คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : INTRO
INTRO
‘ใช่ครับ...ผมเชื่อเรื่องพรหมลิขิต ผมรู้ว่าผมรักใคร ผมรู้ว่าผมต้องการอะไร
แต่รู้ไหมครับว่าบางที...สิ่งที่ผมคิดมันอาจจะผิดพลาดบ้างก็เป็นได้นะ...
กริ๊ง !!!!
เสียงนาฬิกาปลุกที่หัวเตียงดังขึ้นอย่างบ้าคลั่ง ร่างสูงเอื้อมมือไปปิดมันแล้วเอาผ้าห่มมาคลุมโปงต่อ นี่มันวันเสาร์น้า T^T ขอนอนต่อสักนิดเหอะ ร่างสูงคิดอย่างหงุดหงิดในใจ แต่หานึกไม่ว่าที่เขาตั้งนาฬิกาปลุกไว้เพราะเขามีนัดสำคัญในวันนี้
ปังๆๆ !
“โจคยูฮยอน นายจะให้ฉันเขามาลากคอนายถึงเตียงเลยใช่มั๊ยฮะ ! คยูฮยอน !”เสียงใสอันคุ้นหูดังมาจากอีกฟากหนึ่งของประตูห้อง ร่างสูงจิ๊ปากอย่างเซ็งๆ ไม่ได้กลัวอะไรหรอกนะ แค่หวาดๆแค่นั้นเอง = =” (มันต่างกันตรงไหนยะ?)
“มาแล้วๆ”ร่างสูงขานรับแล้วลุกไปเปิดประตูอย่างงัวเงีย
“เสียงนาฬิกาปลุกนายมันดังไปสามบ้าน แปดบ้าน แต่นายกลับไม่ยอมตื่น ฉันอุตส่าห์ไม่ขึ้นมาปลุกนายเพราะเห็นนายบอกว่านายตั้งนาฬิกาปลุกไว้ตอนคุยโทรศัพท์กันเมื่อคืน แต่นายนี่มันนนนน”ร่างบางพูดพลางหยิกแขนของร่างสูงอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ยๆ ๆ ๆ ฉันเจ็บนะ”คยูฮยอนว่า
“ก็อยากให้เจ็บไงเลยหยิกน่ะ”ร่างบางพูด
“ทำไมนายไม่อ่อนโยนแบบพี่นายบ้างนะ ตัวแค่นี้แต่โหดเป็นบ้า”ร่างสูงพูด แต่หารู้ไม่ว่ามันสะเทือนถึงจิตใจของร่างบางอย่างรุนแรง
เพราะรู้ว่านายไม่เคยรักฉัน
เพราะรู้ว่านายมองแต่พี่ชายของฉัน
เพราะรู้ว่าไม่มีทางเปลี่ยนใจนายได้
กฎของความเป็นเพื่อนมันค้ำคอฉัน
แล้วฉันจะทนได้นานสักแค่ไหนกันนะ...
“ไปอาบน้ำแต่งตัวเร็วๆเลยไป”ร่างบางเปลี่ยนเรื่องแล้วรีบดันหลังของคยูฮยอนให้เดินไปทางห้องน้ำ
“เออๆๆๆ รอแปปนึงละกัน”ร่างสูงบอกแล้วหันมาขยี้ผมของซองมินอย่างเอ็นดู ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
“เฮ้อ...แค่เค้าขยี้ผมใจก็เต้นแรงขนาดนี้เลยเหรอเนี่ยะ”ร่างบางพูดกับตัวเองพลางกุมอกตัวเองเพื่อสัมผัสการเต้นที่ผิดปกติไปของหัวใจ
ร่างสูงออกมาจากห้องนอนแล้วตรงไปยังห้องรับแขก ซองมินมองคงตรงหน้าด้วยรอยยิ้ม คยูฮยอนเดินมาเกี่ยวคอซองมินไว้แล้วลากไปด้วยกัน
“รอฉันนานรึเปล่า?”คยูฮยอนถาม
“ไม่นานหรอก”ใช่มันไม่นาน ไม่นานเท่าที่ซองมินรอเขาหรอก...
