นักแดนซแสนแสบ กับดีเจคารมจัด

ลำดับตอนที่ #1 : + ทำไมถึงชอบน่ะเหรอ ก็เพราะอย่างงี้ไง +

“อันดับที่1 ของ สัปดาห์นี้ได้แก่  ลืมไม่เป็น ของเอ็ม อรรถพล ครับ”

เสียงของผู้ชายนุ่มๆและทุ้มที่ผ่านมาตามสายซาวนเบาท  หรือที่เรียกว่าดีเจ กำลังลังบอกอันดับความนิยมของสถานีวิทยุนั้นอยู่  เจ้าของวิทยุนั้นเป็นเด็กหญิงวัยรุ่นที่กำลังนั่งฟังเพลงอย่างใจเย็น  ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรมากนัก เพราะเธอมักจะฟังเพลงทุกคืนและเป็นเวลาเดียวกันทุกครั้ง ที่ชอบฟังเพราะตอนนั้น ม่อนได้ทะเลาะกับแฟนอย่างรุณแรง และดีเจคนนี้ก็ได้พูดได้โดนใจเธอมากที่สุดในขณะนั้น

                เธอชื่อ แซลม่อน แต่บางคนเรียกสั้นๆง่ายๆ ว่า “ม่อน”  ม่อนมักจะฟังเพลงของคลื่น Crash  wave เป็นประจำทุกวัน และช่วงเวลาเดียวกันทุกครั้ง ช่วงที่ใครจัดน่ะเหรอ ก็คนนี้ไง

“สวัสดีคร้าบ  ยินดีต้อนรับสู่ คลื่นCrash wave  94.25 MHz.  และตอนนี้คุณกำลังอยู่กับ

ดีเจสุดหล่อหล่อไม่มีใครเกิน ดีเจริวเรน เองน่ะครับกระผม วันนี้ใครอยากจะฟังเพลงอะไรก็ส่งข้อความมาได้เลยนะครับ  ขอก่อนได้ก่อนนะคร้าบบ...” เสียงดีเจริวเรนลากยาวอย่างทะเล้น

ซึ่งตอนนั้นตัวแซลม่อนกำลังนั่งร้องไห้อยู่ในห้องเพียงคนเดียวกับวิทยุที่เปิดทิ้งเอาไว้ได้ฟังอยู่ด้วย

“เอาล่ะครับ  ตอนนี้ผมจะเปิดสายหน้าไมค์ แล้วบอกกันด้วยนะครับว่าวันเจออะไรกันบ้าง โทรมาได้เลยนะครับ ที่เบอร์ 0x-xxx-xxxx ถึง y นะครับ” เสียงดีเจริวเรนพูดประกาศออกหน้าไมค์  ตัวแซลม่อนเองก็ลองโทรตามเบอร์นั้นไปเพราะตอนนี้ตัวเธอเองต้องการใครซักคนที่จะมาพูดปลอบใจเธอให้ใจเย็นลงบ้าง

“ตื๊ด... ตื๊ด...” เสียงโทรศัพท์ที่โทรติด ทำให้แซลม่อนแปลกใจอยู่น้อยๆเพราะไม่คิดว่าตัวเองจะติดได้

“โอ๊ะ สายแรกมาแล้วครับ มาดูกันเลยดีกว่าว่าเป็นใคร  สวัสดีคร้าบ.. รายงานตัวด้วยครับผม”

“.....”

“หม่อนไหมค่ะ”   ม่อนตอบด้วยเสียงที่สั่นเล็กน้อย  และที่การเปลี่ยนชื่อตัวเองเพราะไม่อยากให้ใครรู้ว่าเธอเปนคนที่โทรติด

ดูท่าทางดีเจริวเรน จะเริ่มรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับเธอ

“ครับหม่อนไหม  ท่าทางวันนี้จะเจออะไรมาสินะครับ เล่าให้ชาวแครชเวฟ ฟังได้มั้ยครับ”

“วันนี้หม่อนเลิกกับแฟนน่ะค่ะ”

“เพราะอะไรถึงเลิกกันล่ะครับ”

“แฟนของหม่อน เขาบอกว่าหม่อนไม่ใช่คนที่ดีที่สุดสำหรับเขา เขาเจอคนที่ดีกว่านี้และบอกว่าถ้าหม่อนรักเขาจริง ก็ขอให้เขามีความสุข...  แต่หม่อนไม่อยากให้เขาไปเลย หม่อนผิดด้วยเหรอที่หม่อนไม่ใช่คนที่ดีที่สุด”

ถึงตรงนี้ แซลม่อนก็พูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเครือราวกับจะร้องไห้  ดีเจริวเรนเองก็เงียบไปครู่หนึ่งเหมือนคิดอะไรอยู่

“หม่อนไม่ผิดหรอกครับ  ผมเองก็เข้าใจว่าคนเราที่ความต้องการอย่างไม่มีขีดจำกัด แต่การที่มาพูดกับคนรักอย่างนี้มันผิดเกินไปหน่อย  คนเราถ้าคบกันก็ควรที่จะปรับตัวเข้าหากันไม่ใช่ว่าพอเจอใครที่ดีกว่าก็ปุบปับเลิกกันทันที  ใครที่ฟังอยู่ก็ระวังด้วยนะครับ ใช่ว่าใครที่ดีกว่าของคุณจะดีจริงๆ  เอาล่ะ วันนี้หม่อนไหมจะฟังเพลงอะไรดีครับ”    ดีเจริวเรนถามแซลม่อนด้วยน้ำเสียงที่ร่าเริงหวังว่าคนที่ฟังอยู่จะอารมณ์ดีขึ้นบ้าง

