ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : #1 Xiumin [INTRO]
"แม่ครับบบบ! ผมกลับมาแล้วววว ว " เสียงเด็กหนุ่มหน้าตาน่ารักจิ้มลิ้มคนนึงพูดดังมาแต่ไกล
"อ้าว! กลับมาแล้วหรอเจ้าลูกชายตัวดี" เสียงหวานนุ่มของหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่พูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเดินไปยีผมลูกชายที่รัก
"เอ้า! ก็ต้องกลับมาแล้วสิแม่ ไม่งั้นแม่คงไม่เห็นผมหรอก - 0 -"
"แหม..ยังกวนไม่เปลี่ยนนะไอ้แสบ อ่ะ..กลับมาเหนื่อยๆจะกินอะไรดีหล่ะ?" ผู้เป็นแม่พูดพลางเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างรู้ใจ
"แม่คงรู้ดี..ผมไม่ต้องบอกหรอก ฮ่าฮ่าา" ลูกชายพูดอย่างรู้ทันผู้เป็นแม่แล้วจึงวางกระเป๋านักเรียนใบโตลงบนโซฟานุ่มพร้อมทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้า
"คราวนี้แม่ก็ทายไม่ผิดอีกแล้ว =D" ผู้เป็นแม่พูดพร้อมเอาซาลาเปาของโปรดของลูกชายเข้าอุ่น จากนั้นก็เดินไปนั่งลงข้างๆลูกชายพร้อมลูบหัว
"แม่ว่านะ..ตอนนี้ลูกโตเป็นหนุ่มแล้ว แม่คิดว่าถึงเวลาที่ลูกคงต้องทำตามความฝัน.." น้ำเสียงคุณนายคิมเปลี่ยนไปจากที่น้ำเสียงขี้เล่นกลายเป็นน้ำเสียงที่จริงจัง..
"อะไรครับแม่? .. ความฝัน? ความฝันของผมหน่ะหรอ?" คิม มินซอก ผู้เป็นลูกชายถามคุณนายคิมด้วยความสงสัย
"ใช่..ลูกของแม่ก็จะเรียนจบแล้ว แม่คิดมานานแล้วหล่ะ พรุ่งนี้แม่จะพาไปหาคุณเชวคนรู้จักของแม่ แม่จะฝากลูกไว้กับเขา"
"ฝากผม? แล้วเขาเป็นใครครับแม่? ผมงงนะครับแม่"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะรู้เอง ลูกไม่ต้องสงสัยหรอก"
".........."
ปิ๊งงงงง
เสียงไมโครเวฟดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าของอร่อยอุ่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผู้เป็นแม่นำซาลาเปาหอมกรุ่นน่ากินออกมาแล้วยื่นให้ลูก
"แม่ขึ้นไปทำความสะอาดห้องข้างบนก่อนนะลูก..."
"ค..ครับแม่" เสียงลูกชายติดๆขัดๆ สงสัยพฤติกรรมของแม่ตัวเอง
คุณนายคิมเดินขึ้นบันไดจากไปทิ้งลูกชายไว้ด้านหลังเสียงบันไดดังเป็นระยะเสียงเปิดประตูห้องและถูกปิดไป คุณนายคิมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มน้ำสีใสเริ่มคลออยู่ที่เบ้าตาคุณนายคิม.. นี่คือสิ่งที่เขาคิดถูกแล้วใช่ไหม? มันคงเป็นหนทางเดียว เพราะคุณนายคิมมีความลับนึงที่ไม่อยากให้ผู้เป็นลูกรู้ โรคร้ายเกิดในตัวคุณนายคิม โรคร้ายที่ไม่มีวันรักษาได้ เวลาที่คุณนายคิมจะอยู่บนโลกใบนี้น้อยลงทุกทีๆ ....
คุณนายคิมเริ่มร้องไห้ ไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องระยะชีวิตของตน แต่เป็นเรื่องของลูกชาย เธอสงสารลูกชายของตน ไม่อยากให้เขารู้ แต่สักวันเขาก็ต้องรู้แค่ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ไม่ให้ลูกชายรู้ให้ได้นานที่สุด.. ใจนึงก็สงสารลูก อีกใจนึงก็คิดถึงและเป็นห่วงลูกชาย เขาจะต้องไม่อยู่กับเธอเป็ฯเวลานานแทนที่ลูกชายจะอยู่ด้วยกันกับแม่จนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิตใครๆก็ต้องการอย่างนั้น .... แต่คุณนายคิมก็ต้องทำเพราะมันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว..
เวลาผ่านไปไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียงลูกชายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"แม่ครับ...แม่ แม่เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ผมเป็นห่วงแม่นะ แม่เป็นอะไรก็บอกนะครับ ผมใจไม่ดีเลย.."
คำพูดนั้นทำให้คุณนายคิมร้องไห้หนักขึ้นไปอีก น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มดีใจ มิใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศก
คุณนายดัดเสียงให้ปกติที่สุดแล้วตอบรับลูกชาย
"แม่ไม่ได้เป็นอะไรจ้ะ..กังวลไปรึเปล่า ลูกลงไปเถอะเดี๋ยวแม่ก็ลงไป.."
แต่หลังจากคุณนายคิมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนสิ้นสุดลง คำพูดนั้นสายเกินไปซักหน่อย ประตูถูกเปิดออก ร่างของเด็กหนุ่มอายุประมาณ 20 ยืนมองแม่ตัวเองด้วยสีหน้าตกตะลึง คุณนายคิมไม่ทันได้ปาดน้ำตา น้ำตานั้นลูกชายของเธอได้เห็นหมดแล้ว ... ลูกชายไม่รอช้าวิ่งเข้ามาหาแม่ตัวเองด้วยความเป็นห่วง
"แม่ครับ..แม่เป็นอะไร? ร้องไห้ทำไมครับ แม่ร้องไห้ทำไม?"
