คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #20 : ง้อ
“ปล่อยหยีนะ ราม”
ใบหน้าหวานิ้นส่ายไม่ให้เาทำอะไรไ้ถนั ุนอนบาเบาที่เธอใส่ร่นึ้นมานเห็นปลีาเรียวามยามสะท้อนแสไฟ่าโเ่น แล้ว็รู้ี้วยว่ามันเนียนนุ่มมาแ่ไหน เาูอออเธอ่อน้าแร ไม่แน่ใว่าะเป็นรอยหรือเปล่าเพราะวามรู้สึมันอัแน่นใล้ระเบิ อย่าที่ไม่ิว่ามันะมหาศาลนานี้
“ไม่ปล่อย ิถึะแย่แล้ว”ริมฝีปาเริ่มลามเลียไปที่บ่าลาเนียน ผิวนุ่มลื่นที่โนรไหนรู้สึีมานไม่อยาะปล่อยไป ถ้าเธอเป็นอาหารเป็นอาหารสีหวานน่าิน และแน่นอนว่าินนหมานไม่เหลือร่อรอยทิ้ไว้
“ปล่อยหยี ่ะ”เสียหวานเริ่มระเส่าึ้นาารโนเล้าโลม ประสบาร์ที่อ่อนหัไม่เยไ้สัมผัสาายใสันในีวิ มันทำให้ลุโนไ้่ายวบุมไม่ไ้เลย ปล่อยให้เาี้นำไปยัทิศทาที่้อาร ึ่ในอนนี้ฝ่ามือหนาลบุนอนึ้นนพ้นัว ทำให้หน้าออวบอิ่มปราหราท้าทายสายา เธอผวาเฮือเอามือมาปิแ่้าว่าเาที่รวบมือเรียวสอ้าไว้บนศรีษะ
“ไม่อยาปล่อยเลย อไ้ไหมหยีให้ผมเถอะนะ ทนไม่ไหวแล้ว”เาอ้อนเสียเส่า ริมฝีปาหนาลบนยออรอบ รอทั้ปา วาลิ้นร้อนไปยัเนินเนื้ออวบอิ่ม แ่ละรั้ที่ลลิ้น ลูหยีแทบะิ้นพล่านอยู่ไม่สุ
“หวานเหลือเินลูหยี รามอไ้ไหมรับ”
เาอ้อนอีหลาย่อหลายรั้หวัให้เธอใอ่อน แ่ยัไม่ไ้รับำอบที่้อาราเธอ
สัมผัสเสียว่านั้ใปรนเปรอนไม่เป็นัวอัวเอิ้นพล่าน วามรู้สึอัแน่นในอ ปล่อยัวปล่อยใให้อารม์พาไป
ายหนุ่มถอเสื้ออัวเอออนเปลือยเปล่าอย่ารวเร็ว มอบูบแสนหวานปนเร่าร้อน ริมฝีปาร้ายวาิมทั่วร่าบอบบาไล่ลมาั้แ่ลำอระห เรื่อยมานถึหน้าท้อแบบราบ เาแหวาเรียวามให้อ้าอออ ิ่เนื้อสีสวย ปราแ่สายาพลัน ทำเอาเาลืมน้ำลาย้วยวามหิว
“สวย”เาล่าวมเสียพร่าฝ่ามือลาไล้เปิทาเพราะวามเินอหิสาวที่พยายามหุบาัวเอหลัาที่เห็นสายาาบ้ว ปลายลิ้นวัูบิ่เนื้อสีส ฝ่ามือเล็ระาเส้นผมเสียราร้ออื้ออึ แ่ไม่ไ้ทำให้เาหยุารระทำ ปรนเปรอหิสาว้วยวามำนา ร่าสาวเร็ระุปลปล่อยทุอย่าให้เาูลืนอย่าหิวระหาย
ร่าบาอ่อนระทวยแทบะไม่มีแรเหลือ เาับเธอนอนราบแล้วึ้นล่อม ท่อนเอ็นให่สอเ้าไปร่อทาลับ ฝ่ามือหนายุ้มหน้าออวบบีบลึเล้น
