หักเล่ห์นายเย็นชา

ลำดับตอนที่ #2 : บทที่ 2 เข็ดขัดสั้น

บทที่ 2 เข็ดขัดสั้น

ไม่นานเกินไปที่จะรอเมื่อเครื่องบินเทียบท่าอากาศยานชายหนุ่มรีบเก็บสัมภาระวิ่งผ่านผู้คนไปคนแล้วคนเล่าจะถึงลานจอดรถหน้าสนามบิน

“ปกฉัตรฉันไม่ใช่คนเขารถนะเฮ้ย”เป็นเต็มหนึ่งที่จอดรถดักรอเขาอยู่

“เออไว้ขึ้นโบนัคพิเศษให้ละกัน”ชายหนุ่มยิ้มเจื่อนๆแฝงไว้ด้วยความเครียดเล็กน้อย

“ฉันมีเงินมากมายอยู่แล้วรีบขึ้นรถซะเถอะ”เต็มหนึ่งไม่มัวรีรอเวลาเพราะเดี๋ยวจะไม่เป็นไปตามแผนที่วางไว้ลับหลังชายหนุ่ม

“งั้นเราไปกันเถอะ”

“เข้าเรื่องเลยแล้วกัน เรื่องมันเป็นมายังไงกันแน่ทำไมแกถึงเจอตัวแพรวา ทำไมเธอถึงแต่งงาน แล้วแต่งกับใคร ทำไมฉันไม่เคยรู้อะไรเลย”

“โอ้ย นี่ก็ถามจังนะ เอาทีละคำถามละกัน แพรวาเรียนจบแล้ว เพิ่งจะบินกลับมาเมื่อ 3 วันก่อน

ส่วนแต่งงานกับไครอะไรยังไงนี่แกไม่รู้เลยรึไง ฮะ”

“ถ้าฉันรู้แล้วฉันจะถามแกมั้ยละไอ้หนึ่ง”

“ หนังสือพิมพ์ออกจะลงข่าวใหญ่โต แกไม่เคยแหกตาดูเลยรึไง”

เต็งหนึ่งได้เตรียมหนังสือพิมพ์ที่เขาแอบทำไว้เพื่อหลอกตาให้ชายหนุ่มอ่าน เพราะเขารู้มาว่าตลอดหนึ่งเดือนที่ผ่านมาปกฉัตรแถบจะไม่รู้ข่าวสารของโลกภายนอกเลย

“เอาไปอ่านเอง ที่ฉันรู้ก็มีแค่นี้แหละ”เต็งหนึ่งรีบหยิบหนังสือให้ปกฉัตรอ่าน

‘กสิกิตน์ทายาทนักงานเมืองดังแต่งงานสายฟ้าแลบ สาวปริศนาจบนอกลูกสาวอดีต ส.ส ชลบุรี ฉัตรชัย เจตสภัทน์’

ชื่อของผู้มีพระคุณที่วรรคสุดท้ายของหนังสือพิมพ์ทำให้เขารู้ได้ทันทีว่า สาวปริศนาคนนั้นคือใคร

“ทำไมต้องนักการเมืองด้วยนะ”ใบหน้าของชายหนุ่มเริ่มตึงเครียดขึ้นมาทันทีเพราะแค่ได้ยินชื่อว่า นักการเมืองมันก็ไม่มีอะไรน่าไว้ใจอีกต่อไปแล้ว

นี่เราควรที่จะทำยังไงดีผู้ชายคนนี้จะจริงใจกับแพรวาจริงงั้นเหรอ

ส่วนด้านเต็มหนึ่งผ่ายในใจของเขาตอนนี้เริ่มหวั่นๆเมื่อเห็นใบหน้าคร่ำเครียดของปกฉัตร

แต่ก็อดหัวเราะในใจไม่ได้ที่นานๆที่จะเห็นใบหน้าอันสิ้นหวังของประธานโรงแรมยักษ์ใหญ่ที่ผู้เย็นชาแต่ต้องมานั่งทำหน้าหดหู่เหมือนคนสิ้นเนื้อประดาตัว

‘หมดสภาพเลยเพื่อนเรา ฉันเสียใจจริงๆแต่มันจำเป็นสำหรับนายนะ’

“ฉันจะพักนอกตัวเมืองนายส่งฉันแค่นี้แหละ”เมื่อรถขับมาแถวชานเมือง

“อ้าวนี่แกยังไม่คิดจะกลับมาทำงานเหรอไงทำกับแบบนี้ละ”เต็มหนึ่งรับรู้ได้ทันทีว่างานหนักก็จะยังคงกองอยู่ที่เขาอีกต่อไปจากตอนแรกที่แอบสะใจตอนนี้กลับเศร้าแทนซะแล้ว
“ฉันพักร้อน บอกไปแล้วนี่น่า”ปกฉัตรมองใบหน้าของเต็มหนึ่งที่ตอนแรกหน้าบานเป็นกระด้งตอนนี้กลับหดเหลือนิดเดียวซะแล้ว

