ลำดับตอนที่ #4
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : THANK YOU PART 3
วันที่ย้ายเข้าบ้าน
เมื่อทุกคนมาในเวลานัด เมื่อมีการออกเดบิวเด็กฝึกหันทุกคนจะได้มาอยู่หอพักของนักร้องของค่ายกัน ทั้ง 12 คนต่างก็มายืนอยู่หน้าห้องนอนรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
"ห้องจะเป็นไงนะ..." ชินดงที่เพิ่งออกมาจากบ้านครั้งแรกพูดออกมาเมื่อลีทึกบอกว่าให้รออยู่หน้าห้องก่อน
"แล้วฉันจะนอนกับใครดีเนี่ย" ฮยอกแจที่ตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อวาน ทำเอาซองมินโอบเอวของเพื่อนรักเอาไว้
"นายก็นอนกับฉันสิฮยอกแจ" ซองมินที่เอาหน้ามาวางไว้ที่ไหล่ของฮยอกแจ จนฮยอกแจยิ้มกว้างเห็นเหงือกทั้งสองข้างจนครบ
"แล้วฉันล่ะ ซองมิน ฉันอยากนอนกับมินเหมือนกันนะ" เรียวจังที่ถือกระเป๋าพร้อมกับกอดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคอยู่ในอก
"ถ้างั้นเราก็นอนกันสามคนสิ" ซองมินที่เลือกใครไม่ถูก ก็พูดเอาใจเพื่อนทั้งสอง โดยที่ลืมไปอีกคน....
"แล้วด๊องล่ะมิน" เรียววุคที่พูดชื่อของคนที่เอาแต่คุยโทรศัพท์กับที่บ้านไม่ยอมวางตั้งแต่นั่งรถมา
"คิบอมไง ให้มันนอนกับคิบอม" ฮยอกแจที่พูดชื่อของคนที่มองพวกเขาอยู่ จนคิบอมสะดุ้ง O.O
"ได้ไหมคิบอม ให้ดงเฮนอนกับคิบอมได้หรือเปล่า" ฮยอกแจที่พูดย้ำอีกครั้ง เขาพอจะเดาออกว่าคิบอมคงจะคิดอะไรกับเพื่อนหน้าหวานของเขาบ้าง จนคิบอมเอามือเกาหัวอย่างเก้อๆ
"อะ..เอ่อ..." เมื่อร่างสูงที่ตอบอะไรไม่ถูกก็ได้คนช่วยชีวิตที่ไม่ค่อยจะช่วยอะไรได้เท่าไหร่
"คิบอมต้องนอนกับฉัน พวกนายมีอะไรไหม?" ฮีชอลเจ๊ขาใหญ่ประจำกลุ่ม พูดพร้อมกับควงคิบอมเข้าห้องก่อนใคร "ฉันจะจองห้องก่อนนะ แล้วที่เหลือก็ตามแต่พวกนาย"
"คะ..คือ" คิบอมที่พยายามจะรั้งตัวเองออกจากแขนที่ติดหนึบของฮีชอลแบบกล้าๆ กลัวๆ
"หรือว่านายอยากนอนกับดงเฮจริงๆ คิดอะไรกับมันหรือเปล่าคิบอม"
"ปะ..เปล่านะฮ่ะ พี่ฮีชอล" >//<
"งั้นก็ดี.. นายน่ะเหมาะจะนอนกับฉันมากที่สุด เพราะนายดูท่าจะระเบียบสุดๆ คนอื่นฉันไม่ไว้ใจ"
ห้องที่มีทั้งหมด 6 ห้อง ทำเอาที่เหลือแบ่งกันเองโดยการจับฉลาก ยกเว้นฮีชอลกับคิบอมที่เป็นข้อยกเว้น....(ไม่มีใครกล้าบังคับเจ๊ เจ๊แกแรงไม่แคร์สื่อ.....)
