คิดถึงพรุ่งนี้

ฝนตื่นขึ้นมาพร้อมกับชีวิตประจำวันเดิมๆ ซ้ำๆ ห้องๆเดิม ที่นอนที่เดิม บรรยากาศเดิมๆ แต่ที่ไม่เหมือนเดิมคือคนข้างๆฉันได้เดินออกไปจากห้องๆนี้แล้ว  
    นี้คงเป็นอีกวันที่ฉันตื่นขึ้นมาพร้อมกับความคิดถึงให้เธอไม่มีวันจบวันสิ้น
  เย้ !! จริง ยังไม่ลืมเค้าอีกหรอวะ เป็นเสียงทักทายของเพื่อนสนิทของฝนที่สุด  "ชีวิตต้องดำเนินต่อไปนะเว้ย เพลง มันไม่รู้หรอกเว้ยว่าแกมาเศร้าแบบนี้นะ ถึงเศร้าไปมันก็ไม่กลับมาหาแกหรอก"
"มันก็จริงของแกนะเตอร์  แต่ไม่รู้ดิ" เตอร์ลูบหัวฝนเบาๆ ด้วยความรู้สึกรักและห่วงใย เพื่อนสาวคนนี้มาก แต่ภายในใจอารมณ์ความรู้สึกอะไรไม่รุ้มันตีกันไปหมดจนเตอร์แยกไม่ออกแล้วว่า เรารู้สึกยังไงกันแน่
ส่วนเสียงในใจฝนที่มันดังขึ้นมาว่า "สุดท้ายแล้วชีวิตเราก็ต้องดำเนินต่อไปอยู่ดี ปาฎิหารอาจจะไม่มีจริงก็ได้ " แต่ลึกๆแล้วฝนอยากเจอมาก อยากเจอเค้าคนนั้นมากจริงๆ...
   บางทีมันอาจจะคิดเวลาแล้วก็ได้ เวลาที่ความคิดถึงมันผ่านไปจากใจฉันสักที จริงรวบรวมสติทั้งหมดเก็บของที่เป็นของเพลง ไม่ว่าจะแปรงสีฟัน เสื้อกันหนาว รองเท้าแตะ แม้กระทั้ง ไดอาร์รี่ที่เราเขียนด้วยกัน มันทำให้ภาพในวันวานของฝนและเพลงกลับมาอีกครั้ง ไออุ่นที่เคยสัมพัส  เสียงลมหายใจ เสียงหัวเราะ ที่เคยมีให้กัน น้ำตาฝนเริ่มไหลรินอีกครั้ง พร้อมกับภาพความทรงจำในหัวที่หวนกลับมา ฝนกอดเสื้อกันหนาวตัวนั้นที่เราซื้อคู่กัน พร้อมกับเก็บมันลงไปในกล่องอย่างอ้อยอิ่ง น้ำตาไหลแล้วไหลเหล่า สุดท้ายเค้าก็ไม่กลับมาอยู่ดี ...