คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : -chapter 23- monkey basketball
“อ้าวๆ ตื่นค่ะตื่น มาเรียนก็เรียนสิคะ ไม่ใช่มานอน”เจ๊เล็กเดินเข้ามาพร้อมเอาไม้เรียวเคาะกระดานเหมือนกับพยายามจะปลุกพวกเราทุกคน
“คาบเรียนแรกแท้ๆ ยังสลบขนาดนี้เลยนะพวกเธอ เมื่อคืนหนักกันนักหรือไงคะ”หญิงแก่พูดต่อหลังจากที่ทุกๆคนค่อยๆลุกขึ้นมาเหมือนกับซอมบี้ที่ลุกจากหลุม
“อ้าวๆ ไม่สอนก็ได้ หลับไปเลยๆ”หญิงแก่พูดเหมือนประชด แต่ทุกคนกลับรู้สึกเหมือนว่านั่นคือคำอนุญาต แล้วพร้อมใจกันฟุบลงไปบนโต๊ะอีกครั้งมีเพียงไม่กี่คนเท่านั้นที่ยังคงตั้งคออยู่ได้
เจ๊เล็กเดินไปพูดอะไรกับกฤษณ์สักอย่าง เพราะกฤษณ์เป็นหนึ่งในไม่กี่คนที่ไม่ฟุบลงบนโต๊ะ ก่อนจะเดินออกจากห้องไป
“ง่วงว่ะ”นัทพูดพลางกระแทกจานข้าวลงบนโต๊ะ ก่อนจะนั่งลงตรงข้ามกับผม
“หลับไปขนาดนั้นยังไม่หายง่วงอีกไงวะ”ปริ้นซ์ที่นั่งข้างๆผมพูดขึ้น
“กูยังดีกว่าไอ้คนข้างๆกูไหมล่ะ”นัทพูดพลางชี้ไปที่กายที่ยังนั่งหลับอยู่กับโต๊ะไม่ยอมไปซื้อข้าว
“เฮ้ยๆ กาย มึงไม่กินข้าวหรือไงวะ”กฤษณ์ที่นั่งตรงข้ามกับกายพูดพลางยื่นมือไปสะกิดแรงๆ
“กูฝากโยเหนือซื้อแล้ว...”คำพูดยานๆ แสดงให้เห็นว่าง่วงสุดๆดังออกมาจากหน้าที่ยังคงฟุบอยู่กับโต๊ะ สิ้นสุดเสียงพูดซิโยก็เดินมาพร้อมกับข้าวจานโตสองจาน
“อ้าวๆ ตื่นมากินข้าวสิมึง กูซื้อมาให้แล้ว”ซิโยพูดพลางวางจานข้าวลง พร้อมกับนั่งลงข้างๆกาย
“เออ โย วันนี้กูฝากมึงดูน้องกูหน่อยดิ กูจะกลับบ้านดึกนิดนึง”กฤษณ์หันมาพูดกับผม
“ได้ๆ น้องมึงชื่อไรล่ะ แล้วจะรอกูอยู่แถวไหน”ผมถามกลับ
“น้องกูชื่อกัน รออยู่แถวๆตึกที่กูอยู่อ่ะ”กฤษณ์พูดพลางยื่นมือข้ามโต๊ะมาตบไหล่ผมเบาๆ
“วานหน่อยนะ”กฤษณ์พูดก่อนจะกลับไปกินข้าวต่อ
พวกเราเริ่มลงมือกินข้าวกลางวันกัน ก่อนที่จะกลับขึ้นไปนั่งบนห้องเพื่อตากแอร์ต่อ
ขณะที่พวกเรากำลังคุยกันอย่างออกรสอยู่ในห้องนั้น ก็มีเสียงโทรศัพท์ดังขึ้น ปริ้นซ์ เจ้าของโทรศัพท์ที่นั่งอยู่ข้างๆผมหยิบโทรศัพท์ออกมารับด้วยคำพูดแสนหวาน
