My Story ☂ EXO

ลำดับตอนที่ #6 : just friend -kaihun ft.chanyeol-

© Tenpoints !

Title : just friend
Couple : Jongin x Sehun ft.Chanyeol
Author : mr.smile

@ โรงเรียนชื่อดังแห่งหนึ่ง


     "เห้ยยย! ที่รัก~ มาเช้าจังน้ะ J"


     "ใครที่รักแกห๊ะ! และที่กูมาเช้าก็เพราะใครล้ะที่เมื่อคืนโทรมาเร่งให้มาเช้าๆ- -"


     "โธ่~ ที่รักงอนกูอ่อ? โอ๋ๆอย่างอนน้ะ และก็เอาการบ้านมาให้กูลอกซะดีๆ~"


     "เฮ้อ~ มึงก็อย่างนี้ตลอดอ้ะ- -"ว่าพลางหยิบสมุดการบ้านในกระเป๋าออกมาให้คนข้างหน้า


     "น่ารักที่สุดเลย โอ เซฮุน สุดที่รักของกู~-..-"


     'โอ เซฮุน' นั้นแหล่ะครับ ชื่อของผมเอง ผมเป็นเด็กมัธยมปลายปีสุดท้ายแล้ว และคน
ตรงหน้านี่ก็คือ 'คิม จงอิน' เพื่อนสนิทกัมจงของผมเอง อย่าเข้าใจผิดว่าผมกับมันเป็นอะไรกันน้ะ
มันก็แค่เรียกผมไปอย่างนั้นเอง เราสองคนสนิทกันตั้งแต่มัธยมต้นแล้ว รู้ใจกันแม่งทุกอย่าง

     ระหว่างที่ผมรอมันลอกการบ้านผมก็หยิบขนมปังกับนมที่แม่เตรียมไว้ให้เมื่อเช้าขึ้นมากิน
ผมค่อยๆบรรจงกินขนมปังไปเรื่อยๆ ก็รู้สึกเหมือนมีใครมอง ผมเลยเงยหน้าขึ้นก็เห็นไอ้จงอิน
มันจ้องผมใหญ่เลย


     "จ้องทำไมว้ะ? หิวอ่อ?"ผมถามออกไปตามที่ใจคิด


     "..."มันยังจ้องต่อไป


     "เห้ย! มึงจ้องอะไรนักหนาว้ะ?"ผมเอามือโบกไปมาตรงหน้ามัน แต่..


     "..."มันก็ยังคงจ้องผมต่อ


     "บ้าป้ะว้ะ - -"ผมเริ่มรำคาญ ก็เลยก้มหน้ากินขนมปังต่อ

ครืด...


     "เห้ย!!O_O"


     เสียงเลื่อนเก้าอี้และมือผิวสีแทนปริศนาที่เข้ามาลูบบริเวณใต้ปากของผม ทำให้ผมสะดุ้ง
และเงยหน้าขึ้นมามองเจ้าของมือปริศนาและมันก็คือ...


     "กูเห็นขนมปังมันติดปากมึง เลยเอาออกให้ ทำไมต้องทำหน้าตกใจงั้นว้ะJ"


     มือไอ้ดำกัมจงนี่เอง-////- เห้ย! แล้วผมจะเขินทำไมเนี่ยมันก็แค่เอาเศษขนมปังออกให้
และก็เอาเข้าปากตัวเองต่อ..ห๊ะ!


     "แล้วมึงเอาไปกินต่อทำไมว้ะ?"นั้นสิ ไม่พอยังหยิบกล่องนมรสโปรดของผมไปเจาะดูดกินอีก


     "เรื่องของกูน่า เดี๋ยงเลี้ยงคืนให้ตอนกลางวันน้ะที่รักJ"ขยิบตาให้


     "กูบอกแล้วว่ากูไม่ใช่ที่รักมึง เลิกเรียกกูอย่างนี้สักทีเถอะ และก็อย่าลืมเลี้ยงคืนด้วย!"พอบอก
เสร็จผมก็รีบเดินออกจากห้องทันที


     "กิ้วๆ~ มึงหูแดงน้ะเว้ย แล้วนั้นจะรีบไปไหนว้ะ? จะเข้าเรียนแล้วน้ะ"


     "ไปเข้าห้องน้ำเว้ย อย่าตามมาน้ะ!!"


     ผมไปเข้าห้องน้ำจริงๆน้ะ พวกคุณต้องเชื่อผมด้วย!-////-
.

.

.

