ก็เอ็ง......ทำให้ข้าเปลี่ยน

ลำดับตอนที่ #3 : สัมพันธ์แน่นแฟ้น

   หลังจากที่รอคอยเวลาที่จะไปรับน้องค่ายมฤคทายวัน  พวกเราทุกคนวาดฝัน ว่าจะทำตามที่พวกเราอยากทำลงเล่นน้ำ ทำอาหารกินกันเหมือนที่อาจารย์เป็นคนบอก ว่าจะไปท่องเที่ยวมากกว่าที่จะไปทำอะไรเป็นจริงเป็นจัง  แต่......ทุกอย่างผิดความคาดหมายไปซะสิ้นเชิง พอรถบัสไปถึง พวกเราก็หาสัมภาระกันจนครบ มีพวกตำรวจชายแดนมาต้อนรับกันเต็ม   จัดระเบียบแถว ตายละหว่า.......ไรฟระ
ไหนบอกมาเที่ยวกันไง ตำรวจเค้าห้ามให้พวกอาจารย์ยุ่งจะมีการฝึกกันนิดหน่อย ไม่หน่อยละครับ ให้แบกสัมภาระเข้าไปไกลโข...แล้วให้เอาสัมภาระมากองรวมกัน ให้แยกระหว่างผู้ชายกะผู้หญิง "เค้าจะทำไรกะพวกเราวะ" ไอ่กล้าอยู่ข้าง ๆ ผม  กระซิบถามเบา ๆ "มรึง อยู่ใกล้ ๆ กรูนะเว้ยกล้า อย่าทิ้งห่างกรูนะมรึง" ไอ้กล้าพยักหน้าหงึก ๆ หลังจากนั้นให้เราวิ่งไปกลับ 10 ระยะห่างของเสาไฟฟ้า พอกลับมาให้ม้วนหน้าไปกลับพื้นหิน ผมเสียวแปล๊บตรงข้อศอก เหมือนมีน้ำอุ่น ๆ ไหลตามแขน ได้เรื่องเลยครับหินบาดแขนผมเป็นทางยาว และหลังจากนั้นให้พวกเรากลิ้งลงข้างทาง  เจอหนามซิครับ และมีการฝึกอะไรนิดหน่อย หลังจากนั้นก็ให้ไปรวมกันที่ เรือนไม้เก่า ๆ ทรงแปลก ๆ สวยงามแปลกตา ผมก็ขอสำลีกับแอลกอฮอล์ล้างแผล ไอ่กล้า ไอ่เต่า ไอ่ต๊อบ ไอ่อี้ มานั่งมุงดู ไอ่กล้าช่วยผมทำแผล " เจ็บมากมั๊ยวะ" มันถามผมทำหน้าตาห่วงใย "ไม่เท่าไหร่ไกลหัวใจเว้ย" ผมบอกมันแต่ตาไอ่กล้าผมมองกี่ครั้งก็เห็นแววอบอุ่นจากสายตาของมัน
    
     ทำแผลเสร็จ  พวกเราก็ไปเข้าแถวต่อจากเพื่อนคนอื่น ๆ ถือถาดหลุม  รอเข้าแถวเพื่อตักข้าว ใครพูดในแถวต้องคาบถาดหลุมไปต่อคิวแถวหลัง  พอได้อาหารมาก็มานั่งครบทุกคน แล้วท่องเหมือนตอนเด็กๆ "........ข้าวทุกจาน .........อาหารทุกอย่าง......เป็นของมีค่า................................."
พอกินข้าวเสร็จ ให้เราไปที่พักเพื่อไปเบิกเต๊นท์ นอนเต๊นท์ละสองคน ผมนับ 1-2 ได้คู่ไอ่กล้า เพราะว่าผมยืนใกล้มัน ผมกางเต๊นท์กะไอ่กล้า " มีความสุข....จังเว้ยยยยยยยยย" จู่ ๆ มันก็ตะโกนไรไม่รู้ของมันขึ้นมา" เป็นเชี่ยไรวะกล้า จู่ ๆ ก้อแหกปากขึ้นมากรูตกใจหมด......"ผมด่ามัน " คนมันมีความสุขทางใจเล็ก ๆ น้อย ๆ เว้ย" มันบอกผมพลางปักเสาเต๊นท์ "มีสาวคนไหน มาบอกชอบมรึงวะ.......คนไหนวะ.....คนไหน" ผมหยอกมัน "ป่าวเว้ย กรูแค่ปลดปล่อยอารมณ์ กับบรรยากาศเฉย ๆ น่ะ" มันยิ้ม ไอ่นี่นับวันยิ่งทำตัวแปลก ๆ 

     พอกางเต๊นท์เสร็จ อาจารย์เป่านกหวีดเรียก บอกว่าให้ไปลงเล่นน้ำทะเลได้แต่ระวังแมงกระพรุน และห้ามออกนอกเสาหลักที่เขาทำเครื่องหมายไว้ พวกผมเก็บสัมภาระเสร็จก็เปลี่ยนเสื้อผ้าลงเล่นน้ำ พวกมันว่ายน้ำเก่ง ๆ แต่ผมไม่กล้าลงไป บอก ตรง ๆ  อย่างไม่อายว่าผมว่ายน้ำไม่เป็น " เฮ้ย ต้นลงมาดิ มัวทำไรอยู่วะ" ไอ่กล้ามันตะโกนเรียก "หึ ไม่เอาอ่ะกูเจ็บแผล แสบ" ป่าวหรอกที่จริงผมไม่กล้าบอกพวกมันหรอกว่าผมว่ายน้ำไม่เป็น ผมกลัว "ไอ่กล้า  มันเดินขึ้นมาไม่เป็นไรหรอก น้ำทะเลซิดีแผลหายเร็วนะเว้ย" มันบอก ผมเลยบอกมัน
"กูกลัวว่ะ กูว่ายน้ำไม่เป็น " ไอ่อี้ได้ยินพอดี มันหัวเราะก๊าก แล้วมันก็วิ่งลงน้ำไปเอาผมไปเผาอีก พวกมันหัวเราะกันยกใหญ่

   " น้ำไม่ลึก..หรอก ลงไปกรูให้มรึงเกาะหลัง ไหน ๆ มาเหยียบทะเลแล้วไม่ลงก็ไม่ถึงทะเลนะเฟ้ย" ผมก็เลยตามใจมัน เดินลงไปกล้า ๆ กลัว ๆ ไอ่กล้าให้ผมเกาะหลังมัน มันมีความรู้สึกแปลก ๆ บอกไม่ถูกเหมือนกัน ความรู้สึกนี้มันบ่อยนะพักนี้ แต่ไม่รู้ความรู้สึกอะไร มันเป็นความรู้สึกที่ดีทีเดียว "กรูอยากให้เวลา มันหยุดแค่นี้และตรงนี้ว่ะ" ไอ่กล้ามันพูดไรเข้าใจสำบัดสำนวนจริง ๆ "ไอ่ ห่าหยุดตรงนี้ ตายพอดีลอยคอกันเป็นแจ๊คกะโรสพอดี มีโรสให้กรูลอยคอด้วยก็ดีซิวะ ตัวเปื่อยกันพอดี" ผมพูดและหัวเราะมันหัวเราะตามแต่หน้ามันมีความสุข 
เหมือนได้ปลดปล่อยอะไรที่มันอยู่ในใจออกไป