"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #6 : Never Love.. ฉันแค่หลงเธอ 6

 

Never Love..ฉันแค่หลงเธอ

 

 

 

 

 

6





 

 

 

 

       "เจสันคะ ฉากต่อไปเราต้องกอดกันใช่ไหมคะ"แชยองที่บดเบียดทุกส่วนของร่างกายเข้าเเนบชิดเจสัน ถามถึงฉากต่อไปที่ตนต้องเล่นกับเจสัน

 

 

      "เอ่อ..ครับ"เจสันตอบอย่างเก้ๆกังๆและเกร็งกับการถูกผู้หญิงกระทำเช่นนี้

 

 

       ขณะนี้ทั้งสองอยู่ในกองถ่ายทำมิวสิควิดีโอของเจสัน และตั้งเเต่เจอหน้ากันแชยองก็เอาเข้ามาทักทายและส่งสายตาย่ัวยวนมาให้ หรือไม่ก็เข้ามาไกล้แล้วใช้น่าอกของเธอเบียดเสียดที่แขนของเขา

 

 

      โดยไม่รู้เลยว่าเจสันพะอืดพะอมกริยาอย่่างนั้นเเค่ไหน เจอสายตาของเธอเมื่อไหร่เขาแทบอยากวิ่งเข้าห้องน้ำ

 

 

      RRrrrr~

 

 

     "อุย! โทรศัพท์หน่ะครับ ผมขอตัวรับโทรศัพท์นะครับ"เมื่อเจสันหลุดออกมาจากเธอได้เเล้วก็ถอนหายใจพรืดใหญ่ แล้วหยิบโทรศัพท์ขึ้นมารับสาย อยากขอบคุณคนที่โทรมาจริงๆ

 

 

       "สวัสดีครับ"

 

  

      ((เจ้าเด็กอูยอง!!จำฉันได้หรือเปล่า))

 

 

      "เอ๋?คุณเป็นใครหน่ะ รู้เบอร์กับชื่อจริงผมได้ไง ..มีคนเดียวที่เรียกผมอย่างนี้นี่นา"

 

 

       ((แล้วใครละ..))

 

 

      "ก็พี่ดงเฮ..เฮ้ย!?!นี่พี่ดงเฮหรอ"

 

 

      ((ฉันเองแหละ))

 

 

      "โห~นึกไงถึงได้โทรเนี่ย ต้องมีอะไรแน่ๆเลย"

 

 

      ((ก็มีเรื่องให้ช่วยหน่ะ))

 

 

      "ถ้าไม่มีเรื่องชาตินี้คงไม่ได้เจอกันอีกใช่มั้ยเนี่ย ฮะๆ แต่ก็..ว่ามาเลย"

 

 

      ((ถามก่อนว่ายัยแชยองอะไรนั่นทำอะไรกับนายบ้าง))

 

 

       "หืม? ยัยผู้หญิงแปลกนั่นหนะหรอ ก็ชอบมาเบียดหรือส่งสายตา ..เอ่อ..แปลกๆมา"เจสันนึกถึงสายตานั้นก่อนทำหน้าพะอืดพะอมออกมา

 

 

      ((ว่าแล้วว่ายัยนั่นจะจับนาย))

 

 

      "เอ๋?ยังไงหรอ"

 

 

     ((ก็เรื่องมันมีอยู่ว่า...))ดงเฮเล่าเรื่องของตนกับคิบอมให้ฟัง และนั่นทำให้เจสันขมวดคิ้วเข้าหากัน ..ทำไมถึงทำกับพี่ดงเฮแบบนี่ละ

 

    

     "พี่ดงเฮไม่ต้องห่วงนะ ผมจะเอาให้สมกับที่เขาทำกับพี่ดงเฮเลย"เจสันพูดจบก็ตัดสายทันทีไม่ทันที่ดงเฮจะได้พูดอะไรต่อ 

 

 

      "เจสัน!แชยอง!มาทางนี้หน่อยครับ"

 

 

       เจสันและแชยองเดินเข้าไปตามคำเรียกของผู้กำกับ

 

 

      "เดี๋ยวเจสันเดินเข้าไปแล้วกอดแชยองจากทางด้านหลังนะครับ แล้วก็หยอกล้อเล่นกันไปมา"

 

 

     "ครับ//คะ"เจสันและแชยองรับคำพร้อมกัน ก่อนหันมาสบตากัน แชยองส่งสายตาแบบเดิมมาให้ ซึ่งคราวนี้เจสันก็ส่งยิ้มใจละลายไปให้แชยอง

 

 

     "เข้ากล้องครับ!!!"

 

 

       เจสันและแชยองเข้าประจำที่ เมื่อจบเสียงสั่งจากผู้กำกับ เจสันก็เล่นไปตามบทโดยสวมกอดแชยองด้านหลัง แชยองยิ้มก่อนหันมาแล้วยกมือขึ้นคล้องคลอเจสัน แล้วโน้มคอเจสันลงมาจนจมูกทั้งคู่เสียดสีกันหมายจะจูบ แต่เจสันก็เบี่ยงหลบใช้จมูกคลอเคลียที่แก้มแชยองแทน

 

 

      ระหว่างบทที่ผู้กำกับให้ทั้งคู่หยอกล้อกัน ก็มีหลายครั้งที่แชยองพยายามจะจูบเจสัน แต่ก็ไม่สำเร็จ จนผู้กำกับสั่งคัท แชยองเสียอารมณ์เล็กน้อย แต่เธอก็พยายามตามเจสันตลอดเวลา เพราะเธอรู้สึกเหมือนว่าเจสันก็เล่นด้วย!?!

 

 

      "วันนี้ขอบคุณทุกคนมาก เลิกกองได้!"