     เมื่อผมกลับมาจากธุระหนักแล้ว(?) ก็เดินเข้ามาในห้องเรียนที่มีอาจารย์คนสวยใจดีสอนอยู่
(ผมจำชื่อเขาไม่ได้แล้วล้ะ:P) หลังจากถามว่าผมหายไปไหนมานู่นนี่นั้นเสร็จก็ปล่อยให้ผมไปนั่ง
ประจำที่ได้ ผมเดินไปนั่งข้างจงอินที่กำลังฟุบหลับอยู่ที่ริมหน้าต่าง..แม่งหลับทั้งวันอ้ะ- -;;


ขวับ!


     "เห้ย!"จงอินที่กำลังฟุบหน้าหลับที่โต๊ะโดยมีแขนของตัวเองต่างหมอนอยู่ดีๆก็หันหน้ามา
ทางผมแต่เปลือกตาหนายังปิดสนิทอยู่ สงสัยจะนอนไม่หลับมั้ง? ผมค่อยๆสำรวจใบหน้าหล่อเหลา
ที่ทำให้หนุ่มน้อย(?) สาวน้อยทั้งหลายต่างหลงใหล ตาคมที่เวลาได้แกล้งผมมักจะยิ้มจนตาหยี
จมูกโด่ง และปากได้รูปมีเสน่ห์ที่ชอบเรียกผมว่าที่รัก จริงๆแล้วผมชอบน้ะเวลาที่ไอ้จงอินมันเรียก
ผมอย่างนี้ แถมมันยังเคยบอกไว้ว่า..


     'มึงควรดีใจไว้น้ะเว้ย เพราะกูจะเรียกอย่างนี้กับมึงแค่คนเดียวJ'


     ตอนนั้นผมโคตรจะดีใจเลยอ้ะ แทบจะตีลังกา50รอบแล้ววิ่งลงสระน้ำ(?) มาถึงตอนนี้
พวกคุณคงสงสัยว่าผมชอบมันหรือเปล่าสิน้ะ...อืม ผมชอบมันครับ ชอบตั้งแต่รู้จักมัน
ครั้งแรกแล้ว -////////-


     "ฮุน..เซฮุน...ไอ้เซฮุนโว้ยยยยยย!!!"


     "ห๊ะๆๆ..อะไร ใครเรียกว้ะ??"


     "กูเอง- -"ไอ้ชานยอลนี่เอง มันเป็นเพื่อนสนิทผมอีกคนหนึ่งครับ


     "มึงอยู่อีกห้องไม่ใช่อ่อ? เข้ามาได้ไงว้ะ?"


     "มึงช่วยแหกตาดูเวลาหน่อยครับ นี่มันเลยเวลาพักกลางวันมา5นาทีแล้วน้ะ- - มัวแต่
มองไอ่กัมจงเพลินหรอว้ะ น้ำลายไหลแล้วเช็ดหน่อยเหอะ"อ่อ ไอ่ยอลมันรู้น้ะว่าผมชอบอ่จงอิน
มีแต่เจ้าตัวนี่แหล่ะที่ไม่รู้ แล้วนี่น้ำลายผมไหลจริงๆอ่อ!?!


     "กูล้อเล่นๆ มึงไม่ต้องเช็ดจริงๆก็ได้ 55555..."มันเห็นว่าผมรีบเช็ดน้ำลายเลยรีบเฉลยความจริง
ออกมา ขอบคุณน่ะไอ่เพื่อนเวร-*-"รีบปลุกมันเร็ว กูหิวแล้วเดี๋ยวไม่มีที่นั่ง"


     "เออๆ รู้แล้ว..จงอิน จงอิน!! ตื่นได้แล้วไปกินข้าวกัน"ตอนแรกผมหันไปพูดกับชานยอลก่อนจะค่อย
หันไปปลุกจงอิน เมื่อเห็นว่ามันไม่ตื่นสักทีก็เลยใช้วิธีปลุกที่เบาที่สุดแต่ได้ผลมากที่สุด


ปึก! อั่ก!!


     ถีบมันแม่ง- -


     "เชี่ย! ใครถีบกูว่ะ? แม่งต่อยกันป่ะ-*-"ทำหน้าหาเรื่องแล้วถกแขนเสื้อ


     "ที่รักมึงถีบอ่ะ จะต่อยป่ะล่ะ?J"เสียงทะเล้นด้วยความสนุกของชานยอลตอบกลับไป
แหม~ ผมคงไม่หน้าด้านเรียกตัวเองว่าที่รักหรอกครับ-.-


     จงอินที่เห็นว่าเท้าของผมยังค้างอยู่กลางอากาศในท่าที่ถีบมันก็เลยเอาแขนเสื้อลงเหมือนเดิม
แล้วทำหน้าสงสัย


     "มึงถีบกูทำไมอ่ะ? กูไม่เรียกมึงว่าที่รักแล้ว งอน!~ -3-"มันหันหน้าไปอีกทางพร้อมทำปากจู๋
แบบที่คิดว่าตัวเองทำแล้วน่ารักที่สุด แต่ขอโทษเถอะในความคิดผมมันอุบาจมาก-///-(แล้วเขิน?)


