คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Never Love.. ฉันแค่หลงเธอ 1
Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ
1
"คิบอม~เป็นไงบ้าง ถ่ายเเบบวันนี้^^"
"อืม..ก็ดี"ชายหนุ่มตอบด้วยเสียงเหม่อลอยหน่อยๆ
เสียงของคนตัวเล็กเเสนสดใสถามแฟนหนุ่มที่พึ่งกลับจากงานถ่ายเเบบจนดึกดื่น ร่างสูงที่พึ่งเดินเข้ามาทิ้งตัวนั่งกับโซฟาด้วยท่าทีเหม่อๆแต่ก็เอ่ยตอบคนน่ารักกลับไป สายตาที่ทอดมองไปแบบไม่มีจุดหมายของร่างสูงทำให้คนตัวเล็กข้างๆจ้องมองอย่างสงสัยกับอาการเหม่อลอยนั้นแล้วก็ยกมือขึ้นโบกไปมาด้านหน้าของคนกำลังเหม่อแต่ก็ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับ
..สวยจริงๆ...
ร่างสูงคิดขึ้นในใจขณะกำลังเหม่อลอย ภายในหัวกำลังนึกถึงงานถ่ายเเบบวันนี้ที่เขาได้ถ่ายเเบบกับดาราสาวสวยชื่อดัง ตลอดทางการกลับมายังคอนโดเขาก็เอาแต่เหม่อคิดถึงเรือนร่างอันสะอดสะองของเธอคนนั้น ไม่รู้เพราะสิ่งใดที่ดึงดูดคิมคิบอมคนนี้ให้คิดถึงแต่ผู้หญิงคนนั้นได้ ฮันเเชยอง..
"คิบอม..คิบอม คิบอม!!!!!"
"ครับๆๆ"
เสียงเรียกจากคนข้างๆปลุกร่างสูงให้ได้สติหลังจากเหม่อลอยมานาน คิบอมพูดครับรัวๆตอบคนที่เรียกเสียงดังซึ่งนั่นทำให้คนน่ารักขมวดคิ้วอย่างเป็นห่วงกับอาการเหม่อที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยๆของแฟนหนุ่ม
"เป็นอะไรรึเปล่าคิบอม.. ดูเหม่อๆไปนะ.."
ดงเฮถามด้วยความเป็นห่วง คิบอมที่หันมาหาคนน่ารักข้างๆจู่ๆก็เกิดความรู้สึกผิดหลังจากได้ยินนํ้าเสียงเป็นห่วงเเละสายตาเป็นกังวลของเเฟนที่คบกันมาเป็นหลายปี เขาไม่เคยเป็นเเบบนี้มาก่อน ตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารักเเละอยู่กับ
ดงเฮมาตลอด ไม่มีวันไหนที่ไม่เคยคิดถึงดงเฮ ไม่เคยมองใครนอกจากดงเฮ เขาชอบทุกอย่างที่เป็นดงเฮ ..จนกระทั่งวันนี้
"มีปัญหาอะไรบอกด๊องได้นะ.."
