"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #12 : อาการรัก 129 ft.HanHyuk [3]

*ไม่รีไรท์*






อาการรัก 129 ft.HanHyuk






 [3]


 

 

 

 

 

 

 

       วันเวลาที่ผ่านไป ยิ่งผ่านไปนานเท่าไหร่ความผูกพันธ์ยิ่งมีมากขึ้นเท่านั้น อาจรวมถึงความรักด้วย..

 

 

        ในแต่ละวันหลังจากดงเฮย้ายมาอยู่ที่นี้ สร้างความสดใสให้โลกยิ่งนัก และยิ่งเมื่อดงเฮกับคิบอมอยู่ด้วยกันโลกที่สดใสแทบจะกลายเป็นสีชมพู ถึงแม้ทั้งคู่จะไม่มีการตกลงปลงใจกันแต่ต่างฝ่ายเหมือนจะต่างรู้.. ว่าใจตรงกัน

 

 

         ดงเฮมักจะมาทานอาหารฝีมือแม่จียอนของคิบอมบ่อยๆ แต่ก็ต้องชวนฮันคยองมาด้วยทุกที เพราะถ้ามาแค่คนเดียวคงรู้สึกแปลกๆแย่ บางวันดงเฮก็จะเดินมาเรียกคิบอมไปเดินเล่นด้วยกันบ่อยๆ ..โดยไม่มีฮันคยอง ซึ่งคิบอมในทุกวันแทบจะนั่งรอให้ดงเฮมาชวนไปข้างนอก เพราะตนไม่กล้าเผชิญหน้ากับพ่อของดงเฮสักเท่าไหร่ กลัวสายตาล้อๆนั้นทุกที

 

 

 

 

 

      Rrrrr~~

 

 

      เสียงโทรศัพท์ของดงเฮดังขึ้นจากกระเป๋ากางเกง ในช่วงพักเที่ยงที่ดงเฮอยู่คนเดียวเพราะสองหนุ่มพากันไปส่งนม คนน่ารักก็เดินกลับขึ้นบนห้องเมื่อกินข้าวเที่ยงกับเพื่อนคนอื่นในห้องแล้วก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น

 

 

      ::ซีวอน::

 

 

      ดงเฮมองโทรศัพท์ที่ไม่ได้จับมานานเพราะบางทีที่นี้ก็ไม่มีสัญญาน แล้วก็ต้องตกใจเมื่อเห็นว่าคนที่โทรมาคือใคร ..โทรมาทำไมกันนะ

 

 

      ดงเฮกดตัดสายทิ้งแล้วเดินไปที่ห้องของตนเอง ใบหน้าที่เคยเต็มไปด้วยร้อยยิ้มยามนี้บึ้งตึง ในหัวคิดถึงเรื่องของเจ้าของชื่อ'ซีวอน'

 

 

     ครืด~~

 

 

     เสียงข้อความเข้าดังขึ้น ดงเฮหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูอีกครั้ง คิ้วขมวดเข้าหากันหลังจากเห็นข้อความ

 

 

     'ได้โปรดรับโทรศัพท์ชั้นเถอะ ที่รัก..'

 

 

      Rrrrrr~~

 

 

      ตามมาด้วยเสียงเรียกเข้า ดงเฮกดตัดสายทิ้งทันที อารมณ์โกรธครุกรุนอยู่ในใจ บนใบหน้ามีเพียงคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน 

 

 

      Rrrrrr~~

 

 

       โทรศัพท์ดังขึ้นอีกหลายครั้ง ดงเฮก็กดตัดสายมันทุกครั้ง จนดงเฮตัดสินใจจะกดปิดเครื่องแต่คงจะโมโหมากไปหน่อย ดันไปกดพลาดเป็นรับสายซะหน่ะสิ

 

 

       ((ดงเฮ!!!!ดงเฮ นายรับสายชั้นแล้ว ชั้นรู้นายยังรักชั้นอยู่ ดงเฮพูดกับชั้นสิ!))

