"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #11 : อาการรัก 129 ft.HanHyuk [2]

*ไม่รีไรท์*







อาการรัก 129 ft.HanHyuk 








[2]

 

 

 

 

 

 

 

       หลังจากวันนั้นมาคิบอมเริ่มปรับตัวกับดงเฮให้ดีขึ้น ถึงแม่อาการหูแดงจะยังไม่หายไป แต่ก็เลิกบ้าไปได้บ้าง อาจจะเป็นเพราะยอมรับความรู้สึกของตนเองมากขึ้นละมั้ง?? ส่วนเรื่องที่ดงเฮเป็นผู้ชายแล้วละก็ จียอนอึ้งๆกับลูกชายตนเองนิดหน่อยแต่ก็เปิดใจรับดงเฮด้วยคำพูดของคิบอมที่ว่า

 

 

     'ดงเฮน่ารักนะแม่'

 

 

       แต่คำพูดนี้เหมือนเพียงแค่มัดจำเอาไว้ คิบอมเลยต้องพิสูจด้วยการชวนดงเฮมากินข้าวที่บ้านและเพื่อไม่ให้มันแปลกๆเกินไป คิบอมจึงชวนฮันคยองมาด้วย

 

 

      "สวัสดีครับคุณแม่~ คิดถึงฝีมือการทำอาหารของคุณแม่จังเลย"ฮันคยองพุ่งตรงเข้ามาหาคุณแม่คิบอมแล้วหอมชื่นใจหนึ่งที ทำเอาคิบอมอยากยันไปไกลๆ 

 

 

       ดงเฮที่ตอบรับทันทีที่คิบอมชวนไปกินข้าวที่บ้าน เพราะตนอยากเจอคุณแม่คิบอมมากๆเห็นฮันคยองบอกว่าทำอาหารอร่อยสุดๆแล้วก็ใจดีอีกด้วย

 

 

       คิบอมกับดงเฮเดินตามเข้ามา มองฮันคยองประจบคุณแม่สักพัก คิบอมเลยขัดขึ้นด้วยการแนะนำดงเฮให้คุณแม่

 

 

      "พอและไอฮัน แม่ครับนี่ดงเฮ ดงเฮนี่คุณแม่ของชั้นเอง"คิบอมดึงคอเสื้อของฮันคยองให้ออกมาแล้วเอ่ยบอกกับคุณแม่

 

 

      "สวัสดีครับคุณน้า ผมพึ่งย้ายมาอยู่ที่นี้ครับ คุณน้าคงรู้จักกับพ่อของผมแล้ว"ดงเฮยิ้มหวานแล้วโค้งให้คุณแม่คิบอมอย่างนอบน้อม และนั่นได้ใจคุณแม่ไปเต็มๆ

 

 

     "โถ~~เรียกเเม่เถอะจะ คิบอมบอกว่าน่ารักก็ไม่คิดจะน่ารักขนาดนี้ มาๆๆแม่ทำอาหารรอไว้แล้ว"จียอนเข้าจับมือของดงเฮแล้วยิ้มให้อย่างอ่อนโยน แต่วางระเบิดลูกตูมให้คนทั้งสองแบบไม่รู้ตัว

 

 

 

      ดงเฮหน้าขึ้นสีที่ได้ยินว่าคิบอมบอกว่าตนน่ารัก แอบเหล่มองคิบอมเล็กน้อยแต่ทว่ามันดันสบตากันนะสิ เสี้ยววินาทีที่ทั้งคู่สบตากันหัวใจของคนทั้งคู่เต้นรัว รีบหันมองทางอื่นทันที แก้มแดงๆกับหูแดงๆของทั้งสองทำให้แม่คิบอมกับฮันคยองมองหน้าอย่างรู้ๆกัน 

 

 

       จียอนที่กลัวว่าลูกชายกับลูกสะไภ้(?)จะหายใจไม่ออกตายกันซะก่อนเลยพาทุกคนมาที่โต๊ะกินข้าว แล้วเริ่มมื้ออาหารอย่างอารมณ์ดี

 

 

       "ทำไมดงเฮถึงตามคุณพ่อมาที่นี้ละลูก"จียอนถามเพราะสงสัยว่าทำไมถึงไม่อยู่ที่โซลแบบสบายๆแล้วมาอยู่ที่นี้

 

 