เสียงน่ารักยังคงพูดอย่างเป็นห่วงพร้อมด้วยคิ้วขมวดๆ คิบอมที่เพียงแค่จ้องใบหน้าหวานนั้นก็รู้สึกผิดจึงหลบสายตาคนตรงหน้าและยิ้มแห้งๆขึ้นมา พยายามลบภาพผู้หญิงคนนั้นออกไปจากหัวแม้จะเป็นเพียงชั่วครู่แต่ก็หันกลับมาหาดงเฮและทำตัวให้เหมือนปกติ
"คิบอมไม่เป็นไรครับ..ด๊องเข้าไปนอนก่อนนะ เดี้ยวคิบอมตามไป"
คิบอมเอ่ยบอกก่อนจะจุมพิตที่ปากของดงเฮเบาๆ ดงเฮที่ถึงจะรู้สึกว่าคนรักของตนเเปลกไปเเต่ก็ยอมเชื่อฟังทําตามแล้วลุกขึ้นจากโซฟาเพื่อเดินเข้าห้องโดยคิดว่าคิบอมอาจจะเครียดเรื่องงานถ่ายแบบหรือมีอะไรเกี่ยวกับงานให้ต้องคิดและควรพักผ่อนเงียบๆคนเดียว คิบอมมองคนนารักที่ได้ชื่อว่าแฟนเดินเข้าห้องนอนไปแล้วก็หันกลับมาถกเถียงกับตนเอง
แม้คิบอมเริ่มสับสนในตนเองเเละรู้สึกผิด เเต่ความรู้สึกแปลกใหม่และอยากรู้อยากเห็นของคิบอมก็มีมากพอจะทำให้เขาเผลอคิดถึงผู้หญิงคนนั้นอีกครั้งโดยลืมคนรักที่พึ่งเดินเข้าห้องไป ความคิดที่อยากจะทำความรู้จักผู้หญิงคนนั้นก่อตัวขึ้นและเริ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ผู้หญิงที่สวยทั้งหน้าตาและเรือนร่างเช่นนั้นชั่งยากเย็นต่อคิบอมเหลือเกินที่จะไม่คิดถึง แม้คิบอมจะผ่านช่วงวัยเรียนและเข้าสู่วัยทำงานแล้วแต่อายุที่ถือว่าเป็นน้องใหม่มาแรงของวงการอย่างคิบอมก็ยังมีความตื่นตัวกับสิ่งรอบกายเช่นนี้มากเลยทีเดียว
..ชั่งเถอะ! ตราบใดที่ดงเฮไม่รู้ ก็คงไม่เป็นไรหรอก ..มั้ง
-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-
ในเช้าวันนี้คิบอมมีงานถ่ายเเบบปกนิตยสารคู่กับนางแบบคนหนึ่งตามที่ผู้จัดการบอกกับเขา คิบอมเดินทางมายังสตูดิโอที่ถ่ายทำโดยที่ในหัวก็ยังคิดถึงฮันแชยองอยู่เช่นเดิมแต่ก็ไม่ได้คิดเลยว่าตนจะได้เจอกับฮันเเชยองอีกครั้ง
"สวัสดีคะ คุณคิบอม.. เมื่อวานชั้นงานยุ่งมาก เลยไม่ได้มาทําความรู้จักอย่างเป็นทางการ^^ ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
เธอพูดพร้อมรอยยิ้มเซ็กซี่ก่อนจะยื่นมือมาข้างหน้าเป็นการทักทาย คิบอมเผยยิ้มขึ้นทักทายพร้อมด้วยในใจที่ตื่นเต้นกับการได้เจอเธอคนนี้อีกครั้ง
"ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันครับ"
คิบอมพูดพร้อมยื่นมือไปจับกับมือของเธอ บทสนทนาที่เริ่มขึ้นโดยแชยองเป็นไปได้ด้วยดี ยิ่งคิบอมคุยกับผู้หญิงคนนี้มากเท่าไหร่ก็ยิ่งรู้สึกว่าผู้หญิงคนนี้น่าสนใจมากขึ้นเท่านั้น แรงดึงดูดที่มากเกินต้านทานจากแชยองทำให้คิบอมหยุดการจ้องมองเธอไม่ได้เลยสักนิดโดยไม่ได้คิดเลยว่าสิ่งที่ตนกำลังทำอยู่มันผิดต่อดงเฮแค่ไหน
..ทำไมหยุดสนใจผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เลยนะ..
"เราก็รู้จักกันเเล้ว.. ว่างๆไปนั่งดื่มกาเเฟด้วยกันนะคะ คุณคิบอม"
"ยินดีครับ.. เรียกผมว่าคิบอมเฉยๆก็ได้ครับ ทํางานด้วยกันบ่อยๆคงจะสนิทกันมากขึ้น"
คิบอมพูดออกไปพร้อมรอยยิ้มมีเลศนัย ใช่ว่าแชยองจะเป็นคนเดียวที่ใช้สเน่ห์ดึงดูดคิบอม คิบอมเองก็ทำมันไปตามนิสัยสมัยก่อนของตนตอนก่อนที่จะได้เจอดงเฮ ความเจ้าชู้แลการหยอดคำพูดหวานๆถูกงั้นมาใช้พร้อมกัับรอยยิ้มบาดใจที่ไม่เคยมีใครต้านทานมันได้
ครืด~ ครืด~
"ขอโทษนะครับ.."