     "เรื่องของมึง ก็กูปลุกแล้วมึงไม่ตื่นเองกูเลยถีบ ถ้ามึงงอนงั้นกูไปกินข้าวกับไอ่ยอลสองคนก็ได้"
พอผมแกล้งทำเป็นไม่สนใจไอ่จงอินมันหันขวับทันทีเลยครับ5555


     "อย่าทิ้งกูน่ะ ถ้ากูไม่ไปกับมึงแล้วใครจะเลี้ยงข้าวมึง-3-"อยากไปกับกูก็บอกมาเหอะไม่ต้องมา
หาข้ออ้าง-.-


     "กูมีปัญญาเลี้ยงตัวเองเพราะกูรวยมาก ไม่ก็ให้ไอ่ยอลเลี้ยงก็ได้"ผมกับไอ่ยอลยิ้มแช่งใส่มันแล้วก็เดิน
กอดคอกันออกมาจากห้อง ทิ้งให้มันหน้ามุ่ยไว้ข้างหลัง


     "ง่า~ ที่รัก อย่าทิ้งกู~~~~"


     "ไหนบอกว่าจะเลิกเรียกกูว่าที่รักไง"-..-


     "ไม่เลิกแล้ว ที่รักไม่ง้อ-3-"แต่มันก็ยังคงสตีลทำปากจู๋ไว้


     สุดท้ายก็เดินกอดคอกันสามคนไปโรงอาหาร ทำไมต้องทำให้มันลำบากว่ะ?- -


...


     "ไอ่ฮุนนน~ อันนี้มึงชอบใช่ป่ะ? กูให้น่ะ"


     "ไอ่ยอล! มึงไม่ต้องอ้างกูชอบเลยน่ะ กูรู้ว่ามึงไม่อยากกินอยู่แล้ว- -"


     "ไอ่ฮุน~ กูรู้อันนี้มึงไม่ชอบกิน กูกินให้ก็ได้น่ะJ"


     "ตอแหล! มึงอย่ามาอ้าง อันนี้กูก็รู้ว่ามึงอยากกินมึงหลอกกูไม่ได้หรอก- -"


     ผม จงอิน และก็ชานยอลกำลังทานข้าวกันอยู่ในโรงอาหารครับ แล้วไอ่ที่ผ่านมาก็ไม่ใช่อะไร
หรอกครับ ก็แค่ไอ่ยอลมันชอบมายุ่งกับอาหารบนจานข้าวผมเป็นเรื่องปกติ ผมนั่งอยู่ฝั่งเดียวกับไอ่ยอล
และตรงข้ามกับผมก็เป็นจงอินที่นั่งดูผมกับไอ่ยอลทะเลาะกันแย่งอาหาร


     "มึงสองคนหยุดทะเลาะกันสักทีได้ป่ะ? สนใจกูบ้างดิตั้งแต่ในห้องแล้วน่ะเว้ยยย-3-"


     "โหยยย เรียกร้องความสนใจหรอหนูน้อยจงอิน โอ๋ๆๆ~ -..-"ไอ่ชานยอลแน่นอนครับ


     "คร๊ายยยย มึงใส่ร้ายกูใครเรียกร้องความสนใจกันห๊ะ กูจะทำอย่างนั้นทำไม อยู่เฉยๆก็มีผู้หญิง
วิ่งมาหากูแล้ว-.-"จงอิน


     "ชิ! กูหาใหม่ก็ได้"พูดเสร็จก็ลุกหนีไปเลย อ้าวเห้ย! ไหนบอกจะเรียกกูว่าที่รักแค่คนเดียวอ่ะ สงสัย
งอนเลยพูดขึ้นมาเฉยๆมั้ง?


