หักเล่ห์นายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่ 4 เหตุผลและความลับ

ตอนที่ 4 เหตุผลและความลับ รีสอร์ทของปกฉัตรเป็นโรงแรมที่เหมาะแก่การพักผ่อนอย่างมากด้วยความพิถีพิถันในการออกแบบด้วยสไตล์เมดิเตอร์เรเนียน ตัวโรงแรมและของตกแต่งสไตล์ผสมผันผสาน ที่นั่งพักผ่อนสำหรับการทำสปา ลานน้ำพุ สระว่ายน้ำขนาดใหญ่ห้องพักมีระเบียงให้ชมวิวทะเลได้แบบพาโนรามา 180 องศา พร้อมทั่งลานเลี้ยงริมทะเล เหมาะสำหรับคู่รักและครอบครัวที่ต้องการพักผ่อน ท่ามกลางบรรยากาศที่สวยงามของท้องฟ้า ทะเล สายลม ได้ใกล้ชิดพร้อมชื่นชมทัศนียภาพทั้งภายในตัวรีสอร์ทและวิวอันสวยงามของท้องทะเลได้ทั้งยามรุ่งอรุณและยามอาทิตย์อัสดง และพิเศษสุดๆคือห้องชั้นบนสุดที่มีดาดฟ้าส่วนตัวชมทัศนียภาพแบบไม่จำกัดขอบเขต 360 ที่จะทำให้เห็นแสงสีของตัวเมืองและดวงดาวระยิบระยับบนท้องฟ้าได้อย่างชัดเจนเพราะ มันเป็นห้องส่วนตัวของเค้าที่จัดสร้างขึ้นมาเฉพาะเขา การที่ยัยผู้หญิงตัวแสบอย่างแพรวาจอมเปิ่นจอมป่วนมาขอพักผ่อนที่โรงแรมของเขา มันต้องมีลับลมคมในแน่ๆเพราะการผู้หญิงอย่างแพรวามาขอความช่วยเหลือจากของก็มักจะมีปัญหาใดปัญหาหนึ่งซ่อนเพราะแพวาเป็นคนที่มักจะคิดว่าสามารถจัดการด้วยตัวคนเดียวและเก็บความทุกข์เอาไว้จนกระทักสุดหนทางจึงจะมาขอความช่วยเหลือจากเขาปัญหาอยู่เสมอครั้งที่แล้วก็คงจะเป็นเมื่อเธอจนมุมจริงๆอาจเป็นเพราะแพววาสูญน์เสียผู้เป็นแม่ไปตั่งแต่เด็กทำให้เธอขาดที่พึ่งพิง ลุงฉัตรชัยผู้เป็นพ่อมักจะมีงานยุ่งอยู่เสมอเขาจึงเป็นเสมือนที่พึ่งพาสุดท้ายของเธอ และลองมาคิดๆอีกไม่กี่เดือนข้างหน้าเขามีแผนที่จะแต่งงานกับคนรักที่คบหากันมาหลายปีนับตั่งแต่เขาเรียนมหาลัยปีแรกเธอคือผู้หญิงที่นิสัยและบุคลิกต่างกับแพรวาอย่างสิ้นเชิง สุพิชญา รณาวรรณ เป็นผู้หญิงที่สุภาพ น่ารักเป็นกุลสตรี เก่งงานบ้านงานเรือน เป็นคนใจเย็น และยังลูกสาวเพียงคนเดียวของนักธุรกิจหญิง เครื่องประดับชื่อดัง วรรณา รณาวรรณ ที่เป็นคู่ค้าคนสำคัญของเขาอีกด้วยและ ทั่งคู่ได้หมั่นกันเมื่อ 2 ปีที่แล้วและคบหากันรวมๆแล้วก็ 8 ปีพอดี หลังจากที่ แพรวาออกไปผจญภัยสู่โลกกว่าง