ ครูจองมินเลยตบไหล่คิบอมไปแรงๆสองสามที

 

 

      "โอ้ยยย ความรักก็อย่างนี่แหละ ทำคนมีอาการแปลกๆเยอะ เอาน้ำสาดหน้ามันสักสองกาละมังคงจะดีขึ้น ไปๆๆประตูจะปิดแล้ว"

 

 

     ฮันคยองใช้เวลานานกว่าจะพาเพื่อนของตัวเองมาที่ห้องได้ แต่คิบอมก็หยุดอยู่ที่หน้าห้อง ไม่ยอมเข้า ฮันคยองอยากจะถีบเข้าไปแต่ทำไม่ได้เลยชะเง้อเข้าไปมองคนเฮิร์ทอีกคน

 

 

    ...ดงเฮหายไปไหนนะ...

 

 

     "เฮ้ยมึง!ดงเฮไม่มา"ฮันคยองหันไปหาคิบอมแต่คิบอมก็เดินตัดหน้าเข้าห้องไปอย่างรวดเร็ว

 

 

     "ดงเฮไปไหนอะดงเฮเป็นอะไรรึเปล่าวะ เฮ้ยมึง!!ดงเฮตะเป็นไรรึเปล่าถึงไม่มาโรงเรียน ปกติดงเฮมาเช้ามากเลยนะ"

 

 

     "ไอห่า~! ตอนแรกก็ไม่อยากมาเจอเขา แต่พอเขาไม่มาให้เจอดันร้องหา ดงเฮก็คง..ไม่อยากมาเจอมึงละมั้ง"ประโยคหลังฮันคยองพูดกับตัวเองแต่คิบอมก็ได้ยินอยู่ดีนั่นละ

 

 

    "นั่นสินะ ดงเฮคงจะเกลียดกูแล้ว.."

 

 

     ฮันคยองหันมองทันที อยากจะแก้แทนดงเฮว่าเขารักมึงแต่พูดไปก็ไม่ได้อะไร ก็เลยเงียบไว้ดีกว่า

 

 

     "ไปเฮอะ ครูมาแล้ว"ฮันคยองดันหลังคิบอมเข้าไปเมื่อเห็นคุณครูกำลังเดินมา

 

 

 

    

 

      คิบอมเอาแต่เป็นห่วงดงเฮ เลิกเรียนเสร็จจะไปหาดงเฮที่บ้านก็ไม่กล้า เลยจะให้ฮันคยองไปแทน ฮันคยองหมั่นไส้นักหนาเลยปฏิเสธแกล้งมันไป แต่สุดท้ายถึงคิบอมไม่มาบอกให้ไปตัวเองก็ต้องไปดูอยู่ดี 

 

 

       "คุณพ่อดงเฮสวัสดีครับ คือ..วันนี้ดงเฮไม่มาเรียน นี่ก็ไกล้สอบแล้วกลัวจะเป็นอะไรไป เลยมาหาหน่ะครับ"ฮันคยองเอ่ยอย่างนอบน้อมและเกรงใจที่ตนมาที่นี่บ่อย

 

 

       "ดงเฮไม่อยู่ที่นี่แล้วละ.."

 

 

       "ฮะ!!//ห้ะ!!!"

 

 

        คิบอมที่ยืนหลบอยู่พุ่งพรวดออกมาทันที พร้อมกับสองเสียงที่ดังขึ้นอย่างตกใจและช็อคสุดๆ

 

 

       "ทำไมถึงไม่อยู่ที่นี่ละครับ แล้วดงเฮไปไหน ดงเฮไม่เป็นอะไรใช่ไหมครับ ดงเฮสบายดีไหมครับ!!!?!"คิบอมรัวคำถามใส่ดงฮุนแบบลืมตัวบวกความเป็นห่วงกังวลทำให้ดูรุนแรงไปหน่อย ดงฮุนถึงกับตกใจผงะถอยหลัง

 

 

     "ไอเหี้ยคิบอม ไปตะคอกคุณดงฮุนงั้นได้ไง!!!"ฮันคยองกระชากตัวคิบอมกลับมา ทำให้คิบอมได้สติแล้วรีบโค้งหัวขอโทษทันที ดงฮุนที่เห็นคิบอมก็เปลี่ยนสีหน้าเป็นเรียบนิ่งมันที

 

 

