คนที่รักฉัน กับ คนที่ฉันรัก

ลำดับตอนที่ #2 : ผู้ชายที่รักเธอมาก กับ ผู้ชายที่เธอรักมาก

          ผู้ชาย  2  คนต่อมาที่เธอได้รู้จักในเวลาใกล้เคียงกัน  คนนึงมีชื่อว่า  "พี่กร"  เป็นพนักงานฝ่ายจัดซื้อของร้านอาหารชื่อดัง  ในห้างสรรพสินค้าฟิวเจอร์พาร์ครังสิต  ส่วนอีกคนหนึ่งมีชื่อว่า  "กอล์ฟ"  เป็นหัวหน้าช่างของฟาล์มแห่งหนึ่งที่มีสาขาอยู่ที่จังหวัดนครสวรรค์  
   
          พี่กร  และ  กอล์ฟ  ได้รู้จักกับหนูหวานจากข้อมูลที่อยู่บน  Website นึงที่หนูหวานเคยลงไว้  ทั้งสองคนโทรเข้ามาหาและพูดคุยกับหนูหวานบ่อย  ๆ  ซึ่งในความรู้สึกของหนูหวานนั้นทั้งสองคนนี้ก็เป็นแค่เพื่อนคุยเวลาเหงา  ๆ  เท่านั้น  ทั้งพี่กรและกอล์ฟ  ได้มีโอกาสพูดคุยและทำความรู้จักกับหนูหวานทางโทรศัพท์อยู่นานพอสมควร  สำหรับพี่กรคงยากหรืออาจจะไม่มีโอกาสเลยด้วยซ้ำที่จะได้เจอกับหนูหวานเพราะอยู่กันคนละจังหวัด  แต่สำหรับกอล์ฟโอกาสมีอยู่มากทีเดียว  แล้ววันนึงกอล์ฟก็หาโอกาสที่จะได้มาเจอกับหนูหวาน  สาวที่เค้าพูดคุยด้วยทางโทรศัพท์มานานเกือบปีโดยที่ยังไม่เคยเห็นตัวจริงกันซักครั้ง

          วันนึงในขณะที่หนูหวานกำลังจัดรายการวิทยุอยู่ที่สถานีแห่งหนึ่งเธอก็ได้รับโทรศัพท์จากกอล์ฟ  ซึ่งวันนี้กอล์ฟทำให้เธอประหลาดใจเพราะเค้าชวนเธอไปดูหนัง  ซึ่งหนูหวานไม่คิดว่ากอล์ฟจะกล้ามาหาเธอ  เพราะตลอดระยะเวลาที่คุยกันมานั้นกอล์ฟค่อนข้างเป็นคนขี้อาย  พูดน้อย  จะฟังเธอซะเป็นส่วนมาก  และไม่เคยมีวี่แววว่ากอล์ฟจะมาเจอเธอเลยซักนิด  เมื่อเธอได้ยินดังนั้นก็ทำให้เธอลังเลอยู่ว่าจะไปดีหรือไม่ไปดี  แต่ด้วยความมองโลกในแง่ดีของเธอ  เธอจึงตอบตกลงว่าจะไปเพราะคิดว่าไม่น่าจะมีอะไรเกิดขึ้นกับเธอ  แล้วกอล์ฟก็มารับเธอที่สถานี  แต่เธอเอารถมาจึงแยกกันไปแล้วไปเจอกันที่โรงหนัง  วันนั้นเป็นครั้งแรกที่ทั้งคู่ได้เจอตัวจริงกันซักทีในสายตาของหนูหวานแล้วกอล์ฟเป็นเหมือนที่เธอคิดไว้  ดูขี้อาย  พูดน้อย  และวันนั้นก็ผ่านไปโดยไม่มีเรื่องไม่ดีเกิดขึ้นเหมือนอย่างที่เธอคิดเอาไว้   หลังจากวันนั้นทุกวันอาทิตย์ซึ่งเป็นวันหยุดของกอล์ฟ  กอล์ฟจะมาหาหนูหวานและชวนเธอไปเที่ยวบ่อยขึ้น  ซึ่งในแต่ละครั้งที่ไปถึงแม้จะไปกันแค่สองคนแต่กอล์ฟก็ไม่เคยที่จะล่วงเกินเธอเลยซักครั้งเดียว  ทำให้เธอรู้สึกดีและไว้ใจกอล์ฟมากขึ้นเยอะ  จนมีอยู่ช่วงหนึ่งซึ่งหนูหวานรับจ๊อบไปทำโพลที่ต่างอำเภอซึ่งเธอต้องขึ้นรถไฟไป - กลับ  ทุกวันและช่วงนั้นเป็นหน้าฝนมันค่อนข้างเป็นปัญหากับเธอมากทีเดียว  แต่เธอกลับมีความสุขที่จะได้ไปเพราะทุกเย็นที่เธอจะกลับมากอล์ฟจะมาหาเธอที่สถานีรถไฟ  ถึงแม้ว่าจะต้องเปียกฝนมาทุกวันก็ตาม  กอล์ฟทำแบบนี้อยู่ประมาณสองเดือนกว่าจนหนูหวานปิดจ๊อบนี้ไปทำให้หนูหวานยิ่งรู้สึกดีกับกอล์ฟมากขึ้นเรื่อย  ๆ  เพราะเห็นถึงความพยายามและความลำบากที่ชายหนุ่มคนนี้ทนทำ  เพราะระยะทางจากที่พักของกอล์ฟมาหาหนูหวานนั้นไม่ใช่ใกล้  ๆ  เลยห่างกันประมาณ  15-20  กิโลเมตร  แต่ไม่เคยมีคำบ่นออกมาจากปากชายหนุ่มเลยซักครั้ง  แต่ขณะเดียวกันหนูหวานก็ยังคงติดต่อกับพี่กรทางโทรศัพท์อยู่ทุกวัน  ซึ่งพี่กรก็คอยเป็นห่วงเป็นใยและแสดงความเอาใจใส่ต่อเธอผ่านทางโทรศัพท์เท่านั้นที่พอจะทำได้เพราะตัวเองก็มีภาระหน้าที่ต้องรับผิดชอบ  และก็อยู่ห่างกันมากจึงทำได้ดีที่สุดเพียงเท่านั้น 

