คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : อุบัติเหตุ
16 มิถุนายน ปี 2021
“ในโลศวรรษที่ 21 เทโนโลยีอัน้าวไล เศรษิอันรุ่เรือ แ่ารเมือลับถถอยเพราะารอยู่อวามไม่ยุิธรรมในสัมารเมือ ผู้น้อเผิับวามหวาระแว เพียพวเาแสวามิเห็น่อประเ็นทาารเมือ มัถูรับาลำเนินารปิั้นทาวามิและวามเื่อ รวมถึวามหวั ถือว่าไ้ทำลายเำนอวามเป็นมนุษย์และสัมะไม่พันาหาระบบารเมือถูรอบำาผู้มีอำนา”
ำล่าวอเสนิส สาวเทรมเนสี่าะารปรอ สำหรับารเียนบทวามิ้นหนึ่ในห้อนอนที่อนโย่านหนึ่แถบานเมือ เธอรู้สึเหน็เหนื่อยหลัาเินบวนประท้วหน้าัุรัสเมื่อเย็นที่ผ่านมา และนี้เวลา 2 ทุ่ม ถึราว้อลุไปออำลัายที่สวนใล้อนโ ‘เห้อ’ เสียถอนหายใอย่าเบา ๆ วาปาาลบนโ๊ะ ่อยๆ เินบิัวไปยัู้เสื้อผ้าเพื่อเปลี่ยนุ
เธอนั้นสูราว 165 เนิเมร เรือนผมสีน้ำาล และแววาสีำ
ืนนี้อาาศ่อน้าเย็นทีเียว "โอโห 15 อศาเลเียสเลยเหรอ" เธอส่อ้อมูลสภาพอาาศในโทรศัพท์ แ่็ีที่ไ้พเสื้อันหนาวมา้วย ไม่ั้นัวสั่นเป็นแน่
เสนิสัสินใเินไปามทาวิ่อย่า้า ๆ หมมุ่นวามิเรื่อเมื่อเย็น สายาอันน่าเบื่อทำเอาหมอารม์ออำลัาย ระหว่านั้นนี้ลุ่มหิ่ห้อยบินสวนทาับเธออย่าน่าประทับใ “รารีสวัสิ์พว” รอยยิ้มลบวามรู้สึ้าใน หัวใอันเ็มไป้วยวามเหี่ยวเา ฝีเท้า่อย ๆ แะพื้นทีละนิ ลมหนาวโบยพัใบไม้สนที่ั้สอ้าทาแ่นั่นไม่ใ่ประเ็น มีบาสิ่ึสายาอเธอในะนี้
“าว วันนี้มีาว้วยเหรอ ทำไมันถึ่าว” ลุ่มาวหล่นเียผ่าน่อหน้าเสนิส ถึับหยิบล้อเพื่อถ่ายภาพมันอย่าน่าอัศรรย์ใ ู่ ๆ เสียแรรถ็ัึ้นเป็นระยะ ๆ “ปิ้ ๆ เสนิส เสนิส นั่นเธอใ่ไหม ันำเสื้อันหนาวสีเียวไ้” เมื่อเธอไ้ยินเสียะโนึหันหลัมาพบ วาเนส่า เพื่อนนสนิทในะ
เธอมีรูปร่า่อน้าสู ผิวาว ผมสีทอยาวสลวย แถมหน้าม้าสุน่ารั “พอีเราะไปร้านานมรสถานีรถไฟสัหน่อย ไป้วยันไหมะ” เธอส่สัา้วยารพยัหน้า เ็บล้อเ้าระเป๋าแล้วเินออ
ในระหว่านั่รถนั้น วาเนส่าสัเใบหน้าเพื่อนอันโศเศร้า ึุมมือบนัอย่าเบาๆ “เราเ้าใวามรู้สึแนะ ทุอย่าะผ่านไป้วยี” “อบในะเพื่อน เราแ่เบื่อที่เหุาร์ไม่ืบหน้าอะไรเลย” มวิ้วในท่าทีเ็ “แล้วแมีแผน่ออะไรไหม ในเมื่อารประท้วยืยาวนานถึหเือน” “เราิไม่อออะ แ่านเปเปอร์ที่อาารย์สั่็ปวหัวมาพอแล้ว” “ั้นอให้พลัานมมาทำให้แรู้สึีึ้นนะ” พวเธอหัวเราะออมาอนท้าย
วาเนส่าถือานมสอแ้ว มุ่ไปยัโ๊ะสีฟ้าหน้าร้าน อนนี้เสนิสำลัเพ่่าวในทวีเอร์อย่าผ่อนลาย เธอวาแ้วลอย่าเบา ๆ “ว่าแ่แไ้อ่านไฟนอลยั” “เอาริไฟนอลอีั้หลายเือน ่อยัารีว่า เราว่าะทำานศิลปะ่อน” “วามิีเลยเียว เราะไ้เรียมอุปร์มา”
