คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : THANK YOU PART 1
ในห้องซ้อมที่มีเพียงเสียงเพลงดังอยู่ไม่ขาดสาย พร้อมกับเด็กชายร่างบางคนหนึ่งที่ใส่เพียงชุดกางเกงวอร์มสีดำกับเสื้อกล้ามสีดำเข้าชุด หน้าใสที่ตัดผมระต้นคอ พร้อมกับเหงื่อไหลเต็มใบหน้า ทำให้คนที่กำลังยืนมองอยู่ที่หน้าห้องซ้อมถึงกับยิ้มออกมา
"ทำอะไรอยู่เหรอ?...คิบอม" เสียงของเด็กน้อยวัยใส่ที่ใส่กางเกงออกกำลังกายขาสั้นสีชมพูคาดขาวคู่กับเสื้อกล้ามเข้าชุด หญิงสาวผมทองที่ยิ้มหวานทำเอาชายหนุ่มต้องตัดใจละทิ้งคนที่เขามักจะมายืนเฝ้ามองบ่อยๆ แล้วหันมาพูดกับหญิงสาวที่มาใหม่ทันที
"เปล่านี่น่า.. แล้วเจสสิก้าล่ะ มาทำอะไรตรงนี้"
"เราเพิ่งออกกำลังกายเสร็จ ว่าจะไปกินข้าว คิบอมกินข้าวหรือยัง" คนสวยหันมายิ้มหวานให้กับร่างสูงที่เพิ่งมาจากอเมริกาได้ปีกว่าๆ
"เอ่อ.. คนอื่นๆ ก็ไปด้วยนะ ไม่ใช่เราคนเดียว ไปเถอะ! คิบอมยังสั่งอาหารเกาหลีไม่เก่งนี่น่า~ นะไปกันเถอะ" เจสสิก้ายังคงรั้งคิบอมให้ไปด้วยกัน จนร่างบางคนที่คิบอมเพิ่งเห็นว่าซ้อมเต้นอยู่เดินออกมาโดยถือกระเป๋าเป้ใบใหญ่ออกมาด้วย
"คือว่า..." เมื่อเห็นว่าร่างบางเดินออกมา คิบอมจึงหันไปเรียกร่างบางเอาไว้
ร่างบางที่หยุดชะงักแล้วหันมายิ้มให้ จนทำให้ร่างสูงเกิดอาการพูดไม่ออกจนคนที่ทนมองไม่ได้จำเป็นต้องพูดออกไปเอง
"เจสกับคิบอม กำลังจะไปกินข้าวกันค่ะ พี่ดงเฮจะไปด้วยกันไหมค่ะ" ถึงแม้จะดูเหมือนคำเชิญชวน แต่คนสวยก็ไม่ได้เต็มใจเท่าไหร่ ร่างบางดูเหมือนจะปฏิเสธแต่ร่างสูงก็คงจะไม่ปล่อยให้เป็นอย่างนั้น
"เอ่อ คือพี่..."
"พี่ดงเฮไปด้วยกันเถอะฮ่ะ ตอนขากลับ ผมจะได้มีเพื่อนด้วย ทางที่เกาหลี มันยังไม่ค่อยคุ้น" ร่างสูงที่หาเหตุผลมาอ้างทำให้ดงเฮ จำต้องยอมไปด้วย
มีหรือคนอย่างคิบอมจะจำทางไม่ได้ ทางน่ะจำได้ แต่ถ้าไม่อ้างแบบนี้ พี่จะยอมไปหรือไง!!
ตุ๊บ!!
เสียงกระเป๋าหล่นลงกับพื้น ทำเอาคนสวยร้องลั่น คิบอมเห็นว่าชุดที่หญิงสาวใส่ คงจะดูไม่ดีท่าเกิดก้มท่านั้น จึงจัดการเป็นสุภาพบุรุษ ก้มและจัดการถือเอาไว้ให้
"ขอบคุณนะคิบอม"
"ไม่เป็นไร เดี๋ยวเราถือให้" อีกคนที่เดินตามหลังใส่หูฟังเห็นภาพทั้งหมด ก็ทำเฉยแล้วเดินไปเรื่อยๆ จนร่างสูงรั้งกระเป๋าของรุ่นพี่มาอีกมือ แต่โดนดงเฮดึงเอาไว้
"ทำไมคิบอม" 0.0
"ผมถือให้ พี่เพิ่งซ้อมมาเหนื่อยๆ เดี๋ยวผมถือให้พี่ดีกว่า" คิบอมจัดการแกะมือบางออกจากสายกระเป๋า แล้วร่างบางก็ยิ้มก่อนที่จะปล่อยให้คิบอมถือไป
"ไม่เป็นไร นายถือของเจสสก้าคนเดียวเถอะ"
"เอามาเถอะครับ" ร่างสูงที่จัดการถือแล้วก็เดินต่อไปเรื่อย จนถึงร้านอาหารที่นัดกันเอาไว้
"รุ่นพี่ดงเฮมาด้วยเหรอค่ะ สวัสดีค่ะ" เสียงของสาวๆ ดังออกมาจากโต๊ะที่ทำการจองเอาไว้เรียบร้อยแล้ว
"หวัดดีทุกคน"
"แหมยัยเจส เอามาทั้งสองหนุ่มเลยเหรอ"
"พี่ดงเฮ คิบอมชวนมาต่างหากล่ะ ฉันน่ะอยากจะชวนคิบอมคนเดียวต่างหาก" เจสสิก้าที่กระซิบบอกเพื่อนสนิทที่นั่งอยู่ข้างกัน ทำเอายูริหัวเราะออกมา
"ถ้างั้นก็ถือว่าแกชวนพี่ดงเฮมาให้ฉันล่ะกันนะ"
"ได้เลย แกรีบลากพี่ดงเฮของแกไปเร็วๆเลย ฉันล่ะเซ็ง" เจสสิก้าที่ทำหน้าเบื่อโลกยิ่งทำให้ยูริหัวเราะออกมาอีก
"แกทำให้ฉันฮาจนหยุดหัวเราะไม่ได้เลยรู้หรือเปล่า เจส"
"ยูริ จะขำอะไรนักหนา คนยิ่งเสียเซลอยู่"
"โอเค โอเค ไม่หัวเราะแล้ว ฉันจะจัดการเอง รอที่นี่ล่ะ เดียวฉันจะกันพี่ดงเฮให้ออกไปเอง" ยูริที่พูดกับเพื่อนรัก แล้วปล่อยให้ทั้งสองหนุ่มนั่งอยู่ด้วยกันกับสาวๆ ก่อนที่ยูริ จะเดินกลับมา แล้วเดินมาขอร้องให้พี่ดงเฮออกไปข้างนอกด้วยกันหน่อย
เจสสิก้ายิ้มกับเพื่อนรักเมื่อเห็นว่าดงเฮเดินตามยูริออกไปแล้ว
"คิบอมค่ะ เจสว่าเราลองดื่มเหล้านี้หน่อยไหมค่ะ"
"แต่ผมดื่มไม่เก่งอ่ะเจส"
"นิดหน่อยเองค่ะ.. นะค่ะ"
"ไม่เอาอ่ะ..." เจสสิก้าเทเหล้าหวานไปแก้วแล้วแก้วเล่า จนตัวเจสเองเริ่มจะมึนๆ บ้างแล้ว แต่คิบอมไม่มีทีท่าว่าจะหยุดสักที.....
จนคนที่พอจะรู้แผนต่างทยอยกันออกไปเรื่อยๆจนหมด คิบอมที่นั่งทำตัวไม่ถูกยกมือถือกดเบอร์ที่เซฟมานานแล้วแต่ม่กล้าโทรออกไป
"พี่ดงเฮเหรอครับ...ผมคิบอม ช่วย......."
ผ่านไปเกือบครึ่งชั่วโมงที่คิบอมนั่งจ้องแก้วเหล้าพร้อมกับอีกคนที่นอนฟุบอยู่ที่โต๊ะอาหาร...จนประตูห้องอาหารเปิดออกเป็นอีกคนที่วิ่งหน้าตาเปียกเหงื่อมายืนหอบหายใจหน้าประตูก่อนที่จะเดินเข้ามาอย่างห่วงใย
"ทำไมปล่อยให้เจสสิก้าดื่มแบบนี้"
"ก็ผม..."