"ไม่เป็นไรคะ.."
หลังจากทั้งสองพูดคุยกันกันสักพัก เสียงโทรศัพท์ของคิบอมก็ดังขึ้น คิบอมหยิบโทรศัพท์ของตนขึ้นมาอย่างเสียอารมณ์เล็กน้อยก่อนจะเอ่ยขอโทษกับแชยองซึ่งเธอก็ไม่มีปัญหาอะไร คิบอมเดินเลี่ยงออกมาเล็กน้อยและเผยใบหน้าเซ็งๆออกมาแต่ก็ต้องเปลียนสีหน้าไปทันทีเมื่อได้เห็นว่าใครเป็นคนโทรเข้ามา
'ดงเฮ'
คิบอมตกใจไปแต่ก็กดรับไปด้วยอาการลุกลี้ลุกลนเล็กน้อย ซึ่งอาการนั้นก็อยู่ในสายตาของแชยอง
"วะ..ว่าไงครับ ดง..ดงเฮ"
เสียงของร่างสูงตะกุกตะกักเนื่องจากตกใจที่จู่ๆดงเฮโทรมา ปกติดงเฮจะไม่โทรมาตอนเขาทํางานแต่จู่ๆก็โทรมาแบบนี้ทำให้คิบอมเกิดความรู้สึกกังวลขึ้นมา
((เป็นอะไรรึเปล่าคิบอม.. ทําไมทําเสียงเเบบนั้น เเอบไปมีกิ๊กที่ไหนรึเปล่า..))
ดงเฮพูดด้วยนํ้าเสียงทีเล่นทีจริง เเต่ก็ทําให้คิบอมใจกระตุกวูบไปเลยทีเดียว
"เอ่อ..."
((ล้อเล่นน่า~ คิบอมทําไรอยู่ เมื่อเช้าเห็นไม่เขียนโน็ตไว้ ปกติจะเขียนไว้ วันนี้รีบหรอ?))
"ครับๆพอดีผมตื่นสายไปหน่อยก็เลยรีบจนลืมครับ"
คิบอมเเอบถอนหายใจอย่างโล่งอกเมื่อสิ่งที่ดงเฮพูดเมื่อครู่เป็นเพียงเรื่องล้อเล่นถึงแม้สิ่งที่ดงเฮพูดจะทำให้คิบอมถึงกับหน้าซีดเผือดไปก็ตาม
((อ้อ~ไม่มีอะไรเเล้วละ คิบอมทํางานเถอะ รักคิบอมนะ))
คำว่ารักของดงเฮทำให้คิบอมนิ่งไปสักพักซึ่งดงเฮก็ยังไม่ได้วางสายนั้นไปเพราะทุกครั้งที่ตนบอกรักคิบอมแบบนี้ ดงเฮก็จะได้รับคำบอกรักกลับมาเช่นกัน..
คิบอมเอ่ยออกไปเมื่อคิดว่าตนควรพูดให้เหมือนปกติแต่เขาก็เลี่ยงที่จะพูดว่ารักออกไปเพราะเขาเริ่มไม่มั่นใจในความรู้สึกของตนเองซะเเล้ว...
-///-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-
"เฮ้อ~คิบอมเป็นอะไรไปนะ.."
ร่างบางนั่งบ่นกับตัวเองในร้านไอติมของห้างหรูเเห่งหนึ่งที่คิบอมชอบพาเขามาบ่อยๆ หลังจากคิบอมกลับมาจากถ่ายเเบบครั้งนั้น คิบอมก็เริ่มทําตัวเเปลกๆไป เหมือนกับเเอบไปมีกิ๊กอย่างนั้นเเหละ..
..โอ้ยยย~ไม่เอาๆเราต้องเชื่อใจคิบอม ต้องเชื่อใจคิบอม!..