"ฮึก..ไม่มี...ฮึก..อะไรหรอกจ้ะ ลงไปกันเถอะ" คุณนายคิมพูดพร้อมปาดน้ำตาแบบลวกๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องชักชวนลูกชายให้ลงไปข้างล่างด้วยกัน
"ไม่ไปครับ..จนกว่าแม่จะบอกผมว่าแม่เป็นอะไร"
"ไม่ลูก..แม่ไม่เป็นไรแม่แค่คิดถึงพ่อเรา..."
"........''
''ก็แค่นั้นเอง.."
"......"
"ลงไปกันเถอะลูก" คุณนายคิมลุกขึ้นพร้อมจับมือลูกชายของเธอแต่กลับไม่เป็นผลลูกชายเธอนิ่ง..ไม่ขยับพลางปากของเขาก็ขยับ
"ไม่จริงครับ..พ่อจากไปนานมากแล้ว แม่ไม่จำเป็นต้องร้องไห้แล้วนะครับ.."
"แม่แค่คิดถึงพ่อ.."
"........." ลูกชายไม่พูดอะไรเพียงแต่ลุกขึ้นมาแล้วกอดแม่ของตัวเองเพื่อปลอบใจ
"แม่โอเคแล้วลูก แม่โอเค..."
"แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะครับ.. แม่ของผมเข้มแข็งจะตาย.." ลูกชายพูดทั้งน้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้าตาด้วยความเป็นห่วงพลางยิ้มหวานเป็นการให้กำลังใจ
"ขอบใจจ้ะลูกรัก.. ไปข้างล่างกันเถอะนะลูกชายที่รักของแม่..'' คุณนายคิมพูดพลางยิ้มบอกลูกรักว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ... คำพูดของลูกชายทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก .... อย่างน้อยๆก็ยังทำให้เธอรู้ว่ายังมีคนรักและห่วงใยเธออยู่อีกทัั้งคน...
เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลา 3 ทุ่ม ซึ้งเป็นเวลานอนของครอบครัว คิม ....
"เอ่ออ.. มินซอกลูก" คุณนายคิมพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เหมือนไม่กล้าจะพูดออกมา
"มีอะไรครับแม่?" ลูกชายตอบกลับเสียงใส
"จะเป็นอะไรมั้ยถ้าแม่อยากจะ...."
"............."
"คือแม่.."
".....''
"เอ่ออ.."
"มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ"
"แม่ขอนอนกับลูกได้ไหม?.. คืนนี้"
"ได้สิครับแม่" ลูกชายพูดอย่างเต็มใจ
คืนแสนสุขของคุณนายคิมกับลูกชายผ่านไป.. ถึงเวลาที่เธอจะต้องพาลูกชายไปพบกับคุณเชว
"เข้าไปเถอะมินซอก.." คุณนายคิมพูดกับลูกชายซึ่งตอนนี้ทั้งคู่อยู่หน้าห้องๆนึง .. ซึ่งเป็นห้องของคุณเชว มินซอกต้องเข้าไปคนเดียว ซึ่งตอนนี้ลูกชายที่รักของเธอก็รู้สึกกังวลมิใช่น้อย
"ผมเล่นกับเขาได้ไหมครับ? -0-" เสียงลูกชายตัวแสบพูดอย่างยียวน
"ฮ่าฮ่า.. ได้สิได้นิดหน่อย อย่ากวนเขาให้มากละกัน.. ไปๆๆๆๆ ไปได้แล้ว"
"สวัสดีครับคุณเชว..."
"สวัสดี..นายคือมินซอกลูกชายของคุณนายคิมใช่ไหม?"
"คงไม่ใช่มั้งครับ..." มินซอกพูดน้ำเสียงกวนตีน
"งั้นหรอ...งั้นก็เชิญออกไป" คุณเชวก็ไม่ใช่น้อย...
"อ้อ...งั้นผมไปก่อนนะ" มินซอกพูดแล้วทำท่าทีจะเดินอออกไป
"นายสนใจจะเป็นนักร้องมั้ยหล่ะห้ะ?"
"ห้ะ?.. นักร้องหรอ?"
"ใช่...หน้าตาเธอก็ไม่เลวนะ เห็นคุณนายคิมบอกว่าชอบร้องเพลงด้วยหนิ"
"ช..ใช่ครับ ค..คุณจะให้ผมเป็นนักร้องจริงๆหรอครับ?" มินซอกเบิกตาโตพูดด้วยน้ำเสียงตกใจปนดีใจมาก
"ไหนลองร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ..'' คุณเชวพูดพร้อมเอนหลังกับพนักพิงพลางควงปากกาอย่างช้าๆ..
"ครับ..." มินซอกพูดน้ำเสียงจริงจังเตรียมพร้อมี่จะร้องเพลง..
"......."
บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบ ไม่ช้าเสียงร้องนุ่มๆ แสนไพเราะของ คิม มินซอก ก็เริ่มดังขึ้น...
" 죽어도 못 보내 내가 어떻게 널 보내
가려거든 떠나려거든 내 가슴 고쳐내
아프지 않게 나 살아갈 수 라도 있게
안 된다면 어차피 못살 거
죽어도 못 보내 "
"อืมมมม..ใช้ได้หนิ" คุณเชวพูดพลางยิ้ม
"ขอบคุณครับ.. ผมพอเป็นนักร้องได้หรอ?"
"อืม..ได้แต่ต้องฝึกอีกหน่อย มีความสามารถพิเศษอะไรนอกจากร้องเพลงมั้ยหล่ะ?"
"คือ...ผมเล่นเปียโนได้ครับ.."
"ไหนลองดูสิ" คุณเชวพูดพร้อมลุกขึ้นเดินไปยังเปียโนหลังโตดูหรูหรามินซอกเองก็เดินตามติดๆไป..