      "นายคงจะเป็นคิมคิบอมสินะ ชั่งมันเถอะ ชั้นเข้าใจว่านายคงจะเป็นห่วงลูกชั้น ตอนนี้ดงเฮเขาย้ายกลับไปอยู่โซลแล้วละ เขาสบายดีนายไม่ต้องห่วง แล้วเขาก็คงไม่กลับมาเรียนที่นี่แล้วละ ชั้นคงไม่ต้องบอกหรอกใช่ไหมว่าลูกชั้นไปเพราะอะไร ขอตัวก่อนนะ"ดงฮุนพูดอย่างเย็นชาแล้วปิดประตูใส่หน้าคิบอม แต่คิบอมก็ไม่ได้โทษโกรธพ่อของดงเฮแต่อย่างใด

 

 

      "ที่ดงเฮไปมันมีเหตุผลเกี่ยวกับกูด้วยหรอ ดงเฮเขาเกลียดกูจนไม่อยากเห็นหน้าแล้วใช่ไหม.. มึงเห็นไหมละ เชาจะมาชอบมารักกูได้ยังไง"

 

 

      "โอ้ยยยย ไอคิบอมเอ้ยย ทีมึง.."

 

 

      "มึงไม่ต้องพูดหรอก กูไม่ต้องการคำปลอบจากใคร"

 

 

      ...ใครจะปลอบมึงไอสลัด กูจะด่าเมิงงงงง!!!!"

 

 

      คิบอมเดินกลับบ้านไป ปล่อยฮันคยองต่อยอากาศอยู่คนเดียว เขาจะไม่เดือดร้อนเป็นห่วงเป็นใยอะไรความรักของคนอื่นเลยนะ ถ้าไม่เพราะมีดงเฮอยู่ด้วย ถ้าเป็นคิบอมกับผู้หญิงหรือผู้ชายคนอื่นนี่เขาจะปล่อยให้คิบอมจัดการเอง ชีวิตของเขาเองนี่ก็ยังหาคนที่ใช่ไม่เจอ อกหักมากี่รอบแล้วก็ไม่รู้!?!

 

 

     "ถ้าดงเฮไปโซลแล้ว อย่างงี้เรื่องก็ยืดเยื้อสิวะ!!! ถ้าจะตามไปโซลก็ลำบากชิบ จะทำยังไงวะเนี่ยยยย หนังสือก็ต้องเรียน พ่อแม่ก็ต้องดูแล กูไปได้ซะที่ไหนเล่า~!"

 

 

 

 

 

 

      ย้ายจากหมู่บ้านเล็กๆมีฉากหลังเป็นภูเขาลูกใหญ่หลายลูกมาที่เมืองใหญ่มีตึกสูงระฟ้าผู้คนเดินตามถนนกันขวักไขว่ ตามสถานที่ท่องเที่ยวแออัดไปด้วยรถและนักท่องเที่ยว ผู้คนหลากเชื้อชาติเดินเกลื่อกลาด

 

 

       ภายในรถหรูคันหนึ่งที่มีคนขับหน้าตาเคร่งขรึมหนึ่งคนกับหนุ่มน้อยหน้าคุ้นตานั่งอยู่ที่เบาะหลังอีกหนึ่งคน ..ลีดงเฮ

 

  

      ใบหน้าที่เคยสดใสยามนี้เศร้าไร้ชีวิตชีวา พาเอาคนรอบข้างเศร้าไปด้วย แต่ก็ไม่กล้่าพอที่จะถามว่าสาเหตุของความเศร้านั้นคืออะไร

 

 

     ...เฮ้อ~คิดถึงคิบอมจัง คิบอมจะคิดถึงเราบ้างไหม ยังไม่ได้บอกลากันเลย...

 

 

      ดงเฮคิดอยู่ในใจ แต่ถึงมีโอกาสบอกลา ดงเฮก็คงไม่กล้าสู้หน้าคิบอมอยู่ดี แค่เช้าวันนี้ก็ไม่กล้าพอที่จะไปโรงเรียนไปเจอหน้าใคร จนต้องหนีมาโซล และคงจะไม่กลับไปยังสถานที่ดีๆแบบนั้นอีก สถานที่ๆได้พบเจอกับความสุขความสนุกและความรัก..

