คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อ
นภัทรถลันไปที่บานหน้า่า ผลัเปิออนว้าที่สุเท่าที่เปิไ้ เาวาามอไปในวามมื ้นไม้วูบไหว้วยแรลม เสียหัวเราะแปรเปลี่ยนเป็นร้อไห้ร่ำรว ทั้เยือเย็นทั้วัเวนเส้นนทุเส้นในร่าายลุัน ายหนุ่มพยายามเพ่ฝ่าวามมืหม่นในืนเือนับ แ่เายัไม่เห็นสิ่ใ
“ลับมาเถอะ พวสัมภเวสีเร่ร่อน พวมันทำอันรายใรไม่ไ้หรอ”
เาหันวับ ภวิานั่ัวร ลูบไล้เ้าบุมีึ่นั่สอา เลียัววุ่นวายอยู่
“รู้ไ้ยัไ”
หล่อนยัไหล่ อบเหมือนเป็นเรื่อธรรมา
“ันมีสัมผัสพิเศษ”
สิ้นเสียหิสาว ผนับ้าน้านนอ็ัโรมสนั่น บ้านทั้หลัสั่นสะเทือน้วยแรระแทาสิ่ลึลับบาอย่า ภวิามวิ้ว พึมพำับัวเอ
“โหพราย”
ส่วนนภัทรลับไปยัหน้า่าอีรั้ ราวนี้เามอเห็นเาำำนวนมาลอยวนเวียนอยู่เหนือยอ้นไม้ัเน ววิาลัษะพิลพิาร เว้าแหว่ าวิ่น ไม่สมประอบ วหน้า้ำเลือ้ำหนอ โหพรายนหนึ่เหลือบมอทาเา่อนะพุ่ทะยานเ้าหา นภัทรถอยหลั ใลัว ไม่เยิฝันว่าะไ้เผิหน้าับสิ่เหนือธรรมาิ้วยานเอ
เสียโรมัสนั่น ร่าายอผู้ไม่มีัวนพยายามแทรผ่านผนับ้าน แ่พอเ้าบุมีเพ่มอ้วยวาลมโแวววาว โหพราย็รีร้อแล้วหายวับไป
“มันือัวอะไร”
ายหนุ่มถามเสียสั่น บัับัวเอให้ปิ
“โหพราย” ภวิาอธิบาย่อว่า “มันือวิาผีายโหึ่ถูปลุเสไว้ใ้านามำสั่เ้าอ มีฤทธิ์อำนาพอที่ะทำอันรายมนุษย์ไ้ แุ่ไม่้อห่ว เ้าปาลปป้อุและรอบรัวไ้แน่นอน อำนาแมวาเพรอยู่เหนือว่าพวมัน”
“แสว่ามันมีเ้าอ ใรส่พวมันมา”
“ันอบุไม่ไ้”
“พวมันะอยู่ถึเมื่อไหร่”
“ำถามนี้็อบไม่ไ้เหมือนัน”
หล่อนอบเรียบ ๆ แล้ว่วนับารเาเนื้อัวอเ้าบุมี ปล่อยให้นภัทรยืนนิ่มอโหพรายึ่ลอยวนเวียนอยู่เหนือบ้านพัอนเอ
ในเามืใ้ร่มเาแมไม้ เยื้อาัวบ้านนัเียนให่ไม่มานั ปอภพเยหน้ามอท้อฟ้าึ่เ็มไป้วยโหพราย วาแ็ร้าวไร้ร่อรอยวามหวาลัว มีเพียแววแห่วามสสัยใร่รู้ เามั่นใว่าใรสัน้อารัวแมวาเพรนถึั้นส่เหล่าโหพรายมาลอวิา เหลียวมอหน้า่าบนั้นสอ เห็นเาวอบแวบอนภัทร ปอภพยิ้มในวามมื ถึอย่าไรเหล่าวิาาอามพวนี้็ไม่สามารถเอานะสิ่อาถรรพ์าธรรมาิอย่าแมวาเพรไ้ แ่ระนั้นเา็ไม่ประมาท ยั้อับาูแลวามปลอภัยรอบัวบ้าน่อไป นึสัหร์ใว่าศัรูอันรายะใ้โอาสนี้เล่นานเพื่อนสนิท
