คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : chapter 4 (50%)
เช้าวันเปิดเทอมของมหาลัยทุกคนลงมากินอาหารเช้ากันปกติด้วยอารมณ์ที่แตกต่างกันออกไป ผู้หญิงคนเดียวของโต๊ะออกอาการดี๊ด๊าสุดๆเพราะวันนี้จะเป็นวันที่ได้ไปมหาลัยครั้งแรกเตรียมรับการรับน้อง
“เป็นอะไรของลูกน่ะแพรว ยิ้มไม่หุบ”ชายวัยกลางคนผู้เป็นพ่อที่นั่งอยู่หัวโต๊ะเอ่ยปากถามลูกสาวที่น่าสงสัยว่าเป็นอะไร
“โอ่ป๊าดีใจหน่อยก็ไม่ได้เชอะ”
“มาชงมาเชอะ ไอลูกสาวคนนี้นี่ เออคชา กับเฟรม แล้วก็อะไรนะ...เอ้อ เจมส์ เรียนอะไรกันหรอ”
“บริหารครับปี3”
“อื้มมม คชาเรียนเหมือนเต๋าเลย”
“ของผมกับเจมส์บัญชีครับปี2”
“นี่ก็เหมือนแพรวเลยเหมือนกัน บังเอิญจังเลยเนอะ ฮะฮะฮ่า”หลังจากที่ได้รับรู้ความจริงข้อนี้สีหน้าของแต่ละคนก็เปลี่ยนไปโดยเฉพาะเฟรม!!
“นายยิ้มไร”แพรวที่สังเกตเห็นสีหน้าของชายผมตั้งที่นั่งตรงข้ามเธอถามขึ้น
“เปล๊า”
“ก็ต้องมีอะไรอยู่แล้วเหอะ”
“จะให้พูดจริงๆหรอ”ถามไม่ถามเปล่าคนผมตั้งส่งยิ้มกวนให้ผู้หญิงที่ผมตั้งไม่แพ้เค้าอีกด้วย
“อย่าเยอะได้ป่ะ”
“งั้นง่ายๆเลย แพรวาอ่ะ คณะเดียวกันป่ะ?”
“เฮ้ยย! แกคิดจะแย่ง...”การพยายามที่จะต่อยข้ามโต๊ะก็หยุดไว้ได้เพียงเท่านั้นเมื่อเหลือบหันไปเห็นสายตาของพ่อและพี่ชาย
“แย่งอะไรกันหรอ”ร่างสูงที่ไม่ยอมพูดตั้งแต่ลงมานั่งที่โต๊ะถามขึ้น ทำเอาคนอื่นๆตกใจไม่ใช่น้อย
“โหยย นึกว่าวันนี้พี่คชาจะไม่พูดซะแล้ว”คำพูดโก๊ะๆที่มาไม่ถูกจังหวะของเจมส์เพื่อนรักที่อยู่ใกล้ๆก็ทำเอาเฟรมขำไม่หยุดเลยทีเดียว
“ไม่มีอะไรหรอกก็แค่ฟะ”แล้วกำปั้นก็ได้ประทับปากของคนผมตั้งจนได้
“แพรว ทำไมนิสัยแบบนี้! พอเลยวันนี้ป๊าสั่งให้หยุดเรียน”
“แต่วันนี้เป็นวันแรก....”