ร่างบางส่ายหัวไปมาจนคนอื่นๆหันมามองกลัวว่ามันจะหลุดออกจากบ่าเเล้วก็เลิกสนใจไปเมื่อเห็นว่าร่างบางสงบเเล้ว ดงเฮนั่งอยู่ในร้านไอติมอยู่คนเดียวพร้อมคิดถึงความผิดปกติของคิบอมไปอย่างเหงาหงอยจนกระทั่งมีเสียงสดใสหนึ่งดังขึ้น
"อ้าววว! ไงดงเฮ วันนี้ทําผมทรงไรเนี่ย ฮ่าๆๆ ตลกดีนะ"
ร่างเล็กที่มาใหม่เดินเข้ามาอย่างอารมณ์ดีและเมื่อเห็นทรงผมของเพื่อนก็ทักขึ้นพร้อมด้วยเสียงหัวเราะ
"นี้!ฮยอก เเจ! มาตลกอะไรตอนนี้เนี่ย!! คนกําลังเครียดอยู่ เครียดไม่ลงเลยฉัน"
ดงเฮพูดขึ้นเสียงดังเมื่อเพื่อนทําอารมณ์เเตกก่อนจะจัดทรงผมให้เข้าที่เข้าทางแล้วกลับมานั่งหน้ามุ่ยเหมือนเดิม เพื่อนรักของดงเฮอย่างฮยอกแจที่เห็นใบหน้ามุ่ยๆนั้นก็ถอนหายใจเลิกคิ้วถามเพื่อนที่โทรเรียกตนมาเนื่องด้วยเรื่องทุกข์ใจเกี่ยวกับแฟนหนุ่มที่คบกันมานาน
"เเล้วนี้เป็นไงเนี่ย.. ปกติไม่เคยจับผิดคิบอมนี้นา คิบอมเลิกเจ้าชู้มานาเเล้วไม่ใช่หรอ"
"ก็นั้นหน่ะสิ เเต่ช่วงนี้คิบอมเเปลกๆไปนะ ฉันว่าต้องมีอะไรสักอย่างเเน่ๆ"
"ก็เเค่วันเดียวเองนี่นา ดูไปเรื่อยๆก่อนเเล้วค่อยสรุปดีกว่านะ.."
ฮยอกเเจพูดอย่างปลอบโยนเพื่อให้เพื่อนรักเลิกกังวลเกี่ยวกับเเฟนหนุ่มอดีตเพลบอยที่ทิ้งลายตั้งเเต่มีตัวจริงอย่างดงเฮ สมัยก่อนที่คิบอมพึ่งเป็นแฟนกับดงเฮฮยอกแจเองก็เคยขัดขวางและไม่เห็นด้วยแต่เพราะได้เห็นถึงความรักที่คิบอมมีให้ดงเฮอย่างแท้จริงมันก็ทำให้ฮยอกแจเชื่อใจที่จะให้คิบอมดูแลเพื่อนรักของตน
"อืม....ฉันจะพยายามนะ"
หลังจากนั้นทั้งสองก็เปลี่ยนจากนั่งอยู่ที่ร้านไอศกรีมเป็นเดินเล่นเเทน ฮยอกแจชวนซื่อนู่นซื้อนี่และเดินเล่นรอบห้างหวังให้ดงเฮไม่คิดมากเรื่องคิบอม ซึ่งคนอารมณ์ดีเรียกเสียงหัวเราะจากคนอื่นได้ง่ายๆอย่างฮยอกแจก็ทำให้ดงเฮยิ้มออกและลืมเรื่องของคิบอมไปสักพัก
"ช่วยด้วย!!ช่วยด้วย!!มีคนเป็นลม!!"
ดงเฮมกับฮยอกเเจที่กำลังคุยกันอย่างสนุกก็ต้องหยุดชะงักไปกับเสียงขอความช่วยเหลือนั้น ทั้งคู่หันมามองกันก่อนจะเดินเข้าไปดูที่จุดเกิดเหตุ ก็พบหญิงสูงอายุคนหนึ่งล้มลงไปกับพื้นเเละเมื่อเข้าไปไกล้ขึ้นก็พบว่า...