 

 

       เสียงที่ดังออกมาทั้งๆที่ยังไม่แนบหูกับโทรศัพท์ ดงเฮได้ยินก็ยิ่งโมโหเข้าไปใหญ่

 

 

      "นายพูดว่ารักชั้นหรอ!?! แล้วที่นายทำละ ชั้นเกลียดนาย!!!"

 

 

      ((ดงเฮชั้นขอโทษ เรากลับมาเป็นเหมือนเดิมเถอะนะ นายยังรักชั้นอยู่ชั้นรู้ ชั้นเลิกเจ้าชู้แล้วจริงๆนะ นายกลับมาเถอะนะ))

 

 

      "ชั้นจะไม่คุยกับนายอีก แล้วชั้นก็จะไม่กลับไปที่โซลด้วย!! ชั้นเจอคนที่จริงใจกับชั้น รักชั้นแบบที่ชั้นรักเขา ชั้นไม่มีวันกลับไปรักนาย!!"

 

  

 

      ((ไอหมอนั้นมันเป็นใคร!!! นายอยู่ที่ไหนดงเฮ นายไม่ได้อยู่ที่โซลงั้นหรอ!?!))

 

 

      ดงเฮอึ้งทันทีที่รู้ตัวว่าเผลอพูดออกไป เขาจะต้องไม่พูดอะไรไปมากกว่านี้

 

 

     ((ชั้นรักนายนะดงเฮ ชั้นรักนาย กลับมาเถอะนะ ชั้นจะไม่ทำตัวแย่ๆแบบนั้นอีกแล้ว))

 

 

      "มาพูดตอนนี้มันก็สายไปแล้วละ พอชั้นรักนาย นายกลับไม่ใส่ใจชั้น มาบอกรักชั้นตอนนี้ ..มันก็สายไปแล้ว"ดงเฮกดตัดสายทันที แล้วปิดเครื่องเก็บโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกง ก่อนจะฟุบหน้าลงกับโต๊ะเพื่อใช้ความคิด

 

 

    ...ยังไม่รู้แน่เลย ว่าคิบอมนั้นรักตน แบบที่ตนรักคิบอมหรือเปล่า บางที.. ทุกสิ่งที่คิบอมทำอาจจะทำเพราะตนพึ่งมาอยู่ที่นี้ก็ได้

 

 

      ดงเฮจมอยู่กับความคิดภายในห้องคนเดียว ไม่มีใครขึ้นมาบนห้องเพราะยังไม่หมดพัก ดงเฮคงจะรู้สึกแย่มากแน่ๆ.. ถ้ารู้ว่ามีคนข้างนอกได้ยินที่ตนพูดและเข้าใจผิดไปแล้ว..

 

 

     "เฮ้ย!ไอคิบอมมึงจะไปไหน"ฮันคยองตะโกนถามเพื่อนที่เดินออกไปอย่างรวดเร็ว ชื่อของคิบอมทำให้คนในห้องสะดุ้งรีบออกมาดู

 

 

     "ปล่อยกู กูอยากอยู่คนเดียว"คิบอมสะบัดมือเพื่อนที่รั้งไหล่เอาไว้ แล้วเดินหนีไป นั้นทำให้ฮันคยองรู้ว่าคิบอมกำลังโกรธ ผิดหวัง และรู้สึกแย่มากๆ

 

 

     "เกิดอะไรขึ้นฮัน คิบอม..คิบอมมาตั้งแต่เมื่อไหร่ พวกนายมากันตั้งแต่เมื่อไหร่"ดงเฮถามอย่างร้อนรน ตากลมที่เคยสดใสหวั่นกลัวน้ำใสๆค่อยๆคลอที่ขอบตา

 

  

 

     "ก็ตั้งแต่นายกำลังบอกรักใครบางคนทางโทรศัพท์นะสิ"ฮันคยองหันมาพูดกับดงเฮด้วยสีหน้าผิดหวังแต่ก็ไม่ได้โกรธแบบที่คิบอมเป็น

 

 