"เอ้า! ลองดูคิม มินซอก"
"ค..ครับขออนุญาตินะครับ.." มินซอกพูดพลางเข้าไปนั่งที่เก้าอี้อย่างสุภาพ คุณเชวเองก็มองมินซอกด้วยสายตาเอ็นดู
บทเพลงเปียโนเริ่มเล่นขึ้น เพลง nothing better บรรเลงขึ้นอย่างช้าๆ ทำนองไพเราะน่าฟัง เสียงของมินซอกร้องเพลงคลอตามเสียงเปียโนช่างไพเราะ สะกดใจของคุณเชวให้หยุดนิ่ง...
내게 언젠가 왔던
แน เก ออน เจน กา วัซ ดอน
너의 얼굴을 기억해
นอ เว ออล กุล อึล คี ออก แฮ
멈춰 있던 내맘을
มอม จวอ อิซ ดอน แน มัม มึล
밉게도 고장난 내 가슴을
มิด เก โท โก จัง นัน แน กา ซึม มึล
너의 환한 미소가
นอ เว ฮวาน ฮัน มี โซ กา
쉽게도 연거야
ชวีบ เก โด ยอน กอ ยา
그래 그렇게 내가
คือ แร คือ รอฮ เก แน กา
너의 사람이 된거야
นอ เว ซา รัม มี ทเวน กอ ยา
못났던 내 추억들이
มซ นัซ ตอน แน ชู ออก ทึล รี
이젠 기억 조차 않나
อี เจน คี ออก โจ ชา อัน นา
나를 꼭 잡은 손이
นา รึล ก๊ก จัม มึน ซน นี
봄처럼 따뜻해서
พม ชอ รอม ตา ตือ แฮ ซอ
이제 꿈처럼 내 맘은
อี เจ กุม ชอ รอม แน มัม มึล
그대 곁에 가만히 멈춰서요
คือ แด กยอท เท กา มัน ฮี มอม ชวอ ซอ โย
한 순간도 깨지 않는
ฮัน ซุน กัน โด แก จี อัน นึน
끝없는 꿈을 꿔요
กึท ออบ นึน กุม มึล กวอ โย
이제 숨처럼 내곁에
อี เจ ซุม ชอ รอม แน กยอท เท
항상 쉬며 그렇게 있어주면
ฮัง ซัง ชวี มยอ คือ รอฮ เก อิซ ซอ จู มยอน
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
이제 꿈처럼 내 맘은
อี เจ กุม ชอ รอม แน มัม มึล
그대 품에 가만히 안겨있죠
คือ แด พึม เม กา มัน ฮี อัน กยอ อิซ จโย
한 순간도 깨지 않는
ฮัน ซุน กัน โด แก จี อัน นึน
끝없는 꿈을 꾸죠
กึท ดอบ นึน กุม มึล กู จโย
이제 숨처럼 내곁에
อี เจ ซุม ชอ รอม แน กยอท เท
항상 쉬며 그렇게 있어주면
ฮัง ซัง ชวี มยอ คือ รอฮ เก อิซ ซอ จู มยอน
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
"อ..เอ่อ..เยี่ยมมากเพราะจริงๆ" คุณเชวพูดพลางปาดน้ำตาตรงเบ้าตา..
"ผมทำให้คุณร้องไห้..."
"...."
"หรอครับ - -?"
"จะพูดยังไงดีหล่ะ..คือลูกชายฉันไม่ได้อยู่กับฉันตั้งแต่เขายังตัวเล็กๆ.."
"....."
"ตอนนั้นฉันมีปัญหากับแม่ของเขานิดหน่อย..แต่ตอนนี้ฉันได้เจอเขาแล้ว"
"....."
"แต่เขา..ไม่รู้จักฉันเท่านั้น ลูกชายฉันชอบเพลงนี้มาก ฉันรู้เพราะฉันคอยเฝ้ามองเค้าอยู่ตลอด.."
"น่าเศร้านะครับ.."
"มันก็ใช่ ฮ่ะฮ่ะ.."
"ลูกชายคุณชอบเพลงนี้เหมือนผมเลยครับ.."
"อ..อ่า.. ฮ่ะฮ่ะ อังเบิญจัง"
"บังเอิญ..มากเลยครับ"
"เอ่อ..เราไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้..เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับเข้าสังกัดนะ คิม มินซอก" คุณเชวพูดอมยิ้มพร้อมยื่นมือมาหาผม"
"ครับ..ขอบคุณมากครับ" มินซอกพูด ในใจเขาตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเขาไม่นึกมาก่อนว่าจะมีเวลานี้ได้การได้เป็นนักร้องเป็นความฝันของเขาตั้งแต่เด็ก..และตอนนี้เขาก็ทำมันได้
"ขอบคุณครับ...แม่" มินซอกพูดเบาๆพร้อมยืนมือไปจับมือคุณเชว..
"ผมขอคุยกับคุณต่ออีกซักนิดนะมินซอก"
"ได้ครับ.."
"เกี่ยวกับข้อตกลงหน่ะ" คุณเชวยิ้มแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงาน มินซอกเดินตามไป...
"เอ้า! นั่งสิ.."
"ครับ" มินซอกพูดพลางหย่อนตูด(-/-) ลงเก้าอี้เบาะหนังแสนนุ่มนิ่ม
"คุณจะอยู่วงบอยแบนด์ที่มีอยู่ด้วยกัน 12 คน"
"โห.. 12 คนเลย แล้วอีก 11 คนที่เหลือหล่ะครับ?"
"หาอยู่" คุณเชวตอบคำสั้นๆ
"อ่อครับๆ - -"
"คือ..มินซอก.."
"ครับ?"
"คือผมคุยกับคุณแม่คุณไว้แล้วมินซอก.."
"...."
"การที่คุณต้องมาเป็นเด็กฝึกที่นี่..คุณกลับบ้านไม่ได้นะ.."
