เกาะเล็กๆของนายแลงเกอร์ฮาน (The Islets of Langerhan)

เนื้อเรื่อง

                    ในหมู่ทะเลเซลล์และเอมไซม์ทั้งหลาย มีหมู่เกาะกลุ่มเดียวที่อยู่ในประเทศตับอ่อน หมู่เกาะเล็กๆแห่งนี้ถูกขนานนามจากเอกภพที่เจ้าของอาศัยอยู่ว่า "เกาะเล็กๆของนายแลงเกอร์ฮาน"
                  
                     เกาะแห่งนี้มีสองส่วน ชั้นนอกเรียกว่าชั้นแอลฟา สินค้าส่งออกสำคัญของชั้นแอลฟา คือฮอร์มอนกลูคากอน ซึ่งคู่ค้าสำคัญคือประเทศเลือด ใช้เปลี่ยนพลังงานที่เก็บไว้ในรูปไกลโคเจน(1) เป็นกลูโคส(2) ส่งออกไปทั่วโลกของเจ้าของ ในความจริง ยังมีฮอร์โมนกลูโคคอติคลอยด์บางชนิด ซึ่งเป็นสินค้าของต่อมหมวกไต ที่สามารถดึงพลังงานจากไกลโคเจนมาเปลี่ยนเป็นกลูโคสได้เช่นกัน
                  
                    ชั้นในของเกาะเรียกว่า ชั้นบีตา ซึ่งถูกชั้นแอลฟาล้อมรอบ ชั้นบีตาก็ผลิกสินค้าส่งออกอีกตัวคือ ฮอร์โมนอินซูลิน ฮอร์โมนอินซูลินทำหน้าที่ตรงข้ามกับ ฮอร์โมนกลูคากอน กล่าวคือเก็บกลูโคสที่เกินมาอยู่ในรูปไกลโคเจน ฮอร์โมนอินซูลิน เป็นสินค้านำเข้าที่สำคัญมากของประเทศเลือด เพราะทั่วโลกมีเพียงเกาะเล็กๆแห่งนี้เท่านั้นที่สามารถผลิตฮอร์โมนที่มีคุณสมบัติเช่นนี้ได้
                 
                     เรื่องราวเริ่มต้นขึ้นที่ชั้นบีตา ชั้นในสุดของเกาะเล็กๆสามารถผลิต ฮอร์โมนอินซูลินได้เพียงแห่งเดียว ทำให้หมู่เกาะแห่งนี้มีชื่อเสียงไปทุกๆประเทศของโลกแห่งร่างกาย  ทำให้ชั้นนอกรอบๆคือชั้นแอลฟา อิจฉาอย่างยิ่ง จึงส่งสารสื่อระหว่างเซลล์ไปบอกชั้นบีตาว่า ฮอร์โมนกลูคากอนของข้าพเจ้าเปลี่ยนไกลโคเจนให้เป็นน้ำตาล ทำให้โลกแห่งร่างกายนี้สามารถนำพลังงานไปขับเคลื่อนโลกแห่งร่างกายได้ แต่ชั้นบีตาอย่างเธอกลับดึงเอาน้ำตาลในประเทศเลือดมาแปลงเป็นไกลโคเจน ขัดขวางการให้พลังงานแก่โลกโดยแท้
                 
                    อนิจจา! ชั้นบีตาซึ่งถูกชั้นแอลฟาล้อมรอบจึงไม่รู้ข่าวว่าฮอร์โมนของตนทำชื่อเสียงแก่หมู่เกาะของตนอย่างไร กลับเสียใจเป็นอย่างมาก ที่สินค้าของตนดูดพลังงานที่ก่อให้เกิดประโยชน์แก่โลกแห่งร่างกาย จึงหยุดผลิตฮอร์โมนอินซูลิน และนั่งจับเจ่าเพียงลำพัง
                