     "ม..ไม่ใช่อย่างนั้นนะ ชั้นไม่ได้รักไอบ้านั้นนะ คือ..คือ..ก็เคย แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ชั้นกับเขาไม่ได้เป็นอะไรกันนะ แต่มันตามตื้อชั้นเท่านั้นเอง ตอนนี้ชั้นไม่ได้รักเขาแล้ว คิบอมกำลังเข้าใจผิด"ดงเฮอธิบายอย่างรวดเร็ว กลัวว่าฮันคยองจะไม่ฟังตน แต่ฮันคยองก็ได้ฟังมันทั้งหมดและก็เปลี่ยนสีหน้าทันที 

 

 

    "ถ้าดงเฮพูดแบบนี้ ก็แปลว่าดงเฮรักคิบอมนะสิ"ฮันคยองถามเพื่อความมั่นใจ ดงเฮก็อึ้งไปเลยเมื่อมาพูดตรงๆแบบนี้ 

 

 

    "ถ้ามันเป็นความจริงก็ไม่ต้องห่วงนะ คิบอมจะต้องเข้าใจได้แน่นอน ตอนนี้มันคงอยู่ที่ทะเลสาบแล้วละ มันชอบไปที่นั้นเวลาโกรธหน่ะ"

 

 

 

 

 

       ทะเลสาบโกโย..

 

 

        คิบอมนั่งหลับตาอยู่ใต้ต้นไม้ข้างทะเลสาปหลังหมู่บ้าน เขามักจะมาที่นี่เวลาโกรธ หรือเครียดจากอะไรสักอย่าง ที่นี่เงียบสงบ มีเพียงเสียงปลาในน้ำ นกร้อง และใบไม้ที่เสียดสีกัน

 

 

       เขาไม่ได้โกรธดงเฮหรอก แต่..มันรู้สึกผิดหวัง ผิดหวังที่คิดว่าดงเฮชอบตนแล้วแท้ๆ คิดมานานมาก แล้วดงเฮ..ก็พึ่งบอกรักใครสักคน ผ่านโทรศัพท์ ฮึ..เด็กต่างจังหวัดอย่างเราจะไปเทียบอะไรกับหนุ่มกรุงโซน หวังสูงเกินไปแล้วคิมคิบอม..

 

 

      คิบอมนั่งตรงนั้นได้สักพัก และรู้ดีว่าตนคงไม่ได้เข้าเรียนแล้ว แล้วก็ไม่คิดจะกลับโรงเรียนอีก ระยะทางจากโรงเรียนมาที่นี้ก็ไกลพอสมควร ไปก็คงไม่ทันคาบสุดท้าย

 

 

     คิบอมลุกขึ้นตัดสินใจจะกลับบ้านไปหาแม่ของตน ถ้าแม่รู้จากปากคนอื่นว่าตนโดดเรียนคงไม่ดีแน่ ไปบอกด้วยตัวเองพร้อมเหตุผลเลยดีกว่า

 

 

      "คิบอม.."

 

 

       เสียงเรียกแผ่วเบาดังขึ้นจากทางด้านหลังของคิบอม แม้จะแผ่วเบาแต่ในสถานที่เงียบสงบแบบนี้คงไม่ยากต่อการได้ยิน

 

 

       คิบอมหยุดนิ่งไมีได้ก้าวต่อ รู้ดีว่าใครที่เอ่ยชื่อของตน ส่วนคนที่พึ่งแสดงตัวหลังจากนั่งมองคิบอมมานานก็หยุดนิ่งเช่นกัน ไม่กล้าจะพูดอะไรต่อ

 

 

     "มาตั้งแต่เมื่อไหร่หรอ"คิบอมถามออกไป

 

 

     "ก็..หลังจากคิบอมสักพักหน่ะ"ดงเฮพูดทำให้คิบอมขมวดคิ้วแล้วหันมา หลังจากฮันคยองมาส่งดงเฮแบบเงียบๆดงเฮก็บอกให้ฮันคยองกลับไปเรียนก่อน 

 

 

     "แล้วทำไมถึงพึ่งออกมาละ มันก็..นานอยู่นะ"คิบอมพูดอย่างเป็นห่วง

 

 

     "ก็..เห็นคิบอมหลับตาอยู่ เลยไม่อยากเข้าไปกวนหน่ะ ..คิบอมโกรธชั้นหรอ"

 

 

