ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : สงคราม 3 ภพ สู่จุดจบที่คาดไม่ถึง
วามเิมเมื่ออนที่แล้ว......
อมมารอสูรสราม ปีศาปาเหล็ ปีศาาแ และปีศามัรสามหัว ยทัพปีศาเ้ามารุรานสวรร์ และไ้รบับเทพราหู เทพผู้เฝ้าประูแห่มิิ เพื่อะไ้ผ่านทาไปท้ารบับมหาเทพนพรัน์บนสรวสวรร์ ทำให้เิเหุฟ้าินแปรปรวนในโลมนุษย์ และที่เมือ้นแลน์ในินแนมนุษย์นี้ ัรพรรินฤเบศร์ไ้ทรทราบว่า อาาัร้นแลน์ะถึราล่มสลาย ึสั่อพยพผู้นไปาเมือให้หม ฝ่ายสวรร์ หลัาเทพราหูพลาท่า เหล่าปีศาึยทัพ้ามประูมิิ และยทัพไปสู่สวรร์ไ้สำเร็ มหาเทพนพรัน์ทรทราบ ึสั่ยทัพทหารสวรร์้านศึพวปีศาในทันที.......
มหาเทพนพรัน์ทรลอพระอ์เป็นุุเราะสีทอำ ทรมัรทอเป็นพาหนะ ทรถือระบี่เินไว้ในพระหัถ์้า้าย ทรถือระบี่ทอำในพระหัถ์วา เทพีปนัาทรมัรแ้วามหลัมหาเทพนพรัน์มา เทพศาสราและเทพสายฟ้าี่ม้าแ้วุมไพร่พลทหารสวรร์ออามหลั พร้อม้วยไพร่พลทหารสวรร์ว่าหนึ่แสนห้าหมื่นนเพื่อ่มวัศัรู แ่ในพระหฤทัยอพระอ์นั้นหาไ้เป็นสุไม่ เพราะเป็นห่วเทพีปนัาที่ามเส็มาในอทัพ้วย ไม่นาน ทั้สออทัพ็ประันหน้าัน
"ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!!!!! เส็มาไ้สัทีนะ มหาเทพนพรัน์ ว่าะเส็มาไ้นี่ลำบาไม่น้อยระมั ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า ฮ่า!!!!!" อมมารอสูรสรามล่าวำเสียสี เยาะเย้ยมหาเทพนพรัน์ ทำให้มหาเพนพรัน์ทรพิโรธไม่น้อย แ่็ทร่มพระราหฤทัยไว้ แล้วึล่าวย้อนวามหลัออมมารให้อมมารอสูรสรามเ็บใเล่นว่า
"็ไม่เิหรอนะ เพียแ่ว่า ้าำลัิว่า ้าะลัวมาสู้ับอีเทพบุรั้น่ำ ที่เมื่อันเยรัับเทพีปนัาเพื่อหวัรอสรวสวรร์ แ่้า็ับไ้นสาปให้เ้าลับลายเป็นอสูรผู้โหเหี้ยมอำมหินี้ีหรือเปล่าน่ะสิ!!!!!!!"
"นี่เ้า!!!! เ้าำลัว่า้าอยู่ใ่ไหม!!!!!!" อมมารล่าวถาม้วยวามเ็บใ และวามเ็บใ และวามแ้นนี้ยิ่ทำให้อมมารอสูรสรามมีพละำลัเพิ่มมาึ้น โยที่มหาเทพนพรัน์ไม่รู้เลยว่า ารที่พระอ์ทรรัสให้อมมารอสูรสรามเ็บในี้ ะยิ่ทำให้พระอ์ทรรับศึปีศาไ้ยาึ้น ประุัเอาน้ำมันไปราลบนออัีที่ำลัโหมระหน่ำ ็ะยิ่ทำให้เปลวเพลิยิ่แรล้าึ้นมาเรื่อยๆ ึ่บันี้ ในใออมมารอสูรสรามมีแ่วามแ้น วามอาา พยาบาท สุที่ะลั้นอารม์ไ้ "ไ้ ถ้าอย่านั้น อสูรั้น่ำที่โหเหี้ยมอำมหินี่แหละ ะสัหารมหาเทพนพรัน์ผู้ยิ่ให่เอ!!!! ปีศาปาเหล็!!!!!! ปีศาาแ!!!! ่ามันให้หมทุัวน!!!!!!" เมื่ออมมารอสูรสรามสั่บุโมี
"อรับ ปีศาทั้หม!!! ลุย!!!!!!!" ปีศาปาเหล็ ปีศาาแ และปีศามัรสามหัวรับำสั่ สั่พลปีศาให้่อสู้ับทหารสวรร์
"ทหารสวรร์ทั้หม!!! ่าปีศาอย่าไ้ยั้!!!!!!!" มหาเทพนพรัน์ทรรัสสั่ให้ทหารสวรร์ออรบ แล้วสออทัพอันยิ่ให่็มาปะทะัน เิาร่อสู้รั้ยิ่ให่ระหว่าสามภพ ปีศาาแว้าหอแ้วเ้าฟาฟันับริสายฟ้าอเทพสายฟ้า ฝ่ายปีศาปาเหล็็ว้าเอาหอแ้วเ้ารบับหอมรอเทพศาสรา ปีศามัรสามหัวเห็นันั้นึว้าบ่วหมอำเอาเทพีปนัาไป
"เทพศาสรา!!!! เทพศาสรา!!! ่วย้า้วย!!!!!!"
