คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เต่าน้อย ตะละล้า~
เต่าน้อย ตะล่ะล้า
“ซาบาโอโค่ เฮ้เฮ อิคิอิคิ แจ๊บๆๆ ”
“ตุ่งๆแช่ อุอิ อร๊ายยย”
“=______=;” ทันทีที่ฉัน ‘ออร์แกน’ คนนี้ และคุณพ่อของฉันก้าวเข้ามาสู่โรงพยาบาลซึ่งมีชื่อติดหราว่า ‘เต่าน้อย ตะล่ะล้า’ เอ่อ...อิฉันอยากถามว่า..ชื่อแปลกกว่านี้มีอีกมั้ยเพคะ -__-! แง ที่นี่มีแต่คนบ้า บางคนกำลังร้องโหวกเหวกด้วยภาษามนุษย์ต่างดาว บางคนก็ร้องรำทำเพลงอะไรก็ไม่รู้ที่ฉันคิดว่ามันคงไม่เป็นภาษาคน และบางคนถึงขั้นหนักๆก็พยายามจะปีนขึ้นไปบนต้นไม้เพื่อจะไปสร้างบ้านในนั้น
เอิ่มค่ะ TOT!
“นี่นังข้ารับใช้ เจ้ามีสิทธิ์อะไรมาเดินในพระราชวังของข้า เจ้าเป็นคนใช้คนใหม่เรอะ! ถ้าอย่างนั้นขึ้นมานี่เลยมา มาล้างเท้าให้หญิงทรรศิกาเดี๋ยวนี้ โอ๊ย วังของข้าสกปรกจริงๆ หญิงไม่ไหวจะเคลียร์ -__-+” จู่ๆก็มีผู้หญิงหัวฟูใส่ชุดผู้ป่วยลายเต่าน้อยร่าเริงเดินมาทางฉัน โอ๊ะ! นั่นชฎานี่ เธอใส่ชฎานั่นเดินไปเดินมาเนี่ยนะ =[]=!
ฉันงง ง้ง งง กับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แต่จู่ๆก็มีบุรุษพยาบาลเดินมา แม้แต่ชุดบุรุษพยาบาลที่นี่ยังเป็นรูปเต่าอ่ะค่ะ! กรี๊ด ที่นี่เป็นสปอนเซอร์โฆษณาขนมเต่า(?) เรอะ >O<! เขาเข้ามาพร้อมกับถามพ่อของฉันว่า
“ขอโทษนะครับคุณ ผู้หญิงที่คุณพามานี่ใช่นางสาว
“อ๋า ใช่ค่า ดิฉันชื่อนางสาว
“ถ้าอย่างนั้นเชิญทางนี้ได้เลยครับผม ^^” เขาพูดพร้อมกับเดินนำฉันและพ่อไป อา...เขาคงจะพาไปที่ห้องผู้อำนวยการของโรงพยาบาลเต่าๆอะไรนี่สินะ ละ...แล้วถ้าเกิดผู้อำนวยการโรงพยาบาลนี่เป็นเต่าล่ะ แค่คิดก็ขนลุกแล้ว
กรี๊ดดดดดดดดดดด >___<
~ห้องผู้อำนวยการ โรงพยาบาล เต่าน้อย ตะล่ะล้า~
ฉันเห็นป้ายนี่เด่นหราอยู่ตรงหน้าหลังจากที่บุรุษพยาบาลอะไรนั่นพาฉันกับพ่อเดินมาที่นี่ อืม นี่เป็นห้องของผู้อำนวยการจริงๆด้วยสินะ ระหว่างทางมีคนพยายามจะเอาวิกผมน่ากลัวๆมาใส่ผมฉันด้วย T^T เธอบอกว่าฉันหน้าตาเหมือนเงาะป่า กรี๊ดด ก่อนที่จะรักษาโรคบ้าไปรักษาตาก่อนถอะย่ะ! กินถั่วเป็นอาหารหลักรึไงถึงได้ตาถั่วขนาดนี้เนี่ย =____=;
ฉันว่าฉันสวยนะคะ *O* (ดวงตาเปล่งประกายวิ้งๆ)
ฮี่ๆ ฉันมีผมเป็นลอนอ่อนๆสีน้ำตาลเข้ม แต่พอฉันต้องมาอยู่ที่นี่ฉันก็เลยเปลี่ยนทรงผมให้ดูน่ารักอาโนเนะ จุ๊บุจุ๊บุ โดยการรวบผมขึ้นไปมัดเป็นมวยเหมือนซาลาเปาอยู่บนหัว(ดีนะไม่แต้มจุด) ทรงนี้น่ารักใช่มั้ยล่า อะคิ~ ไหนจะดวงตาอันทรงเสน่ห์ดวงนี้อีก ดวงตากลมโตของฉันเป็นสีเทาเข้มแหละ สวยมากเลย อิอิ แต่ก่อนฉันมาอยู่ที่นี่ฉันสวยกว่านี้ตั้งเยอะ แง TOT แต่ไม่ว่าตอนไหน พอฉันมองกระจกทีไร ฉันก็รู้สึกว่าคนในกระจกสวยมากๆทุกทีเลย แอร๊ย >///<
“เป็นอะไรรึเปล่าลูก บิดไปบิดมาทำไม ปวดอึหรอ -__-;” พ่อฉันถามด้วยความเป็นห่วงเป็นใย
แต่ไม่ต้องปวดอึได้มั้ยคะ!