นั้นคือช่วงเวลาที่เขาก็ต้องสร้างครอบครัวของตัวเองแล้ว เพราะคำว่าครอบครัวคือสิ่งที่เขาโหยหามาตลอด การใช้ชีวิตอยู่กับคนรักอย่างมีความสุข การที่พ่อ แม่ลูก อยู่กันพร้อมหน้าพร้อมตาในครอบครัวแต่เพียบพร้อมและแสนสุข นั้นคือสิ่งที่เขาขาดหายไปในวัยเด็ก หากเขามีลูกเขาก็อยากจะให้ลูกได้ในสิ่งที่พ่อคนนึงสามารถให้ลูกของเขาได้ และนับจากนั้นเขาก็คงไม่ได้มีเวลาว่างมานั่งฟังปัญหารึให้คำปรึกษาแก่ แพรวาอีกแล้วนี่ก็คงเป็นครั้งสุดท้าย ‘นี่เราคงจะเป็นห่วงแพรวามากไปละมั่งเพราะยังๆ อายุก็ปาเข้าไป 23 แล้วไม่ใช้เด็กที่ต้องให้พ่อแม่คอยดูแลอีกต่อไปแล้ว แบบนั้นคงเอาตัวรอดในสังคมใหญ่ๆได้ไม่ยากหรอกมั่งบางครั้งเขาก็ลืมคิดไปว่าแพรวานั้นเป็นผู้หญิง การที่ผู้หญิงคนนึงต้องไปใช้ชีวิตด้วยตัวคนเดียวก็อาจต้องลำบากบ้างเป็นธรรมดา’ “เป็นผู้ใหญ่งั้นเหรอ ทำไมในสายตาเราแพรวาก็ยังคงเป็นเด็กแสบคนนึงละน่า” หลังจากที่เสร็จจากงานและเหนื่อยมาทั่งวันชายหนุ่มจึงรีบขึ้นห้องพักเพื่ออาบน้ำทำธุรส่วนตัวและทำอาหารเพราะ คืนนี้เขามีนัดดินเนอร์กับสุพิชญา คู่หมั่นของเขาซึ่งเขาอยากจะให้สุพิชญาเป็นคนแรกและคนเดียวที่มาดินเนอร์ที่ห้องส่วนตัวของเขา ดื่มด่ำกับอาหารรสเลิศที่เขาตั่งใจทำเองกับมือ ท่ามกลางแสงเทียนแสงไฟและแสงดาวพร้อมทั่งจิบเครื่องดื่มเย็นๆไปพร้อมกับการชมวิวทิวทัดจากมุมสูงมองมายังแสงไฟระยิบระยับยามค่ำคืนของตัวเมือง พร้อมทั่งดวงดาวนับร้อยนับพันที่จะหายเป็นพยายามรักในการขอเธอแต่งงาน ดังนั้นงานนี้เค้าอยากจะให้สมบูรณ์แบบที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้ เหลือเวลาอีก 3 ชั่วโมงก่อนถึงนัด ปกฉัตรได้ใช้เวลาไปกับการอาบน้ำและเลือกชุดหรูๆที่ดีที่สุดซักตัว หลังจากมองผ่านกระจกปกฉัตรรู้ได้ทันทีเลยว่า เขาเป็นคนที่สูงใหญ่ กล้ามเป็นมัดหน้าตาหล่อเหลาคมคายดั่งโดงคิ้วคม เรือนผมสีดำน้ำตาลหยักศกกลมกลื่นกับคล้ำแทนและในตาสีเขียมเข้มที่ลุงฉัตรชัยบอกว่านี่คือ สิ่งเดียวที่เขาได้รับจากผู้เป็นแม่ โดยรวมดูเป็นหนุ่มเข้มล้ำปึกกันเลยทีเดียว แต่มีสิ่งหนึ่งที่เขาไม่เคยลืมคือ แผลเป็นตรงกลางหน้าท้องกรีดเป็นแผลยาวที่เขาได้รับจากโจรเรียกค่าไถ่ที่พยายามลักพาตัวแพรวาโชคดีที่เขาเข้ามาช่วยไว้ได้แต่พลาดท่าโดนโจรจ่วงแทงด้วยมีดปลายแหลม โดยความตกใจเขารีบซ่อมโจรจนสลบและจับมามันเอาไว้ และมารู้ตัวอีกทีเขาก็เป็นลมไปเพราะเสียเลือดมาก และเลือดของเขาเป็นเลือดกรุ๊ปที่หายากมากโชคดีที่มีคนบริจาคเลือดทันเวลา ตื่นมาอีกที่ก็เจอ แพรวาร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ข้างๆเขา เธอกลัวว่าเขาจะจากเธอไปอีกคน นั้นคือตอนที่เขาเห็นแพรวาร้องไห้เป็นครั้งแรก “น่าคิดถึงจัง สมัยนั้นยังเป็นเด็กสาวตัวน้อยๆอยู่เลยแท้ๆแต่ตอนนี้กลายเป็นสาวหมั่นแก่นแก้วไปซะแล้ว”ชายหนุ่มได้แต่คิดถึงความหลังเก่า วันนี้เขาคิดจะใส่ชุดสูทสีดำ เทคไทสีดำ ร้องเท้าหนังสีน้ำตาลที่เค้าเพิ่งซื้อมาเพื่องานนี้โดยเฉพาะ ขณะที่เขากำลังจะใส่เสื้อผ้า มีเสียงบางอย่างดังมาจากตู้เสื้อผ้า “ตึง” แม้จะเป็นเสียงแค่แผ่วเบา แต่นี้คือห้องของเขาดังนั้นเขาจึงรู้ได้ทันทีว่ามันคือผิดปกติที่เกิดขึ้น “ฮะชิ” เสียงแปลกก็ดังขึ้นอีกครั้ง จู่คิ้วของปกฉัตรก็ขมวดเข้าหากนทันทีและได้แต่ภาวนา ว่ามันคงไม่ใช้อย่างที่เขาคิด คิดได้ดังนั้นปกฉัตรจึงลองเปิดตู้เสื้อผ้าใบใหญ่ดูว่ามีสิ่งผิดปกติอะไรอยู่รึไม่ และแล้วความโชคร้ายก็เป็นไปตามคาด เพราะสิ่งที่เขาเห็นในตู้เส้อผ้าคือ แพรวา แอบมาซ่อนอยู่ในนั้นนั่นเอง “สวัสดีตอนดึกค่.....”ปกฉัตรเป็นดังนั้นไม่รอช้าจึงรีบปิดตู้เสื้อผ้าอย่างแรงและรีบความไม้นวดแป้งที่รีบหยุบมาจากห้องครัวในห้องของเขา “คุณอา ทำบ้าอะไรน่ะ เปิดเดี๋ยวนี้นะ”แพรวาได้แต่ส่งเสียอู้อี่อยู่ในตู้ “ชั้นต่างหากละที่ต้องถามเธอ ว่าเธอเข้ามาอยู่ในนั้นได้ยังไงและที่สำคัญ นี้มันห้องส่วนตัวของชั้น ชั้นไม่อณุญาติให้ใครเข้ามา พนักงานโรงแรมไม่บอกเธอเหรอว่าชั้นเป็นสุดเป็นห้องส่วนตัวไม่ได้มีไว้ให้เช่าพัก”ชายหนุ่มมรีบสวนไปทันควัน “ก็พนักงานเค้าเห็นแพรวมากับอาแล้วก็แพรวอยากได้ห้องที่ดีที่สุดนี่น่า อาบอกเองไม่ใช่เหรอว่าเลือกห้องไหนก็ได้ ฟรีทุกอย่าง”หล่อนพูดอู่อี้อยู่ผ่ายในตู้ “ชั้นบอกเธอก็รอบแล้วว่าชั้นไม่ได้แก่ถึงขนาดให้เรียกอา