“พรุ่นี้เหรอ” “ถ้าแ้อาร” ทัู้่นั่หัวเราะในร้านานมนถึสามทุ่มว่า
รุ่เ้าึ้น่อมา มหาวิทยาลัย School Of Politics นัศึษารวมัวนั่ทำารบ้านอย่าสบายใ เสนิส เธอวาปลายพู่ันลบนระาษร้อยปอน์ วสีน้ำวาเรียราย้า ๆ หนัสืออวาเนส่า ทุอย่า่าปิสุ แ่ไม่ใ่วินาทีนับานี้
เิเสียแทรวนสมาธิทำให้เธอแหนมอบนอโทรทัศน์ "ในะนี้ มีทหารำนวนมาำลัมุ่สู่อาารรัสภาในเมือหลว" เธอใมานทำวน้ำเปล่าหล่นลพื้น “เิอะไรึ้น” วาเนส่าหันมออภาพอย่าผวา
“เรา้อทั้อวามบอทุนให้ออมา่อ้าน นำรถยน์มาอลาถนน ถอนเินออาธนาาร นัหยุเรียนและทำานโยทันที บันทึภาพลโเียลให้่าาิรับรู้สิ่ที่ำลัเิึ้น ทุนพร้อมนะ” เสนิสหลุาโ๊ะมาหยิบระเป๋า แล้วรีบวิ่ออาึ้วยท่าทาระับระเ
สถานทูในประเทศเพอร์เฟ็เี่ยนามเวลาไล่เลี่ยัน อาร์เธอร์ ำแหน่นัารทูหนุ่มไฟแร รูปหล่อในุสูท ำลัอ่านหนัสือเี่ยวับปรัาารเมืออย่าเ้มรึม “๊อๆๆ ุอาร์เธอร์ มีหมายส่ถึุ” เ้าหน้าที่นหนึ่ยืนหน้าห้ออย่าร้อนใ “ว่าไ ใรส่อะไรมา” อาร์เธอร์เปิอหมายสีาว
‘เฮ้ ฟาินเอ อนนี้ประเทศอเราเิสถานาร์ุมนุม เมื่อผูุ้มนุมประท้ว่อรับาลมาอย่ายาวนาน เหุาร์ยัไม่มีทีท่าะบล่าย ๆ เราะไปอำปรึษาานาย เพื่อนรั’
“ใ่ ภายในเทรมเนสี้ยัไม่ปิ เราทราบมาบ้าแล้ว โอเ เราอรถไปรับเาทีในานะแอ้า” อาร์เธอร์ระับำพูับเ้าหน้าที่นนั้น
วามสัมพันธ์ระหว่าเทรมเนสี้ับเพอร์เฟ็เี่ยน อยู่ในสถานะัวามสัมพันธ์ทาารทู เนื่อาผู้นำเพอร์เฟอร์เี่ยนประาศยุทธศาสร์พันาอุสาหรรมไฮเท ทำให้ผู้นำทหารอเทรมเนสี้เริ่มหวาระแว ึสั่ารให้ระทรวลาโหมัอทัพเพื่อเ้าโมีับอีฝ่าย ามรอยเแนึ่ิันอยู่ ้วยนาเศรษิอเพอร์เฟ็เี่ยนเิบโในทุ ๆ ปี ทำให้เิแรานสร้านวัรรม้านปัาประิษ์ ผ่านแรูใเพื่อึ้นสถานะวามเป็นมหาอำนาแทนที่เทรมเนสี้
ผู้นำรัเผ็ารไ้ั้ำแพภาษีสิน้าทุนิาเพอร์เฟ็เี่ยน รวมทั้พยายามว้านื้อิ้นส่วนอิเล็ทรอนิส์าโละวันออ ึสร้าวามไม่พอใอย่ามา สุท้าย เฟอร์เฟ็เี่ยนึประาศลระับวามสัมพันธ์ ส่ผล่อนัารทูึ่เรียพวเาลับมายับ้าน และนี้ือวามึเรียอสอาิเิึ้นไปพร้อมับเหุาร์ภายในเทรมเนสี้
สิบโมเ้า เทรมเนสี้เริ่มมีนออมาประท้วหน้าอาารรัสภา รถยน์หลายร้อยันอนิ่ลาถนน เสนิสมาถึ้วยุลุมสีำ หน้าาผืนำ และระเป๋าเป้เล็ ๆ ที่แบหลัอยู่ ส่วนวาเนส่าพอุปร์ป้อันัว “แเห็นเหมือนที่เราเห็นไหม” ำรวถืออาวุธปืนอย่าน่าเราม มีรถีน้ำอยู่เบื้อหลั “บานถือ๊าน้ำา บานถือโล่ บานมีสีหน้าที่ะินเราให้ไ้ ่าน่าลัวนั” วาเนส่าเิอาารลัวเล็น้อย และแล้วมีำประาศาทหารนหนึ่ที่ยืนบนรถถั
“เราอยึอาารแห่นี้ไว้เป็นสถานที่อันศัิ์สิทธิ์อเรานับานี้” เริ่มมีนวิ่มาปะทะับำรว เหุาร์อลเวเริ่ม้นึ้นในไม่้า