ทันในั้นเอปอภพ็้อเบิาว้าเมื่อเห็นภาพประหลาเบื้อหน้า ลุ่มฝุ่นวันม้วนัวนลายเป็นร่าายวัย่อนไปทารา หน้าาุัน แ่ายล้ายาวบ้านป่า สะพายย่ามเ่าา ายแปลหน้า้อมอท้อฟ้า้วยวาแ่ำประุเลือ ะโนเสียัปานฟ้าผ่าแล้วระโนหายลายเป็นวัน มุ่รู่โมเหล่าโหพรายนแระเิ
“หุ่นพยน์เหรอ”
ปอภพรำพึพลาเม่นมอาร่อสู้ในโลวิาอย่าสนใ ใน่วีวิารผภัยที่ผ่านมา เาพบเอเรื่อราวพิสารหลาหลายนินไม่มีวามเรลัวในสิ่ลี้ลับอีแล้ว นอานั้นยัพอีไว้ป้อันัวเอและนรอบ้าอี้วย
ายหนุ่มับสัเนแน่ใว่าายราไม่ใ่หุ่นพยน์แบบที่า เาลูบา อย่าน้อยยัมีวิาปริศนาอีหนึ่นอยปป้อุ้มรอนภัทรอยู่ เ้าที่เ้าทา ปอภพลืมาโพล หรือว่าะเป็นสัมภเวสีที่ิามแมวาเพร ะ้อหาำอบเรื่อนี้ให้ไ้ ไม่แน่ว่าอาะเป็นหนทาในารยุิเรื่อร้ายทั้หมล
ไม่นานหลัานั้น โหพราย็พ่ายแ่ฤทธิ์เววิาปริศนา พวมันแระเิ หนีหัวุหัวุน พริบาเียวบรรยาาศ็ลับลายเป็นปิ ายราลอยล่ออยู่ลาอาาศั่วรู่่อนเลือนราหายไป อนนั้นเอที่หูอปอภพแว่วเสียเหยียบใบไม้แห้ ายหนุ่มมอามแล้วาหลบในเามื รออยารมาเยือนอบุลลึลับยาม่ำืน
นภัทรถอนหายใเมื่อเห็นฝูโหพรายหนีหายหมสิ้น เหลียวมอหิสาว็เห็นว่าหล่อนนั่นิ่ สีหน้านเหมือนหมหมุ่นอยู่ับวามสสัยบาอย่า
“พวมันหายไปหมแล้ว”
“ใ่ บาสิ่ับไล่มันไป”
“อะไร”
หล่อนมอหน้าเา
“ุไม่เห็น”
“ผมเห็นแ่โหพราย”
“วิาายรา”
ายหนุ่มลืมาโ หวนิถึารเผิหน้าับวิาปริศนา เาเล่าให้หล่อนฟัย่อ ๆ สรุปปิท้ายว่า
“ผมไม่รู้ว่าเาเป็นใร แ่ผมเอเาั้แ่ไ้เ้าบุมีมา”
ภวิาไม่อบ หล่อนหันไปพูุยับเ้าแมวาเพรแทน ปล่อยให้ายหนุ่มหมมุ่นับวามิววนอัวเอ ระทั่มีเสียเอะอะล้ายเิาร่อสู้ัึ้นบริเว้านล่า นภัทรพุ่ัวไปเาะอบหน้า่าทันที เาำ ๆ อมนุษย์สอเาำลั่อสู้ันอย่าเอาเป็นเอาาย ภาษาประหลาัึ้น้านหลันเาสะุ้โหย หันวับ ภวิาอุ้มเ้าบุมี ้อมอทาเียวัน้วยวาโลมโ หล่อนพูภาษาที่เาไม่เ้าใออมาอี
“ุพูอะไร”
หล่อนวัสายามอวหน้าุอนภัทร เน้นเสีย
“ัยร มันามมาแล้ว”
เท่านั้นเอายหนุ่ม็เผ่นพรวออาห้อทันที
ัยรหัวเสียอย่าหนั ศัรูนสำัหลบหนีไปไ้ เ้าทรนหน้าแหลมแทบะลั่ใายเมื่อพบว่าภวิาัแหเี้ยวอานาระุย ระเสือระสนลาัวเอหนีายไปใน่วเวลาที่เาำลันอนหลับอย่าสุารม์ เาโนทะยานามรอยพิษ าำนวว่าหิสาวะหลบหนีไปทาไหน สุท้าย็ยิ้มออมาอย่าพอใเมื่อนึึ้นไ้ว่าวิธีแ้พิษร้ายอเถาเี้ยวอามีเพียอย่าเียวือแมวาเพร านั้นัยรแ่ัวทะมัทะแม รอเวลาลาืน พอฟ้ามื เา็ั้เป้าไว้ที่บ้านอนภัทร
