คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : -chapter 3- น้ำปั่น
คืนนั้นเอง ผมได้คุยกับพี่เรื่องที่เกิดขึ้น
“คิดอะไรมาก ไอ้คนนั้นมันอาจจะแค่แกล้งเล่นๆก็ได้”พี่ภัทรพูดขึ้นหลังจากที่ผมเล่าเหตุการณ์จบ
“ก็เฮียไม่ได้โดน เฮียก็พูดได้ดิ”ผมพูดท้วงขึ้น
“เอาน่าๆ คราวหลังเดี๋ยวเฮียคอยรับส่งให้ พอจะมาถึงก็โทรบอกเฮียก็แล้วกัน”พี่ของผมพูดต่อ
“ไม่ต้องตลอดก็ได้ เฮียรับส่งแค่ช่วงนี้พอ”ผมตอบ
“ก็ตามใจ แต่ตอนนี้เฮียง่วงแล้ว นอนเหอะ”พี่ของผมพูด หลังจากนั้นก็หลับไป
หลังจากนั้น พี่ของผมก็คอยรับส่งผมจนมหาวิทยาลัยของพี่ผมเปิด ผมจึงต้องไปเรียนและกลับด้วยตนเองตลอด จนวันนี้ ระหว่างทางกลับ ผมแวะร้านน้ำปั่นเจ้าประจำใกล้ๆซอยบ้านของผม
ร้านของน้าคนนี้ ถูกตกแต่งต่างไปจากร้านโปรดของกาย โดยร้านนี้ถูกแต่งด้วยไม้ที่โชว์ให้เห็นลายไม้ทำให้ดูอบอุ่นแปลกๆ น้าผู้หญิงเจ้าของร่างเล็กที่ยิ้มแย้มตลอดเวลา เก้าอี้ไม้ตัวเล็กๆรอบเคาเตอร์ ขนมปังกรอบในถุงเล็กๆวางเรียงรายเต็มผนังร้าน ผมรู้สึกชอบร้านนี้มาก ไม่รู้เพราะอะไร ผมต้องแวะกินเกือบทุกวัน
“อ้าว รับน้ำอะไรดีจ้ะภูมิ”น้าเจ้าของร้านหันมาพูด
“ผมขอ กาแฟเย็นครับ”ผมสั่งเครื่องดื่มที่ผมชอบ
“เป็นไง เรียนเครียดไหม”น้าเจ้าของร้านหันมาถามผมขณะปั่นกาแฟเย็น
“ก็เรื่อยๆครับ พอดียังไม่เปิดเรียน”ผมตอบ
“อ่ะ นี่จ่ะ กาแฟเย็น”น้าเจ้าของร้านส่งกาแฟเย็นที่พูนด้วยวิปครีบสีขาวน่ากินให้ผม
“ผมไม่ได้สั่งวิปครีมครับ”ผมพูดขึ้นหลังจากเหนวิปครีม
“แถมจ่ะ”หญิงสาวพูดพลางยิ้ม
แล้วหลังจากนั้นก็มีเสียงมอไซค์มาจอดด้านข้างร้านผมไม่ได้ใส่ใจอะไร เพราะกำลังจัดการเจ้าวิปครีมอย่างเอร็ดอร่อย
“อ้าว มิกซ์ วันนี่ดื่มอะไรดี”น้าเจ้าของร้านพูดผ่านผมไปยังคนด้านหลัง
“ขอ กีวี แอปเปิ้ล แตงโมครับ”เสียงคนด้านหลังสั่ง มันฟังดูคุ้นๆหูผมยังไงไม่รู้
“ขอหวานๆนะครับน้า”เสียงคนด้านหลังสั่งซึ่งตอนนี้เขาเดินมานั่งข้างผม ทำให้ผมนึกออก เขาคือพี่คนที่ขี่มอไซค์ตามผมในวันนั้น