     "ทำไมชั้นต้องโกรธดงเฮละ ไม่มีอะไรให้โกรธซะหน่อย.. ทำไมดงเฮถึงคิดว่าชั้นโกรธ"คิบอมถามแต่ยิ่งคิดถึงเรื่องนั้นก็ยิ่งอารมณ์ร้อน

 

 

     "ก็คิบอมเดินหนีไปเพราะได้ยินที่ชั้นพูดไม่ใช่หรอ มันไม่ใช่แบบนั้นหรอกนะ คิบอมกำลังเข้าใจชั้นผิด"

 

 

     "ชั้น..ไม่ได้เข้าใจผิดอะไรทั้งนั้นแหละ ดงเฮกำลังคุยกับคนรัก..มันก็ไม่เกี่ยวกับชั้นนี่ ที่มาที่นี้..ชั้นก็แค่อยากอยู่คนเดียว"คิบอมไม่อยากให้ดงเฮรู้ว่าตนนั้นชอบดงเฮ พูดไปก็รู้ได้เลยว่าดงเฮไม่ได้ชอบตนแถมยังรักใครบางคนอยู่ มีแต่จะตอกย้ำตัวเองเปล่าๆ

 

 

     "คิบอม..คิบอมไม่ได้ชอบชั้นหรอ"

 

 

      ประโยคจากดงเฮมันทิ้มเข้าที่กลางอกของคิบอม อยาจะะบอกไปว่าชอบแต่ก็เป็นไปไม่ได้ พูดไปก็ไปหนักใจดงเฮเปล่าๆ มีคนรักแล้วก็มีเพื่อนคิดไม่ซื่อคนนี้แอบชอบอีก ไม่มีทางแน่ๆที่จะบอก

 

 

       "ชั้น..ไม่ได้ชอบ ดงเฮ..ไม่ต้องคิดมากหรอก"คิบอมพูดเองก็เจ็บเอง แต่ดูเหมือนคนที่เจ็บกว่าจะเป็นดงเฮ

 

 

       "ม..ไม่ได้ชอบเลยงั้นหรอ ..ไม่ชอบ ฮึก.."ดงเฮพูดอย่างแผ่วเบากับตนเอง ตามมาด้วยน้ำตาที่ไหลออกมาทันทีที่ได้ยิน ดงเฮยกมือขึ้นปาดน้ำตาทิ้ง แต่ยิ่งเช็ดออกก็ยิ่งไหล

 

 

    ...แล้วอย่างนี้ ก็เป็นชั้นคนเดียวที่ชอบคิบอมงั้นหรอ แล้วที่ผ่านมา.. ชั้นนึกว่าคิบอมชอบชั้นซะอีก กลับไม่เคยชอบเลย...

 

 

       ความคิดอันแสนเศร้ายิ่งกระตุ้นให้หยดน้ำตาเพิ่มขึ้น สองมือยังคงปาดน้ำตาออกเรื่อยๆ อยากจะหยุดน้ำตานี้ซะ แต่ก็ห้ามไม่ได้ ..จะให้คิบอมรู้ไม่ได้ว่าเราชอบคิบอม ไม่อย่างนั้นคิบอมคงจะเกลียดเราแน่ เราก็เป็นผู้ชาย แล้วก็ยังเป็นเพื่อนอีกด้วย

 

 

       ช่วงเวลาความเงียบของทั้งคู่ ต่างคนต่างคิดคนละอย่างออกไป เว้นแต่ความคิดที่ว่าตะขบไม่ให้อีกฝ่ายรู้ความรู้สึกของตนเองเด็ดขาด ดงเฮเริ่มหยุดน้ำตาที่ไหลออกมาได้ ส่วนคิบอมที่ก้มหน้าก็เริ่มคิดว่าหากดงเฮไม่กลับบ้านพ่อของดงเฮจะต้องเป็นห่วงแน่

 

 

       "เดี๋ยวชั้นไปส่งดงเฮเอง รีบกลับเถอะ เดี๋ยวพ่อของดงเฮจะเป็นห่วง"คิบอมเดินไปที่จักรยานที่จอดทิ้งไว้ไม่เป็นท่า ดงเฮเลือกที่จะเงียบไม่สบตาคิบอม ไม่งั้นน้ำตาคงไหลออกมาอีกแน่

 

 

      ..คิบอมคงคิดกับชั้นแค่เพื่อนสินะ ไม่มีอะไรไปมากกว่านี้เลย..

