คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : บทที่สี่
ฟ้ามืสลัว ลมพัแรน้นไม้โยเยล้ายะหลุลอยามระแสลม เมฝนรึ้มำอยู่ไล ๆ แสสว่าาโมไฟริมทาส่อให้เห็นถนนสอเลนลัเลาะไปามสุมทุมพุ่มไม้ สวนสาธาระใลาเมือร่มรื่นเสมอ และยัไ้รับวามนิยมาบรรามนุษย์เมือผู้รัารออำลัาย รวมทั้รินรา้วย หิสาวอยู่ในเสื้อผ้าออำลัายทะมัทะแม เสื้อีฬา าเาสั้น รอเท้าวิ่ หล่อนวิ่วนเวียนามเส้นทาไปมาหลายรอบแล้ว ระยะทารวมันเือบสิบิโลเมร ส่วนร์นั่รออยู่ในมุมโปรอัวเอ เาไม่อบวิ่ แ่อบบรรยาาศยามเย็นในสวนสาธาระ สถานที่แห่นี้ึเป็นที่โปรปรานอทัู้่
ร์นั่รอภรรยาอยู่บนเ้าอี้เหล็ริมบึน้ำให่ เาเยหน้ามอฟ้า
‘ฝนำลัะ’
ิในใ่อนเลื่อนสายาผ่านไปยัใลาบึน้ำ แมปอล้อลื่น นระเ็นโบปลา ภูมิทัศน์น่ารื่นรมย์ แ่เาลับไม่ิเ่นนั้น ร์หมมุ่นอยู่ับสายโทรศัพท์ปริศนามาทั้เย็น ประโยนั้นยัั้ออยู่ในหู
“ถึเวลาที่แ้อใ้แล้ว”
ใรัน แล้วเา้อใ้สิ่ใ ใ้ให้ใร ำถามร้อยแปวนไปเวียนมานสมออ่อนล้าหนัอึ้ สุท้ายร์ไ้แ่ถอนหายใ หยิบหินบนพื้นโยนลน้ำั๋อม
“ิอะไรอยู่ะร์”
รินราทัาทา้านหลั ายหนุ่มปรับสีหน้าให้เป็นปิ่อนหันลับไปยิ้มให้หล่อน
“ิถึรินไ”
หล่อนยิ้มว้า แ้มยัแเพราะารออำลัาย เหื่อพราวทั้ัว ร์มอร่ออเบียิาเป็นมัน
“ริหรือเปล่าะ ไม่ใ่ิถึใรอยู่นะ”
รินราทิ้ัว้าน้า ยมือปาเหื่อบนหน้าผา
“เป็นยัไบ้าริน เหนื่อยไหม”
“เหมือนเิม่ะร์ แ่รู้สึวันนี้ะร้อนอบอ้าวไปหน่อย ถึะมีลมพั็เถอะ”
“่อนฝน็แบบนี้แหละ” เาหยุพู เอื้อมมือไปับมือภรรยาสาว “พัให้หายเหนื่อยแล้ว่อยลับนะ”
“่ะ”
แล้วทั้สอ็เียบเสีย ล้ายมอยู่ในภวั์วามิอัวเอ นเมื่อรินราัวเริ่มแห้และฟ้ามืลทุะ เาึหันมาหาหล่อน
“ลับันเถอะริน ฝนะแล้ว”
รินราเยหน้า เมำเลื่อนลอยเื่อ้า หล่อนลุึ้นยืน
“่ะร์ ไปันเถอะ”
ทั้สอนเินลัเลาะริมถนนผ่านไปยัลานอรถ วันนี้สวนสาธาระนน้อยผิไปาทุวัน อีไม่ถึสอร้อยเมร็ะถึรถยน์ อนนั้นเอที่ร์แว่วเสียเห่ารรโามมาาทา้านหลั เาหันวับ ผลัรินรานล้มลิ้ลไปในพื้นห้าริมทาพลาะโนว่า
“ระวัริน หมา!”