 

 

      อีกเรื่องหนึ่งที่ทำให้ดงเฮเศร้าแบบนี้คงจะเป็นการกลับมาที่โซล ถ้าตนกลับมาที่โซลก็จะกลับมาเจอกับใครบางคนที่นี่เหมือนกัน คนที่ทำให้ต้องจากคิบอมมาแบบนี้ ยิ่งเข้ามาที่โซลซีวอนก็ยิ่งหาตัวตนง่าย คนของพ่อซีวอนนั้นสามารถทำได้แทบทุกสิ่ง

 

 

       แต่ใช่ว่าพ่อของตนจะทำแบบนั้นไม่ได้ เขาก็สั่งให้คนของเขาคอยระวังไม่ให้ซีวอนเข้าไกล้เขาเท่านั้นเอง ถึงเขาจะเปลี่ยนไปเรียนคนละโรงเรียนกับซีวอนแต่ก็วางใจไม่ได้เลย ไปอยู่โรงเรียนใหม่ก็จะเจออะไรบ้างก็ไม่รู้

 

 

       "ถึงแล้วครับคุณหนู.."

 

 

      ดงเฮลงจากรถแล้วเดินอย่างเหม่อลอยเข้ามาในบ้าน ไม่ได้มองว่ามีใครยืนรอตนอยู่ในบ้านจนคนรอต้องเอ้ยเรียก

 

 

      "ดงเฮลูกแม่..."เสียงอ่อนโยนเอ่ยปลุกดงเฮที่เหม่อลอยให้หันมา ก่อนจะโผเข้ากอดแล้วร้อฃไห้ออกมา ไม่รู้เพราะคิดถึงผู้เป็นแม่หรือเพราะอะไรกันแน่

 

 

      "โอ๋~~ดงเฮลูกแม่ ไปอยู่ที่นั่นเป็นไงบ้างจ๊ะ มีเพื่อนบ้างไหมจ๊ะ ร้องไห้ใหญ่เลยคิดถึงแม่หรือคิดถึงเพื่อนที่นู่นเนี่ย"คุณแม่เอ่ยแบบไม่ได้คิดอะไรแต่คุณลูกนี่ร้องไห้ออกมาอย่างจริงจังหลังแม่พูดอย่างนั้น คนเป็นแม่ก็นึกได้ว่าคนไปแทงใจดำลูกเข้า เธอรู้มาบ้างว่าทำไมจู่ๆดงเฮถึงกลับมาแบบนี้

 

 

      "ไม่เอานะคนเก่งของแม่ ไปๆๆไปคุยกันในห้องนะลูก ไม่ร้องนะ"

 

 

      คุณแม่ดาเฮพาลูกสุดที่รักที่หวงไปที่ห้องนั่งเล่นแล้วกอดแนบอกไว้แน่น พูดปลอบโยนต่างๆนาๆแต่ก็ไม่ได้ทำให้ดงเฮหยุดร้องไห้ได้เลย

 

 

      "ไม่เอานะคนเก่งของแม่ ร้องมากๆมันไม่ดีนะ ลูกต้องเข้มแข็งสิ เข้มแข็งไว้นะ ไหนบอกแม่สิว่าเกิดอะไรขึ้น ลูกไม่เคยเป็นแบบนี้เลยนะ ใครกันทำให้ลูกแม่เป็นได้ขนาดนี้.."

 

 

      "เขาใจร้ายมากเลยครับแม่ เขาทำให้ด๊องเป็นแบบนี้ เขาทำให้ด๊องหลงเข้าใจว่าเขาก็ชอบด๊องแบบที่ด๊องชอบเขามาโดยตลอด ทั้งๆที่มันไม่ใช่เลยสักนิด ฮือออๆๆๆ"

 

 

       "โอ๋~ ไม่เอานะ เลิกร้องไห้ได้แล้ว ความจริงเขาก็อาจจะชอบลูกก็ได้ เพียงแค่มีเหตุผลบางอย่างให้ต้องโกหก"ดาเฮพยายามให้ลูกของตนเลิกร้องไห้

 

 

       "คุณแม่แค่ปลอบด๊องใช่ไหมละ ฮือออ ผมรู้หรอกหน่า ฮึก..ฮึก..ฮือๆๆๆ"

 

 

       "แม่อยากให้ลูกของแม่หยุดร้องไห้นี้จ๊ะ ดงเฮคนเก่งของแม่ต้องเข้มแข็ง ไม่ร้องไห้แบบนี้นะ เข้มแข็งสิลูก เข้มแข็งนะ ถ้าลูกกับเขาเป็นเนื้อคู่กันยังไงก็ต้องได้มาเจอกันอีกแน่ๆ เชื่อแม่สิจ๊ะ"