 

 

      ..ดงเฮคงจะคิดถึงคนรักที่โซลสินะ เรามันก็แค่ เพื่อน...

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-อาการรัก 129 ft.HanHyuk-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

      "อะไรนะ!!!!!!ไอคิบอม มึงโง่มากเลยนะ ทำไมมึงไปพูดแบบนั้น โอ๋ยยยยยย~~~"ฮันคยองพูดแล้วยกมือขยำหัวตัวเอง ลงไปแดดิ้นกับพื้น

 

 

      "คิบอม นี่นายเป็นลูกแม่จริงๆหรอ โอ๋ยยย~ ชั้นมีลูกแบบนี้ด้วยหรอเนี่ย กลับไปหาดงเฮเดี๋ยวนี้นะ ไปบอกเขาว่าตัวเองรู้สึกยังไง ไปเดี๋ยวนี้เลย"คนเป็นแม่ก็กุมหน้าผากเช่นกัน สั่งให้เจ้าลูกชายตัวดีกลับไปบอกความจริงกับดงเฮ

 

 

      คิบอมปั่นจักรยานไปส่งดงเฮที่บ้าน ระหว่างทางไม่มีใครพูดอะๆรออกมาอีก จมอยู่กับความคิดของตัวเอง ก่อนที่ดงเฮจะเข้าบ้าน ก็มีเพียงคำขอบคุณที่ทิ้งไว้ให้ คิบอมกลับมาที่บ้านก็พบฮันคยองและคุณแม่ยืนรออยู่ คิบอมไม่พูดอะไรเดินเข้ากอดแม่ของตนแล้วร้องไห้อย่างไม่อายใคร

 

 

       "ดงเฮ..เขาต้องไม่พูดกับผมแน่..ฮึก..ถ้าเขารู้ว่า..ผมชอบเขา..ฮึก..มากกว่าเพื่อน..ทั้งๆที่เขามีคนรักอยู่แล้ว..ฮือๆ"

 

 

       "ไอบ้า~~ที่ผ่านมาก็น่าจะชัดเจนพอแล้วนะเว้ยว่าต่างคนต่างรู้สึกกันยังไง มึงยังไม่เข้าใจอีกหรอ ว่าดงเฮเขาก็ชอบมึง~!"ฮันคยองเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็น

 

 

      "มึงก็ได้ยินไม่ใช่หรอ..ว่าเขากำลังคุยอยู่กับคนรักของเขา..ฮึก..เขาจะมาชอบกูได้ยังไง..เขาไม่พูดอะไรเลย ไม่ได้พูดอะไรเลย.."คิบอมยังคงไม่ยอมรับไม่ฟังคำพูดของคนอื่น ยังคงจมอยู่กับความคิดของตนเอง

 

 

      "ไอ้!@#$%^&*() โถ่เอ้ย~! ดงเฮเขาชอบมึง!! เขาชอบมึง!! ได้ยินไหมว่าเขาชอบมึง แม่จียอนก็ยังดูรู้เลยว่าเขาชอบมึง!!!!! ไอคนในโทรศัพท์มันก็แค่แฟนเก่าดงเฮ ที่เขาบอกว่า'ชั้นรักนาย'มันก็แค่ตอนก่อนหน้านี้ ตอนนี้เขารักมึง ไอ้!@#$%^&*() คิบอมเอ้ยยยย"

 

 

       ฮันคยองระเบิดคำพูดออกมา ไม่เข้าใจว่าทำไมเพื่อนตัวเองถึงไม่เข้าใจ(?) ต่อยอากาศไปหลายรอบจนเหนื่อยเลยหันมายืนเฉยๆแทน ส่วนคิบอมก็ยังคงกอดคุณแม่แน่นร้องไห้ไม่เลิก 

 

 

     "เขาพูดกับมึงรึไง..ฮึก..เขาพูดมันออกมาหรอ..ว่าเขาชอบกู..เขารักกู..เขาไม่ได้พูด..เขาไม่ได้พูดกับกู..เขาไม่ได้พูดถึงมันสักนิด..ไม่ได้พูด..ฮือๆๆๆ.."

