ก็เอ็ง......ทำให้ข้าเปลี่ยน

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนใหม่2

  
    ไอ่กล้ามันนั่งจ้องหน้าผม " ต้น.....มรึงไปปะวะ"  มันถามผม " ไปติวะ..พวกมรึงไปกรูก็ต้องไป" ทำไมมันถามผมคนเดียวฟระ  " กรู......ดีใจโคตร ๆ ที่มรึงไปกูอยากเล่นน้ำกะมรึงอ่ะ"  มันบอกแล้วนั่งจ้องหน้าผมทำหน้าตาแปลก ๆ " ไอ่เชี่ยกล้า.... บ้านมรึงอยู่ติดทะเลนี่นะมรึงทำอย่างกะไม่เคยไป  อ้าว ๆๆ เจือกทำตาหวานใส่กรูอีก...ไอ่ห่า..กรูขนลุกเว้ย" ผมว่ามัน "มรึง เป็นแอบปะเนี่ย......ระวังนะเว้ยมรึงนอนใกล้มันเดี๋ยวมันจับมรึงทำเมียกรูไม่รู้ด้วยนะเฟ้ย ฮ่า..ฮ่า.." ไอ่ต๊อบมันแซว ผมหันไปมองหน้ามัน หน้ามันแดงก่ำเป็นลูกตำลึง "ไอ่เชี่ย....กรูก้อแค่อยากเล่นน้ำกะพวกมรึงเท่านั้นแหละ" มันหันมามองหน้าผม "สาดดด  พวกมรึง......พอเหอะไปแกล้งมัน...มันอายนะเว้ย เดี๋ยวมันโกรธนะเว้ย " เหมือนตบหัวแล้วลูบหลังยังไงไม่รู้

   ตอนเย็นหลังเลิกเรียน ไอ่กล้าชวนผมไปนั่งเล่นที่บ้านมัน พ่อมันเช่าทาวน์เฮ้าส์ทั้งหลังไม่ไกลจากโรงเรียนเท่าไรนัก ผมเห็นว่ามันยังไม่เย็นมากนักจึงตกลงไปบ้านมัน  แต่มันก็ไม่ยักกะชวนคนอื่นด้วยแฮะ ผมเป็นคนไม่ค่อยจะคิดมากอยู่แล้วก็เลยไม่ได้คิดอะไร ระหว่างทางเดินมันทำหน้าเซ็ง ๆ แล้ว ควักบุหรี่ในเป้สะพายหลังออกมาจุดสูบ ผมเห็นแล้วก็อึ้ง "เป็นไรวะ..ทำหน้าเครียด ๆ มรึงสูบบุหรี ด้วยเหรอวะ"ผมถามมันเห็นหน้าตามันเหมือนไม่ค่อยสบายใจ " ป่าวว่ะ...สูบแก้เซ้ง เว้ย ลองดูมะมรึง" ผมส่ายหัว " ไม่เอาอ่ะ กรูสูบไม่เป็น" ทั้ง ๆ ที่ใจนึงก็อยากจะลองดูเหมือนกัน "จะไป ยากไรวะ กรูสอนให้" พร้อมกับมันยื่นมาให้ผมลอง ผมรับมาแล้วสูบควันเข้าไป มันบอกให้ผมซื้ดเข้าไปลึก ๆ เหมือนสูดยาดมแล้วพ่อออกมาผมทำตาม ได้ผลทั้งสำลัก ไอแค่ก ๆ ยังไม่พอหัวมึนตึ๊บ เดินแทบไม่เป็นทาง

   พอถึงบ้านมันผมถอดรองเท้าเข้าบ้านได้เจอโซฟาตัวยาว ผมรีบล้มตัวลงนอนแล้วหลับตา บ้านไอ่กล้ามันหมุนติ้วไปทั้งหลัง ผมรีบลุกมาอาการพะอืดพะอม อยากจะอ้วกทันทีทันใด " ห้องน้ำอยู่ไหนวะ กรู...จะอ้วกกกกกก" ผมบอกไอ่กล้า มันตกใจรีบพาผมไปเข้าห้องน้ำผมไปถึงห้องน้ำก้มลงกับชักโครกแทบไม่ทัน ผมล้างหน้าล้างตาออกมาจากห้องน้ำ ยังมึน ๆ หัวอยู่ จึงมานอนที่โซฟา ไอ่กล้ามันมองมาด้วยสายตาเป็นห่วงมันเอาผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าผมและลำคอ "กรู ขอโทษที่ให้มรึงลอง ไม่นึกว่ามรึงจะเมาบุหรี่ขนาดนี้" มันทำหน้าสำนึกผิด " ไม่เป็นไร...กรูเองที่อยากลอง ไม่เกี่ยวกับมรึงหรอก" ผมกลัวมันคิดมากเพราะมันเหมือนมีอะไรอยู่ในใจช่วงนี้ ก็เลยไม่อยากให้มันต้องมาคิดเรื่องไม่เป็นเรื่องอีก มันเอามือมาลูบหน้าและหัวผมเหมือนผู้ใหญ่เอ็นดูเด็ก  "มรึงทำไรวะกล้า แมร่งทำเหมือนพ่อกูตอนกูไม่สบายซะงั้น" มันรีบหดมือกลับ " ก็กรูเป็นห่วงมรึง นี่หว่า "  มันพูดทำหน้าเจื่อนๆ หลบสายตาผม ผมเห็นหน้ามัน คิดในใจรู้งี้กรูไม่น่าทักเลยปล่อยแมร่งลูบอย่างงั้นแหละ ผมเลยจับมือมันมาวางตรงหน้าผากผม "กรู ก็ไม่ได้ว่าไรมรึงนี่...ดีซะอีกกรูนึกว่าพ่อกรูอยู่ใกล้ ๆ  ฮะ.....ฮ่า"มันถึงได้ยิ้มออก พักนี้ทำไมมันทำหน้าแปลก ๆ กับผมอยู่เรื่อยเชียว ถ้าเป็นผู้หญิงผมต้องแอบชอบมันแน่ ๆ บอกไม่ถูกว่ามันเป็นยังไงแต่มันแปลก ๆ อ่ะ

  ผมนอนพักสักพักก็ใกล้ค่ำ ถ้ากลับมืดนักเดี๋ยวแม่บ่นแน่ๆ ไอ่กล้ามันไปส่งผมที่ป้ายรถเมล์ "ถึงบ้านแล้ว หาไรกิน อาบน้ำนอนเลยนะเว้ย..เดี๋ยวไม่สบายพรุ่งนี้มรึงยังไม่หาย.......ไม่มาโรงเรียน กรู.......เอ่อ..กรู...คงคิดถึงมรึงอ่ะ" พอดีรถเมล์มาผมรีบขึ้น "ไปเว้ยกล้า" ผมขึ้นมานั่งบนรถเมล์ ชักแปลก ๆ ในคำพูดกับอาการท่าทางของมัน แต่ไม่เป็นไร จะมีเพื่อนแท้คอยห่วงใยเราสักคนมันก็ไม่แปลกนี่หว่า...