ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #2 Luhan [INTRO] - 100% -
- ปักกิ่ง -
"แม่ครับ..ผมรักมันจริงๆนะครับ แม่อย่าขัดขวางผมเลยนะ ให้โอกาสผมสักครั้งเถอะ" เสียงเด็กหนุ่มหน้าหวาน 'เสี่ยว ลู่หาน'
"แม่รู้ว่าลูกรักแต่แม่ก็ไม่อยากให้ลูกเล่นบอล.." ผู้เป็นแม่พูดน้ำเสียงอ่อนนุ่ม
"แม่ไม่รักผมหรอ? แม่ก็รู้หนิครับว่าผมชอบเล่นบอลมาก ฟุตบอลมันไม่ดีตรงไหนครับ?"
"ลูกไม่รู้หรอ? เพราะฟุตบอลหน่ะ..ทำให้น้องของลูก..." พูดเป็นแม่หยุดพูดเพราะไม่อยากนึกถึงความหลังอันแสนเจ็บปวด
"ผมรู้ครับ แต่ถ้าเราเล่นตามกติกามันก็จะไม่เกิดเรื่องแบบนั้นขึ้น.."
"แล้วลูกจะเชื่อพวกมันได้ยังไง ถ้าเกิดมันไม่พอใจแล้วมาทำอะไรลูกของแม่หล่ะ? แม่จะทำยังไง.." น้ำใสเริ่มคลอเบ้าตาผู้เป็นแม่
"ผมเล่นบอลกับเพื่อนของผมแค่นั้นแม่ ทำไมต้องเป็นห่วงหล่ะครับ? ฟุตบอลมันก็เป็นกีฬานะครับ..อย่างน้อยผมก็ไม่ไปทำอะไรไร้สาระ!" ลู่หานเริ่มตะคอกใส่ผู้เป็นแม่โดยไม่ได้ตั้งใจ
".........''
"ผ..ผมขอโทษครับ" ลู่หานพูดค่อย หน้าตาดูรู้สึกผิด
"แม่ขอเถอะลู่หาน..เลิกเล่นฟุตบอลซะ!"
"ไม่ครับแม่..ผมรักฟุตบอล!"
"อย่างนั้นคงช่วยไม่ได้ แม่คงต้องใช้วิธีนี้.." ผู้เป็นแม่พูดน้ำเสียงแข็งกร้าวแววตาจริงจังปนความรู้สึกเศร้า
"อะไรครับแม่.." ลู่หานถามแม่ด้วยความงุนงง
"วิธีที่จะทำให้ลูกเลิกเล่นฟุตบอล.."
"ไม่มีทางครับ! ยังไงแม่ก็ขวางผมไม่ได้" ลู่หานพูดพร้อมหันหลังเดินหนี แต่ก็ต้องชงักเพราะคำพูดของแม่ที่ตะโกนไล่หลังมา
"แม่จะส่งลูกไปอยู่กับคุณอาเพื่อนของแม่ที่โซล!"
"อะไรนะครับ? ... โซล? เกาหลีหรอ!?!" ลู่หานพูดอย่างตกใจ แววตาเบิกโตกว้าง
"ใช่..ลูกฟังไม่ผิดหรอก เดือนหน้าลูกจะต้องไป!"
"ถ้าผมจะบอกว่าไม่ไปหล่ะครับ?" สีหน้าลู่หานเปลี่ยนไปจากเด็กหนุ่มหน้าตาหวาน น่ารัก กลายเป็นชายหนุ่มที่ดูสุขุมและเย็นชา
"ลูกก็จะไม่มีแม่คนนี้อีกต่อไปไง.." ผู้เป็นแม่พูดเสียงเย็นชาไร้ความรู้สึก แต่ในใจเก็บกักความรู้สึกผิด และอยากขอโทษลูกชายไว้เต็มอก
"ทำไมแม่ต้องทำกับผมขนาดนี้หล่ะครับ.."