..นั้นเเม่ของคิบอมนิ!!!!!..
ดงเฮรีบวิ่งเข้าไปคุกเข่าลงข้างๆและประคองคุณเเม่ของคิบอมขึ้นมา เเม้ดงเฮจะไม่เคยได้เจอตัวจริงของเเม่คิบอมมาก่อนเนื่องจากการเป็นแฟนกับคิบอมซึ่งเป็นนายแบบและไม่ได้เปิดเผยให้ใครรู้ บวกกับคุณแม่ของคิบอมที่มีธุรกิจที่ต่างประเทศจึงทำให้ไม่ได้รับข่าวสารเกี่ยวกับคิบอม นั่นทำให้ดงเฮไม่เคยเจอคุณแม่ของคิบอมจริงๆสักทีเเต่ก็เคยเห็นหน้าอยู่บ้าง..
"คุณเเม่!! อย่าเป็นอะไรไปนะฮะ ผมจะพาไปโรงพยาบาลเดี้ยวนี้ละ!!"
-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-
"ฉันก็คิดอย่างนั้นคะ^^"
เสียงหวานของหญิงสาวสวยกับหนุ่มหล่อหุ่นนายเเบบกําลังคุยกันอย่างถูกคอใขเวลาหลังเลิกงานถ่ายแบบขอ
ทั้งคู่ เวลาที่ปกติคิบอมควรจะกลับบ้านเพื่อพักผ่อนแต่คิบอมก็ใช้มันไปกับผู้หญิงตรงหน้าโดยไม่ได้คิดเลยว่าจะมีใครรออยู่หรอไม่
"นี้ก็ดึกเเล้วนะครับ ให้ผมไปส่งที่บ้านนะครับ"
คิบอมกล่าวชักชวนด้วยความคิดเจ้าเล่ห์ภายในหัวหลังจากที่ทั้งคู่คุยกันมานานพอสมควร คิบอมก็ขอทำตัวเป็นสุภาพบุรุษไปส่งแชยองที่คอนโดของเธอทั้งๆที่ยังมีผู้จัดการและทีมงานของแชยองอีกมากมายที่สามารถพาเธอกลับไปได้แต่ถึงแม้คิบอมจะรู้อย่างนั้นจุดประสงค์ของเขาคือได้ใช้เวลาไปกับเธออยู่แล้ว
"ก็ดีคะ ขอบคุณนะคะ"
เเชยองตอบรับอย่างเต็มใจไม่เเม้เเต่จะปฏิเสธ แชยองขึ้นไปบนรถของคิบอมโดยมีคิบอมเปิดประตูให้ก่อนที่คิบอมจะเป็นคนขับพาแชยองมาส่งที่คอนโด เมื่อคิบอมขับมาถึงคอนโดของแชยองเธอก็ชักชวนให้คิบอมขึ้นไปอยู่เป็นเพื่อนระหว่างที่รอผู้จัดการของเธอมา ซึ่งคิบอมก็ไม่ปฏิเสธ..
"อยู่คนเดียวคงเหงาเเย่เลยนะครับ.."
"คะ.. จริงๆก็กะว่า..จะหาใครสักคนมาอยู่ด้วยอยู่เหมือนกัน.."
