"SF Always SUJU" | KiHae ft.HunHyuk

ลำดับตอนที่ #4 : Never Love.. ฉันแค่หลงเธอ 4

 

Never Love..ฉันแค่หลงเธอ









4 

 

 

 

 

 

"ดงเฮๆ นั่นผู้หญิงที่เป็นลมวันนั้นหนิ"

 

 

      "หืม"

 

 

      ฮยอกแจเรียกให้ดงเฮดู ผู้หญิงที่ยืนอยู่ในร้านเพขรชื่อดัง ซึ่งเป็นคนเดียวกับที่ดงเฮไปช่วยไว้วันนั้น

 

 

     "เอ่อ...ไปกันเถอะฮยอกแจ"ดงเฮจูงมือฮยอกแจให้รีบเดิน เพราะใบหน้าของผู้หญิงคนนั้น ช่างเหมือนกับคิมคิบอมเหลือเกิน 

 

 

      ดงเฮเดินออกมาจากบริเวณหน้าร้านๆนั้นเเล้ว จึงชะลอความเร็วลง ก่อนจะหันไปอธิบายให้ฮยอกแจฟัง แต่ก่อนที่จะได้เอ่ยคำใดๆ ก็มีเสียงหนึ่งแทรกเข้ามา..

 

 

      "หนูดงเฮ นั่นหนูดงเฮใช่มั้ย?"

 

 

      "เอ่อ...ฮะ"

 

 

     "ทำไมถึงผอมอย่างนี้หละ กินอะไรกันมารึยังหละจ้ะ เดี้ยวน้าพาเลี้ยง"

 

 

     "เอ่อ.."ทั้งสองมองหน้ากันต่างที่ว่า ดงเฮทำหน้าลำบากใจ แต่ฮยอกแจทำหน้าไม่เข้าใจเท่านั้นเอง

 

 

      

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

  

     "น้าเป็นเจ้าของคิมจิวเวอรี่หน่ะจะ เพิ่งมาเปิดสาขาใหม่ทีี่ห้างนี้"

 

 

      "เอ้ะ!คิมจิวเวอรี่มันของเเม่คิบอมนี่นา!" ฮยอกแจพูดขึ้น

 

 

      "ใช่จะ^^ น้าคือแม่ของคิบอมเอง"จบประโยค ฮยอกแจหันไปมองดงเฮ ซึ่งดงเฮก็ตอบกลับมาด้วยสายตาที่ว่า'อย่าทำอะไรบ้าๆนะ'

 

 

     "แล้ว...คุณน้าได้ติดต่อกับคิบอมบ้างรึเปล่าครับ"เมื่อต่อมบ้าระห่ำของฮยอกแจเริ่มทำงาน แผนการช่วยร้ายก็เริ่มผุดขึ้นมาในสมอง

 

 

    "ช่วงนี้ เจ้านายเเบบคนเก่งงานกำลังยุ่งเลยหละ เห็นว่ามีข่าวคู่รักร้อนแรงกับนางแบบสวยๆคนนึงหน่ะนะ"ฮยอกแจน่าซีดก่อนรีบหันไปมองดงเฮ ดงเฮได้แต่ยิ้มและบอกทางสายตาว่า'ชั้นไม่เป็นไร'

 

 

    "แล้วคุณน้าคิดยังไงกับเธอหรอครับ.."ฮยอกแจถามต่อเมื่อเห็นว่าดงเฮไม่เป็นอะไร

 

 

    "ที่จริงถ้าคิบอมอยากทำอะไรน้าก็พร้อมจะสนับสนุนเขานะจ้ะ แต่น้าไม่ค่อยชอบนางเเบบ นั่นเท่าไหร่ น้าว่าหล่อนดูร้ายๆแล้วก็ไม่เหมาะกับคิบอมเท่าไหร่.."