"เฮ้ย!!! เ้าปีศา!!!! อย่าหวัว่าเ้าะเอาอ์มหาเทพีไปไ้เลย!!!!!" เทพศาสราึหัหอมรไปให้เหลือเพียรึ่หนึ่ ทันในั้น หอมรรึ่แรที่สู้ับปีศา็ยายลายเป็นหอมรัเิม ส่วนหอมรรึ่หลัที่ถูหัออมา็ลายเป็นศรอันีวาส แล้วเทพศาสรา็ว้าหอมรเ้าฟาปีศาปาเหล็ นปีศาปาเหล็้อถอยร่นออไป แล้ว็ว้าศรอันีวาสใส่ปีศามัรสามหัว ทันในั้น ศรอันีวาสนี้็ลายเปลวไฟเผาไหม้ร่าายอปีศามัรสามหัว
"โอ๊ยยยย!!!!!!" ปีศามัรสามหัวร้อ้วยวามเ็บปว และเปลวไฟาศรอันีวาสนี้ทำให้ปีศามัรสามหัวร้อน ราวับว่าไฟนราุมอเวีมาแผเผาร่าายให้มอไหม้เป็นเถ้าธุลี ึปล่อยให้เทพีปนัารอพ้นาบ่วอน ฝ่ายเทพีปนัาเมื่อรอมาไ้็รีบวิ่เ้ามาหาเทพศาสรา ฝ่ายเทพศาสราเมื่อเห็นเทพีปนัาวิ่มา็รีบุเ่าารวะทันที
"ท่านเทพีปนัา ้าออภัยที่้าูแลท่านไม่ี!!!!!!" เทพศาสรารีบล่าวออภัยเทพีปนัา
"ไม่เป็นไรหรอ เทพศาสรา เ้าลุึ้นเถิ เ้าอย่าทิ้้าไปอีนะ!!!!!!" เทพีปนัารัสให้อภัยให้แ่เทพศาสรา
"พระเ้า้า!!!! เอ้า เ็บหอมรนี้ไว้เถิพระเ้า้า!!!!!!" เทพศาสรามอบหอมรนั้นไว้ให้ับเทพีปนัา
"เอ้า!!! แล้วท่านะเอาอะไรเป็นอาวุธเล่าเทพศาสรา" เทพีปนัารัสถาม้วยวามเป็นห่ว
"ไม่้อห่วเล้าหม่อมันหรอพระเ้า้า เล้าหม่อมันือเทพศาสรา เทพแห่อาวุธทั้ปว เล้าหม่อมันทำไ้พระเ้า้า!!!!!!" เทพศาสราพูเพื่อให้เทพีปนัาทรวาพระทัย เทพีปนัาไ้ฟัันั้นึวาพระทัย แล้วึเส็ึ้นทรมัรแ้วเพื่อามหาพระราสวามี่อไปฝ่ายเทพศาสรา็ระาแน้าวาออ ับพลันทันในั้น็มีแน้าวาอออมาใหม่ ส่วนแนที่ระาออมา็ลายเป็นหอมรเล่มใหม่ เพื่อเป็นอาวุธให้ับนเอเพื่อใ้สู้ับปีศา่อไป ฝ่ายอมมารอสูรสรามว้าระบอไฟเ้าไปหามหาเทพนพรัน์ มหาเทพนพรัน์เห็นันั้นึัพระแสระบี่เินเ้าวา แล้วึัพระแสระบี่ทอำเ้าหมายะฟันอมมารอสูรสราม แ่อมมารอสูรสราม็ใ้ปลายระบอไฟปัป้อไ้ ระหว่าทีุ่ลมุนันอยู่นั้นเอ
"เป๊!!!!!! เป๊!!!!!! เป๊!!!!!!" เสียระบี่เินและระบี่ทอำระทบับระบอไฟออมมาร "รืน!!!!!! รืน!!!!! รืน!!!!!!" ทำให้เิเสียฟ้าร้อ ฟ้าแลบ ฟ้าผ่าในโลมนุษย์ ทำให้ในเมือ้นแลน์ าสภาพอาาศที่เลวร้ายนประานหวาผวาันอยู่แล้ว เมื่อปีศาับอ์มหาเทพรบพุ่ันเ่นนี้อี สภาพอาาศ็ยิ่แปรปรวนและเลวร้ายหนัึ้นเป็นเท่าทวีู
ประูเมือ้นแลน์ ระหว่าที่ประาราษรำลัอพยพ นย้าย้าวอันอยู่อย่าโลาหลวุ่นวายอยู่นั้น
"เส็พี่ หม่อมันลัวัเลยเพะ...." พระายานพมาศรัสึ้นมา้วยวามลัว่อภัยธรรมาิที่เิึ้น ัรพรรินฤเบศร์เห็นันั้นึว้าพระายานพมาศเ้ามาอไว้แน่น พลาเอ่ยปลอบพระทัยพระายาอันเป็นที่รั
