การมาเยือนโลกของดวงวิญญาณ

ลำดับตอนที่ #1 : การให้อภัยของท่านยมทูต!!

ผมตายไปในโรคที่ยังไม่มีการรักษา.. การแพทย์ยังไม่เจริญดีมาก

ผมจากไปพร้อมน้ำตาหยดสุดท้ายที่ทดแทนความเจ็บปวดที่ไม่มีทางรักษามาตลอด2เดือน..

แย่หน่อยที่หลังจากผมเสียชีวิตไปสองถึงสามวันโทคุก็ตายไปด้วยเพราะโรคนี้เป็นโรคชนิดติดต่อทางการสัมผัส....

ร่างที่ไร้วิญญาณของโทคุได้ถูกนำไปฝังภายในสุสานแห่งน้ำตา

สุสานที่ไร้รอยยิ้มจากผู้คนนับร้อยนับพัน

ในวันที่13.. วิญญาณของพวกเราได้รับการปลดปล่อยให้เข้าไปเฝ้าศพของตนในสุสานฝังศพ

"นายอยากออกไปข้างนอกใช่มั้ย..ยูคิ"

ผมพยักหน้าหงึกๆ แล้วตอบกลับไป

"อยากสิอยาก.. ในนี้ทำอะไรก็ไม่ได้นี่.. ได้แต่ฟังเสียงผู้คนร้องไห้ในนี้"

หลังจากผมพูดจบประโยค โทคุเผยรอยยิ้มร้ายที่เก็บไว้อย่างรวดเร็ว

"งั้นก็.. ออกไปกันมั้ยล่ะ"

ผมค่อยๆหลับตาลงและส่ายหน้าอย่างแรง

"นายนี่ใช้สมองคิดก่อนพูดรึเปล่าน่ะ ทั้งๆที่ท่านยมทูตสาวสุดโหดเฝ้าวิญญาณอยู่จะออกไปได้ไง?"

โทคุหุบยิ้มร่าลง ก่อนจะขมุบขมิบปากด้วยความหงุดหงิดอย่างเป็นทางการเลยทีเดียว

"ก็แอบสิ... ตอนนี้ท่านยมทูตหันไปทางทิศตะวันตกนี่ เราอยู่ทิศตะวันออก จะเห็นเราได้ไงล่ะ"

ผมเริ่มมีรอยยิ้มเกิดขึ้นที่ริมฝีปากซีดๆ โทคุยิ้มแฉ่ง

ผมตอบโทคุไปอย่างง่ายๆ

"...ก็ลองดูมั้ยล่ะ"

โทคุสบตาปิ๊งๆกับผมและเกาหัวที่ครอบคลุมด้วยผมสีแดง

"ไปกันเหอะ.. ก่อนที่ยมทูตจะจับได้น่ะ"

โทคุพูดกับผมด้วยสีหน้าเริงร่า

และลอยทะลุแผ่นวัตถุแข็งที่สลักชื่อและการตายของพวกเราไว้

ผมและโทคุลอยออกไปห่างจากหลุมศพเพื่อ....

หลบหนี.....

ผมลอยไปพร้อมๆกับโทคุ..... แต่ทว่ายมทูตที่ปกปิดร่างไว้ด้วยผ้าคลุมสีดำคลับ

ตามผมมาน่ะสิ

ผมรีบสะกิดโทคุโดยเร็วที่สุด

"ท่านยมทูตตามมาแล้วนะโทคุ"

โทคุท่าทางสบายใจเฉิบ

"ก็รีบซิ่งเลย..."

โทคุเริ่มลอยเร็วขึ้นส่วนผมก็รีบตามโทคุไปอย่างรวดเร็ว

จนผมและโทคุมาถึงโรงพยาบาล

แน่นอน.. โรงพยาบาลมีคนตายมากมาย

เป็นไปไม่ได้ที่ท่านยมทูตจะหยุดตามเรามาตลอด

ด้วยหน้าที่แห่งความมืดและความตาย..

ร่างกายของยมทูตสาวผู้นั้นถูกดึงไว้ด้วยอำนาจแห่งความตาย

ผมและโทคุรีบใช้โอกาสนั้นหลบหนียมทูตสาวด้วยอาการตื่นเต้นขั้นสูงสุด

จนมาหยุดพักได้ที่ห้องที่ผมจบชีวิตลง...