 

 

      "เฮ่~"

 

 

       เสียงคนทั้งกองร้องดีใจ ก่อนนัดแนะกันไปปาร์ตี้เลิกงาน ส่วยเจสันก็ถูกแชยองชวนไปต่อ
กันที่อื่นเช่นกัน

 

 

     "เจสันคะ คนอื่นเขาไปฉลองกัน เราไปกันบ้างดีไหมคะ"

 

 

     เจสันคิดเล็กน้อย ก่อนยกยิ้ม

 

 

     "ไปสิครับ"

 

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///

 

 

 

 

 

       ..คิดสิคิมคิบอม!! คิด..

 

 

      ตอนนี้ผมรู้สึกแย่มากหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ผมสับสน และเสียใจกับทุกๆสิ่งที่เกิดขึ้น ยิ่งผ่านไปหลายวัน.. ผมก็ชักคิดถึงดงเฮมากขึ้นเท่านั้น ตารางงานของผมเริ่มน้อยลง เนื่องจากเสียงพูดคุยของพวกผู้ใหญ่ที่ว่าผมทำงานไม่ดี ไม่ตั้งใจ ไม่มีสติและคงเป็นเพราะข่าวเสียๆเกี่ยวกับผมและแชยอง

 

 

     แต่ผมก็รู้ดี ว่าข่าวพวกนั้นแชยองเป็นคนสร้างเรื่องขึ้นมาเอง เพราะไม่มีความจริงเลยสักนิด แถมส่วนใหญ่จะเป็นการป้ายสี ให้ผมเป็นคนทำเธอเสียหายมากกว่า แน่นอนเธอเป็นผู้หญิงนิ ผู้ชายก็ต้องผิดอยู่แล้วทั้งๆที่ไม่มีอะไรจริงเลยสักนิด..

 

     ตอนนี้.. ผมรู้สึกผิดและเสียใจมาก ผม..อยากขอโทษดงเฮ ไม่รู้ว่าดงเฮจะเกลียดผมแล้วรึยัง ผมทำกับเขาไว้ซะขนาดนั้น ถ้าใครรู้ว่าพอผมถูกผู้หญิงที่ทำให้ผมเลิกกับคนรักทิ้ง แล้วต้องซมซานกลับมาหาคนรักของผมแบบนี้ เขาคงหัวเราะเยาะกันแน่ๆ ตอนนี้ผมไม่เหลืออะไรแล้วจริงๆ..

 

 

     RRrrr~

 

 

     "เฮอะ..ยังมีคนโทรมาหาไอผู้ชายหน้าสมเพชคนนี้ด้วยหรอ"คิบอมยกยิ้มกับตัวเอง ก่อนหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดู

 

 

     ~::Omma::~

 

 

       "แม่.."เมื่อเห็นว่าใครโทรมา คิบอมถึงกับน้ำตาคลอ คนที่เขาควรติดต่อไปบ่อยๆแต่กลับไม่ได้ทำ เพราะมัวแต่ไปหลงโง่งมงายอยู่กับผู้หญิงคนหนึ่ง

 

 

       "..."คิบอมกดรับสายแต่ไม่พูดอะไร

 

 

      ((เงียบไปเลยนะ เจ้าตัวดี))แม่คิบอมทำเสียงราวกับจะดุ แต่ก็ปรับน้ำเสียงเป็นผ่อนคลายและอ่อนโยน เธอมีลูกซื่อบื้อขนาดนี้ตั้งเเต่เมื่อไหร่กัน..

 

 

      ((เฮ้อ~ลูกน่ะมันเด็กไม่รู้จักโต ไม่รู้จริงๆว่าอะไรคือสิ่งมีค่าและอะไรคือสิ่งจอมปลอม เป็นคนอื่นเขาคงจะหัวเราะเยาะเเละสมน้ำหน้าลูกแล้วละ แต่ว่าแม่เป็นแม่ของลูก.. แม่จะไม่ทำแบบนั้น แม่พร้อมจะช่วยและให้กำลังใจลูกเสมอจะ))

 

 

     "แม่ครับ..ผมรักแม่นะครับ ตอนนี้ทุกอย่างมันแย่ไปหมด ผมไม่รู้จะทำยังไงแล้วครับคุณแม่"

 

 

     ((แม่ยังอยู่ข้างๆลูกนะคิบอม ..คนที่รักลูกและลูกรักจริงๆก็ยังยืนอยู่ที่เดิมเช่นกัน..))

 

 

 

     ...คนที่รักผมและผมรักเขาจริงๆนะหรอ ผมอยากให้คนๆนั้นเป็นดงเฮจัง...

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-








 

     "สลัดรักคนเก่าคบคนใหม่ ..ฮันแชยอง โห~เร็วมากเลยละดงเฮ"ฮยอกแจผู้ติดตามข่าวประจำบ้าน บอกดงเฮที่นั่งอ่านนิตยสารอยู่

 

 

      "หืม!ชั้นพึ่งโทรคุยกับเจสันเมื่อสองวันที่แล้วเองนะ!"ดงเฮถามอย่างตกใจ ชะโงกหน้าไปดูหนังสือพิมพ์บันเทิงที่ฮยอกแจถืออยู่

 

      พอดงเฮเห็นข่าวรูปแชยองกับเจสันในเอ็มวีเพลงของเจสันเอง และรูปคิบอมใส่หมวกก้มหน้ากำลังฝ่าวงล้อมนักข่่าวด้วยสภาพโทรมย้ำแย่

 

 

      "เอ่อ...ดงเฮ แก..โอเคใช่มั้ย"ฮยอกแจที่เห็นว่าดงเฮมองรูปแล้วเงียบไปนานถามด้วยความเป็นห่วง

 

      "ฉันไม่เป็นไร.."ดงเฮบอก แต่ใบหน้าไม่ได้เป็นอย่างที่พูดเลยสักนิด สีหน้ากังวลแสดงออกมาอย่างชัดเจน

 

 

       ..เฮ้อ~สุดท้ายดงเฮก็ยังเป็นห่วงเจ้านั้นอยู่ แล้วก็คงจะยังรักอยู่ด้วยสินะ..

