"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #10 : อาการรัก 129 ft.HanHyuk [1]

*ไม่รีไรท์*









อาการรัก 129 ft.HanHyuk








[1]

 

 

 

 

 

 

          พักเที่ยง..

 

 

       "เวลากลางวัน โรงเรียนที่นี้จะเปิดให้กลับไปกินข้าวที่บ้านหรือตามร้านค้าข้างนอกได้หน่ะ"ฮันคยองเดินออกจากห้องเรียนมาพร้อมดงเฮที่ดูจะสนใจเรื่องของที่นี้มาก ตามมาด้วยคิบอมที่หมั่นไส้ฮันคยองสุดๆ

 

 

      "เอ๋?จริงหรอ ที่โซลไม่เห็นมีแบบนี้บ้างเลย แล้วทำไมถึงให้ออกไปข้างนอกได้หละ"

 

 

      "อ้อ~~ไม่รู้เหมือนกัน ฮ่าๆๆ"ฮันคยองและดงเฮหัวเราะกันอย่างสนุกสนานท่ามกลางสายตาอัมหิตของเพื่อนๆ

 

 

      "อะแฮ่ม!!ไอฮันครับ ผมจะไปส่งนมแล้วกลับไปกินข้าวที่บ้านกะแม่นะครับ คงไม่ได้อยู่กินข้าวด้วย"

 

 

       "อ้าวหรอ?ก็ไปดิ"ฮันคยองหันมาพูดด้วยนิดหน่อยแล้วหันไปสนใจดงเฮต่อ คิบอมเซ็งสุดๆได้แต่กร่นด่าฮันคยองอยู่ในใจ ..ไอพวกได้หญิงแล้วทิ้งเพื่อน เอ้ย ดงเฮผู้ชายนี่หว่า~

 

 

       "คิบอมทำงานพิเศษด้วยหรอ??"เป็นดงเฮเองที่สนใจคิบอม ตื่นเต้นกับการออกไปนอกโรงเรียนในตอนเที่ยง

 

 

      "เอ่อ..ใช่ ชั้นเก็บเงินส่งตัวเองเรียนหน่ะ"ตามจริงแล้วบ้านของคิบอมนั้นก็ไม่ได้ยากจนอะไร เพราะพ่อที่เข้าไปทำงานในเมืองก็ส่งเงินมาตลอด เพียงแต่คิบอมเริ่มโตแล้วก็อยากทำงานเก็บเงินส่งตัวเองเรียนบ้า

 

 

     "ว้าววว~เก่งจัง แถมได้กลับไปกินข้าวกับแม่ด้วย งั้นชั้นก็กลับไปกินข้าวกับคุณป๊าได้นะสิ แต่คุณป๊าต้องทำงานแฮะ"ดงเฮยิ้มกว้างดีใจแต่ก็หงอยในตอนท้ายเนื่องจากพ่อของตนต้องคอยดูแลไร่ผัก

 

 

      "ม..ไม่เป็นไรหรอก ไว้ดงเฮไปกินข้าวกับแม่ชั้นก็ได้นะ"คิบอมเห็นท่าทีหงอยๆเลยรีบพูดปลอบทั้งๆที่ตนพูดปลอบใครไม่เป็นด้วยซ้ำ

 

 

      "จริงหรอ บ้านเราอยู่ไม่ไกลกันมากนี่นา ไว้ชั้นจะไปสวัสดีแม่คิบอมนะ^^"ดงเฮยิ้มหวานให้คิบอม คิบอมได้แต่ยิ้มตอบยกมือขึ้นดึงใบหูเก้อๆที่ตอนนี้มันแดงไปหมดแล้ว

 

 

      "จบและชีวิตกู ไม่เหลือและ ไอคิบอม ไม่เหลือและ"ฮันคยองที่มองคนทั้งสองมาสักพักพูดอย่างหมดหวังและเซ็งโลก ท่าทางอย่างนี้ไม่คิบอมปิ๊งดงเฮ ดงเฮก็ปิ๊งคิบอม หรือไม่ทั้งคู่ก็ปิ๊งกัน แต่คำพูดนั้นคิบอมกับดงเฮไม่เข้าใจมันสักนิด

 

 

