คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : คืนอาถรรพ์
หนึ่สัปาห์่อมา นภัทรและเพื่อนสนิทรวมสามน็อยู่บนถนนสายเปลี่ยวอันนำไปสู่อำเภอเล็ ๆ ึ่เป็นุเริ่ม้นอเรื่อทั้หม ำบอเล่าอหินสร้าวามหวัให้แ่ายหนุ่มเป็นอันมา หนุ่มพิารบอับเาว่า มีแผนที่เส้นทาไปสู่วิฬาร์นร นภัทรแทบะเผ่นไปหาหินั้แ่อนนั้น ปอภพับพฤษ์ลับทัทานเอาไว้่อน ทั้สอบอว่าิาน่วน ายหนุ่มอใรอนนเือบอาทิย์ เาึทนไม่ไหว
“ันะไปหาหิน พวแะไป้วยหรือไม่ไป้วย็่าเถอะ”
ปอภพไ้แ่ถอนหายใ ะที่พฤษ์ยัไหล่ สุท้ายทั้สามนออเินทาโยมีอำเภอลาหุบเาเป็นเป้าหมาย
รถยน์แล่น้วยวามเร็วประมาหนึ่ร้อยิโลเมร่อั่วโม ั้แ่ยัมีแสแนเวลานี้อาาศเริ่มมุมัว วามสลัวโรยัวปลุมถนน ป่าิบสอ้าทาูน่าลัวนพฤษ์ึ่นั่้านับสยิวาย
“ทำไมวันนี้มันน่าลัวัเลยว่ะ”
ปอภพึ่ั้ใับรถยน์อยู่เหลือบมอแล้วยิ้ม
“มัน็เหมือนทุวันนั่นแหละ”
“ไม่ ันว่าวันนี้มันน่าลัวริ ๆ นะ เมื่อี้เหมือนันะเห็นเาำ ๆ ยืนอยู่ริมทา”
“แิไปเอ”
พฤษ์อ้าปาเหมือนะพู แ่สุท้าย็นิ่เียบ เามอสอ้าทาเหมือนะยืนยันำพูอัวเอ ่วหนึ่รถยน์แล่นผ่านแสไฟริมทา สายา็ปะทะเ้าับายร่าผอมเร็ หน้าเสี้ยม นัยน์าุ อายุประมาห้าสิบปี เาอยู่ในเสื้อระำระ่า โพหัวไว้้วยผ้าสีำ าเรึ่แ้ สีออน้ำาลหม่น ายปริศนายืนนิ่เหมือนหุ้นปั้น ยับเพียวามอามรถ
ายหนุ่มมวิ้ว เหลียวหลันเพื่อนถาม
“ราวนี้อะไรอีล่ะ”
“ไอ้ภัทร ไอ้ภัทร”
นภัทรื่นาภวั์ ส่เสียรับ
“ว่ายัไ”
“แเห็นไหม”
“เห็นอะไร”
“น”
เาส่ายหัว
“ไม่เห็น ไม่เห็นอะไรทั้นั้นแหละ”
พฤษ์ยัมอไป้านหลั ใ้เสาไฟยัปราร่าำ ๆ เลือนรา ่อนะลับสายาเมื่อรถยน์เลี้ยวโ้
“แปลว่ะ”
“แปลยัไอี”
ปอภพถามปนเสียหัวเราะ
“ไม่รู้สิ บอไม่ถู รู้สึแ่ว่าาอลุนนั้นมันุเหลือเิน”
ปอภพแล้ถอนหายใ
“รู้สึว่าั้แ่ผ่านเหุาร์แมวาเพรมาไ้ แะวัอ่อนึ้นเยอะนะ”
พฤษ์ไม่ไ้อบ ายหนุ่มำลัเบิาโพล เมื่อเห็นภาพริมทาอีรั้
ในแสไฟสว่า้าอเสาไฟ้นใหม่ ายนเิมยืนนิ่ ้อเม็มาทาพวเา!
“ไอ้ภพ ไอ้ภพ”
เสียนั้นสั่นนปอภพับสัเไ้ ายหนุ่มเหลือบมอวหน้าาวีอเพื่อนอย่าประหลาใ นภัทรเอ็เริ่มสัมผัสไ้ถึวามผิปิที่เิึ้น เาพยายามมอามพฤษ์ แ่ยัไม่เห็นอะไร
“มีอะไร”
“ันเห็นาลุนนั้นอีแล้ว”
สายายัับ้ออยู่ที่ใ้เสาไฟนระทั่ลับสายา วหน้าอพฤษ์ายั้วยวามลัวัเน ปอภพเริ่มำไม่ออ เามอระหลั แ่ทุอย่าว่าเปล่า มีเพียถนนโล่และวามมืเท่านั้นเอ
ปอภพำลัะถาม้วยวามสสัย แ่้อะั ร่าหนึ่หยุยืนวาอยู่ลาถนน
พฤษ์ะโนลั่นอย่าใเมื่อแสไฟหน้ารถสาส่อให้เห็น
“นั่น นั่นมันลุนนั้น!”
