ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : THANK YOU PART 4
วันนี้เป็นวันแรกที่พวกเขาทั้ง 12 คนจะได้เริ่มการอัดเสียงของจริงกัน� ทุกคนต่างก็ตื่นเต้นวิ่งออกกำลังกายกันแต่เช้า� แต่มีเสียงหนึ่งที่โวยวายขึ้นมาจากห้องครัว...
"อะไรของพี่เนี่ย พี่เยซอง� ผมบอกว่าผมจะทำเองไงล่ะ� แล้วดูสิตอนนี้เป็นไง� มันจะกินได้ไหมเนี่ย� เสียดายของจะตายไป"� เสียงเล็กที่ใครก็รู้ว่าเป็นของตัวเล็กประจำบ้าน� ดังว่าคนที่เสนออยากจะทำอาหารในเช้าวันนี้ให้สมาชิกในกลุ่มทาน� เพื่อที่จะมีแรงไปทำงานกันแต่เช้า
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่อยากจะทำ� คงจะทำไม่สำเร็จอย่างที่หวังไว้
"ไหนมองดูแม่ฉันทำมันง่ายๆ� แล้วยิ่งมาเห็นนายทำอีกฉันก็เลยคิดว่ามันจะออกมาเหมือนที่คิดน่ะสิ"� เยซองที่มองจานอาหารของตัวเองแล้วพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ
เขาเห็นแม่เข้าครัวแล้วจับนี่โยนโน่นก็น่ากินไปหมด� แล้วนี่เขาพยายามตั้งใจ� ทำไมมันถึงเละไม่เป็นท่าแบบนี้
"ผมบอกแล้วว่าพี่น่ะออกไปอยู่ไกลๆ� จะดีกว่า� ถ้าไม่มีพี่มาคอยแย่งเครื่องปรุงผมนะ� ป่านนี้น่ะเสร็จไปถึงไหนแล้ว"� เรียววุคที่เป็นคนเสนอทำอาหารของวันแรกเอง�� พูดกับรุ่นพี่ตาตี่� จนฮีชอลเดินมาห้ามศึกเอาไว้
"เอาน่าอยากช่วยก็ไม่ผิด� แต่เปลี่ยนเป็นทำมาเป็นล้างจานดีกว่านะ� เยซอง"
"ทำไมล่ะเจ๊~� ผมอยากจะแสดงฝีมือให้ทุกคนเห็นในวันแรกนี่น่า"
"แล้วเป็นไงล่ะฮ่ะ�� กินกันได้ไหม� ถ้าไม่ทันต้องมานั่งกินรามยอนกัน� จะทำไง"� เรียวจังที่ยังไม่วายหันมาบ่นไปทั้งที่มือก็จัดการทำอาหารง่ายๆไปด้วย� จนเยซองทำหน้าบึ้งแล้วเดินงอนออกไปจากครัว� จนทั้งสองคนได้แต่ส่ายหัว
"เจ๊ว่า� พี่เยซองเป็นเคะไหม??� ขี้งอนเวอร์"� เรียววุคที่กระดึบมาใกล้เจ๊คนสวยที่ทำหน้ารับประทานไม่เข้าอยู่� จนคนสวยยกมุมปากยิ้มแล้วหันมามองหน้าของน้องตัวเล็ก
�
"ไม่รู้ว่า� ของอย่างนี้ต้องพิสูจน์เอง� หรือว่าแกอยากจะลองด้วยตัวเองล่ะ� เรียวจัง~"
"บ้าเหรอเจ๊!!�� ไม่อ่ะ� ถ้าเป็นพี่ฮันก็ว่าไปอย่าง"� >//<
"อย่ามาบ้าบอ...� ฮันน่ะของฉันนะ� เรียวจัง!!"� >[ ]<
"ก็ได้เจ๊..� เค้าไม่กล้าหรอกน่า"� T0T
เรียววุครีบกระเทิบหนี� แล้วก้มหน้าก้มตาทำอาหารเช้าต่อโดยที่ไม่กล้ามองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ� อีกเลย
เค้ากลัวแล้วเจ๊~~� >.<
ก๊อก� ..�� ก๊อก� ..