 

 

      ฮยอกแจคิดในใจก่อนส่ายหน้ามองดงเฮอย่างเป็นห่วง อีกไม่นานคิบอมต้องกลับมามีอิทธิพลต่อหัวใจของดงเฮอีกแน่..

 

 

      RRrrr~

 

 

      โทรศัพท์ของดงเฮดังขึ้น ดงเฮจึงหยิบมันขึ้นมาดู แต่กลับปล่อยให้โทรศัพท์ดังอยู่อย่างนั้น ไม่ยอมกดรับมัน

 

 

     "ใครหรอดงเฮ?"ฮยอกแจถาม และคิดว่าคงไม่ใกล้ไม่ไกลจากที่ตนคิดไว้นัก

 

 

     "แม่ของคิบอมหน่ะ.. ชั้นควรรับมันใช่ไหม"

 

 

     "แล้วแต่นายสิ"ฮยอกแจพูดก่อนแตะไหล่ดงเฮแล้วลุกขึ้นจากไป ทิ้งให้ดงเฮตัดสินใจว่าจะรับมันหรือไม่

 

 

      "สวัสดีฮะ.."

 

 

     ((คิดนานนะจ้ะหนูดงเฮ))น้ำเสียงใจดีพูดเหมือนรู้ทางดงเฮ

 

 

     "เอ่อ...ฮะ"

 

 

     ((หนูคงสงสัยสินะว่าน้าโทรมาทำไม น้าก็แค่..อยากจะคุยกับหนูหน่อยหนะจะ))

 

 

     "คุณน้ามีอะไรหรอฮะ"ดงถามอย่างกังวลและกลัวในคำถามนั้น ถึงแม้จะไม่รู้และไม่ได้คาดเดาว่าคำถามนั้นคืออะไร แต่ดงเฮรู้สึกกลัวมันเหลือเกิน

 

 

     ((คุยครั้งนี้คงจะช่วยให้หนูดงเฮหาทางออกเจอได้บ้าง น้าอยากจะถามว่า..หนูดงเฮยังรักคิบอมอยู่ไหมจ๊ะ))

 

 

       และเเล้วความกลัวล่วงหน้าของดงเฮก็ไม่เสียเปล่า คำถามสะเทือนใจจากแม่ของคิบอมทำเขาแทบหยุดหายใจ เขาไม่อยากจะคิดด้วยซ้ำว่าความรู้สึกตอนนี้เป็นยังไง

 

 

     ((หนูดงเฮจ้ะ..น้าไม่หวังให้หนูตอบน้าหนอกนะจ้ะ แต่น้าอยากให้หนูตอบตัวเอง น้าเข้าใจดีว่าหนูดงเฮรู้สึกเลวร้ายและไม่ดีแค่ไหนที่คิบอมทำแบบนี้ แต่..ถ้าหนูยังรักคิบอมและคิบอมก็ยังรักหนู ทำไมไม่ลองให้โอกาสเขาละ ให้เขาได้แก้ตัว ได้พิสูจว่าจะไม่ทำเรื่องแบบนี้อีก..))

 

 

      ...ให้โอกาสหน่ะหรอ ชั้นจะไม่เสียใจอีกใช่ไหม...

 

 

      ((หนูดงเฮ น้าว่าหนูควรเตรียมใจอย่างด่วนเลยหละจะ คิบอมกำลังไปหาหนูแล้วละ))

 

 

      "หา!?!จ..จริงหรอฮะ ผมยัง..ยังไม่พร้อมเลยนะฮะ งั้น...งั้นแค่นี้ก่อนนะฮะ ขอบคุณนะฮะ"

 

 

       ดงเฮวางสายก่อนลุกลี้ลุกลนทำอะไรไม่ถูก แต่สักพักก็ตั้งสติกับตนเองแล้วตามหาฮยอกแจ ทว่า..ฮยอกแจหายไปไหนกันนะ!

 

 

      "โถ่เอ้ย!ฮยอกแจไปไหนกันนะ ชั้นยังไม่พร้อมที่จะเจอเขาตอนนี้เลย"ดงเฮบ่นขณะตามหาฮยอกแจไปทั่วแต่ก็ไม่เจอ จึงบอกกับแม่บ้านว่าถ้าคิบอมมาให้บอกว่าเขาไม่อยู่

 

 

      ดงเฮวิ่งขึ้นห้องนอนแล้วนั่งอยู่หน้าหน้าต่าง คอยเฝ้าดูคนที่จะเข้ามาหาเขา

 

 

     ..เขายังไม่พร้อม ถ้าเจอตอนนี้เขาอาจจะใจอ่อนได้ง่ายๆ เขายังไม่อยากเจอตอนนี้ เขาไม่อยากจะรู้สึกเป็นตัวสำรองหรือตัวแทนของใคร..

 

 

       ปี้น!ปี้น!!

 

 

      เสียงแตรรถทำให้ดงเฮปิดผ้าม่านแล้วแง้มดูทีละนิด รถสีดำเปิดประทุนขัดสวยขับเข้ามาและรถคันนั้นก็เป็นรถที่เขาจำได้ดี ..รถของคิบอม

 

 

        คิบอมขับรถเข้ามาในบ้าน จอดทิ้งไว้ที่หน้าประตู แล้วลงมาจากรถพร้อมดอกไม้ช่องาม

 

 

     ..ทำไมคิบอมถึงได้ผอมแบบนี้ละ..

