คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
แมวำใ้สายาเยือเย็น้อมอนทัู้่่อนะโนหายไปในเาไม้รรึ้ม พรานวัยลานนิ่ันราวับมีวามิบาประารวนเวียนอยู่ในหัว หินถอนหายใแล้วเินเ้าไปยัาูอา เา่อย ๆ ใ้ิ่ไม้นาเล็พลิลำัวอันยาวเหยียอมัน แ่็ไม่พบบาแผลหรือร่อรอยึ่ทำให้มันถึายแม้แ่รอยเียว เหมือนว่าพาูถูแผเผา้วยลูนัยน์าอาถรรพ์อแมวาเพร พรานน้อยมาหยุยืน้านหลัลูายอย่าเียบเียบ
“เออะไรไหมไอ้หิน”
หินสะุ้ หันมอแล้วโอรว
“โธ่พ่อ มาเียบ ๆ ใหม” เาเว้นระยะ “ไม่เออะไรเลยพ่อ ไม่มีแผล ไม่ร่อรอยอะไรเลย แล้วูมันายไ้ยัไล่ะพ่อ”
“ว่าันว่าวาอแมวาเพรมีอาถรรพ์ นามันนั่เย ๆ ้อิ้บนเพาน ิ้ยัร่วลมาเลย”
“แสว่ามันเป็นแมวาเพรริใ่ไหมพ่อ”
พรานน้อยรุ่นิแล้วอบแ่ม้า
“้าว่ามันอาะเป็นยิ่ว่าแมวาเพรธรรมาเสียอี ้าสัมผัสไ้ว่าแมวัวนั้นมีอาถรรพ์ประหลาอยู่ในัวเอ ทั้สีสันและลัษะอมัน มันไม่น่าะเป็นแมวาเพรธรรมา”
“ไม่ใ่แมวาเพรธรรมา แล้วมันะเป็นแมวอะไรล่ะพ่อ”
นายพรานส่ายหน้า
“้าเอ็นปัาที่อบเอ็ไ้”
“แล้วเราะทำยัไ่อพ่อ”
พรานวัยลานเหลือบมอาูอาเล็น้อย
“้าอยาไ้ัวมันเป็น ๆ”
หินมีสีหน้าใ
“แล้วพ่อะับมันยัไ มันเป็นแมวอาถรรพ์”
เานิ่เียบ้วยยัหาหนทาในารับแมวาเพรไม่ไ้
“เอ็รีบลับไปามลุเอ็มา ้าะรออยู่ที่นี่” แล้วพรานน้อย็ยื่นส่ปืนระบอเ่าร่ำให้ับลูายแล้วระามีาเอวอหิน ำับหนัแน่น “รีบไปรีบมา ระวััว้วย”
หินมอสีหน้าริัอบิาแล้ว็้อะัำพูเอาไว้ ในใพรานฝึหัเ็มไป้วยลาสัหร์เลวร้าย เารู้สึลึ ๆ ว่าแมวาเพระนำวามวิบัิมาสู่รอบรัวและนใล้ิ
แม้ะเร่ฝีเท้านสุวามสามารถแล้ว็าม หิน็ยัมาถึหมู่บ้านเล็ ๆ ริมเือบเที่ยืน ายหนุ่มไม่ยอมหยุพั เารีบริ่ไปยับ้านรึ่ไม้รึ่ปูนหลัะทัรัึ่ปลูอยู่เือบสุายป่าโปร่ เาปาเหื่อพลาส่เสียเรียพี่ายอพ่อัลั่น
“ลุไพร ลุไพร นอนหรือยั ันเอ หิน”
รู่เียว็มีเสียอบรับ ไฟสว่า ายวัยลาน อายุมาว่าพรานน้อยไม่มานั้าวออาประูบ้าน
“มีอะไรไอ้หิน เสียัโหวเหว เรในอื่นบ้าสิวะ”
หลานายราเ้ามาับแน้วยท่าทาื่นระหนนพรานไพรัเอะใ เาเหลือบมอปืนระบอเ่าร่ำบนไหล่อหินแล้วเบิาว้า
“พ่อเอ็ไปไหนไอ้หิน”
หินสะลั้นวามื่นเ้นระนเหน็เหนื่อยแล้วึเล่าเรื่อทั้หม้วยวามรวเร็ว ลอเวลาพรานไพรไ้แ่ยืนนิ่รึมโยไม่ส่เสีย นบเรื่อเาึถอนหายใ้วยวามัวล