หมาสีำลายน้ำาลระโนใส่ระหายเลือ นัยน์าู่นั้นแานประหนึ่ลูไฟ มเี้ยวาววับวาว ร์ล้มลิ้ ยแนึ้นัน เี้ยวมริบึฝัลบนท่อนแนนเาร้อลั่น้วยวามเ็บปว เลือแเ้มไหลรินาบาแผล ร์สะบัรุนแรนมันยอมปล่อย ถอยไปั้หลั เาใ้่วเวลานั้นว้าหยิบไม้ท่อนให่ใล้โน้นประู่บ้าน เมื่อเ้าหมาุพรวพราเ้ามา เาำรามแล้วหวเปรี้ย
ไม้ให่ฟาเ้าออนเ้าหมาปีศาถลาามแร ร์ระโึ้นยืน หวไม่ยั้ไปามส่วน่า ๆ อร่าาย หัว ท้อ หลั า เ้าสัว์อันรายร้อเอ๋ รวรา้วยวามเ็บปว แ่ร์ไม่หยุ เาบ้าเลือเสียแล้ว เายัหวนมันแน่นิ่ไป ร์ยืนหอบหายใ ยัถือไมุ้มเิ าทั้สี่อหมาพันทาระุสั่น่อนหยุในที่สุ
“ร์่ะ ร์”
รินราเรียแผ่วเบา น้ำเสียแสวามไม่แน่ใ
“อย่าเพิ่เ้ามาริน อันราย”
“อะไรอันรายะร์”
เาใ้ปลายไม้ี้ไปยัาหมา
“หมาบ้า”
“หมาบ้า” รินราทวนำ น้ำเสียส่อแววน “ไหนะหมาบ้า แล้วเมื่อี้ร์ทำอะไระ”
“นั่นไริน หมาบ้า รินไม่เห็นหรือไ”
น้ำเสียร์หุหิแบบที่ภรรยาสาวไม่เยไ้ยิน
“ร์่ะ ร์ใเย็น ๆ แล้ว็ทิ้ไม้่อนนะ”
“รินไม่เห็นหรือไ”
“เื่อรินนะร์”
หล่อนวิวอน ร์ฮึฮั่อนปล่อยไม้ลบนพื้นแล้วถอยออมา รินราล้า ๆ ลัว ๆ เินเ้าไปับ้นแนสามี
“ร์่ะ ใเย็น ๆ นะะ มันไม่มีหมาที่ไหนทั้นั้นแหละร์”
“ทำไมรินพูแบบนั้น” เาวานหล่อนถอยายอย่าลืมัว “มันนอนายอยู่รนั้นไ”
ร์ี้ไปยัำแหน่เิม แ่แล้ว็้อใหายวาบ เพราะนอาพื้นินและห้าที่แหลเละเพราะไม้อเาแล้ว บริเวนั้นไม่ปราเาอหมาสััว อย่าว่าแ่าหมาเลย หมาเป็น ๆ ็ยัไม่มี
รินราถลาเ้าหาสามีเมื่อเห็นวหน้านั้นีเผือ
“ร์าฟา่ะ”
“แ่ผมเห็นริ ๆ นะริน”
หล่อนยัส่ายหัว ยืนยันหนัแน่น
“มันไม่มีหมาหรืออะไรริ ๆ ่ะร์ ร์ฟาพื้นนสนามห้าเสียหาย เื่อรินนะะ ร์าฟา่ะ”
“แ่ผม”
“ลับบ้านเถอะ่ะร์ นมอันให่แล้ว”
ริอย่าที่หล่อนว่า แม้ว่านะไม่พลุพล่าน แ่็ยัมีไทยมุสอสามนเหลือบมอมาทาเา้วยสายาหวาระแว
“นะะร์ ลับบ้านันเถอะนะ”
ร์มอวหน้าสสัยึ่หวาหวั่นอภรรยาแล้ว็ถอนหายใ
“๊ะริน ลับันเถอะ”
รินรายิ้มออมาไ้ ูมือสามีึ่เินาม้อย ๆ โยไม่ไ้พูอะไรอีนระทั่ึ้นรถ แ่ยัไม่ทันะออัว ฝนห่าให่เทระหน่ำเหมือนฟ้ารั่ว รินราึ่นั่ประำหลัพวมาลัยเพราะไม่ไว้ใ่อสิสัมปัะอสามีถึับอุทานออมา
“ฝนหนัมาเลย่ะร์ เห็นทีะ้อรอฝนาเสีย่อน”
ร์ไม่อบ เาำลัอยู่ในภวั์วามิลึล้ำนัาาโลภายนอไปเสียแล้ว
“ร์่ะ ร์”
รินราเอื้อมมือไปับแน ร์ถึสะุ้ หันลับมาฝืนยิ้มร่อยให้หล่อน
“ว่าไริน”
“ิอะไรอยู่ะร์ ิเรื่อเมื่อี้เหรอ”
อยาะปิเสธ แ่สุท้าย็พยัหน้ารับ
“ใ่ ริน ผมยืนยันำเิมว่าผมเห็นริ ๆ”
รินราพยายามยิ้ม ใเ้นระทึแปล ๆ
“ไม่หรอ่ะ ร์ะาฟาไป”
“าฟา แ่ผมเห็นมันริ ๆ นะริน มันามหลอหลอนมาาในวามฝัน!”