     "อยู่ที่โซลก็ไม่ค่อยดีมากนักหรอกฮะ ที่นั้นมีผู้คนไว้ใจไม่ได้มากมาย ตอนกลางคืนก็ไม่มีดาวสวยๆเหมือนต่างจังหวัด ที่นี้มีดาวเยอะมากเลย แถมเดินเล่นได้อย่างออิสระเสรีไร้กังวล แถมที่นี้มีสเน่ห์หลายอย่างที่เด็กกรุงโซลแบบผมหลงรักได้ง่ายๆเลยละครับ ทั้งวิวทิวทัศน์ อากาศสดชื่น ชีวิตของคนที่นี้ อาหาร ชาวนา รวมถึง..คนที่นี้ด้วย"ดงเฮยิ้มอยู่คนเดียว แล้วชิมแกงกิมจิของคุณแม่คิบอม

 

 

      "แม่ดีใจนะที่ดงเฮชอบที่นี้ แล้วก็ชอบคนที่นี่ด้วย"จียอนพูดกลับในความหมายเดียวกันกับที่ดงเฮพูด ดงเฮยิ้มเขิลๆแก้มแดงอีกครั้ง

 

 

      มื้ออาหารเป็นไปอย่างสุขสันต์ จียอนพูดคุยกับดงเฮอย่างถูกคอ เรื่องที่โซลที่ไม่เคยได้รู้ก็ได้ฟังจากดงเฮ เรื่องที่โรงเรียนเก่าของดงเฮก็ถูกหยิบมาพูดเช่นกัน คิบอมกับฮันคยองไม่ค่อยได้พูดอะไรมากเพราะตั้งหน้าตั้งตาฟังเรื่องของดงเฮสุดๆ เรื่องที่โซลนั้นหน้าสนใจใช่ย่อย

 

 

       "ไว้มีโอกาสผมจะพาทุกคนไปที่โซลนะครับ"ดงเฮเอ่ยบอกทุกคนไว้ ดีใจที่ทุกคนก็ชอบโซลเช่นกัน

 

 

        "ขอบใจนะจ๊ะ ที่โซลคงจะสวยมากแน่ๆ เด็กๆไปนั่งเล่นกันเถอะไปเดี๋ยวแม่เก็บถ้วยเก็บจานเอง

 

 

       "อ่อเดี๋ยวผมช่วยเก็บครับ"ดงเฮรีบช่วยจียอนยกถ้วยชามทันที จียอนเลยปฏิเสธไม่ได้แล้วนำดงเฮไปล้างจาน ทิ้งสองหนุ่มที่นั่งอิ่มไว้

 

 

      "แม่มึงนี่ฝีมือเยี่ยมสุดๆเลยวะ กี่ครั้งก็อร่อย"ฮันคยองเอ่ยชมคุณแม่จียอน แต่เมื่อเห็นว่าผ่านไปสักพักเพื่อนยังคงเงียบไร้การตอบรับเลยหันมามอง พบว่าคิบอมนั้นเหม่อไปยังทางที่ดงเฮเดินจากไป

 

 

      "เฮ้ยไอคิบอม.. ชอบเขาก็บอกเขาไปดิ๊~~"ฮันคยองกระซิบให้ได้ยินกันสองคนบอกเพื่อนรักอย่างล้อๆ

 

 

       "ช..ชอบอะไร๊ ใครชอบ?? ไม่มี๊"คิบอมพูดเสียงสูงแล้วดึงหูแดงๆของตนเองกลบเกลื่อน

 

 

      "กุเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี ทำไมจะดูไม่ออก กุว่า~ดงเฮก็ชอบมึงวะ"

 

 

      "จริงหรอ!!?!"คิบอมหันมาพูดแบบตื่นตระหนก ตาเบิกกว้าง ดีใจแบบสุดๆ

 

 

     "ไอ-่า!!แล้วบอกไม่ชอบ"ฮันคยองผลักหัวเพื่อนแรงๆไปที คิบอมทำหน้ายุ่งลูบหัวตัวเองแล้วหันไปเหม่อมองที่ทางเดิม

 

 

     "คิบอม.. กุมีอะไรจะบอก"

 

 

     "อะไร มึงไม่ต้องมาแกล้งกูนะ"

 

 

     "ดงเฮเขาชอบมึงจริงๆนะ"

 

 

     "อย่ามา!!"คิบอมพูดอย่างนั้นแต่แอบใจเต้นแรง ถ้ามันเป็นความจริง หัวใจไม่เด้งออกมาเลยหรือเนี่ย