     "55555แม่งเดินตูดบิด(?)หนีไปแล้วอ่ะ มันหึงมึงแน่ๆเลย กิ๊วๆ~ ><"


     "หึงเชี่ยไรว่ะ?"ผมทำหน้างง


     "ก็หึงที่มึงสนใจแต่กูไม่สนใจมันเลยไง><"แล้วมันก็ทำหน้าประหนึ่งเป็นสาวที่ได้เพิ่งเสียตัวครั้งแรก(?)- -
หมั่นไส้มันเจงเจ๊งง ~


     "ปัญญาอ่อน มันจะมาหึงกูทำไมว่ะ...แต่ถ้าหึงจริงๆก็ดีน่ะ-/- ไปดูมันดีกว่าว่าเป็นไงบ้าง"


     "เห้ย! จะไปไหน? ไปหาว่าที่สามีมึงอ่อ? กิ้วๆ ><"


     "บ้า!!-//////-"


     "หน้าแดงแล้วมึง~5555"


     พอผมเดินห่างจากไอ่ยอลมาสักพักก็เดินตามหาไอ่จงอินกัมจงตามตึกไปเรื่อยๆ อืมม..อยู่ไหนว่ะ?
เอ๊ะ!! นั่นมันจงอินหรือป่าว? ผมเห็นมันยืนคุยอยู่กับใครสักคน หน้าคนนั้นคุ้นๆมากเลยน่ะแต่ผมนึกไม่ออก
ผมแอบไปยืนหลบมุมตรงกำแพงมองเขาทั้งสองคน แล้วไปยืนคุยกันที่มืดๆทำไม? ไม่กลัวคนอื่นเขาจะมองไม่
เห็นหรือไง?ยิ่งดำๆอยู่ -*-


     "อืมม คยองซูครับอยู่นิ่งๆหน่อยสิครับ~"ใช่ๆ คยองซูนี่เองผมนึกออกแล้ว


     "คิคิ จงอินล่ะก็ เราจั๊กจี้น่ะเดี๋ยวก็มีคนมาเห็นหรอก"เห็นไรว่ะ?


     "ไม่ต้องไปสนใจคนอื่นหรอกครับ สนแค่ผมก็พอแล้ว"


     "แต่ถ้ามีใครมาหะ..อุ๊บ"เห้ย!!


     "ที่รักครับ ผมรักที่รักน่ะ"


     "คิคิ อ๊ะ อื้มม อ๊ะ..อย่าสิจง..อิน"


     เสียงแลกจูบที่ดังอย่างต่อเนื่องไม่หยุดนั้น ภาพตรงหน้าที่คนทั้งสองกำลังแลกจูบกันอย่างดูดดื่ม
หรือต่อให้พวกเขาจะเลยเถิดกันไปถึงไหน ผมก็ไม่สามารถรับรู้ได้แล้ว ความรู้สึกของผมตอนนี้มันชาไปหมด
ตั้งแต่ที่จงอินเรียนคยองซูว่าที่รัก และบอกรักพี่เขาไป แล้วผมล่ะ?


     "จงอินอา~ นายเรียกเราว่าที่รักอย่างนั้นแล้ว แฮกๆ แล้วเพื่อนนายคนนั้นล่ะ"หลังจากที่ทั้งสองคน
ถอนจูบกันออกมาคยองซูก็ถามคำถามที่ผมกำลังสงสัย


     "เซฮุนน่ะหรอครับ? นั้นก็แค่เพื่อนผมเอง ผมก็แค่เรียกเขาเล่นๆไปอย่างนั้นเองครับ ยังไงผมก็รัก
คยองซูเพียงแค่คนเดียว เราอย่าไปพูดถึงคนอื่นเลยน่ะ"ร่างสูงของจงอินที่ยังซุกไซร้ซอกคอขาวของอีกคนตอบกลับ


     นั้นสิน่ะ..ผมก็แค่เพื่อนของจงอิน แค่คนที่แอบรักอีกฝ่ายเพียงข้างเดียว เพียงแค่จงอินเรียกผมว่าที่รัก
ผมก็เผลอคิดเข้าข้างตัวเองเท่านั้นเอง...เขาไม่ได้รักเราเหมือนที่เรารักเขานี่น่า


     เสียงหวานยังคงครางต่อไปไม่หยุด แต่เสียงนั้นมันไม่ได้เข้ามาในหูผมสักนิด หูผมมันไม่ได้ยินอะไร
ทั้งนั้นแล้วตั้งแต่คำพูดของจงอินจบลง มันเหมือนมีอะไรสักอย่างมาปิดกั้นเสียงนั้นเอาไว้


     "ไม่เป็นไรน่ะ เราไปจากที่นี่กันดีกว่าอย่าเสียใจไปเลย"


     ใช่แล้ว...มันคือมือของชานยอลเพื่อนสนิทอีกคนของผมนี่เองที่ปิดกั้นเสียงที่ผมไม่อยากฟังมากที่สุด
ตอนนี้เอาไว้นอกจากเสียงกระซิบของชานยอลที่ดังอยู่ข้างหลังผมเท่านั้น ผมยอมเดินออกไปกับชานยอล
เดินห่างเขาทั้งสองคนไปจนลับตา...