                    ประเทศปากกำลังรับอาหารจากภายนอก วันนี้โลกภายนอกส่งข้าวเหนียวมา ประเทศปากทำการแปรรูปวัตถุดิบจากข้าวเหนียว เป็นน้ำตาลที่ชื่อว่ามอนโทสกับเดรกติน ผ่านท่างประเทศกระเพาะไปที่ประเทศลำไส้เล็ก ประเทศลำไส้เล็กที่ถูกขนานนามว่า "ประเทศแห่งการย่อยและดูดซึม" ก็ส่งทหารเอมไซม์และผู้ใช้แรงงานน้ำดี ช่วยกันย่อยอาหารมื้อนั้น สินค้านำเข้าจากปากคือน้ำตาลมอนโทสและเดรกตริน ไม่ถูกย่อยโดยกระเพาะเลยเพราะว่ากระเพาะมีแต่นาวิกโยธินเปบซินซึ่งเลื่อนยศมาจากเปบซิโนเจนใช้ย่อยโปรตีนได้เท่านั้น แต่กรดไฮโดรคลอริกในกระเพาะทำให้ทหารเอมไซม์ในลำไส้เล็กทำงานไม่ดีจึงต้องมีการผ่านโซเดียมไฮโดรเจนคาร์บอนเนตเพื่อปรับให้เป็นกลางยิ่งขึ้น ทหารหน่วยมอนเทสและอะไมเลส ช่วยกันย่อยเดกทรินและมอนโทสเป็นกลูโคสถึงหมื่นล้านโมเลกุล และส่งออกสู่ประเทศเลือดผ่านเมืองท่าวิลลัส
                  
                     ก่อนจะไปไหน ประเทศเลือก็ส่งขยะจำพวกแอมโมเนียไปให้ประเทศตับ--ประเทศผู้กำจัดขยะ โดยให้ออกซิเจนและกลูโคสบางตัวเป็นค่าตอบแทน แล้วผ่านประเทศตับอ่อน เพื่อนำเข้าฮอร์โมนอินซูลินและกลูคากอนเหมือนอย่างเคย
                     
                      แต่วันนี้ไม่มีฮอร์โมนอินซูลิน!

                     ประเทศเลือดแปลกใจเล็กน้อย หลังจากนั้นประเทศเลือดก็ส่งออก ออกซิเจนที่เพิ่งนำเข้ามาจากประเทศปอด สารอาหารจากประเทศลำไส้เล็ก และช่วยส่งฮอร์โมนไปษณีย์ต่างๆไปยังประเทศเป้าหมาย นับว่าประเทศเลือดเป็นประเทศแห่งการขนส่งจริงๆ
   
                     แต่วันนี้น่าแปลก เลือดพบว่าวันนี้เหลือกลูโคสมากกว่าปกติ อ๋อ! ที่แท้ไม่ได้ฮอร์โมนอินซูลินนี่เอง เอ๊ะ! ทำไมจึงไม่ผลิตน่ะ ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราแบ่งส่วนให้ประเทศต่างๆได้
 
                     วันต่อมา ภายนอกโลกก็ส่ง ขนมปังเอย ข้าวเอย ล้วนย่อยได้กลูโคสทั้งนั้น กลูโคสในประเทศเลือดจึงมากจนล้นตลาด แต่ละประเทศก็ล้วนปฏิเสธกลูโคสกันหมด

                     "โอ้ย! ไม่เอาแล้ว ถ้ารับกลูโคสมากไป มีหวังพวกเราเผาผลาญและไม่ได้ใช้ ก็กลายเป็นความร้อน ทำลายประเทศตัวเองเป็นจุลเป็นแน่"ประเทศกล้ามเนื้อตอบ

                     วันนี้ ประชากรในประเทศเลือด กล่าวคือ น้ำเลือด เม็ดเลือดต่างๆ พากันมาชำระร่างกายที่โบว์แมนแคปซูล ชายแดนประเทศไตตามปกติ ล้วนถูกหน่วยไต ประชากรของประเทศไตที่ท้วงติงว่า "ช่วงนี้ทำไมกลูโคสเยอะกว่าปกติอ๊ะคะ บางทีพวกดิฉันกักมันไม่ทัน ก็ติดปัสสาวะ สู่โลกภายนอกเยอะเลยเลยน๊ะค่ะ"

                       ภายในช่วงเวลาเดียวกันนั้นเอง โลกที่ชื่อว่าแพทย์ บอกกับโลกของเจ้าของว่า "จากผลการตรวจปัสสาวะ คุณเป็นโรคเบาหวาน"
                     
                      จากวันนั้นเป็นต้นมา น้ำตาลในเลือดที่ตกค้างก็มีมากขึ้นเรื่อยๆ ประเทศไตจึงต้องขับออกทางปัสสาวะ ส่งผลให้สูญเสียน้ำ น้ำหนักของโลกเจ้าของจึงลดลง ประเทศอื่นๆก็ไม่สามารถใช้กลูโคสได้อย่างเต็มที่ ประเทศประสาทเริ่มถูกกลูโคสทำลายบริเวณชายแดนประเทศ ประเทศประสาทจึงส่งจดหมายเปิดผนึกแอกชั่นโพเทนเชียล(3) ให้ประเทศเลือดว่า ถ้าควบคุมกลูโคสไม่ได้จะไม่ให้"ความรู้สึก" ฝ่ายตัวประเทศเลือดเองก็เดือดร้อน เพราะกลูโคสที่ตกค้างก็ทำให้เส้นเลือดตีบตันเช่นกัน

