หากแม้นมันคือกานเวลา

ท่ามกลางแสงแดในยามเช้า..เมฆสีขาวดุจดั่งปุยนุ่น

ล่องลอยอยู่บนท้องฟ้า...หมอกล่องลอยเหนือพื้นดินบ้าง..พื้นน้ำบ้าง

สายลมหนาวพัดโปรยมาเบาๆ...แต่ความรู้สึกช่างหนาวเย็นยิ่งนัก...

...มองดูรอบๆ..มหาวิทยาลัย..ไร้ผู้คน...เช้าวันเสาร์..วันที่แสนจะเงียบเหงาที่สุด

ของมหาวิทยาลัย..ผู้คน..กลับบ้านเพื่อที่จะไปสู่อ้อมกอดอันอบอุ่นของครอบครัว

...คงจะมีเพียงแค่คนที่มีบ้านอยู่ไกลแสนไกลจากมหาวิทยาลัยนี้เท่านั้นที่ยังคงอยู่..

อยู่เพื่อเป็นเพื่อนกลับความเงียบเงา.....หอพักในมหาวิทยาลัยดูร้างผู้คน...เงีบบ..

บนถนนที่ใช้เดินย่ำเท้าไปเรียนทุกๆเช้าในวันปกติ...ดูเงียบเหงา...เหลือเพียงแต่ใบไม้ที่ผลัด

ตกลงมาจากต้นของมัน..เพื่อให้ต้นของมันอยู่รอดได้...ธรรมชาตินี้เป็นสิ่งที่คนเราอาจมองเพียงผิวเผิน...

แต่ที่แท้จริงแล้ว..มันสอนให้เรารู้จักคำว่า..เสียสละ...ใบไม้ยอมผลัดตัวเองอกจากต้น

เพื่อไม่ให้ต้นไม้นั้นคายนำมากเกินไป....เพื่อความอยู่รอดของส่วนรวม

........ความรัก...อาจจะเป็นสิ่งที่ทำให้หลายๆคนนั้นมีความสุข...มีความสมหวัง

แต่ก็จะเป็นเช่นนั้นเสมอไปไม่...หากแต่ว่าความรัก..บางครั้งเป็นเสมือนเศษแก้วที่มีความคม

อยุในตัว...พร้อมที่จะกรีดใจของผู้คนอยู่อย่างสม่ำเสมอ....ความรักจะเป็นสิ่งที่ดีหากเราทำให้ความรักนั้นดี

ตัวเราเองนี่แหละที่จะเป็นคนที่กำหนดนิยามของความรักไว้...........รักนิรันดร์

..........ดอกไม้...เป็นตัวแทนของความอบอุ่น...เป็นตัวแทนของความสวยงาม....ความปิติยินดี

การที่เราได้รับดอกไม้จากใครสักคน...นั่นคือเราได้รับเอาความรู้สึกที่ลึกซึ้งจากใจของเขา...รับเอาความอบอุ่น

ความรัก..ความรู้สึกที่ดีๆ..จากเขาเข้าแล้ว...

...........................................................

เหงา...ท้อ.....สู้ต่อ...เพื่อสิ่งที่ดีๆ.....................

..........ต้นกล้า...............