"ไม่เป็นไรนะ นพมาศ...... ในเมื่อพี่ยัอยู่ พี่อให้สัา่อเ้า ว่าพี่ะุ้มรอเ้า ภัยอันรายใๆ ็ทำอะไรเ้าไม่ไ้!!!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ทรปลอบพระทัย พลาหันไปหาสมเ็พระราบิา "เส็พ่อ เส็อาเส็มาถึหรือยัพระเ้า้า" ัรพรรินฤเบศร์ทรรัสถาม ทำให้ัรพรริอภิวศ์ทรเป็นัวลถึพระอนุายิ่นั ึทรนิ่ ไม่รัสอบสิ่ใ "เส็พ่อ ทำไมเส็พ่อึไม่ยอมออโอษ์เลยเล่าพระเ้า้า" ัรพรรินฤเบศร์ทรถามบีบั้นให้สมเ็พระราบิารัสอบให้ไ้
"อาอยู่นี่ นฤเบศร์หลานอา!!!!!!" เสียๆนี้ทำให้อ์ัรพรรินฤเบศร์ที่ำลัเร่เรีย้อหยุะั พร้อมับสมเ็พระราบิา
"เส็อา!!!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ทระโนเรีย้วยวามีพระทัยอย่ายิ่ พลาวิ่เ้าไปสวมอสมเ็พระเ้าอาในทันที แ่ในระหว่านั้น เิเหุอสุนีบาฟาผ่าลมาบนพระราปราสาททอ ทำให้ยอพระปราสาทหัสะบั้นล นั่นยิ่ทำให้พระบรมวศานุวศ์ทรหวั่นไหว่อมหันภัยรั้นี้เป็นเท่าทวีู โยเพาะเ้าายอภิาิ ผู้ที่รู้เหุาร์นี้่อนใร ึ่พระอาารย์ธรรมโิ พระอาารย์ผูุ้บร่านเอให้ใหม่ เยทำนายเหุาร์ไว้ว่า "หาพระบรมวศานุวศ์พระอ์ใ็ามรู้ว่า ผู้วารอนุิ แท้ริือเ้าายอภิาิ เมื่อนั้น อาาัร้นแลน์ะถึราล่มสลาย" และในอนนี้ ำพูำนี้็ยัิอยู่ในพระรรพระอ์ลอมา ึ่ทำให้เ้าายอภิาิ้อยืนสบนิ่อยู่ในภวั์แห่วามัวล ราวับว่าพระอ์ทรประทับอยู่ในถ้ำแห่หนึ่ที่มืำ และไร้ทาออ
"เส็อา เส็อา!!! เส็อาพระเ้า้า!!!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ทรเรียสมเ็พระเ้าอา แ่เ้าายอภิาิหาไ้ยินเสียใๆไม่ ไ้แ่เพียยืนสบนิ่ เหมือนโนมน์ำ นะัั ให้ยืนนิ่อยู่เพียแ่นั้น
"อภิาิ อภิาิ!!!! เ้าไ้ยินเสียพี่ไหม!!!!!!!" ัรพรริอภิวศ์ทรเรีย้ำอีรั้ แ่เ้าายอภิาิ็ไม่ทรไ้ยินำพูใๆทั้สิ้น
และทันในั้น ทุสิ่็ับมืล ใบหน้าอประาน พระบรมวศานุวศ์ ปราสาทราวั ในะนี้่อยๆับมืล นระทั่ทุอย่ามืสนิท เ้าายอภิาิึื่นึ้นมาาภวั์ แล้วพระอ์็พบว่า พระอ์ทรประทับยืนอยู่ที่แห่หนึ่ที่มืำสนิท หาไ้มีแสสว่าส่อมาเพียรึ่หนึ่อแสาหิ่ห้อยไม่
"ที่นี่ที่ไหน!!!! ้าอยู่ที่นี่ไ้ยัไ!!!!!!!"เ้าายอภิาิทรรัสับัวเอ แ่็ไม่มีเสียอบรับใๆลับมา "มีใรอยู่ที่นี่บ้า!!!!!" เ้าายอภิาิทรรัสอีรั้ รั้นี้พระอ์ทรรัส้วยพระสุรเสียอันอ่อนล้วยวามลัว แ่็ไม่มีใรอบลับอีเ่นเิม ในพระหฤทัยอเ้าายอภิาิในอนนี้มีแ่วามลัว และวามหวาผวา เพราะพระอ์ไม่ทรรู้เลยว่า ในอนนี้พระอ์ทรประทับอยู่ที่ใ และในอนนั้นเอ ลับมีเสียาวามมืสะท้อนลับมาพูอบว่า
"้าบอแล้วใ่ไหม หามีนล่วรู้ว่าเ้าเป็นใร อะไระเิึ้นับอาาัรอเ้า!!!!!!"
