คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 1
Chapter 1
จากวันนั้นจนถึงตอนนี้ มันผ่านมาปีนึงแล้วที่ซีวอนไม่ได้ติดต่อกับโซอึน แม้ว่าในช่วงแรกๆ เขาจะเสียใจที่เธอไปมีผู้ชาย
คนใหม่ แต่ก็ประมาณตนเองว่าไม่ได้คู่ควรกับพี่เค้า
กริ๊ง!! เสียงออดหน้าบ้านดังขึ้น
ซีวอน เด็กหนุ่มวัย 16 ปี ร่างสูง หน้าตาหล่อเหลา เดินมายังหน้าบ้านตามเสียงออดพลางเปิดประตูดูว่าใครมา พลันเห็น
ภาพที่ปรากฎตรงหน้าเป็นทารกน้อยอยู่ในตะกร้าใบหนึ่ง นอนร้องไห้อยู่ เด็กน้อยยื่นมือมาไขว้คว้าอากาศราวกับต้องการให้
ใครบางคนโอบอุ้มตัวเองเอาไว้ ซีวอน ส่ายหน้าหน้าช้าๆ เขาไม่เคยอุ้มเด็ก มือหนาเลื่อนตะกร้าออกไปวางแต่ ทว่าเสียง
เด็กน้อยกลับร้องไห้ดังลั่น
แงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เมื่อเห็นท่าไม่ดีซีวอนจึงอุ้มเด็กน้อยขึ้นมาพลางปลอบประโลม
“เฮ้ย นี่ใครเอาเด็กมาทิ้งไว้กันนะ แล้วพ่อแม่เด็กอยู่ที่ไหนวะเนี่ย จะทำยังไงจะทิ้งไว้ก็กระไรอยู่”
เด็กหนุ่มสบถในใจ พลางเหลือบไปเห็นจดหมายฉบับหนึ่งวางทิ้งไว้พร้อมกับตุ๊กตาเต่า
“ ถึงซีวอน
ปีนึงแล้วนะที่เราไม่ได้พบกัน นี่คือลูกของเรา คิม เยซอง ฝากนายดูแลด้วยนะ พี่ขอโทษที่ต้องทำแบบนี้มันจำ
เป็นจริงๆ ขอบคุณและขอโทษด้วยนะ
โซอึน.”
เมื่ออ่านจดหมายเสร็จน้ำตาลูกผู้ชายไหลมาอย่างพรั่งพรู
“เยซองลูกพ่อ พ่อสัญญาว่าจะเลี้ยงดูลูกอย่างสุดความสามารถของพ่อ”
..........................................................................................................................................................................
ผ่านไป 15 ปี
ก๊อก ก๊อก ก๊อก...
“ปะ ป๊า ฮับบบบ” เยซองเรียกร่างสูงผู้เป็นพ่อของเขา
“ว่าไงครับเด็กดื้อของป๊า เสียงอ้อนเชียวนะเรา” ซีวอนมองลูกชายพลางลูบหัวอย่างเอ็นดู
“ป๊าอ่ารู้ทันผมอยู่เรื่อยเลยยย T^T”
“ว่าแต่มีเรื่องอะไรจะบอกป๊าหรอครับลูก หื้ม?”
“คือ...แบบว่าผมอยากขอออกไปเที่ยวปาร์ตี้วันเกิดที่บ้านเพื่อนพรุ่งนี้อ่า นะครับป๊าสุดหล่อของเยเย่”
ร่างบางเข้าไปเอาหัวถูไถที่แผงอกอีกคน ร่างบางเผลอเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคน จังหวะเดียวกับที่ร่างสูงก้มลงมาพอดี ทำให้
ทั้งคู่ชะงักและหยุดเงียบไปซักพัก
“ไม่เอาน่าซีวอน ทำไมใจเต้นแรงวะนี่ลูกเรานะเว้ย”
ซีวอนพลางคิดถกเถียงกับตัวเองภายในใจ
“ป๊าฮับบตกลงให้เยเย่ไปมั้ย”
“เอ่อ....ป๊าให้เราไปนะครับ แต่อย่ากลับดึกมากนะ ป๊าเป็นห่วงมากรู้มั้ย”
“เยยยยยยยยยยยยย้ ปะป๊าของเยเย่หล่อที่สุดในโลกเลยฮับ”
ร่างบางดีใจพลางเขย่งหอมแก้มร่างสูงเบาๆ
“นอนได้แล้วนะเด็กดื้อของป๊าดึกแล้วนะครับ”
“ไม่เอาเยเย่ไม่ไปปะป๊าต้องไปนอนกับเยเย่นะ”
ร่างบางอ้อนร่างสูงจนร่างสูงใจอ่อนยอมพาไปนอนแต่โดยดี เมื่อถึงห้องร่างบางกระโจนลงเตียงอย่างดีใจ
“ปะป๊ามานอนด้วยกันสิฮับ”
“ครับๆ ฝันดีนะครับเด็กดื้อของป๊า”
ร่างสูงกล่าวพลางจูบหน้าผากอีกคนแผ่วเบา
“ฝันดีนะครับปะป๊า รักปะป๊าที่สุดในโลกเลย”
ร่างบางว่าพลางหลับสนิทในอ้อมกอดของอีกคน
“เด็กดื้ออย่าน่ารักไปมากกว่านี้สิครับรู้มั้ยป๊าหวั่นไหวนะ”
ได้แต่คิดไม่สามารถบอกออกมาได้ร่างสูงจึงพล่อยหลับตามกันไป
อิอิ เอาแล้วไงปะป๊าสุดหล่อหลงรักลูกซะแล้วม้างงง -..-
ฝากติดตามฟิคของไรเตอร์ด้วยนะค้าบ
รักคนอ่านจุ้บจุ้บ-..-
ความคิดเห็น