"แล้วแม่ของผมหล่ะ?"
"เรื่องนั้นคุณนายคิมเธอตกลงกับฉันแล้ว.. คุณคงไม่เป็นไรนะมินซอก.."
"ไม่เป็นไรครับ ถ้าแม่ผมไม่เป็นไร ผมก็ไม่มีปัญหา.."
"นายจะไม่คิดถึงแม่นะ.."
"คิดถึงครับ"
"......"
"แต่ผมต้องทำหน้าที่ตรงนี้ แม่ทำให้ผมมาถึงนี่ได้ และนี่คือความฝันของผมถ้าผมทำสำเร็จ...ผมจะทำให้แม่ภูมิใจ แม่คิดเสมอว่าการเป็นดารานักร้อง เป็นไอดอลไม่ใช่เรื่องดี แต่ผมจะทำให้แม่รู้ครับว่าผมเลือกถูกทาง และแม่จะไม่ผิดหวังที่เปิดโอกาสให้ผม.."
"โอเค..เอาหล่ะฉันจะพานายไปดูตึก..."
"ครับ" มินซอกยิ้มและในใจรู้สึกตื่นเต้น ตึกมันจะใหญ่โตและสวยแค่ไหนน้า?
มินซอกและคุณเชวเดินออกมาจากห้อง จากนั้นคุณนายคิมก็รีบเดินมาหาลูกชายของเธอ
"มินซอก..คราวนี้ลูกรู้แล้วใช่ไหม? ว่าแม่พามาทำไม"
"ขอบคุณครับ..แม่"
"แม่กลับก่อนนะ.."
"เดี๋ยวสิแม่..ทำไมถึงรีบกลับหล่ะครับ? เราจะไม่ได้เจอกันตั้งนานนะครับ"
"พูดเหมือนกับว่าไม่มีโทรศัพท์อย่างนั้นแหละ.." แม่พูดพลางยิ้มอย่างขี้เล่น
"แล้วเราจะได้เจอกันในอีกไม่ช้าครับแม่... รักนะครับ"
"จ่ะ..เราจะได้เจอกันอีกแน่" คุณนายคิมพูดพร้อมเดินหันกลับไปเบื้องหลังกายเล็กบอบบางของหญิงสาววัยกลางคนนั้นใครหารู้ไม่น้ำใสคลออยู่เต็มเบ้าตาของคุณนายคิม ซึ่งตอนนี้ในใจของเธอก็มีแต่คำว่าอดทน..
ตอนนี้มินซอกและคุณเชวเดินผ่านห้องแล้วห้องเล่าชมความใหญ่โตสวยงามของตึกอันกล้างใหญ่จากนั้นก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามา
"คุณเชวค่ะ..ขออนุญาตคุยสักครู่.."
"อ้อ..ได้สิ มินซอกนายรอแปปนึงนะ"
"ครับ" มินซอกพูดพร้อมกวาดสายตามองรอบๆตึก และไปสะดุดตากับชายรูปหล่ออายุดูไล่เลี่ยกับเขา
"ทำไมคนนั้นถึงดูดีจังแฮะ.." มินซอกพูดเบาๆ
ไม่ช้าก็มีเจ๊ (?) คนนึงเดินเข้ามาดูท่าทางจะรู้จักกับคนคนนั้น..
"จงแดลูก..จงแด รอป้านานมั้ย?"
จงแดหรอ? มินซอกคิดในใจ..
"ไม่ครับป้าสนู๊ป.. ไม่นานหรอก" ไรท์:เจ๊สนู๊ปมาไงวะเนี่ย ; - ;
คนบ้าอะไรชื่อสนู๊ปวะ? ตลกชมัด!
"แหม..จงแดของป้าน่ารักตลอดเวฯ เบยยย" เจ๊สนู๊ปพูดพลางหยิกแก้มหลานชายตัวเอง
ยัยเจ๊นี่หัดใช้ภาษาวิบัติหรอ? หึ! แม่ง..อิจฉาหว่ะ! ได้หยิกแก้มนายจงแดด้วย ... เห้ยย มินซอกคิดอะไรอยู่วะเนี่ย? -*-
หลังจากมินซอกพูดกับตัวเองอยู่นานพอสมควร (?) คุณเชวก็คุยกับเลขาเสร็จพอดี..
"มินซอก..ฉันจะพานายไปดูห้องซ้อม"
"อ้อ..ครับๆ"
มินซอกและคุณเชวยืนอยู่หน้าห้องซ้อม มินซอกกำลังตะลึงในความอลังการของห้องซ้อมแต่ก็ต้องชงักลงเพราะมียัยเจ๊มาขวาง..
"เชวจ้าาาาา า..."
''อ้าวสนู๊ป..มีอะไร?"
"แค่จะมาคุยเรื่องงานนิดๆหน่อยๆ ฉันมาขัดนายรึเปล่า?"
"เปล่าๆ มินซอกนายไปพักได้แล้ว..ฉันขอตัวไปคุยงานก่อน.."
- คิม มินซอก - ผ่าน!
