ฆาตกรรม..หลอน...มรณะ

ลำดับตอนที่ #1 : ศพแรก

ในซอยเปลี่ยวปลอดคน   ชายเคราะห์ร้ายคนหนึ่งกำลังเดินลัดซอยไปเพื่อกลับไปยังบ้านของตน   ชายผู้เคราะห์ร้ายไม่อาจรู้ได้เลยว่ากำลังมีชายร่างกำยำสวมเสื้อโค้ชสีดำอีกคนกำลังสะกดรอยตามเขาอยู่อย่างเงียบๆ เป็นเวลานานแล้วตั้งแต่เขาออกจากที่ทำงาน  ชายผู้นั้นเดินไปเรื่อยๆ  พร้อมกับชายสวมเสื่อโค้ชสีดำที่สะกดรอยตามเขา  ไม่นานนัก

เสียงเพลงโทรศัพท์ของชายผู้เคราะห์ร้ายดังขึ้นอย่างนิ่มนวล เขากดรับโทรศัพท์ที่แสดงหน้าจอว่าภรรยาอันเป็นที่รักของเขาโทรมา

“ ว่าไงที่รัก...อีกไม่นานผมก็กลับแล้ว  เนี่ยใกล้จะถึงซอยหน้าบ้านเราแล้วด้วย...รอผมกินข้าวด้วยนะ”  เขาตอบรับภรรยาด้วยหน้าตาที่ปลื้มปิติเป็นที่สุด ก่อนที่เขาจะกดวางโทรศัพท์ภรรยาของเขา 

อีกไม่นานเขาก็จะเดินถึงซอยหน้าบ้านอีกแค่โค้งเดียวเท่านั้นแต่ทว่า................

“ โอ๊ยยยย ” ชายผู้เคราะห์ร้ายถูกของแข็งตีเข้าที่หัว   แต่นั่นไม่ได้ทำให้เขาสลบ   เขามองดูชายร่างกำยำที่กำลังจ้องมองเขาด้วยความสะใจ  ก่อนที่เขาจะพูดอะไรได้อีก คนร้ายคนนั้นก็ล้วงเอามีดพกบางเฉียบที่อยู่ในเสื่อโค้ชสีดำของเขาออกมา   คนร้ายฟาดมีดลงที่ใบหน้าเขาอย่างแรง  เขาร้องโหยหวยอยู่อย่างนั้น  แต่ไม่สามารถทำอะไรได้   เลือดบนใบหน้าของเขาไหลนองปนน้ำตาของความเจ็บปวด  แผลที่ใบหน้าของเขาตอนนี้เป็นรอยแผลลึกตั้งแต่คิ้วด้านซ้ายเฉียงไปถึงริมฝีปากด้านขวา

“อ๊ากกกกก.........แก....”   ชายผู้เคราะห์ร้ายผู้ออกมาด้วยน้ำเสียงที่ฟังดูแล้วเคลียดแค้นยิ่งนัก  เขามองชายสวมเสื้อโค้ชด้วยสายตาที่เมือนกับว่ากำลังสาปแช่งเขาอยู่

“ หึๆๆๆๆๆ......ชั้นไม่ชอบดวงตาของแกเลยว่ะ  อีกอย่างน้ำเสียงของแกเองก็ไม่น่าฟังด้วยนะ ฮ่าๆๆๆ ” ชายสวมเสื้อโค้ชหัวเราะออกมาด้วยความสะใจ ทันใดนั้นเองชายสวมเสื้อโค้ชก็ตวัดใบมีดพกควักลูกตาข้างหนึ่งของชายเคราะห์ร้ายออกมา

“อ๊ากกกกกก...........ไม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม่ม.”   ชายเคราะห์ร้ายได้แต่ดิ้นทุรนทุรายอยู่อย่างนั้นอย่างน่าเวทนา

“เสียงดังอยู่ได้....น่ารำคาญชะมัด......”  ชายสวมเสื้อโค้ชพูดอย่างไม่ใยดี   ทันทีที่พูดจบชายสวมเสื้อโค้ชจับปากของขายเคราะห์ให้อ้าออกทันทีจากนั้นเขาก็ล้วงเอาลิ้นของชายเคราะห์ออกมาในที่สุดเขาก็ใช้มีดพกที่มีใบมีดคมกริบตัดลิ้นของชายเคราะห์ร้ายลิ้นของเขาดิ้นไปดิ้นมาราวกับว่ามีชีวิต  ชายเคราะห์ร้ายมองลิ้นของตัวเองด้วยความเจ็บปวด  ในขณะที่ตัวเขาเองก็เริ่มหมดแรงแล้วเช่นกัน  ณ ตอนนี้เขาไม่สามารถจะขยับร่างกายได้อีก  ชายเคราะห์มองหน้าฆาตกรอย่างเคียดแค้นก่อนที่ฆาตกรผู้นั้นจะใช้ท่อนเหล็กที่ตีเขาในตอนแรกฟาดใส่หน้าเขาไม่ยั้ง  ไม่นานนักเขาก็.......สิ้นใจ

                เสียงโทรศัพท์ของชายที่นอนสิ้นใจอย่างหน้าอนาถในตอนนี้ดังขึ้นอีกครั้ง   ฆาตกรมองดูหน้าจอมือถือเขาเหยื่อ   ภรรยาโทรมาหาเขานั่นเอง  เฆาตกรกดรับโทรศัพท์อย่างใจเย็น  แล้ววางใว้ใกล้ๆกับศพของชายเคราะห์ร้าย  เขาราดน้ำมันเบนซินรอบๆตัวของศพแล้วจุดไฟด้วยบุหรี่   ก่อนที่ชายสวมเสื้อโค้ชจะเดินจากไปอย่างไร้ร่องรอย

                เช้าวันรุ่งขึ้นตำรวจสายตรวจต้องพบกลับสภาพศพที่น่าสยดสยอง  เมื่อศพที่ถูกตีจนศรีษะไม่เหลือชิ้นดีจนจำเคล้าว่าเป็นใครได้แล้ว  ศพยังถูเผาไฟจนดำเป็นตอตะโกแต่มีบางส่วนก็ไหม้ไม่หมดดูแล้วน่าสยดสยองมากทีเดียว

                “ ตรวจหาร่องรอยคนร้ายให้ทั่ว.....เจ้าหน้าชันสูตรส่งศพไปชันสูตรหาเวลาเสียชีวิตกับสาเหตุการตายให้แน่ชัดด้วย ”  คิสนายตำรวจหนุ่มที่มียศเป็นถึงสารวัตรสั่งการลูกน้องอย่างจิงจังที่จะสืบคดี