"เพื่อชีวิตของลูก... ถ้ารักแม่ก็ทำเพื่อแม่ เข้าใจไหม? ลู่หาน"
"แต่ผมจะเรียนจบแล้วนะครับ! ถ้าแม่จะให้ผมไปเดือนหน้าแล้วผมจะเรียนได้ยังไงกัน?"
"จะจบแล้วหนิ.. ไปซะก็ดี ลูกไม่ต้องเรียนแล้ว"
"อะไรนะครับ?"
"ช่างมันเถอะ..เอาเป็นว่าลูกไปเกาหลีเมื่อไหร่ก็เท่ากับว่าลูกเรียนจบเมื่อนั้น.."
"..........." ลู่หานไม่พูดอะไร แต่เดินหันหลังให้ผู้แม่ อีกไม่นานเขาก็จะจากปักบ้านเกิดเขาไปซะแล้ว...
"แม่ขอโทษนะลู่หาน.." ผู้เป็นแม่พูดเสียงค่อยจนลูกชายตัวเองไม่ได้ยิน
1 เดือนต่อมา..
สายลมอ่อนๆพัดโชยมา..กลิ่นต้นหญ้าใบไม้มากมายปะปนกันเป็นกลิ่นของธรรมชาติ เด็กชายหน้าหวานเดินเล่นไร้จุดหมายอยูที่สวนหลังวิทยาลัย เพื่อนๆกลุ่มของเขาเล่นบอลอยู่ที่สนามบอล เขาได้แต่ยืนมองในใจเค้าอยากจะเล่นบอลแทบตาย แต่ก็เล่นไม่ได้
ไม่รู้สิ่งใดดล..เพื่อนชายสนิทของลู่หานเหลือบเห็นเขาเข้า ลู่หานพยายามหลบสายตาแล้วเดินเลี่ยงไป แต่ก็ไม่เป็นผล สิ่งที่ลู่หานคิดคือ ถ้าเจ้าเพื่อนคนนั้นเห็นเขา มันจะต้อง.........
"ไอ้เสี่ยวมาเล่นบอลกันเหอะ!" เสียงเพื่อนจอมจุ้นตะโกนโหยหวนดังมาแต่ไกล
"ไม่หล่ะ..ขอโทษนะ"
"วันนี้มึงเป็นไรวะไอ้เสี่ยว? ทุกทีมึงต้องมาเล่นบอลกับพวกกูดิ"
"แม่กูสั่งห้าม! แล้วพรุ่งนี้หน้ากูก็จะไปเกาหลี.."
"เหี้ยไรนะ!?! มึงจะทิ้งพวกกูหรอไอ้เสี่ยว?"
"ดูมึงพูดเข้า..กูไม่ใช่คนสำคัญอะไรของมึงสักหน่อย..หึ"
"เหอะน่า..ไหนๆมึงก็จะไปแล้วมึงไม่ลองมาเล่นบอลเป็นครั้งสุดท้ายกับพวกกูหน่อยหรอ ห้ะ?" เพื่อนจอมจุ้นเข้ามากอดคอแล้วยิ้มอย่างมีเลศนัย
"อย่าเลย.. อย่าพูดให้มากกว่านี้เลย เดี๋ยวกูก็ใจอ่อนหรอกไอ้เพื่อนเลว.."
"ใจอ่อนก็ดีดิน้องสาว ฮ่าฮ่า" เพื่อนจอมจุ้นพูดอย่างกวนใจ ลู่หานแทบอยากเอาบาทาไปประทับบนใบหน้าสักครั้งก่อนจาก
"เอาอีกละ..มึงเรียกกูแบบนี้แล้วกูไม่ชอบนะเว้ย กูจะไปทั้งทีมึงจะไม่ทิ้งความทรงจำดีดีไว้ให้กูเก็บเลยใช่ป่ะ?"
