รักฤๅผูกพัน . . . ก็เจ็บปวดเท่าหัวใจผูกกัน

ตอนที่ ๑

 

            ท้องฟ้าโปร่ง จนมองลงมาเห็นพื้นเบื้องล่าง เหมือนหัวใจของผมกระมัง  ที่ตอนนี้มันโล่ง มีแต่ความรู้สึกอิ่มเอมหัวใจ  ผมมองลอดผ่านกระจกภายในเคบิน เมื่อเครื่องไต่ระดับเรียบร้อยแล้ว เมฆสีขาวอมเทาล่องลอยบางเบาราวปุยนุ่น ผมมองเมฆขาว ยิ้มให้ก้อนเมฆ ยิ้มให้ท้องฟ้า อย่างที่หัวใจมีความสุขมากที่สุด    มันเป็นความสุขแบบที่ผมค้นหามานาน   บนฟากฟ้าเมฆสวยงาม และมันจะคงงดงามตราบเท่าที่หัวใจของคนเรามีความสุขมิใช่หรือ . . .

                ผมยิ้มกว้าง . . .

                . . . มีความสุขนะ . . . 

                ผมมีความสุขกว่าที่ผ่านมาเสียอีก มากกว่าตอนที่เจอมันครั้งแรก มากกว่าตอนที่ได้กอดมันครั้งแรก มากกว่า . . .

                . . . มากกว่า

                ทั้งหมดที่ผมเคยมีมา . . .

                เป็นความสุขที่ผมค้นหามันมาตลอดชีวิต ความสุขที่เกิดจากการให้อภัย เกิดจากเนื้อแท้แห่งหัวใจที่ปรารถนาจะเห็นคนที่เรารักมีความสุข ความรักที่ไม่อยากได้รักเอาไว้ครอบครอง แต่มันคือความรักที่มนุษย์ธรรมดา ๆ คนนึงพึงจะรักใครสักคน . . .

                บางครั้ง . . .

                ผมยังอดคิดไม่ได้ว่า บททดสอบที่ผมผ่านมาได้ ผมผ่านมาได้อย่างไรกัน ตอนนี้ผมพร้อม พร้อมที่จะเห็นมันเป็นในสิ่งที่มันอยากจะเป็น

                ถ้ามันเรียนจบ . . .

                กับเส้นทางที่มันเลือกเดิน กับวิถีชีวิตของคนหนึ่งคน วิถีชีวิตในการอยากได้อยากมี เส้นทางที่ไม่ได้ถูกกำหนดจากใครอีกคน

                 . . . ผมพร้อมจะยอมรับ ไม่ว่าผมจะเจ็บปวดหรือมีความสุข ผมก็จะยอมรับในการตัดสินใจของมัน . . . สิ่งนี้มิใช่หรือที่ผมคิดเอาไว้

                ตอนนี้ . . .

                . . . มันก็จบแล้วนี่หว่า . . .

                บางที . . .

                . . . นี่อาจจะเป็นคำตอบสุดท้ายที่ผมค้นหามาตลอดชีวิต

                การรอคอย . . .ทรมานเสมอ

       . . . หาก . . .

                ความสุขอยู่ที่เราได้รับรู้ว่า คนที่เรารอ เขาก็รอเราอยู่เช่นกัน