 

 

     "จริงๆเว้ย!!ดงเฮเขาบอกกู ตอนมึงไปเข้าห้องน้ำ"

 

 

      "กุ..ไม่เชื่อมึงหรอก"คิบอมเริ่มเอนเอียงเล็กน้อย

 

 

      "เฮ้ย!!จริงๆ แต่ดงเฮเขาคิดว่ามึงอะไม่ชอบเขา เพราะมึงไม่่ค่อยยิ้มให้เขาเลยเอาแต่หูแดงอ้ำอึ้งอยู่ได้"

 

  

      "จริงอะ"คิบอมเริ่มเอนเอียงหนักขึ้นเพราะคำพูดที่ดูมีน้ำหนักของฮันคยิง

 

 

      "เออ!!!"

 

 

      "มึงพูดจริงหรอเนี่ย!!!"คิบอมเขย่าตัวฮันคยองแล้วขยี้หัวตัวเองแรงๆ 

 

 

      "คิบอมๆคิบอม มึงใจเย็นเพื่อน"ฮันคยองตบไหล่คิบอมแล้วยื่นหน้าเข้ามาๆไกล้

 

 

     "กุล้อเล่นวะ ฮ่าๆๆๆๆ"ฮันคยองขำกลิ้งกับหน้าตาตื่นเต้นของคิบอม แล้ววิ่งออกไปนอกบ้านวิ่งหนีฝ่าเท้าหนักๆของคิบอม

 

 

    "ไอฮันมึงอย่าอยู่เลย!!!"คิบอมวิ่งไล่เตะฮันคยองอย่างดุเดือด ทำเขาอีบอายถึงสองรอบ

 

 

    "เฮ้ยๆแต่ที่ดงเฮคิดว่ามึงไม่ชอบเขาอันนั้นเรื่องจริงนะเว้ยย"พูดไปก็วิ่งหลบไป 

 

 

    "-ัส!!อย่ามาตอแหล"คิบอมยังไม่หยุดไล่ ตอนนี้ห้องเริ่มไม่เข้าที่เข้าทางสักเท่าไหร่

 

 

    "เอ่ออ อันนั้นเรื่องจริงคิบอม"

 

 

     โครม!! ตึง!!

 

 

     เสียงน่ารักดังขึ้นขัดทำให้สองหนุ่มหยุดกระทันหันเกิดการชนของตรงหน้า ล้มลงอย่างรุนแรง

 

 

     "เอ่อๆชั้นขอโทษเป็นไรมากไหม"ดงเฮรีบเดินเข้ามานั่งลงข้างๆผู้เจ็บทั้งสอง แล้วแตะลงบนแขนคิบอม ทำเอาคิบอมสะดุ้ง

 

 

    "จ..เจ็บหรอ"ดงเฮทำหน้ารู้สึกผิดอย่างรุนแรง 

 

   

 

    "เปล่าๆ ไม่ได้เจ็บตรงนั้นหน่ะ ชั้นไม่เป็นไร ..ว่าแต่ อะไรที่ดงเฮบอกว่าจริงหรอ"คิบอมค่อยๆลุกขึ้นนั่งแล้วปัดเนื้อปัดตัว

 

 

     "คือ.. ชั้นหมายถึงที่ฮันคยองพูดหน่ะ ชั้น..คิดว่าคิบอมไม่ชอบชั้น"ดงเฮพูดแล้วทำหน้าหงอยอีกครั้ง คิบอมเลยรีบแก้ข่าวทันที

 

 

     "เปล่านะเปล่า ชั้นไม่ได้ไม่ชอบดงเฮนะ ถ้าไม่ชอบชั้นจะชวนมากินข้าวที่บ้านทำไมหละ"

 

 

     "งั้นคิบอมชอบชั้นหรอ"ดงเฮถามออกไปซื่อๆแต่คนถูกถามนี่เงิบไปแล้ว มาอย่างนี้ก็แย่สิ

 

 

    ...ดงเฮคงหมายถึงชอบแบบเพื่อนละมั้ง

 

 

 

     "ชอบสิ ชั้นชอบดงเฮนะ"คิบอมที่คิดว่าตัวเองบอกชอบแบบเพื่อน แต่ความรู้สึกมันไหลไปกับคำพูดเรียบร้อยแล้ว..

