เรื่องนี้มีแต่เย่เคะ > < (xxx x yesung)

ลำดับตอนที่ #2 : [kyuxye] หูทวนลม (2) end.

เช้าวันต่อมา..

ร่างสูงดักรออีกคนที่ระเบียงทางเดินของมหาลัยใจจดใจจ่อเพื่อรอขอโทษคนตัวเล็กที่เดินงอนเค้าไปเมื่อคืน ร่างสูงเหลือบ

ไปเห็นร่างบางเดินมาพอดี

" เอ่อ...เย่เรื่องเมื่อคืนขอโทษนะ "

ร่างสูงบอกขอโทษพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบสีแดงสดให้อีกคน�

" อืม " �ร่างบางปัดดอกกุหลาบที่อีกคนนำมาให้ทิ้ง

ร่างสูงได้แต่อ้ำอึ้งพูดไม่ออกจนอีกคนเดินจากไป�

ตกเย็น..

ขณะระหว่างทางกลับบ้านร่างบางก็รู้สึกแปลกๆที่มีใครเดินตามหลังมาตั้งแต่ที่มหาลัยแล้วจึงหันกลับไปมองก็พบว่าเป็นคยู

ฮยอนที่เดินตามมาส่ง

" นายกลับไปได้แล้วนี่ก็ดึกมากไม่ต้องมาส่งชั้นหรอก "�

ร่างบางกล่าวเสร็จก็เดินกลับบ้านไปทิ้งให้ร่างสูงได้แต่ยืนมองอย่างเป็นห่วง�

.

.

.


ในทุกๆวันเสาร์อาทิตย์ร่างสูงก็ทำงานอย่างเหน็ดเหนื่อยทั้งดูแลร้านกาแฟ และรับงานพิเศษอื่นๆเพิ่มเพื่อที่จะได้พาร่างบาง

ไปทะเลมัลดีฟที่ร่างบางใฝ่ฝันอยากจะไป ทั้งที่ก็รู้ว่าตัวเองนั้นเป็นโรคหัวใจแต่ก็ยังพยายามที่จะทำเพื่อให้อีกคนมีความสุข

เพราะคำว่า " รัก "�

.

.

.

ตกเย็น

�หลังจากที่ร่างบางได้ไปสังสรรค์กับเพื่อนเสร็จจึงรีบเดินกลับบ้านเพียงลำพัง ร่างสูงหลังจากเลิกงานก็เหลือบไปเห็นร่าง

บางที่กำลังเดินกลับบ้านคนเดียวจึงรีบวิ่งไปจับมืออีกคนเพื่อที่จะพาอีกคนไปส่งบ้าน

" เดี๋ยวชั้นไปส่งนายเองดึกแบบนี้มันอันตรายรู้มั้ย "

" ไม่ต้องชั้นกลับเองได้ "

" มันดึกแล้วทางก็เปลี่ยวด้วยให้ชั้นไปส่งนายน่ะดีแล้ว อย่าดื้อ "

" โอ้ยพอที!! เลิกทำแบบนี้ซะเถอะคยูระหว่างเรามันเป็นไปไม่ได้หรอกนะ "

" อ่า..ขอโทษที่ยุ่งกับชีวิตนายมากเกินไปต่อไปชั้นจะพยายามไม่รบกวนนาย กลับบ้านดีๆนะ " �ร่างบางไม่ตอบอะไรพร้อม

กับรีบเดินกลับบ้านโดยไม่หันมามองร่างสูงอีก


�วันต่อมา


วันนี้เป็นวันเกิดของร่างบางร่างสูงจึงเตรียมของขวัญที่คิดว่าพิเศษสุดสำหรับตัวเล็กของเค้าคือตั๋วเครื่องบินสำหรับไป

มัลดีฟสองที่เป็นของขวัญวันเกิด พร้อมกับดอกกุหลาบช่อโต�

" สุขสันต์วันเกิดนะเย่ ขอให้มีความสุขมากนะ "�

ร่างสูงกล่าวพร้อมกับยื่นดอกกุหลาบช่อโตให้อีกคน

" อืม..ขอบใจนะคยู"�

ร่างบางรับดอกกุหลาบมาพร้อมกับวางไว้ที่โต๊ะ แต่เผลอชนกับโทรศัพท์มือถือที่วางไว้หล่นลงในสระน้ำ

ร่างสูงเห็นจึงรีบกระโดดลงไปเก็บโทรศัพท์ของอีกคนขึ้นมา เมื่อยื่นมือถือให้ร่างบางอาการโรคหัวใจของร่างสูงกำเริบขึ้น

ทำให้จมหายลงไปในสระ ร่างบางเห็นดังนั้นจึงตกใจเป็นอย่างมากรีบพาอีกคนไปโรงพยาบาล

" คยูนายอย่าเป็นอะไรนะ อย่าเป็นอะไรนะ ฮือออ "