“ไม่ต้องมาเถียง”คำสั่งของพ่อทำให้อารมณ์ของแพรวเดือดปุดๆยิ่งเห็นรอยยิ้มกวนตินของคนตรงข้ามแล้วด้วย ยิ่งขึ้นเข้าไปใหญ่ สุดท้ายก็ได้แต่เดินประชดตึงตังออกไป
“ไม่ไหวๆ ลูกคนนี้ไม่รู้ไปเอามาจากใคร แม่ก็ออกจะเรียบร้อยนะ ป๊ายิ่งเรียบร้อยเข้าไปใหญ่เลย”
“โหยยป๊าเนี่ยนะ ไม่จริงม้าง”เจอลูกชายผู้เหมือนพ่ออย่างกับแกะมาเถียงเข้าให้ ไปต่อไม่เป็นเลย
“อะไรว่ะ ป๊าออกจะเรียบร้อย แพรวน่ะสิไปเหมือนใครก็ไม่รู้ คชายังเรียบร้อยกว่าอีก เนอะ”
“ใช่เลยป๊า”ร่างสูงที่อยู่ทางขวามือรีบตอบรับในขณะที่ร่างบางทางซ้ายของคนหัวโต๊ะผู้ถูกเอ่ยถึงกลับไม่ตอบรับอะไรสักนิด
“แน่ะๆๆ พี่เต๋าอย่ามาพูดเอาใจพี่ชายผม ผมรู้นะว่าพี่ต้องการอะไรอ่ะ”บวกด้วยรอยยิ้มกรุ่มกริ่มเฉพาะตัว ยิ่งทำให้คำพูดนั้นส่อเข้าไปใหญ่(ไรเตอร์: เหมือนเวลาเฟรมเล่นมุกลามกอ่ะนะ 555+)
“ไปเรียนเหอะเฟรม ไปแล้วครับสวัสดีครับ”พี่ชายที่อยู่ในบทสนมนาเมื่อกี้นี้ขัดจังหวะและเดินนำลิ่วออกไป
“อ้าวกรรม คชารอด้วย ป๊าไปล่ะนะ”ว่าแล้วสว่างก็รีบวิ่งตามไป
“ไปเร็วมาเร็วจริงเจ้าคนนี้ เหมือนหลอดไฟเลยติดๆดับๆ”
“จริงครับจริง”เจมส์ตามน้ำเข้าไปด้วย
“อ้าว แล้วสองคนนี้ไม่ไปเรียนกันล่ะ”
“ยังครับ พอดีผมมีธุระบางอย่างที่ต้องทำ”เฟรมพูดพร้อมแสยะยิ้มอย่างมีแผน(ชั่ว)แต่อีกด้านนึง....
“คชา เฮ้ย รอเดี๋ยวดิ ใจคอจะเดินไปเรียนหรอไง”
“อืม”
“เอาจริงดิ รู้ป่าวมันไกลนะ”
“อืม”
“เดินไปไม่ไหวหรอก ยิ่งบอบบางแบบนายเนี่ย”
“อืม”
“ไม่มีอะไรจะตอบนอกจากอืมใช่ป่ะ”
“อืม”
“เคยมีใครบอกมั้ยว่าความหน้าเดียวของนายก็ทำให้คนคุยได้เป็นบ้าได้เหมือนกัน”
“อืม”
“เฮ้ออ ยอมๆๆ จะให้ฉันทำอะไรถึงจะยอมคุยด้วย บอกมาเลย”อยากบอกว่าคนร่างสูงนั้นหลงกลคนตัวเล็กเข้าเต็มเปา มันคือแผนของเค้าเอง
“แยกกัน”
“หา?”
“แยกกันไง นายก็ไปกับเพื่อนของนาย ฉันก็เป็นกับเพื่อนของฉัน โอเคป่ะ?”ทำไงได้ดันพูดไปแล้วหนิว่ายอม
“อืมๆก็ได้ ทีนี้จะพูดกับฉันได้ยัง”
“ได้แล้ว แต่ว่าฉันไปเองนะ”หลังจากส่งยิ้มโลกละลายให้ร่างสูงแล้วร่างบางก็วิ่งไปขึ้นพี่วินแถวนั้นทันที แต่ร่างสูงที่ถูกปล่อยแถวไว้กับอารมณ์ไม่พอใจอย่างประหลาด คชาควรจะเกาะเอวเค้าคนเดียวสิ เหมือนแต่ก่อนไง..........