“เอ่อ...เปล่าค่ะคุณพ่อ ^^;” ฉันตอบกลับไป จะไปบอกได้ไงล่ะว่ากำลังเขินในความสวยของตัวเองอยู่ อ๊ายย >O<! อายเขาตายเลย =___=;
“อืม งั้นเข้าไปกันเถอะลูก บุรุษพยาบาลคนนั้นเค้าส่งเราแค่นี้แหละ” พ่อหันมาบอกฉัน
“พ่อคะ แล้วตอนพูดกับผอ.แกนต้องแกล้งเป็นบ้ามั้ยอ่ะคะ (‘ ‘)” ฉันถามพ่อและหวังว่าคำตอบคงจะไม่เป็น...
“ต้องทำสิลูก จะให้คนอื่นรู้ไม่ได้เด็ดขาดว่าหนูไม่ได้บ้า ลูกต้องทำเพื่อความปลอดภัยของตัวลูกเองนะ” แง้ ต้องทำจริงๆด้วย เพราะไอ้ความปลอดภัยอะไรนั่นค้ำคออยู่แท้ๆเลย ไม่งั้นฉันไม่มีทางมาอยู่ที่นี่หรอก TOT
“อ่าค่ะ -3-“ ฉันตอบกลับไป แอบทำปากจู๋เล็กๆด้วย น่ารักจัง (ชมตัวเอง)
ตอนนี้ฉันเดินเข้ามาในห้องผู้อำนวยการนี่เรียบร้อยแล้ว ผู้อำนวยการดูอายุประมาณ 50 ปี ดูเป็นคนใจดีแล้วก็อ่อนโยนมากๆเลยแหละ เฮ้อ~ ฉันเห็นสิ่งหนึ่งที่เป็นปกติในเขตรั้วโรงพยาบาลนี้แล้วสินะ! ดีใจจัง TOT
“สวัสดีครับ” พ่อของฉันกล่าวสวัสดีผอ. และผอ.ก็สวัสดีพ่อของฉันกลับเหมือนกัน
“สวัสดีครับ โรงพยาบาลเต่าน้อย ตะละล่า ยินดีต้อนรับครับ ^^” ขะ...เขาพูดชื่อโรงพยาบาลนั้นอย่างไม่มีการเขินสะเทิ้นอายอะไรทั้งสิ้น ท่าทางเขาจะเป็นคนก่อตั้งแล้วก็คิดชื่อมั้งเนี่ย -.-
“ครับ วันนี้ผมพาตัวลูกสาวมาน่ะครับ คือลูกสาวของผมช็อกที่เห็นแฟนที่คบกันมาตั้ง 5 ปีไปมีคนอื่นน่ะครับ เธอก็เลยกลายเป็นแบบนี้เลยครับ ผมหวังว่าทางคุณจะดูแลและรักษาลูกสาวที่รักของผมเป็นอย่างดีนะครับ ^^” พ่อของฉันพูดตามบทเป๊ะ! ฉันยังไม่มีหรอก แฟนเฟินอะไรนั่นน่ะ -__-;
“แน่นอนครับ ทางเราจะดูแลลูกสาวของคุณเป็นอย่างดีเลยล่ะครับ แต่เรื่องรักษานี่อาจทำให้หายขาดไม่ได้ แต่ก็พยายามจะช่วยรักษาเธอครับ มีอะไรจะเพิ่มเติมอีกมั้ยครับ“ ผอ.พูดด้วยรอยยิ้ม นั่นสินะ...คนที่เป็นบ้าไปแล้วจะหายขาดได้ยังไง น่าสงสารคนไข้ในที่นี่เหมือนกันนะ...