     โดยไม่รู้เลยว่าจงอินหันกลับมามองผมแว๊บหนึ่งก่อนจะกลับหันไปสนใจคนตรงหน้าต่อ


.....


     หลังจากวันนั้นจงอินก็ไม่เคยเรียกผมว่าที่รักอีกเลยเขากับพวกผมแทบจะไม่ได้คุยกันมาสักพักแล้ว
พวกเราดูห่างๆกันมากขึ้นเพื่อนในห้องบางคนก็สงสัยและเข้ามาถามบ้าง แต่ผมก็เงียบไม่ได้ตอบอะไรกลับไป
จงอินไม่ค่อยมายุ่งกับพวกผมว่างเมื่อไหร่ก็จะวิ่งไปหาคยองซู พวกผมสองคนพึ่งรู้หลังจากนั้นไม่นานว่ามันกับ
คยองซูคุยกันมาได้เกือบอาทิตย์แล้วและหลังากวันนั้นมันก็เปิดตัวว่าคยองซูคือแฟนมันผมที่เป็น
เพื่อนสนิทกับมันกลับไม่รู้แต่ต้องมารู้จากเพื่อนคนอื่นนี่น่ะ แม่งเอ๊ย! T^T


     "เห้ย! ไอ่ฮุน ไปกินข้าวกัน~ :D"


     "...."


     "เห้ย! ไอ่ฮุน..ไอ่ติ๋มฮุนนนนนน~~~"


     "...."


     ชานยอลที่เห็นว่าจะเรียกผมยังไง ผมก็ไม่หัน มันก็เลยถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วสกิดมันเบาๆ เพียงแค่
สกิดเบาๆสกิดเดียวมันก็เหมือนสกิดสิ่งต่างๆที่อยู่ในใจผมออกมาหมด ผมพุ่งเข้าไปกอดมันแน่น


     "มึงรู้ป่ะ! กูแอบรักมันมานานแค่ไหนแล้ว กูแอบรักมันตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอมัน มันเข้ามาหากูทั้งที่กู
เป็นเพียงเด็กใหม่คนหนึ่งที่แม่งใครๆก็หาว่ากูเงียบ กูติ๋มแถมยังเหมือนผู้หญิง แต่..แต่มันกลับเามาปลอบกู
และก็จัดการพวกที่ว่ากูด่ากูแล้วก็บอกว่าจะดูแลกูด้วย แถมตลอดเวลาที่รู้จักกันมาแม่งชอบให้ความหวังกู ชอบ
ทำให้หัวใจกูเต้นแรง ให้กูเขิน แล้วไหนจะมาเรียกกูว่าที่รักอีก สัญญาว่าจะเรียกกูว่าที่รักคนเดียว กูก็คิดว่า
มันจะคิดเหมือนกูแต่กูก็ไม่กล้วสารภาพไปว่ารักมัน กูกลัวเสียเพื่อนแต่เพราะมันทำอย่างนั้นกูก็เลยว่า
อีกไม่นานจะสารภาพรักกับมัน แต่ดูมันทำกับกูตอนนี้ดิแค่มองหน้ากันยังไม่มอง ฮึก ฮึก กู กูทำอะไร ฮึก
กูทำอะไรผิด ฮึก ว่ะ"


     ผมระบายความในใจของผมออกมาให้ชานยอลฟังจนหมดความในใจที่ผมเก็บเอาไว้ตั้งแต่แรก ทุกสิ่ง
ทุกอย่าง ตลอดหลายวันที่ผ่านมาผมคิดว่าตัวเองเข้มแข็งแล้วไม่ร้องไห้แล้วแต่มาวันนี้แค่ชานยอลมันสกิดผม
น้ำตาที่ผมเก็บมาตลอดก็ไหลออกมาไม่หยุด ตอนนี้มีเพียงแค่น้ำตาของผมเท่านั้นที่ไหลออกมาเหมือนกับ
ว่าถ้าผมร้องไห้ออกมาจนหมดความเจ็บครั้งนี้จะได้หมดไป แต่ทำไมยิ่งร้องผมถึงยิ่งเจ็บล่ะ?