 

 

     จบประโยคฮยอกแจตาลุกวาว หนทางเเห่ง การรุมตืบคิบอม และการช่วยให้ดงเฮกลับมามีชีวิตชีวาอีกครั้งโผล่มาให้เห็นไม่ไกล้ไม่ไกล

 

 

     ส่วนดงเฮเมื่อได้ยินดังนั้น รู้สึกมีกำลังใจมากขึ้น ถึงแม้เขาจะตัดสินใจปล่อยคิบอมไปก็ตาม..

 

 

     "คุณน้าครับ!!ผมมีเรื่องจะบอก!!คือดง..อุบ"

 

 

     ดงเฮรีบเข้าไปตะครุบปากของฮยอกแจเอาไว้เมื่อรู้ว่าฮยอกแจคิดอะไร ส่วนฮยอกแจก็พยายามแกะมือของดงเฮออก 

 

 

     "อะไรหรอจ้ะหนูดงเฮ ฮยอกแจจะบอกอะไรน้าหรอ"แม่ของคิบอมถามด้วยความสงสัย

 

 

    "ดงเฮกับคิบอมเขา...อือ!"

 

 

    "ไม่มีอะไรหรอกฮะ"ดงเฮปิดปากฮยอกแจก่อนรีบเดินออกจากร้านอาหาร 

 

 

    "ขอบคุณสำหรับอาหารนะฮะ ไว้เจอกันคราวหน้าผมคงได้ตอบแทนอะไรบ้าง"ดงเฮตะโกนทิ้งท้าย ก่อนเปิดปากฮยอกแจเมื่อมาถึงที่รถ 

 

 

   "คิดจะทำอะไรหน่ะฮยอกแจ!!"

 

 

   "ชั้นทำเพื่อแกอยู่นะ!!อย่างน้อยถ้าทำให้คิบอมกลับมารักแกไม่ได้ ก็ได้แก้แค้นบ้างหละ"

 

 

   "แต่ชั้นไม่ได้แค้นคิบอมเลยนะ"

 

 

   "แต่นายก็อยากให้คิบอมกลับมารักนายใช่มั้ยละ"

 

 

   "...ก็..ใช่..แต่ชั้นก็เห็นอยู่ว่าคิบอมเขาไม่รักชั้นแล้ว เขารักนางเเบบนั่น"

 

 

   "แต่ยัยนางแบบนั่นไม่ได้รักเขาหรอก ดูหน้ายัยนั่นซะก่อน มันเห็นคิบอมเป็นของแค่เล่นด้วยซ้ำ และการที่ของเล่นชิ้นนั้นจะทำให้เธอได้ลงหน้าปกนิตยาสาร ได้เป็นที่พูดถึง ทำไมเธอจะไม่ทำหละ!"

 

 

     ฮยอกแจพูดในสิ่งที่คิดออกมาทั้งหมด แน่นอน ฮยอกแจไม่รู้ว่าสิ่งที่ตนเองพูดเท็จจริงแค่ไหน เพียงแต่มันเป็นสิ่งเดียวที่จะสามารถเอาคิบอมกลับมาได้ 

 

 

     "แกหมายความว่าไง..ยัยนั่นแค่ใช้คิบอมเป็นเครื่องมือหรอ แต่คิบอมรัก..ไม่ได้แล้วชั้นต้องไปบอกให้คิบอมเลิกยุ่งกับยัยนั่น!"

 

 

    "เดี้ยวแกจะไปไหน"

 

 

    "ไปคอนโดน่ะสิ!"

 

 

 

 

 

[งานเข้าคิบอมแล้ว~ : ไรเตอร์]

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

      กริก!

 

 

     ดงเฮไขกุญแจเปิดประตูห้องออก แต่ก่อนจะได้พูดอะไร ดงเฮแทบทรุดลงหากไม่มีฮยอกแจประคองไว้ เพราะภาพที่เห็นตรงหน้า.. มันช่างเจ็บปวดเหลือเกิน

 

 

     คิบอมเเละสาวสวยคนนึงกำลังจูบกันอย่างดูดดื่มและร้อนแรง โดยที่คิบอมกำลังพิงเคาท์เตอร์ส่วนหญิงสาวก็ตามประกบบดเบียดทุกส่วนแนบชิด

 

 

     ขณะนั้นเองที่คิบอมเหลือบตามามอง เมื่อเห็นดงเฮก็ดันตัวแชยองออกทันที

 

 

     "ด..ดง..ดงเฮ..คือ.."