 

 

       ดงเฮมองก่อนปิดม่านเนื่องจากคิบอมเดินเข้ามาในตัวบ้านแล้วจึงมองไม่เห็น ดงเฮเลยเดินไปแนบหูกับประตูฟังเสียงจากด้านล่าง

 

 

       คิบอมที่เข้ามาในตัวบ้านถือช่อดอกไม้สวยงามที่เขาจำได้ดีว่าดงเฮชอบดอกไม้สีเหลือง เขาเลยสั่งจัดเเบบดอกไม้ทุกชนิดที่มีสีเหลืองและแต่งแต้มด้วยดอกไม้เล็กๆสีขาว

 

 

       "ผมมา..หาดงเฮครับ"คิบอมบอกกับแม่บ้านที่ยืนรออยู่

 

 

      "คุณหนูดงเฮไม่อยู่คะ"คุณป้าแม่บ้านบอกตามที่ดงเฮบอกไว้

 

 

      "เฮ้อ~ผมกะไว้เเล้วว่าต้องเจอแบบนี้ วันนี้ผมรู้อยู่แล้วว่าจะไม่ได้เจอดงเฮแน่ๆ ถึงแม้เขาจะอยู่ที่นี้ก็ตาม.. แต่ช่วยนำดอกไม้ช่อนี้ให้ดงเฮด้วยนะครับ ฝากบอกว่าขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างที่เกิดขึ้นและผมจะไม่หยุดแค่นี้หรอก ผมจะต้องเจอหน้าดงเฮให้ได้ ไว้ผมมาใหม่นะครับคุณป้า"
 

 

 

     คิบอมพูดอย่างมั่นใจ ชัดเจน และมุ่งมั่น เขาคิดทุกอย่างดีแล้ว และรู้ว่าตัวเองกำลังทำอะไร เขาต้องเจอหน้าดงเฮให้ได้ อย่างน้อยเขาก็ต้องขอโทษด้วยตัวของเขาเอง และดงเฮต้องได้ยินด้วยตนเอง ไม่ว่าจะด้วยวิธีไหนก็ตามที่จะได้เจอดงเฮ

 

 

       คิบอมยื่นช่อดอกไม้ให้คุณป้าแม่บ้าน ก่อนหันหลังเดินกลับไปแต่โดยดี ส่วนคุณป้าแม่บ้านก็รับช่อดอกไม้ไว้ด้วยรอยยิ้ม เธอสัมผัสได้ถึงความมุ่งมั้นและอ่ินโยนจากตัวคิบอม ไม่มีทางเลยที่เธอจะไม่รับช่อดอกไม้นั้นหากมันทำให้คุณหนูดงเฮของเธอได้คู่กับคนที่ดีแบบนี้

 

 

      บรื้น~

 

 

       เสียงรถดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงขับออกจากบ้าน ดงเฮที่มองตั้งแต่คิบอมก้าวออกจากบ้านไปที่รถ ยันขับออกไปก็ปิดม่านแล้วเดินลงมาด้านล่างทันที

 

 

        "คุณป้าฮะ"ดงเฮเอ่ยเรียกคุณป้าที่ยืนส่งคิบอมจนขับรถออกจากรั่วบ้านไป คุณป้าจึงหันมาหาพร้อมยื่นช่อดอกไม้ให้

 

 

        "รับไว้นะคะคุณหนู มันเป็นสิ่งที่คู่ควรกับคุณหนูมากที่สุด และมันจะทำให้คุณหนูสัมผัสได้ถึงบางอย่างจากคุณชายคะ"คุณป้าแม่บ้านบอกพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยนและใจดี ดงเฮรับมันไว้ก่อนบอกขอบคุณป้าที่พูดกับคิบอมให้เขา แล้วเดินกลับขึ้นมาที่ห้องนอน

 

 

        'ผมจะไม่หยุดแค่นี้หรอก ผมจะต้องเจอหน้าดงเฮให้ได้'

 

 

       ..ชั้นจะต้องเจอเขาอีกงั้นหรอ คราวหน้าคงต้องเตรียมตัวให้พร้อมเเล้วละ..

 

 

       ดงเฮหย่อนกายนั่งบนเตียงนุ่มก่อนสำรวจดอกไม้ที่เขาคิดว่ามันสวยมาก แต่ไม่ยอมรับความรู้สึกตนเอง และพบว่ามันมีแต่ดอกไม้ที่เขาชอบ และสีเหลืองที่เขาชอบ..
คิบอมยังคงจำทุกอย่างได้ดี

 

 

       ความคิดนี้ทำหัวใจของดงเฮเต้นแรงขึ้นจนเกือบหลุดยิ้ม แต่ดงเฮก็หุบยิ้มทันที เขาไม่อยากใจอ่อนง่ายๆให้คนที่ทำเขาเสียใจมากมายกับการกระทำแย่ๆ

 

 

        ดงเฮตัดใจเลิกมองดอกไม้ก่อนลุกขึ้นจะนำมันไปทิ้งที่ถังขยะ แต่พอจะปล่อยมันลงถังขยะ ดงเฮเกิดทิ้งไม่่ลงขึ้นมา ไม่รู้ว่าเพราะคนให้หรือเพราะตัวดอกไม้นั้นที่ทำให้ดงเฮทิ้งไม่ลง สุดท้ายดงเฮก็เอามันลงไปให้แม่บ้านแยกดอกไม้ทั้งหมดออกจากกันแล้วไปใส่แจกันตามที่ต่างๆ

 

 

        อย่างน้อยมันไม่ได้อยู่กันเป็นช่อคงจะดีกว่าอยู่กันเป็นช่อแล้วต้องนึกถึงคนให้

 

 

       ดงเฮให้แม่บ้านจัดการแล้วกลับไปที่ห้องของตน ดงเฮใช้เวลาทั้งหมดในให้ห้องไปกับการคิดทบทวน และคิดว่าหากเจอคิบอมจะทำยังไงจนผลอยหลับไป

 

 

         โดยไม่รู้เลยว่าทุกการกระทำนั้นอยู่ในสายตาของคนที่หน้าจะขับรถกลับบ้านไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว แต่ก็ขับออกมาจอดหลบสอดแนมอยู่ที่มุมมืดข้างคฤหาสหลังใหญ่

 

 

      ...ฉันจะพิสูจน์และทำทุกอย่างเพื่อทดแทนความเสียใจของนาย ทดแทนความผิดพลาดครั้งใหญ่ที่ชั้นก่อขึ้น ทดแทนหยดน้ำตาทุกหยดที่นายเสียมันไปเพราะชั้น ลีดงเฮ...