"พระอาารย์ นั่นเสียพระอาารย์ใ่ไหม ้าำไ้!!!!!!!" เ้าายอภิาิรัสถามเาเสียนั้น เพราะพระอ์ทรุ้นเยับเสียนั้น และพระอ์ทรำไ้อย่าแน่นอนว่า นั่นือเสียอพระอาารย์ธรรมโิ ผู้ที่ปลุพระอ์ให้ื่นาวามายในสรามสอราวศ์รั้นั้น และในะนั้นเอ เ้าอเาเสียปริศนา็้าวเินออมาามุมหนึ่อวามมื และเมื่อเ้าายอภิาิไ้พบับเ้าอเสียนั้น พระอ์็้อพระทัยเป็นอย่ามา เพราะเ้าอเสียปริศนานั้น ไม่ใ่พระอาารย์ธรรมโิ แ่ลับเป็นผู้รวารอนุิ ร่าใหม่อพระอ์
"นี่เ้า!!! เ้าือ!!!!!" เ้าายอภิาิทรรัสถาม้วยวามะุะั เพราะวามแปลพระทัย
"ใ่!!! เ้าือ้า และ้า็ือเ้า เราสอนือนนเียวัน!!!!!!" ผู้รวารอนุิอบ ทำให้เ้าายอภิาิยิ่หวาผวาหนัึ้น
"นี่!!! นี่้าำลัพูับัวเอเหรอเนี่ย!!!!" เ้าายอภิาิทรรัสถาม
"ใ่!!! ที่้าพาเ้ามาที่นี่ เพราะ้ามีเรื่อะมาบอเ้า!!!!" ผู้รวารอนุิอบลับ ทำให้เ้าายอภิาิทรสสัยยิ่นั ึไ้รัสถามลับไปว่า
"ทำไม! เ้ามี่าวอะไระมาบอ้า!!!!"
"เ้าหมอายุัยแล้ว!!!!" ำอบอผู้รวารอนุิำนี้ ทำให้เ้าายอภิาิ้อทรุลับพื้น หมสิ้นรัศมีวามเป็นเ้าายนหมสิ้น
"ไม่ริ!!!!!!!" เ้าายอภิาิทระโนนสุพระสุรเสีย
"นี่เป็นวามริ!!!! เ้าหมอายุัยแล้ว และเ้า้อายในวันนี้ หลัาอาาัร้นแลน์พัทลายล!!!!" ำพูำนี้เป็นำพูสุท้ายที่ผู้รวารอนุิล่าวฝาไว้ให้เ้าายอภิาิไ้ิ และเมื่อำพูำนี้บล ร่าอผู้รวารอนุิ็เินถอยหลัลับเ้าไปสู่เามื ปล่อยให้เ้าายอภิาิ้อนั่วิัวลอยู่เพียผู้เียว ึ่ในะนี้ ในพระหฤทัยอเ้าายอภิาิมีแ่วามวิัวล ยิ่ำพูำสุท้ายที่ผู้รวารอนุิฝาไว้นั้นว่า "เ้า้อายในวันนี้ หลัาอาาัร้นแลน์พัทลายล!!!!" ยิ่ทำให้เ้าายอภิาิทรวิัวลหนัยิ่ึ้นไปอี แ่แล้วในะนั้น "เฮ้ย!!!" พระอ์็สะุ้ื่นาภวั์มืนั้น
"เส็อา เส็อา!!! เส็อาเป็นอะไรพระเ้า้า!!!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ทรถามอาารอเ้าายอภิาิผู้เป็นพระเ้าอาหลัาที่เ้าายอภิาิทรหยุะัอยู่นาน
"ไม่มีอะไรหรอ..... เอ้า!!!! เมื่อทุนมาพร้อมันแล้ว!!!! ็ออเินทาันไ้เลย!!!!!!" เ้าายอภิาิทรรัสับท แล้ว็ทรม้าออไป พระบรมวศานุวศ์ทุพระอ์ึทรม้าออามันไป แ่เพียแ่เ้าายอภิาิทรม้าไปไม่ถึรึ่วา "รืนนน!!!!!!" ็เิเหุฟ้าผ่าลมาอีรั้หนึ่รหน้า "ูมมมม!!!!!!!" นเิระเบิึ้น เ้าายอภิาิึทรัม้าหยุ ลับมาที่สรวสวรร์ ระหว่าที่มหาเทพนพรัน์ำลั่อสู้ับอมมารอสูรสรามอยู่ ปีศามัรสามหัวที่ถูไฟแผเผาึใ้หัวมัร้วาพ่นน้ำมาับไฟที่ร้อนแรนั้นเสีย หลัานั้น เมื่อไฟที่ร่าายถูับลไปแล้ว ึใ้หัวมัร้าน้ายพ่นไฟไปที่มหาเทพนพรัน์ ทำให้พระอ์ร้อน และเสียหลั