ฟาิน นัศึษาหนุ่มสาาโบราี ำลัรอรถแบบนิ่สบ หล่อเหลาเลยทีเียว ยืนมอูนาฬิา้อมือในบุลิอันสุเนียบ “สิบเอ็โมรึ่ ป่านนี้เพื่อนรอนานแล้วมั้” รถอสถานทูผ่านมารับในสิบวินาที่อมา
“เร่หน่อยไ้ไหมรับ” ฟาินแอบัวลนิหน่อย รถยน์วิ่เลาะไปามถนนอันปลอาารราริั ระหว่าเาำลัะโทรหาอาร์เธอร์นั้น ยานพาหนะึ่เลื่อนัวว่อไวมาทำให้ไม่สามารถเบรทาเลี้ยวไ้ นระทั่รถีลัาหายท้อหลายลบ ‘โรม!!!’ ทัู้่บาเ็บสาหัสาอุบัิเหุทารถยน์ หมอผู้เป็นสหายออาร์เธอร์โทรแ้แล้ว อาร์เธอร์รีบับรถออไปยัโรพยาบาลแม็ทันเบิร์ เมื่อถึปลายทา ท่าทีออาร์เธอร์มีวามัวลใลอเวลาเี่ยวับเพื่อนอเามา ยืนุมมับ่อหน้าห้อุเิน
แฟร์ นัศึษาสาาสื่อมีเียและารพิมพ์ เร่เ้ามาโอบไหล่อาร์เธอร์ “ใเย็น ๆ ่อนสหาย ฟาินไม่เป็นอะไรหรอ” “ูไม่สบายใเลยที่เพื่อน้อมาเออุบัิเหุ” “ู็ไม่่าามึหรอ” อาร์เธอร์ปาเหื่อบนใบหน้า ทัู้่ยัเฝ้าเพื่อนัวเออย่าเร่เรีย
ำรวยิปืนใส่ผูุ้มนุมโยไม่เรลัวใ ๆ ผู้นหลบหนีระสุนอย่าระเิระเิ รถถัน้ำไ้ปล่อยปริมาน้ำออเพื่อับไล่พวเา “รี๊ ๆ รี๊ ๆ รี๊!!!” “ทุนระวัน้ำ!!” “ระสุน” ‘ปั้!!’ ‘ปั้!!’ บานไ้รับอาารบาเ็บ บานล้มฟลุไปับพื้น บานรีร้อ บานวิ่อย่าเหน็เหนื่อย ะที่สอสาวำลัวิ่ออาบริเว ระสุนปืนไ้พุ่มายัหลัอเสนิส “รี๊!!! ่วย้วย!!! เพื่อนันถูยิ” วาเนส่าร้อไห้อวาม่วยเหลือ โีที่มีหน่วยพยาบาลรีบแบร่าอเธอ รถพยาบาลมุ่สู่โรพยาบาลแม็ทันเบิร์ ื่อเหมือนับที่เพอร์เฟ็เี่ยน
เสนิสำลัถูรัษาัวในห้อุเิน “อาารอนไ้ยัน่าเป็นห่วนั เราะพยายามเร่รัษาเธอให้ีที่สุ” หมอยืนล่าวับวาเนส่า ท่ามลาวามวุ่นวายบนโรพยาบาล เธอุมมือแนบออย่าทรมานใ น้ำาไหลรินออาแววาอเธอ วามเียบ วามวัเว วามโเี่ยว วามท้อแท้เป็นภาวะอารม์ผลัหมุนไปามาลเวลา เธอนั่มอประูห้อุเินนเียว ู่ ๆ มีเสียโทรศัพท์ัึ้นมา
“สวัสีที่รั อนนี้เราำลัเฝ้าอาารอฟาิน เาประสบอุบัิเหุะเินทา”
“หวัว่าเาะหายีในเร็ววันนะ”
“วาเนส่า เอร้อไห้อยู่ใ่ไหม อนนี้ยัโอเไหม”
“นิหน่อย อนนี้เราอยู่หน้าห้อุเิน เสนิสถูยิ” เธอเอามือ้าหนึ่ปิปา
“ว่าไนะ ใ่ที่ไปประท้วเหรอ ไม่เป็นไรนะ หวัว่าเธอะหายีในเร็ววัน” “ภาวนาให้เป็นเ่นนั้น”
“ถ้าเราอยู่รนั้น เราะเินไปอเอ” “อบุ่ะ”
“ั้นแสว่าเราสอนยืนหน้าห้อไอียูเหมือนันเลย ่าแสนิ่นั”
แฟร์ผู้เป็นแฟนหนุ่มอวาเนส่า รีบปลอบใเธออย่าริั ทั้ที่ทัู้่อยู่ในโรพยาบาลในาบเวลาเียวัน เพีย่าาเื่อนไสถานที่เท่านั้น พวเายัเฝ้าอย้วยวามหวัที่มีอยู่ แม้สภาพแวล้อมบีบบัับลทอน็าม
ความคิดเห็น