 

 

      ข้อนี้ฮันคยองก็เถียงไม่ออก เพราะดงเฮก็ไม่ได้พูดออกมาจริงๆ มีเพียงท่าทางร้อนรนและสีหน้าอึ้งๆตอนพูดว่าชอบคิบอม ไม่ได้มีอะไรบอกว่าชอบคิบอมที่แสดงออกมาทางสีหน้า แต่คำพูดที่กังวลว่าคิบอมจะเข้าใจผิดมัน.. มันหน้าจะหมายถึงชอบไม่ใช่หรอ!?!?!

 

 

      "ที่เขาตามมา..ก็คงจะแค่ไม่เข้าใจว่ากูหนีมาทำไม..ที่บอกว่ากูกำลังเข้าใจผิด..ก็คงกลัวกูคิดว่าเขาชอบผู้ชาย..ฮึก..มีแค่กูเนี่ยแหละที่ชอบดงเฮ..มีแค่กู!!!..ฮึกฮือๆๆ"คิบอมก็เหมือนจะอัดอั้นในความรู้สึกเหมือนกัน ผละจากอ้อมกอดของแม่แล้วหนีหายเข้าไปในบ้าน ฮันคยองและจียอนมองหน้ากันอย่างกังวลในความรักของทั้งคู่ แต่คงทำอะไรไม่ได้ ถเาติบอมยังหัวรั้นแบบนี้

 

 

      "ฮันคยองกลับบ้านเถอะลูก เดี๋ยวแม่จัดการเอง พรุ่งนี้มันก็วันหยุดพอดี ฝากไปดูๆดงเฮด้วยละกัน คิบอมคงเอาแต่ขังตัวเองไว้ในบ้านแน่ ฝากด้วยนะลูก"จียอนก็เป็นห่วงดงเฮด้วยเช่นกัน

 

 

      "ได้ครับแม่ ผมจะช่วยด้วย ยังไงดงเฮก็เพื่อนผม ผมต้องไปดูแลเขาแทนคิบอมอยู่แล้ว ไม่ต้องห่วงหรอกครับ ห่วงก็แต่คิบอมมันงจะเอาแต่จมปลักกับความคิดของตัวเอง ไม่สนใจคนอื่น เตือนสติมันบ้างละกันครับ"ฮันคยองพูดแล้วเอ่ยลาจียอนแล้วจากไป

 

 

        

 

 

 

        เป็นจริงอย่างที่จียอนและฮันคยองพูดไว้ คิบอมเอาแต่ขังตัวเองไว้ในห้อง ไม่ค่อยกินข้าว และก็ยังเชื่อมั่นในความคิดของตนเอง เจ็บจนไม่ลืมหูลืมตา เอาแต่คิดว่าตัวเองรักคนมีเจ้าของ จียอนไม่สามารถเกลี้ยกล่อมได้เลย พูดย้ำบ่อยๆก็ไม่ได้ กลัวลูกชายจะชอกช้ำเครียดตายซะก่อน

 

 

       ทางด้านดงเฮ ฮันคยองเป็นคนไปสอดส่องดูแล ต่อหน้าฮันคยองดเฮจะยิ้มแย้มเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น เห็นแบบนี้ฮันคยองไม่กล้าที่จะถามออกไป เลยไปถามจากพ่อของดงเฮแทน

 

 

     "คงมีอะไรเกิดขึ้นกับลูกชั้นจริงๆสินะ นายเลยถามแบบนี้"คุณพ่อดงฮุนมองอย่างพยายามไม่เครียด(?) แล้วถอนหายใจออกมา ฮันคยองส่งยิ้มแห้งๆไปให้กลัวว่าดงฮุนจะว่าพวกตนที่ทำให้ดงเฮเป็นแบบนี้

 

 

     "ชั้นก็อยากรู้เหมือนกัน ว่าใครเป็นคนทำให้ลูกชั้นเป็นแบบนี่ เขาไม่เคยเป็นมากแบบนี้มาก่อน ก็เคยมีครั้งนึง.. แต่ก็ไม่หนักเท่านี้"ดงฮุนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่เป็นห่วงดงเฮสุดๆ ทำเอาฮันคยองรู้สึกผิดเข้าไปอีก สาบานได้เลยว่าถ้าทุกอย่างคลี่คลายเขาจะเอาคืนคิบอมให้สาสม!!!