“พ่อเอ็หาเรื่อเสียแล้วไอ้หิน ไม่วระไปยุ่ับแมวอาถรรพ์ัวนั้นเลย”
“ลุพอะ่วยพ่อไ้ไหม ันเป็นห่วพ่อเหลือเิน”
พรานไพรเียบ ไม่อบำถาม สีหน้าหนัใ หินเอ็หยุยืนนิ่ไป้วย
“ถึ่วยไม่ไ้็้อ่วย เอ็รอ้าเี๋ยว ้าอไปเรียมอ่อน อีสัั่วโมเอ็ลับมาที่นี่ อนนี้รีบไปบอแม่เอ็ไ้แล้ว”
“ไ้ลุ”
หลานายาไปแล้ว ทว่าพรานไพรยัยืนอยู่ที่เิม วาแ็ร้าววิัวลเร้นลับ
“ไม่วรเลยไอ้น้อย วามโลภมันบัาเอ็ไปหมแล้ว เอ็หวัว่าแมวาเพระนำวามร่ำรวยมาให้หรือยัไ มันะนำวามหายนะมาให้เอ็่าหา”
แสแยามเ้าเย็นสบาย แ่ภายในิใพรานไพรและหินลับร้อนรุ่ม้วยวามห่วัวล ทั้สอเินทาฝ่าวามมืและหนาวเย็นอ่ำืนในป่าว้า แวะพัสั้น ๆ อนรุ่สาเพื่อหลับเอาแร หลัาเหน็เหนื่อยมาหลายั่วโม พรานไพรและหิน็บรรลุถึุที่พบเอับแมวาเพร าูอายันอนเหยียยาวอยูุ่เิมโยไม่มีร่อรอยอารัิน พรานไพรเหลียวมอรอบัว ทุสรรพสิ่เียบเียบ วัเว ระทั่เสียนร้อสััว็ไม่ไ้ยิน ราวับนทั้สอหยุยืนอยู่ลาโลร้า
“พ่อ พ่ออยู่ไหน พ่อ”
หินะโนเรียบิาบัเิเล้า พรานไพรพิาราาูอา ประหลานั าูให่โลับไร้รอยัิน มอเลยไปยัพื้นินอ่อน็ไม่พบอะไร รอยีนสัว์ป่าสัรอย็ยัไม่มีให้เห็น อาถรรพ์แมวาเพรร้ายาว่าที่าเอาไว้มา
“ลุ ันหาพ่อไม่เอ ไม่รู้ว่าแไปไหนแล้ว”
หินพูรัวเร็ว ร้อนใัไฟลน พรานไพรปรามหลานายให้สบแล้วหลับาบริรรมาถา รู่เียว็สาวเท้ายาว ๆ ไปยัะเียนให่หลายนโอบึ่ยืน้นท้าทายลมฝนมานานปี พรานน้อยนอนหลับาพิโนะเียน สีหน้าีเียว ลมหายใร่อแร่รวยริน
“พ่อ”
หินะโนแล้วปรี่ะเ้าไปยัร่าบิา แ่พรานไพรลับยมือห้ามไว้
“อย่า”
มอูวหน้าหมอล้ำอน้อายแล้วลอบถอนหายใ พรานวัยรร์หลับาบริรรมอามอีรั้ านั้นึเอื้อมมือลูบหัวอพรานน้อย้า ๆ สามที เพียเท่านั้นเอบิาอหิน็สะุ้เฮือล้ายหลุออมาาภวั์ เาลืมาว้าอย่าใ
“พี่ไพร”
“เป็นยัไบ้าไอ้น้อย”
พรานน้อยรีบผุลุึ้นยืน วนเเล็น้อยนหิน้อเ้าประอ พรานไพรเห็นอาารอน้อาย็พยัหน้า
“ไป นั่พั่อนแล้ว่อยเล่า”
ทั้สามนหามุมสบแล้วึนั่ล้อมวรับฟัเรื่อราวอาถรรพ์าปาอนายพราน
ที่แท้พอแยทาับหิน พรานน้อย็ออิามรอยอแมวำาเพรทันที เาอาศัยรอยีนแผ่วาบนพื้นินนำพาัวเอนเ้าใล้ีนเาให่ไปทุะ ทว่าสุท้ายร่อรอยทั้หมลับหายไปในรทึบอนหนึ่ ระหว่าที่ำลั้นหาอย่าเป็นบ้าเป็นหลั พรานวัยลาน็ไ้ยินเสียร้อเ็บปวทรมานอสัว์ป่าบานิัแหววามมืมาาเถาวัลย์รทึบึ่ห่าออไปประมาสิบเมร เา่อย ๆ ระับมีเินป่าและไฟาย สาวเท้าเ้าใล้อย่าระมัระวั ระทั่เมื่อแสไฟส่อผ่านวามมืให้เห็นภาพรหน้า พรานน้อยถึับยืนัวา ทำอะไรไม่ถูไปั่วะ