"เอาล่ะทุกคน ฉันจะจับฉลากน่ะ เริ่มที่คนแรก"
ลีทึกจัดการคนรายชื่อในกล่องดูท่าจะใบเดิมกับวันที่แกล้งดงเฮวันนั้น...อิอิ
"เอาล่ะนะ ห้องแรก ทางขวามือ ฮันกยอง เอ่อกับ....." เสียงคนกล่องอีกครั้งทำเอาเหล่าสามสาวต่างกอดกันแน่น
"ชีวอน......"
เมื่อรอบที่สอง ฮีชอลขอเป็นคนจัดการเอง
"แล้วห้องที่สอง ที่อยู่ข้างกับห้องแรกอ่ะนะ... คังอิน... กับเอ่อ...." มือที่แกว่งอยู่ในกล่องนานผิดปกติ ทำเอาคนที่เริ่มลุ้นหัวใจจะวาย
"เลือกสักทีสิพี่ฮีชอล พวกผมลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย"
"ก็ได้... อ่ะ! ออกมาแล้ว คนที่จะได้อยู่กับหนุ่มร่างยักษ์ที่จิตใจแสนจะบอบบาง ลีทึก..."
ชื่อของคนที่ได้รับเลือกทำเอาทุกคนต่างก็หันไปมองคังอินเป็นตาเดียว
ใครก็รู้ว่าคังอินน่ะ ชอบลีทึกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คราวนี้ลีทึกจะไหวไหมเนี่ย!
"นี่ฮีชอล แกล้งฉันหรือเปล่าเนี่ย..." ลีทึกที่เดินหน้าแดงออกมาจากครัวเมื่อได้ยินเสียงชื่อของตัวเองจากปากของฮีชอล
"จริงๆ ดูนี่สิ ชื่อนายหรือเปล่า ลีทึก" ฮีชอลยื่นแผ่นกระดาษที่ลีทึกจำได้ว่าเป็นลายมือตัวเองแล้วก็เดินหยิบกระเป๋าตัวเองเข้าห้องไป
ทิ้งให้คังอินที่เอาแต่อมยิ้มขอบคุณฮีชอลไม่ขาดปาก ก่อนที่จะโดนชีวอนแซวมาแต่ไกล
"เบาๆ หน่อยนะ ฉันอยู่ข้างห้องนายนะ คังอิน"
"รู้แล้วน่า~"
ต่อมาก็ห้องที่สาม ที่ได้แก่... เรียววุค ซองมิน
ห้องที่ สี่ เยซอง ฮยอกแจ
ห้องที่ ห้า ชินดง ดงเฮ
และห้องสุดท้ายที่เหมือนจะเป็นคู่แรก ฮีชอล คิบอม
เสียงห้องที่เคาะของห้องสุดท้าย ทำเอาคิบอมที่นั่งจัดของอยู่คนเดียวเพราะฮีชอลออกไปหาเพื่อนตั้งแต่เข้าบ้านมาได้ไม่ถึงชั่วโมง
"ไง คิบอม จัดของยังไม่เสร็จเหรอ" ร่างบางที่จัดของเสร็จเดินมาหาเพื่อนที่คอยให้กำลังใจมานั่งข้างๆเตียง
"ยังเลย กว่าจะได้แบ่งชั้นกับพี่ฮีชอลได้ ก็เล่นเอาแทบแย่.." คิบอมที่จัดของไปเรื่อยๆ จนดงเฮเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่วางไว้บนเตียง
"นี่รูปครอบครัวของคิบอมเหรอ" มือบางลูบไปตามกรอบที่ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลมาดี
"อื้ม ใช่แล้วล่ะ"
"ท่าทางท่านใจดีนะ " ร่างบางที่มองรูปนั้นแล้วคิดถึงพ่อกับแม่จัง....