 

 

     "ไม่ต้อง..ฮึก..อธิบายหรอก"ดงเฮปาดน้ำตาออก ก่อนสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วหยัดยืนตรง

 

 

    "คิบอม..คงจะเบื่อชั้น แต่แค่ไม่อยากให้ฉันเสียใจ เลยไม่บอกเลิกชั้น ดังนั้น..วันนี้.."ดงเฮ
สูดหายใจเข้าอีกครั้ง ก่อนตัดสินใจพูดในสิ่งที่ทำให้ตัวเองเจ็บปวดมากที่สุด

 

 

    "เราเลิกกันเถอะคิบอม.."จบประโยคคิบอมหน้าซีดเผือด คัวเเข็งทื้อและพูดอะไรไม่ออก

 

 

    "ในเมื่อคิบอมเริ่มกับคนใหม่ ก็ควรจะหยุดกับชั้นซะ..ฮึก..และขอเตือนไว้อีกอย่าง"ดงเฮ
สูดหายใจอีกครั้ง และเชิดหน้าขึ้น

 

 

    "ผู้หญิงคนนี้จะทำให้คิบอมเสียใจ ชั้นจะไม่บอกให้คิบอมเลิกกับเธอ แต่ชั้นจะให้คิบอม..ได้รู้
ด้วยตัวเอง ว่าความรู้สึกของชั้นมันเป็นยังไง"ดงเฮพูดจบ ก็หันไปมองแชยองก่อนเบนกลับมาทีคิบอม

 

 

    "พรุ่งนี้..ชั้นจะมาเก็บของไปจากที่นี่ คิบอมคงไม่ได้ไปทำงาน ชั้นขอเวลาเก็บของแค่แป็บเดียว หลังจากนั้น..จะทำอะไรก็เชิญ"

 

 

    ดงเฮเดินนำฮยอกแจออกมาจากห้อง ก่อนปล่อยให้น้ำตาให้ไหลออกมา เขาจะร้องไห้แค่วันนี้ ทิ้งทุกอย่างไว้ที่ตรงนี้ และเฝ้ามองคิมคิบอมในแบบที่ไม่มีเขา..






 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันแค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

       "ยัยเด็กนั้นมันเป็นใครหรอคะ.."




       แชยองถามอย่างไม่เข้าใจเท่าไหร่ ที่จู่ๆก็เกิดฉากดราม่าขณะที่เธอกำลังเลิฟซีนอยู่กับคิบอม

 

 

      "...ผม..ขอโทษนะครับ..ตอนนี้ผมเหนื่อยมากเลย..ให้ผมไปส่งแชยองที่คอนโดนะครับ.."

 

 

       "ก็ได้คะ..แต่เมื่อกี้มันอะๆไรหรอคะ..ยัยเด็กนั้นแฟนคลับโรคจิตงั้นหรอ..จู่ๆก็เข้ามาบอกเลิกคุณแล้วก็พูดถึงฉันซะด้วย..คงจะหวงที่ฉันกับคุณเป็นคู่รักกันมั้งคะ.."




      แชยองพูดอย่างรังเกียจคนที่วิ่งเข้ามา โดยคิดไปเองว่าดงเฮคือแฟนคลับโรคจิต




      "ใช่มั้ยคะคิบอม..."

 

 

       "..ชั่งมันเถอะครับ..ผมไม่อยากพูดถึงมันอีก.."