 

-///-///-///-///-///-NeverLove..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-













 

         "อ้ะ..อ๊า..ฮัน"

 

 

         เสียงครางหวานของใครสักคนปลุกให้ดงเฮที่กำลังหลับสบายตื่น ดงเฮตื่นขึ้นมาก่อนหรี่ตาลงเพราะแสงสว่างของพระอาทิตย์ที่สอดส่องเข้ามา หันไปมองนาฬิกาก็พบว่าตอนนี้ 10 โมงกว่าแล้ว

 

 

       ..เราหลับเพลินขนาดนั้นเชียวหรอ..

 

 

        ปกติแล้วดงเฮไม่ตื่นสายแบบนี้นอกจากเหนื่อยมากๆหรือไม่ก็สบายใจจากอะไรสัก
อย่างมากๆจนนอนเพลิน

 

 

       นั่งคิดกับตัวเองสักพักเสียงบางอย่างก็เข้ากระทบหูอย่างจังอีกครั้ง เสียงที่ปลุกเขาตื่น เสียงของคนที่เมื่อวานจู่ๆก็หายไปกำลังครางหวานเรียกชื่ออีกคน

 

 

       ..ทำอะไรกันเเต่เช้าเนี่ย!!

 

 

        ดงเฮหน้าขึ้นสีพอคิดว่าทั้งคู่กำลังทำอะไรกัน ก็ไม่ผิดที่จะทำเรื่องแบบนี้ในบ้านของตนเอง แต่นี้มันยังเช้าอยู่เลยนะ!แถมยังเสียงดังมาถึงห้องเขาทั้งๆที่ห้องของทั้งคู่ถัดไปอีกตั้งสองห้อง

 

 

         ดงเฮยกมือปิดหู เดินหน้าแดงหยิบเสื้อผ้าเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำอย่างรวดเร็ว เข้าไปในห้องน้ำแล้วเสียงก็หายไป ดงเฮใช้เวลาอาบน้ำแต่งตัวกว่าครึ่งชั่วโมงเนื่องจากไม่ได้รีบอะไร ดงเฮนอนแช่ตัวในน้ำอุ่นอย่างผ่อนคลาย แต่พอแต่งตัวออกมาจากห้องน้ำ เสียงของฮยอกแจยังคงดังอย่างต่อเนื่อง แถมยังมีเสียงครางต่ำของฮันคยองดังมาเป็นครั้งคราว

 

 

        ดงเฮแทบกรีดร้องเดินลงมาจากชั้นบนอย่างรวดเร็ว ตรงไปที่ห้องอาหารที่มีอาหารของดงเฮจัดรออยู่แล้ว 

 

 

      "อรุณสวัสดิ์คะคุณหนูดงเฮ จะทานพร้อมคุณผู้ชายกับคุณฮยอกแจมั้ยคะ"แม่บ้านเข้ามาถามดงเฮด้วยรอยยิ้ม

 

 

      "เอ่อ..ผมว่าเข้าสองคนคงจะไม่ลงมาทานข้าวเช้าหรอกฮะ กว่าจะลงมาคงจะเที่ยง"ดงเฮตอบแล้วยิ้มแห้งๆส่งให้แม่บ้าน แม่บ้านจากไปดงเฮก็เริ่มลงมือกับอาหารเช้าอย่างเอร็ดอร่อย

 

 

      ..ทำไมวันนี้รู้สึกมีความสุขแปลกๆนะ..

 

 

       ดงเฮเริ่มสงสัยว่าทำไมวันนี้มันสดใสกว่าทุกทีแต่ก็เลิกใส่ใจไป มันก็ดีแล้วนีน่าที่จะมีวันดีๆกับเขาบ้าง 

 

 

      มื้อเช้าของดงเฮหมดไปอย่างไม่เร่งรีบ ร่างบางเดินไปบอกแม่บ้านว่าวันนี้ตนจะออกไปซื้อส่วนผสมมาทำขนมเค้กที่ซุปเปอร์มาเก็ทที่ไม่ห่างจากที่นี้มาก คนขับรถอาสาจะขับไปส่งแต่ดงเฮก็ปฏิเสธเพราะเขาก็อยากเดินชมวิวสูดอากาศสดชื่นยามเช้าไปด้วย

 

 

      บ้านของฮยอกแจและฮันคยอนั้นอยู่ห่างจากตัวเมืองพอสมควรเนื่องจากฮันคยองต้องการความเป็นส่วนตัว และแถวนี้ก็ไม่มีคนพลุกพล่าน ระหว่างทางที่ดงเฮจะไปซุปเปอร์มาเก็ทนั้นก็มีสวนสาธารณะตลอดทาง ต้นไม้สองข้างทางนั้นให้ความสดชื่นไม่น้อย

 

 

       "พี่สาวครับ~พี่สาวๆ"

 

 

       "เอ๋?"ดงเฮมองก้มลงเด็กชายตัวเล็กที่เรียกเขาว่าพี่สาว ก่อนยิ้มออกมาเพราะความน่ารักน่าเอ็นดูของเด็กน้อย

 

 

 

"มีอะไรหรอครับ ตัวเล็ก"ดงเฮย่อตัวลงแล้วแล้วเอ่ยถาม

 

 

