~เด็กฮ่องกงม.6กับหนุ่มวิศวะปี1

สวัดดีจ้า

       นิยายเรื่องนี้เป็นเรื่องแรกเลย  เขียนมาได้2ปีแล้ว แต่ก็ไม่กล้าลง 55555

จนมาถึง ณ บัดนี้  คิดในใจว่า เอาวะ  ลงเถอะ  อย่าไปกลัว  ><

สุดท้ายก็กดลงนิยายจนได้ๆๆ 55555   

ช่วยติดตามกันด้วยนะ  เรื่องนี้ตั้งใจมากๆๆๆ 

ถ้าผลงานออกมาไม่ดียังไง ก็ติชมกันได้เลยนะคะ ยินดีรับข้อเสนอแนะค่ะ และสัญญาว่าจะเอาไปปรับปรุงให้ดีขึ้นๆเลยยย ^^

แนะนำตัวนะครับ

            ผมชื่อซิน อายุ18ปี น้องชายผมชื่อซัน อายุก็ราวๆ16ปีมั้งครับ เราสองพี่น้องเป็นลูกครึ่งฮ่องกงกับไทย เราสองคนเกิดที่ฮ่องกงครับ แต่กลับต้องย้ายมาที่เมืองไทยเพราะเหตุที่ว่า พ่อของผมเสียชีวิตด้วยโรคหัวใจวาย แม่ก็เลยเลือกที่จะย้ายกลับมาตั้งหลักที่ไทยครับ เพราะที่เมืองไทยนั้น ก็ยังพอมีญาติๆที่ยังคอยช่วยเหลือกันได้อยู่  แต่ผมกลับคิดว่า เหตุที่แม่ต้องย้ายมา คงเพราะว่าท่านคงทำใจไม่ค่อยได้กับเรื่องที่เกิดขึ้นมั้งครับ และในระยาเวลาที่ย้ายมาเมืองไทย ทุกสิ่งทุกอย่างก็ค่อนข้างเปลี่ยนไปมากเลย อ้อ อย่างพึ่งสงสัยนะครับ ว่าทำไมผมถึงพูดภาษาไทยได้ชัด แม่ผมเป็นคนไทยครับ ส่วนพ่อก็เป็นคงฮ่องกง ผมเลยได้เรียนภาษาไทยกับแม่ไปในตัวครับ  พวกเราได้ซื้อบ้านไม่ไกลจากโรงเรียนมากครับ เลยย้ายมาอยู่ที่นี่กันเลย

“แกร๊ก….”  ผมเปิดประตูเข้าไปในห้องของน้องชายแล้วพูดกับมันว่า

“ซัน   ลงไปกินข้าวได้แล้ว...”

“ผมไม่หิวอะคับ  พี่กินก่อนเลย”

“โอเคๆๆ รีบตามลงมานะ”  ผมปิดประตูของห้องน้อง แล้วลงมาหาแม่ซึ่งรออยู่ที่โต้ะอาหารนั้นแล้ว

            แต่ผมกลับเห็นแม่นั่งคุยโทรศัพท์ด้วยสีหน้าเคร่งเครียด และกำลังตอบตกลงอะไรซักอย่างกับคนที่แม่กำลังคุยอยู่

“ซิน  แม่ไปนะลูก แม่จะย้ายไปอยู่กับป้าที่ต่างจังหวัดนะ ลูกไม่ต้องเป็นห่วงแม่ ฝากดูแลน้องด้วยนะ  แม่รักซินนะ”  พอพูดจบแม่ก็วิ่งขึ้นไปบนบ้าน ผมยืนอึ้ง แม่จะหนีพวกเราไปงั้นหรอ?

ไม่นานนัก แม่ก็วิ่งลงมาพร้อมกระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ ดูเหมือนแม่จะเก็บกระเป๋านั้นไว้ตั้งนานแล้ว

“แม่จะไปไหนครับ ผมเป็นห่วงแม่นะ แล้วแม่จะไม่ลาซันหน่อยหรอ” ผมถามแม่ด้วยความรู้สึกเป็นห่วงแม่มากๆ

“แม่บอกเรื่องนี้กับซันตั้งแต่เมื่อคืนแล้วลูก ลูกไม่ต้องห่วงแม่นะ อยู่กับป้าๆพี่ๆน้องๆ แม่สบายดี  แม่รักลูกนะซิน แล้วแม่จะมาหาลูกบ่อยๆนะ”

“ครับ ผมก็รักแม่”  ผมพูดด้วยสีหน้าเศร้าๆ 

จากนั้นก็มีรถคันหรูมา    นั่นป้าของผมเอง  ผมค่อยสบายใจไปเปราะนึง

 ผมบอกลาแม่ด้วยสีหน้าเศร้าๆ และรอยยิ้มที่แม่ยิ้มให้ผม ผมจะจดจำตลอดไป…..

...................................

เริ่มเรื่องมาดราม่านิดนึง   55555555  

แต่ต่อจากนี้เรื่องจะเข้มข้นมากขึ้น จะมีคนต่างๆเข้ามาในชีวิตของซันกับซินอีกเยอะแยะมากมาย    ต้องลองติดตามกันนะ   ^^  

ฝากเรื่องนี้ด้วยนะ