"นี่คิบอมตื่นหรือยัง"� เสียงหวานของใครบางคนทำเอาร่างสูงที่หายใจยาวอยู่ในห้องรีบวิ่งมาเปิดประตูจนเกือบจะล้ม
"ตื่นแล้ว� เตรียมของอยู่น่ะ"� คิบอมที่ชูกระเป๋าเป้ใบโปรดขึ้นให้ร่างบางเห็นแล้วร่างบางก็เดินนำออกไปนอกบ้านทันที
"ไม่กินข้าวเหรอ"� คิบอมที่ถามเมื่อเห็นว่าดงเฮเดินมาที่หน้าหอ� แล้วมองไปตามถนนด้วยสีหน้าที่จำความรู้สึกไม่ได้
มันทั้งซึ้งใจและเศร้าใจในเวลาเดียวกัน
"คิบอม� ถ้าเพลงเราออกมาแล้ว� เรายังจะได้มาเดินแบบนี้อีกไหม??�"� ร่างบางที่ถามก่อนที่จะหันมาทำหน้าเศร้าใส่คนที่กำลังล่องลอยไปกับหน้าที่ดูเศร้าแต่หวานซึ้งของรุ่นพี่ตรงหน้า��
"เราจะขาดความเป็นส่วนตัว� จนกระดิ๊กตัวไปไหนไม่ได้เลยหรือเปล่า� ถ้าถึงเวลานั้น� นายจะทำไง"
"ก็ไม่เป็นยังไง� ในเมื่อเราเลือกแล้ว� เราก็ต้องยอมรับมัน�� แต่ผมคงจะไม่ทุกข์ใจหรอก"� ^0^'
"ทำไมเหรอคิบอม........"� O..O
"เพราะยังไง� ผมก็คงจะมีเพื่อนอย่างดงเฮอยู่ข้างๆ� ตลอดเลยนะสิ� ไม่ว่าจะเดินซื้อของ� ร้องเพลง� ซ้อมเต้น� กินข้าว� หรือดูหนังอย่างที่ดงเฮชอบ� ยังไงเราก็จะทำมันด้วยกัน� ผมก็คงจะมีความสุขดี"� คิบอมที่พูดแล้วยิ้มทำเอาดงเฮถึงกับโล่งใจ
ใช่สิ� ทำงานอย่างที่รัก� ได้อยู่กับคนที่แคร์�� จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกล่ะ�� เขาเนี่ยคิดมากจริงๆ
"ขอบคุณนะคิบอม� ฉันเนี่ยเป็นพี่ซะเปล่า�� แต่คิดน้อยกว่าคิบอมตั้งเยอะ"� >0<
"งั้นสิ~� ดงเฮถึงต้องมาเป็นเพื่อนผมไงล่ะ"� คิบอมที่เอามือมาโคล่งหัวไปมา� จนดงเฮร้องออกมา
"ยังไงฉันก็พี่นะ� อย่ามาทะลึ่ง!........� เอามือออกไปจากผมฉันเดียวนี้�� คิมคิบอม!!"� >[ ]<
คิบอมที่วิ่งหนีเข้าไปในบ้านพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนที่กำลังมีความสุขทั้ง� 12� คน
.
.
.
