ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : งุนงง!!
ผมและโทคุเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีคราม
และก้มลงมองพื้นดินอย่างงๆ
ก่อนที่จะปรับระดับสายตาให้คงที่อยู่กับกระดาษแผ่นนั้น
"สรุปง่ายๆได้ใจความที่สุดคือเรามีเวลา7เดือนในการไขปริศนาแห่งความตายใช่มะ"
ผมพูดออกมาให้โทคุเข้าใจแบบง่ายที่สุด โทคุยิ้มแบบฝืนๆน่าดู
"ช่ายไง"
เขาพูดและลอยกลับไปที่ชั้นนิตยาสารฮ็อทฮิท
"ยอมโดนจับไปทำงานไถโทษที่นรกเมืองแห่งเพลิงที่ดุเดือดก็ยังดีกว่ามานั่งตายอย่างน่าสมเพช"
โทคุนอนลงบนพื้นหินอ่อนเย็นๆ
แล้วขมุบขมิบปากตามฟอร์มเดิมๆ
"นายจะปลงได้ยังไง..ในเมื่อยังไม่ได้ลองดูซักคำถามเลยนะ.. ในนี้น่ะ"
ผมช่วยเติมกำลังใจให้โทคุด้วยการพูด
แต่แล้วก็ไม่สามารถกระตุ้นต่อมการทำงานของโทคุได้แม้แต่น้อยเลย
ผมลองใช้อีกวิธีหนึ่ง... คือการลองอ่านและตอบคำตอบให้โทคุดู
ผมก้มลงอ่านข้อความบนกระดาษนั่น
ข....ข้อความหายไป!!!!
ผมขยี้ดวงตาเพื่อจะได้เห็นชัดขึ้น!!
มันก็ยังว่างเปล่าอยู่ทั้งกระดาษ
"เฮ้...เจ้ากระดาษ จะไม่ให้ฉันอ่านรึไงน่ะ"
หลังจากผมพูด.. ข้อความบนกระดาษเริ่มประกด
แต่มันโย้เย้จนผมอ่านไม่ออก!
จนมีข้อความหนึ่งประโยคที่พอจะอ่านได้
นายไม่พูดกับเรอริโลสผู้น่ารักที่จะบอกใบ้ให้นายดีๆนายก็ไม่มีวันที่จะรู้ข้อความบนนี้หรอกน่าเจ้ามนุษย์
ผมทำหน้างงๆ และตั้งสติให้ดี
"คุณเรอริโลสสุดสวยครับ.. ช่วยกรุณาให้เราอ่านข้อความบนกระดาษนี่ทีได้มั้ยครับ??"
ผมค่อนข้างจะงง... และงงสุดยอดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังพูดประจบกระดาษบ้าๆแผ่นหนึ่งนี่
ข้อความกำลังขึ้นได้สวยทีเดียว..
แต่เมื่อผมคิดว่ากระดาษนั่น..
ข้อความหายไป...และปรากฎชัดเจนอยู่เพียงประโยคเดียวเช่นเคย
Ya Ho ho ho Po la ฉันจะสาบแช่งนาย..ฉันรู้นะว่านายคิคว่าฉันเป็นกระดาษบ้าๆ
และกระดาษก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นอักษรที่เรียบง่ายสวยงามทันที
นี่คือคำถาม.. จากประโยคมะกี้นั่นแหละ.. ข้ายมทูตเอง ข้าช่วยใบ้ใหเจ้าแล้วนะนั่น
อ้ะ.. ท่านยมทูตเหรอ.. เป็นไปได้ไง
"อะ...อะ...ผมจะตอบท่าน..นะ"
กระดาษนั่นเปลี่ยนเป็นช่องว่าง
และมีเสียงท่านยมทูตออกมาทางกระดาษ
"เขียนลงไปเซ่เจ้าโง่เง่านี่.. เอ้อ!"
ผมเริ่มแตะปลายดินสอลงไปบนกระดาษและเขียนอักษรลงไป
"ผิด... ต๊อดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงออดดังสนั่นทั่วโรงพยาบาล ขนาดผมยังตกใจแทบตาย
"เจ้าบ้า.. เมื่อกี้เจ้าเขียนว่าบทสนทนางั้นรึ ข้าจะบ้าตายแทนเจ้าอยู่แล้ว"
ผมเริ่มแหกตาดูโลกให้กว้างขึ้น..