     "ฮุน...มึงไม่เป็นไรน่ะ ร้องไห้ออกมาเหอะมึงยังมีกูอยู่ข้างๆน่ะ กูใจดีให้มึงยืมไหล่เลยอ่ะ"และตลอดเวลา
ที่ผมร้องไห้ก็จะมีชานยอลคอยพูดว่าไม่เป็นไรน่ะแล้วลูบหัวผมตลอดเวลา จนกระทั่ง...


     "อะแฮ่ม!"


     หลังจากที่ผมกอดชานยอลร้องไห้สักพักก็มีเสียงหนึ่งขัดขึ้นมา ผมเลยรีบปล่อยชานยอลแล้วรีบเอามือ
เช็ดคราบน้ำตาให้หมด...ผมไม่อยากให้ใครมาเห็นเวลาผมอ่อนแอ


     โดยเฉพาะถ้าคนๆนั้นเป็นคิมจงอิน...


     "มีอะไรหริอป่าว?"


     ไอ่ยอลมันถามคนที่มาใหม่ด้วยเสียงและใบหน้าที่เรียบเฉย ผมที่นั่งหันหลังให้ประตูเลยไม่รู้ว่าเป็นใคร
พอผมจะหันไปดูก็โดนชานยอลจับหน้าไม่ให้หันไป หรือว่าจะเป็น...


     "จงอินนี่~ ไหนบอกว่าจะมาหยิบของแป๊ปเดียวไง เรารอตั้งนานแล้วน่ะ"หึ! จงอินจริงๆสิน่ะ


     "ครับๆ แป๊ปนึงน่ะ"


     ผมได้ยินเสียงฝีเท้าที่ดังใกล้เข้ามามากขึ้น เลยรีบก้มหน้าไม่กล้วให้คนตรงหน้าเห้นว่าผมตาบวมแค่ไหน
ร่างสูงของจงอินเดินมาหยุดตรงหน้าพวกผมหยิบของที่ลืมไว้ แล้วเดินไปหาคยองซูฮยองที่รออยู่หน้าห้อง


     "ไปกันเถอะครับ~"


     หลังจากจงอินไปก็ไม่มีเสียงพูดคุยใดๆจากผมแล้วก็ชานยอลเลย จนชานยอลที่ทนอยู่ในความเงียบไม่
ไหวระเบิดออกมา


     "เห้ย! ฮุน ไหนๆวันนี้ก็วันสุดท้ายของการเรียนแล้ว ลากลับครึ่งวันเหอะ อยู่ไปแม่งก็อารมณ์เสีย"


     "อืม.."


วันสอบวันสุดท้าย


     วันนี้ผมตื่นมาโรงเรียนตั้งแต่เช้า กะว่าจะมาติวสอบกับชานยอล ส่วนความสัมพันธ์ระหว่างผมกับจงอิน
นั้นเรียกว่าติดลบเลยก็ได้มั้งครับ ตั้งแต่วันที่ผมลากลับครึ่งวันกับชานยอลผมก็เอาแต่อ่านหนังสือสอบ เพราะ
มันเป็นการสอบครั้งสุดท้ายของผมก่อนที่จะเข้ามหาลัย เลยไม่ได้ปรับความเข้าใจกับมันสักที มาโรงเรียนสอบ
เสร็จก็กลับบ้านไปอ่านหนังสือเตรียมสอบสำหรับวันถัดไป จงอินที่ปกติจะมีผมติวให้ก็ได้คยองซูฮยองมาติว
และเหมือนมันจะหนีหน้าผมด้วยเจอกันก็ไม่ทัน ไม่รู้โกรธอะไรกันหนักหนา


     "ฮุนนน ถ้าจบแล้วจะไปต่อที่ไหนว่ะ?"ชานยอลถามผมขณะที่เรากำลังนั่งติวกันใต้ตึกเรียน


     "ไม่รู้ดิ ไปสอบไว้หลายที่ว่ะ ถ้าติดที่ไหนถูกใจก็ไปที่นั้นแหล่ะ แกอ่ะ?"


