สายลับเขย่ารัก

ลำดับตอนที่ #5 : ทำสัญญา (ใจ) 30%

                     อย่าได้เจอะได้เจอกันอีกเลย!!!! 

เปมิกาสบถคำด่าคำนี้อยู่ในใจหลายรอบในระหว่างเดินไปเฝ้าไข้นางวรรณาที่โรงพยาบาลเมื่อเลิกงาน  ปากก็สบถไปแต่ในใจนี่เล่า  ไหงมันคอยจะนึกถึงริมฝีปากอุ่นๆนั่นอยู่ได้  ดวงตาคู่คมของชายหนุ่มยังชัดเจนแจ่มแจ้งในมโนภาพของเธอเหมือนกับเหตุการณ์เกิดเมื่อไม่กี่นาทีมานี้  ขาเรียวก้าวฉับๆตรงไปยังห้องผู้ป่วยรวมแผนกสตรี  เมื่อมาถึงเตียงของนางวรรณาหล่อนก็ทรุดกายลงข้างๆเตียง  มารดาของหลับไปแล้ว  เปมิกาเอื้อมมือไปแตะมือของแม่เบาๆ คนถูกแตะลืมตาตื่นขึ้นมาเหมือนคนที่ยังหลับไม่สนิทดี

“ข้าวหอมทำให้แม่ตื่นหรือจ๊ะ”

“ป่าวจ้ะ แม่รอข้าวหอมอยู่  แม่เคืองตาก็เลยพักสายตาไปเมื่อตะกี้นี้เอง” แววตาอาทรที่ส่งมาทำให้เปมิกายิ้มน้อยๆ  ความอบอุ่นประหลาดนี้ไม่มีใครจะให้เธอได้อีกแล้วนอกจากแม่บังเกิดเกล้าผู้นี้  แม่ที่คอยดูแลเธอมาตั้งแต่เกิด  และในสายตาเธอก็ไม่เคยเห็นใครรักเธอเท่าผู้หญิงคนนี้มาก่อน  เพราะนอกจากแม่แล้ว  ผู้ชายอีกคนที่สมควรจะอยู่ดูแลเธอและใช้ชีวิตร่วมกับแม่  กับไม่เคยโผล่มาให้เห็น  คนเป็นพ่อที่แม่เคยเล่าให้เธอฟังนั้น  ทั้งสุภาพและอ่อนโยน  เธอรู้ว่าแม่รักพ่อ  แต่พ่อล่ะ... รักแม่เหมือนที่แม่บอกว่าพ่อรักแม่จริงๆหรือเปล่า  ถึงได้ทิ้งจากไปทำงานนานขนาดนี้

“แม่จ๋า  ข้าวหอมได้งานพิเศษเพิ่มอีกงานแล้วนะ  รายได้ก็พอจะมารักษาแม่แล้วด้วย  หมอจะต้องช่วยให้แม่หาย  แล้วก็อยู่กับข้าวหอมตลอดไปนะ” ว่าพลางก็ถูไถใบหน้าลงบนมืออวบอูมซีดขาวของแม่ข้างที่ไม่มีสายน้ำเกลือ

“งานอะไรหรือลูก  แม่ว่าเราทำงานเยอะไปแล้วนะ  อีกอย่างแม่ก็ไม่ได้เป็นอะไรมากแล้ว  พรุ่งนี้สับหมูได้สบาย”  หญิงสาวขำกับคำพูดโอ้อวดความแข็งแรงของแม่  ก่อนจะตอบกลับไป

“งานไม่ยากจ้ะแม่  เป็นเหมือนงานสำนักงาน”

“เอ... มีสำนักงานที่ไหนเขาจ้างเด็กกะโปโลอย่างเราด้วยรึเนี่ย”

“มีสิจ๊ะแม่  ลูกแม่เก่งจะตาย ฮ่าๆ” ว่าแล้วก็หัวเราะเสียงดังจนเกือบจะถูกเตียงรอบๆทุบหัวเข้าให้  บทสนทนาดำเนินไปไม่นาน  นางวรรณาก็ทนต่อฤทธิ์ยาแก้ปวดไม่ไหวจนต้องผล็อยหลับไป  เปมิกาถอนหายใจโล่งอกที่แม่ไม่ได้สงสัยอะไรมากนัก

                          แม่จ๋า....  ข้าวหอมไม่รู้ว่างานมันจะเสี่ยงขนาดไหน  แต่ข้าวหอมอยากให้แม่สบายใจ... แม่ต้องหายจากโรคนี้  แล้วก็อยู่กับข้าวหอมไปนานๆนะ   





 

ป๋าเปมทัต

                                                                                              นู๋ข้าวหอม 

_____________________________________________________________________

ขอโทษที่มาอัพไม่เต็มร้อยน้าาาาาา  ไรเตอร์เพิ่งจะสอบเสร็จ  นอนไม่ต่ำกว่าเที่ยงคืนมาสองเดือนเต็ม...  ไข้หวัดกำลังรุมเร้า T^T  อยากได้คอมเม้นเป็นกำลังใจอย่างคนอื่นบ้างจังเลย ฮือๆ