และที่สำคัญนี่มันห้องชั้นนะเธอเข้ามาทำไม”ปกฉัตรก็ยังคงไม่เข้าใจอยู่ดีกว่าจู่ๆยัยตัวแสบมาห้องเขาทำไม “แพรวเรียกจนติดปากแล้วค่ะคุณอา ก็แพรวอยากได้ห้องนี้อะ คุณอ่าก็ย้ายไปนอนห้องอื่นซิค่ะ มันจะไปยากอะไร”หล่อนตอบด้วยความซื่อพูดเหมือนง่าย “นี่เธอจะบ้ารึไงออกไปได้แล้ว”ปกฉัตรได้แต่อ้อนวอน “อาปิดอยู่ แล้วแพรวจะออกไงละ”ปกฉัตรเองก็ลืมไป “อ่าแพรวาออกมาได้แล้ว”ปกฉัตรจึงรีบเปิดตู้ออกมาแพรวจึงรีบออกจากตู้เสื้อผ้า แต่ทว่า ตะคริวกลับจับขาเธอซะแล้ว “เดี๋ยวค่ะ เอ่อ ตะคริวมาจับน่ะคุณอา แพรวออกเองไม่ได้” “แล้วไครใช้ให้เธอเล่นบ้าบอไปแอบในตู้สื้อผ้าละ เธอไม่ใช้เด็กแล้วนะแพรว” “คุณอานี่ ไม่มีอารมณ์ขันเอาซะเลย เชอะ คุณอายังก็เถอะแพรวขยับขาไม่ได้คุณอาช่วยอุ้มแพรวออกไปหน่อยได้มั้ยค่ะ”หล่อนพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูยั่วยวนมาก “เข้าออกก็ออกเองซิ ถ้าไม่ออกก็อยู่ในนั้นแหละ”ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะพยายามปิดตู้เสื้อผ้าอีกครั้ง “คุณอาค่ะ ยอมแล้วๆแพรวขอร้องพาแพรวออกไปเถอะค่ะ”ในที่สุดเธอก็ยอมเลิกพูดจายียวนกวนประสาท “วันนี้อามีเรื่องสำคัญแพรว ค่อยมาขอใช้วันหลังละกัน วันนี้ไม่ว่างถือว่าเป็นคำขอร้องจากพี่ชายช่วยออกไป ให้ไกลจากห้องนี้ซะ”ปกฉัตรเริ่มจริงจังขึ้นมาบ้าง “แพรวได้ยินที่อาพูดคนเดียวหมดแล้ว จะขอแต่งงานจะไหวเหรอค่ะแหม่ๆผู้หญิงโชคร้ายคนนั้นคือไครกันน่า” “อย่างน้อยผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ใช้ผู้หญิงแบบแพรวก็แล้วกัน” “โหยๆแรกนะเนี้ย แต่ยังไงก็ขอแสดงความยินดีด้วยนะค่ะคุณอาที่คุณอาคิดจะมีครอบครัวกับเขาซะที” ‘แต่งงานอะไรทำไมเราไม่รู้มาก่อนเลย’ “ผู้หญิงคนนั้นคงเป็นคนที่โชคดีที่สุดในสามโลกแน่เลย เอางี้นะให้แพรวช่วยเถอนะอย่างน้อยๆ2 ก็ดีกว่า1หัว เชื่อเถอะแพรวช่วยอาได้” ‘คณอาทำไมไม่ยอมบอกอะไรแพรวบ้างเลยละ เรื่องสำคัญแบบนี้ทำไมเขาถึงไม่บอกว่า คงคิดว่าเราเป็นตัววุ่นวายที่จะทำให้ทุกอย่างเสียไปหมดซินะ’ “พอเลย เธอมาช่วยแต่ละที มีแต่ซวย”ปกฉัตรอยากตัดปัญหาเลยรีบพูดออกไปโดยไม่คิด “ก็คงจะใช้แพรวมันตัวซวย