“คือ...ลูกสาวของผมค่อนข้างมีศัตรูเยอะ ขอให้ช่วยรักษาความปลอดภัยให้ลูกของผมเป็นอย่างดีด้วยนะครับ” นั่นสินะ ที่ฉันต้องมาอยู่ที่นี่ก็เป็นเพราะ ‘ความปลอดภัย’ นี่ล่ะ ถ้าพวกนั้นตามมาเจอฉันจะทำยังไงดีนะ
“แน่นอนครับ โรงพยาบาลของเราเน้นเรื่องการรักษาความปลอดภัยมาก คนไข้ทุกคนรวมทั้งลูกสาวองคุณจะได้รับความปลอดภัยร้อยเปอร์เซ็นต์อย่างแน่นอนครับ” ผอ.ตอบด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มอีกครั้ง
“ขอบคุณมากครับผอ. สิ่งที่ผมเป็นห่วงมากที่สุดก็คือความปลอดภัยนี่ล่ะครับ อืม...สิ่งที่ผมอยากเพิ่มเติมก็มีแค่นี้น่ะครับ” พ่อของฉันตอบผอ. ผอพยักหน้าหงึกหงักก่อนจะพูดขึ้นมา
“เดี๋ยวเชิญคุณพ่อและคนไข้ที่สนามเลยนะครับ เดี๋ยวผมจะให้พยาบาลพาคุณทั้งสองนำชมสถานที่ต่างๆในโรงพยาบาลนี้นะครับ สวัสดีครับ” ผอ.พูดก่อนจะบอกลา พ่อของฉันยกมือไหว้ผอ. ผอ.รีบไหว้กลับแทบไม่ทัน =__=; ก็ทั้งสองคนอายุพอๆกันนี่นะ
“แฮ่ๆ ขอบคุณเหมือนกันค่า เอิ๊กกก!” ฉันพูดกลับผอ.พร้อมกับมีเสียงน่ากลัวๆประกอบ เดี๋ยวเค้าจับได้ว่าเราไม่ได้บ้านะคะ กันไว้ กันไว้ ><! ถ้าเกิดมีคนรู้ว่าฉันไม่ได้บ้าต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ๆข่าวอาจแพร่ออกไปและอาจทำให้ ‘พวกนั้น’ ระแคะระคายขึ้นมาน่ะ -__-; อืมม ไม่ดีจริงๆนะ
~สนามใหญ่~
“แกน พ่อต้องไปแล้วนะ พ่อต้องไปทำงาน ลูกเข้าใจพ่อใช่มั้ย” พ่อของฉันถาม อะไรกัน! จะไปแล้วหรอ แง TOT ฉันจะอยู่รอดปลอดภัยจากสถานที่ที่มีแต่มนุษย์ประหลาดอย่างพวกนี้ไปได้มั้ยเนี่ย
“…” ยังไม่อยากให้พ่อไปเลยอ่ะ T^T
“ออร์แกน” พ่อของฉันพูดเสียงเข้มขึ้นมา ถ้าพ่อของฉันเรียกชื่อแบบเต็มๆของฉันแสดงว่าเป็นเรื่องที่ค่อนข้างซีเรียสน่ะ ฉันตอบพ่อดีกว่า เดี๋ยวถ้าพ่อโมโหขึ้นมา อาจจะ...อาจจะ แปลงร่างก็ได้! T^T (ล้อพ่อเล่นแบบนี้ไม่ควรเอาเยี่ยงอย่างนะจ๊ะ~)
“ค่ะ T^T” ฉันตอบกลับไปด้วยเสียงจ๋อยๆหอยแมงภู่ (อุตส่าห์เอามาคล้องกันได้)
“ดีมากจ้ะ พ่อรักลูกนะ แล้วพ่อจะมาหาลูกสาวของพ่อบ่อยๆจ้ะ ^^” พ่อของฉันเข้ามาสวมกอดฉัน อ้อมกอดของพ่อฉันอบอุ่นที่สุด ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เทียบอ้อมกอดของพ่อฉันได้ (หมายถึงตอนนี้ที่ฉันยังไม่มีแฟนน่ะนะ แอร๊ย >///<)
“แกนก็รักพ่อค่ะ” ฉันพูดอย่างนั้น พ่อก็กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นอีก...ฉันมีความสุขจัง นี่สินะสายสัมพันธ์ในครอบครัวที่ไม่มีวันตัดกันขาด ^^
จากนั้นพ่อก็เดินจากไป อย่างนี้จะไม่ได้เจอพ่ออีกนานเท่าไหร่เนี่ย งอแงวว T____T; เฮ้อ คิดไปก็เครียดเปล่า นั่งรับลมสบายๆบนเก้าอี้ตัวนั้นรอให้พยาบาลมานำทางไปทัวร์(?)โรงพยาบาลนี้ละกันได้ทีฉันก็นั่งลงไปอย่างมีความ....