“งั้นไปกันเหอะ ดงแฮคงรอเราสองคนจนรากงอกแล้ว”ว่าแล้วทั้งสองคนก็เดินกอดคอกันออกไปจากบ้าน ซองมินลอบมองร่างสูงเป็นระยะๆ เขาชอบตอนที่คยูฮยอนขับรถเป็นที่สุด เพราะเขาสามารถแอบมองคยูฮยอนได้ยาวนาน ตอนนี้ก็เช่นกัน ร่างสูงสนใจแต่ถนนเบื้องหน้าโดยหารู้ไม่ว่าคนที่นั่งอยู่เบาะข้างๆนั่งมองตนเองมานานแล้ว
“นายคิดว่าฉันเหมาะกับพี่ชายนายรึเปล่า”ร่างสูงถาม
“เอ่อ...ก็ไม่รู้สิ”ร่างบางไม่อยากตอบคำถามแบบนี้เลยให้ตายเถอะ
“นายต้องรู้สิ นายเป็นเพื่อนฉันนะ เข้าข้างกันหน่อยสิ”คยูฮยอนพูด
“ไม่เข้า !”ร่างบางตะคอก
เอี๊ยดด ด ด !
คยูฮยอนหยุดรถอย่างกะทันหันแล้วหันมามองซองมินอย่างเอาเรื่อง
“ทำไมนายพูดแบบนี้ ทำไมฉันถึงไม่เหมาะกับพี่นาย พูดให้มันดีๆนะอีซองมิน ! “ร่างสูงถาม
“เพราะนายมันขี้เซา นายมันยังเด็ก โตกว่านี้แล้วค่อยมารักพี่ฉันเหอะ”ซองมินพูดแล้วยักคิ้วให้ร่างสูงอย่างกวนอารมณ์ คยูฮยอนจิ๊ปากอย่างขัดใจแล้วขับรถต่อไป
“คนอย่างนายมันจะไปรู้อะไร ร้อยวันพันปีฉันยังไม่เคยเห็นนายคบกับใครหรือรักใครเลย”คยูฮยอนพูด
“นายต่างหากที่ไม่รู้อะไร...”
“นายว่าไงนะ”คยูฮยอนถาม
“เปล่าหรอก ไม่มีอะไร”
คนที่ไม่เคยรู้อะไรเลยคือนายคนเดียว จิตใจฉันมันร้องเรียกหานายมานานแล้ว แต่นายไม่เคยได้ยิน..
นายไม่เคยรับรู้ ! นายมันโง่ที่สุด !
“กว่าจะมาถึงนะคุณเพื่อนที่เคารพ”อีดงแฮทักเพื่อนสองคนที่มาเลตเกือบครึ่งชั่วโมงอย่างกวนๆตามนิสัยของตน
“ก็คยูฮยอนน่ะสิ ตื่นสาย ขี้เซาชะมัด”ซองมินโยนความผิดไปทางคยูฮยอนก่อนจะแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ร่างสูง
“แต่นายก็ชวนฉันทะเลาะนะ เราถึงได้มาสายอย่างงี้ไง”คยูฮยอนพูด
“พอๆ ๆ ๆ ฉันเชื่อซองมิน จบป่ะ?”ดงแฮพูดแล้วเดินเข้าไปยังร้านขายหนังสือ
“พวกนายจะมาซื้ออะไรกันบ้างเนี่ยะ”คยูฮยอนถามอย่างใคร่รู้
“มีของที่จะซื้อแล้วกัน ไม่งั้นไม่นัดออกมาช๊อปปิ้งกันหรอก”ซองมินพูดอย่างกวนๆอีกครั้ง
“นายนี่มัน...”คยูฮยอนนึกประโยคไปเถียงร่างบางไม่ได้จึงต้องจำใจเดินตามดงแฮเข้าร้านขายหนังสือไป ฮึ๊ย ! ฝากไว้ก่อนเถอะซองมิน !
ดงแฮเดินดูหนังสือไปเรื่อยๆ เวลาว่างเขาก็ชอบอ่านหนังสือนี่แหละ หาความรู้ใส่สมองจะได้มีความรู้เยอะๆ แต่ทว่าพอร่างบางดูหนังสือได้ไม่นาน สายตาก็ไปสบกับบุคคลอีกคนที่ยืนมองตนอยู่นานแล้ว
“คิมคิบอม...”ร่างบางเอ่ยชื่อของคนตรงหน้าอย่างยากลำบากก่อนจะหันหลังแล้วเตรียมจะเดินหนี
“จะไปไหน?”แต่ทว่าก็เดินหนีไม่ทันเพราะบัดนี้ คิมคิบอมได้คว้าแขนของเขาไว้แล้ว
“จะไปไหนมันก็เรื่องของฉัน นายอย่ามายุ่ง !”ดงแฮพูดแล้วพยายามสลัดแจนตัวเองให้หลุดจากการเกาะกุมของร่างสูง
“นายจะหลบหน้าฉันไปอีกนานเท่าไรฮะดงแฮ?”