“สวบ”ท่อนเอ็นถูันเ้าไปนสุ แน่นและรันแทบทนไม่ไหว วินาทีที่รับรู้ว่าเป็นนแร เาไม่ไ้ให้วามสำัับเรื่อพรหมรรย์อผู้หิ เป็นแ่เรื่อเล็น้อยไม่ไ้หวัและาหวั แ่พอมันไ้รับริลับรู้สึภูมิใ
เาเริ่มยับสะโพ้าๆ พร้อมับเสียร้อห้ามอหิสาว“เ็บนะราม เบาหน่อย”เธอห้ามเสียหล ถึะห้ามไม่ไ้เพราะไปถึไหนแล้ว นี่เพิ่เป็นรั้แรอเธอเอนะ
“นิเียวหยี ทนหน่อย”เาระิบปลอบใ ูบหวานปนเร่าร้อนหลอล่อ สะโพสอบอัระแท้าๆแล้วเพิ่มวามเร็วึ้น วามเ็บปวลายเป็นเสียว่านแทน หิสาวร้อราเสียัลั่นเมื่อสะโพอเาลอย่ารัวเร็ว ไม่ยอมผ่อน
“ราม ลึไป”เธอร้ออเสียแหบ แทบะไม่เป็นัวเอ ัแย้ันไปหม
“อ่าส์ ทนเอาลูหยี”เาเม้มปาแน่น วามเสียว่านรวมอยูุ่เียว ะให้ปราีเธออนนี้ทำไม่ไ้ ร่าแร่อัสะโพถี่โยัวบนร่าสวย หน้าออวบเ้ไปมา เส้นผมระัระาย เาอบมออนนี้
“อ่าส์ๆๆๆ” เาราลายาวปลปล่อยน้ำ้นใส่ร่อสาวทุหยาหย แล้วทิ้น้ำหนััวลบนร่าบอบบา หิสาวออบหายใระทวย
“อบุรับ”เาูบเปลือาหน้าผา แ้มเนียนใส ลิ่นหอมาายสาวไม่เหมือนใรและทำเาหลใหลไม่รู้ลืม
“ราม”เสียเธอเบาหวิวไร้เรี่ยวแรที่ะพู
“รับ ว่าไ”เาพลิัวลาร่าแล้วว้าเอวเธอให้ึ้นมาอยู่้าบน โยที่สิ่นั้นยัเื่อม่อันอยู่ สายามเ้มมอเธอลุ้นว่าะถามอะไร
“หยีะท้อไหม”เินที่เห็นสายาแทบะลืนิน เสียอ้อนนสะท้านไปทั้ัว ไ้แ่เฝ้าถามเหมือนนโ่
ไม่ท้อหรอ เี๋ยวผมไปื้อยามาให้ทาน”เาลูบผมที่ปรหน้าผาให้เธออย่าอ่อนโยน
“ริเหรอราม”เธอทำท่าไม่เื่อ แววาไร้เียสานเา้อหอมแ้มเธออีฟอให่ ลูหยีอายุเยอะว่าเา็ริแ่มอโลแบนั ถ้าเป็นผู้หินอื่นะไม่ถามเาเรื่อแบบนี้เลย
“ถ้าเิท้อ ราม็เลี้ยไ้ทั้แม่และลู”ำพูอบอุ่นหยุทุอย่าในหัวอเธอ วามัวล่อนหน้านี้ไ้ถูทะลายล เธอเื่อมั่นว่าเาะไม่มีวันทิ้เธอ
“สัาแล้วนะ”เธอมอหน้า้วยวาใสแ๋ว เาพยัหน้าแทนำอบ ระิบเธอแผ่วเบา
“ถ้าอย่าั้น็มาทำันอีรอบ”เาไม่ไ้รอให้อนุาิบาอย่าแ็ันึ้นมาทันที ุเื่อม่อที่ยัไม่หลุาัน เาระแทเบาๆลูหยี็ร้อเสียสั่น
“พั่บ พั่บ พั่บ”เสียเนื้อแนบเนื้อัลั่นห้อเป็นัหวะสอรับเล้าเสียราหวานาทัู้่ รสรัที่่าปรนเปรอให้แ่ันรั้แล้วเล่าโยไม่รู้ัเหน็เหนื่อย