"โอ๊ย!!!!!!!" มหาเทพนพรัน์ทรอุทานออมา้วยวามร้อน แล้วึเสียหลัล้มลามัรทอ ลมานั่ฟุบอยู่บนเม ในใอมหาเทพนพรัน์มีแ่เพียวามลัวอย่ายิ่ อมมารอสูรสรามึไ้โอาสว้าไม้ระบอ้ำพระศอไว้
"เ้าพี่!!!!!!!" เทพีปนัาทรอุทานเรียมหาเทพนพรัน์้วยวามใ ้วยวามลัวว่าพระสวามีอันเป็นที่รัะมีอันรายึรีบทรมัรแ้วเ้ามาัวา
"เสร็้าล่ะ!!!!! มหาเทพนพรัน์!!!!!" อมมารอสูรสรามล่าวออมาอย่าสะใ พลาวัระบอไฟหมายะให้ลูไฟบรรลัยัลป์สัหารมหาเทพนพรัน์ เทพีปนัาเห็นันั้นึว้าหอมรเ้าวาทาไว้ทำให้ลูไฟลิ้ออไปทาปีศาปาเหล็
"เฮ้ย!!! ลูไฟอ้า!!!!!!!" อมมารอสูรสรามพูออมา้วยวามใสุี แล้วึรีบวิ่ว้าระบอไฟไปรับลูไฟ แล้ว็สามารถรับไ้อย่าเียิว "ราวนี้ เ้าไม่รอแน่!!!! มหาเทพนพรัน์!!!!!!" อมมารอสูรสรามไ้พูึ้นมา พร้อมับวัระบอไฟไปอีรั้ ราวนี้มหาเทพนพรัน์ะไม่รอแน่ วามัวลในพระหฤทัยหาไ้มีแ่เพียอ์มหาเทพนพรัน์ไม่ แ่เทพีปนัา่าหาที่้อัวลใหนัว่านั้น ในะนั้น ในพระทัยอเทพีปนัามีแ่เพียมหาเทพนพรัน์ หาไ้ห่วถึพระนม์ีพนเอไม่ ้วยพระอ์ทริแ่ว่า หาพระอ์สามารถ่วยเหลือมหาเทพนพรัน์ไ้ แม้พระอ์ะ้อาย็ยอม เพราะหาสิ้นพระอ์ ผลระทบที่เิึ้นับสรวสวรร์ะไม่เทียบเท่าแม้เพียเศษเสี้ยวอารที่้อสูเสียมหาเทพนพรัน์ไป ึไ้รีบัมัรแ้วเ้ามา แล้ว็เอนัวเ้ามาัวา ึ่นั่น็เป็นเวลาเียวันับที่อมมารอสูรสรามวัลูไฟมาพอี ลูไฟบรรลัยัลป์ที่มีพลัอำนาทำลายล้าสูสุึเ้ามาเผาเรือนร่าอันบอบบาอเทพีปนัาแทน
"ปนัา!!!!!!!" มหาเทพนพรัน์ร้อเรียพระายาอันเป็นที่รั ้วยพระสุรเสียึ้อ "เ้าะมาวาพี่ทำไม ทำไมเ้า้อเสี่ยายนานี้เล่า ปนัา!!!!!" มหาเทพนพรัน์ทรถาม้วยน้ำเสียอันอ่อนโยนลมา ในอนนี้ พระหฤทัยอมหาเทพนพรัน์แทบะแสลายล
"เ้าพี่...... ้ารู้.......ีแน่........ว่าเ้าพี่้อ..........เสียท่าให้...........ับอมมาร............" เทพีปนัารัสอบ้วยเสียอันแผ่วเบาล เพราะพิษาลูไฟบรรลัยัลป์นั้นเผาผลาอวัยวะ่าๆนเรือนร่าอเทพีปนัาแทบะับสู แ่พระอ์็ยัฝืนพู่อไป โยที่มหาเทพนพรัน์ไม่รู้เลยว่า นี่ะเป็นารสนทนารั้สุท้ายระหว่าพระอ์ับเทพีปนัา "้าิ........ไว้แล้ว............หาเ้าพี่......................สิ้น........สวรรล................ ...........สวรร์.............ใระ.............ูแล...............้ายอมาย..............ยัะีะว่า..............ที่พระอ์.............้อ.............สวรร........ลไป"