"อยากเจอไหมล่ะ แม่น่ะบินมาเกาหลีบ่อยนะ"
"ไม่ล่ะ เพราะว่าฉันอยากจะบินไปอเมริกาเอง" ร่างบางวางกรอบรูปแล้วนอนลงไปที่เตียงของคิบอมที่ปูผ้าปูที่นอนแล้ว
"ดงเฮอยากไปอเมริกาเหรอ"
"อื้ม.. ฉันฝันว่าอยากจะไปอเมริกาสักครั้งในชีวิตน่ะ" ร่างบางที่เริ่มจะเพลียแล้ว ตอบทั้งที่ตาจะปิดอย่างไม่ช้าแล้ว
"ถ้างั้น.. อยากไปเมื่อไหร่ก็บอกนะ ฉันจะพาดงเฮเที่ยวเอง"
"จริงนะ? ฉันจะได้รีบเก็บเงินไปอเมริกา"
"จริงสิ ถึงวันนั้น ดงเฮอย่าให้ใครพาไปแล้วกัน" คิบอมที่เผลอมองไปที่ร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนที่จะวางมือที่ทำอยู่แล้วเข้ามามองใกล้มากกว่าเดิม
"อื้ม.. ฉันจะให้คิบอมนั่นแหละที่จะพาไปเที่ยวนะ คิบอมอย่าลืมสัญญานะ"
"สัญญา/สัญญา"
มือหนาเอื้อมมาจับแล้วร่างบางที่หลับตาก็ยิ้มแล้วก็เผลอหลับไป.....
.
.
.
.
อีกห้องที่เงียบมานานเพราะคนหนึ่งที่เอาแต่ก้มหน้าเก็บของ ส่วนอีกคนก็เอาแต่นั่งจ้องหน้า จนคนที่โดนจ้องมามานานอดไม่ไหวที่จะเอ่ยออกไป
"นายจะมองอีกนานไหม จ้องให้ได้อะไร คังอิน"
"ถ้าจ้องแล้วได้.. พี่คงเสร็จผมไปแล้วล่ะ พี่ลีทึก" คังอินที่พูดออกมาจนคนที่นั่งอยู่หันมามองค้อน
"นี่นายจะกล้าเกินไปแล้วนะ" ลีทึกที่อดจะว่าไม่ได้ คังอินที่ชอบทำให้คนในวงคิดไม่ดีแบบนี้เสมอ
"ทำไมล่ะครับ" คังอินที่ยังคงยิ้มให้จนลีทึกต้องหันหน้าหนี
"ก็นายชอบแกล้งพูดให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนี้ ต่อไปมันจะแก้ตัวกันไม่ได้นะคังอิน"
"ผมน่ะไม่แก้ตัวหรอกครับ คิดยังไงก็พูดมันไปอย่างนั้น" คังอินที่ยังคงหัวเราะกับสีหน้าของลีทึกอยู่ จนต้องเจาะประเด็นให้มันรู้ชัดไปเลย "ผมน่ะชอบใครก็ทำให้รู้ไปเลยว่าชอบ ไม่เหมือนใครบางคน ไม่พูดว่ารักว่าชอบสักที"
"นายหมายถึงใคร"
"ก็..ทั่วๆไป ถ้าไม่ชอบก็อย่ามาให้ความหวัง อย่ามาดีจนคนอื่นเข้าคิดไปไกล" คังอินที่เดินเอากระเป๋าไปวางไว้ที่ชั้นวางของแล้วล้มตัวนอนไปทิ้งให้ลีทึกเก็บกระเป๋าไปเงียบๆ
"เอาสิครับ ให้รู้กันไป ว่าพี่อยู่ใกล้ผมจะไม่หวั่นไหว" คังอินพูดกับตัวเองก่อนที่จะหลับไป...
ทิ้งให้อีกคนเอาแต่หงุดหงิดกับคำพูดของรุ่นน้องที่เฝ้าบอกใครต่อใครว่าชอบเขา ....แต่ไม่เคยทำให้มั่นใจ
"ก็ข่าวของนายมันมีให้เห็นแทบจะทุกวันนี่คังอิน แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าอันไหนคือสิ่งที่นายพูดจริง......."
.
.
.
.
.