     "พี่ชายหล่อๆฝากบอกว่าขอโทษฮับ"เด็กน้อยพูดก่อนยื่นกระดาษแผ่นนึงให้แล้ววิ่งจากไป

 

 

       ดงเฮที่งุนงงกับการกระทำของเด็กน้อยเหยียดยืนตรงแล้วก้มมองกระดาษสีฟ้าในมือ

 

 

      'ขอโทษ ที่ทำให้ร้องไห้.. :('

 

 

      ดงเฮอ่านข้อความในกระดาษสี่เหลี่ยมแผ่นเล็กมีตัวการ์ตูนน่ารักอยู่ที่มุมขวาล่าง ดงเฮเงยหน้ามองหาเจ้าของกระดาษแต่ก็ไม่พบคนที่น่าจะเป็นเจ้าของ ดงเฮเลยเดินต่อไปเรื่อยๆ

 

 

      "พี่สาวคะ พี่สาว"เด็กผู้หญิงหน้าตาน่ารักเดินเข้ามาหาดงเฮ แล้วยื่น
กระดาษสีเหลืองให้

 

 

      "พี่ชายตัวสูงๆฝากบอกขอโทษคะ"เด็กน้อยยิ้มแฉ่งเมื่อดงเฮยื่นมือมารับกระดาษแผ่นนั้น แล้ววิ่งจากไปอีกครั้ง

 

 

      'ขอโทษ ที่ทำให้เสียใจ..;('

 

 

      ดงเฮมองตัวการ์ตูนที่มุมล่างขวาแล้วเงยหน้าขึ้นอีีกครั้ง ดงเฮรู้ดีว่าใครทำให้เขาเสียใจเเละร้องไห้ แต่ดงเฮไม่คิดจะมองหาใครคนนั้นอีก แล้วเดินเข้าไปในซุปเปอร์มาเก็ทตรงหน้า

 

 

      ดงเฮเดินไปที่แถวรถเข็นที่ซ้อนกันอยู่ก่อนเข็นมันออกมาหนึ่งคัน แล้วดงเฮก็สังเกตุเห็นกระดาษสีฟ้าแบบใบแรกที่วางอยู่ในรถเข็น 

 

 

    'ทั้งที่มีเพชรล้ำค่าอยู่ข้างๆกายแล้วแท้ๆ'

 

 

     มุมล่างขวายังมีตัวการ์ตูนแบบเดิมอยู่ ดงเฮถือกระดาษสามแผ่นไว้ในมือแล้วเข็นรถเข็นไปที่ล็อกส่วนผสมทำเค้ก ก็พบกระดาษแผ่นสีเหลืองแปะอยู่บนผงแป้งยี่ห้อที่ตนใช้มาโดยตลอด 

 

 

       'ชั้นโง่มากที่ทิ้งนายไป'

 

 

      ดงเฮเดินไปเรื่อยๆทุกๆส่วนผสมที่ดงเฮต้องใช้ทำเค้กมีกระดาษแผ่นสี่เหลี่ยมสีฟ้าสลับกับสีเหลืองแปะอยู่ ดงเฮค่อยอ่านมันหมดทุกใบแล้วเอากระดาษมารวมกันแล้วเปิดกระดาษเรียงตั้งแต่ต้น ตัวการ์ตูนน่ารักที่มุมกระดาษก็เริ่มขยับเขยื่อน 

 

 

      ผู้ชายคนนึงกำลังถือเพชรเม็ดสวยไว้ในมือแล้วก็มีก้อนหินสีสวยตกลงมา เขาปล่อยเพชรนั้นแล้วหยิบหินขึ้นมาดู เขาเห็นว่ามันไม่สวยและมีค่าเท่าเพชรก็ทิ้งมัน แต่พอหันกลับมาหาเพชร เพชรเม็ดนั้นก็กลิ้งหายไปแล้ว

 

 

      ตึก!

  

 

       เสียงจากด้านหลังทำให้ดงเฮหันกลับมา ก็พบผู้ชายที่เป็นเจ้าของลายมือและกระดาษสีสวยพวกนี้กำลังคุกเข่าตรงหน้าเขา

 

 

      "ขอโทษที่ทำให้ร้องไห้.. ขอโทษที่ทำให้เสียใจ ทั้งที่ชั้นมีเพชรล้ำค่าอยู่ข้างกายแล้วแท้ๆ ชั้นโง่มากที่ทิ้งนายไป ชั้นจะไม่พูดแก้ตัวใดๆ แต่ชั้นจะขอโทษนาย ขอโทษที่ทำเรื่องเลวร้ายกับนายขนาดนี้.."คิบอมคุกเข่าพูดสิ่งที่คิดออกมาทั้งหมดต่อหน้าดงเฮ ต่อหน้าคนที่เขารักไม่ใช่แค่หลง..

 

 

       ดงเฮน้ำตาคลอจนมันเอ่อล้นออกมาเป็นสาย เพียงแค่ได้เห็นใบหน้าที่ชัดเจนของคนตรงหน้า เขาก็แทบกลั้นน้ำตาไว้ไม่ไหว ทุกคำพูดที่คิบอมพูดออกมามันหนักแน่นจนเขาแทบล้มทั้งยืน ในดวงตาที่คิบอมมองเขามันบอกทุกอย่าง ความจริงใจ ความรัก ความโหยหา ความอบอุ่น และบางสิ่งที่ไม่สามารถอธิบายออกมาเป็นคำพูดได้

 

 

        ..ไม่คิดว่ามันจะเร็วขนาดนี้ เขาทำใจตั้งนาน เตรียมใจตั้งนานว่าถ้าเจอคิบอมจะทำยังไง เพียงแค่ได้เห็นแววตาและใบหน้าของคิบอมเท่านั้น ใจของเขามันก็อ่อนปวกเปียกไปหมด หัวสมองอื้ออึงทำอะไรไม่ถูก ได้แต่ร้องไห้อยู่อย่างนี้..