“หยี หลับหรือยั”
“อืม มีไร”น้ำเสียัวเียเยหน้ามาถามสามีหมาๆ เธอเพิ่เสียวามสาวรั้แรให้ับเาเรียแบบนี้ไ้ไหม
“่วเหรอ”
“อืม”บทะี่เ่าราม็ทำไ้ี ถามว่า่วเหรอถามไ้ไ ี่ั่วโมที่เาเอาแ่ัวาัวเธอ และเธอ็บ้าที่ยินยอมให้เาทั้ที่แทบะาใ
“หยี่ว รามถามทำไมนัหนา”น้ำเสียวัเล็น้อย าปิอยู่แล้วเหนื่อยมา เหนื่อยสุๆ
“ผมรัหยีนะ อยาบอแ่นี้แหละ”
เาอรัเธอแรึ้น ไม่รู้เป็นไอยาฟัเสียหวานอเธอ ทั้ที่อนนี้ไม่ใ่เวลาะมาอ้อนัน เพราะเาเพิ่อ้อนรัเธอเสร็หมาๆ
“หยี็รัราม นอนเถอะหยี่วมาเลย”
เธอบหน้าับหน้าอแร่ รู้แ่ว่ามันอบอุ่นนละลาย แสสว่าาโมไฟทำให้เห็นใบหน้าหล่อเหลาั่รูปปั้น แ่็ฝืนวาม่วไม่ไ้าึปิล ืนนี้เธอฝันีและอบอุ่นนไม่อยาื่นมาาฝันเลย
“ไป่อนนะรับ”
เาื่นแ่เ้าแ่ัวอย่าเร่รีบ ูบเรือนผมอเธอ ถ้าไม่ิว่า้อไป่าัหวัพร้อมพ่อไม่ไปแน่นอน
ใรมันอยาะปล่อยให้เมียนอนนเียว รสรัยัาบ่าิรึในใ อยานอนอทั้วันทั้ืน
“ไปเถอะเี๋ยวสาย ท่านประธานะบ่นเอา”เหนื่อยเินว่าะลุไปส่ไ้ รามย้ำนัหนาให้นอนพัไม่้อไปทำาน ใรมันะทำไ้ อนอน่อสัรึ่ั่วโม่อยลุมาอาบน้ำ
รามมาทันเวลาอนเ็โมเ้าที่หน้าบ้าน พ่อเามอนาฬิาหลายรั้ ทำท่าโล่ใเหมือนเห็นเาปราัว
“เมื่อืนไม่ไ้นอนบ้านเหรอ”
“เปล่ารับ ผม้าบ้านเพื่อน”
เาอบามริ ยั่วให้พ่อถามว่าไปนอนที่ไหน และผิาท่านแ่ทำหน้าเหนื่อยไม่ั่อ
“รู้ว่าะไปทำานแ่เ้า ไม่รู้ัลับมานอนบ้าน”
ท่านบนเบาๆล้ายอยาให้เาไ้ยิน ยัไม่รู้ว่าเมื่อืนเาลับมาและออไป เมื่อืนท่าน็ไม่ไ้นอนที่นี่เหมือนัน
“ึ้นรถสิ”
ำสั่ทรอำนาที่ไ้ยินั้แ่เ็ยันโ ทำให้เายัไหล่ามไปึ้นรถเียบๆ ทั้รถเียบริบผ่านไปเือบั่วโมึแวะพัื่มาแฟ
“เมื่อืนไปอหลับที่ไหนมา”
หลัาื่มาแฟไปเือบรึ่แ้ว นเป็นพ่อึเอ่ยถามลูาย สัเอาารอลูายั้แ่ึ้นรถ ูเหมือนมีอะไรในใ ยิ้มนเียว
“พ่อไม่อยารู้หรอ อย่ารู้เลย”
ำอบเรียรอยยิ้มาผู้สูวัย ท่านรามอลูายนเียวที่โทั้ร่าายและมันสมอที่โนเี่ยวหนัใน่วสอเือน
“แไม่เยฟัำเือนันเลยใ่ไหมราม”
ความคิดเห็น