เมื่อเพลงเสร็จ� พร้อมทั้งมีกำหนดการเดบิวอย่างแน่นอนแล้ว� ทั้ง 12 คนต่างก็ฯงจ้องหน้ากันที่ห้องกินข้าวกลางหอพัก
"พี่ลีทึก� ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม??"� ฮยอกแจที่จ้องมองแผ่นซีดีที่มีหน้าของทั้ง� 12� คนอยู่ที่หน้าปก� ก่อนที่จะพูดทำลายความเงียบเป็นคนแรก
"แล้วนายว่าไงล่ะ� พวกเรากำลังฝันหมู่หรือไง"� ลีทึกที่พูดกวน� จนเข้าทางคนที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างคังอินกระซิบบางอย่างจนลีทึกหน้าแดงแล้วตีเข้าที่แขนของคังอินไปหลายที
(ฝันหมู่น่ะไม่เคยเห็น� แต่เ SeX� หมู่� พอจัดให้ได้นะ~~)�� --� คังอิน� >0<
"เอาน่า� ทุกอย่างกำลังเป็นจริง� เอางี้ฉันเนื่องด้วยเป็นคนที่สวยที่สุด"� มันเกี่ยวอะไรกันตรงไหน??� ไม่ทราบ
"ฉันจะเป็นเริ่มการประชุมนี้เอง..�� เมื่อคิดว่าทุกคนต้องมีการโปรโมทตัวเองให้ตัวเองเป็นที่รู้จักให้เร็วที่สุด� ยิ่งมีใครที่เป็นที่รู้จักอยู่แล้ว� อย่างคิบอม� ฉัน� และชีวอน� น่าจะยิ่งทำมาสู่การก้าวต่อไปอย่างรวดเร็วของวง"
"ข้อนี้ผมเห็นด้วยนะ..� นั่นล่ะคือสิ่งที่พวกเราต้องกำหนดมันก่อนที่จะเดบิวท์"� ชีวอนที่พูดเป็นหลักเป็นฐาน� มากที่สุดในกลุ่มพูดแล้วทำท่าคุณชายในสภาโรงเรียน� ทำเอาฮยอกแจที่จ้องปกซีดีอยู่ด้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วอมยิ้ม
"ฉันขอเสนอ"�� เยซองที่ยกมือขึ้นมา ทำเอาทุกคนพยักหน้ายอมรับให้เสนอข้อคิดเห็นได้
"ตอนนี้ฉันว่าหน้าตามาเป็นอันดับหนึ่ง� เราควรส่งคนที่หน้าตาหล่อเหลา..� อย่างฉัน !!��� ออกรายการให้มากที่สุด� เพื่อที่ทุกคนจะเป็นที่รู้จักมากขึ้น"
"แต่ผมว่าข้อนี้ทำให้คนอย่างพี่ชินดงแลพี่เยซอง� ไม่มีโอกาศแสดงถึงความสามารถได้เลยนะ"
"นายหมายความว่าไงเรียววุค� ฉันไม่เข้าใจ"
"ก็ถ้าจะให้คนที่หน้าตาดี� ไปออกรายการ�� ก็คงไม่พ้น� ชีวอน� คิบอม� พี่ฮันกยอง� แล้วก็ พี่ลีทึกที่เป็นหัวหน้า� จริงมะ� แล้ว� อย่างพี่ชินดงที่อ้วนมากๆ� และพี่เยซองที่หน้าเท่าจานบิน� ก็ไม่มีสิทธิ์ได้ออกสิ"�
เรียววุคที่พูดเรื่องจริงให้คนอื่นคิดตาม� แต่ไม่ใช่เยซองที่ลุกจากเก้าอี้ของตัวเองเดินที่เรียววุคนั่งแล้วลากคอให้ออกมานอกวงล้อม " เฮ้ย..~"
"อะไรของพี่เนี่ย "� ตัวเล็กพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเยซองแล้วก้มหน้าก้มตาร้องออกมา�� แต่ไม่กล้าสบตารุ่นพี่ตรงหน้า
"ก็นายเล่นว่าฉันตลอดเลยอ่ะ� ฉันอุตส่าห์มั่นใจว่าตัวเองนี่หล่อสุดๆ"
"พี่เนี่ยนะหล่อ�� แล้วถ้าเกิดหล่อเขาเรียกหน้าอย่างพี่�� แล้วบอกผมหน่อยสิ� ว่าชีวอนน่ะเรียกว่าอะไร"
"อืม........� ไอ้ม้าไง"
"หน้าม้าเหรอ�� แล้วพี่ฮันล่ะ"� เรียววุคที่ยังท้าทายเชิดหน้าสูงอยู่พูดขึ้นมาอย่างที่อดจะขำไม่ได้
"ก็..� คนจีนไง� ก็พี่ฮันเป็นคนจีน"
"แล้วคิบอมล่ะ� พี่เยซอง"
"ก็มันเป็นดาราเด็ก...� มันหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็ก� แล้วนายจะถามเอาอะไร"
"ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ� ถ้าจะเลือกคนที่หน้าตาหล่อ� เท่ห์�� พี่น่ะหมดสิทธิ์ดังแน่"� เรียววุคที่พูดยิ้ม� แต่คนฟังที่สิโมโห� ทำเอาต้องดึงร่างเล็กของรุ่นน้องเข้ามากอดเอาไว้
O//O
"แต่บอกอะไรให้อย่างนะ� ถึงฉันจะไม่หล่อ� เท่ห์� แต่คนอย่างฉันก็ทำให้นายใจสั่นได้แล้วกัน�� เรียววุค"� เยซองที่พลักเรียววุคออกห่าง� แล้วเดินเข้าไปที่หอประชุมปล่อยให้ร่างเล็กยืนอยู่ที่เดิม� ไม่หลุดออกจากภวังค์
แต่คนอย่างฉันก็ทำให้นายใจสั่นได้แล้วกัน~~ๆๆๆๆๆ
อะไรเนี่ย>///<�� ที่พี่เยซองทำแบบนี้มันหมายความว่าไงกัน??�
...