..................สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง
“อ่ะได้แล้วไอติมสตรอเบอรี่ของตัวเล็กแล้วก็ช็อคโกแลตของตัวโต”
“ขอบคุณครับ”ตัวโตรับมาแล้วขอบคุณในขณะที่ตัวเล็กไม่สนใจอะไรทั้งสิ้น จัดการอยู่แต่กับไอติมตรงหน้า
“มาซื้อลุงทุกวันเลย วันนี้ลุงแถมให้ล่ะกันนะตัวเล็ก”พร้อมกับยื่นให้อีกแท่ง
“ขอบคุณครับ”ตัวเล็กยิ้มสดใสก่อนจะรับไอติมมาพอใจ
“อย่างนี้คชาก็มือไม่ว่างสิ แล้วจะขี่จักรยานยังไงล่ะ”ตัวโตถามขึ้นอย่างสงสัยเพราะว่าไอติมของเค้านั้นถูกจัดการเรียบร้อยไปแล้ว
“ไม่เห็นจะยากเลย คชาก็ซ้อนเต๋าไปสิ ง่ายนิดเดียวเอง^^ ”เจ้าตัวเล็กพูดอ้อนๆพร้อมท่ารอซ้อนเต็มที่ทำให้ตัวโตได้แต่ขำแต่ก็ให้ซ้อนจนได้
“ถ้าจะซ้อนทุกวันแบบนี้ล่ะก็คราวหลังซ้อนเต๋าออกจากบ้านเลยง่ายกว่านะ จะได้ไม่ต้องให้เฟรมมาตามเก็บ”ตัวโตหันมาคุยกับตัวเล็กที่กำลังสนใจแต่ไอติม
“ฮ่าฮ่าฮ่าอื้ม คชาก็ว่างั้นแหละ”แล้วหันไปสนใจไอติมต่อ
“โอ่ คชาสนใจไอติมมากกว่าเต๋าอ่ะ”
“ก็ใช่สิ ก็ไอติมน่ะของโปรดคชานี่นา^^”
“งั้นคชาเดินกลับบ้านเองเลย เชอะ ลงไปเลย”
“อ้าว แล้วคชาจะกลับยังไงอะ คชาซ้อนแต่เต๋าคนเดียวนะ”
“ไม่รู้ล่ะ ไปเอาจักรยานกลับมาไง แต่ป่านนี้เฟรมคงขี่กลับไปแล้วล่ะ คชาคงต้องเดินเอาเองแล้วล่ะ”ตัวโตจอดรถหวังจะให้เจ้าตัวเล็กอ้อนเฉยๆ แค่แหย่เล่นๆ แต่ตัวเล็กกลับเห็นเป็นจริงเป็นจัง
“ได้! เต๋ารอดูเลย คชาจะถึงบ้านให้ได้ก่อนเต๋า!”พูดเสร็จตัวเล็กก็เริ่มออกวิ่ง แต่แล้ว...
“ปี้นน ปี้นนน เอี๊ยดด”
เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ผ่านไปนานเป็นสิบ แต่สำหรับตัวโตแล้วเหมือนผ่านไปแค่ชั่วข้ามคืนไม่เคยเลยสักครั้งที่เค้าขี่จักรยานหรือกินไอติมแล้วจะไม่คิดถึงตัวเล็ก ถ้าคิดถึงแล้วเจ็บปวดก็เลิกทำเลยดีกว่า หลังจากนั้นตัวโตก็ไม่เคยเจอตัวเล็กอีกเลย ถามป๊าม๊าก็ได้เพียงคำตอบเดียวว่า
“เพื่อนของเต๋าน่ะ...เค้าตายไปแล้วลูก”
นี่50%นะ อัพมาให้หายคิดถึงกันก่อน ตอนนี้ไรเตอร์ใหม่พยายามปรับตัวเข้ากับเรื่องนี้อยู่
เม้นแนะนำ+ด่ากันได้เต็มที่เลยนะคะ แต่ชมก็ดีนะเออ5555
ไว้มาข้ามเวลาหารัก(?)กับตัวเล็กตัวโตต่อค่ะ
ความคิดเห็น