ทรนระมัระวััวทุฝี้าว เพราะะนั้นอนที่ปอภพระโนาเามื หมายะล็ออทา้านหลั เาึทิ้ัวหลบิวเีย ม้วนลิ้แล้วีัวลับมายืนบนสอเท้า ผะหน้าหลบหมัหนั ๆ สอสามหมัที่เหวี่ยามมารวเร็ว รุนแร ัยรถอยายหลบลนลาน ใหายแวบ ระาริทอึ้นมาสะบัป้อันัว ไ้ยินเสียแ่นหนัในลำอ ร่านั้นถอยหลัออห่า ุมเิ
เมื่อพอะมีเวลาพัหายใ เาเพ่พิาราบุลรหน้า ายหนุ่มร่าสันทั ท่าทาเอาเรื่อ วาู่นั้นแหลมมเหมือนเหยี่ยว แ่ลับว่าเปล่านาเาสิ่ใไม่ออ ยัไม่ทันที่ัยระเอ่ยปา เา็โนเ้าหาอีพร้อม้วยหมัึ่หนัและรวเร็วราวารออสรพิษ ปัป้อพร้อมแทริสวน ทว่าายหนุ่มร่าสันทัลับว่อไวเินาหมาย เาพลิัวหลบ ่อนะศอสั้น ๆ เ็มใบหน้า ัยรล้มระแท ริทอหลุมือ เาใหายวาบ เส้นเอ็นเหนียวึ่ร้อยไว้ระหว่าัวริับ้อมือาสะบั้นออาัน
ปอภพ้มัวะว้าริ ทรนหน้าแหลมเะัานล้มลิ้ไป้วยัน านั้นึพลิัวึ้นร่อม รัวหมัใส่ ายหนุ่มยแนันพร้อมทั้ีสะโพ ัยรระเ็น้ามหัว เสียะโน้ออนภัทรัสนั่น พร้อมแสไฟายวูบวาบ ู่่อสู้ทั้สอผละาัน ทรนหน้าแหลมเห็นท่าไม่ีึวิ่ระแทปอภพแร ๆ นนัผภัยหนุ่มล้มลิ้ ว้าริแล้วเผ่นหายไปในวามมืพอีับที่เ้าอบ้านวิ่หน้าาื่นเ้ามา
“ใร”
“ันเอ”
ปอภพอบพร้อมยมือบัแสไฟาย
“ไอ้ภพ”
นภัทรเรียื่อเพื่อน โนมาเีย้า สอบถามเรื่อราวนลิ้นพันัน ปอภพยิ้มให้เพื่อนสนิทแล้วเล่า้า ๆ ล้ายับเป็นเรื่อปิธรรมาที่สุ เาปิท้ายว่า
“ฝีมือมันไม่ธรรมา ันล่ะสสัยริ ๆ ว่ามันเป็นใร”
“ันไม่รู้ แ่แไม่เป็นอะไร็ีแล้ว ไป เ้าบ้าน่อน”
เสียพ่อแม่นภัทระโนถามมา้วยวามเป็นห่วนลูายบอว่าไม่มีอะไรึเียบเสียไป นัผภัยหนุ่มส่ายหัว
“ันมีธุระ่วน ไว้พรุ่นี้ะมาหาแใหม่ ันิว่าืนนี้ะไม่มีอะไรแล้วล่ะ”
“ูแะไม่ื่นเ้นหรือใอะไรเลยนะไอ้ภพ”
“ันินเสียแล้ว ีวิันเอหนั ๆ มามาว่านี้อี ไปล่ะ”
เายิ้มให้เพื่อน่อนะถอยายแล้วหายไปในวามมืสนิทนั้น นภัทรไ้แ่ยืนเาหัว พิศวในอาารอเพื่อนสนิท สุท้ายเาถอนหายใแล้วลับเ้าบ้าน อบำถามนิรัับัาอีเล็น้อย็อ้าว่าปวหัว หลบึ้นห้อเพื่อพูุยับหิสาว ทว่านอาเ้าบุมีึ่นั่เลียัวเออยู่บนเียนอน ทั้ห้อนอน็ไม่ปราร่าอใรอี ภวิาหายไปแล้วอย่าลึลับและไร้ร่อรอย เาเหลือบเห็นระาษแผ่นหนึ่วา้าเ้าแมวาเพร นภัทรหยิบึ้นมาอ่าน
‘อฝาเ้าปาลไว้ับุอีสัพั นว่าเรื่อยุ่ ๆ ทั้หมะบล’
ายหนุ่มทิ้ัวลนอน มือลูบไล้เ้าบุมี หัวสมอเ็มไป้วยำถามที่ไม่มีำอบ
ความคิดเห็น