ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    การมาเยือนโลกของดวงวิญญาณ

    ลำดับตอนที่ #2 : งุนงง!!

    • อัปเดตล่าสุด 15 เม.ย. 49


    ผมและโทคุเงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้าสีคราม

    และก้มลงมองพื้นดินอย่างงๆ

    ก่อนที่จะปรับระดับสายตาให้คงที่อยู่กับกระดาษแผ่นนั้น

    "สรุปง่ายๆได้ใจความที่สุดคือเรามีเวลา7เดือนในการไขปริศนาแห่งความตายใช่มะ"

    ผมพูดออกมาให้โทคุเข้าใจแบบง่ายที่สุด โทคุยิ้มแบบฝืนๆน่าดู

    "ช่ายไง"

    เขาพูดและลอยกลับไปที่ชั้นนิตยาสารฮ็อทฮิท

    "ยอมโดนจับไปทำงานไถโทษที่นรกเมืองแห่งเพลิงที่ดุเดือดก็ยังดีกว่ามานั่งตายอย่างน่าสมเพช"

    โทคุนอนลงบนพื้นหินอ่อนเย็นๆ

    แล้วขมุบขมิบปากตามฟอร์มเดิมๆ

    "นายจะปลงได้ยังไง..ในเมื่อยังไม่ได้ลองดูซักคำถามเลยนะ.. ในนี้น่ะ"

    ผมช่วยเติมกำลังใจให้โทคุด้วยการพูด

    แต่แล้วก็ไม่สามารถกระตุ้นต่อมการทำงานของโทคุได้แม้แต่น้อยเลย

    ผมลองใช้อีกวิธีหนึ่ง... คือการลองอ่านและตอบคำตอบให้โทคุดู

    ผมก้มลงอ่านข้อความบนกระดาษนั่น

    ข....ข้อความหายไป!!!!

    ผมขยี้ดวงตาเพื่อจะได้เห็นชัดขึ้น!!

    มันก็ยังว่างเปล่าอยู่ทั้งกระดาษ

    "เฮ้...เจ้ากระดาษ จะไม่ให้ฉันอ่านรึไงน่ะ"

    หลังจากผมพูด.. ข้อความบนกระดาษเริ่มประกด

    แต่มันโย้เย้จนผมอ่านไม่ออก!

    จนมีข้อความหนึ่งประโยคที่พอจะอ่านได้

    นายไม่พูดกับเรอริโลสผู้น่ารักที่จะบอกใบ้ให้นายดีๆนายก็ไม่มีวันที่จะรู้ข้อความบนนี้หรอกน่าเจ้ามนุษย์

    ผมทำหน้างงๆ และตั้งสติให้ดี

    "คุณเรอริโลสสุดสวยครับ.. ช่วยกรุณาให้เราอ่านข้อความบนกระดาษนี่ทีได้มั้ยครับ??"

    ผมค่อนข้างจะงง... และงงสุดยอดเมื่อรู้ว่าตัวเองกำลังพูดประจบกระดาษบ้าๆแผ่นหนึ่งนี่

    ข้อความกำลังขึ้นได้สวยทีเดียว..

    แต่เมื่อผมคิดว่ากระดาษนั่น..

    ข้อความหายไป...และปรากฎชัดเจนอยู่เพียงประโยคเดียวเช่นเคย

    Ya Ho ho ho Po la ฉันจะสาบแช่งนาย..ฉันรู้นะว่านายคิคว่าฉันเป็นกระดาษบ้าๆ

    และกระดาษก็เริ่มเปลี่ยนไปเป็นอักษรที่เรียบง่ายสวยงามทันที

    นี่คือคำถาม.. จากประโยคมะกี้นั่นแหละ.. ข้ายมทูตเอง ข้าช่วยใบ้ใหเจ้าแล้วนะนั่น

    อ้ะ.. ท่านยมทูตเหรอ.. เป็นไปได้ไง

    "อะ...อะ...ผมจะตอบท่าน..นะ"

    กระดาษนั่นเปลี่ยนเป็นช่องว่าง

    และมีเสียงท่านยมทูตออกมาทางกระดาษ

    "เขียนลงไปเซ่เจ้าโง่เง่านี่.. เอ้อ!"

    ผมเริ่มแตะปลายดินสอลงไปบนกระดาษและเขียนอักษรลงไป

    "ผิด... ต๊อดดดดด!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"

    เสียงออดดังสนั่นทั่วโรงพยาบาล ขนาดผมยังตกใจแทบตาย

    "เจ้าบ้า.. เมื่อกี้เจ้าเขียนว่าบทสนทนางั้นรึ ข้าจะบ้าตายแทนเจ้าอยู่แล้ว"

    ผมเริ่มแหกตาดูโลกให้กว้างขึ้น..

    โทคุเริ่มงัวเงียเพราะเสียงออดของท่านยมทูต

    "อะไรน่ะ.. นายทำอะไรน่ะ"

    โทคุตื่นมาด้วยสภาพที่ดูน่าเกลียดมาก

    "เอาล่ะเจ้าทั้งสอง..จงฟังให้ดี"

    เสียงท่านยมทูตดังขึ้น

    "นี่คือเคล็ดลับของการไขปริศนาในนี้"

    -------------------------------------------------------
    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×