     "แกอยู่ไหน กูก็อยู่นั้นแหล่ะ ยังไงม๊าก็ปล่อยกูสบายอยู่แล้ว~ 5555"


     "คิดว่ากูไม่รู้หรอว่ามึงจะเอากูไปเป็นที่พึ่ง- - สัส! 555555"


     "เอาน่าๆ ทำใจไว้มึง เย็นนี้สอบเสร็จมึงกลับไปเลยน่ะไม่ต้องรอกู บายย~"


     "อืมๆ"


     และผมกับมันก็แยกย้ายกันเข้าห้องสอบ


ตกเย็น


     ทุกคนคร้าบบบบบ ผมสอบเสร็จแล้ววว~ หลังจากที่นั่งหลังขดหลังแข็งติวสอบอ่านหนังสือมาตั้งนาน
ผมเดินเอ้อระเหยลอยชายมาเรื่อยๆ ลั้ลลากลับบ้าน แต่ระหว่างที่ผมกำลังเดินออกจากโรงเรียน สายตา
อันแสนดีของผมก็เห็นไอ่ยอลมันมองซ้ายมองขวาก่อนจะเข้าไปในห้องๆหนึ่งกับจงอิน!!


     เห้ย..ตามไปดูหน่อยดีกว่า


     ผมแอบดูมันสองคนตรงมุมมืดข้างกำแพง มุมนี้ถึงจะมืดไปหน่อยแต่ก็ทำให้ผมได้ยินที่สองคนนั้นพูดชัด
จงอินกับชานยอลยืนหันหน้าเข้าหากัน ใบหน้าของชานยอลดูจริงจังมากๆ แต่จงอินกลับคุยด้วยท่าทางสบาย
มันสองคนคุยเรื่องอะไรกันว่ะ?- -


     "จงอิน มึงเป็นไรทำไมไม่คุยกับพวกกู? นี่ก็วันสุดท้ายที่จะได้เจอหน้ากันแล้วน่ะเว้ย!"


     "กูก็ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย กูก็แค่อยากอยู่กับคยองซูเท่านั้นเอง~"


     "แล้วเซฮุนล่ะ กูเห็นมึงเรียกมันว่าที่รัก แล้วการกระทำของมึงแต่ละอย่างอย่าคิดว่ากูไม่รู้น่ะว่ามึงชอบ
ไอ่ฮุนน่ะ!!"ห๊ะ! มันชอบผมหรอ O_O!?!


     "หึ! ใครบอกว่ากูชอบมันกูก็แค่เห็นมันเป็นของเล่นแก้เซ็งเฉยๆ ที่เรียกไปก็เพราะความสนุกเท่านั้น"
การกระทำของมันที่ผ่านมาเป็นเพราะมันเห็นผมเป็นเพียงแค่ของเล่นเท่านั้นหรอ?"อีกอย่างมึงก็รู้ว่ากูชอบ
คยองซูแค่ไหน ตามจีบมานานแค่ไหนแล้ว"


     ถึงตอนนี้ผมก็ไม่ได้ยินอะไรทั้งนั้นแล้ว ขาของผมค่อยๆพาผมออกมาจากตรงนั้น วิ่งออกไปเรื่อยๆ
อย่างไร้จุดหมาย ไม่รู้ว่าตัวเองวิ่งชนคนอื่นไปกี่คนแล้ว ขาของผมมีหน้าที่แค่วิ่งไปเท่านั้น หัวใจของผมมัน
มันเจ็บมามากพอแล้ว...


[Jongin side]
     ตอนนี้ผมกำลังคุยกับไอ่ยอลสองคนในห้องเรียนห้องหนึ่งและก็ฟังมันบ่นอะไรก็ไม่รู้


     เหอะ! น่าเบื่อชะมัด


     "กูรู้ว่ามึงชอบคยองซู แต่มึงมั่นใจหรอว่านั้นคือความรักจริงๆไม่ใช่ว่ามึงแค่หลงใหลในร่างกายของ
เขาเฉยๆ"มันพูดบ้าอะไรของมันว่ะ?- -


     "มึงไม่ใช่กูจะรู้ได้ไงว่ากูรู้สึกยังไง"


     "กูกับมึงเป็นเพื่อนกันมากี่ปี กูดูมึงอยู่ตลอดก็เห็นว่ามึงเปลี่ยนไปจากแต่ก่อนมากแค่ไหน ตั้งแต่ที่เซฮุน
เข้ามา แต่ก่อนเวลาใครโดนแกล้งมึงไม่เห็นจะสนใจสักนิด แต่กับเซฮุนมึงก็เป็นเดือดเป็นร้อนแทนตลอด
พอเซฮุนมาอยู่ใกล้ๆ กูก็เห็นมึงยิ้มมีความสุขตลอด..."