     "อะไรของมึงวะ กุไปส่งนมและพาดงเฮไปกินข้าวไป"คิบอมบอกฮันคยองแล้วเดินจากๆไป

 

 

 

     "คิบอมมม~~"ดงเฮเรียกคิบอมไว้ คิบอมจึงหันกลับมาอีกครั้ง

 

 

      "ไปส่งนมที่บ้านชั้นด้วยนะ~~"ดงเฮพูดแล้วโบกมือหยอยๆให้คิบอม คิบอมได้แต่หูแดงแล้วโบกมือกลับเก้อๆ คนอย่างคิบอมเคยทำอะไรกุ๊กกิ๊กแบบนี้ซะที่ไหนเล่า เคยแต่หาเรื่อง แกล้งครู โดดเรียน ตามประสา เจอคนน่ารักแบบนี้ก็ไปไม่ถูกนะสิ

 

 

        "ชั้นว่าคิบอมไม่ค่อยชอบชั้นนะ"ดงเฮพูดกับฮันคยอง สายตายังจดจ้องไปทางที่คิบอมเดินไป

 

 

      "ทำไมคิดอย่างนั้นละ"ฮันคยองถามอย่างสงสัย เพราะเขากับคิบอมสนิทกันมาแต่เด็ก ทำไมจะดูไม่ออกว่าเพื่อนเปลี่ยนไปยังไง

 

 

       "คิบอมไม่ค่อยยิ้มกับชั้นเลย สงสัยคงจะโกรธตั้งแต่เรื่องที่นั่งแล้วละ"ดงเฮก้มหน้าหงอยแล้วออกเดินไปยังโรงอาหารพร้อมฮันคยอง

 

 

       "โถ่~เรื่องแบบนั้นคิบอมไม่สนใจหรอก แล้วที่มันไม่ยิ้มก็เพราะนิสัยมันเป็นอย่างงั้นอยู่แล้ว มันเป็นพวกแสดงออกไม่เก่งหน่ะ ถ้าจะยิ้มก็คงต้องมีความสุขจริงๆมั้ง ส่วนใหญ่มันไม่ค่อยยิ้มกับคนไม่สนิทหน่ะ"ฮันคยองพูดพยายามปลอบดงเฮแต่ดูเหมือนดงเฮจะหงอยยิ่งกว่าเดิมเพราะคำที่ว่า'คิบอมไม่ค่อยยิ้มกับคนไม่สนิท'

 

 

      ฮันคยองไม่รู้จะพูดอะไรเลยเงียบดีกว่า เดี้ยวจะยิ่งพูดยิ่งแย่แบบเมื่อกี้ ดงเฮหงอยลงกลัวคิบอมจะไม่อยากสนิทด้วย ก็ได้แต่ยิ้มสู้คิบอมต่อไป

 

 

 

 

 

       "สวัสดีครับลุงจอนจิน"คิบอมเดินเข้ามาในฟาร์มของคุณลุงที่รู้จักกันดีเพราะคิบอมนั้นมารับนมไปส่งบ่อยๆ และมีบางครั้งที่ปิดเทอมก็มาช่วยงานในฟาร์มได้ตังค์ได้ความรู้แถมยังสนุกอีกต่างหาก

 

      "อ่าว มาสิๆ แล้วนี่เจ้าฮันไปไหนละ"ลุงจอนจินถามหาเนื่องจากไม่เห็นเพื่อนตัวแสบของคิบอมที่มาด้วยกันบ่อยๆ

 

 

      "วันนี้ฮันต้องดูแลเด็กใหม่ที่โรงเรียนหน่ะครับ เลยไม่ได้มาด้วย"คิบอมพูดขึ้นแล้วก็พาลนึกถึงเด็กใหม่ที่พูดถึง

 

 

      "อ่ออออ เปิดเทอมกันแล้วนินะ ใช่หลานเจ้าของไร่ผักที่เสียรึเปล่าหน่ะ"

 

 

       "อ..เอ่อ..ใช่ครับ"คิบอมเกิดอาการอึกอักขึ้นมาเสียเฉยๆลิ้นพันกันไปหมดเวลาพูดถึงคนๆนี้

 

 

       "หายากนะ.. เด็กจากโซลที่จะสนใจมาอยู่บ้านนอกแบบนี้ ลุงละอยากเห็นน่าจริงๆ คงจะเป็นคนที่จิตใจดีน่าดู ..เอ่าๆเป็นอะไรละนั่น หูแดงเชียว อากาศไม่ค่อยหนาวนะ"ลุงจอนจินส่งลังนมให้คิบอม แล้วก็สังเกตุเห็นใบหูที่ตอนแรกยังไม่แดงแบบนี้

 

 

       "ป..เปล่าครับ คือ..คือว่า..ผมๆๆ.."คิบอมตื้อไปหมดเริ่มอยากจะเอาหัวชนกำแพง นี่มันอะไรกับชั้นละเนี่ย!!