"เออๆ กูผิดอีกแล้ว.. มาๆ ไปเล่นบอลๆ" เพื่อนจอมจุ้นพูดพร้อมดึงมือลู่หานไปแล้วลู่หานก็มจอ่อนจนได้ ... ผีนักบอลเข้าสิงทันที แววตาจริงจังปนสนุกสนาน มือนเขาโยนกระเป๋านักศึกษาไว้ริมสนาม ทันทีที่ก้าวลงสนามนักศึกษาหญิงน้อยใหญ่ต่างหันมา กระซิบกระซาบกัน บ้างก็กรี๊ดกร๊าด เสี่ยว ลู่หาน ดาวโรงเรียน.... ก็อย่างนี้แหละ
"แม่ง..อีกแล้วไอ้เสี่ยวผู้หญิงพวกนั้นกรี๊ดมึงใหญ่เลยว่ะ.. เหี้ย - -"
"น่ารำคาญแม่งหว่ะ.."
"มึงพิกลว่ะเค้ามีแต่จะภูมิอกภูมิใจมีสาวๆมากรี๊ด แต่มึงกลับเห็นว่าน่ารำคาญ"
"ไม่ใช่แค่น่ารำคาญหว่ะ..น่ารังเกลียดด้วยซ้ำ.."
"แรงโครต! มึงแปลกมากนะ..ตั้งแต่กูสนิทกับมึงมา 4 ปี กูไม่เคยเห็นมึงจีบสาวคนไหนสักคนเลยยังจะมาบอกรังเกลียดอีก..มึงอ่ะ..."
"อะไร?"
"มึงเป็นเกย์ป่ะเนี่ยไอ้เชี่ยเสี่ยว?"
"พ่องสิสาด...โอ๊ยๆๆ เล่นบอลๆ เร็วๆเหอะเดี๋ยวกูต้องรีบกลับบ้าน"
''แล้วอย่าให้กูจับได้นะมึง... ฮ่าฮ่าาาา"
เกมผ่านไปได้สักพักทีมของลู่หานก็นำ 3 - 2
"เหยดโด้! เจ๊งนี่หว่าไอ้เสี่ยววววว"
"ไม่ขนาดนั้น..ถ้าพวกมึงไม่ส่งบอลมากูก็ยิงไม่ได้หรอก"
"ถ่อมตัวหว่ะ..แม่งงงง" เพื่อนจอมกวนเมื่อพูดจบก็ใช้มือหนาแข็งแรงผลักไหล่กะจะหยอกเล่น แต่ร่างบางดันอ่อปวกเปียกล้มลงพื้นสนาม
"เฮ้ยเสี่ยว..กูไม่ได้ตั้งใจหว่ะ โทษเว้ยๆ กูไม่นึกว่ามึงจะอ่อน! กร๊ากกกกกก"
"กวนตีนละมึง" ลู่หานเริ่มลุกด้วยกำลังของตัวเอง..
"กูไปละ.. เดี๋ยวแม่ด่า"
"โห..ไรวะกะอีแค่ล้มแค่นี้เลิกเล่นเลยหรอวะ?"
"กูบอกว่า เดี๋ยว แม่ ด่า ครับ"
"เออๆๆ.. เพื่อนรัก กูจะคิดถึงมึงนะ จุ๊บบบบ" เพื่อนจอมจุ้นพูดพร้อมส่งจูบน่าขยะขแยงมาให้
"หยี๊... จะอ้วก"
"ฮ่าฮ่า ล้อเล่นๆ ไปเถอะเดี๋ยวแม่ก็ด่าหรอกครับ"
"ไปนะ.. บาย!" ลู่หานพูดพร้อมวิ่งออกนอกสนามไป นักศึกษาสาวเมื่อเห็นอย่างนั้นก็ทำหน้าซังกะตายแล้วเดินกันไปคนละทิศคนละทาง
"ลูกไปทำอะไรมาหน่ะ.. เหงื่อซกขนาดนั้น.."