     "มึงอย่ามาพูด เวลากูอยู่กับคยอง.."ผมกำลังจะพูดแย้งมันแต่


     "เงียบ! กูยังพูดไม่จบ- -"ครับผม! (._.);; ทำหน้าตาน่ากลับชิบหาย มึงเอาตาโปนๆโตๆกับหูกางๆ
ของมึงเก็บหน่อยเหอะ กูกลัว..."แต่เวลามึงอยู่กับคยองซูมึงไม่เห็นจะทำอะไรนอกจากยุ่งกับร่างกาย
ของเขา แถมมึงยังชอบหงุดหงิดเวลามีใครมาเข้าใกล้เซฮุนอีกโดยเฉพาะกับกู"


     มันพูดจบ มันก็เดินออกไปจากห้องทิ้งให้ผมอยู่คนเดียวเงียบๆ คิดอะไรไปเรื่อยกับคำพูดที่มัน
พูดทิ้งไว้...


หลายวันผ่านไป


     หลังจากที่ผมให้เวลาตัวเองในการนั่งคิด นอนคิดอยู่คนเดียวที่บ้านผมก็ได้คำตอบที่ตัวเองต้องการ
ใช่แล้ว ผมชอบเซฮุน ไม่สิ ผมรักเซฮุนเลยก็ว่าได้ ตอนนี้ผมกำลังขับรถไปหาคยองซู เพื่อบอกเลิก ผมรู้ว่า
ผมมันเลวมากแต่ผมก็อยากให้เรื่องนี้มันจบๆสักที


     เอี๊ยด~!


     ผมขับรถมาหยุดอยู่ที่หน้าบ้านของคยองซู นั่งทำใจอยู่สักพักก็เดินลงจากรถไปกดกริ่งที่ประตู
สักพักคยองซูก็เดินมาเปิดประตูให้ผมเข้าไป แต่ผมยังยืนอยู่ที่เดิมไม่ได้เดินตามเข้าไป คยองซูทำหน้าสงสัย
แล้วยิ้มถามผม


     "จงอิน ทำไมไม่เข้ามาล่ะ? ^^"


     "เอิ่ม..คือ..วันนี้ผมจะมาเพื่อจะบอกพี่ว่า เราละ..."อยู่ดีๆคยองซูก็ยื่นมือมาปิดปากผมแล้วพุ่งเข้ามากอด
โดยที่ผมไม่ทันตั้งตัว


     "นายจะมาบอกเลิก นายรู้ใจตัวเองดีแล้วใช่มั้ย? ^^"คยองซูเงยหน้าขึ้นมาถามผมที่กำลังทำหน้างงสุดขีด


     "อ่าา ครับ"


     "ดีแล้ว~ งั้นเราก็จากกันด้วยดีน่ะ ลาก่อน^^"คยองซูกอดผมแนานและยิ้มให้ก่อนจะเดินเข้าบ้านไป
อาา นี่เรื่องระหว่างผมกับคยองซูก็จบแล้วสิน่ะ ป้ายถัดไป..บ้านของโอ เซฮุน


     ผมขับรถมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าบ้านตระกูลโอ คราวนี้ผมไม่รีรออะไรแล้ว รีบเดินลงจากรถไป
กดกริ่งประตูบ้านทันที สักพักก็มีคนมาเปิดประตูให้


     "อ้าว หนูจงอินเองหรอจ้ะ^^"


     "อ๊ะ คุณนายโอสวัสดีครับ"ผมโค้งให้อย่างสุภาพ


     "มาหาเซฮุนใช่มั้ยจ้ะ? เซฮุนไม่อยู่หรอก น้านึกว่าเซฮุนจะบอกเราแล้วซะอีกน่ะ"


     "เอ๋ บอกอะไรหรอครับ?"ทำไมผมรู้สึกโหวงๆในใจจัง

.

.

.

.

.


     "เซฮุนเขาไปเรียนต่อที่ต่างประเทศกับชานยอลแล้วล่ะจ้ะ"




The End?

--------------------------
เศร้ามั้ย? เศร้าเนาะ อย่าฆ่าเราน่ะ >/|\<
ไม่ได้อยากให้เป็นอย่างนี้แต่อารมณ์มันพาไป
แอบงงว่านี่แต่งไคฮุนหรือชานฮุน5555555
อยากให้มีพากย์สเปเชียลหรืออยากให้จบแบบนี้กันอ่ะ
ถ้าถามคนแต่ง คนแต่งอยากแต่งต่อมากบ่องตง เรื่องมันเศร้า
กริ๊ดดดดด หนูเมนไคฮุนน่ะ แต่ทำไมทำกับน้องฮุนและพี่หมีอย่างเน้ -..-
พล็อตเรื่องนี้มาจากคล้ายๆชีวิตจริงได้เลย #แต่ไม่ใช่ของเรา 5555
เม้นให้หน่อย~