 

 

      "ชั้นนี้มันแย่จริงๆนะ ขนาดมาขอโทษนาย ชั้นยังทำนายร้องไห้เลย.."คิบอมลุกขึ้นยืนเต็มความสูงแล้วขยับเข้าไปใกล้ดงเฮ แต่ดงเฮก็ยังคงก้มหน้าอยู่อย่างนั้น ไหล่ของดงเฮสั่นเทาจนคิบอมเป็นห่วง

 

 

      "ร้องไห้แบบนั้นเดี้ยวก็ปวดหัวหรอก.."คิบอมเชยคางของดงเฮขึ้นมา แล้วใช้มือเช็ดน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา แต่ยิ่งคิบอมทำแบบนี่น้ำตาของดงเฮยิ่งไหลออกมาไม่หยุด

 

  

      "คุณมันบ้า! โดนเขาทิ้งแล้วกลับมาหาผมแบบนี้นะหรอ ออกไปเลยนะ! ถึงคุณจะไม่ได้คิดแต่คุณทำให้ผมคิดว่าผมเป็นตัวสำรอง เป็นที่รองรับของคุณ ..ฮึก ผมเกลียด.. ผมเกลียด.. ฮึก.."ดงเฮผลักตัวของคิบอม แต่ทว่ามันไม่ได้ทำให้คิบอมขยับเขยื่อนเลยแม้แต่น้อย ดงเฮแทบไม่เหลือแรงจะยืนเลยด้วยซ้ำ 

 

 

       คิบอมที่ได้ยินคำว่าเกลียดก็ขมวดคิ้วอย่างกังวล มันเป็นคำที่เขาไม่ปราถนาเลยแม้แต่น้อย ถ้าดงเฮเกลียดเขา.. ชีวิตของเขาจะเดินต่อไปได้อย่างไรละ ที่ผ่านมาดงเฮคอยอยู่เคียงข้างเขาไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น การที่เขาได้เป็นนายเเบบตามที่ฝันก็เพราะดงเฮที่ให้กำลังใจเขา ยามเขาท้อดงเฮก็เป็นคนยื่นมือมาให้เขาจับไว้เสมอ แม้แต่ตอนที่เขาไปหลงผู้หญิงนั่น ดงเฮยังยอมให้เขามีความสุข ถ้าดงเฮเกลียดเขา เขาต้องแย่แน่ๆ..

 

 

       "ผมเกลียด.. ฮึก ผมเกลียดตัวเองที่เป็นแบบนี้ คุณทิ้งผมไปเป็นเดือน แต่แค่สิ่งที่คุณทำในวันนี้ มันทำผมใจอ่อนไปหมด ผมเกลียดที่คุณทำให้ผมเป็นแบบนี้ ฮึก.. ทำให้ผมรักคุณมากขนาดนี้ ..ฮือๆ ผมไม่อยากคุยกับคุณแล้ว!"ดงเฮเดินหนีคิบอม แต่แค่คิบอมเดินไม่กี่ก้าวก็สามารถเดินตามทันแล้ว 

 

 

       คิบอมโล่งใจที่ตนไม่ได้ถูกเกลียดจากคนตนที่รัก แถมยังดีใจสุดๆที่ดงเฮนั้นยังรักตนอยู่ ต่อให้คนทั้งโลกเกลียดเขาถ้ายังมีลีดงเฮที่รักเขาอยู่เขาก็จะไม่สนใจอะไรและพร้อมจะใช้ชีวิตต่อไป

 

 

      ดงเฮกึ่งวิ่งกึ่งเดินไปตามทางของสวนสาธารณะ โดยมีคิบอมที่ตามมาไม่ห่างเพียงแต่ปล่อยให้ดงเฮร้องไห้ให้พอ เพราะยังไงเขาก็ไม่ปล่อยดงเฮไปอยู่แล้ว

 

 

      "ตามผมมาทำไมเล่า!"ดงเฮหยุดและหันหลังกลับมาตะโกนใส่คิบอมที่ตามมา คิบอมหยุดยืนตรงหน้าดงเฮที่ทำหน้าไม่พอใจโดยมีคราบน้ำตานองหน้า

 

 

      "ขอพูดประโยคนี้ก่อน แล้วจะไม่ตามแล้วละ.." คิบอมบอกเช็ดน้ำตาให้ดงเฮอีกครั้ง
ดงเฮปล่อยให้คิบอมเช็ดน้ำตาแล้วมองหน้าคิบอมนิ่งรอฟังสิ่งที่คิบอมจะบอก

 

 

      "ฉันรักนายนะ.. ดงเฮ"

 

 

       สรุปแล้วการที่คิบอมใช้นิ้วเช็ดคราบน้ำตาให้นั้นก็ไม่ได้ช่วยอะไรเลย เพราะดงเฮก็เป็นอันบ่อน้ำตาแตกอีกรอบ  คิบอมบอกด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มที่ดงเฮรอฟังเขา แต่แววตาของคิบอมไม่ได้เล่นแบบใบหน้า แววตาของเขาจริงใจและหนักแน่น เป็นสิ่งที่บ่งบอกได้เลยว่าคำพูดของเขานั้นออกมาจากหัวใจ

 

 

      ทั้งคู่จ้องตากันอยู่นานก่อนค่อยเคลื่อนใบหน้าเข้าหากัน คิบอมเชยคางของดงเฮขึ้นก่อนริมฝีปากของทั้งคู่จะสัมผัสแนบชิดกัน ไม่มีการลุกล้ำใดๆ มีเพียงแค่ความนุ่มนวลอ่อนโยนมอบให้กัน มืออีกข้างของคิบอมโอบรอบเอวของดงเฮรั้งให้ทั้งคู่แนบชิดกันจนไม่เหลือช่องว่างใดๆ 

 

 

        ดงเฮยกมือขึ้นโอบรอบคอของคิบอมไว้แน่น ปล่อยทุกอย่างให้เป็นไปตามหัวใจ ส่งผ่านความรู้สึกผ่านทางสัมผัสอันอ่อนหวาน ลีดงเฮคนนี้รักใครคนอื่นนอกจากคิมคิบอมไม่ได้แล้วละ..