จบแล้ว... สั้นไปไหม? ถ้าสั้นบอกนะคะ.. =D เม้น์บ้างก็ดีนะ ; - ; ขอบคุณค่ะ... ครั้งหน้าจะเป็นประวัติใคร ต้องติดตามนะ ; - ;
"อ้าว! กลับมาแล้วหรอเจ้าลูกชายตัวดี" เสียงหวานนุ่มของหญิงวัยกลางคนผู้เป็นแม่พูดพลางยิ้มอย่างอ่อนโยนแล้วเดินไปยีผมลูกชายที่รัก
"เอ้า! ก็ต้องกลับมาแล้วสิแม่ ไม่งั้นแม่คงไม่เห็นผมหรอก - 0 -"
"แหม..ยังกวนไม่เปลี่ยนนะไอ้แสบ อ่ะ..กลับมาเหนื่อยๆจะกินอะไรดีหล่ะ?" ผู้เป็นแม่พูดพลางเลิกคิ้วแล้วยิ้มอย่างรู้ใจ
"แม่คงรู้ดี..ผมไม่ต้องบอกหรอก ฮ่าฮ่าา" ลูกชายพูดอย่างรู้ทันผู้เป็นแม่แล้วจึงวางกระเป๋านักเรียนใบโตลงบนโซฟานุ่มพร้อมทิ้งตัวลงนั่งด้วยความเหนื่อยล้า
"คราวนี้แม่ก็ทายไม่ผิดอีกแล้ว =D" ผู้เป็นแม่พูดพร้อมเอาซาลาเปาของโปรดของลูกชายเข้าอุ่น จากนั้นก็เดินไปนั่งลงข้างๆลูกชายพร้อมลูบหัว
"แม่ว่านะ..ตอนนี้ลูกโตเป็นหนุ่มแล้ว แม่คิดว่าถึงเวลาที่ลูกคงต้องทำตามความฝัน.." น้ำเสียงคุณนายคิมเปลี่ยนไปจากที่น้ำเสียงขี้เล่นกลายเป็นน้ำเสียงที่จริงจัง..
"อะไรครับแม่? .. ความฝัน? ความฝันของผมหน่ะหรอ?" คิม มินซอก ผู้เป็นลูกชายถามคุณนายคิมด้วยความสงสัย
"ใช่..ลูกของแม่ก็จะเรียนจบแล้ว แม่คิดมานานแล้วหล่ะ พรุ่งนี้แม่จะพาไปหาคุณเชวคนรู้จักของแม่ แม่จะฝากลูกไว้กับเขา"
"ฝากผม? แล้วเขาเป็นใครครับแม่? ผมงงนะครับแม่"
"เดี๋ยวพรุ่งนี้ก็จะรู้เอง ลูกไม่ต้องสงสัยหรอก"
".........."
ปิ๊งงงงง
เสียงไมโครเวฟดังขึ้นเป็นสัญญาณว่าของอร่อยอุ่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว ผู้เป็นแม่นำซาลาเปาหอมกรุ่นน่ากินออกมาแล้วยื่นให้ลูก
"แม่ขึ้นไปทำความสะอาดห้องข้างบนก่อนนะลูก..."
"ค..ครับแม่" เสียงลูกชายติดๆขัดๆ สงสัยพฤติกรรมของแม่ตัวเอง
คุณนายคิมเดินขึ้นบันไดจากไปทิ้งลูกชายไว้ด้านหลังเสียงบันไดดังเป็นระยะเสียงเปิดประตูห้องและถูกปิดไป คุณนายคิมทิ้งตัวนั่งลงบนเตียงนุ่มน้ำสีใสเริ่มคลออยู่ที่เบ้าตาคุณนายคิม.. นี่คือสิ่งที่เขาคิดถูกแล้วใช่ไหม? มันคงเป็นหนทางเดียว เพราะคุณนายคิมมีความลับนึงที่ไม่อยากให้ผู้เป็นลูกรู้ โรคร้ายเกิดในตัวคุณนายคิม โรคร้ายที่ไม่มีวันรักษาได้ เวลาที่คุณนายคิมจะอยู่บนโลกใบนี้น้อยลงทุกทีๆ ....
คุณนายคิมเริ่มร้องไห้ ไม่ได้ร้องไห้เพราะเรื่องระยะชีวิตของตน แต่เป็นเรื่องของลูกชาย เธอสงสารลูกชายของตน ไม่อยากให้เขารู้ แต่สักวันเขาก็ต้องรู้แค่ตอนนี้ทำยังไงก็ได้ไม่ให้ลูกชายรู้ให้ได้นานที่สุด.. ใจนึงก็สงสารลูก อีกใจนึงก็คิดถึงและเป็นห่วงลูกชาย เขาจะต้องไม่อยู่กับเธอเป็ฯเวลานานแทนที่ลูกชายจะอยู่ด้วยกันกับแม่จนถึงช่วงสุดท้ายของชีวิตใครๆก็ต้องการอย่างนั้น .... แต่คุณนายคิมก็ต้องทำเพราะมันคือสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว..
เวลาผ่านไปไม่นานเสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียงลูกชายพูดขึ้นมาด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"แม่ครับ...แม่ แม่เป็นอะไรรึเปล่าครับ? ผมเป็นห่วงแม่นะ แม่เป็นอะไรก็บอกนะครับ ผมใจไม่ดีเลย.."
คำพูดนั้นทำให้คุณนายคิมร้องไห้หนักขึ้นไปอีก น้ำตาแห่งความปลาบปลื้มดีใจ มิใช่น้ำตาแห่งความเศร้าโศก
คุณนายดัดเสียงให้ปกติที่สุดแล้วตอบรับลูกชาย
"แม่ไม่ได้เป็นอะไรจ้ะ..กังวลไปรึเปล่า ลูกลงไปเถอะเดี๋ยวแม่ก็ลงไป.."
แต่หลังจากคุณนายคิมพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนสิ้นสุดลง คำพูดนั้นสายเกินไปซักหน่อย ประตูถูกเปิดออก ร่างของเด็กหนุ่มอายุประมาณ 20 ยืนมองแม่ตัวเองด้วยสีหน้าตกตะลึง คุณนายคิมไม่ทันได้ปาดน้ำตา น้ำตานั้นลูกชายของเธอได้เห็นหมดแล้ว ... ลูกชายไม่รอช้าวิ่งเข้ามาหาแม่ตัวเองด้วยความเป็นห่วง
"แม่ครับ..แม่เป็นอะไร? ร้องไห้ทำไมครับ แม่ร้องไห้ทำไม?"