“อืม... หม่อนไม่รู้เหมือนกันว่าจะฟังเพลงอะไรดี”

“งั้น ผมเลือกให้ได้มั้ยครับ”

“ได้ค่ะ”

“งั้นรอฟังได้เลยครับ  โชคดีนะครับ”   ว่าแล้วดีเจริวเรนก็วางสายหน้าไมค์  ก่อนจะไปเปิดจิงเกิ้ลประจำคลื่น  ตัวแซลม่อนก็นั่งรอฟังเพลงอย่างตื่นเต้นว่า ดีเจริวเรนจะเปิดเพลงอะไรให้

“เอาล่ะครับ จบไปสำหรับสายหน้าไมค์แล้วนะครับ ตอนนี้ไปฟังเพลงกันเลยดีกว่านะครับ”

“มันจบไปนานที่จริงก็รู้.. แต่ว่าในใจมันยังละเมอ..”ระหว่างที่เพลงขึ้นนั้นก็มีเสียงดีเจริวเรนขั้นขึ้นมากชั่วครู่

“สำหรับคุณหม่อนไหมครับ  เพลง อดห่วงไม่ไหว ของ บี้ the stars ครับ  ผมขอมอบให้คุณละกันครับ ถึงจะไม่มีใครห่วงคุณ ผมจะขอเป็นคนที่จะห่วงคุณนะครับ ยินดีต้อนรับสู่แครช เวฟอีกครั้งครับ”

(เหมือนสารภาพรักทางวิทยุเลยแฮะ)

หลังจากที่ได้ฟังเพลงนั้น ทำให้ตัวแซลม่อนเลิกจมอยู่กับความเสียใจ กลับมาเป็นคนเดิมและนี่เองที่ทำให้แซลม่อนชอบฟังแถมตอนนี้ได้ชื่อว่าเป็นตัวป่วนประจำคลื่นนี้ไปแล้วด้วย

ปัจจุบัน

ถึงแม้ว่าขณะนี้เวลาที่นาฬิกาจะบอกว่าเป็นเวลา 23.15 น. แล้วก็เถอะ แต่เธอก็ยังไม่เลิกฟังเพราะดีเจริวเรนจัดรายการตั้งแต่สามทุ่ม ถึงเที่ยงคืน

“ม่อนเอ๊ย  พรุ่งนี้ลูกมีแข่งไม่ใช่เหรอ เดี๋ยวจะหน้ามืดเอานา นอนได้แล้วจ้ะ” เสียงคุณแม่ของตะโกนมาจากหน้าประตู

“ค่ะแม่ ม่อนจะนอนเดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ” ว่าแล้ว ฉันก็ปิดวิทยุแล้วลงนอนทันที

ขอแนะนำตัวอีกครั้ง

ฉันชื่อ แซลม่อน หรือเรียกสั้นๆว่าม่อน  หลายๆคนอาจจะสงสัยว่าพรุ่งนี้ต้องแข่งอะไร ?

เฉลย นั่นก็คือการแข่งเต้นบีบอยนั่นเอง  แข่งกันทุกวันอาทิตย์ แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ได้ไปแข่งหรอก แม่เข้าใจผิดไปเองน่ะ  พรุ่งนี้พี่นาล พี่ชายของน้ำค้างเพื่อนของฉัน เขาขอร้องให้ฉันไปช่วยเต้นที่หน้าเวทีเพื่อดึงดูดคนน่ะ  การเต้นบีบอยมันอันตรายก็จริงแต่แม่ก็อนุญาตแล้วอิอิ

“เอก อีเอ้ก เอ้ก กะต๊ากๆๆ”   ไม่ต้องสงสัยกันหรอกนะว่าเสียงอะไร เสียงนาฬิกาปลุกรุปไก่อันแสนจะมีเสียงที่พิสดารของฉันนั่นเอง ดังได้พิลึกพิลั่นดีจริงๆ

แซลม่อนลุกขึ้นปิดนาฬิกาปลุกก่อนจะบิดขี้เกียจอย่างง่วงๆ 

“เอาวะ วันนี้ต้องช่วยเต็มที่เพื่อพี่นาล สู้!”  ฉันพูดกับตัวเองก่อนที่จะลุกไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนจะลงไปทานอาหารข้างล่าง

“ไงจ๊ะ ม่อน ตื่นเช้าเชียวนะ ที่ไปเรียนงี้ตื่นสาย” แม่แซวฉันเล่นอย่างปกติ

“โธ่ แม่คะ ใช่ว่าม่อนจะตื่นสายทุกวันนี่คะ มันก็ต้องมีเร็วบ้างนี่นา ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินบ้างคะ ม่อนหิวจะตายอยู่แล้ว” ฉันพูดอ้อนแม่

“ตายจริง เจ้าลูกคนนี้ ตื่นปุ๊บก็จะกินปั๊บเลยนะ”

“แล้วพี่มิกซไปไหนแล้วล่ะคะ” ฉันหมายถึงพี่ชายตัวแสบของตัวเองน่ะ  ดีเหมือนกันที่ไม่เจอแต่เช้า ไม่งั้นได้หัวเสียแต่เช้าแน่ หุหุ

“มิกซเค้าไปที่เวทีก่อนแล้วล่ะลูก  ไปๆรีบไปกินข้าวไป จะได้ไปช่วยพี่เค้า” ว่าแล้วแม่ก็ไล่ลูกสาวให้ไปกินข้าวก่อนที่จะสายเกินไป

“ค่า...”
-----------------------------------------------------------------------

ปล.มะค่อยมีเวลาว่างเท่าไร แต่จะพยายามลงเรื่อยๆนะคะ