 

 

    "ชั้นก็..ชอบคิบอมเหมือนกัน"ดงเฮบอกกลับหน้าแดง แล้วก้มหน้าหนีคิบอมที่หูแดงเช่นกัน ทำเอาบุคคลที่สามงงว่า ..สรุปมันบอกกันแบบไหนวะเนี่ยยย กุว่าไม่ค่อยจะเพื่อนนะ??

 

 

    "อะแฮะๆๆแฮ่ม อย่าพึ่งสร้างโลกกันครับ ผมยังอยู่ตรงนี้"ฮันคยองทำหน้าเซ็งโลกแล้วบอกทั้งคู่ แต่เหมือนจะเป็นการช่วยทั้งคู่นะ

 

 

    "เอ่อ..ฮันคยองเป็นอะไรรึเปล่า ขอโทษที่ทำให้ล้มนะ"ดงเฮสนใจฮันคยองแต่ไม่ได้มีท่าทีสลดเหมือนตอนถามคิบอมเลยสักนิด ทำไมคนน่ารักสองมาตรฐานเช่นนี้!?!

 

 

    "ก็ไม่เป็นไรหน่ะ เราออกไปข้างนอกกันดีกว่า ข้างในนี้ไม่ค่อยดีเท่าไหร่ มดเต็มไปหมด"ฮันคยองลุกขึ้นปัดเนื้อปัดตัวพูดส่งสายตาไปให้คิบอมอย่างล้อๆ แล้วรีบเดินออกไปก่อนจะโดนอีกรอบ

 

 

    "ที่นี้มีมดด้วยหรอ???"ดงเฮหันมาถามคิบอมแล้วก้มมองตามพื้น คิบอมยิ้มเอ็นดูกับท่าทีใสซื่อนั้น

 

 

    "ไม่มีหรอก ออกไปข้างนอกกันเถอะ"

 

 

       ทั้งสามเดินเล่นคุยกันไป สองหนุ่มทำหน้าที่ไกด์ทัวอย่างดี บอกถึงกิจวรรตของคนที่นี้ในทุกๆวัน และความผูกพันธ์ของคนในหมูบ้าน แต่เหมือนฮันคยองไม่ค่อยมีบทบาทเท่าไหร่ สองคนข้างๆชอบสร้างโลกกีดกันไม่ให้ใครเข้าไป 

 

 

     เมื่อเริ่มเย็นคิบอมกับฮันคยองก็เดินไปส่งดงเฮที่บ้าน ได้ผักสวยๆกลับมาคนละตะกร้ากลับไปให้แม่ทำกับข้าวให้กิน

 

 

      "ไอฮัน.. กุว่าดงเฮเขาต้องชอบกุบ้างแหละ ไม่ได้จะหลงตัวเองนะเว้ย แต่..ตอนที่เขาบอกว่าชอบกุอะ มัน..มันใช่อะ"คิบอมพูดแล้วยิ้มกับตัวเองเหมือนคนบ้า 

 

 

     "ฮ่าๆๆกุก็คิดอย่างนั้นเว้ย มึงคงได้คนน่ารักส่งตรงจากโซลมาเป็นแฟนในเร็วๆนี้ ฮะๆๆ"ฮันคยองพูดแล้วกอดคอเพื่อนเดินกลับบ้านกันอย่างมีความสุข

 

 

    แต่ความสุขมักจะผ่านไปเร็วไม่ใช่หรอ!!?!









 

{ไรเตอร์}

อุยๆๆๆ จะเกิดอะไรขึ้นหนอ~ ต้องตามอ่านกันต่อไป ฮิฮิ ช่วงนี้ก็ไกล้มีทคิบอมเข้ามาทุกที >_< แต่ไรเตอร์ไม่ได้ไปหรอก -*- ไม่มีตังค์ TT_TT แต่จองบัตรหน้าคอมไว้และ บัตรหนีฟรีนะ 5555+ ใครไปก็มาเล่าให้ไรเตอร์ฟังบ้างละกัน เห็นMCพี่เจริญเขาบอกว่าจะถามเกี่ยวกะคิเฮให้ อร๊ายยยยย~! ถ้าคิบอมพูดถึงดงเอมานิฟินเลยนะ >///< มาลุ้นคอยภาวนาให้สวรรค์ดลใจให้คิบอมพูดถึงดงเฮกันเถอะ!! แล้วเจอกันใหม่ตอนหน้้านะแจ๊ะ^^  



 

 

ⓙⓔⓛⓐ ⓖⓗⓐ