          ภายในใจของหนูหวานตอนนั้นมีความรู้สึกดี  ๆ  ให้กับทั้งสองฝ่าย  แต่ไม่ได้ตกลงใจว่าจะคบกับใครแบบแฟน  พี่กรรู้ถึงเรื่องราวที่หนูหวานกับกอล์ฟคบหากันจากการบอกเล่าของหนูหวานที่เล่าให้พี่กรฟัง  ส่วนกอล์ฟรู้เรื่องพี่กรแค่ผิวเผินเท่านั้นเพราะนิสัยของกอล์ฟไม่ชอบที่จะให้หนูหวานพูดถึงคนอื่นให้ฟัง  จนมาวันนึงเมื่อหนูหวานเรียบจบเรียบร้อยแล้วสิ่งที่เธอต้องการก็คือ  งานที่เป็นงานหลักสามารถสร้างรายได้ให้กับเธอ  เธอจึงเริ่มหางานทำทั้งในจังหวัดที่เธออยู่และทางอินเตอร์เน็ต  จนวันนึงเธอได้ทราบว่าบริษัทหลายแห่งในกรุงเทพฯ  เปิดรับสมัครงานซึ่งคุณสมบัติของเธอตรงกับความต้องการ  เธอจึงตัดสินใจที่จะลองไปสมัครเพื่อทำไปพลาง  ๆ ก่อนในระหว่างที่ยังหางานในจังหวัดที่เธออยู่ทำไม่ได้  ดีกว่าอยู่เฉย  ๆ  ไปวัน  ๆ  ถึงแม้ว่าตัวเธอเองจะค่อนข้างเกลียดกรุงเทพมากก็ตามแต่เธอก็มีทางเลือกไม่มากนัก 