“ว่าไง โมโมทาโร่มังกี้”ปริ้นซ์ทักทายกับเพื่อนของเขาอย่างอารมณ์ดี
“นี่ๆ พี่ลิงเผือกรีบมาชมรมหน่อยมีเรื่องแล้วอ่า เฮ้ย....”เสียงปลายสายพูดอย่างรีบร้อนก่อนจะขาดหายไป
“เดี๋ยวกูมา”ปริ้นซ์รีบพูดก่อนจะวิ่งออกจากห้องไปอย่างร้อนรน พวกผมได้แต่นั่งมองหน้ากันอย่างงงๆว่าเกิดอะไรขึ้น
เสียงกริ่งดังขึ้นคาบเรียนภาคบ่ายแล้ว ห้องเรียนในตอนนี้ดูจะครึกครื้นขึ้นกว่าตอนเช้าเยอะ แต่ปริ้นซ์ที่วิ่งหายออกไปตอนพักเที่ยงยังไม่ยอมกลับมาเลย ทำเอาพวกผมที่นั่งอยู่ด้วยเริ่มเป็นห่วง โดยเฉพาะกฤษณ์
“ขออนุญาตเข้าห้อง....”ปริ้นซ์ที่เปิดประตูมาพร้อมกับเสื้อที่เหงื่อชุ่มตัวพูดโดยไม่ทันมองว่าอ.ยังไม่เข้าสอน ทำเอาผู้หญิงบางคนหัวเราะคิกคักกันเป็นแถบ
“มีปัญหาไรเปล่าวะ”กฤษณ์เอ่ยปากถามขึ้นก่อนคนอื่น
“มีพวกมาท้า monkey basketball ท้าแข่ง”ปริ้นซ์พูดอย่างรีบร้อน
“แล้วไง monkey basketball ออกจะเก่ง”กายพูดขึ้นก่อนที่พวกผมจะพยักหน้าตามๆกัน
ผมต้องขออธิบายก่อนนะครับว่า monkey basketball นั้นคือสมาคมบาสเก็ตบอลที่มีสมาชิกชมรมที่เก่งบาสมากๆ อยู่ด้วยกัน 9 คน เพราะแต่ละคนนั้นมีความว่องไวขั้นเทพ ชมรมจึงถูกตั้งชื่อว่า monkey basketball และอีกเรื่องที่ทำให้ชมรมนี้ดูโดดเด่นคือ ทุกคนในชมรมจะมีชื่อเป็นลิงที่ส่วนใหญ่จะเป็นที่รู้จักกันดี เช่น เห้งเจีย เจ้าแห่งวานร คือรุ่นพี่ที่ตอนนี้อยู่ม.หก ที่เป็นคนตั้งชมรม คิงคอง ตกเป็นของ ชายร่างใหญ่ เจ้าของตำแหน่งเซ็นเตอร์ และสมาชิกอีกเจ็ดคนที่ถูกตั้งตามลักษณะของตน ส่วนปริ้นซ์ ถูกตั้งว่าลิงเผือกเนื่องจากความที่ตัวขาวแล้วยังใส่เสื้อผ้าสีขาวอีกด้วย
“มันมาซึ่งๆหน้าก็โอเค แต่ไม่ใช่ดิวะ...”ปริ้นซ์ทุบโต๊ะทำเอาทั้งห้องหันมามอง
พวกผมต่างจ้องไปที่ปริ้นซ์ว่า... อะไร
“มันเริ่มเก็บคนในชมรม เมื่อกี้โมโมทาโร่มังกี้ที่เป็นฟอร์เวิร์ดก็โดนไปแล้ว”ปริ้นซ์พูดอย่างอารมณ์เสีย
“มือถือก็โดนมันกระทืบพัง แถมต้องไปนอนห้องพยาบาลอีก”ชายหนุ่มเริ่มซุกหน้ากับมือ