 

 

       แม้ดงเฮจะยังคิดว่าคิบอมไม่น่าจะชอบตนอยู่ดี แต่ก็ไม่อยากให้แม่เป็นห่วงเลยพยายามหยุดร้องไห้ แล้วเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณแม่ฟัง คุณแม่ได้ฟังเรื่องทั้งหมดก็บอกดงเฮว่า

 

      'ไม่ว่าจะช้าหรือเร็วคิบอมก็ต้องมาหาลูกอย่างแน่นอนจะ'

 

 

       ไม่รู้ว่าอะไรทำให้ดาเฮพูดแบบนั้น แต่ก็รู้สึกได้ว่าคงจะเป็นอย่างที่ตนพูด คิบอมอาจจะชอบลูกของตนเพียงแต่มีเหตุผลให้ไม่พูดเท่านั้น

หวังว่ามันจะเป็นแบบนั้น

 

 

     ...งั้นผมจะรอวันนั้นนะครับ รอวันที่คิบอมจะมาหาผม...

 

 

 

 

 

 

 

 

       

 

 

       1 ปีผ่านไป

 

 

 

 

       "วู้วๆๆ จะเข้ามหาลัยแล้วววว~~ คอยดูนะไอบอม ถ้ากูได้เข้าไปอยู่ในมหาลัยนะ ต้องได้เป็นเดือนมหาลัยหรือเดือนคณะแน่นอน ฮ่าๆๆ"

 

 

       "ชาติหน้าเฮอะ.."

 

 

       "อ้าว!!พูดงี้ต่อยกันไหม ต่อยกันไหม~!"

 

 

       เป็นภาพที่คุณตาของผู้คน ภาพเด็กหนุ่มที่เริ่มจะไม่เด็กแต่โตเป็นหนุ่มอย่างรวดเร็วพูดกวนเถียงกันไปมา จะแปลกก็ตรงที่ว่าไม่มีการวิ่งไล่เตะเหมือนแต่ก่อน มีเพียงเสียงกวนๆและเสียงเรียบๆเย็นชา..

 

 

       ไม่ค่อยมีใครรู้มากนักว่าหนุ่มหล่อของหมู่บ้านกลายเป็นคนเย็นชาเพราะอะไร แต่มันก็เป็นแบบนี้หลังจากหลานเจ้าของไร่ผักย้ายกลับโซลไป

 

 

      คิมคิบอมผู้เย็นชาแพ็คคู่มาด้วยหนุ่มเชื้อสายจีนฮันเกิงหรือฮันคยอง แต่ก่อนที่เคยส่งเสียงดังวิ่งไล่กันให้คนในหมู่บ้านได้เห็น ตอนนี้ก็ไม่มีภาพน่าเอ็นดูแบบนั่นให้เห็น แม้ทั้งคู่จะยังอยู่ด้วยกัน แต่ถ้าไม่มีฮันคยองรอบข้างคงจะดูเงียบๆหดหู่กันไปเลย 

 

 

     หลังจากผ่านไป1ปี เงินที่ทั้งคู่สะสมจากไปส่งนมตอนเที่ยงและทำงานอื่นๆอีกมากมายก็เหมือนจะมากพอที่จะส่งตัวเองเข้าเรียนที่มหาลัยดีๆ ถึงแม้พ่อและแม่ของทั้งคู่จะส่งเงินตามไปให้แต่ทั้งคู่ก็คงจะไปทำงานหาเงินใช้เงินเรียนกันอยู่ดี

 

 

     "ไปแล้วดูแลตัวเองกันด้วยลูก ถึงจะเป็นผู้ชายก็อย่าไปมีเรื่องกับใคร อย่าเสเพลนอกลู่นอกทางให้มันมากนักนะ ไปไหนก็อย่าทิ้งกันละ มีอะไนก็ปรึกษากันนะลูก"

 

 

     "ครับแม่//ครับแม่"ทั้งคู่พูดขึ้นพร้อมกัน

 

 

      คิบอมกับฮันคยองมาอยู่ที่สนามบินที่อีกสิบนาทีก็ต้องขึ้นเครื่องไปยังเมืองที่แสนจะรุ่งเรืองหรือโซลนั่นเอง พ่อแม่ของทั้งคู่ตามมาส่งที่สนามบินแล้วบอกลากันอย่างอบอุ่น คิบอมกอดแม่ของตนเองแน่น ไม่ห่วงตนเองสักเท่าไหร่กลัวแม่ของตนจะอยู่คนเดียวไม่ได้ พ่อก็ต้องทำงานไม่ค่อยได้กลับบ้าน กลัวแม่จะเป็นอะไรไป

