ฆาตกรรม..หลอน...มรณะ

ลำดับตอนที่ #4 : ฆาตกร

แซมดิ้นไปมาบนเตียงผ่าตัดทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าไปไหนไม่ได้  เหงื่อไหลซึมตามใบหน้าของแซม  เขาพยายามจะร้องขอความช่วยเหลือแต่ก็ทำไม่ได้เพราะมีผ้าพันแผลพันปิดปากเขาไว้  ชายคนหนึ่งเดินเข้ามาที่เตียงของเขาอย่างเงียบๆ  ชายคนนั้นถอดเสื้อโค้ชกับหมวกออกเมื่ออยู่ต่อหน้าแซม   แซมตกตะลึงกับภาพที่เห็นมาก   ผ้าพันแผลเปื้อนเลือดมากมายถูกพันอยู่ที่หน้าของชายผู้นั้น  ไม่สิทั้งตัวเลยด้วยซ้ำ  ทั้งแขนและขาถูกพันไว้ด้วยผ้าพันแผล   เหลือไว้เพียงแต่ปากกับตาเท่านั้น  ตาของชายผู้นี้ช่างน่ากลัวซะเหลือเกิน  นัยตาของเขาดูเหมือนว่าจะบอดสนิทอยู่ข้างหนึ่งเพราะมีแต่ตาขาวเท่านั้นไม่มีลูกตาดำ  

“ หึหึหึหึหึหึ ”ชายผู้นั้นหัวเราะออกมาเบาๆพร้อมกับลากรถที่เต็มไปด้วยอุปกรณ์ผ่าตัดเข้ามาไว้ข้างตัว   เขาหยิบมีดผ่าตัดเล่มเล็กขึ้นมาก่อนที่จะเฉือนลงไปที่หูของแซมอย่างบรรจง  เลือดจากใบหูของแซมไหลลงนองพื้นไปหมด  เขาชำเลืองมองแซมด้วยความสะใจปากของเขยิ้มแสยะทำให้เห็นฟันซี่เล็กๆที่เรียงตัวกันไม่สวยนักอยู่มากมาย 

“เป็นไงบ้าง เพี่อน สนุกมั้ย  ทำไมถึงทำหน้าอย่างนั้นล่ะไม่ดีใจเหรอไงที่ได้เจอเพื่อนเก่าน่ะฮะ” ชายคนนั้นพูดขึ้นมาอย่างเกรี้ยวกราดราวกับคนบ้า  ส่วนแซมดูแล้วเหมือนกับจะไม่สนุกด้วยเลย  น้ำตาแซมไหลออกมาด้วยความเจ็บปวด

“ อ๋อ ใช่ๆ  แกพูดไม่ได้สินะ  เดี๋ยวชั้นจะแกะผ้าออกให้เอง  ฮ่าๆ ”   ชายคนนั้นหยิบมีดเล็กขึ้นมาเช็ดด้วยผ้าที่รองเลือดจากหูแซมเมื่อกี้นั่นเอง  เขาบรรจงใช้มีดกรีดลงไปรอบๆปากของแซมเพื่อแกะผ้าออก   แซมร้องให้ออกมาด้วยความกลัว ในตอนนี้เหมือนกับว่าเวลาในตอนนั้นช่างนานแสนนาน  และแล้วในที่สุดเขาก็แกะผ้าออกจากปากของแซมสำเร็จ 

“ ค..คุณ เป็นใคร   แล้วทำ ผ...ผมทำไม ”  แซมพูดด้วยน้ำเสียงที่สั่นเครือด้วยความกลัว

“ ทำไมพูดกับชั้นเหมือนเราเป็นคนเหินห่างกันแบบนั้นล่ะ .....กิลฟอร์   แซม....”   แซมมองหน้าคนร้ายและพยายามจะคิดถึงใบหน้าภายใต้ผ้าพันแผลนั้น  แต่ชายคนนั้นกับทำหน้าไม่พอใจเป้นอย่างมากที่แซมจำไม่ได้

“ นี่แกจำชั้นไม่ได้รึไง...ทำกับชั้นไว้ขนาดไหนแต่กับจำไม่ได้ ชั้นต้องทุกข์ทรมานก็เพราะพวกแก แต่พวกแกกับจำชั้นไม่ได้งั้นสินะ ” แซมพยายามนึกเรื่องราวต่างๆ แต่เขากับนึกอะไรไม่ออกเลย  แซมมองหน้าเขาด้วยความสงสัยบวกกับความกลัว  เหงื่อจำนวนมากไหลซึมตามใบหน้าของแซม   บางครั้งก็ไหลลงไปที่บาดแผลที่หูของแซม  แซมทรมานกับบากแผลมากแต่ก็ทำอะไรไม่ได้

“ ชั้นไม่ชอบสายตาของแกกับเพื่อนๆที่มองชั้นแบบนั้นเลยว่ะ ” เขาใช่มีดเล็กเจาะและคว้านเข้าไปในเบ้าตาของแซมและพยายามดึงลูกตาของแซมออกมจากเบ้าตาอย่างบรรจงทีละข้าง  ใส่ในถาดที่วางใกล้ๆกันนั้นเอง  แซมดิ้นและร้องอย่างทรมาน

“ โหยหวนจนน่ารำคาญจริงๆ ”  เขาพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่เรียบเฉยก่อนที่จะบรรจงใช้เข็มที่สอดกับเส้นเอ็นค่อยๆเจาะลงบนริมฝีปากของแซมทีละนิดอย่างบรรจง   เขาเจาะขึ้นเจาะลงจนเป็นรอยเย็บที่ได้รูป    เลือดไหลนองเต็มปากของแซม  น้ำตาของเขาไหลรินด้วยความเจ็บปวด

“ เอาล่ะ  คราวนี้จะได้เงียบซะที ฟังชั้นพูดอย่างเดียวก็พอ   ชั้นว่าแกคงจำชั้นไม่ได้จริงๆ ชั้นจะได้ส่งแกไปลงนรก   เพราะตอนนี้ชั้นเบื่อที่จะเล่นกับแกมาก  แต่ก่อนที่จะไปสบายชั้นอยากจะเห็นว่าในสมองของแกเนี่ยจำอะไรได้บ้างอ่ะนะ หึหึๆๆๆ ”  เขาหยิบเลื่อนไฟฟ้าที่แพทย์ใช้ผ่าและชำแหละกระดูกขึ้นมา  แซมมองเลื่อยอย่างหวาดผวา   แซมดิ้นอย่างทุรนทุราย แต่กับไม่เป้นผลอะไรเลย  ชายคนนั้นยิ้มอย่างสะใจ ก่อนที่จะใช้เลื่อยไฟฟ้าผ่าลงไปที่หัวของแซม   ชายคนนั้นผ่าที่หน้าผากขงแซมเป็นรอยลึกลงไป  สมองของแซมพุ่งตามแรงเลื่อยกระจายเต็มไปหมด  เลือดไหลนองเต็มพื้นห้อง

“คราวนี้จำได้รึยังชั้นชื่อ   แกฟเนอร์ แฮคกิส ”  ร่างของแซมกระตุกไปตามแรงเลื่อยก่อนที่แซมจะสิ้นใจ