ร่างสูงยื่นซองตั๋วเครื่องบินให้อีกคนพร้อมกับหมดสติไปพยาบาลจึงให้ร่างบางนั่งรอที่หน้าห้องผ่าตัด �ร่างบางเปิดซองที่ร่าง

สูงยื่นมาให้ก็พบว่าเป็นซองตั๋วเครื่องบินไปทะเลมัลดีฟที่ร่างสูงตั้งใจจะมอบให้เพื่อเป็นของขวัญวันเกิดของร่างบาง�

ทันใดความรู้สึกผิดก็ถาโถมเข้ามา ร่างบางร้องไห้ออกมาอย่างไม่อายทั้งรู้สึกผิด ทั้งเป็นห่วงร่างสูง รู้สึกโทษตัวเองที่ปาก

แข็ง ทำเป็นไม่สนใจและไม่ยอมบอกร่างสูงว่าที่จริงคิดแบบไหน ร่างบางได้แต่นั่งฟูมฟายอยู่คนเดียว

" ฮือออคยูชั้นขอโทษ ขอโทษจริงๆที่ทำเป็นไม่สนใจความรู้สึกนาย "

เมื่อหมอเดินออกมาจากห้องผ่าตัดร่างบางก็รีบเข้าไปถามหมอถึงอาการของร่างสูงทันที�

"หมอครับอาการของเพื่อนผมเป็นยังไงบ้าง"

หมอได้แต่ก้มหน้าแล้วเดินจากไป

ร่างบางรีบวิ่งเข้าไปดูร่างสูง ทันทีก็เห็นร่างสูงนอนนิ่งอยู่บนเตียงร่างบางจึงวิ่งเข้าไปกอดแล้วพร้อมกับเขย่าตัวอีกคน

" คยูฟื้นสิ ฟื่นมาคุยกับชั้นก่อน ไหนสัญญาว่าจะไปด้วยกันไงนายมันโกหก ฟื้นสิชั้นรักนาย รักมาตั้งนานแล้วนะ อย่าทิ้งกัน

ไปสิ ฮือออ "

ร่างบางได้แต่พูดกับร่างที่แน่นิ่งของอีกคน ทันใดเครื่องวัดสัญญาณชีพที่อยู่ข้างๆก้กลับมาดังขึ้นอีกครั้ง�

" คยู นี่นายฟื้นแล้วใช่มั้ย ชั้นรักนายนะฮืออ "

" ตัวเล็กผมไม่ยอมตายง่ายๆหรอกนะ จะทิ้งคนที่รักไปได้ไงว่ามั้ย?�"

ทันใดนั้นหมอและพยาบาลก็รีบวิ่งเข้ามาดูอาการของร่างสูง

.�

.

.

สนามบินสุวรรณภูมิ..

" นี่!!เดินให้มันไวไวหน่อยไอ้หลุมถ้าเช็คอินไม่ทันชั้นจะไม่รักนายแล้ว ชิ -.- �"

" โหยที่รักครับของเยอะอย่างกับย้ายบ้านขนาดนี้จะเดินทันได้ไงครับหื้ม �อีกอย่างชั้นไม่ยอมให้นายไม่รักชั้นหรอกเพราะชั้น

รักนายที่สุดเยซอง "

" เชอะๆ รีบตามมาเลยยยย-3-"

" ฉันก็รักนายเหมือนกันกันไอ้บ้าหลุมคยูฮยอน>< " �

ร่างบางได้แต่ยิ้มเขินในใจพร้อกับเดินหน้าแดงไปเช็คอิน

"ครับที่รักของคยูฮยอน ถึงทะเลเมื่อไหร่เสร็จแน่ไอ้ตัวเล็ก -,.- "

.

.

.

.

.

" อื้ออย่าสิคยูคนมันเยอะอายเค้า">///<

" ไม่เห็นเป็นไรเลยคนเยอะแยะ'งั้นไปในห้องพักเราดีกว่าเนอะ " -,.-

ร่างสูงไม่พูดเปล่าอุ้มอีกคนขึ้นไปที่ห้องทันที

" ไอ้บ้าาาปล่อยชั้นลงนะ อย่าหวังว่าจะได้แอ้มนะชิ "

" งั้นหรอครับหื้ม ทีรัก "

ห้อง134�

" อื้อคยูอย่าไม่เอานะ อื้อ..อ๊า.. "�

ร่างสูงประกบจูบอีกคนอย่างเร่าร้อนจนร่างบางต้านแรงอีกคนไม่ไหว บทเพลงรักของทั้งสองจึงเริ่มขึ้นและจบลงอย่างไร

ไม่มีใครรู้ขอแค่วันนี้เรามีกันและกันก็พอ...

" เธอบอกไม่รักเท่าไร เท่าไร �ไม่ยอมเข้าใจ เข้าใจ�แกล้งหูทวนลมมันไปได้ทุกที�
ได้ยินคำเดียวรักเธอ รักเธอมันดังอยู่ข้างในนี้ ต้องโทษใจมันไม่รักดี
�ก็มันดีแต่รักเธอ "

�

The End...