 

 

     "เกิดอะไรขึ้นกับดงเฮหรอครับ.."

 

 

     "เฮ้อ..ที่ชั้นย้ายมาที่นี้ ก็มีเหตุผลอีกอย่าง..  ตอนนั้นดงเฮก็มีอาการคล้ายๆแบบนี้ เหม่อลอย ไม่ยิ้มแย้มร่าเริงแบบที่เคยป็น ตอนนั้นเขายังพูดคุยกับชั้น และยอมเปิดใจเมื่อเห็นว่าชั้นเป็นห่วง.."ดงฮุนเว้นช่วงไปพักนึง ท่าทางดูหดหู่่ซะจนฮันคยองอยากจะขอโทษแทนคิบอมเป็นพันๆครั้ง

 

 

       "แต่ครั้งนี้..เขาไม่ยอมพูดกับชั้นเลย ถ้าพูดถึงสาเหตุที่เป็นแบบนี้เมื่อไหร่ เขาก็จะเปลี่ยนเรื่องคุยแล้วเดินหนี ยิ่งไปกว่านั้น..เขาเดินหนีไปร้องไห้คนเดียว คนเป็นพ่อ..คงทนไม่ได้ที่ลูกของตนต้องร้องไห้ด้วยความเศร้าโดยที่ตนไม่รู้สาเหตุแม้แต่น้อย ชั้นทำอะไรไม่ได้เลย แค่พูดลูกก็ร้องไห้แล้ว นายบอกชั้นมาซิ.. ใครเป็นคนทำแบบนี้ เกิดอะไรขึ้น.."ดงฮุนเบนสายตามามองฮันคยองอย่างคาดคั้น แต่ก็ไม่ได้ใส่ความโกรธลงไป 

 

 

      "เรื่องมันก็คือ.. เพื่อนของผม คิมคิบอม.. เขาหลงรักดงเฮตั้งแต่วันแนกที่ดงเฮย้ายมา เขาไปบังเอิญได้ยินดงเฮกำลังคุยกับใครบางคนทางโทรศัพท์ แต่เขาได้ยินแล้วเข้าใจแบบผิดๆ เขาได้ยินดงเฮกำลังบอกรักใครสักคน.. แต่ตามจริงแล้วไม่ใช่อย่างนั้น ดงเฮบอกผมว่า.. เขาไม่ได้รักคนๆนั้น เขาก็แค่เคยรัก.."ฮันคยองพูดถึงตรงนี้ ดงฮุนรู้ทันทีว่าคนที่ดงเฮคุยโทรศัพท์ด้วยคือใคร มันคือสาเหตุหนึ่งที่เขาและดงเฮย้ายมาที่นี้..

 

 

      "ผมคิดว่า.. ดงเฮก็คงรักคิบอมเหมือนกัน เลยพาเขาไปหาคิบอมเพื่อนปรับความเข้าใจ.. แต่มันกลับยิ่งแย่ลง เพราะไอเพื่อนของผมมันโง่เอง คำพูดของมันทำร้ายทั้งตัวเองและดงเฮ.. คิบอมคิดว่าตัวเองหลงรักคนมีเจ้าของเลยบอกดงเฮไปว่าตนไม่ได้รักดงเฮ หลังจากนั้นทั้งคู่ก็ไม่พูดกันอีกเลย แม่ของคิบอมเขาเป็นห่วงดงเฮเลยให้ผมมาคอยดู ส่วนเจ้านั้นก็ยังไม่มีสติจะทำอะไรขังตัวเองไว้ในห้องอย่างเดียว.."ฮันคยองพูดไปก็อยากจะฆ่าเพื่อนตัวเอง ไม่เคยคิดมาก่อนว่าความรักจะวุ่นวายมากขนาดนี้