"ป่าวคับ.."
"อย่าบอกนะว่าไปแอบเล่นบอลมาหน่ะ แม่สั่งห้ามแล้วใช่ไหม ทำไมไม่ฟัง?"
"ผมแค่ทูกทำโทษ... ทำโทษยกห้องหน่ะ ทำไมแม่ไม่เคยฟังผมเลยครับ? ใครว่าผมไม่เคยฟังแม่ เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมก็จะไปแล้วนะ.."
"โอเค.. แม่ผิดเองไปจัดกระเป๋าได้แล้ว แล้วก็รีบนอนซะ พรุ่งนี้ลูกต้องไปแต่เช้า"
"ครับ..." ลู่หานพูดอย่างว่าง่าย
เช้าวันที่สดใสของใครบางคน แต่เป็นเช้าที่น่าเศร้าของ เสี่ยว ลู่หาน
"จะคิดถึงแม่นะครับ.." ลู่หานพูดพร้อมหันหลังแล้วเดินไปตามหนทางของเขา.. หนทางข้างหน้าจะเป็นยังไงนะ?
- 80% -
"แม่คงจะคิดถึงลูกน่าดูเลย.. เมื่อลูกไปถึงเกาหลีเมื่อไหร่คุณอาจะมารอรับลูกที่สนามบินนะจ้ะ"
"ที่สนามบินคนเยอะแยะคุณอาจะหาผมเจอได้ยังไง?"
"ลูกก็ไปรอคุณอาที่ร้านกาแฟสิ.. ลูกคงรู้นะว่าร้านไหน หวังว่าลูกคงจำได้" ผู้เป็นแม่พูดพลางส่งยิ้มจางๆให้ลูกชาย
"......."
"จะโทรหานะจ้ะ.." ผู้เป็นแม่พูดน้ำเสียงใส ดูเหมือนจะไม่มีความเศร้าโศกในใจอะไรทั้งสิิ้น อะไรกัน? ลูกชายตัวเองจะไปแล้วทั้งที จะไม่ดราม่าสักหน่อยหรอ? ....
"ดูเหมือนแม่จะแฮปปี้มากเลยนะครับ.."
"ไม่หนิ..แม่ก็เป็นอย่างนี้ของแม่อยู่แล้ว"
"โชคดีนะครับ!" เสี่ยว ลู่หานพูดตัดบท เขาพร้อมที่จะเดินไปข้างหน้าได้ทุกเมื่อ ไม่มีคำว่ากลัวในใจเค้าตอนนี้ ในใจเค้าคิดแต่ว่ามันจะเป็นประสบการณ์ในชีวิตเท่านั้น
ลู่หานรู้ดีว่าที่เกาหลีโด่งดังเรื่องเคป๊อปมาก.. ไม่ว่าจะบอยแบนด์ หรือ เกิร์ลกรุ๊ป ซึ่งนั่นเคยเป็นความฝันในวัยเด็กของเขา แต่เมื่อเขาโตขึ้นเขาก็คิดว่ามันคงเป็นไปไม่ได้เพราะว่าเขาเป็นคนจีนแม้ว่าจะพูดเกาหลีได้ก็ตาม.. เขาเลยใช้เวลาส่วนใหญ่ฝึกซ้อมเล่นบอลจนเขาเก่ง ขเารักฟุตบอลมากแต่ก็ต้องจบลงด้วยแม่ของเขาเอง..
เวลาผ่านไปนานพอควรจากปักกิ่งก็มาถึงโซลซะแล้ว..ลู่หานแอบตื่นเต้นเล็กน้อยถึงแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกที่เขามาเกาหลีแต่ครั้งแรกที่มานั้นเขาก็มากับแม่เพราะเรื่องงานและตอนนั้นเขาก็เด็กมากจึงจำอะไรไม่ค่อยได้แล้ว แต่สิ่งที่เขาจำได้ก็คือร้านกาแฟที่แม่กับเขาเคยมากิน..