      คิบอมที่กำลังช็อคอย่างหนัก เลือกที่จะไม่คิดถึงมัน และก้มหน้ารับชะตากรรมของตนเอง เพราะเขาเป็นคนผิดเต็มๆ เพียงเเต่ว่าเขายังมีความผูกพันธ์ความรักความห่วงใหญ่ที่ยังเหลืออยู่

 

 

       แต่ว่า...อะไรกันที่ดงเฮพูด..แชยองจะทำให้เขาเสียใจงั้นหรอ หมายความว่าไงกัน...

 

 

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

 

      "แกทำถูกแล้วหละดงเฮ.."ฮยอกแจพูดปลอบดงเฮที่ตอนนี้ตาบวมอย่างหนัก

 

 

       "ฉันปวดหัวจัง ฉันไม่อยากคิดเถึงเรื่องนั้นเลย แต่มันก็ยังวนอยู่ในหัว.."ดงพูดก่อนกุมขมับ

 

 

       "งั้นก็เลิกคิดได้เเล้ว ตาแกบวมไปหมดแล้วนะ กินยาเเล้วพักผ่อนดีกว่า"




       ฮยอกแจจูงมือดงเฮให้ไปทานยาและพักผ่อน ทั้งคู่กลับมาที่บ้านของฮยอกแจ ก่อนดงเฮจะนั่งน้ำตาแตกอยู่ที่สวนหลังบ้านอยู่นาน เมื่อเริ่มปวดหัวฮยอกแจก็พาไปกินยา ก่อนดงเฮจะหลับไปที่ห้องในบ้านฮยอกแจ

 

 

      "มันจบเเล้วหละดงเฮ แกจะเจ็บและร้องไห้เเค่วันนี้เท่านั้น พรุ่งนี้แกคงได้เริ่มต้นใหม่นะ"

 

 

      RRrrr~

 

 

      "ใครโทรหาดงเฮกันนะ.. สวัสดีครับ"

 

 

     ((อ้าว~นั่นหนูฮยอกแจหรอ ดงเฮไปไหนซะละ))

 

 

     "อ้อ~คงเป็นคุณแม่คิบอมสินะฮะ ดงเฮเขาหลับอยู่หนะครับ"

 

 

      ((เอ๋?หลับหรอ นี่พึ่ง5โมงเองนะจ้ะ))

 

 

      "ก่อนหน้านี้เขา..เจอปัญหาน่าปวดหัวนิดหน่อย ผมเลยให้กินยาตอนนี้ก็หลับอยู่หนะครับ"ฮยอกแจพูดด้วยน้ำเสียงสงสารเพื่อน

 

 

      ((ถึงขั้นปวดหัวเลยหรอ!?!..ลูกชายน้าทำขนาดนั้นเลยหรอ!))

 

 

      "ใช่ครับ..เอะ!!เดี้ยวนะครับ ทำไมคุณน้ารู้ว่าเป็นเพราะคิบอมละ"

 

 

      ((เฮ้อ~ก็เพราะตอนที่หนูดงเฮปิดปากฮยอกแจแล้วลากออกไป น้าได้ยินว่าดงเฮกับคิบอมอะไรสักอย่าง หนูดงเฮก็ทำสีหน้ากังวล น้าก็กลัวว่าเจ้าลูกตัวดีจะไปทำอะไรไว้อีก เลยให้คนตามไปดูหน่ะจะ ขอโทษนะจ้ะ))

 

 

       แม่คิบอมกล่าวขอโทษที่เสียมารยาท แต่เมื่อฮยอกแจได้ยินดังนั้น ก็ไม่คิดจะโกรธด้วยซ้ำ ยินดีให้รับรู้ด้วยซ้ำ!!