                      ปัญหากลูโคสล้นโลก ทำให้หลายประเทศเล็งเห็นถึงผลกระทบร่วมกัน จึงนำเข้าที่ประชุม สหประชาอวัยวะ ( the United Foundation of Organism ;UFO) เป็นวาระแห่งโลก โดยประเทศสมองเป็นสมาชิกถาวรด้วย

                       ประเทศสมอง คิดว่าตัวเองเป็นประเทศใหญ่และคิดว่าสามารถควบคุมได้ จึงสั่งให้ประเทศตับผลิตอินซูลินอีกครั้ง

                       แต่ประสาทของประเทศตับนั้น เป็นประสาทเหนือความควบคุม จึงไม่สามารถสั่งตับได้ 

                        นอกโลกนั้นเอง ชายผู้นั้นเดินไม่ระวัง ทำให้โลกของร่างกายนี้พุ่งชนถังขยะ เข้าตรงบริเวณประเทศขา เป็นแผลยาว

                        โดยปกติประเทศเลือดจะส่งกองพันทหารเม็ดเลือดขาว โดยส่งทหารราบฟาโกไซต์คอยฆ่ากินเชื้อโรค ทำให้ทหารและฝ่ายเชื้อโรคก็ตายในสมรภูมิเป็นจำนวนมาก เอกภพที่โลกเจ้าของอาศัยอยู่เรียกสิ่งนี่ว่า "หนอง" และทหารปืนใหญ่ลิมโพไซต์ที่จะยิงลูกปืนแอนติบอดีหรือภูมิคุ้มกัน สนับสนุนฟาโกไซต์ในการฆ่าเชื้อโรค ฝ่ายกองพันพิเศษตะเวนชายแดน จะส่งแคลเซียมและวิตามินเค เตือนกองร้อยโปรทรอมบิน เลื่อนยศเป็นทรอมบิน และให้ทอมบิน เรียกกองร้อยไฟบริโนเจน ซึ่งได้รับการเลื่อนยศเป็นไฟบริน นำอิฐวัสดุก่อสร้างจำพวกเกล็ดเลือด (palletes) ปิดชายแดนประเทศเลือด และโปรตีนจะช่วยฟื้นฟูเซลล์ขาให้ใช้การได้ดังเดิมเอง

                      แต่เนื่องจากประเทศเลือดช่วงนี้มีกลูโคสตกค้าง ทำให้ขัดขวางการทำงานของทหารเม็ดเลือดขาว และทำให้หลอดเลือดตีบตัน ทำให้ขวางการสนับสนุนกำลังพลจากหน่วยเหนือไทมัส ฝ่ายข้าศึกเชื้อโรคชิงเอาความได้เปรียบทางภูมิสาร(4) เข้าตีเซลล์ในประเทศขา เซลล์จึงเริ่มตายและทำให้ขาเน่าดำแข็ง ฝ่ายประเทศประสาทซึ่งยังใช้การไม่ค่อยได้เนื่องจากกลูโคสทำลายบริเวณชายแดน ทำให้ส่งข่าวไปถึงประเทศอื่นได้ลำบาก ทำให้ประเทศขาขาดความช่วยเหลือและเน่าตาย

                        "เพื่อรักษาชีวิตคุณ เราจึงจำเป็นต้องตัดขาคุณทิ้ง"อีกโลกหนึ่งคือโลกของแพทย์พูด โมเลกุลอากาศนำเสียงสั่นผ่านมาถึงเยื่อแก้วหู ผ่านกระดูกทั่ง ค้อน และโกลน เข้าสู่คอเคลีย แปลเป็นกระแสประสาทเข้าสู่สมอง สมองสั่งให้ตาดูประเทศขา แสงที่ตกกระทบขาดูดกลืนคลื่นแสงไปเกือบหมด แสงน้อยนิดที่ผ่านเข้าม่านตา เลนส์ตา สู่เรตินา และแปลเป็นกระแสประสาท ถุกตีความจากสมองได้ว่า ขาที่อยู่กับโลกของตนมายี่สิบปี กำลังเน่าเสียและถูกตัดออก สมองส่งผ่านฮอร์โมนความเศร้าไปทั่วร่างกายโดยทันที