..
.
เมื่อเยซองเดินกลับมาด้วยหน้าที่นิ่งเกินกว่าที่คนช่างสังเกตอย่างฮีชอลจะเดาได้� กลับมานั่งที่โดยที่ไม่มีเจ้าตัวเล็กเดินตามมาด้วย� ทำเอาฮีชอลหันไปมองตามทางที่เยซองเพิ่งเดินออกมา
"แล้วผมล่ะพี่ลีทึก� ผมน่ะหล่อที่สุดในวงนะ"
"อะไรนะด๊อง� พูดผิดพูดใหม่ได้นะ"� ซองมินที่แอบแซวด๊อง� จนดงเฮต้องร้องออกมาใหม่� เพื่ออธิบายให้ทุกคนเข้าใจ� ว่าเขาน่ะหล่อที่สุด (ตอนนั้น)
"ก็จริงนี่� ทุกคนลืมแล้วเหรอว่าผมน่ะผ่านเข้ามาจุดนี้ได้เพราได้รางวัลที่เกียวกับหน้าตาที่พ่อแม่ประทานมาให้โดยกำเนิดนะ" >//<
"แต่ตอนนี้� นายกลายเป็นคนสวยไปแล้ว� ไอ้ด๊อง"� ฮยอกแจที่พูดออกมา� จนคนที่มั่นใจตัวเองสุดๆ� หันไปมองขวับ
"ฉันหล่อ� ขอให้ทุกคนเข้าใจตรงกันด้วย"� ดงเฮที่ทำปากยื่นปากยาวร้องออกมา� จนคิบอมอดที่จะยิ้มไม่ได้
ดงเฮของเขาเนี่ยนะที่หล่อ� ดูยังไงก็สวย� วันยังค่ำ....
"คิบอม� คิบอมว่าฉันหล่อม่ะ"� ดงเฮที่เลิกการประชุมเพราะทุกคนตต่างพูดกันไม่รู้เรื่องพูดเมื่อนั่งดูหนังอยู่ที่ห้องนอนของคิบอม� ที่ฮีชอลไปเดินลัลล้าซื้อของมาบำรุงผิวตั้งแต่เลิกประชุมแล้ว
"เอ่อ......."
"ว่าไงฉันหล่อไหม??� "�� ดงเฮที่วางถุงขนม� แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้คิบอมเพื่อให้คิบอมได้มองชัดๆ� แล้วทำหน้าหล่อสุดชีวิต
"เอ่อ..� ฉันว่า� นายน่ะดูดีนะ"� คิบอมเลือกที่จะพูดเลี่ยงๆ ไป� เพื่อให้ร่างบางพอใจ� ก็จะให้บอกว่าไม่หล่อ� แต่สวย เดี๋ยวได้โดนหมัดน้อยของหน้าหวานพอดี� ผมยังไม่อยากเสียโฉมตอนนี้หรอกนะ.......
"ใช่ไหมล่ะ� ฉันนะดูดี� หล่อ� เท่ห์� สมชายสุดๆ� ถึงฉันจะกินนมน้อยไปหน่อย� จนนายตามทันก็เถอะ"� หน้าหวานที่ทำหน้ามั่นใจแล้ว� จนคิบอมที่นั่งใกล้ได้แต่ยิ้ม
"คุณดูดีจริงๆ นั่นแหละ� ผมถึงชอบคุณตั่งแต่วันแรกที่เราเจอกันไงล่ะ�� ดงเฮ"
.
.
.