 

 

      "ไปเถอะลูก ไม่ต้องเป็นห่วงแม่หรอกนะ แม่อยู่ได้ มีอะไรลุงจอนจินก็คอยช่วยแม่ได้อยู่แล้ว พ่อลูกก็บอกจะกลับบ้านให้บ่อยขึ้น อย่าห่วงเลยนะ มีอะไรก็โทรคุยกับแม่นะลูก..ฮึก"

 

 

      คุณแม่เริ่มน้ำตาซึมที่จะต้องห่างกับลูกไปไกล ไม่มีคิบอมคงจะเหงาน่าดู ฮันคยองก็ด้วย เลี้ยงดูมาตั้งแต่เล็ก ไม่เคยห่างกันนานๆและห่างกันไกลแบบนี่ แต่ก็ต้องให้ลูกมีชีวิตที่สมบูรณ์แบบอย่างที่ควรเป็น 

 

 

      "แม่อย่าร้องไห้สิ ผมจะโทรหาแม่บ่อยๆเลย ปิดเทอมผมก็จะกลับมาหาแม่นะ แม่อย่าร้องไห้นะ"คิบอมปาดน้ำตาให้แม่ของตนแล้วกอดแน่นๆอีกที

 

 

       ล่ำลากันเสร็จคิบอมกับฮันคยองก็จากมา ไปยังที่ๆพัฒนามากกว่าบ้านของพวกเขา ที่ๆเป็นศูนย์รวมของอะไรหลายๆอย่าง ที่ๆเขาต้องไปเรียนต่อและไปอยู่ที่นั่น โซล...

 

 

     "มึงว่าที่โซลจะเป็นยังไงบ้างวะ"ฮันคยองเอ่ยขึ้นมา

 

 

     "ก็เป็นอย่างที่มึงนึกภาพอยู่ไง"คิบอมตอบสายตายังมองออกไปนอกกระจกที่มองเห็นเพียงหลังๆคาบ้านเล็กๆและธรรมชาติรอบๆ

 

 

     "คงจะมีสาวอึ๋มๆสวยๆน่ารักๆอยู่ใช่ปะวะ"ฮันคยองพูดตามที่นึกภาพอยู่ ทำเอาคิบอมหันมามองความหื่นของเพื่อนตัวเองแล้วส่ายหน้า 

 

 

   ..หื่นขึ้นทุกวันจริงๆ..

 

 

 

 

 

      และแล้วทั้งคู่ก็ได้มาเหยียบกรุงโซล คิบอมและฮันคยองเดินตามแผนที่มาเรื่อยๆสำรวจกรุงโซลทุกที่ๆเดินผ่าน และระหว่างที่มีสาวๆ ทุกคนก็จะเหลียวมองสองหนุ่ม ฮันคยองที่ไม่เคยเจออะไรเเบบนี้ก็ลั้ลาส่งสายตาเจ้าขู้ไปให้ ส่วนคิบอมนั้นก็ไม่ได้สนใจอะไรนอกจากแผนที่และเส้นทางจนมาถึงหอพักสุดหรูที่เขาตั้งใจจะอยู่

 

 

     "ไอฮันมึงเลิกเหล่หญิงสักแป็บดิวะ มานี่"คิบอมเดินไปลากฮันคยองให้ตามเข้ามาในตึก แล้วจัดการล็อคเพื่อนไว้แล้วจัดการเช่าห้องแล้วลากเพื่อนกับกระเป๋าขึ้นมาที่ห้องของตน

 

 

      "โห่!!!อะไรวะ กุแค่ตื่นเต้นกับกรุงโซลนิดๆหน่อยเองๆ มึงก็ โอะ!นี่ห้องของเราหรือนี่โครตกว้างเลยอะมึง เฮ้ยๆกุไปจองห้องนอนก่อนนะ"ฮันคยองวิ่งแบกกระเป๋าตามหาห้องนอนแล้วเลือกตามใจชอบ เพราะรู้อยู่แล้วว่าคิบอมมันยังไงก็ได้

 

 