“แล้วมึงจะเอาไง”นัทถามขึ้น
“มันนัดกันว่าตอนเย็นจะมาแข่งบาสตัดสินกัน”ปริ้นซ์พูด
การเรียนภาคบ่ายดูจะผ่านไปอย่างเชื่องช้า พวกเราต่างตั้งใจจะไปดูชมรมของปริ้นซ์ที่จะแข่งกันหลังจากเลิกเรียน หลังจากกริ่งคาบสุดท้ายดัง เราทุกคนต่างก็รีบวิ่งไปที่สนามบาสกัน
สนามบาสถูกรายล้อมด้วยคนที่รู้ว่าจะมีการแข่งขันบาสกัน
“ลิงเผือกๆ ลิงเผือกมาเล่นแทนโมโมทาโร่มังกี้เลย”เสียงของลิงเทพ หนึ่งในสิบสองนักษัตรเจ้าของตำแหน่งฟอร์เวิร์ดอีกคนที่เป็นรุ่นพี่ของพวกเราที่ฉลาดสุดๆพูด ก่อนจะเดินหายไป
“พวกมึงรอดูกันตรงนี้แหละ”ปริ้นซ์พูดพลางชี้ไปยังที่ว่างใกล้สนามบาส
“โชคดีเพื่อน”พวกเราทุกคนพูดให้กำลังใจปริ้นซ์ก่อนปริ้นซ์จะเดินไปรวมกับชมรม
“เห้งเจียอยู่ไหนหรอ”ลิงเผือกถามขึ้น
เด็กหนุ่มผู้หนึ่งที่มีผ้าปิดปากเจ้าของฉายาลิงปิดปากชี้ไปทางหลังแป้นบาส ส่วนเด็กหนุ่มผู้ที่ใส่หูฟังของฉายาลิงปิดหูทำท่าว่าพูดดังๆซิ จนเด็กหนุ่มคนสุดท้ายที่อยู่แถวนั้นผู้ได้รับฉายาลิงปิดตา เพราะสวมแว่นดำต้องพูดสรุปว่า
“อยู่หลังแป้น ลองเข้าไปดูสิ”พลางส่งยิ้มให้
ลิงเผือกเดินเข้าไปหลังแป้นเพื่อหาหัวหน้าทีม
“ลิงเผือกมาก็ดีแล้ว มาแทนโมโมทาโร่มังกี้เลย”เห้งเจียหัวหน้าทีมผู้ที่มีความไวและกระโดดได้สูงสุดเจ้าของตำแหน่งการ์ดพูดขึ้น
“แล้วมีใครลงมั่งครับพี่”ลิงเผือกถามขึ้น
“ก็มี นาย พี่ ลิงน้อย ลิงเทพ แล้วก็ คิงคอง”เห้งเจียตอบก่อนจะเปลี่ยนรองเท้าเป็นรองเท้าบาส
ลิงน้อย สมาชิกคนสุดท้ายของทีมที่มีอายุน้อยสุด หรืออีกชื่อหนึ่งคือ อาบู ลิงน้อยของอะลาดินนั้นเอง ซึ่งแม้จะมีอายุน้อยสุด แต่น้องคนนี้ก็มีสถิติขโมยลูกได้สูงสุด
“แล้วพี่โมโมทาโร่มังกี้เป็นไงมั่งครับ”ลิงน้อยถามขึ้น
“นอนอยู่ห้องพยาบาล ดีนะยังไม่ถึงขั้นต้องไปโรงพยาบาล”ลิงเทพกล่าวก่อนจะเดินออกไป
“สู้ตายโว้ย”เห้งเจียพูดก่อนจะเดินออกไปตาม
“แล้วเราจะรออะไรล่ะ”คิงคองพูดก่อนจะตามออกไปอีกคน ก่อนที่ลิงน้อยจะเดินตามไป