"อะไรของพี่เนี่ย พี่เยซอง� ผมบอกว่าผมจะทำเองไงล่ะ� แล้วดูสิตอนนี้เป็นไง� มันจะกินได้ไหมเนี่ย� เสียดายของจะตายไป"� เสียงเล็กที่ใครก็รู้ว่าเป็นของตัวเล็กประจำบ้าน� ดังว่าคนที่เสนออยากจะทำอาหารในเช้าวันนี้ให้สมาชิกในกลุ่มทาน� เพื่อที่จะมีแรงไปทำงานกันแต่เช้า
แต่ดูเหมือนว่าสิ่งที่อยากจะทำ� คงจะทำไม่สำเร็จอย่างที่หวังไว้
"ไหนมองดูแม่ฉันทำมันง่ายๆ� แล้วยิ่งมาเห็นนายทำอีกฉันก็เลยคิดว่ามันจะออกมาเหมือนที่คิดน่ะสิ"� เยซองที่มองจานอาหารของตัวเองแล้วพูดออกมาอย่างไม่เข้าใจ
เขาเห็นแม่เข้าครัวแล้วจับนี่โยนโน่นก็น่ากินไปหมด� แล้วนี่เขาพยายามตั้งใจ� ทำไมมันถึงเละไม่เป็นท่าแบบนี้
"ผมบอกแล้วว่าพี่น่ะออกไปอยู่ไกลๆ� จะดีกว่า� ถ้าไม่มีพี่มาคอยแย่งเครื่องปรุงผมนะ� ป่านนี้น่ะเสร็จไปถึงไหนแล้ว"� เรียววุคที่เป็นคนเสนอทำอาหารของวันแรกเอง�� พูดกับรุ่นพี่ตาตี่� จนฮีชอลเดินมาห้ามศึกเอาไว้
"เอาน่าอยากช่วยก็ไม่ผิด� แต่เปลี่ยนเป็นทำมาเป็นล้างจานดีกว่านะ� เยซอง"
"ทำไมล่ะเจ๊~� ผมอยากจะแสดงฝีมือให้ทุกคนเห็นในวันแรกนี่น่า"
"แล้วเป็นไงล่ะฮ่ะ�� กินกันได้ไหม� ถ้าไม่ทันต้องมานั่งกินรามยอนกัน� จะทำไง"� เรียวจังที่ยังไม่วายหันมาบ่นไปทั้งที่มือก็จัดการทำอาหารง่ายๆไปด้วย� จนเยซองทำหน้าบึ้งแล้วเดินงอนออกไปจากครัว� จนทั้งสองคนได้แต่ส่ายหัว
"เจ๊ว่า� พี่เยซองเป็นเคะไหม??� ขี้งอนเวอร์"� เรียววุคที่กระดึบมาใกล้เจ๊คนสวยที่ทำหน้ารับประทานไม่เข้าอยู่� จนคนสวยยกมุมปากยิ้มแล้วหันมามองหน้าของน้องตัวเล็ก
�
"ไม่รู้ว่า� ของอย่างนี้ต้องพิสูจน์เอง� หรือว่าแกอยากจะลองด้วยตัวเองล่ะ� เรียวจัง~"
"บ้าเหรอเจ๊!!�� ไม่อ่ะ� ถ้าเป็นพี่ฮันก็ว่าไปอย่าง"� >//<
"อย่ามาบ้าบอ...� ฮันน่ะของฉันนะ� เรียวจัง!!"� >[ ]<
"ก็ได้เจ๊..� เค้าไม่กล้าหรอกน่า"� T0T
เรียววุครีบกระเทิบหนี� แล้วก้มหน้าก้มตาทำอาหารเช้าต่อโดยที่ไม่กล้ามองไปยังคนที่ยืนอยู่ข้างๆ� อีกเลย
เค้ากลัวแล้วเจ๊~~� >.<
ก๊อก� ..�� ก๊อก� ..