หลังจากเดินทางมาหลายชั่วโมงชายหนุ่มได้เลือกที่จะพักในโรงแรมแถวชานเมืองชลบุรีซึ่งเป็นเครือข่ายย่อยที่เขาเป็นเจ้าของเหตุที่เขายังไม่เขาไปที่โรงแรมใหญ่เพราะเขายังไม่อยากที่จะเคลียภาระงานต่างๆที่เขาทิ้งไว้ให้เต็มหนึ่งจัดการ ‘ให้มันจัดการซะบ้าง’

“ทำไมเราเหมือนมีลางสังหรณ์ไม่ดีเกี่ยวกับงานแต่งครั้งนี้กันนะ”

ไปสืบดูหน่อยดีกว่า ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบโทรศัพท์หาเพื่อนอีกคนของเขา

“ฮัลโหล ว่าไงครับบริการสืบเสาะเจาะเรื่องชาวบ้านมีอะไรให้รับใช้เหรอครับ คุณปกฉัตร”

“ไม่ต้องมาเล่นลิ้นเลยนะสายชล ฉันอยากให้นายสืบประวัติของกสิกิตน์ ที่กำลังจะแต่งงานกับหลานสาวฉันหน่อยได้มั้ย”สายชลก็เป็นเพื่อนอีกคนหนึ่งที่เรียนมาด้วยกันแต่เขากลับเลือกที่จะมาสาย ITและตอนนี้ก็กลายมาเป็นหัวหน้างานฝ่ายITของโรงแรมเขา

“อ้าวปกฉัตรหลานสาวนายจะแต่งงานงั้นเหรอทำไมฉันไม่เห็นรู้เรื่องอะไรเลย แล้วก็นะเธอรัก..”

“นี่นายก็ตกข่าวงั้นเหรอ ฉันเองก็เพิ่งจะรู้เรื่องนี่เมื่อวานนี้เอง”

“ตกข่าวอะไร เจ้าพ่อITอย่างฉันเนี่ยนะตกข่าวจะบ้ารึไงสงสัยนายคงเมาแดดแน่ๆไปอยู่กลางทะเลเป็นเดือนๆแบบนั้นสงสัยต้องไปเช็คประสาทซักหน่อยแล้ว”สายชลกระเซ้าแหย่อารมณ์ปกฉัตรเล็กน้อยเนื่องจากไม่เจอกันมานาน

“ไอ้นี้ ฉันขอความช่วยเหลือจากแกนะไม่ได้ให้แกมาด่าฉัน”ชายหนุ่มเริ่มโวยขึ้นมาบ้าง

“ได้ๆงั้นฉันจะแอบเจาะทะเบียนราษฎร์มาดูเลยละกัน”

“เจาะฐานข้อมูลของรัฐมันผิดกฎหมายไม่ใช่รึไงสายชล”

“แหม๋ๆ แค่นิดหน่อยคงไม่เป็นอะไรมั้ง กฎหมาย น่ะทำอะไรคนอย่างฉันไม่ได้หรอกโว้ย”

“ร้ายเหลือเกินนะแกระวังเถอะ”ชายหนุ่มเตือนเพื่อนของเขาเพราะกลัวว่าสายชลอาจหลงระเริงในฝีมือตัวเองมากจนเกินไปจนอาจทำพลาด

“ถ้าไม่เก่งจริงฉันคงอยู่มาจนถึงป่านนี้หรอก งั้นฉันจะไม่สืบเรื่องให้แก”

“ได้งั้นฉันจะหักเงินเดือนและโบนัสสิ้นปีนี้ด้วย”ชายหนุ่มยื่นคำขาด

“ฉันขอโทษ คุณปกฉัตรผมยอมแล้วครับ อย่ารังแกเพื่อนผู้น้อยคนนี้เลย”

“อ่าได้ละ กสิกิตน์ ปัญญาชน ไม่มีคนชื่อนี้อยู่นะ แล้วก็ไม่เห็นจะมีข่าวแต่งงานใหญ่ๆอะไรเลย”สายชลได้สืบจากข้อมูลดูแล้วก็ไม่เห็นมีอะไรเลย

“งั้นก็หมายความว่า”

“นายโดนต้มจนเปื่อยเลยยังละ”

“นายแน่ใจนะสายชล”

“นายจะเชื่อรึไม่มันก็เรื่องของนายฉันทำตามหน้าที่ฉันแล้วขอให้สนุกนะครับคุณปกฉัตร”

“เอาเป็นว่าหมดธุระของฉันแล้วนะ แค่นี่แหละ เอ่อ อย่าลืมเพิ่มโบนัสปลายปีให้ด้วยไปละ”

และแล้วก็ตัดสัญญาณไปก่อนที่จะโดนยิงคำถามไปมากกกว่านี้

“แพรวาอย่างน้อยเธอก็ไม่ได้แต่งงานจริงๆ” ราวกับภูเขาใหญ่ได้ทะลายหายไปจากอกของเขาทำให้ใจชื้นขึ้นมานิดหน่อย

“ไหนๆก็อุส่าคิดแผนกันมาพี่ก็จะยอมเดินตกหลุมพรางเองเลยแล้วกัน”

คิดจะทำอะไรกันนะแพรวาทำไมถึงต้องทำถึงขั้นนี้พี่ห่วงเธอแถบจะบ้าตายอยู่แล้ว

……………………………………………