"ฮึก..ไม่มี...ฮึก..อะไรหรอกจ้ะ ลงไปกันเถอะ" คุณนายคิมพูดพร้อมปาดน้ำตาแบบลวกๆ แล้วรีบเปลี่ยนเรื่องชักชวนลูกชายให้ลงไปข้างล่างด้วยกัน
"ไม่ไปครับ..จนกว่าแม่จะบอกผมว่าแม่เป็นอะไร"
"ไม่ลูก..แม่ไม่เป็นไรแม่แค่คิดถึงพ่อเรา..."
"........''
''ก็แค่นั้นเอง.."
"......"
"ลงไปกันเถอะลูก" คุณนายคิมลุกขึ้นพร้อมจับมือลูกชายของเธอแต่กลับไม่เป็นผลลูกชายเธอนิ่ง..ไม่ขยับพลางปากของเขาก็ขยับ
"ไม่จริงครับ..พ่อจากไปนานมากแล้ว แม่ไม่จำเป็นต้องร้องไห้แล้วนะครับ.."
"แม่แค่คิดถึงพ่อ.."
"........." ลูกชายไม่พูดอะไรเพียงแต่ลุกขึ้นมาแล้วกอดแม่ของตัวเองเพื่อปลอบใจ
"แม่โอเคแล้วลูก แม่โอเค..."
"แม่ต้องไม่เป็นอะไรนะครับ.. แม่ของผมเข้มแข็งจะตาย.." ลูกชายพูดทั้งน้ำตาที่คลออยู่ตรงเบ้าตาด้วยความเป็นห่วงพลางยิ้มหวานเป็นการให้กำลังใจ
"ขอบใจจ้ะลูกรัก.. ไปข้างล่างกันเถอะนะลูกชายที่รักของแม่..'' คุณนายคิมพูดพลางยิ้มบอกลูกรักว่าตัวเองไม่เป็นอะไรแล้วจริงๆ ... คำพูดของลูกชายทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมาก .... อย่างน้อยๆก็ยังทำให้เธอรู้ว่ายังมีคนรักและห่วงใยเธออยู่อีกทัั้งคน...
เวลาล่วงเลยมาจนถึงเวลา 3 ทุ่ม ซึ้งเป็นเวลานอนของครอบครัว คิม ....
"เอ่ออ.. มินซอกลูก" คุณนายคิมพูดด้วยน้ำเสียงแปลกๆ เหมือนไม่กล้าจะพูดออกมา
"มีอะไรครับแม่?" ลูกชายตอบกลับเสียงใส
"จะเป็นอะไรมั้ยถ้าแม่อยากจะ...."
"............."
"คือแม่.."
".....''
"เอ่ออ.."
"มีอะไรก็พูดมาเถอะครับ"
"แม่ขอนอนกับลูกได้ไหม?.. คืนนี้"
"ได้สิครับแม่" ลูกชายพูดอย่างเต็มใจ
คืนแสนสุขของคุณนายคิมกับลูกชายผ่านไป.. ถึงเวลาที่เธอจะต้องพาลูกชายไปพบกับคุณเชว
"เข้าไปเถอะมินซอก.." คุณนายคิมพูดกับลูกชายซึ่งตอนนี้ทั้งคู่อยู่หน้าห้องๆนึง .. ซึ่งเป็นห้องของคุณเชว มินซอกต้องเข้าไปคนเดียว ซึ่งตอนนี้ลูกชายที่รักของเธอก็รู้สึกกังวลมิใช่น้อย
"ผมเล่นกับเขาได้ไหมครับ? -0-" เสียงลูกชายตัวแสบพูดอย่างยียวน
"ฮ่าฮ่า.. ได้สิได้นิดหน่อย อย่ากวนเขาให้มากละกัน.. ไปๆๆๆๆ ไปได้แล้ว"
"สวัสดีครับคุณเชว..."
"สวัสดี..นายคือมินซอกลูกชายของคุณนายคิมใช่ไหม?"
"คงไม่ใช่มั้งครับ..." มินซอกพูดน้ำเสียงกวนตีน
"งั้นหรอ...งั้นก็เชิญออกไป" คุณเชวก็ไม่ใช่น้อย...
"อ้อ...งั้นผมไปก่อนนะ" มินซอกพูดแล้วทำท่าทีจะเดินอออกไป
"นายสนใจจะเป็นนักร้องมั้ยหล่ะห้ะ?"
"ห้ะ?.. นักร้องหรอ?"
"ใช่...หน้าตาเธอก็ไม่เลวนะ เห็นคุณนายคิมบอกว่าชอบร้องเพลงด้วยหนิ"
"ช..ใช่ครับ ค..คุณจะให้ผมเป็นนักร้องจริงๆหรอครับ?" มินซอกเบิกตาโตพูดด้วยน้ำเสียงตกใจปนดีใจมาก
"ไหนลองร้องเพลงให้ฟังหน่อยสิ..'' คุณเชวพูดพร้อมเอนหลังกับพนักพิงพลางควงปากกาอย่างช้าๆ..
"ครับ..." มินซอกพูดน้ำเสียงจริงจังเตรียมพร้อมี่จะร้องเพลง..
"......."
บรรยากาศภายในห้องเงียบกริบ ไม่ช้าเสียงร้องนุ่มๆ แสนไพเราะของ คิม มินซอก ก็เริ่มดังขึ้น...
" 죽어도 못 보내 내가 어떻게 널 보내
가려거든 떠나려거든 내 가슴 고쳐내
아프지 않게 나 살아갈 수 라도 있게
안 된다면 어차피 못살 거
죽어도 못 보내 "
"อืมมมม..ใช้ได้หนิ" คุณเชวพูดพลางยิ้ม
"ขอบคุณครับ.. ผมพอเป็นนักร้องได้หรอ?"
"อืม..ได้แต่ต้องฝึกอีกหน่อย มีความสามารถพิเศษอะไรนอกจากร้องเพลงมั้ยหล่ะ?"