"นี่คิบอมตื่นหรือยัง"� เสียงหวานของใครบางคนทำเอาร่างสูงที่หายใจยาวอยู่ในห้องรีบวิ่งมาเปิดประตูจนเกือบจะล้ม
"ตื่นแล้ว� เตรียมของอยู่น่ะ"� คิบอมที่ชูกระเป๋าเป้ใบโปรดขึ้นให้ร่างบางเห็นแล้วร่างบางก็เดินนำออกไปนอกบ้านทันที
"ไม่กินข้าวเหรอ"� คิบอมที่ถามเมื่อเห็นว่าดงเฮเดินมาที่หน้าหอ� แล้วมองไปตามถนนด้วยสีหน้าที่จำความรู้สึกไม่ได้
มันทั้งซึ้งใจและเศร้าใจในเวลาเดียวกัน
"คิบอม� ถ้าเพลงเราออกมาแล้ว� เรายังจะได้มาเดินแบบนี้อีกไหม??�"� ร่างบางที่ถามก่อนที่จะหันมาทำหน้าเศร้าใส่คนที่กำลังล่องลอยไปกับหน้าที่ดูเศร้าแต่หวานซึ้งของรุ่นพี่ตรงหน้า��
"เราจะขาดความเป็นส่วนตัว� จนกระดิ๊กตัวไปไหนไม่ได้เลยหรือเปล่า� ถ้าถึงเวลานั้น� นายจะทำไง"
"ก็ไม่เป็นยังไง� ในเมื่อเราเลือกแล้ว� เราก็ต้องยอมรับมัน�� แต่ผมคงจะไม่ทุกข์ใจหรอก"� ^0^'
"ทำไมเหรอคิบอม........"� O..O
"เพราะยังไง� ผมก็คงจะมีเพื่อนอย่างดงเฮอยู่ข้างๆ� ตลอดเลยนะสิ� ไม่ว่าจะเดินซื้อของ� ร้องเพลง� ซ้อมเต้น� กินข้าว� หรือดูหนังอย่างที่ดงเฮชอบ� ยังไงเราก็จะทำมันด้วยกัน� ผมก็คงจะมีความสุขดี"� คิบอมที่พูดแล้วยิ้มทำเอาดงเฮถึงกับโล่งใจ
ใช่สิ� ทำงานอย่างที่รัก� ได้อยู่กับคนที่แคร์�� จะมีอะไรดีไปกว่านี้อีกล่ะ�� เขาเนี่ยคิดมากจริงๆ
"ขอบคุณนะคิบอม� ฉันเนี่ยเป็นพี่ซะเปล่า�� แต่คิดน้อยกว่าคิบอมตั้งเยอะ"� >0<
"งั้นสิ~� ดงเฮถึงต้องมาเป็นเพื่อนผมไงล่ะ"� คิบอมที่เอามือมาโคล่งหัวไปมา� จนดงเฮร้องออกมา
"ยังไงฉันก็พี่นะ� อย่ามาทะลึ่ง!........� เอามือออกไปจากผมฉันเดียวนี้�� คิมคิบอม!!"� >[ ]<
คิบอมที่วิ่งหนีเข้าไปในบ้านพร้อมกับเสียงหัวเราะของคนที่กำลังมีความสุขทั้ง� 12� คน
.
.
.
เมื่อเพลงเสร็จ� พร้อมทั้งมีกำหนดการเดบิวอย่างแน่นอนแล้ว� ทั้ง 12 คนต่างก็ฯงจ้องหน้ากันที่ห้องกินข้าวกลางหอพัก
"พี่ลีทึก� ผมไม่ได้ฝันไปใช่ไหม??"� ฮยอกแจที่จ้องมองแผ่นซีดีที่มีหน้าของทั้ง� 12� คนอยู่ที่หน้าปก� ก่อนที่จะพูดทำลายความเงียบเป็นคนแรก
"แล้วนายว่าไงล่ะ� พวกเรากำลังฝันหมู่หรือไง"� ลีทึกที่พูดกวน� จนเข้าทางคนที่นั่งอยู่ด้านข้างอย่างคังอินกระซิบบางอย่างจนลีทึกหน้าแดงแล้วตีเข้าที่แขนของคังอินไปหลายที
(ฝันหมู่น่ะไม่เคยเห็น� แต่เ SeX� หมู่� พอจัดให้ได้นะ~~)�� --� คังอิน� >0<
"เอาน่า� ทุกอย่างกำลังเป็นจริง� เอางี้ฉันเนื่องด้วยเป็นคนที่สวยที่สุด"� มันเกี่ยวอะไรกันตรงไหน??� ไม่ทราบ