"แ่พี่าเ้าไม่ไ้!!!!! ปนัา หาพี่าเ้าไป แล้วพี่ะอยู่ับใรเล่า ปนัา!!!!!! เ้า้อไม่เป็นอะไร!!!!!" มหาเทพนพรัน์รัสให้ำลัใ แ่เทพีปนัาหาไ้ฟัไม่ ในอนนี้ ร่าายอเทพีปนัาเริ่มแสลายล ั้แ่ส่วนาึ้นไป ลายเป็นเล็แ้วสีาวนวลเอาไว้ให้มหาเทพนพรัน์ไวู้่าหน้าเท่านั้น
"ปนัา!!!!!! เ้า้อไม่เป็นอะไร!!!!! เ้าอย่าาพี่ไปนะปนัา!!!!!!" มหาเทพนพรัน์รัสพลาเย่าพลาเพื่อให้เทพีปนัาฟื้นลับมาุยับพระอ์อีรั้ แ่็ไม่เป็นผล เพราะบันี้ ร่าายอเทพีปนัาเริ่มสูสลายลายเป็นเล็แ้วไปแล้วรึ่ร่า ในอนนี้พระหฤทัยอมหาเทพนพรัน์แทบะสลายล และแทบอยาะปลพระนม์พระอ์เอให้สิ้นพระนม์ามพระายาอันเป็นที่รัไปหาว่าพระนา้อับันธ์ลริๆ ในอนนี้เทพีปนัาถูพิษไฟบรรลัยัลป์สัหารลไป ไม่สามารถที่ะฟื้นืนีพมาไ้อี ประุับไฟที่เผาระาษนลายเป็นเถ้าธุลี ึ่เถ้าธุลีนั้น็ไม่สามารถที่ะลับมาเป็นแผ่นระาษไ้อี อ์เทพีปนัาในอนนี้ ไม่สามารถที่ฟื้นะืนีพไ้็ริ แ่่อนที่พระอ์ะสูสลายไปทั้ร่านั้น เทพีปนัาไ้ทรฝาำพูำสุท้ายไว้ำหนึ่ว่า
"เ้าพี่.........หม่อมัน..........มิไ้าเ้าพี่..........ไปไหน...........เมื่อเ้าพี่..........ยัรั........หม่อมัน...........หม่อมัน.........็ะสถิ..........อยู่ใน..........พระหฤทัย........อเ้าพี่..........ลอไป...........หม่อมัน...........อทูลลา.....เพะ" แล้วร่าายที่เหลืออเทพีปนัา็ลายเป็นเล็แ้วไปนหมสิ้น เมื่ออ์มหาเทพนพรัน์ไ้ยินำรัสำสุท้ายอเทพีปนัาเ่นนั้น็ถึับหลั่น้ำาลยัเล็แ้วสีาวนวลนั้น
"ปนัา!!!!!! ไม่!!!!!!!!!!!!!" เสียร้ออมหาเทพนพรัน์รั้นี้ ทำให้ทั่วทั้สามภพ้อสะท้านสะเทือน พลันึเิอสุนีบาฟาลมาหาเ้าายอภิาิและพระนร้นแลน์ ทำให้เ้าายอภิาิ้อาหลัม้าลมาสิ้นพระนม์
"ไม่ริ!!!!!!!! เส็อา!!!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ทรลาหลัม้ามาอุ้มพระศพสมเ็พระเ้าอาไว้แนบพระอุระ
"อภิาิ!!!!!! ฟื้นสิ!!!!!!!! เ้า้อไม่ายนะน้อพี่!!!!!!!!!!" ัรพรริอภิวศ์ ทรลมาาหลัม้า ลมา่วยอุ้มพระศพอเ้าายอภิาิอี้านหนึ่ "เ้าะายไม่ไ้!!!!! เ้า้อไม่าย!!!!!!"พระอ์ทรรัสเรียให้พระอนุาฟื้นืนีพึ้นมาอีรั้ แ่็ไม่สำเร็ พระบรมวศานุวศ์ทุพระอ์ึพร้อมใันลาม้าลมาเารพพระศพ เหล่า้าราารทั้หมพร้อมทั้ปวประาราษรทั้หม็ุเ่าลเพื่อเารพพระศพ ในะนี้ทุนอยู่ในสถานที่นี้มีแ่วามโศเศร้า เมื่อเ้าายอภิาิ หรือผู้รวารอนุิสิ้นพระนม์ล แ่ทุนเสียใไม่เท่าับัรพรรินฤเบศร์เสียแล้วระมั เพราะบันี้ัรพรรินฤเบศร์ทรรัสับพระศพอพระเ้าอา่าๆนานา
"เส็อา!!!!!! เส็อาฟื้นสิ!!!!!!! สิ้นเส็อาแล้ว้าะอยู่ับใรเล่า!!!!!!"