"คือ...ผมเล่นเปียโนได้ครับ.."
"ไหนลองดูสิ" คุณเชวพูดพร้อมลุกขึ้นเดินไปยังเปียโนหลังโตดูหรูหรามินซอกเองก็เดินตามติดๆไป..
"เอ้า! ลองดูคิม มินซอก"
"ค..ครับขออนุญาตินะครับ.." มินซอกพูดพลางเข้าไปนั่งที่เก้าอี้อย่างสุภาพ คุณเชวเองก็มองมินซอกด้วยสายตาเอ็นดู
บทเพลงเปียโนเริ่มเล่นขึ้น เพลง nothing better บรรเลงขึ้นอย่างช้าๆ ทำนองไพเราะน่าฟัง เสียงของมินซอกร้องเพลงคลอตามเสียงเปียโนช่างไพเราะ สะกดใจของคุณเชวให้หยุดนิ่ง...
내게 언젠가 왔던
แน เก ออน เจน กา วัซ ดอน
너의 얼굴을 기억해
นอ เว ออล กุล อึล คี ออก แฮ
멈춰 있던 내맘을
มอม จวอ อิซ ดอน แน มัม มึล
밉게도 고장난 내 가슴을
มิด เก โท โก จัง นัน แน กา ซึม มึล
너의 환한 미소가
นอ เว ฮวาน ฮัน มี โซ กา
쉽게도 연거야
ชวีบ เก โด ยอน กอ ยา
그래 그렇게 내가
คือ แร คือ รอฮ เก แน กา
너의 사람이 된거야
นอ เว ซา รัม มี ทเวน กอ ยา
못났던 내 추억들이
มซ นัซ ตอน แน ชู ออก ทึล รี
이젠 기억 조차 않나
อี เจน คี ออก โจ ชา อัน นา
나를 꼭 잡은 손이
นา รึล ก๊ก จัม มึน ซน นี
봄처럼 따뜻해서
พม ชอ รอม ตา ตือ แฮ ซอ
이제 꿈처럼 내 맘은
อี เจ กุม ชอ รอม แน มัม มึล
그대 곁에 가만히 멈춰서요
คือ แด กยอท เท กา มัน ฮี มอม ชวอ ซอ โย
한 순간도 깨지 않는
ฮัน ซุน กัน โด แก จี อัน นึน
끝없는 꿈을 꿔요
กึท ออบ นึน กุม มึล กวอ โย
이제 숨처럼 내곁에
อี เจ ซุม ชอ รอม แน กยอท เท
항상 쉬며 그렇게 있어주면
ฮัง ซัง ชวี มยอ คือ รอฮ เก อิซ ซอ จู มยอน
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
이제 꿈처럼 내 맘은
อี เจ กุม ชอ รอม แน มัม มึล
그대 품에 가만히 안겨있죠
คือ แด พึม เม กา มัน ฮี อัน กยอ อิซ จโย
한 순간도 깨지 않는
ฮัน ซุน กัน โด แก จี อัน นึน
끝없는 꿈을 꾸죠
กึท ดอบ นึน กุม มึล กู จโย
이제 숨처럼 내곁에
อี เจ ซุม ชอ รอม แน กยอท เท
항상 쉬며 그렇게 있어주면
ฮัง ซัง ชวี มยอ คือ รอฮ เก อิซ ซอ จู มยอน
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
nothing better
nothing better than you
"อ..เอ่อ..เยี่ยมมากเพราะจริงๆ" คุณเชวพูดพลางปาดน้ำตาตรงเบ้าตา..
"ผมทำให้คุณร้องไห้..."
"...."
"หรอครับ - -?"
"จะพูดยังไงดีหล่ะ..คือลูกชายฉันไม่ได้อยู่กับฉันตั้งแต่เขายังตัวเล็กๆ.."
"....."
"ตอนนั้นฉันมีปัญหากับแม่ของเขานิดหน่อย..แต่ตอนนี้ฉันได้เจอเขาแล้ว"
"....."
"แต่เขา..ไม่รู้จักฉันเท่านั้น ลูกชายฉันชอบเพลงนี้มาก ฉันรู้เพราะฉันคอยเฝ้ามองเค้าอยู่ตลอด.."
"น่าเศร้านะครับ.."
"มันก็ใช่ ฮ่ะฮ่ะ.."
"ลูกชายคุณชอบเพลงนี้เหมือนผมเลยครับ.."
"อ..อ่า.. ฮ่ะฮ่ะ อังเบิญจัง"
"บังเอิญ..มากเลยครับ"
"เอ่อ..เราไม่ควรพูดถึงเรื่องนี้..เอาเป็นว่ายินดีต้อนรับเข้าสังกัดนะ คิม มินซอก" คุณเชวพูดอมยิ้มพร้อมยื่นมือมาหาผม"
"ครับ..ขอบคุณมากครับ" มินซอกพูด ในใจเขาตอนนี้เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขเขาไม่นึกมาก่อนว่าจะมีเวลานี้ได้การได้เป็นนักร้องเป็นความฝันของเขาตั้งแต่เด็ก..และตอนนี้เขาก็ทำมันได้
"ขอบคุณครับ...แม่" มินซอกพูดเบาๆพร้อมยืนมือไปจับมือคุณเชว..
"ผมขอคุยกับคุณต่ออีกซักนิดนะมินซอก"
"ได้ครับ.."
"เกี่ยวกับข้อตกลงหน่ะ" คุณเชวยิ้มแล้วเดินไปยังโต๊ะทำงาน มินซอกเดินตามไป...
"เอ้า! นั่งสิ.."
"ครับ" มินซอกพูดพลางหย่อนตูด(-/-) ลงเก้าอี้เบาะหนังแสนนุ่มนิ่ม
"คุณจะอยู่วงบอยแบนด์ที่มีอยู่ด้วยกัน 12 คน"
"โห.. 12 คนเลย แล้วอีก 11 คนที่เหลือหล่ะครับ?"