"ฉันจะเป็นเริ่มการประชุมนี้เอง..�� เมื่อคิดว่าทุกคนต้องมีการโปรโมทตัวเองให้ตัวเองเป็นที่รู้จักให้เร็วที่สุด� ยิ่งมีใครที่เป็นที่รู้จักอยู่แล้ว� อย่างคิบอม� ฉัน� และชีวอน� น่าจะยิ่งทำมาสู่การก้าวต่อไปอย่างรวดเร็วของวง"
"ข้อนี้ผมเห็นด้วยนะ..� นั่นล่ะคือสิ่งที่พวกเราต้องกำหนดมันก่อนที่จะเดบิวท์"� ชีวอนที่พูดเป็นหลักเป็นฐาน� มากที่สุดในกลุ่มพูดแล้วทำท่าคุณชายในสภาโรงเรียน� ทำเอาฮยอกแจที่จ้องปกซีดีอยู่ด้องเงยหน้าขึ้นมามองแล้วอมยิ้ม
"ฉันขอเสนอ"�� เยซองที่ยกมือขึ้นมา ทำเอาทุกคนพยักหน้ายอมรับให้เสนอข้อคิดเห็นได้
"ตอนนี้ฉันว่าหน้าตามาเป็นอันดับหนึ่ง� เราควรส่งคนที่หน้าตาหล่อเหลา..� อย่างฉัน !!��� ออกรายการให้มากที่สุด� เพื่อที่ทุกคนจะเป็นที่รู้จักมากขึ้น"
"แต่ผมว่าข้อนี้ทำให้คนอย่างพี่ชินดงแลพี่เยซอง� ไม่มีโอกาศแสดงถึงความสามารถได้เลยนะ"
"นายหมายความว่าไงเรียววุค� ฉันไม่เข้าใจ"
"ก็ถ้าจะให้คนที่หน้าตาดี� ไปออกรายการ�� ก็คงไม่พ้น� ชีวอน� คิบอม� พี่ฮันกยอง� แล้วก็ พี่ลีทึกที่เป็นหัวหน้า� จริงมะ� แล้ว� อย่างพี่ชินดงที่อ้วนมากๆ� และพี่เยซองที่หน้าเท่าจานบิน� ก็ไม่มีสิทธิ์ได้ออกสิ"�
เรียววุคที่พูดเรื่องจริงให้คนอื่นคิดตาม� แต่ไม่ใช่เยซองที่ลุกจากเก้าอี้ของตัวเองเดินที่เรียววุคนั่งแล้วลากคอให้ออกมานอกวงล้อม " เฮ้ย..~"
"อะไรของพี่เนี่ย "� ตัวเล็กพยายามดันตัวเองออกจากอ้อมกอดของเยซองแล้วก้มหน้าก้มตาร้องออกมา�� แต่ไม่กล้าสบตารุ่นพี่ตรงหน้า
"ก็นายเล่นว่าฉันตลอดเลยอ่ะ� ฉันอุตส่าห์มั่นใจว่าตัวเองนี่หล่อสุดๆ"
"พี่เนี่ยนะหล่อ�� แล้วถ้าเกิดหล่อเขาเรียกหน้าอย่างพี่�� แล้วบอกผมหน่อยสิ� ว่าชีวอนน่ะเรียกว่าอะไร"
"อืม........� ไอ้ม้าไง"
"หน้าม้าเหรอ�� แล้วพี่ฮันล่ะ"� เรียววุคที่ยังท้าทายเชิดหน้าสูงอยู่พูดขึ้นมาอย่างที่อดจะขำไม่ได้
"ก็..� คนจีนไง� ก็พี่ฮันเป็นคนจีน"
"แล้วคิบอมล่ะ� พี่เยซอง"
"ก็มันเป็นดาราเด็ก...� มันหน้าตาดีมาตั้งแต่เด็ก� แล้วนายจะถามเอาอะไร"
"ก็อย่างที่ผมบอกนั่นแหละ� ถ้าจะเลือกคนที่หน้าตาหล่อ� เท่ห์�� พี่น่ะหมดสิทธิ์ดังแน่"� เรียววุคที่พูดยิ้ม� แต่คนฟังที่สิโมโห� ทำเอาต้องดึงร่างเล็กของรุ่นน้องเข้ามากอดเอาไว้
O//O
"แต่บอกอะไรให้อย่างนะ� ถึงฉันจะไม่หล่อ� เท่ห์� แต่คนอย่างฉันก็ทำให้นายใจสั่นได้แล้วกัน�� เรียววุค"� เยซองที่พลักเรียววุคออกห่าง� แล้วเดินเข้าไปที่หอประชุมปล่อยให้ร่างเล็กยืนอยู่ที่เดิม� ไม่หลุดออกจากภวังค์
แต่คนอย่างฉันก็ทำให้นายใจสั่นได้แล้วกัน~~ๆๆๆๆๆ
อะไรเนี่ย>///<�� ที่พี่เยซองทำแบบนี้มันหมายความว่าไงกัน??�
...