แพรวทำอะไรมันก็มีแต่เรื่องแย่ๆเกิดขึ้นตลอด แพรวขอโทษ”น้ำเสียงของหล่อนดูต่างไปจากเดิมและเขาเองก็รู้สึกผิดที่พูดแรงไป “แพรวครั้งนี้มันสำคัญกับชีวิตพี่มากนะ แพรวคิดดีแล้วเหรอที่จะช่วย”ปกฉัตรถามด้วยน้ำเสียงจริงจัง “ครั้งนี้จะไม่พลาดแน่ๆวางใจได้เลยค่ะคุณอาให้ช่วยเถอะค่ะให้แพรวได้ทำอะไรเพื่ออาซักครั้งเถอะค่ะแพรวรบกวนคุณอามามากแล้ว แต่ก่อนหน้านั้นช่วยอุ้มแพรวออกไปทีได้มั้ยค่ะ”ถึงแม้จะผ่านมาซักพักแล้วแต่ตะคริวก็ยังไม่หายอยู่ดี ชายหนุ่มจึงได้ใช้สองมือของเขาโอบอุ้มช้อยตัวหญิงสาวออกจากตู้เสื้อผ้าด้วยที่มือทั่งสองข้างของแพรวว่าก็โอบคล้องคอเขาอยู่ แต่ถึงกระนั้นชายหนุ่มจึงรู้ได้ทันทีว่าเขาดันไปแตะเนื้อต้องตัวหญิงสาว และเพลอไปเตะเข้ากับน่าอกของแพรวว่าเข้าอย่างจัง ‘เล็กจังแพรวช่างน่าสงสารอะไรอย่างนี่ถึงแม้ตัวเธอจะโตขึ้นแต่สิ่งที่ไม่ได้โตขึ้นตามตัวคือน่าอกของเธอนั้นเอง’ชายหนุ่มคิดอยู่ในใจแต่สิ่งที่แต่งออกมาคือสีน่าที่กำลังยิ้มเยะกลั้นขำอยู่นั้นเอง “ว้าย...คุณอาแตะอั๋งแพรว”แพรวเมื่อรู้ตัวว่าตัวเองเพลอโดนล้วงเกินหล่อนจึงดิ้นไปดิ้นมาในวงแขนของปกฉัตรแต่มือทั่งสองขางก็ยังคงกอดคอเขาไว้แน่น “แพรวหยุดดิ้นได้แล้วมันหนักนะเดี๋ยวก็ยืนทิ้งซะเลยนี่และที่สำคัญ อาไม่เกิดอารมณ์กับ ไม้...หุหุหุ”ชายหนุ่มได้แต่พยายามหยุดยั้งคำพูดเอาไว้โดยปล่อยให้แพรวาคิดไปต่างๆนาๆ “คุณอา ไม้กระดานงั้นเหรอ นี่แน่”หญิงสาวจึงใช้มือโอบคอเข้าไว้ดึงตัวชายหนุ่มลงมาและใช้ปากกัดเข้าที่ซอกคอของปกฉัตร “แพรวๆ เจ็บๆพอแล้วๆยอมแล้ว”ชายหนุ่มจึงรีบพาหญิงสาวไปว่างในที่โซฟาที่ห้องนั่งเล่นของเขา “เป็นหมาบ้ารึไงเนี้ยแพรว มันเจ็บนะ” “ก็คุณอาถือวิสาสะพูดจาไม่ให้เกียรติแพรวก่อนนิน่าแตะอั๋งแพรว และที่สำคัญคุณอายังดุว่าแพรวเป็นตัวซวยอีก”หญิงสาวได้แต่โวยวายไม่หยุดต่อไป “คุณอาค่ะ ยังไงแพรวก็ยังโกธรที่อา ว่าแพรวเป็นตัวซวยอยู่ดีนั้นละค่ะ เตรียมตัวเตรียมใจไว้เลย”จากใบหน้าที่ดูเศร้าเมื่อไม่กี่นาทีก่อนตอนนี้กลายเป็นใบหน้าแสะยอ้มที่มุมปากสงสายตาอาตมายังเขาแล้วเพราะแพรวาได้หญิงบางสิ่งบางอย่างออกมาจากกางเกงของเธอ “เดี๋ยวนะแพรวอย่าบอกนะ” “คะใช้แล้ว