"แล้วคนอื่นล่ะ ทำไมถึงไม่รอเจสกลับไปด้วย"
"ผมไม่รู้ฮ่ะ เห็นขอตัวไปทีละคนสองคนจนหมด ผมนึกว่าพี่ดงเฮกับยูริจะกลับมา ผมเลยรอ" ร่างสูงเน้นคำว่ารอ ร่างบางจึงรีบขอโทษร่างสูงที่สัญญาว่าจะกลับพร้อมกัน
"พี่ขอโทษแล้วกัน บังเอิญว่ายูริรีบไปเลยแวะไปส่งพี่ที่หอ พี่นึกว่าเราจะกลับกับเจสสิก้าพร้อมเพื่อน พี่เลยไม่ได้สนใจ"
"แล้วจะเอาไงต่อ"
"โทรหายูริป่ะ ให้มารับเพื่อนกลับบ้านที" คิบอมที่ทำตามสั่งแล้วนั่งเม้มปากรอยูริมารับเจสสิก้าไป.....
"งั้นเรากลับกันเถอะฮ่ะ" หลังจากที่ส่งยูริกลับแล้ว คิบอมจึงเป็นคนที่เรียกดงเฮกลับบ้านก่อน ขนดงเฮเดินตามมาพร้อมกัน
"ผมดีใจที่พี่มา"
"กลัวหลงละสิ พี่ไม่ทิ้งหรอก ถ้าวันหลังกลัวหลงก็โทรหาพี่แล้วกัน พี่จะพานายกลับบ้านเอง คิบอม..."
คำสัญญาวันนั้น เป็นสิ่งที่คิบอมไม่เคยลืม และไม่เคยพลาดโอกาสที่จะให้ดงเฮรักษาสัญญาเลย....
ถ้าพี่ไม่เผลอพูดคำนั้น วันนี้เราคงไม่ได้มาเดินอยู่ด้วยกันแบบวันนี้......
.
.
"พี่ดงเฮ กลับบ้านยังฮ่ะ" เสียงของเด็กรุ่นน้องที่ดังอยู่หน้าห้องซ้อมเต้น ทำเอาร่างบางหันมายิ้มแล้วโบกมือลาเพื่อนกลับบ้านพร้อมกับเด็กรุ้นน้องมาจนเพื่อนๆ นึกแปลกใจ
"ไอ้ดงเฮ มันสนิทกับคิบอมตั้งแต่เมื่อไหร่ว่ะ" ลีทึกรุ่นพี่ใหญ่พูดออกมาเมื่อเห็นว่าเดี๋ยวนี้ คิบอมมักจะวิ่งมาหาดงเฮก่อนกลับบบ้านเสมอ
"ก็เกือบ เดือนแล้วมั้งพี่ พี่เพิ่งสังเกตุหรือไง" ฮยอกแจที่พูดออกมาหลังจากที่ตัวเองก็เพิ่งเห็นในความเปลี่ยนไปของเพื่อนตัวเองที่ปกติจะกลับหลังคนอื่น แต่พอไปสนิทกับคิบอม เพื่อนตัวเองก็เริ่มที่จะกลับก่อนคนอื่นบ่อยๆ
"นั่นสิ ปกติ ดงเฮมันกลัวเด็กต่างชาติจะตาย แล้วไหนไปสนิทกับคิบอมได้ว่ะ" ฮีชอลที่หันไปถามซองมินที่กำลังซ้อมอยู่..
"เห็นดงเฮบอกว่าคิบอมกลัวหลงทาง เลยจะสอนทางกลับบ้านน่ะพี่"
"เดือนหนึ่งแล้วยังไม่ชินอีกเหรอว่ะ หออยู่ห่างจากบริษัทไปแค่ 3 ป้ายรถเมล์เนี่ยนะ" ฮีชอลคนสวยที่พูดออกมาเมื่อเห็นความผิดปกติของรุ่นน้องทันที
"ก็ไอ้ดงเฮมันบอกอย่างนี้อ่ะ" ซองมินที่ทำหน้างอ เมื่อเห็นว่าพี่ๆ เริ่มจะซักมากไปแล้ว
ไม่ใช่เรื่องของเราซะหน่อย มาถามอยู่ได้ น่าเบื่อ!!
"ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าแกจะมาหลอกอะไรน้องฉัน ไอ้เด็กอเมกา!!~" ฮ่า ฮ่า ฮีชอลที่หัวเราะอย่างกับนางมารในทีวี ทำเอาคนรอบข้างเดินหนีกันเป็นแถว...
เจ๊บ้าไปแล้วงานนี้~
.
.
.
ความคิดเห็น