โทคุเริ่มงัวเงียเพราะเสียงออดของท่านยมทูต
"อะไรน่ะ.. นายทำอะไรน่ะ"
โทคุตื่นมาด้วยสภาพที่ดูน่าเกลียดมาก
"เอาล่ะเจ้าทั้งสอง..จงฟังให้ดี"
เสียงท่านยมทูตดังขึ้น
"นี่คือเคล็ดลับของการไขปริศนาในนี้"
-------------------------------------------------------
และก้มลงมองพื้นดินอย่างงๆ
ก่อนที่จะปรับระดับสายตาให้คงที่อยู่กับกระดาษแผ่นนั้น
"สรุปง่ายๆได้ใจความที่สุดคือเรามีเวลา7เดือนในการไขปริศนาแห่งความตายใช่มะ"
ผมพูดออกมาให้โทคุเข้าใจแบบง่ายที่สุด โทคุยิ้มแบบฝืนๆน่าดู
"ช่ายไง"
เขาพูดและลอยกลับไปที่ชั้นนิตยาสารฮ็อทฮิท
"ยอมโดนจับไปทำงานไถโทษที่นรกเมืองแห่งเพลิงที่ดุเดือดก็ยังดีกว่ามานั่งตายอย่างน่าสมเพช"
โทคุนอนลงบนพื้นหินอ่อนเย็นๆ
แล้วขมุบขมิบปากตามฟอร์มเดิมๆ
"นายจะปลงได้ยังไง..ในเมื่อยังไม่ได้ลองดูซักคำถามเลยนะ.. ในนี้น่ะ"
ผมช่วยเติมกำลังใจให้โทคุด้วยการพูด
แต่แล้วก็ไม่สามารถกระตุ้นต่อมการทำงานของโทคุได้แม้แต่น้อยเลย
ผมลองใช้อีกวิธีหนึ่ง... คือการลองอ่านและตอบคำตอบให้โทคุดู
ผมก้มลงอ่านข้อความบนกระดาษนั่น
ข....ข้อความหายไป!!!!
ผมขยี้ดวงตาเพื่อจะได้เห็นชัดขึ้น!!
มันก็ยังว่างเปล่าอยู่ทั้งกระดาษ
"เฮ้...เจ้ากระดาษ จะไม่ให้ฉันอ่านรึไงน่ะ"
หลังจากผมพูด.. ข้อความบนกระดาษเริ่มประกด
แต่มันโย้เย้จนผมอ่านไม่ออก!
จนมีข้อความหนึ่งประโยคที่พอจะอ่านได้
นายไม่พูดกับเรอริโลสผู้น่ารักที่จะบอกใบ้ให้นายดีๆนายก็ไม่มีวันที่จะรู้ข้อความบนนี้หรอกน่าเจ้ามนุษย์
ผมทำหน้างงๆ และตั้งสติให้ดี
"คุณเรอริโลสสุดสวยครับ.. ช่วยกรุณาให้เราอ่านข้อความบนกระดาษนี่ทีได้มั้ยครับ??"
ผมค่อนข้างจะงง... และงงสุดยอดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังพูดประจบกระดาษบ้าๆแผ่นหนึ่งนี่
ข้อความกำลังขึ้นได้สวยทีเดียว..
แต่เมื่อผมคิดว่ากระดาษนั่น..
ข้อความหายไป...และปรากฎชัดเจนอยู่เพียงประโยคเดียวเช่นเคย
Ya Ho ho ho Po la ฉันจะสาบแช่งนาย..ฉันรู้นะว่านายคิคว่าฉันเป็นกระดาษบ้าๆ
และกระดาษก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นอักษรที่เรียบง่ายสวยงามทันที
นี่คือคำถาม.. จากประโยคมะกี้นั่นแหละ.. ข้ายมทูตเอง ข้าช่วยใบ้ใหเจ้าแล้วนะนั่น
อ้ะ.. ท่านยมทูตเหรอ.. เป็นไปได้ไง
"อะ...อะ...ผมจะตอบท่าน..นะ"
กระดาษนั่นเปลี่ยนเป็นช่องว่าง
และมีเสียงท่านยมทูตออกมาทางกระดาษ
"เขียนลงไปเซ่เจ้าโง่เง่านี่.. เอ้อ!"
ผมเริ่มแตะปลายดินสอลงไปบนกระดาษและเขียนอักษรลงไป
"ผิด... ต๊อดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เสียงออดดังสนั่นทั่วโรงพยาบาล ขนาดผมยังตกใจแทบตาย
"เจ้าบ้า.. เมื่อกี้เจ้าเขียนว่าบทสนทนางั้นรึ ข้าจะบ้าตายแทนเจ้าอยู่แล้ว"
ผมเริ่มแหกตาดูโลกให้กว้างขึ้น..
โทคุเริ่มงัวเงียเพราะเสียงออดของท่านยมทูต
"อะไรน่ะ.. นายทำอะไรน่ะ"
โทคุตื่นมาด้วยสภาพที่ดูน่าเกลียดมาก
"เอาล่ะเจ้าทั้งสอง..จงฟังให้ดี"
เสียงท่านยมทูตดังขึ้น
"นี่คือเคล็ดลับของการไขปริศนาในนี้"
-------------------------------------------------------
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น