“วามฝัน” หล่อนน “ฝันอะไระร์”
เมื่อหลุปาไปแล้ว ย่อมไม่มีทาแ้ไ ร์ำใบอเล่าวามฝันลึลับให้หล่อนทราบ เพียแ่เาปิบับาส่วนเอาไว้ ส่วนที่เี่ยว้อับหิสาวปริศนา เมื่อฟัเรื่อราวทั้หมบล ภรรยาสาวเอื้อมมือมาบีบแนเาเพื่อปลอบใ
“อาะเป็นภาพหลอนาวามฝัน อย่าิมาเลยนะร์”
เาฝืนหัวเราะนิหน่อย เาไม่ิมาอยู่แล้ว เาพยายามลบมัน้วย้ำ เพียแ่ยัทำไม่สำเร็ มันามหลอหลอนเหมือนปลิเาะหลั ทั้ผู้หิทั้วามฝัน แล้วยัมีวามลัวอี ลัวว่าวามฝันนั้นแท้ริ็ือเศษเสี้ยวที่หายไปอเาเอ ร์มีวามรู้สึอยู่ลอว่าบาอย่าในัวเาหายไป บาสิ่บาอย่า และเามั่นใว่ามัน้อเี่ยวับเรื่อนี้ เา้อหามันให้เอ ถ้าหามันเอเมื่อไหร่ ปริศนาทั้หมะระ่า
“เื่อรินนะะร์ มันไม่มีอะไรหรอ”
หล่อนยัย้ำมาอี ร์ไม่ไ้อบ แ่บีบมือหล่อนแทน รินรายิ้มออมาไ้ ฝนาเม็ลแล้ว หล่อนลับไปยัหลัพวมาลัยอีรั้
“ลับบ้านัน่ะร์”
แล้วรถยน์็เลื่อนที่ออาลานอรถ ทิ้ไว้เพียแอ่น้ำและวามหวั่นไหวอันน่าสะพรึลัว
ละออฝนยัโปรยแผ่วเบาเมื่อทั้สอถึบ้าน รินรารไปอุ่นอาหารทันที ส่วนร์ลับทิ้ัวลนอนเหยียยาวบนโฟา เาเหนื่อยอ่อนทั้ายและใ วาม่วุนประหลาืบลาน ะำลัเลิ้มะหลับนั้นเอ รินรา็เย่าัวนร์ลืมา
“ิน้าวันเถอะร์”
ร์ึัวึ้นนั่ ปวหัวน้อุมมับ ภรรยาสาวใ ทรุัวนั่้า
“เป็นอะไระร์”
“ผมปวหัว ปวมาเลย”
รินราบีบลึบริเวหน้าผาให้้าแล้ว่อย ๆ เอนัวร์นอนลนศีรษะวาพาบนันุ่มนิ่ม หล่อนบีบนวพลาถามว่า
“เป็นยัไะร์ ีึ้นไหม”
เาไม่อบ แ่พยัหน้ารับ รินรายันว ๆ ลึ ๆ นอาารปวหัวเหมือนะระเบิบรรเทาล
“ผมีึ้นแล้วล่ะริน”
ะลุนั่ แ่รินรายันหน้าอให้ลับไปนอนท่าเิม
“พัอีแปบเถอะ่ะร์”
เายอมทำาม ภรรยาสาวสวยยัใ้มือทั้สอ่วยันบีบลึบริเวหน้าผา ระหม่อม นเลยไปยั้นอ ร์พริ้มานิ่อย่าสบาย รินราอมยิ้ม ยื่นหน้าลไปใล้