"หาอยู่" คุณเชวตอบคำสั้นๆ
"อ่อครับๆ - -"
"คือ..มินซอก.."
"ครับ?"
"คือผมคุยกับคุณแม่คุณไว้แล้วมินซอก.."
"...."
"การที่คุณต้องมาเป็นเด็กฝึกที่นี่..คุณกลับบ้านไม่ได้นะ.."
"แล้วแม่ของผมหล่ะ?"
"เรื่องนั้นคุณนายคิมเธอตกลงกับฉันแล้ว.. คุณคงไม่เป็นไรนะมินซอก.."
"ไม่เป็นไรครับ ถ้าแม่ผมไม่เป็นไร ผมก็ไม่มีปัญหา.."
"นายจะไม่คิดถึงแม่นะ.."
"คิดถึงครับ"
"......"
"แต่ผมต้องทำหน้าที่ตรงนี้ แม่ทำให้ผมมาถึงนี่ได้ และนี่คือความฝันของผมถ้าผมทำสำเร็จ...ผมจะทำให้แม่ภูมิใจ แม่คิดเสมอว่าการเป็นดารานักร้อง เป็นไอดอลไม่ใช่เรื่องดี แต่ผมจะทำให้แม่รู้ครับว่าผมเลือกถูกทาง และแม่จะไม่ผิดหวังที่เปิดโอกาสให้ผม.."
"โอเค..เอาหล่ะฉันจะพานายไปดูตึก..."
"ครับ" มินซอกยิ้มและในใจรู้สึกตื่นเต้น ตึกมันจะใหญ่โตและสวยแค่ไหนน้า?
มินซอกและคุณเชวเดินออกมาจากห้อง จากนั้นคุณนายคิมก็รีบเดินมาหาลูกชายของเธอ
"มินซอก..คราวนี้ลูกรู้แล้วใช่ไหม? ว่าแม่พามาทำไม"
"ขอบคุณครับ..แม่"
"แม่กลับก่อนนะ.."
"เดี๋ยวสิแม่..ทำไมถึงรีบกลับหล่ะครับ? เราจะไม่ได้เจอกันตั้งนานนะครับ"
"พูดเหมือนกับว่าไม่มีโทรศัพท์อย่างนั้นแหละ.." แม่พูดพลางยิ้มอย่างขี้เล่น
"แล้วเราจะได้เจอกันในอีกไม่ช้าครับแม่... รักนะครับ"
"จ่ะ..เราจะได้เจอกันอีกแน่" คุณนายคิมพูดพร้อมเดินหันกลับไปเบื้องหลังกายเล็กบอบบางของหญิงสาววัยกลางคนนั้นใครหารู้ไม่น้ำใสคลออยู่เต็มเบ้าตาของคุณนายคิม ซึ่งตอนนี้ในใจของเธอก็มีแต่คำว่าอดทน..
ตอนนี้มินซอกและคุณเชวเดินผ่านห้องแล้วห้องเล่าชมความใหญ่โตสวยงามของตึกอันกล้างใหญ่จากนั้นก็มีผู้หญิงคนนึงเดินเข้ามา
"คุณเชวค่ะ..ขออนุญาตคุยสักครู่.."
"อ้อ..ได้สิ มินซอกนายรอแปปนึงนะ"
"ครับ" มินซอกพูดพร้อมกวาดสายตามองรอบๆตึก และไปสะดุดตากับชายรูปหล่ออายุดูไล่เลี่ยกับเขา
"ทำไมคนนั้นถึงดูดีจังแฮะ.." มินซอกพูดเบาๆ
ไม่ช้าก็มีเจ๊ (?) คนนึงเดินเข้ามาดูท่าทางจะรู้จักกับคนคนนั้น..
"จงแดลูก..จงแด รอป้านานมั้ย?"
จงแดหรอ? มินซอกคิดในใจ..
"ไม่ครับป้าสนู๊ป.. ไม่นานหรอก" ไรท์:เจ๊สนู๊ปมาไงวะเนี่ย ; - ;
คนบ้าอะไรชื่อสนู๊ปวะ? ตลกชมัด!
"แหม..จงแดของป้าน่ารักตลอดเวฯ เบยยย" เจ๊สนู๊ปพูดพลางหยิกแก้มหลานชายตัวเอง
ยัยเจ๊นี่หัดใช้ภาษาวิบัติหรอ? หึ! แม่ง..อิจฉาหว่ะ! ได้หยิกแก้มนายจงแดด้วย ... เห้ยย มินซอกคิดอะไรอยู่วะเนี่ย? -*-
หลังจากมินซอกพูดกับตัวเองอยู่นานพอสมควร (?) คุณเชวก็คุยกับเลขาเสร็จพอดี..
"มินซอก..ฉันจะพานายไปดูห้องซ้อม"
"อ้อ..ครับๆ"
มินซอกและคุณเชวยืนอยู่หน้าห้องซ้อม มินซอกกำลังตะลึงในความอลังการของห้องซ้อมแต่ก็ต้องชงักลงเพราะมียัยเจ๊มาขวาง..
"เชวจ้าาาาา า..."
''อ้าวสนู๊ป..มีอะไร?"
"แค่จะมาคุยเรื่องงานนิดๆหน่อยๆ ฉันมาขัดนายรึเปล่า?"
"เปล่าๆ มินซอกนายไปพักได้แล้ว..ฉันขอตัวไปคุยงานก่อน.."
- คิม มินซอก - ผ่าน!
จบแล้ว... สั้นไปไหม? ถ้าสั้นบอกนะคะ.. =D เม้น์บ้างก็ดีนะ ; - ; ขอบคุณค่ะ... ครั้งหน้าจะเป็นประวัติใคร ต้องติดตามนะ ; - ;
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น