 

 

      "ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมก็กะจะพูดอยู่แล้วละ แล้ว..คุณน้าได้ยินทุกอย่างรึเปล่าครับ"

 

 

     ((เเน่นอนอยู่เเล้วละ น้ายังได้ยินหลังจากหนูสองคนออกมาแล้วด้วย ยัยนางแบบคนนั้นหน่ะ ปากร้ายจริงเชียว หาว่าหนูดงเฮของน้าเป็นแฟนคลับโรคจิต น้าไม่ยอมให้คิบอมกับผู้หญิงคนนี้มาทำแบบนี้กับหนูดงเฮหรอก))

 

 

      "ใช่ครับคุณน้า!! แต่ว่า..ดงเฮเขาเหนื่อยมากแล้วละครับ เขาไม่อยากจะสู้ต่อแล้ว เขาบอกว่า..จะปล่อยคิบอมไป"

 

 

      ((นั่นสินะ ดงเฮคงคบกับคิบอมมาตั้งแต่คิบอมยังเจ้าชู้ เหนื่อยน่าดูเลยละ.. แต่โดยส่วนตัวน้าเเล้ว น้าก็ไม่ชอบแม่นั่นอยู่ดี))

 

 

      "ยัยนางแบบนั่นคงไม่ได้รักคิบอมหรอกครับ คิบอมก็คงแค่..หลงเธอ"

 

 

      ((น้าอยากรู้จริงๆว่าเรื่องมันจะจบเเบบไหน หวังว่าหนูดงเฮคงจะมีความสุข และคิบอมกับยัยนั่นคงได้เสียใจซะบ้าง))

 

 

      "หวังว่ามันจะเป็นอย่างนั้นครับ..."

 

 

 

 

 

 

-///-///-///-///-///-Never Love..ฉันเเค่หลงเธอ-///-///-///-///-///-

 

 

 

 

            

 

 

       ...มันเกิดขึ้นจริงๆหรอ..

 

 

       คิบอมที่ขณะนี้นอนพักสายตาอยู่ที่ห้องๆเดิม นึกย้อนทบทวนสิ่งต่างๆ 

 

 

       ..ไม่มีอีกแล้วสินะ..ดงเฮ

 

 

       นึกย้อนกี่ครั้ง เขาก็รู้สึกใจหาย เหมือนมีบางอย่างอยู่ทุกวัน แล้วจู่ๆก็หายไป ยิ่งคิดว่าจะไม่ได้เจออีกก็ยิ่งรู้สึกโหวงๆที่หัวใจ ..แต่มันก็ไม่สามารถแก้ไขอะไรได้อีกแล้ว

 

 

       "เฮ้อ..ยังไงก็ต้องใช้ชีวิตต่อไปสินะ เรายังมี..แชยองด้วยหนินะ เธอไม่เกี่ยวอะไรด้วย ไม่ต้องรับรู้ให้ปวดหัวหรอก"คิบอมถอนหายใจเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนปิดไฟหลับตาให้นอนโดยไม่คิดถึงดงเฮอีก ..

 

 

     

      ..จบแล้วสินะ..

 

 

      ดงเฮที่ตื่นขึ้นมากลางดึก เผลอไปคิดถึงเรื่องที่ทำให้ปวดหัว 

 

 

      ..ไม่มีอีกแล้วสินะ..คิบอม

 

 

       คิดถึงคิบอมทีไร เขาเป็นต้องน้ำตาคลอทุกที เขาบอกเลิกคิบอมอย่างไม่มีเยื่อใย หารู้ไม่ เขายังรักคิบอมหมดหัวใจ.. 

 

 

      ดงเฮกอดตัวเองไว้เเน่น โหยหาความอบอุ่นจากอ้อมกอดของคิบอม ยิ่งคิดว่าจะไม่มีอ้อมกอดนั้นอีกแล้ว ดงเฮยิ่งกอดตัวเองเเน่น น้ำตาไหลอาบแก้ม 

 

 

      เขาห้ามความคิดนี้ความโหยหานี้ ไม่ได้เลย มันช่างทรมานยิ่งนัก..

 

 

     ..ฉันทำถูกแล้วใช่ไหมที่ปล่อยนายไป คิมคิบอม..

 

       





 

{writer}

มีคำเดียวจะพูดนะ เหนื่อย!!! สู้ต่อไปไรท์เอ๋ย