                       ประเทศประสาทหยุดส่งข่าวเพราะถูกวางยาสลบ เลื่อยคมๆกำลังเจาะผ่านต้นขา ประเทศเลือดแม้นส่งกองพันเม็ดเลือดขาวเข้าช่วยลบกี่หมื่นกอง ก็มิอาจต่อกรกับเลื่อยที่ผ่านเข้ามาในร่างกาย น้ำเลือดที่ถูกหัวใจบีบกลับไม่รู้ว่าตรงนี้ไม่มีขาอีกแล้ว ก็กระฉูดออกจากเส้นเลือดที่เดิมเคยมี โลกทั้งโลกวุ่นวายปั่นป่วน และยิ่งต้องตระหนักในความจริงว่า ประเทศขาจะหายไปแล้ว...ตลอดกาล

                        หลังจากนั้น ประเทศต่างๆได้ประชุมในองค์การสหประชาอวัยวะ หรือ ยู เอ็ฟ โอ ประเทศสมองโบ๊ยความผิดอย่างรุนแรงแก่ประเทศตับอ่อน ประเทศตับอ่อนท้วงติงว่าอย่างน้อย ตนก็ผลิกน้ำย่อยเช่นทริปซิน ช่วยประเทศลำไส้เล็ก หวังให้ประเทศลำไส้เล็กเข้าพวก ประเทศสมองขู่ให้ประเทศเลือดพันธมิตรคว่ำบาตรทางออกซิเจนกับประเทศตับอ่อน ประเทศตับอ่อนก็วิ่งเต้นในสหประชาอวัยวะเพื่อกันการคว่ำบาตรทางออกซิเจน

                        ในขณะเดียวกัน ในเกาะเล็กๆของนายแลงเกอร์ฮาน ชั้นแอลฟาจึงค่อยหันมาปลอบชั้นบีตา ว่าผลิตฮอร์โมนอินซูลินเถอะ ถึงแม้ว่ามันจะเป็นผลิตภัณฑ์ชั้นรองก็ตาม ชั้นแอลฟายังคงไม่ยอมรับว่าตนเป็นสาเหตุที่ทำให้โลกของร่างกายวุ่นวายเช่นนี้

                         ที่ประชุมองค์การสหประชาอวัยวะวุ่นวายจนถึงขีดสุด ทั้งหมดโจมตีกันผ่านฮอร์โมน ข้ามรอยแผลที่เดิมประเทศขาเคยอยู่ และเหตุที่ประเทศขาหลุดออกจากโลกของร่างกาย และทำให้โลกของร่างกายวุ่นวายเช่นนี้ เกิดจากเกาะเล็กๆที่อยู่บนโลกของร่างกายเพียงที่เดียว เกาะเล็กๆที่มีชื่อว่า "เกาะเล็กๆของนายแลงเกอร์ฮาน"

เชิงอรรถ****************************************************
1)ไกลโคเจน เป็นรูปแบบการเก็บพลังงานของสิ่งมีชีวิตประเภทสัตว์ในร่างกาย ซึ่งคล้ายการเก็บพลังงานของพืช คือแป้ง

2)กลูโคส เป็นน้ำตาลโมเลกุลเดี่ยว เป็นวัตถุดิบในการสลายพลังงานในระดับเซลล์ เซลล์จะใช้ไกลโคลเจนโดยตรงไม่ได้ จึงต้องสลายโมเลกุลไกลโคเจน โดยใช้กลูคากอนเข้าช่วย

3) จดหมายแอกชั่นโพเทนเชียล เป็นวิธีการส่งกระแสประสาทในเส้นประสาท โดยทำให้เส้นประสาทมีประจุบวกโดยทันที และผ่อนลง

4)ภูมิสาร เป็นคำที่ผู้เขียน แต่งขึ้นเอง  โดยเลียนแบบศัพท์ทางทหารที่กล่าวว่า "ข้าศึกได้เปรียบทางภูมิประเทศ" ซึ่งหมายถึงมีภูเขา มีแม่น้ำ ฯลฯ ท่ำให้ได้เปรียบ ดังนั้น "ภูมิสาร" ในที่นี้จึงหมายถึง สภาพสารในเลือดซึ่งมีกลูโคสอยู่เต็ม ทำให้ข้าศึกเชื้อโรคได้เปรียบ