      ทั้งคู่จัดการห้องใหม่ของตัวเองเรียบร้อยแล้วอาบน้ำแต่งตัวให้แน่นหนากว่าเดิมแล้วออกไปมหาวิทยาลัยเพื่อจัดการเรื่องเรียนของตน 

 

 

    "สอบได้แต่ถ้าไม่ไปมึงก็ไม่ได้เรียนนะครับ"คิบอมหันมาบอกฮันคยองแล้วเดินหนีทันที เพราะฮันคยองชอบหยุดมองสาวตลอดทางจนคิบอมจะบ้า

 

 

     "ก็คนน่ารักมันเยอะนี่หว่า ก็ต้องมองเป็นธรรมดา"ฮันคยองบอกแล้วก็มองไปทั่ว คิบอมต้องล็อคคอให้เดินตามไปทำเรื่องเรียนนู่นนี่นั่นมากมายไม่อย่างนั้นฮันคยองได้เดินตามผู้หญิงพวกนั้นแน่

 

 

      กึก!

 

 

     อยู่ฮันคยองก็ฝืนตัวไว้ไม่ให้คิบอมลาก ลากแค่ไหนก็ไม่ไปเลยต้องหันมาถามว่าเป็นอะไร แต่คงไม่พ้นเรื่องผู้หญิงนักหรอกมั้ง

 

 

      "อะไรอีกไอฮัน"

 

 

      "มึง..ดงเฮ"

 

 

      ฮันคยองมองนิ่งพูดชื่อของใครบางคนที่อยู่ในหัวใจของคิบอมมาโดยตลอด คิบอมมองตามสายตาของฮันคยองไปก็พบคนน่ารักที่ห่างหายไปเป็นปี 

 

 

      หัวใจของคิบอมเต้นระรัวเพ่งมองคนๆนั้นอย่างจริงจังแต่พอเขาจะหันมาตนเองก็รีบคว้าฮันคยองเดินหันหลังให้ไปอีกทาง ฮันคยองเดินตามแต่โดยดีมองเพื่อนของตนเอง

 

 

     "มึงยังไม่เลิกเป็นยังงี้อีกหรอวะ"

 

 

     "..."

 

 

      คิบอมนิ่งเงียบไม่ยอมตอบอะไร รู้แต่ว่าตอนนี้คิดถึงแต่ดงเฮ ไม่คิดว่าจะได้กลับมาเจออีกครั้ง ดงเฮจะเป็นยังไงบ้าง จะยังจำเขาได้รึเปล่า 

 

 

     "นี่เป็นโอกาสของมึงแล้วนะเว้ย.. ไปจัดการชีวิตความรักของมึงซะ อาการของมึงจะได้หายสักที เมื่อก่อนมึงไม่ได้เป็นแบบนี้นะเว้ย กูละคิดถึงมึงคนเดิมจริงๆ"ฮันคยองพูดแล้วตบไหล่เพื่อนรัก

 

 

     ...ชั้นก็คิดถึงตัวเองคนเดิม ตอนที่ดงเฮเข้ามาในชีวิต ก่อนจะก็จากไปยังไงละ...

 

{ไรเตอร์}


หงอยยยย~รอสักพักก็ไม่ค่อยจะมีคนเม้นเบยยย แต่ไรเตอร์รู้ดีว่ามีคนอ่าน.. ใช่ไหม ในเมื่อมีคนอ่านก็ต้องมีคนแต่ง คอมเม้นต์ทำอะไรไรเตอร์ไม่ได้~~ ไรเตอร์ก็อยากลง อิอิ ตอนนี้มัน..เร็วไปไหมอะ ไรเตอร์ช่วงนี้ไม่มีสมาธิเลย กลัวแต่งออกมาไม่ดี แต่ไรเตอร์ก็พยายามสุดแล้วละ^^ เมื่อวานไรเตอร์ไปรับคิบอมมาด้วยยย~ คิบอมหล่อมากเลย >_< เอารูปของกล้องพี่ที่สนามบินมาฝากจะ















ส่วนอันนี้เอามาจากเฟสบุค!!^^

  ใครไปมีทคิบอมก็ขอให้สนุกมีความสุกมากๆนะ ฝากความคิดถึงไปให้ผู้ชายหมายเลข 12 ของ
SuperJunior ด้วย ไรเตอร์ไม่ได้ไป^^ มีอะไรมาเล่าสู้กันบ้างน้า~ ขอบคุณที่รักกัน~~ คิคิ >_<


  

ⓙⓔⓛⓐ ⓖⓗⓐ