เมื่อทุกคนมาในเวลานัด เมื่อมีการออกเดบิวเด็กฝึกหันทุกคนจะได้มาอยู่หอพักของนักร้องของค่ายกัน ทั้ง 12 คนต่างก็มายืนอยู่หน้าห้องนอนรู้สึกตื่นเต้นกับสิ่งที่จะเกิดขึ้น
"ห้องจะเป็นไงนะ..." ชินดงที่เพิ่งออกมาจากบ้านครั้งแรกพูดออกมาเมื่อลีทึกบอกว่าให้รออยู่หน้าห้องก่อน
"แล้วฉันจะนอนกับใครดีเนี่ย" ฮยอกแจที่ตื่นเต้นตั้งแต่เมื่อวาน ทำเอาซองมินโอบเอวของเพื่อนรักเอาไว้
"นายก็นอนกับฉันสิฮยอกแจ" ซองมินที่เอาหน้ามาวางไว้ที่ไหล่ของฮยอกแจ จนฮยอกแจยิ้มกว้างเห็นเหงือกทั้งสองข้างจนครบ
"แล้วฉันล่ะ ซองมิน ฉันอยากนอนกับมินเหมือนกันนะ" เรียวจังที่ถือกระเป๋าพร้อมกับกอดคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคอยู่ในอก
"ถ้างั้นเราก็นอนกันสามคนสิ" ซองมินที่เลือกใครไม่ถูก ก็พูดเอาใจเพื่อนทั้งสอง โดยที่ลืมไปอีกคน....
"แล้วด๊องล่ะมิน" เรียววุคที่พูดชื่อของคนที่เอาแต่คุยโทรศัพท์กับที่บ้านไม่ยอมวางตั้งแต่นั่งรถมา
"คิบอมไง ให้มันนอนกับคิบอม" ฮยอกแจที่พูดชื่อของคนที่มองพวกเขาอยู่ จนคิบอมสะดุ้ง O.O
"ได้ไหมคิบอม ให้ดงเฮนอนกับคิบอมได้หรือเปล่า" ฮยอกแจที่พูดย้ำอีกครั้ง เขาพอจะเดาออกว่าคิบอมคงจะคิดอะไรกับเพื่อนหน้าหวานของเขาบ้าง จนคิบอมเอามือเกาหัวอย่างเก้อๆ
"อะ..เอ่อ..." เมื่อร่างสูงที่ตอบอะไรไม่ถูกก็ได้คนช่วยชีวิตที่ไม่ค่อยจะช่วยอะไรได้เท่าไหร่
"คิบอมต้องนอนกับฉัน พวกนายมีอะไรไหม?" ฮีชอลเจ๊ขาใหญ่ประจำกลุ่ม พูดพร้อมกับควงคิบอมเข้าห้องก่อนใคร "ฉันจะจองห้องก่อนนะ แล้วที่เหลือก็ตามแต่พวกนาย"
"คะ..คือ" คิบอมที่พยายามจะรั้งตัวเองออกจากแขนที่ติดหนึบของฮีชอลแบบกล้าๆ กลัวๆ
"หรือว่านายอยากนอนกับดงเฮจริงๆ คิดอะไรกับมันหรือเปล่าคิบอม"
"ปะ..เปล่านะฮ่ะ พี่ฮีชอล" >//<
"งั้นก็ดี.. นายน่ะเหมาะจะนอนกับฉันมากที่สุด เพราะนายดูท่าจะระเบียบสุดๆ คนอื่นฉันไม่ไว้ใจ"
ห้องที่มีทั้งหมด 6 ห้อง ทำเอาที่เหลือแบ่งกันเองโดยการจับฉลาก ยกเว้นฮีชอลกับคิบอมที่เป็นข้อยกเว้น....(ไม่มีใครกล้าบังคับเจ๊ เจ๊แกแรงไม่แคร์สื่อ.....)
"เอาล่ะทุกคน ฉันจะจับฉลากน่ะ เริ่มที่คนแรก"
ลีทึกจัดการคนรายชื่อในกล่องดูท่าจะใบเดิมกับวันที่แกล้งดงเฮวันนั้น...อิอิ
"เอาล่ะนะ ห้องแรก ทางขวามือ ฮันกยอง เอ่อกับ....." เสียงคนกล่องอีกครั้งทำเอาเหล่าสามสาวต่างกอดกันแน่น
"ชีวอน......"