หนืดดด~
กรี๊ดดดด หมากฝรั่งนี่มาจากไหนเนี่ย เป็นสีรุ้งด้วย แง ใครกันนะไม่รู้จักทิ้งให้เป็นที่ ที่เค้ารณรงค์เรื่องการทิ้งขยะกันน่ะเคยใส่ใจบ้างมั้ยฮะ! (แต่เธอไม่มองก่อนเองนะ -__-) ระ...หรือว่าจะมีใครแกล้งฉัน!
“ฮ่าๆ เจ้าติดกับแล้วนังปีศาจ เจ้าจะมากินตับคนในหมู่บ้านนี้ใช่มั้ย ในฐานะที่ข้าเป็นทหารของที่นี่ ข้าจะขับไล่เจ้าออกไปจากที่นี่เอง อุวะฮ่า!” มีผู้ชายดูท่าทางโรคจิต(จะว่าไปคนที่นี่ก็โรคจิตทุกคนนี่เนอะ-_-‘)ใส่ชุดลายเต่าน้อยเดินมาทางฉัน ที่หลังของเขาสะพายดาบปลอมอยู่ด้วย แล้วก็อะไรนะ กินตับงั้นเหรอ เค้าเลิกฮิตไปแล้วย่ะ! (ไม่เกี่ยว) ว่าแต่ กรรม ทหารงั้นเรอะ! =___=;
“ไม่ใช่ค่า~ ฉันเป็นคนไข้คนใหม่ของที่นี่น่ะ ฮี่ๆๆ =v=” ฉันตอบเขาไปหวังว่าเขาจะเลิกเล่นอะไรทหารอะไรนั่นนะ...
“หนอย พูดอะไรข้าไม่เข้าใจ แกมันนังปีศาจร้ายชัดๆ ดูหน้าสิ ขาวอย่างกับผีดิบ อ๋อ! แกเป็นผีดิบจริงๆด้วย จะมากินตับพวกข้าเรอะ” อะไรก๊าน คนสวยแล้วแล้วก็ขนาดนี้มันผิดด้วยเหรอคะ ถึงบอกว่าเป็นผีดิบอ่ะ >^< ไม่ย๊อมๆ ชักจะขึ้นแล้วนะ~!
“เอ๊ะ ก็บอกว่าไม่ใช่ไง จะเอาอะไรกับฉันนักหนาฮะ รู้ฤทธิ์แม่น้อยไปซะแล้ว!” ฉันทำท่าจะกระโจนใส่ไอ้หมอนี่ แต่เหตุการณ์กลับเป็น...
“เฮ้ย! พวกเรา ยัยนี่มันคุ้มคลั่งว่ะ ช่วยข้าพาไปโยนลงน้ำที อุวะฮ่าๆ” เขาหันไปบอกเพื่อนอีกสามคนที่ยืนอยู่แถวๆนี้ ยะ...โยนลงน้ำหรอ ไม่นะ ฉันว่ายน้ำไม่เป็นนะ T^T
“เฮๆ ได้เวลาช่วยชาติบ้านเมืองแล้วสินะ อุวะฮ่าๆ บลาๆ หอดแฟดๆ”
พวกนี้ก็เออออไปด้วยว่ะเฮ้ย!
“ฮูเร่ๆ ฮูเร่ ฮาๆ ฮูลาๆ ฮูลา เฮเฮ” พวกนั้นรวมทั้งไอ้คนแรกที่เดินมาบ่นใส่ฉันเป็นทั้งหมดสี่คนพอดี ทั้งสี่คนนั้น จับแขนขาฉันคนละข้าง และพาฉันไปที่แอ่งน้ำที่อยู่ใกล้สนามนั้น พร้อมกับจะโยนฉันลงไปไม่นะ...ฉันว่ายน้ำไม่เป็น โอ๊ยย มาวันแรกก็จะตายแล้วเหรอเนี่ย! พวกนี้กำลังจะเหวี่ยงฉันลงไปแล้ว ไม่น้า! TOT
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดด >___<!!”
อ๊ะ! ขอบคุณพระเจ้า ผู้ชายหน้าตาดีในชุดลายเต่าคนนั้นกำลังวิ่งมาช่วยฉัน!!!!
ความคิดเห็น