 

 

 

       "ฮ่าๆๆๆแกนี่แปลกๆนะ อย่างกะไปเจอสาวน่ารักมา ไปๆๆไปส่งได้แล้วเดี๋ยวจะหมดพักเที่ยงซะก่อน"จอนจินขำท่าทางของคิบอมแล้วหันไปรีดนมวัวต่อ คิบอมเอ๋อไปสักพักแล้วก็รีบเดินยกลังขึ้นหลังจักรยานแล้วมัดแน่นก่อนขึ้นขี่จักรยานขับไปส่งตามบ้านต่างๆ

 

 

       "อะไรของกูวะเนี่ยยย ชักจะมึนใหญ่"คิบอมโคลงหัวตัวเองอย่างเตือนสติ แล้ววางนมสามขวดลงยังบ้านหลังนึง แล้วหูก็แดงขึ้นอีกครั้งเมื่อนึกได้ว่าบ้านหลังสุดท้ายที่จะไปส่งเป็นบ้านของใคร

 

 

 

      "กุจะตายก่อนไปถึงไหมเนี่ย"คิบอมบ่นกับตัวเองแล้วปั่นจักรยานไปเรื่อยๆ แต่เหมือนร่างกายและสมองจะต่อต้านมาก จักรยานช้าอย่างที่ไม่เคยเป็น ขาอ่อนเมื่อนึกถึงจุดหมาย ซึ่งเจ้าตัวก็ไม่เข้าใจว่าเพราะอะไรถึงเป็นอย่่างงี้

 

 

       "อ๋อยย~เกิดอะไรขึ้นน~~ไม่ได้แล้ว!!ต้องไปหาแม่!!"คิบอมเปลี่ยนความคิดที่จะไปบ้านดงเฮแล้วมุ่งน่าไปหาแม่แบบสปีดสุดชีวิต ทั้งๆที่เมื่อกี่ขาอ่อนปวกเปียกเพราะจะไปบ้านดงเฮ

 

 

      "แม่ช่วยผมด้วย~~แม่ครับบบ"คิบอมร้องโหยหวนวิ่งเข้ามาหาแม่ของตน คนเป็นแม่ถึงกับงงที่วันนี้ลูกชายตนง้องแง้งมาแบบนี้

 

 

      "เป็นอะไรลูก เป็นอะไร ไหนบอกแม่ซิ"คุณแม่คนสวยของคิบอมถามลูกอย่างเป็นห่วง

 

 

      "ผม..ผมๆ..ผม..ผมเป็นอย่างนี้อะแม่ ฮือออ"คิบอมแทบจะแดดิ้นเพราะอาการของตนเอง โดยเฉพาะที่รู้ว่าอาการนี้เกิดขึ้นเพราะใคร

 

 

       "ใจเย็นๆลูก ใจเย็นๆ ใจเย็นนะ แล้วบอกแม่มาว่าเกิดอะไรขึ้น"คุณแม่จียอนจับใบหน้าลูกให้อยู่เฉยๆแล้วตั้งสติ พอคิบอมเริ่มสงบก็กอดแม่ไว้แน่น

 

   

       "เมื่อเช้านี้.. มีเด็กใหม่เข้ามา เขาชื่อ.. เขาชื่อดงเฮ เขานั่งที่ของผมข้างฮันคยองส่วนผมต้องย้ายไปด้านหลัง ..เขาเลยเรียกชื่อผมที่ได้ยินจากครูเพื่อขอโทษเรื่องที่ผมต้องย้ายไปนั่งหลัง แล้วหลังจากนั้น.. หลังจากนั้น.. หลังจากนั้นผมก็ปั่นป่วนแบบนี้ ฮือออ แม่ช่วยผมด้วย ผมเป็นอะไรไม่รู้ หูผมแดงแทบจะตลอดเวลาที่คิดถึงเขา ฮือออออ~~"คิบอมใจเย็นเพื่อเล่าความเป็นมาให้แม่ฟังได้สักพักก็เริ่มสติแตกกับอาการตัวเอง