“เป็นไะร์ สบายไหม”
“สบายมาเลยริน”
เาอบแล้วลืมา วหน้าภรรยาสาวอยู่ห่าไปไม่ถึืบ ร์รั้ใบหน้านั้นลมาูบอย่าูื่ม มือที่ำลันว็เปลี่ยนเป็นึทึ้ผมสามี านั้นร์็พลิัวให้อยู่ในท่าทาสบายแล้วระาภรรยานอนร่อม ทุสัส่วนแนบิันนัวร้อนผ่าว้วยอารม์
แ่พอเาะูบ หล่อน็ันหน้าเอาไว้
“เี๋ยว่อน่ะร์ รินยัไม่ไ้อาบน้ำเลย” รินราวนนิ้วมือเล่นบนวหน้า ไล่ั้แ่ิ้วลมายัา “แหม ่วนี้รู้สึว่าร์ะไวไฟเหลือเินนะ แ่ับ็ิแล้ว”
นั่นสิ เาเอยันึน ่วนี้เาอยาแนบิหล่อนเหลือเิน ทั้ที่แ่านันมาเือบะสอปีแล้ว ร์สำรวรวราร่าายทุสัส่วนน่ำอำนา แ่เา็ยัยอมรับว่าอยาไ้หล่อน อยาไ้วามรู้สึื่ม่ำาร่าายอหล่อน
“็ผมรัุมา”
รินราอมยิ้มอี
“ัน็ยัร์มา่ะ”
เาูบหนัหน่วที่พวแ้ม่อนะลาลิ้นผ่านริมฝีปาแล้วบยี้นหล่อนัวสะท้าน มือทั้สอุนุไ้ไปามสัาา รินราัวเบาหวิว รสสัมผัสอร์ำาบใเสมอ แ่ยั่อน หล่อนยัไม่สามารถทำามวาม้อารอันูันแ็ผาบริเวลาลำัวไ้ แม้ว่าหล่อนเอ็ปรารถนาเ่นเียวัน หิสาวยัรู้สึถึวามเหนอะหนะาารออำลัายอยู่เลย
“พอ่อน่ะร์”
หล่อนบอ แ่เาอบอู้อี้เพราะริมฝีปาระมูบออหล่อนอยู่
“ออาบน้ำ่อนเถอะ่ะร์ เหนียวัวเหลือเิน แล้ว็ยัเหม็นอี้วย”
“ไม่เหม็น”
เาพูพลามอรัแร้นหล่อนัี้ หลุหัวเราะออมา
“ุหอมเสมอ”
“แหม ปาหวานึ้นเยอะริ หยั่ับไม่ใ่ร์นเิมเลย”
ายหนุ่มะั รินราพลิัวหนี รอยยิ้มยัประับริมฝีปาาม
“มาสิ่ะร์ มาอาบน้ำัน”
แล้วหล่อน็ถอเสื้อีฬาออ วาพาไว้บนเ้าอี้ อวเรือนร่าอวบอิ่มในแสไฟ ร์ับ้ออย่าหลใหล รินรายิ้ม หน้าแาน
“มาสิร์ ามมาสิ”
แล้วหล่อน็เินเนิบนาบึ้นไปบนั้นสอเื่อ้า ร์ลุาม อวัยวะบาอย่าี้นำหน้า มันพอยายนเาเอยัใ
ความคิดเห็น