"นฤเบศร์ลูพ่อ หัอหัใเถอะลู เส็อาาเ้าไปนหนึ่ แ่พ่อยัอยู่นะลู" ัรพรริอภิวศ์ทรรัสปลอบใ
"ที่ระหม่อมสามารถรอราย์เป็นัรพรริไ้นี้ ็เพราะพระเ้าอาทรล้ามลทิน และ่วยสอนเรื่อารรอราย์ให้ แ่เมื่อพระเ้าอาสวรรไปแล้ว ้าะอยู่ับใรเล่า!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ทรอพระศพแน่น
"รืนนนน!!!!!!" เสียระเบินี้ทำให้ัรพรรินฤเบศร์้อหันหลัลับไปทอพระเนร และเมื่อัรพรรินฤเบศร์หันพระพัร์ลับไปทอพระเนร็้อพระทัย และเสียพระทัยเป็นรั้ที่สอ เพราะสายฟ้าาสวรร์ฟาผ่าลมาที่ปราสาทรามเียรทั้หลายนระเบิออ และมิหน้ำ้ำ ยัเิพายุฝนฟ้าะนอลมาอย่าหนั ทำให้ัรพรรินฤเบศร์้อทรนิ่อึ้ไม่่าาอนที่เ้าายอภิาิทรนิ่เหมือนนสิ้นพระสิไปเลยแม้แ่น้อย
"รีบเส็เถิพระเ้า้า!!!!!!"มือปราบอนุารีบราบทูลให้อ์ัรพรริเส็หนี ัรพรรินฤเบศร์ึทรไ้พระสิอีรั้
"เมื่อ้าะไป เส็อา้อไปับ้า้วย!!!!!!" ัรพรรินฤเบศร์ึอุ้มพระศพสมเ็พระเ้าอาึ้นบนหลัม้าและรีบวบออไปอย่ารวเร็ว พระบรมวศานุวศ์ทุพระอ์เห็นันั้น ึเส็ึ้นบนหลัม้าและทรวบออไปเ่นัน ประานทั้ปว็เินทาออามบวนเส็ไปโยเร็ว ลับมาทาฝ่ายสรวสวรร์ มหาเทพนพรัน์ทรอพระศพเทพีปนัาแนบพระอุระ ในอนนี้ ทั้วามโศเศร้า วามเสียใ วามแ้น และวามอาลัยอาวร์ไ้เ้ามาสุมรวมันอยู่ภายในพระหฤทัยอมหาเทพนพรัน์ และบั่นทอนอารม์และสิอมหาเทพนพรัน์ นอนนี้มหาเทพนพรัน์แทบะทรเป็นบ้า และ้วยวามเศร้าโศเสียในี้เอ ทำให้มหาเทพนพรัน์ทรระทำในสิ่พระอ์เอ็ไม่ิไม่ฝันว่าะระทำ ึ่ถือเป็นารลโทษที่มีผลร้ายแรเินว่าที่พระอ์ะนึถึ
"เ้าอสูรสราม!!!!!!!! อมมารผู้ั่วร้าย!!!!!!!!!! เ้าทำให้เทพีปนัา้อาย ้าอสาปแ่เ้า!!!!!!!!! ให้เ้านั้น้อาย!!!!!!!! เหมือนปนัาในอนนี้ เมื่อาลเวลาผ่านไปรบ 3,000 ปี ้านี่แหละะ่าเ้าให้าย!!!!!!!! และพี่น้อวศ์ระูลปีศาอเ้า ะ้อาย้วยน้ำมืออเทพีปนัา ำไว้!!!!!!!!!!!!!!!!" ำสาปอันประาศิำนี้เปรียบเสมือนน้ำรที่รารร่าออมมารให้หมอไหม้ แ่ที่เลวร้ายว่า ือำสาปอพระอ์ ือสิ่ที่ทำให้มนุษยภพอยู่อย่าไม่เป็นสุ เหุมาาำสาปอมหาเทพนพรัน์ำนี้ ทำให้สภาพอาาศยิ่แปรปรวนหนัึ้น ธาุิน น้ำ ลม ไฟ ลับห้ำหั่นันเอ ในแบบที่เทพปัพี (เทพบุรธาุิน) เทพา (เทพบุรธาุน้ำ) เทพวายุ (เทพบุรธาุลม) และเทพอัี (เทพบุรธาุไฟ) ็วบุมไม่อยู่ แผ่นินแยออเป็นสอฝั่ สูบเอาพระเ้าัรพรริ เื้อพระวศ์ และประานาว้นแลน์ลไปายนหมสิ้น ทะเล แม่น้ำลับเิลื่นยัษ์ประหลาพัพาบ้านเรือน ป่าไม้เสียหายไปหมสิ้น ทั้พายุลับโหมระหน่ำพัพาเอาพระราวั