เมื่อรอบที่สอง ฮีชอลขอเป็นคนจัดการเอง
"แล้วห้องที่สอง ที่อยู่ข้างกับห้องแรกอ่ะนะ... คังอิน... กับเอ่อ...." มือที่แกว่งอยู่ในกล่องนานผิดปกติ ทำเอาคนที่เริ่มลุ้นหัวใจจะวาย
"เลือกสักทีสิพี่ฮีชอล พวกผมลุ้นจะแย่แล้วเนี่ย"
"ก็ได้... อ่ะ! ออกมาแล้ว คนที่จะได้อยู่กับหนุ่มร่างยักษ์ที่จิตใจแสนจะบอบบาง ลีทึก..."
ชื่อของคนที่ได้รับเลือกทำเอาทุกคนต่างก็หันไปมองคังอินเป็นตาเดียว
ใครก็รู้ว่าคังอินน่ะ ชอบลีทึกมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว คราวนี้ลีทึกจะไหวไหมเนี่ย!
"นี่ฮีชอล แกล้งฉันหรือเปล่าเนี่ย..." ลีทึกที่เดินหน้าแดงออกมาจากครัวเมื่อได้ยินเสียงชื่อของตัวเองจากปากของฮีชอล
"จริงๆ ดูนี่สิ ชื่อนายหรือเปล่า ลีทึก" ฮีชอลยื่นแผ่นกระดาษที่ลีทึกจำได้ว่าเป็นลายมือตัวเองแล้วก็เดินหยิบกระเป๋าตัวเองเข้าห้องไป
ทิ้งให้คังอินที่เอาแต่อมยิ้มขอบคุณฮีชอลไม่ขาดปาก ก่อนที่จะโดนชีวอนแซวมาแต่ไกล
"เบาๆ หน่อยนะ ฉันอยู่ข้างห้องนายนะ คังอิน"
"รู้แล้วน่า~"
ต่อมาก็ห้องที่สาม ที่ได้แก่... เรียววุค ซองมิน
ห้องที่ สี่ เยซอง ฮยอกแจ
ห้องที่ ห้า ชินดง ดงเฮ
และห้องสุดท้ายที่เหมือนจะเป็นคู่แรก ฮีชอล คิบอม
เสียงห้องที่เคาะของห้องสุดท้าย ทำเอาคิบอมที่นั่งจัดของอยู่คนเดียวเพราะฮีชอลออกไปหาเพื่อนตั้งแต่เข้าบ้านมาได้ไม่ถึงชั่วโมง
"ไง คิบอม จัดของยังไม่เสร็จเหรอ" ร่างบางที่จัดของเสร็จเดินมาหาเพื่อนที่คอยให้กำลังใจมานั่งข้างๆเตียง
"ยังเลย กว่าจะได้แบ่งชั้นกับพี่ฮีชอลได้ ก็เล่นเอาแทบแย่.." คิบอมที่จัดของไปเรื่อยๆ จนดงเฮเอื้อมไปหยิบกรอบรูปที่วางไว้บนเตียง
"นี่รูปครอบครัวของคิบอมเหรอ" มือบางลูบไปตามกรอบที่ดูเหมือนว่าจะได้รับการดูแลมาดี
"อื้ม ใช่แล้วล่ะ"
"ท่าทางท่านใจดีนะ " ร่างบางที่มองรูปนั้นแล้วคิดถึงพ่อกับแม่จัง....