 

 

       ทั้งคู่ยืนอยู่อย่างนั้นเนิดนาน เป็นสัมผัสที่เนิดนานและนุ่มนวล นานมากจริงๆที่เขาไม่ได้รู้สึกหัวใจถูกเติมเต็มแบบนี้ ทั้งคู่ผละใบหน้าออกจากกันแต่ยังคงกอดกันแน่น คราบน้ำตาบนใบหน้าของดงเฮทำให้คิบอมก้มลงจูบซับน้ำตาให้อย่างแผ่วเบา 

 

 

       "พูดจริงหรอ..ที่ว่าจะไม่ตามแล้วหน่ะ"ดงเฮพูดก่อนยิ้มทะเล้นแล้วทำท่าจะผละกอดจากคิบอม คิบอมจึงกอดดงเฮให้แน่นกว่าเดิม

 

 

       "คิบอมไม่เดินตามดงเฮแล้วละ เพราะเราจะเดินไปพร้อมๆกัน"คิบอมยิ้มกว้างจนตาหยี่แล้วเลื่อนมือมาจับมือดงเฮไว้แน่น ก่อนจูงมือดงเฮกลับไปทางซุปเปอร์มาเก็ท

 

 

       "ไปไหนหรอ??"ดงเฮถามแต่ก็เดินตาม

 

 

       "จะมาซื้อของไปทำเค้กไม่ใช่หรอ"คิบอมว่าแล้วเดินกลับไปล็อกเดิมที่ยังมีรถเข็นอยู่ เพียงแต่มีแค่กระดาษสีผ้ากับเหลืองอยู่ในนั้น คิบอมเดินไปหยิบทุกอย่างที่ดงเฮตั้งใจจะหยิบแต่แรก แต่ตนเอากระดาษสีสวยไปแปะไว้ซะก่อน

 

 

       "รู้ได้ไงว่าจะซื้ออะไร"ดงเฮมองคิบอมที่หยิบทุกอย่างอย่างแม่นยำ โดยที่ยังจับมือดงเฮไว้แน่น 

 

 

       "เก่ง"คิบอมตอบอย่างกวนๆ ดงเฮยิ้มให้กับความหลงตนเองของคิบอม หลายคนคงไม่เคยเห็นคิมคิบอมในโหมดขี้เล่นแบบนี้ แต่ดงเฮเห็นมันบ่อยที่สุดเลยละ..

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

  [แถมฮันฮยอก]

 

 

       "ฮัน!! เหนื่อยจะ..แฮ่กๆ..จะตายอยู่แล้วนะ..แฮ่ก"ฮยอกแจพูดไปหอบหายใจไป ฮันคยองไม่รู้นึกอะไรลักพาตัวเขามาที่ห้องนอนแล้วก็จับกดลงเตียงตั้งแต่เมื่อคืน

 

 

       หลังจากฮยอกแจปล่อยให้ดงเฮคุยกับแม่คิบอม ตนเองก็คิดจะดูดงเฮอยู่ห่างๆ แต่จู่ๆก็มีคนเอามือมาปิดปากของเขาไว้แน่นแล้วแบกบ่าเข้าห้อง แต่ก็ต้องงงเมื่อคนๆนั้นเป็น
ฮันคยอง

 

 

      ถามเท่าไหร่ฮันคยองก็ไม่ยอมพูด เอาแต่บอกว่าไม่มีอะไร แล้วก็ไม่ปล่อยให้พักเหนื่อยเลยสักยก พอเขาได้นอนไปไม่กี่ชั่วโมงฮันคยองก็ตื่นขึ้นมาแล้วก็บอกว่าอยากออกกำลังกายตอนเช้า ฮยอกแจแทบบ้า!!

 

 

      "ฮัน!!สรุปว่าเป็นอะไรเนี่ย จู่นึกคึกอะไรขึ้นมาฮะ"ฮยอกแจที่พอได้พักหายใจสักหน่อย ก็เริ่มถามอีกคนที่กอดตัวเองไว้เเน่อีกครั้ง

 

 

       "อิจฉาดงเฮ"ฮันคยองพูดเสียงต่ำ

 

 

       "ฮะ!?!เกี่ยวไรกับดงเฮ"

 

 

       "ก็เมียจ๋าเอาแต่อยู่กับดงเฮ คุยกับดงเฮเป็นห่วงดงเฮ พอฮันกลับจากทำงานเร็วเมียจ๋าก็นั่งคุยกับดงเฮจนดึก ตื่นเช้าขึ้นมาเมียจ๋าก็ยังไม่ตื่น เราไม่ได้ทำอย่างนี้กันมาหลายอาทิตย์เเล้วนะ"ฮันคยองพูดเสียงต่ำอย่างแง้งอน แล้วซุกใบหน้าของตนกับคอขาว สูดดมกลิ่มหอมจากที่รักของตนเเล้วหลับลง

 

 

       "ไอผู้ใหญ่งี่เง่าเอ้ย~พูดดีๆก็ได้ ไม่เห็นต้องทำให้ตกใจอย่างนี้เลย นึกว่ามีเรื่องอะไรซะอีก คิดมากไปได้ อ่าว!หลับไปซะแล้ว ไอที่รักติ๊งต๊อง!"

       



 

 

 

           
{writer}

ง้าววววว แก้โครตแก้แก้โครตๆแก้เลย 55555+ สุ้ต่อไป