"ร้านนี้สินะ.." ลู่หานพุดแล้วหยุดมองอยู่หน้าร้าน
"อุ๊ยตายว้ายกรี๊ดดดด..!" อยู่ดีดีก็มีเสียงเจ๊คนนึงอุทานขึ้นมาทำเอาลู่หานตกใจมิใช่น้อย
เจ๊คนนึงเริ่มก้าวท้าวย่ำต๊อกตรงมาที่ลู่หาน ตอนนั้นเขาทำอะไรไม่ถูก ในหัวเขาคิดแค่ว่าเขาทำอะไรผิดไป..
"พ่อหนุ่มชื่ออะไรจ้ะ?'' ยัยเจ๊พูด ปากน้อยๆ(?) ขยับอยู่บนใบหน้าแลดูโรคจิตเล็กน้อย
"ล..ลู่หานครับ เสี่ยว ลู่หาน"
"ลู่หานหรอ? หืมมมม ชือ่ไม่เหมือนคนเกาหลีเลยนะ เป็นคนจีนรึปล่าวเนี่ย?"
"ครับ.. ผมเป็นคนจีน แต่ผมแค่พูดเกาหลีได้..เท่านั้นเอง"
"แหม๊..คนจีนหล่อได้ถึงขนาดนี้เลยหรอเนี่ย.." ยัยเจ๊พูดพร้อมเอามือหนามาสัมผัสใบหน้าเล็กอย่างชอบใจ
นี่ฉันกำลังโดนลวนลามอยู่หรอเนี่ย? =[]= ลู่หานคิด
"อ้อ..อะแฮ่มๆ เจ๊ลืมแนะนำตัวเองไป ขอโทษนะจ้ะพ่อหนุ่ม ที่อยู่ๆก็มาคุยด้วยโดยไม่ได้แนะนำตัว คงตกใจน่าดู.."
ใช่!!!!! ตกใจมากด้วย
"เจ๊เป็นแมวมองจากบริษัทนึงจ้ะ โฮะๆๆๆๆ"
"แมวมองงหรอ? ... ที่เวลาเค้าเจอตัวแล้วเอาไปเป็นเด็กฝึกแล้วเป็นดาราหรอครับ?"
"ใช่จ้า.. เจ๊หน่ะชือ่สนู๊ปปี้นะ เรียกว่าเจ๊สนู๊ปก็ได้.."
ส..สนู๊ปปี้ -0- ???
"ซึ่งตอนนี้อ่ะ..พี่กำลังสนใจในตัวน้องเสี่ยวลู่อยู่หน่ะจ่ะ.."
"พี่สนใจผมหรอ?"
"ใช่...อยากมาเป็นเด็กฝึกมั้ยหล่ะ?"
คำพูดของเจ๊สนู๊ปทำลู่หานตกใจเล็กน้อย สิ่งที่เขาคาดไม่ถึงอยู่ดีดีก็พุ่งเข้าหาตัวซะงั้น.. อะไรกันเนี่่ยพระเจ้า!!!
"เป็นครับ!" อยู่ดีดีลู่หานก็พูดแบบไม่คิด อาจเป็นเพราะความตกใจกับดีใจผสมปนเปกันอยู่ ซึ่งมันทำให้เขาลืมเรื่องคุณอาไปเลย..
"ดีๆ ... งั้นมากับเจ๊นะ"
"เจ๊จะพาผมไปไหนครับ?"
"ไปหาคุณเชวไง.."
"คุณเชว?"
"เอางี้..สั้นๆเลย...เธอ จะ ได้ เป็น ดา รา ใน อีก ไม่ ช้า นี้.. โอเคนะ"
- เสี่ยว ลู่หาน ผ่าน! -
100%
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น