 

 

     "โถถถ~~คิบอมลูกแม่ ลูกหน่ะ.. กำลังตกหลุมรักหนูดงเฮคนนั้นเข้าแล้วละ ฮ่าๆๆ"จียอนพูดแบบขำๆที่รู้ว่าลูกตัวเองสติแตกแบบนี้เพราะตกหลุมรักคนๆนึง

 

 

      "อะไรนะ!?!แม่บอกว่าผมตกหลุมรักดงเฮงั้นหรอ นี้มันแค่ครึ่งวันเองนะแม่ แค่ไม่กี่ชั่วโมงเนี่ยนะ!?!"คิมคิบอมผู้ไม่เคยเจอเหตุการณ์แบบนี้มาก่อน ถามอย่างตกใจ ..คนอย่างตนหน่ะหรอจะรักใคร มีสาวๆรุ่นน้องรุ่นพี่มาชอบตนมากมายยังไม่เห็นเป็นแบบนี้มาก่อนเลย

 

 

      "ฮะๆๆ มาๆๆกินข้าวไปคุยไปดีกว่า เดี๋ยวจะไม่ทันพักเที่ยงนะ"จียอนพาคิบอมไปยังโต๊ะกินข้าวแบบนั่งพื้น อาหารที่ถูกจัดเตรียมไว้เรียบร้อยมีควันลอยขึ้นกับกลิ่นชวนหิว เพียงแต่คิบอมยังคงมึนและไม่สนใจอะไรเลยสักนิด

 

 

       "เขาน่ารักไหมละ ว่างๆก็พามาให้แม่รู้จักบ้างสิ บ้านอยู่ไหนละ"จียอนถามพร้อมหยิบช้อนขึ้นตักอาหาร

 

 

 

       "ก็..อยู่ไกล้ๆเราเนี่ยครับ เขา..ย้ายมาจากโซล"คิบอมพูดอย่างเชื่องช้า แล้วตักข้าวเข้าปากอย่างมึนๆกับเรื่องที่ตนตกหลุมรักดงเฮ

 

 

      "อ้อ~~หลานของคุณตานี่เอง คงตามพ่อเขามาสินะ แม่คุยกับพ่อเขาเเล้วหละ เขาเอาผักมาให้แม่หน่ะ หายากนะที่เด็กจากโซลจะมาอยู่่แบบนี้"จียอนพูดอย่างอารมณ์ดี ส่วนคิบอมที่ได้ยินว่าแม่ตนคุยกับพ่อดงเฮแล้วก็เงิบทันที

 

 

      "เอ๊ะคิบอม!!แต่คุณดงฮุนเขาบอกว่าเขาพาลูกชายมาไม่ใช่หรอ??"

 

 

      "เอิ่ม..แฮะๆ^^;"






 

{ไรเตอร์}

ฮัลโล่~~ มาแล้วๆ ตอนแรกในชื่อเรื่องว่า"อาการรัก" ตามจริงก็ไม่มีอะไรพิเศษสำหรับชื่อเรื่องนะ เอาเป็นว่าสนใจเนื้อเรื่องเฮอะ 555+ เรื่องนี้ก็หวังว่าจะเป็น SF นะ มันคงไม่ยาวเหมือน Never Love หรือยาวก็รอดูกันไป อิอิ แต่งตุนไว้บ้างแล้วละ ช่วยติดตามกันด้วยนร้าา~ อาจจะไม่ใช่ฟิคที่เพอร์เฟคอะไร แต่ก็แต่งมาจากหัวใจเหมือนกัน [วร้ายยย~ ลึกซึ้ง] เจอกันตอนหน้านะจ๊ะ!!

ปล.รอฮยอกหน่อยนะ อาจจะออกช้า เพราะฮยอกอยู่โซลลลล [อุ้ย~!เผลอบอก]

 

 

ⓙⓔⓛⓐ ⓖⓗⓐ