ตอนนี้ห้องของผมมีเด็กหญิงป่วยหนักด้วยโรคเดียวกับผม

และสิ้นชีวิตลงด้วยท่าทางที่บอกได้ถึงความทรมาน

"เฮ้ย!! ไอ้โทคุ.. แย่ล่ะซิห้องนี้มีคนตาย!!!"

โทคุนั่งอ่านนิตยาสารของโรงพยาบาลอย่างสบายใจเฉิบ..

"แล้วไง?"

โทคุมีท่าทีว่าจะหลับสนิทอีกครั้ง

"ก็ท่าน..ยมทูตจะมาเก็บวิญญาณไปอบรมแล้วถ้าเจอพวกเราล่ะก็..เราต้องไปช่วยทำงานในนรกน่ะ!""

โทคุตาโตขึ้นมาอย่างฉับพลัน

พร้อมหันไปก้มลงไปมองพื้นหินอ่อนข้างล่าง

ทันไดนั้นร่างของหญิงสาวสวยผู้สวมผ้าคลุมอันแฝงไปด้วยความมืดและสิ่งมลทินทั้งหลายก็ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากพื้นแข็งๆทีละส่วน

ภายในบริเวณนั้นเงียบกริบเหมือนกาลเวลาจะหยุดฉับพลัน

ประตูไม้สีน้ำตาลอ่อนเริ่มมีควันสีดำชวนสองออกมาคลุมร่างของยมทูตและไปรวมอยู่ที่ผ้าคลุมนั่น

"หยุดนะ!! เราไม่ตามจับเจ้าหรอกพ่อวิญญาณหนุ่มน้อยทั้ง2"

คำพูดของท่านยมทูตให้ผมและโทคุหยุดชะงัก

"เจ้าเข้ามาใกล้ๆเราเดี๋ยวนี้"

ผมและโทคุลอยเข้าไปใกล้ๆสาวน้อยที่เต็มไปด้วยมลทินที่ไม่มีวันเจือจาง

"ว่า..ว..ว่าไงครับ???!!!"

ผมพูดด้วยอารมณ์ตื่นๆ ท่านสาวยมทูตมามองเราและวาดไม้เท้าปลิดวิญญาณกลางอากาศ

เปลวไปสีแดงกำลักลุกโชนขึ้นมาและลอยมาเป็นกระดาษแผ่นหนึ่ง

"เจ้าจงใช้ความสามารถที่มีอยู่ร่วมกันอ่านแล้วไขปริศนาเล็กๆที่ไม่ควรมองข้ามให้ออกซะ!"

ผมและโทคุแบ่งกันจับคนละมือ

ท่านยมทูตวิ่งเข้ามาใกล้ๆเราอีก... แล้วเขวี้ยงไม้เท้าปลิดวิญญาณมาที่ผมและโทคุ

ไม้เท้าปลิดวิญญาณดูดเปลวไปสีฟ้าหม่นๆของพวกเราไปอย่างรวดเร็ว

ไม้เท้านั่นกลับมาอยู่ในกำมือยมทูตสาวอีกครั้งพร้อมกับเปลวไปที่ลุกโชนกลางอากาศ

ในพริบตาเดียว เปลวไปสีน้ำเงินหม่นๆก็กลายเป็นเพชร20อันที่งดงามอย่างมหัศจรรย์

"เจ้าจะได้พวกนี้คนละสิบอันเมื่อเจ้าทำภารกิจที่ข้าให้จนสำเร็จ..แล้วพบกันที่หลุมศพที่ฝังเจ้าไว้"

ก่อนที่ท่ายมทูตจะหายไปผมและโทคุก็พูดพร้อมกันขึ้นมา

"วันที่เท่าไร!"

ท่านยมทูตมองพวกเราด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

"วันที่12เดือน12ตอนตีสามพอดี..ไม่งั้นเจ้าต้องตายอย่างน่าสมเพชยิ่งนัก"

ท่านยมทูตเผยยิ้มที่อยู่มุมปากอย่างมีสเน่ห์

"โดยการเป็นวิญญาณเร่ร่อนที่ถูกนรกประหารอย่างไม่มีเยื่อใยและแสนจะเจ็บทรมาน.."

--------------------------------------------------------