เ้าแมวำอาถรรพ์ำลััย้ำอีเห็นอย่าหิวระหาย
ลัษะอมันในเวลานั้นแทบะไม่่าาาิรุ่นให่อย่าเสือโร่หรือเสือาวเลย เ้าแมวาเพรระาเหยื่อ้วยมเี้ยวี่เล็ ทว่าแ็แรผิาแมวทั่วไป มันัินพลาส่เสียร้อเือบลอเวลา เสียึ่บ่บอถึวามลำพอใในพละำลัอันผิธรรมาอัวเอ
พรานน้อยวัไฟายหลบ เมื่อเ้าแมวำหันมอ้วยวาแวววาวแฝวามเรี้ยวรา เาถอยายอย่าลืมัว วามหวาลัวเาะุมิใ มันละาเหยื่อแล้ว้าวาม พรานวัยลานพึมพำาถาที่เยใ้่มป่าไ้ผล เป่าพรวลบนมมี หวัะใ้เพื่อแ้ไสถานาร์วิฤ แ่พอเ้าแมวำประสานสายาับเา ร่าายนายพราน็แ็ทื่อ ยับไม่ไ้ แมวำาเพรเ้าใล้มาึ้นเรื่อย สุท้ายมันระโนพรวะทันหัน สยายเล็บมุู่่โมวาทั้สอ้า พรานน้อยลั้นหายใรวบรวมเรี่ยวแรนสามารถสะบัมมีรีผ่านลำัวอมันไปไ้ เ้าแมวประหลาร้อเสียัแล้วีัวปะทะเ้าับเถาวัลย์ให่ึ่ห้อยระโยระยาอยู่ พรานน้อยไ้โอาสึหันหลัลับแล้วเผ่นแน่บ วิ่เร็วสุีวิ ไม่สนใิ่ไม้หรือเถาวัลย์ที่วาหน้าแม้แ่น้อย นสุท้ายเา็หมสิไป่อนะรู้สึัวื่นเมื่อพรานไพรเรียหา
พรานไพรหน้ารึมล มอวหน้าหมอล้ำอน้อายอย่าัวลใ ส่วนหิน็่อยพยาบาลและสอบถามอาารบิาใล้ิ
“้าว่าเอ็เลิิะับหรือยุ่ับมันเถอะไอ้น้อย มันเป็นแมวอาถรรพ์ ะนำแ่วามโร้ายมาให้”
พรานน้อยนิ่ัน แ่สุท้าย็ถอนหายใ
“แ่พี่็รู้ว่าราาอแมวาเพรสูแ่ไหน มันะ่วยพวเราทุนไ้”
พรานไพรถอนหายใ ปลอนิั วามโลภบัาน้อายนไม่เห็นเ้าลาอวามหายนะที่ำลัมาเยือน
“เอาเถอะไอ้น้อย ้ารู้ีว่า้าห้ามนื้อรั้นอย่าเอ็ไม่ไ้ แ่เอ็้อสัาับ้า่อนว่าถ้าหาับแมวาเพรไ้แล้ว หลัาายมันไป เอ็ะเลิล่าสัว์แล้วถือศีลลอีวิ เผื่อว่าบุบารมีะ่วยให้เอ็รอปลอภัย”
ประโยสุท้ายระิบแผ่วเบาับัวเอ พรานน้อยออะุนับำพูอพี่าย แ่็พยัหน้ารับ
“ไ้สิพี่ หลัาายมันไ้ ้าะเลิล่าสัว์ ถือศีล และ้าะบวให้มัน้วยสัหนึ่พรรษา”
“เออี อให้เอ็รัษาำพูนะไอ้น้อย”
“ว่าแ่พี่มีวิธีับมันหรือยัไ”
พรานไพรนิ่ วาเ็มไป้วยวามรุ่นิลึึ้
“มี แ่้าไม่แน่ใว่ามันะไ้ผลสัแ่ไหน”
“วิธีอะไรล่ะพี่ไพร”
เาไม่อบ เพียล้วลไปในย่ามู่ีพแล้วหยิบบาสิ่ึ้นมา
ความคิดเห็น