          วันแรกที่เธอเข้ากรุงเทพ  เธอเดินทางโดยรถไฟเพราะเธอลองศึกษาเส้นทางแล้วเธอสามารถที่จะไปยังบริษัทที่เป็นเป้าหมายของเธอได้ไม่ยากหากเธอเดินทางโดยรถไฟ  วันนั้นทั้งวันเธอใช้เวลาอย่างคุ้มค่ามากที่สุดหลายต่อหลายบริษัทที่เธอเดินเข้าไปสมัครงานจนถึงช่วงเย็นเธอตัดสินใจว่าไหน  ๆ  ก็มาแล้วอยากจะเจอพี่กรซักครั้งเธอจึงนั่งรถไปที่ห้างที่พี่กรทำงานอยู่แต่ด้วยความเหนื่อยและตื่นเต้นทำให้เธอลืมว่าพี่กรทำงานอยู่ที่ใดกันแน่  ระหว่างเซียร์รังสิต  กับฟิวเจอร์พาร์ครังสิต  เธอเลยนั่งรถไปลงที่เซียร์รังสิต  แล้วก็โทรหาพี่กร  เพื่อที่จะให้พี่กรเซอร์ไพร้ซ์กับการมาของเธอ  แต่เธอหน้าแตกยับเยิน  เพราะพี่กรไม่ได้ทำงานที่เซียร์  แต่โชคยังดีที่พี่กรยังไม่ได้กลับบ้านไปซะก่อน  พี่กรจึงนั่งรถมาหาเธอที่เซียร์  พอมาถึงพี่กรก็โทรถามว่าเธออยู่ตรงไหน  เธอก็บอกไปพร้อมกับบอกว่าเธอมีลักษณะอย่างไรใส่เสื้อสีอะไรด้วยความที่เป็นคนจริงใจของเธอ  ซึ่งกรเองก็ยังกล้า  ๆ  กลัว  ๆ  ว่าเมื่อได้เจอเธอแล้วเธอจะยังคบกับเค้าต่อไปรึป่าวเพราะกรเองอายุห่างจากหนูหวานมาก  กรมาถึงตรงที่หนูหวานรออยู่  กรได้เห็นผู้หญิงตัวกลม  ๆ  หน้าตาน่ารักนั่งรออยู่  กรหยุดยืนมองหนูหวานอยู่พักนึงก่อนจะหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาลองโทรหาหนูหวานอีกครั้งเพื่อให้มั่นใจว่าคนที่เห็นนั้นใช่หนูหวานรึป่าว  สรุปว่าใช่  หนูหวานไม่ได้โกหกเค้าเลย  กรดีใจมากที่ได้เจอหนูหวานเพราะกรไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้จะมีโอกาสได้เจอ  ก็เป็นธรรมดาเพราะเค้าและเธออยู่กันคนละจังหวัดเลย  จากที่กรเคยได้ยินแต่เสียง  และได้สัมผัสกับอุปนิสัยของหนูหวานผ่านสายโทรศัพท์  พอได้มาเจอกับตัวจริงเสียงจริงของหนูหวานยิ่งทำให้กรประทับใจในตัวหนูหวานมากขึ้นทวีคูณ  ท่าทางร่าเริง  คำพูดคำจา  อากัปกริยาที่เธอแสดงออกนั้นดูน่ารักจนกรเองไม่อยากให้เธอกลับบ้านเลยทีเดียว  พอทั้งคู่ได้คุยกันซักพักนึงกรพาหนูหวานไปทางก๋วยเตี๋ยวหน้าห้าง  หลังจากนั้นก็นั่งรถไปส่งเธอที่สถานีรถไฟแถวดอนเมืองเพื่อส่งเธอกลับบ้าน  หลังจากเธอขึ้นรถไฟไปแล้วกรโทรคุยกับเธอตลอดด้วยความเป็นห่วงว่าเธอต้องนั่งรถไฟกลับเพียงคนเดียวแล้วตอนนั้นก็มืดแล้วด้วยเค้าคุยกับเธอจนเธอเดินทางกลับถึงนครสวรรค์อย่างปลอดภัยจึงวางสายไป  หลังจากวันนั้นดูเหมือนกรจะยิ่งทุ่มเทเอาใจใส่และเฝ้าภาวนาให้หนูหวานได้งานที่กรุงเทพเพื่อที่เค้าจะได้มีโอกาสได้เจอหนูหวานอีก  และสิ่งที่เค้าหวังไว้ก็เหมือนจะสัมฤทธิ์ผล  บริษัทแห่งหนึ่งเรียกตัวหนูหวานไปสอบสัมภาษณ์  และเธอก็ได้งานที่นั่นในตำแหน่งพนักงาน Call Center

          คนที่ดีใจที่สุดคงไม่พ้นกร  แต่เมื่อมีคนดีใจก็ต้องมีคนที่เสียใจและคนนั้นก็คงไม่พ้นกอล์ฟนั่นเอง  ซึ่งหนูหวานเองก็ไม่อยากไปแต่ในเมื่อเธอไม่อยากเป็นบัณฑิตตกงานในสภาวะที่งานหายากยิ่งกว่าทองแบบนี้ด้วย  ถึงแม้กอล์ฟจะไม่อยากให้เธอไปแต่เค้าก็พูดให้เธอรู้สึกดีว่า "ถึงแม้จะไปทำงานที่กรุงเทพแต่ถ้ามีโอกาสเค้าจะไปหา  และถึงยังไงเธอก็ต้องกลับมาบ้านอยู่แล้วเดี๋ยวก็ได้เจอกันอยู่ดี" เธอจึงตัดในใจไปทำงานที่กรุงเทพ