"อยากเจอไหมล่ะ แม่น่ะบินมาเกาหลีบ่อยนะ"
"ไม่ล่ะ เพราะว่าฉันอยากจะบินไปอเมริกาเอง" ร่างบางวางกรอบรูปแล้วนอนลงไปที่เตียงของคิบอมที่ปูผ้าปูที่นอนแล้ว
"ดงเฮอยากไปอเมริกาเหรอ"
"อื้ม.. ฉันฝันว่าอยากจะไปอเมริกาสักครั้งในชีวิตน่ะ" ร่างบางที่เริ่มจะเพลียแล้ว ตอบทั้งที่ตาจะปิดอย่างไม่ช้าแล้ว
"ถ้างั้น.. อยากไปเมื่อไหร่ก็บอกนะ ฉันจะพาดงเฮเที่ยวเอง"
"จริงนะ? ฉันจะได้รีบเก็บเงินไปอเมริกา"
"จริงสิ ถึงวันนั้น ดงเฮอย่าให้ใครพาไปแล้วกัน" คิบอมที่เผลอมองไปที่ร่างบางที่นอนนิ่งอยู่บนเตียงก่อนที่จะวางมือที่ทำอยู่แล้วเข้ามามองใกล้มากกว่าเดิม
"อื้ม.. ฉันจะให้คิบอมนั่นแหละที่จะพาไปเที่ยวนะ คิบอมอย่าลืมสัญญานะ"
"สัญญา/สัญญา"
มือหนาเอื้อมมาจับแล้วร่างบางที่หลับตาก็ยิ้มแล้วก็เผลอหลับไป.....
.
.
.
.
อีกห้องที่เงียบมานานเพราะคนหนึ่งที่เอาแต่ก้มหน้าเก็บของ ส่วนอีกคนก็เอาแต่นั่งจ้องหน้า จนคนที่โดนจ้องมามานานอดไม่ไหวที่จะเอ่ยออกไป
"นายจะมองอีกนานไหม จ้องให้ได้อะไร คังอิน"
"ถ้าจ้องแล้วได้.. พี่คงเสร็จผมไปแล้วล่ะ พี่ลีทึก" คังอินที่พูดออกมาจนคนที่นั่งอยู่หันมามองค้อน
"นี่นายจะกล้าเกินไปแล้วนะ" ลีทึกที่อดจะว่าไม่ได้ คังอินที่ชอบทำให้คนในวงคิดไม่ดีแบบนี้เสมอ
"ทำไมล่ะครับ" คังอินที่ยังคงยิ้มให้จนลีทึกต้องหันหน้าหนี
"ก็นายชอบแกล้งพูดให้คนอื่นเข้าใจผิดแบบนี้ ต่อไปมันจะแก้ตัวกันไม่ได้นะคังอิน"
"ผมน่ะไม่แก้ตัวหรอกครับ คิดยังไงก็พูดมันไปอย่างนั้น" คังอินที่ยังคงหัวเราะกับสีหน้าของลีทึกอยู่ จนต้องเจาะประเด็นให้มันรู้ชัดไปเลย "ผมน่ะชอบใครก็ทำให้รู้ไปเลยว่าชอบ ไม่เหมือนใครบางคน ไม่พูดว่ารักว่าชอบสักที"
"นายหมายถึงใคร"
"ก็..ทั่วๆไป ถ้าไม่ชอบก็อย่ามาให้ความหวัง อย่ามาดีจนคนอื่นเข้าคิดไปไกล" คังอินที่เดินเอากระเป๋าไปวางไว้ที่ชั้นวางของแล้วล้มตัวนอนไปทิ้งให้ลีทึกเก็บกระเป๋าไปเงียบๆ
"เอาสิครับ ให้รู้กันไป ว่าพี่อยู่ใกล้ผมจะไม่หวั่นไหว" คังอินพูดกับตัวเองก่อนที่จะหลับไป...
ทิ้งให้อีกคนเอาแต่หงุดหงิดกับคำพูดของรุ่นน้องที่เฝ้าบอกใครต่อใครว่าชอบเขา ....แต่ไม่เคยทำให้มั่นใจ
"ก็ข่าวของนายมันมีให้เห็นแทบจะทุกวันนี่คังอิน แล้วฉันจะรู้ได้ไงว่าอันไหนคือสิ่งที่นายพูดจริง......."
.
.
.
.
.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น