Forgive my love (ขอเจอเทออีกที จะทำดีสุดหัวไจ)

ลำดับตอนที่ #2 : สิ่งที่เราเรียกกันว่า."ความทรงจำ"

                    หลังจากวันนั้นที่เทอได้จากผมไป ความทรงจำของผมที่มีไว้ไห้กับเทอก็เริ่มจางหายขึ้นทุกวัน เเต่มีสิ่งหนึ่งที่ผมไม่เคยลืมเลยนั้นคือเทอชอบเล่น ปิงปอง มาก ผมก็เลยเริ่มหัดเล่นปิงปองตั้งเเต่วันนั้นมาจนถึงวันนี้ เพื่อพยายามรั้งความทรงจำของผมไห้อยู่กับเทอนานที่สุด
                     จนมาถึงวันนี้ วันที่ผมอยู่ม.6 ผมได้เล่นปิงปองจนถึงขั้นที่เรียกว่า เก่ง เลยละ  เเละผมก็ชอบเเข่งกับคนอื่นๆเขาไปทั่ว โดยเดิมพันไว้ว่าไครเเพ้โดน เเตะ หนึ่งที เเละส่วนไหญ่ผมก็เเพ้อย่างเดียวเลย เเต่ผมไม่อยากโดนเเตะอะ ผมก็เลยวิ่งหนี้ออกไปนอกโรงเรียนจนไปถึงวัดเเห่งหนึ่ง พอผมหันไปทางซ้ายก็ไปเจอกับศาลาที่เขาเอาไว้เก็บศพพอดี ผมก็เลยเเกล้งทำเป็นเข้าไปร้องไห้ต่อหน้าศพ เเล้วพูดออกมาว่า "พ่อไม่หน้าเลยพ่อ" จนกระทั้งเพีอนของผมที่วิ้งตามมาได้เดินออกไปจากวัด พอตอนที่ผมกำลังจะกลับบ้านนั้น ผมได้สังเกตเห็นสายตาคู่หนึ่งจองมองมาที่ผม พอเวลาที่ผมหันไปมองเทอนั้น ก็รู้สึกเหมือนราวกับว่าเคยเจอสายตาเเบบนี้มาก่อนเเต่ผมก็จำอะไรไม่ได้เลย เเล้วเทอก็พูดขึ้นมาว่า "นี้คือพ่อของเรานะ เเล้วเทอเป็นใครอะ" ผมก็เลยได้เเต่ยิ้มเเล้วตอบไปว่า "โทษทีนะ" 
                    เเล้ววันต่อมาผมก็ได้ไปเจอกับเพือนของผมอีกครั้งนึงที่โรงเรียน ผมก็เลยทำเเบบเดียวกันกับเมือวานนี้อะ(วิ่งไปวัดไง) เเต่คราวนี้เพือนของผมมันเห็นพอดี พวกเขาก็เลยเข้ามาถามผมว่า "ไครตายหรอ" ผมเลยตอบกลับไปว่า"ก็พูดอยู่นี้ไงว่าพ่ออออ" พร้อมๆกับหันไปเจอกับเพีอนของผมพอดี พวกเขาก็เเตะผมคนละที เเต่บังเอนผมมันดวงไม่ดีเลย หัวของผมไปโดนประตูพอดี หัวเเตกเลย เเล้วเทอคนเดิมก็เข้ามาพร้อมๆกับบอกว่า"เป็นอะไรปะ" หลังจากนั้นเทอก็พาผมไปที่บ้านของเทอเเละเทอก็ทำเเผลไห้ผม พอเสร็จ ผมก็บอกกับเทอว่า "ขอบไจนะ" เเล้วผมก็เดินกลับบ้านด้วยความรู้สึกเล็กๆที่หวนกลับมาอีกครั้งหลังจากหายไปจากความรู้สึกของผมตั้งนาน                                           เเต่ว่า......ตั้งเเต่วันนั้นผมก็ไม่เจอเทออีกเลย