 

 

      "คิมคิบอม... ลูกของคุณจียอนสินะ ฝากขอบคุณเขาด้วยที่เป็นห่วงดงเฮ เจ้าคิบอมหน่ะ.. ตามจริงก็ไม่ผิดหรอกนะ ถ้ามองในมุมเดียวกับหมอนั้นก็เป็นคนที่เสียสละมากๆเลยละ พอรู้ว่าดงเฮมีคนรักแล้วก็ไม่อยากให้ดงเฮกังวลใจ มันเป็นแบบนี้ก็เพราะความเข้าใจผิด ดูท่าปัญหานี้จะแก้ได้อยากแล้วละ เพราะทั้งคู่ต่างเข้าใจผิด พวกเราคงทำอะไรไม่ได้ มีแค่เขาสองคนที่จะแก้ปัญหานี้ได้ ขอบคุณที่เล่าให้ฟังนะ อย่างน้อยชั้นก็รู้อะไรมากขึ้น ชั้นจะคอยดูแลดงเฮเอง.. "ดงฮุนตบบ่าของฮันคยองเบาๆ แล้วทิ้งให้ฮันคยองอยู่คนเดียวเพื่อไปดูแลลูกของตน ฮันคยองจึงต้องออกจากบ้านนั้นแล้วไปหาจียอนอย่างด่วน

 

 

      "ดงเฮก็ไม่ต่างจากคิบอมมากนักหรอกครับ.. คุณพ่อของดงเฮก็เป็นห่วงดงเฮมาก เขาบอกว่านี้ไม่ใช่ครั้งแรกที่ดงเฮเศร้าแบบนี้ และครั้งนี้ดงเฮก็เป็นมากกว่าเดิม คนที่ทำให้ดงเฮเป็นแบบนี้ครั้งก่อน.. ก็คงเป็นคนที่ดงเฮคุยโทรศัพท์ด้วย ผมละปวดหัวแทน ดีนะที่ผมยังไม่รักใครสักคนจริงจัง ไม่อย่างนั้นคงปวดหัวอีกแน่"

 

 

     "เฮ้อ~ สักวันก็ต้องเจอคนๆนั้นอยู่ดีละฮันคยอง ถึงความรักมันจะวุ่นวาย.. แต่มันก็เป็นสิ่งที่ดีและบริสุทธิ์นะ เราไม่เคยเลือกได้ว่าจะรักใคร พรหมลิขิตเป็นคนเลือกต่างห่าง.. เรื่องนี้เราก็ต้องปล่อยไปตามพรหมลิขิตเหมือนกัน"คุณแม่จียอนพูดให้ฮันคยองฟังและเปิดรับที่จะมีความรัก ความรักก็ไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น???

 

 

     คนรักของผมจะหน้าตาเป็นยังไงนะ.. 








 

{ไรเตอร์}

อ่า~~~~อะไรเนี่ย ตอนแต่งไรเตอร์ร้องไห้ด้วยอ่า สงสัยจะอินเกินไป อิอิ ไรเตอร์ยังคงความตลกไว้บ้างนะ จริงๆ ...เอะหรือไม่ มันไม่ซีเรียสไปใช่ไหม 555+ โอยย ไรเตอร์อินเว่อร์ๆเลยตอนแต่ง คิคิ ที่จริงจะยังไม่ลงนะ เพราะเหมือนหลายๆคนยังไม่อ่านตอนที่ 2 ...หรืออ่านแล้ว ไรเตอร์กลัวรีดเดอร์ยังไม่อ่านกัน  เลยจะยังไม่ลง แต่ไรเตอร์ทนไม่ไหวแล้ว >_< เรื่องมันต้องดำเนินต่อไป~~ อ่านจบก็บอกให้รู้บ้างดิ OK??? โอเคนะ[อะไร??] ตอนที่ 4 แต่งเสร็จแล้ว อ่านตอนนี้จบแล้วบอกนะจ๊ะ บะบุย~~[บ้ายบาย~~]

 

ⓙⓔⓛⓐ ⓖⓗⓐ