“ตลอดชาติไปเลย ฉันเกลียดคนอย่างนายที่สุด!”ร่างบางตะคอก
“เหรอ? รู้สึกว่าคืนนั้นนายบอกรักฉันทั้งคืนเลยนี่”คิบอมพูดอย่างยียวน
“หยุดพูดเรื่องเลวๆพวกนั้นซะ ฉันไม่มีทางกลับไปโง่งมงายเหมือนเมื่อก่อนหรอก ไม่มีวัน”ดงแฮมองคนตรงหน้าอย่างเอาเรื่อง
“ฮึ ! นายคิดเหรอว่าฉันจะปล่อยนายไปง่ายๆน่ะ ฉันจะทำให้นายตกอยู่ในหลุมของฉันไปตลอดกาล”
“ทำไมนายต้องทำแบบนี้...”ดงแฮถาม ในใจก็หวังลึๆว่าจะได้ยินคำว่า ‘รัก’ จากปากของร่างสูง
“เพราะฉันปล่อยนายไปไม่ได้น่ะสิ...คนที่มาบอกว่าเกลียดฉัน คนๆนั้นต้องหลงรักฉันทุกคน ไม่เว้นแม้กระทั่งนาย”แต่ทว่า
คำตอบกลับทำให้ร่างบางรู้สึกแย่ขึ้นไปอีก
“นายมันเห็นแก่ตัวที่สุดเลยคิมคิบอม”ร่างบางพูดแล้วผละตนเองออกมาห่างจากคิบอม
“สิ่งที่ฉันเสียไปฉันจะถือว่าทำบุญทำทาน นายมันแย่มากคิบอม ฉันจะไม่มีวันกลับไปรักคนอย่างนายอีก คนอย่างนายมันไร้ค่า ไอ้ผู้ชายเฮงซวย !”ดงแฮพูดจบก็เดินออกไปจากตรงนั้นทันที
“คิดเหรอว่าจะหนีฉันพ้น...ไม่มีวันซะหรอกอีดงแฮ!”คิบอมพูดกับตัวเองแล้วแสยะยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย
ดงแฮรีบเดินออกไปจากร้านขายหนังสือ ทำเอาคยูฮยอนและซองมินมองหน้ากันไปมองหน้ากันมาอย่างเลิกลั่กกับอาการของเพื่อนรักอีกคน ก่อนจะเข้าใจเหตุผลเมื่อทั้งสองหันไปเห็นผู้ชายคนหนึ่งในร้านขายหนังสือ
“คิมคิบอม...”คยูฮยอนพึมพำ
“นายคาสโนว่านี่เอง”ซองมินพูด คิมคิบอมน่ะได้ชื่อว่าเป็นคาสโนว่าตัวพ่อของโรงเรียน เขาเป็นโฮสต์ชื่อดังของโซล ที่เขาเป็นโฮสต์ไม่ใช่เพราะว่าจนหรืออะไรหรอก เพราะตระกูลของเขาก็เป็นถึงอภิมหาเศรษฐีอันดับต้นๆของเกาหลี เขาเพียงต้องการหาความสุขใส่ตัวแค่นั้นเอง
บ้านตระกูลอี
“นี่คือคุณหมอฮันคยอง เขาจะมาดูแลลูกตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไป”อีจองมิน บิดาของอีฮยอคแจ แนะนำคุณหมอคนใหม่แก่ลูกชายอันเป็นที่รัก
“สวัสดีครับคุณหมอ ผมอีฮยอคแจครับ”ร่างบางโค้งให้ร่างสูงตรงหน้าเล็กน้อย ฮันคยองเองก็โค้งให้ฮยอคแจแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาแม้แต่น้อย
“คุณหมออายุเท่าเรานั่นแหละฮยอคแจ...ตระกูลเขาดูแลเรามาตั้งแต่รุ่นบรรพบุรุษ คุณหมอฮันคยองเป็นหมอที่เก่งมากนะ พ่อเชื่อว่าเขาจะต้องดูแลลูกอย่างดี
“ฝากเนื้อฝากตัวด้วยนะครับ”ฮยอคแจพูดแล้วยิ้มให้ร่างสูงอย่างเป็นมิตร
“ครับ”ฮันคยองตอบรับ ร่างบางมองร่างสูงอย่างไม่วางตา เขารู้สึกถูกชะตากับคนๆนี้เหลือเกิน...
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อยากแต่งแนวนี้มานานละ วันนี้ได้แต่งสักที
เป็นกำลังใจให้ด้วยนะคะ !!
ความคิดเห็น