“เฮ้ย”ผมร้องขึ้นอย่างตกใจทำเอาน้าเจ้าของร้านและพี่คนนั้นหันมามอง
“มีอะไรหรือเปล่าจ้ะ”น้าเจ้าของร้านถามก่อนพี่คนนั้นจะพูด
“เปล่าครับ”ผมตอบ
“อ้าวน้อง”พี่คนนั้นหันมาแล้วยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์
“รู้จักกันหรอจ้ะ”หญิงสาวเจ้าขอร้านหันมาถาม
“เปล่าครับ แค่เคยเจอกัน”พี่คนนั้นหันไปบอกหญิงสาว
วันนี้ พี่มิกซ์ ใส่เสื้อนักศึกษาที่เปิดให้เห็นหน้าอก ที่คอห้อยสร้อยคอเป็นไม้กางเขนและล็อคเกตสีเงินวาววับ
“ผมอิ่มล่ะครับ”ผมพูดพลางส่งเงิน โดยที่น้ำยังเหลือเต็มแก้ว
“อ้าวน้องพี่ไม่กวนน้องหรอกครับ”พี่มิกซ์พูดพลางจับแขนผมไว้
“น้าครับผมขอกลับบ้าน นี่เงินครับ”พี่มิกซ์พูดต่อพลางรับน้ำแล้วเดินออกไป
หลังจากที่พี่คนนั้นขี่มอไซค์ออกไปแล้ว ผมก็กลับมานั่งที่เดิม
“น้ารู้จักพี่คนนั้นหรอครับ”ผมถามขึ้น
“จ่ะ มิกซ์เค้าอยู่ชั้นบนสุดตึกนั้นน่ะ”หญิงสาวพูดพลางชี้ไปที่คอนโดมีเนียมสูง
“มิกซ์เนี่ย เค้าเก่งนะ พ่อเขาเป็นคนญี่ปุ่นทำงานที่ญี่ปุ่น ส่วนแม่เขาก็เสียไปนานแล้ว น้าเห็นเขาอยู่คนเดียวมาตั้งแต่เล็กๆแล้วล่ะ ชอบมากินน้ำร้านน้าบ่อยๆ”หญิงสาวอธิบายต่อ
ผมคิดว่าพี่คนนี้เหมือนผมกับเฮียภัทรเลย เพียงแค่พ่อของพี่เขายังมีชีวิตอยู่
“น้าครับงั้นพี่เขาก็เป็นลูกครึ่งสิครับ”ผมถาม
“ใช่จ่ะ” น้าเจ้าของร้านตอบ
“แล้วพี่เค้าอยู่เรียนชั้นอะไรหรอครับ”ผมถามขึ้น เพราะเริ่มรู้สึกสงสัย
“อ๋อ รู้สึกจะปีสองนะจ้ะ”น้าเจ้าของร้านตอบ
“งั้นผมไปล่ะครับ นี่เงินครับ”ผมจ่ายเงินอีกรอบเพราะเมื่อสักครู่ได้เก็บคืนไป
“อ๋อ มิกซ์เค้าจ่ายไปแล้วล่ะจ่ะ แล้วก็เค้าบอกให้เอาขนมปังไปด้วย”หญิงสาวตอบอย่างขำเพราะเห็นผมทำท่างงสุดๆ
“พี่เขาบอกตอนไหนครับ”ผมถาม
“นี่ไงจ้ะ”น้าเจ้าของร้านพูดพลางส่งแผ่นกระดาษที่เขียนด้วยลายมือหวัดๆไว้ว่า
“เงินค่าน้ำของน้องผมจ่ายให้เลยนะครับ เอาขนมปังให้น้องเขาไปด้วยนะครับ”
ผมอึ้งกับความเร็วที่พี่มิกซ์ใช้สื่อสารกับน้าเจ้าของร้าน
“เอาไปเถอะจ่ะ”หญิงสาวพูดพลางส่งขนมให้
ผมจึงต้องเดินกลับบ้านพร้อมกับขนมปัง 2 ถุง
ความคิดเห็น