เครื่องช็อตไฟฟ้า ที่คุณอาซื้อให้แพรวป้องกันตัวยังไงละค่ะคุณอาบอกเองใช้มั้ยค่ะว่าให้พกติดตัวใว้เสมอไว้ป้องกันตัว”หญิงสาวพูดในที่สิ่งเขาก่อนพร่ำบอกในสมัยก่อน “มันอันตรายไม่นะแพรวไม่เล่นนะมันเจ็บ จ๊ากกกกกกกกกกกกกกกก”แพรวาไม่รอช้าเลยเปิดเครื่องช็อตจี้เข้าไปที่ท้องปกฉัตรเข้าอย่างจัง จากนั้นก็มีเสียงช็อตตามาอีกหลายหนกว่าและเขาเพิ่งรู้สึกตัวว่าเขาในตอนนี้มีแค่ผ้าขนหนูผืนเดียว และบัดนี้มันก็ดันร่วงหล่นไปกองกับพื้นซะแล้ว แพรวาถึงกับตาค้างกับสิ่งที่ได้เห็น และจากนั้นก็ตามด้วยเสียงกริ๊ดแสบแก้วหูของแพรวาตามมา และบังเอิญที่เครื่องช็อตดันไปโดนที่...พอดี “อู้ยจุก”ตามด้วยสีหน้าที่เขียวกำของปกฉัตรและชายหนุ่มก็นอนลงไปกองกับพื้น “คุณอาแพรวไม่ได้ตั่งใจจะให้เป็นอย่างนี้ แพรวขอโทษจริงๆ”ดังนั้นแพรวาของรีบหยิบผ้าขนหนูเจ้ากรรมมาปิดลวงๆไว้ที่...ของปกฉัตรเพื่อไม่ให้มันอุจาดตา ‘ซวยแล้วเราจะใช้การได้มั้ยละทีนี้’แพรวาพูดด้วยดูห่วงใยแต่ใบหน้าก็ยังคงแดงก่ำที่ตกใจกับสิ่งที่บังเอิญเห็นไปเมื่อซักครู่ “วันหลังก็ช่วยคิดก่อนพูดด้วยนะค่ะคุณอา” “นี่เธอเพิ่งมาอายรึไง มันผิดตั่งแต่เธอบอกให้ชั้นอุ้มเธอแบ้ว โอ๊ยๆ”ปกฉัตรได้แต่ร้องควรญครางด้วยความเจ็บปวด “ก็คุณอาแกล้งแพรวก่อนนี้” “เอาเป็นว่ารอบนี้เราก็เจ๊าๆกันไปเถอะยังไงมันก็อาจผิดกันทั่งคู่นั้นแหละ แต่แพรวขอโทษจริงๆนะคุณอา” จากนั้นด้วยความโกธรและตกใจแพรวาจึงไม่ได้สังเกตุเห็น รอยแผลเป็นที่หน้าท้องของปกฉัตร ‘แผลนั้นมัน แผลตอนที่อาคุณเข้ามาช่วยเราไว้นี่น่า’ความรู้สึกตกใจและอายจากเมื่อกี่บัดนี้กลับแปลเปลี่ยนเป็นความรู้สึกผิดซะแล้ว ‘เขาเจ็บตัวเพราะเรามากี่ครั้งกันแล้วนะ’ตอนนี้เธอทำได้แค่ยิ้มแห้งๆส่งไปที่ปกฉัตร ‘อีกไม่กี่เดือนเค้าก็จะมีครอบครัวเป็นของตังเองและเรา คงเป็นได้แค่คนนอกซินะ แล้วทำไม ทำไมเราถึงรู้สึกแน่นน่าอกรู้สึกไม่สบายอย่างนี้นะ’ความรู้สึกนี้มันคืออะไรกันแน่แต่แพรวาก็ทำได้แค่เก็บความรู้สึกนี้ไว้ ภายในใจของตัวเองต่อไป .................................................................................................