ลอนที่อยู่อาศัยอาวเมือใน้นแลน์พัทลายลนสิ้นา แ่วามโร้ายอพระนร้นแลน์ยัไม่หมแ่เพียเท่านั้น เพราะหลัาที่ลมพายุสบลไปแล้วนั้น ลับมีลูไฟลมาาฟาฟ้าและระเบิแออเผาทำลายทุสิ่ทุอย่านมอไหม้หมสิ้น าพระมหานร้นแลน์ที่ยิ่ให่ เรียไร มีอำนา ึไ้ลายเป็นเพียเถ้าธุลีินบนที่ินว้า และเถ้าธุลีินนั้น็สูสลายลไปในใ้พิภพเสียหมแล้ว ส่วนผลระทบอำสาปอมหาเทพนพรัน์บนสรวสวรร์นั้น หลัาที่มหานพรัน์ทรลั่นวาาประาศิบลไปแล้ว ็เิเปลวไฟอันร้อนแรผุึ้นมาแผเผาร่าออมมารอสูรสรามในทันที
"ไม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" เสียร้อรวราออมมารอสูรสราม บ่บอถึทุ์ทรมานอย่าแสนสาหัสในะที่เปลวไฟำลัแผเผาอยู่นั้น ฝ่ายอ์มหาเทพนพรัน์็ทรเสียพระทัยอย่ายิ่ ถึับเ็บเอาเล็แ้วทั้หมที่เิาารแสลายอร่าอเทพีปนัาึ้นมาุมพิลอเวลา
"ปนัา...........ถ้าเ้าาพี่ไปแล้ว พี่ะอยู่ับใรเล่า............" มหาเทพนพรัน์ทรรัสพลา ทรันแสพลา นน้ำพระเนรนั้นหลั่ไหลรลบนเล็แ้ว ึ่ปริมาอน้ำพระเนรอมหาเทพนพรัน์นั้นมามายนแทบะท่วมพระหัถ์อพระอ์เอ เสียันแสอมหาเทพนั้น ทั้ั และมีอำนา ประุัเสียอสุนีบาที่ฟาผ่าลมานมหานร้นแลน์้อพินาศลไป ทาฝ่ายอมมารอสูรสรามที่้อเปลวไฟที่แผเผาร่าอนเออันำสาปมหาเทพนพรัน์ไปนั้น ไม่นาน เปลวไฟนั้น็แผเผานร่าออมมารอสูรสรามแสลาย าหายลไป ทั้ปีศาปาเหล็ ปีศาาแ ปีศามัรสามหัว และทหารปีศาทั้หลาย เมื่อเห็นอมมารอสูรสรามผู้เป็นอมทัพ้อพ่ายแพ้แ่ทวยเทพึทยอยันหายัวลับืนไปยัใ้พิภพันนหมสิ้น สรามรั้นี้ ึบล้วยวามเศร้าโศ น้ำา และวามสูเสียอทั้สอฝ่าย ทั้ฝ่ายทวยเทพที่้อสูเสียเทพีปนัาไปอย่าไม่มีวันลับ ทั้ฝ่ายปีศาที่้อสูเสียอมมารอสูรสรามไปอย่าไม่มีวันลับเ่นัน แ่ผู้ที่เสียใอย่ามาที่สุ ็ไม่พ้นอ์มหาเทพนพรัน์ ที่เ็บเล็แ้วนั้นมาูบ และ้วยวามเสียในั้นนั่นเอ ทำให้มหาเทพนพรัน์ถึับทรสลบไป
"อ์มหาเทพพระเ้า้า!!!!!!!!!!!!!!!" เทพศาสราับเทพสายฟ้าร้อเรียพร้อมัน้วยวามใ แล้วึรีบวิ่ไปประอมหาเทพนพรัน์ึ้นประทับบนมัรทอำ แล้วึุ้มันอ์มหาเทพเพื่อลับสวรร์ไป นี่ือผลอสราม สรามที่นำมาึ่ารสูเสีย ไม่มีประโยน์อันใ มีแ่โทษ แ่นี่ หาใ่มหาสรามที่ยิ่ให่ที่สุในสามภพไม่ เพราะนี่เป็นเพียปมบทแห่มหาสรามที่ะมาถึในเร็วๆนี้ เท่านั้น หลัาพระนร้นแลน์ล่มสลายล ำถามที่ผู้อ่านทุนอยารู้็ือ เทพบุรอนุิ ือใร ถ้าอยาะรู้ ิาม่อไ้ใน เทพบุรอนุิ อมเทพอิทธิฤทธิ์สะท้านฟ้า อนที่ 3 อน เทพบุรไร้นาม 29 รามนี้รับ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น