ถูแล้ว ายปริศนาในุะมุะมอมนั่นเอ เาแสยะยิ้ม วาแานัับวามมื
ปอภพประอสิไ้อย่ารวเร็ว เาะโนบอเพื่อน
“าเ็มั”
านั้นึหมุนพวมาลัยอย่าำนา รถยน์เลี้ยวผ่านร่าายผอมเร็แบบเส้นยาแผ่าแป ไ้ยินเสียัุ้บ รถยน์สั่นสะเทือน พฤษ์มอาม ายปริศนาระแทัวใส่รถยน์อย่ารุนแร
ปอภพบฟันแน่น เหยียบันเร่นมิ
รถยน์ทะยานเหมือนับรว ล้อทั้สี่แทบะไม่ิพื้นถนน
ทว่าลับไม่สามารถสะบัร่าผอมเร็ึ่ไ่เี๊ยะึ้นไปยัหลัารถไ้
“มัน มันึ้นหลัาไปแล้ว”
พฤษ์พูเสียสั่น นภัทรเยมอ เสียฝีเท้าัสลับับเสียเหมือนนำลัใ้ำปั้นทุบหลัา
ลิ่นเหม็นาวลุ้ทั่วทั้รถ
ปอภพับรถส่ายไปมาอย่าไม่ลัวาย เา้อารสลัเ้าสิ่ประหลาให้ร่วหล่นาหลัารถ
เมื่อเห็นว่าวิธีารแรไม่ไ้ผล ปอภพเปลี่ยนแผนทันที เาเหยียบเบระทันหัน เสียเอี๊ยลายาว วันสีาวพวยพุ่
ทว่าผลลับเหมือนเิม ไม่มีสิ่ใหล่นร่วาหลัารถแม้แ่อย่าเียว
รถยน์หยุนิ่ลาถนนมื ลิ่นวันายารถระายทั่ว
เียบสนิท พฤษ์มอ้ายวา
“มันไปไหนแล้ว”
ทุนให้ำอบไม่ไ้ ปอภพพูเสีย่ำ
“ันะลไปู”
“ไป้วยันทั้หมนี่แหละ”
ถึะลัว แ่พฤษ์็ไม่เยทิ้เพื่อน ทั้สามนึ่อยย่อลารถพลาวาสายาไปลอทั้แนวถนน หันมามอบนหลัา็ไม่พบสิ่ผิปิใ ทุอย่าว่าเปล่า เสมือนว่าเหุาร์ที่เพิ่เิึ้นเป็นเพียอาารอนิไปเอเท่านั้น
นภัทรสำรวร่อรอยบนัวรถยน์ แ่ไม่พบแม้แ่รอยี่วน
“ไม่มีรอยอะไรเลย”
พฤษ์พูมา
“ฝั่นี้็ไม่มี”
ปอภพอบพลาละสายาารถยน์
“ันว่าเราไปันเถอะ”
เาพู่อมาอี ำลัะเอื้อมเปิประู เสียำรามั้อา้านหน้า ทั้สามนในระโมายืนรวมลุ่มันทันที
าแสไฟหน้ารถ พวเามอเห็นเ้าสิ่ประหลาอย่าถนั
ะเรียไ้ว่ามันเป็นอสุรายานร็ะไม่ผินั ผอมเร็ ผิวสีเทาำ วาเรียวยาวแาน ริมฝีปาแสยะนเือบถึรูหู มเี้ยวแหลมม รเล็บูน่าอันราย เสื้อผ้าะมุะมอมีา มันยืนั้าวาลาถนน นัยน์าประุู้อมออย่าประส์ร้าย
“ัวอะไร”
พฤษ์พึมพำ ส่วนปอภพับนภัทรนิ่ัน
เ้าอสุรายแยเี้ยวำราม ทั้สามนผะถอยหลั อนนั้นเอที่มันพุ่ัวเ้ามาว่อไว
นภัทรพลันถลันึ้นล้ำหน้าเพื่อน เ้าอสูรแยเี้ยว ารเล็บ
อนนั้นเอเิแสสว่า้าาร่าายอายหนุ่ม
เ้าัวประหลารีร้อเหมือนเ็บปว่อนบัเิเสียระเบิัสนั่น
ร่าายผอมเร็ลอยปลิวประุว่าวที่า มันระเ็นไปห่าาพวเาเือบสิบเมร นภัทรรีบพูอย่ารวเร็ว
“ึ้นรถ”
ทั้หมทำามแม้ะยัะลึาเหุาร์พิศวอยู่ ปอภพใส่เียร์แล้วับออไปทันที พฤษ์มอร่าายผอมเร็ที่ยันอนนิ่อยู่ เ้าหน้าอันน่าลัวหายไปแล้ว หลเหลือเพียวหน้าอายสูวัยนเิม
“แทำแบบนั้นไ้ยัไ”
ปอภพถามึ้นเมื่อรู้สึว่าปลอภัยพอสมวร นภัทรส่ายหัว
“ันเอ็ไม่รู้ ู่ ๆ เหมือนมีใรบอให้ันทำแบบนั้น”
“แล้วแสสว่านั่นมาาไหน”
เาส่ายหัวแทนำอบ ปอภพถอนหายใ
“ทีหลัแห้ามทำแบบนี้อี มันอันราย”
เพื่อนสนิทไม่ไ้อบรับหรือปิเสธ ายหนุ่มหลับาเหมือนับว่าหลับไปเสียแล้ว
“เมื่อี้มันัวอะไร”
พฤษ์ยัิใ ปอภพพูมาว่า
“หินอาะรู้”
บนถนนสายเปลี่ยว ร่าายผอมเร็ยับเลื่อนไหว้า ๆ มันเ็บปวเหมือนถูไฟแผเผา เนื้อบาส่วนหลุลอ พละำลัที่เพียรสะสมาเหยื่อหลาย่อหลายรายเหมือนถูสูบหายไปในทันทีที่ปะทะับลำแสสีาวนั้น
อำนาอเพราแมว
มันำรามอยู่ในใ ระเสือระสนลานลับเ้าไปในป่ารทึบริมทา
้อหาเหยื่อเพิ่ม เพิ่มเยอะว่าเิม มัน้อารพละำลัอีรั้
เพราะในอนนี้มันมีเป้าหมายที่ัเนแล้ว
ความคิดเห็น