เเชยอนเดินเข้ามาใกล้ร่างสูงเเล้วส่งสายตามีเลศนัยไปให้คิบอม บรรยกาศเงียบสงัดภายในคอนโดทำให้ทั้งคู่ค่อยๆเข้าหากันอย่างรู้กันว่าเหตุผมที่แท้จริงที่มาที่นี่คืออะไร แชยองใช้มือเรียวลูบไปตามอกเเกร่งของคิบอมช้าๆอย่างยั่วยวนและด้วยความหลงไปกับหุ่นนางแบบของแชยองทำให้คิบอมตอบรับด้วยการลูบไล้ไปตามเอวคอดก่อนจะรั้งตังหญิงสาวเข้ามาพร้อมกับโน้มหน้าหมายประกบปากกับริมฝีปากสวยที่ถูกแต่งแต้มด้วยลิปสติกสีสด
ติ๊งต่อง~
ก่อนที่ทั้งสองจะได้ทำอะไรต่อเสียงออดหน้าห้องก็ดังขึ้น คิบอมทำหน้าเสียดายเล็กน้อยเมื่อหญิงสาวผละตัวออก ก่อนจะเดินไปเปิดประตูให้แขกผู้รบกวนอย่างเสียอารมณ์เช่นกัน
"เอ่อ...งั้นผมกลับก่อนนะครับ..ไว้คราวหน้าเจอกันใหม่"
"คะ...ไวัเจอกันนะคะ"
หญิงสาวบอกก่อนส่งสายตายั่วยวนไปให้ร่างสูงซึ่งคิบอมก็ได้เเต่เสียดาย คนที่มาขัดจังหวะไว้ก็เป็นผู้จัดการของแชยองเอง คิบอมที่เดินผ่านผู้จัดการก็โค้งให้ผู้จัดการของแชยองเล็กน้อยแล้วเดินออกมา ร่างสูงเดินมาช้าๆเพื่อขึ้นรถของตนเองโดยตลอดเวลาก็มีแต่ภาพเซ็กซี่ของแชยองแล้วโทรคัพท์ของเขาก็ดังขึ้นขัดความคิดอีกครั้ง
ครืด~ครืด~
คิบอมหยิบขึ้นมาดูพร้อมอารมณ์ที่ค้างคา แล้วก็เป็นครั้งที่สองของวันที่เขาต้องตกใจเมื่อเห็นเบอร์ที่เรียกเข้า คนที่โทรมาทำให้คิบอมก็พึ่งนึกได้ว่าเมื่อครู่ตนไม่ควรทำอย่างนั้นเลยเพราะมันผิดต่อการเป็นคนรักกันอย่างมาก ความรู้สึกผิดถาโถมเข้าหาคิบอมแต่คิบอมก็ไม่ต้องการให้ดงเฮต้องรับรู้เรื่องนี้แต่อย่างใด เขาถอนหายใจหนักๆหนึ่งครั้งแล้วก็กดรับยกโทรศัพท์ขึ้นแนบกับหู
"ว..ว่าไงครับ ดงเฮ"คิบอมพูดอย่างตะกุกตะกัก
((คิบอม คิบอมอยู่ที่ไหนน่ะ แล้วทำไมเสียงสั่นเเบบนั้น เป็นอะไรรึเปล่า))
..ดงเฮมักเป็นห่วงเขาเสมอ....
ความรู้สึกผิดก่อตัวขึ้นในใจของคิบอมแต่เขาก็ได้แต่เก็บไว้ลึกๆภายในใจและใช้น้ำเสียงสั่นๆของเขาพูดกับดงเฮต่อ
"กำลังขับรถกลับครับ ด..ดงเฮ มีอะไรหรอ"
((คุณแม่ของคิบอมเป็นลม ด๊องงไปพบท่านพอดีเลยพามาส่งโรงพยาบาล ตอนนี้ยังไม่ตื่นเลย หมอบอกว่าท่านไม่ค่อยได้พักผ่อนหน่ะ))
"จ..จริงหรอ เดี้ยวคิบอมตามไปนะ รอหน่อยแป๊บนึงนะด๊อง"
((อืมๆ ขับรถดีๆนะ..))
สายถูกวางไปแล้วแต่คิบอมก็ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกหนักอึ้งในอก ลมหายใจติดขัดไปด้วยความรู้สึกผิดที่โถมเข้าใส่คิบอมอย่างไม่เคยเป็นมาก่อน
..ดงเฮดีกับเราขนาดนี้ ทำไมเราถึงทำผิดกับดงเฮกันนะ..
คิดแค่นั้นก่อนคิบอมจะค่อยขึ้นรถและขับรถไปยังโรงพยาบาลเพื่อไปหาแม่ของตนและคนที่ตนเคยเรียกว่า..คนรัก
{writer}
ฮันแชยองจ้าาา..
ความคิดเห็น