..
.
เมื่อเยซองเดินกลับมาด้วยหน้าที่นิ่งเกินกว่าที่คนช่างสังเกตอย่างฮีชอลจะเดาได้� กลับมานั่งที่โดยที่ไม่มีเจ้าตัวเล็กเดินตามมาด้วย� ทำเอาฮีชอลหันไปมองตามทางที่เยซองเพิ่งเดินออกมา
"แล้วผมล่ะพี่ลีทึก� ผมน่ะหล่อที่สุดในวงนะ"
"อะไรนะด๊อง� พูดผิดพูดใหม่ได้นะ"� ซองมินที่แอบแซวด๊อง� จนดงเฮต้องร้องออกมาใหม่� เพื่ออธิบายให้ทุกคนเข้าใจ� ว่าเขาน่ะหล่อที่สุด (ตอนนั้น)
"ก็จริงนี่� ทุกคนลืมแล้วเหรอว่าผมน่ะผ่านเข้ามาจุดนี้ได้เพราได้รางวัลที่เกียวกับหน้าตาที่พ่อแม่ประทานมาให้โดยกำเนิดนะ" >//<
"แต่ตอนนี้� นายกลายเป็นคนสวยไปแล้ว� ไอ้ด๊อง"� ฮยอกแจที่พูดออกมา� จนคนที่มั่นใจตัวเองสุดๆ� หันไปมองขวับ
"ฉันหล่อ� ขอให้ทุกคนเข้าใจตรงกันด้วย"� ดงเฮที่ทำปากยื่นปากยาวร้องออกมา� จนคิบอมอดที่จะยิ้มไม่ได้
ดงเฮของเขาเนี่ยนะที่หล่อ� ดูยังไงก็สวย� วันยังค่ำ....
"คิบอม� คิบอมว่าฉันหล่อม่ะ"� ดงเฮที่เลิกการประชุมเพราะทุกคนตต่างพูดกันไม่รู้เรื่องพูดเมื่อนั่งดูหนังอยู่ที่ห้องนอนของคิบอม� ที่ฮีชอลไปเดินลัลล้าซื้อของมาบำรุงผิวตั้งแต่เลิกประชุมแล้ว
"เอ่อ......."
"ว่าไงฉันหล่อไหม??� "�� ดงเฮที่วางถุงขนม� แล้วยื่นหน้าเข้ามาใกล้คิบอมเพื่อให้คิบอมได้มองชัดๆ� แล้วทำหน้าหล่อสุดชีวิต
"เอ่อ..� ฉันว่า� นายน่ะดูดีนะ"� คิบอมเลือกที่จะพูดเลี่ยงๆ ไป� เพื่อให้ร่างบางพอใจ� ก็จะให้บอกว่าไม่หล่อ� แต่สวย เดี๋ยวได้โดนหมัดน้อยของหน้าหวานพอดี� ผมยังไม่อยากเสียโฉมตอนนี้หรอกนะ.......
"ใช่ไหมล่ะ� ฉันนะดูดี� หล่อ� เท่ห์� สมชายสุดๆ� ถึงฉันจะกินนมน้อยไปหน่อย� จนนายตามทันก็เถอะ"� หน้าหวานที่ทำหน้ามั่นใจแล้ว� จนคิบอมที่นั่งใกล้ได้แต่ยิ้ม
"คุณดูดีจริงๆ นั่นแหละ� ผมถึงชอบคุณตั่งแต่วันแรกที่เราเจอกันไงล่ะ�� ดงเฮ"
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น