ส่วนตัวผมนึกยังไงไม่รู้หันคว้าแขนของลิงน้อยก่อนจะพูดว่า
“เล่นระวังตัวด้วยนะ”พลางส่งยิ้มให้
“ครับพี่”ลิงน้อยตอบก่อนจะส่งยิ้มกลับ
การแข่งขันเป็นไปอย่างดุเดือด อีกฝ่ายซึ่งเป็นทีมมาท้าได้คะแนนนำไปก่อนแต่ฝ่ายปริ้นซ์เองก็ไล่ตามมาไม่แพ้กัน
“มึงว่าใครจะชนะวะ”ผมหันไปถามนัทที่นั่งอยู่ข้างๆ
“ปริ้นซ์อยู่แล้ว”กายที่อยู่อีกข้างตอบแทนเพราะนัทไม่ยอมตอบเสียที
“แล้วกฤษณ์ไปไหนวะ”ผมถามต่อ
“มันว่ามันไปทำงานนี่”กายตอบทั้งๆที่ตายังคงมองอยู่ที่สนาม
ผมหันมาสนใจการแข่งขันต่อ แต่เล่นไปได้สักพักก็เกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้น
“ตุ้บ...”ลิงน้อยที่กำลังกระโดดไปคว้าบอลถูกอีกฝ่ายหนึ่งกระแทกจนกลิ้งไม่เป็นท่า ทุกคนในสนามต่างงีบลง มีเพียงสมาชิกในทีมที่วิ่งเข้าไปพยุงขึ้นมา ส่วนอีกฝ่ายก็ทำท่ายืนขำๆ
“เฮ้ยลิงน้อยอย่าเป็นอะไรนะ”
“เฮ้ยเอาไปห้องพยาบาล”
“แบกเลยแบกขึ้นหลัง”
“อางอี้ๆ”(ทางนี้ๆ)
เสียงวุ่นวายของชมรม monkey basketball ดังขึ้นในขณะที่เห้งเจียเดินออกไปหาอีกฝ่าย
“ทำแบบนี้มันแกล้งกันชัดๆนี่หว่า”เด็กหนุ่มพูด
“อ้าวก็ขอโทษแล้วนี่”อีกฝ่ายทำเสียงยียวน
“มึงต้องการอะไร มึงต้องการอะไรห๊า”เห้งเจียเริ่มเดือด
“ก็แค่ เลิกเล่นบาสไปซะ ก็แค่นั้น อย่ามาขวางพวกเราจะดีกว่านะ”เสียงเรียบๆดังขึ้นจากคนที่ยืนอยู่หลังสุดของอีกฝ่าย
“ไอ้สัดเอ้ย”เห้งเจียจะพุ่งเข้าไปต่อยหน้าแต่โดนลิงเทพ เพื่อนรุ่นเดียวกันรั้งไว้
“อ๊ะๆ อยากให้คนอื่นๆเป็นแบบสองคนในห้องพยาบาลไหมล่ะ”เด็กหนุ่มคนนั้นพูดต่อ
“ชั้นขอคุยตัวต่อตัว”เห้งเจียพูด ก่อนที่อีกฝ่ายจะพยักหน้าแล้วเดินนำไป
การสนทนาเป็นไปอย่างยาวนาน ทำเอาคนดูกลับกันหมด พวกผมที่เป็นเพื่อนปริ้นซ์ต่างรอดูทีท่าว่าจะเกิดอะไรขึ้น แล้วเห้งเจียก็เดินออกมาพร้อมกับคู่เจรจา
“เป็นไงมั่งพี่เห้งเจีย”ปริ้นซ์วิ่งเข้าไปถามคนแรก
“ต่อจากนี้จะไม่มี monkey basketball แล้ว เลิกเรียกพี่ว่าเห้งเจียได้แล้ว”ชายหนุ่มพูดก่อนเดินจากไปทิ้งให้พวกผมยืนนงงกันอยู่อย่างนั้น
ความคิดเห็น